Cześć.

Bardzo mi miło, że przeczytałaś moje opowiadanie, bo po wstawieniu go dopiero zorientowałem się, że tak długie teksty nie cieszą się tu zbytnią popularnością.

Treść faktycznie jest dezorientująca, bo w zamierzeniu miała to być taka układanka z kilkoma brakującymi elementami, aby nie do końca było wiadomo, co jest snem, co wspomnieniem, a co jawą. Natomiast zdaję sobie sprawę, że jak ktoś nie lubi takiego klimatu, to może być męczące. No i może pomysł przerósł też nieco moje obecne możliwości.

Co do technikaliów, to dialogi i interpunkcja to coś, z czym borykam się od dawna, postaram się więc zwracać na nie jeszcze większą uwagę w przyszłości.

Nauczony tym doświadczeniem kolejny tekst spróbuję przygotować nieco krótszy i w bardziej, hm, klasycznej narracji.

Wielkie dzięki za komentarz.

Pozdrawiam.

Kreatywność nie zawsze wystarczy, żeby uratować świat, ale wystarczy, żeby z niego uciec. W zasadzie po to istnieje sztuka. Gdy jednak za bardzo damy się jej pochłonąć, to nas zniszczy, jak bohaterkę. O tym jest moim zdaniem to opowiadanie.

Bardzo przyjemne opowiadanie. Taki trochę metakometarz o tym, dlaczego ludzie potrzebują kreatywności. No i jest tam moje nowe ulubione zdanie: “Wyglądała niczym wieloryb kotłujący się we wzburzonych odmętach pościeli.” :)

Pozdrawiam.

Fajnie się zaczyna. Jestem ciekaw, co będzie dalej. ;)