NERDY NOSTALGIA - Łże-czarownicy atakują z Antypodów

W Australii mieszkał sobie Paul (Zbych Trofimiuk – tylko nazwisko tak polskie, wbrew pozorom, za to w tamtych czasach był prawdziwą młodzieżową gwiazdą na Antypodach). Przeciętny nastolatek – nosił włosy na żel i był raczej wkurzający. Wszystko zmieniło się, gdy w czasie wyprawy w Góry Błękitne dostał się do… innego świata. Przypominającego jedną wielką, zapuszczoną wieś. Po odpowiedniej porcji dylematów współczesnego w czasach średniowieczny, okazuje się szybko, że tępym motłochem władają Spellbinderzy (po polskiemu Mistrzowie Magii) – potężni wymiatacze w czarodziejskich zbrojach rażących prądem, uzbrojeni także w latające statki (klasa efektów specjalnych – mniej niż zero, nawet jak na tamte lata). Paul, na szczęście, skumał się z lokalną laską Rianą (Gosia Piotrowska), która ukryła go w rodzinnej wiosce. Niestety, koleś szybko zorientował się, że Spellbinderzy używają nauki, nie magii – a poza tym wpadł na durny pomysł, że może łaskawie pomogą mu wrócić do domu. Durny, bo a) wymyślanie „nowych” wynalazków, co Paul robił nagminnie, okazało się prawnie zakazane b) fałszywi magowie nie należeli do rozsądnych, miłych oraz zupełnie nie pragnących władzy i potęgi ludzi. Wiedza, jaką nastolatek przyniósł ze sobą, oznaczała więcej technologii do tłamszenia ludu, więc konflikt nieunikniony. Zwłaszcza niejaka Ashka (Heather Mitchell), sucz nad sucze, strasznie ostrzyła sobie na to pazury…

Jeśli do tej pory ktoś się nie zorientował, Dwa Światy były owocem kooperacji TVP z filmowcami z Australii. Bardziej skierowanym do mieszkańców najmniejszego kontynentu, i w swej anglojęzyczności, i w specyfice (a telewizja australijska to temat wysoce odmienny, wystarczy sprawdzić w Necie), ale emitowanym w Polsce niemal od razu po produkcji. Objawia się to głównie tym, że w tle migają piękne widoczki z Jury Krakowsko-Częstochowskiej, w wielu rolach zobaczymy twarze znane jakoś tam z naszych szklanych ekranów, usłyszymy kilka słowiańskich lub bardziej koślawych akcentów oraz, dla grzebaczy, uświadczymy kreacji takich aktorów-celebrytów jak młody Piotr Adamczyk czy ten facet (Klan forever, a jak, a w Spellbinderze ma swój „życiowy” fryz). W epizodzie pojawił się nawet Leon Niemczyk (!), choć w tak epizodycznym, że mimo godziny przewijania odcinka w tą i we w tą nie udało mi się wyłapać. Serial stworzył niejaki Noel Price, etatowo trzepiący takie produkcje – Polsce czasów już zamierzchłych dał Alanę – Dziewczynę z Przyszłości (cholera, Dziewczyna z Przyszłości, Dziewczyna z Oceanu, Dziewczyna z Komputera – czy wtedy targetem były pryszczate wyrostki marzące o nadnaturalnej lali?). I w takim typowym sztafażu, objechanym na wstępie, utrzymywały się mniej więcej Dwa Światy. Nie ma co tego analizować – lepiej przejdźmy do elementu, który nie tylko przyciągał do telewizora, ale wgryzł się w pamięć i osadził w strefie mózgu odpowiedzialnej za nostalgię. Fajna koncepcja. Wątek magów-oszustów, nabijających ciemnotę w butelkę za pomocą nowoczesnej technologii, zresztą opartej bodajże na elektromagnetyzmie, wydawała się wtedy całkiem awesome. Mimo wzmiankowanych tragicznych efektów (jak zawsze powtarzam – gnojkowi nie przeszkadza), dekoracje, kostiumy magów i pomysły na „innoświatowe” technologie dawały radę. Prawdziwą destylacją fajności był napędzane na świecące kamulce magiczne zbroje (podobno wzorowane na husarskich, ale nie wiem, czy polska Wiki jest tu wiarygodna), które pozwalały rzucać piorunami kulistymi (rozkminka-znak czasów: jak to „emulować” za pomocą klocków Lego? :)). Inne akcesoria, jak radioodbiorniki noszone w „kulce” schowanej w napierśniku, specyficzne i cholernie powoli sunące statki latające czy maszty radiowe robiące za czarodziejskie wieże; też działały na wyobraźnie. Fajne były motywy, które pokazywały Paula uprawiającego sabotaż dzięki wiedzy współczesnej (nasłuchiwanie transmisji z walkmana). Ciekawym był też poszerzający nieco spektrum intrygi fakt, że Spellbinderzy sami żerowali tylko na wyczerpujących się resztkach technologii swoich protoplastów, których wykosił jakiś niesprecyzowany z początku kataklizm. Wewnętrzne konflikty łże-czarowników i najazdy koczowników, które „legitymizowały” wykorzystywanie biednych chłopów to elementy, które dodawały szczyptę głębi odpowiednią, by serial wydawał się choć trochę atrakcyjniejszy od typowego szajsu. Wrażenia zapewniała też Ashka, do dziś najchętniej wspominana (nie tylko w Polsce, Spellbinder był emitowany w pokaźnej ilości krajów) postać obok Riany. Może dlatego, że byłą super przeciwniczką – okrutną, przebiegłą, impulsywną oraz dającą się odrobinę lubić (w takim sensie, jak lubimy Dartha Vadera i innych dobrze wykorzystanych złoczyńców). Gdyby jeszcze skupiono się na drugim świecie, nie pokazując przebitek ze szkolno-rodzicielskich dramatów rodzinnej rzeczywistości Paula, i nie przeniesiono akcji „do nas” w połowie sezonu, to może nostalgia miałaby mocniejsze podstawy. O, propos zalet, temat muzyczny był chwytliwy, jak puściłem z YouTube, od razu organizm wydobył z pamięci i nucę przy pisaniu.

Spellbinder był sukcesem, przynajmniej w Australii (patrząc po komentarzach dorosłych już fanów w Internecie, to nawet z pewnością i poza nią). Na tyle widocznym, że zdecydowano się na produkcję kontynuacji. Na W Krainie Władcy Smoków (Spellbinder 2 – Land of the Dragon Lord) już się nie załapałem, wolałem lepsze i dojrzalsze rzeczy, zresztą z oryginału została tam ino Ashka i ogólne koncepcje. Warto wspomnieć z dwóch przyczyn. Po pierwsze, do grupy koproducentów dołączyły Chiny, więc klimat zmienił się z średniowiecznego na orientalny. Po drugie, jedną z głównych ról grał tam Ryan Kwanten, znany dobrze z pewnego (z sezonu na sezon coraz bardziej) guilty pleasure naszych czasów. A dokładnie z Czystej Krwi HBO, gdzie znakomicie wciela się w rozbrajająco tępawego Jasona Stackhouse’a. Dobrze, obowiązkowej ciekawostce zadość, a teraz pora na podsumowanie. O Dwóch Światach warto pamiętać. Serial pokazuje bowiem, że nawet lamerską estetykę kiepskiego gatunku da się przekuć w coś zapamiętywalnego, gdy tylko stoi za tym trafny i dobrze wykorzystany pomysł na świat, który chce się pokazać. No i kwestia narodowa. Annały telewizyjnej fantastyki mamy ubogie, marne i smutne – pamiętając o Dwóch Światach wiemy, że publiczna stacja zaangażowała się kiedyś w produkcję czegoś „gatunkowego”, co przynajmniej pobudzało skutecznie młodzieńcze wyobraźnie i kierowało we właściwą stronę. Marne pokrzepienie serc zawsze jest pokrzepieniem. Ja w każdym razie, mimo deklarowanej niechęci do live-action dla dzieciaków tamtych lat, na Dwa Światy reaguję nieco cieplej. W zasadzie, to jedna z dwóch tego typu produkcji (o drugiej nic nie napomknę, choć nie wiem, czy ze wstydu, czy dlatego, że może o niej coś skrobnę) do których żywię jakiekolwiek uczucia. A to się chyba liczy?