Oj, jesteś surrealistą. Jak dla mnie – zbyt surrealistycznym, ale to nie znaczy, że nikomu się nie spodoba.

Alternatywnie:

A, i przecież wygrałeś to i owo (choć nie za tekst) – adres poproszę!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie ma tak, że dobrze, albo że niedobrze :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie szkodzi, nie szkodzi, mamy czas. Pieniędzy nie mamy, ale mamy czas :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dowiedziałam się dzisiaj (całkiem przypadkowo), że istnieje powiedzonko “nikt nie będzie z tego strzelał”

… serio? Ja nie wiedziałam! Dlatego nie zrozumiałam?

Może miał buga, który sprowadzał wyniki z innego wymiaru?

It’s not a bug, it’s a feature! (Fetyszyści AI… :P)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

W takim razie poproszę adres mailowy na priv (i oczywiście adres dla jednorożców też na priv).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Reg i Finkla jakoś nie miały wątpliwości, ale ja sam – może podobnie jak Ty – czuję się niepewnie w rozpoznawaniu anonimowych autorów

Ja w zasadzie nie próbowałam zgadywać, chociaż co do kilku tekstów miałam podejrzenia (na razie sprawdziły się w jednym przypadku, ale łatwym – bo sam autor zostawił wskazówkę).

Źle mi się wczoraj odpisywało z jednym okiem przyklejonym do zegara, a Twój post jest długi jak liść welwiczii – po południu, dobrze?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Z moich osobistych odgadywanek sprawdziła się na razie jedna, i to tylko dzięki temu, że Bardjaskier zostawił w tekście bardzo czytelną wskazówkę. Więc wiecie

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chwała zwyciężonym, chałwa zwycięzcom :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Po prostu akurat to pamiętałam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czasem stwarza, ale na to jest miejsce raczej w dłuższych tekstach.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jesteś ostatnim człowiekiem, którego posądzałabym o napisanie tego tekstu… (myślałam, szczerze mówiąc, że stworzyłeś raczej "Szarą kulę"…)

 Sam w sobie stanowi nie lada nagrodę za udział w konkursie i niewątpliwie zasługuje na możliwie rzetelną odpowiedź.

Cieszę się ^^

 Nie znaczy to jednak, abym zgadzał się koniecznie z każdą uwagą (czy choćby z większością).

Naturalnie!

 zagadkowość intrygi dworskiej, z której rozwiązywania czytelnik miałby potencjalnie czerpać przyjemność, na zasadzie zbliżonej do kryminału

Hmmmmm. Czytałeś może "The Moonstone" Wilkie Collinsa (podobno jest polski przekład, ale popełnił go Łoziński, więc spuśćmy nań zasłonę milczenia)? Otóż tam jest zagadka kryminalna (kto ukradł tytułowy diament?), ale siłę powieści stanowią postacie (choćby dlatego, że jest, z braku lepszego słowa, epistolarna – nie ma osobnego narratora, powieść jest zbiorem wspomnień bohaterów).

 Zależy jednak, jak rozumieć Twoje pytanie, bo jeżeli zastanawiasz się, jaką głęboką prawdę o życiu przekazuje opowiadanie, to z tym istotnie może być trudniej, nawet gdybym próbował tłumaczyć się założeniami konkursu.

Nie, nad tym się nie zastanawiam – po prostu najwyraźniej umknął mi kluczowy element…

 Wobec bardzo ograniczonej ekspozycji na współczesne kabarety mogę tylko domniemywać, że wyrażasz tutaj subiektywną niechęć do satyrycznego przetwarzania klasycznych wątków baśniowych.

Samo satyryczne przetwarzanie wątków baśniowych nie jest niczym złym. Swoją ekspozycję na kabarety też staram się ograniczać do minimum, bo już nawet Hrabi (do niedawna jedyny, który dało się oglądać) wywołuje u mnie ból zębów. Ale taki np. Potem? Dało się. Co jest nie tak z naszym światem?

 Ciekawa rzecz wobec tego, że w Poskromieniu złośnicy, czyli chyba najjaśniej nawiązującym do commedia dell’arte arcydziele z epoki, Kate jest głodzona i poddawana deprywacji snu.

Nie pomyślałam o tym. Ale też – "dla mnie". Zauważyłam, że nie śmieszy mnie wiele rzeczy (slapstick), które ludzi śmieszą. Szczególnie jasno zauważyłam to przy czytaniu tekstów konkursowych…

 Tutaj katharsis może czytelnikowi zapewnić seria upokorzeń pułkownika

No, właśnie – mnie nie zapewniło.

Dla mnie – choć wiem, że nie każdy tak to postrzega – istotnym aspektem komicznym są też odniesienia literackie, na przykład to podwójne nawiązanie do Żeromskiego i Pratchetta.

Nie wiem. Ogólnie – dzięki temu konkursowi nauczyłam się (choć niby już to wiedziałam – ale jakoś, hmm, płytko?) że poczucie humoru jest rzeczą dość subiektywną.

 Mimo wszystko trudno polemizować z Twoim uczuciem niesmaku, a taka informacja zwrotna od doświadczonego odbiorcy może być nader wartościowa!

Tak to już jest z uczuciami.

zwróciłaś aby uwagę w pierwszej przemowie na kontrahentów Balagula Steel?

Hmm. Po dwóch miesiącach nie pamiętam, czy zwróciłam…

 Jak to w commedia dell’arte.

Prawda.

 Można na to pytanie odpowiedzieć na kilku płaszczyznach:

Sęk w tym, że nijak mi ta wróżka nie pasowała do otoczenia…

 Miałem raczej nadzieję, że udało mi się logicznie pozszywać wszystkie wątki.

Mam wrażenie, że po prostu nie widzę nici, którą one są pozszywane.

 Już jeden z pierwszych komentujących trafnie wskazał koloryt zbliżony do bałkańskiego, jest tu dużo uwag wskazujących, iż rzecz dzieje się na obszarze rozpadu Imperium Osmańskiego.

Hmm. Niby tak, ale mimo wszystko…

 A wieloryb, nie chwaląc się, jest w miarę spory.

A Jowisz jest jeszcze większy :P

 SJP PWN: Obaj, obydwaj, oba – liczebnik odpowiadający liczbie 2, wskazujący, że to, o czym mowa, dotyczy każdej z dwóch wymienionych wcześniej osób, rzeczy lub spraw. Moim zdaniem to wręcz książkowy przykład użycia i nie mogę znaleźć przeczących temu źródeł.

Myślę, że autor definicji PWN nie uściślił jej dostatecznie. Zobacz: obie dziewczyny podchodzą do tych samych testów. Są dwie dziewczyny, które podchodzą do tych samych testów. Czy to możliwe, żeby tylko jedna podchodziła do tych samych testów? Nie. Mamy tu relację, zob. tutaj: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880

 Doroszewski: Ustronny – położony na uboczu, oddalony od miejsc ludnych, uczęszczanych; odludny, mało uczęszczany, boczny, z wręcz podanym przykładem Ustronny pokój, kącik, zakątek. Tu mamy właśnie ustronny pokój (salę).

Hmmm. No, dobrze. Mamy przecież w języku "ustronne miejsce", oznaczające pewne pomieszczenie.

 SJP PWN: Nasłuchiwać – wytężać słuch, aby coś usłyszeć. Dokładnie to robiła królowa (Doroszewski daje jeszcze przykład nasłuchiwała jęków chorego).

Cytat:

– Mogłabym naprawdę być dumna z takiej synowej – skomentowała po cichu Róża II, rzeczywiście nasłuchująca ze swojego gabinetu.

Więc tak, królowa zdecydowanie stara się coś usłyszeć. Ale skoro czyni to ze swojego gabinetu, a słuchane zjawiska odbywają się gdzie indziej, wydaje się logicznym, że ma do tego słuchania jakieś urządzenia, ot, choćby tunel w ścianie. Czyli – wzmocnienie dźwięku.

 O “facecie” mówi oprawca, zwracając się do przesłuchiwanej rozmyślnie brutalnym (jak na realia świata przedstawionego) językiem, a “gdyż” jest w narracji obok “guwernera”.

Niby prawda, ale mimo to – zgrzyta.

 Może i gdzieś są…

A, na przykład: wołała słabo, łapiąc płytkie oddechy. Można łapać oddech, można oddychać płytko, ale łapać płytkie oddechy?

 Nie wygląda mi na anglicyzm, w znaczeniu “pismo zbiorowe, także odczytywane jako odezwa” występował przed wzrostem znaczenia języka angielskiego powszechniej niż dziś.

O, a masz jakieś źródła?

 Poddanych, wydawało mi się to łatwe w domyśle? Pozostawienie lub opuszczenie takiej przydawki to zawsze delikatna kwestia stylu.

Nie do końca stylu. Królowa może się cieszyć lojalnością poddanych ogólnie, ale też któregoś konkretnie.

 Nie upieram się jednak, że przeskok do wyobrażenia orlicy był tutaj udaną decyzją twórczą.

Nie był.

 ktoś mógłby tu sobie wyobrazić masarza zamiast masażu

Zwłaszcza taki wariat, jak, nie przymierzając, ja :)

 Poza tym po prostu – doktor nastrajał tonację głosu na częstotliwość, przy której brzmiał on najbardziej srogo, może gdzieś w okolicach b minus pierwszego.

… mhm.

 śruba jako maszyna prosta spełnia definicję przekładni mechanicznej

Ale o ile każda śruba jest przekładnią, to nie każda przekładnia jest śrubą.

Opis wydaje mi się najzupełniej jasny, nie wiem zatem, skąd Twój trąbojerychoński fikmózgu

Jak widać – każdy myśli inaczej.

 Nie, nie jest to błąd: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zbieg-wielokropka-z-wykrzyknikiem-lub-pytajnikiem;15469.html.

A, popatrz. Coś mi się najwyraźniej zawiesiło w rozumie.

 Podszedł do nich pałacowy błazen Pentangelo, przebrany za smoka umyślnie nieudolnie, na nadgarstku miał srebrny zegarek.

… dobrze, jakim sposobem to przegapiłam? Naprawdę nie wiem.

 Czy nie byłoby Ci przykro, gdybym nie odniósł się już wtedy do prawidłowości poszczególnych uwag (lub przynajmniej części z nich), lecz tylko podzielił się wrażeniami z przeglądu redakcyjnego?

Nie, oczywiście – to Twój tekst i Ty decydujesz.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Może po prostu jesteś filozofem?

Można żyć jako człowiek mało świadomy…

Linkowałam C. S. Lewisa? Jestem pewna, że linkowałam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wiesz, taka refleksja przy czytaniu książki o filozofii średniowiecznej – nie ma czystej możności. Jeśli coś ma określoną możność, to musi być też trochę w akcie, właśnie tym, który ją określa.

Tak wiesz, na temat gadamy XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Na priv przesyłasz mi adres mailowy, a ja na ten adres przesyłam plik ze szczegółową masakrą

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dobra, jesteśmy XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kurka, o tym nie pomyślałam :P o nagrodach za maskowanie, znaczy ><

Dobra, to ostatni imprezowy gif :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Trupa tekstu :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

:D Tak, teraz można się ujawniać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Najlepsze wino na ostatku

Dobrześ waść to wykoncypował, choć zapewne ciut więcej czasu, byś ją mógł ogładzić, opowiastce tej by nie poszkodziło. Komizm jej wdzięczny, subtelny, personami stojący, acz i pojedynek mnicha z awanturnikiem bawić może. Jednakowoż pozostałam nienasyconą, bo – choć theoxenia i morał, by ubogim zawżdy dobro czynić, licznych bajęd są osią (okazuje się, że dekonstruuje owe bajka moskiewska, co może pewne fakty objaśniać, acz dekonstrukcja ta z niegłupich pozycji jest przeprowadzoną), tutaj jednak wrażenie deus ex machina czynią. Zbyt bowiem głęboko-ś tę naturę Jakubową ukrył, i wielce nagle na świat oną wydobyłeś. Znikanie bowiem przedmiotów magicznych pod jego dotknięciem i na czyste serce wskazywać mogło, i na brak edukacyi w szatańskiej materii, i na wiele więcej, a gawęda zaglądająca samemu Jakubowi przez ramię wielce trudnymi czyni zamiarowane przez waści facecyje.

Uff, nie tak łatwo utrzymać stylizację, i Tobie też nie do końca się to udało. Jest to tym bardziej widoczne, że w całym opowiadaniu stylizujesz na tyle mocno, że parę razy się potknęłam. Tak czy owak, erudycją błyszczysz jako ta gwiazdka z nieba (tu i ówdzie zaśniedziała – ale to nie moja dziedzina i nie mogę tego sama rzetelnie wyłapać), chociaż trafiły się i błędy: kategorialne (uśmiech to wyraz twarzy, a zasępienie – uczucie; czy to ciosy obijają?) i te różne drobne. Ot, choćby: nie „obaj” się starli, tylko dwaj – przecież jeden nie mógł się zetrzeć. Nie powinno być „przez piękno”, tylko „od piękna”, mam wrażenie, a „wywód” to konkretny rodzaj wypowiedzi (https://sjp.pwn.pl/szukaj/wyw%C3%B3d.html) i tak jest od dawna. W stylizacji czy nie, „zdobny” wymaga dopełnienia! Rzecz zawsze jest zdobna w coś! „Nosić” jest częstotliwe – widząc żebraka po raz pierwszy (czy "pierwszy") nie sposób orzec, czy nosi maskę często, czy tylko teraz. „Dziewczę” jako słowo jest rodzaju nijakiego, więc nie zauważyło. Zdanie „Mimo pytań, Arseniusz sięgnął do sakiewki” nie pasuje mi ze stylizacją, poza tym – to on zadawał pytania, a nie jemu je zadawano. „Podziałać” wydaje mi się mocno współczesne. Ponadto „swój” odnosi się do podmiotu zdania (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Swoj-a-jego;20593.html), w zdaniu „jedyną drogą wspomożenia swego pana jest rozwikłanie zagadki” jest mylące. I nawet Ty antropomorfizujesz oczy… ech. Za to „delikatnie” użyte poprawnie, za co niech Ci się ręce święcą.

W paru miejscach trochę tłumaczysz, tu i ówdzie odrobinę bym przystrzygła, gdzie indziej – kapinkę podlała, żeby urosło.

Z typów spodobał mi się Jakub, uroczo bezczelny jako żebrak, uroczo lojalny jako sługa – ale, jak już powiedziałam, jego prawdziwa natura wyskoczyła jak diabełek z pudełeczka. Także sędzia wraz z ojcem karmelitą są sympatyczni. Kłopotek wypada dobrze jako podkręcający wąsa drań, za to Pantelejmon jest raczej nijaki, choć, co prawda, niewiele go widać. Burza jest cokolwiek nagła (choć w sumie deus ex machina ją tłumaczy…) i trochę za łatwo idzie naszemu Jakubowi (jak wyżej). Bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie powtarzające się motywy: pogrzebacz i udawana rejterada mnicha.

Przyznałam maksimum punktów za elementy dodatkowe, bo i jedwabna wstążka, i maska (oraz przebranie) Jakuba są w fabule niezbędne, a i zegar się pokazał, choć nie wiem, co on tu właściwie robi.

Przeczesany tekst, jak zwykle, dostępny na zamówienie (które ślij na priv). Potrzebny mi będzie także adres do wysłania nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nahajem po białych plecach

Ten tekst ma potencjał. Zdaje mi się, że ogromny (choć raczej przygodowo-romantyczny, niż komediowy, ale to nie problem). I co? I nico. Drogi Anonimie (mam swoje podejrzenia, ale głupio pisać "droga Anonimko"), toż to zbrodnia taki potencjał tak przeputać. No, pasy zedrę!

Po pierwsze, początek nijak się ma do dalszej części – obiecuje dużo, a nic z tego nie zostaje dotrzymane. Spodobał mi się Hipolit, postać nieźle zbudowana mimo nikczemnej postury – ale jednak poboczna. Główni bohaterowie są mniej ciekawi. Do tego ślub (ludzi zupełnie nowych, niemających żadnego udziału w fabule) nie ma nic wspólnego z planami, a plany zostały zepchnięte daleko na bok. Fabułę traktujesz mocno po łebkach, no i – sugerujesz kilka (!) fabuł ciekawszych od tej, która ostatecznie trafiła do tekstu (zadanie Artura, zadanie Kasi, ich wspólna przeszłość…). Nieporozumienia mogłyby być zabawne, ale w sumie nie mają żadnych konsekwencji.

Sporo jest drobiazgów psujących zawieszenie niewiary: nie jest zbyt sensowne ani to, żeby troll nosił ze sobą adresy klientów na bal (choćby dlatego, że mógłby je zgubić albo „zgubić”), ani to, żeby sama kradzież tych adresów odcięła go od rynku (choć tu można by już coś wykombinować, np. że klienci są paranoikami w kwestii ich ujawnienia); podobnie dziewczyna „wirująca” w ramionach faceta, który się na niej wiesza, żeby nie paść na ziemię; i niefantastyczności typu „jedyna dziewczyna w grupie”, czy „temat pociągnęła postać” („postać”!). Opisy są bardzo streszczone, mało plastyczne. Wszystko to źle wpływa na zawieszenie niewiary. Dlaczego nie pokażesz, np. tego śpiewającego gnoma? Tylko go streszczasz. Po co upijać Huberta, skoro zaraz trzeźwieje i nawet niczego po pijaku nie robi? Swoją drogą, facet ma wątrobę jak szpak… Rozmowa na statku to infodump i musztarda po obiedzie – wszystko to można było przemycić wcześniej, nie jest też przyjemna w czytaniu, a raczej niezręczna, jakby się weszło do pokoju, w którym ludzie się kłócą. I dlaczego właściwie żadne z supertajnych agentów nie potrafi latać statkiem kosmicznym?

Przy okazji – uwaga chemika – nie ma czegoś takiego, jak „sól azydku” – azydek to rodzaj soli!

Teraz język. Niedobrze z nim. Mamy sporo pustosłowia, mnóstwo zbędnych zaimków, sporo powtórzeń i zdań, które po prostu źle się parsują. Na przykład „Niełatwo było dostrzec coś w lichym świetle pochodni, w które każdy z wędrowców był uzbrojony”. Czemu pochodnie (albo światło, bo z budowy zdania wynika, że wędrowcy byli uzbrojeni w światło…) przyrównujesz do broni? Przeciwko czemu one są bronią? Inne niezgrabne zdanie: „Odłożył ciężko pusty już kieliszek” – lepiej dać przysłówek na początek; niezależnie od tego, mocniejszy czasownik zwykle jest lepszy od słabego z przysłówkiem. Niepotrzebnie dookreślasz czasowniki przysłówkami – tnij je. Bohaterowie ciągle ruszają w jakimś kierunku, docierają dokądś itp. – ale brakuje w tym konkretów.

Wielokrotnie tłumaczysz w didascaliach to, co jest oczywiste na podstawie samej wypowiedzi, na przykład Hubert „próbuje x i jednocześnie y”, gdzie y jasno wynika z jego kwestii – nie wygląda to zgrabnie. Polecam też przestudiować https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/, bo didascalia świadczą o niezupełnym zrozumieniu kwestii czynności paszczowych.

Gramatycznie: „zdobny” wymaga dopełnienia. „Grupa pięciu osób chowających twarze pod zdobnymi maskami podążała za nim. Zdwoili teraz czujność” – ani „grupa” ani „osoby” nie zgadzają się z podmiotem domyślnym drugiego zdania, którym jest „oni” (wnioskujemy o tym z formy czasownika). Przypominam też, że imiesłowy nie oznaczają przyczyny! (Tylko jednoczesność: https://academicon.pl/imieslowy/).

Nie zawsze dobrze dobierasz słowa: choćby „osoba” to termin techniczny – lepiej go unikać w zwykłej prozie. Strój może być pełny najwyżej czyjegoś materialnego jestestwa, kompas nie może nikogo „wodzić” (chyba że bardzo metaforycznie), a „dotrzeć” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/dotrze%C4%87.html) i „taksować” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/taksowa%C4%87.html) znaczą trochę co innego, niż Ci się zdaje. Kieliszek raczej odstawiamy, nie odkładamy, bloki nie mogą być „byłe” – najwyżej zrujnowane, nie można być „w temacie” (najwyżej „przy”, ale i to nieładne), buty są na obcasie, nie „z obcasem”, a krąg się nie kończy. Cztery razy w mianowniku l.p. i cztery w innych przypadkach (sprawdziłam mechanicznie) używasz bardzo suchego słowa „postać” – ono znaczy niewiele. Raz używasz „dokładnie” zamiast „właśnie” – to niedobrze.

Ponadto „się” często trafia na miejsca akcentowane, no i brakuje sporo przecinków.

Ślub na końcu, jako się rzekło, jest, ale doklejony ciut na siłę. Plany jakieś są, ale prawie ich nie widać. Śmiesznie specjalnie nie jest. Z elementów dodatkowych pokazała się maskarada, ale w zasadzie niczego nie zmienia to, że bal był maskowy, więc przyznałam tylko pięć punktów.

Tekst rozłożony na czynniki pierwsze dostępny jest na zamówienie na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale wiesz, że to jest horror?

I że fabuły praktycznie w nim nie ma? O planach nie wspominając? Ślub niby jest, językowo mi się podoba, dobrze wypada także skojarzenie Klary z drapieżnikiem – ponieśli i wilka, co? Ale do klasyfikacji nie wejdziesz, bo za krótkie.

Błędów stwierdziłam denerwująco niewiele: „był zdania, że trudności w podbojach miłosnych zaostrzały” – c.t. "Musi nieźle wyglądać" to anglicyzm, za to angielszczyzna Paputkina łamana (tak miało być?). Nazwiska obce albo w całości spolszczamy, albo piszemy tak, jak obcy piszą (nie "Casanowa", "tylko "Casanova").

Wrr. Nawet fantastykę tylko tu sugerujesz (Klara jest wampirem? Sidhe? Może sukkubem?), elementów dodatkowych nie ma. Nie ma też humoru, najwyżej wisielczy.

Tych parę błędów możesz dostać na zamówienie, ale – rozwaliłeś system. Puff. Możesz być z siebie dumny.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Za krótki był ten karnawał

Bo wykonanie tekstu zdradza pośpiech. Duży pośpiech, zwłaszcza pod koniec, bo ogólnie wszystko trzyma się kupy, choć nie zawsze na pierwszy rzut oka. W końcówce (na balu) dwa zdania się podwoiły, co wyraźnie oznacza, że Kopciuszek pędził, co sił ;) kawałek za połową zaczyna się streszczanie, pojawia się też garść literówek, parę powtórzeń oraz kilka nieprzemyślanych rozwiązań (Ludwig i Ludomysł spadają z sufitu, byle Nastazja też miała szczęśliwe zakończenie, Malwina z Matyldą też wyskakują jak diabełek z pudełeczka, no i ten zwrot… sensowny, ale niedopracowany). Może kiedyś będzie dobrze dopieścić ten tekst? Taki, jaki jest, jest trochę… bez przekonania. W dialogach kilka razy zdarzają się nielogiczne przeskoki, nie są też zbyt naturalne – sporo w nich opowiadania sobie nawzajem o tym, co postacie już wiedzą. Specjalistyczne słownictwo (z dziedziny odzieżowej) może utrudniać odbiór.

Powtarzam, że choroba psychiczna (czy inna) nie jest śmieszna. Średnio śmieszny jest też facet w damskim przebraniu – ogólnie czytało się dość przyjemnie, ale bez szału.

W jednym zdaniu Carmen ma oczy „zielonkawe”, w następnym już błękitne – Benedict Cumberbatch, czy nieuwaga autora? Raz czy dwa Wilhelm zmienił się w Wiliama – nie używamy różnych form tego samego imienia w odniesieniu do jednej osoby. A swoją drogą – panny płacą wszystko Malwinie, a Matyldzie nic – nie wspominałeś, żeby to była spółka.

Konkretnych problemów językowych znalazłam sporo, nie wiem, które z nich są skutkiem pośpiechu. Szczególnie chodzi mi o dobór słów – zdarzają się takie mało fantastyczne, a poza tym: prosperować można tylko dobrze – nie ma sensu tego podkreślać, „spłoszony wzrok” to antropomorfizacja, nie rozglądamy się wzrokiem, tylko oczami. Zdanie: „wąskiej, podróżnej sukni bez sukcesu usiłowała zasymulować damskie krągłości” jest bardzo niezręczne – nie można symulować krągłości, bo one nie są stanem (https://wsjp.pl/haslo/podglad/38953/symulowac/5075482/chorobe); poza tym – chwilę później wspominasz o piersiach, czyli jakieś krągłości (choć sztuczne) są. Co to znaczy „perlić się w uśmiechach”? Trafiło się consecutio temporum – jeśli: „Czujnym oczom krawcowej nie umknął fakt, że”, to zdanie podrzędne musi być w czasie teraźniejszym. Nie można wyglądać skromnie, tylko na kogoś skromnego. Kończy się nie „smutnie”, a „smutno” i jak „mruknąć” przez zaciśnięte zęby? Czy Lilia aby nie warknęła? Piszczy się z zasady wysoko, a nie nisko. „Głownia” miecza to raczej ostrze, choć trafia się też sens „rękojeść” – ale bardziej jednoznaczna jest zawsze „głowica”.

Pamiętaj, że „nie” z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy jak z przymiotnikami – łącznie: https://sjp.pwn.pl/zasady/Z-imieslowami-przymiotnikowymi;629516.html, a „jednak” wprowadza przeciwstawienie – wspomnienie królewskich wkurzeń nijak nie wyklucza tego, że Bard zna monarchę od lat.

Forma zdrobniała dostatecznie sugeruje mały rozmiar – nie trzeba dodawać, że alkierzyk jest niewielki, bo to już wiadomo. Poważny błąd, który już w konkursie widziałam: „ciasto dyniowe lubię robić najbardziej. Mamy jej w tym roku pod dostatkiem” – no, przepraszam: czego mamy pod dostatkiem? Ten zaimek nie odnosi się do niczego. Nie ma żadnego rzeczownika, do którego mógłby się odnosić. Poza tym nie trzeba podkreślać, że książę nie zwraca na coś uwagi (i to tym brzydactwem „ignorować”, fuj), skoro następne zdanie mówi, że zwracał baczną uwagę na coś innego. Fraza „ufnie pałaszują posiłek” jest bardzo dziwna.

Interpunkcja: zabrakło trochę przecinków, zwłaszcza między orzeczeniami i przed wołaczami, trafiły się też spacje wciśnięte przed kropkę; są też przecinki w miejscach całkiem przypadkowych (między podmiotem a orzeczeniem też), i parę błędów w zapisie dialogów (zob. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/). „Wybrankę serca może wybrać również sam król, jako wdowiec oraz licznie zgromadzeni dworzanie i rycerze” tu jest powtórzenie, ale co gorsza – brak przecinka sugeruje, że król jest dworzanami i rycerzami. Poza tym często dajesz jednosylabowce („się”, „nam”) na miejsca akcentowane – to źle brzmi.

Elementami dodatkowymi są maski i przebieranki, i jako niezbędne w fabule zyskują Ci piętnaście punktów. Plany są, choć niezbyt rozbudowane, ślub (żeby to jeden…) jest.

Tekst po masakrze przecinkowej, jak zwykle, do odbioru na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hmmmmm…

Dziwny tekścik. I miły, i niemiły jednocześnie. Miłe i przyjazne są same duchy z ich zdecydowanym dążeniem do załatwienia własnych życiowych spraw. Natomiast wyśmiewanie religii i wiernych to jednak pójście na łatwiznę – może nie zauważyłeś, ale nie lubię większości rzeczy modnych i bezmyślnie mielonych raz po raz. O ślub chodzi od początku, jest też plan, który faktycznie doprowadza do zawiązania węzła, choć nie całkiem tak, jak bohaterowie sobie wyobrażali, więc tę część masz odhaczoną. Za to ostatnie zdanie, mocno cyniczne, psuje ciepłą atmosferę. Nie wiem, co myśleć o tym kawałku. Nie śmiałam się przy nim, nawet się nie uśmiechałam, choć ma coś w sobie.

Językowo nie jest źle, choć nie zawsze trzymasz styl w dialogach, poza tym niektóre zdania trudno się parsują. Przypominam po raz enty, że „delikatnie” to nie to samo, co „lekko”, oraz, że „osoba” to termin techniczny i nie powinna być zamiennikiem „człowieka”. Poza tym nie można „wyłonić” worków (najwyżej wydobyć ich zarys z mroku).

Czy na pewno wiesz, co to jest „spisek”? (https://wsjp.pl/haslo/podglad/29000/spisek)? Czy może „spiskowcy” mają tu mieć zabarwienie ironiczne? Nie było to dla mnie jasne. I co to znaczy „podobno”? Hmmm? Oprócz tego: nie można niczego przypominać „odlegle”, to niepolski frazeologizm (https://sjp.pwn.pl/szukaj/odleg%C5%82y.html), jarmark nie może być „spontaniczny” (https://wsjp.pl/haslo/podglad/4850/spontaniczny), a nibyświecy nie da się skłonić do niczego, bo nie jest osobą (bytem obdarzonym rozumem i wolą, znaczy). Co do gramatyki, „zakończyć” (i w ogóle formy dokonane) łączy się z rzeczownikiem odczasownikowym, ale raczej nie z bezokolicznikiem, a pyta się kogo? widmo (ma być dopełniacz). Znikło parę przecinków, ale większość moich uwag ma postać "hmm".

Za elementy dodatkowe masz dwa punkty, bo i manele są wymienione z nazwy (choć nie są to bransoletki), i jedwabne sznury też się pojawiły.

Zwłoki tekstu do odbioru w kostnicy, to znaczy, na zamówienie na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mmmm, a spojrzałeś na adres strony?

Bo tak – tekst jest notatką praktycznie bez światotwórstwa, i jest to notatka czysto obyczajowa. Wątek komputerowy nie może w naszych czasach uchodzić za fantastyczny (znikająca komórka już bardziej, ale też niekoniecznie), zresztą nie rozwinąłeś ani tego, ani innych wątków. Humoru nie zauważyłam (lampshade na samym początku mnie nie rozbawił), i szczerze mówiąc, ta fabuła, w stanie nieprzybranym żadnymi, ale to żadnymi fidrygałkami, nie bardzo się broni.

Mówiąc wprost – tekst jest pisany na kolanie. Ślub spada z sufitu – nic nie wskazuje na związek między Arlekinem/Marcellem i Colombiną/Giuliettą, fabuła trzyma się słabo: nie zapowiadasz niczego, szantaż wychodzi mało wiarygodnie, bo właściwie nie opowiadasz o nim. Podwójność świata (relacje między rzeczywistymi postaciami odbijające się w zwierciadle commedia dell'arte) jest znakomitym pomysłem, ale trzeba go było rozwinąć – w tym tekście nie zrobiłeś tego wcale.

Język pospieszny, byle jaki – kilkakrotnie wybierasz słowa prawie, ale jednak nie te, które pasują. Powtórzenia zwracają uwagę – to też wskazuje na pośpiech, podobnie jak nienaturalny szyk i dialogi. Giulietta wygłasza wręcz infodump. Lampshade nie zmienia faktu, że to infodump.

„Para” to rzeczownik zbiorowy, jest w liczbie pojedynczej i nie można się do niego odnosić w liczbie mnogiej. Mam tu na myśli zdania w rodzaju „Można było uznać, że ich namiętne zachowanie przekraczało granicę przyzwoitości.” (które i bez prowadzącego donikąd zaimka jest po prostu nieładne). Ponadto para nie może być „wiarołomna”, bo nikomu nie przysięgała – wiarołomna może być żona (https://wsjp.pl/haslo/do_druku/7526/wiarolomny), a para najwyżej cudzołożna albo występna. Reputację, tak przy okazji, ma osoba, ale małżeństwo? Ze zdania „Colombina mimo ostrych słów nie była zła.” wynika, że nie była zła, choć padły ostre słowa – ale to przecież ona sama je wygłosiła! O co tu chodzi?

Co to znaczy „treści, którymi będzie się można kontaktować”? „Na szczęście to publiczne miejsce świeciło już pustkami” – świeciło pustką, ale zdanie jest mało stylistyczne, wygląda jak maszynowo przetłumaczone z angielskiego.

Można zapoczątkować prace nad aplikacją, ale w żadnym wypadku aplikację. Manipuluje się czymś/kimś, a nie coś/kogoś, „odpowiedni” stopniuje się prosto, a „oskarżyć” wymaga dopełnienia.

Skrótowce (PIN) piszemy w całości dużymi literami (https://sjp.pwn.pl/zasady/89-18-32-Skrotowce;629408.html), „się” nie dajemy na miejsca akcentowane, o ile można tego uniknąć.

Masz jeden punkt dodatkowy za zegar w nazwie ulicy.

Wykaz błędów czeka na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Pętle, pętelki i metafikcja

Pętelki ontologiczne, oczywiście, bo w sumie wychodzi na to, że ktoś (Piotrek? Zeno?) powstał tu spontanicznie i z konieczności. Ale nic to. Siłą tego tekstu jest zdecydowanie metafikcyjność – niestety, tej siły nie wykorzystałeś.

Podoba mi się pomysł z postacią fikcyjną, która logicznym rozumowaniem dochodzi do tego, że jest fikcyjna, ale można go było rozwinąć; podobnie ten z postacią fikcyjną, która przejmuje pałeczkę i zostaje Mary Sue własnej historii – to jest w tekście najzabawniejsze. Za to fabuła i światotwórstwo bardzo po łebkach: świat, z którego pochodzi Piotrek, nie trzyma się kupy (a pokazałeś go tylko ciutkę), raptory – cóż, podróżnik w czasie pewnie mógłby jakieś znaleźć, ale mimo to spadają z sufitu. Miałam też kłopot z zawieszeniem niewiary przy dziku i polowaniu z szablą (widziałeś w życiu dzika?), w scenie, w której Piotrek jedzie na polowanie z Zeno (dlaczego miałby to robić?), w scenie rozmowy Quentina z Sofią (nie zrozumiałam jej)… Tak nawiasem, co do Sofii – jej konflikt z Piotrkiem mogłeś zapowiedzieć wcześniej. Wyskakuje jak z pudełeczka, a Sofia pełni tu rolę nagrody, którą nawet nie tak trudno zdobyć. Ten lampshade słabego światotwórstwa na koniec trochę pomaga, ale mimo to – mówisz mi, że jesteśmy w siedemnastowiecznej Polsce, kiedy to oczywiste, że nie jesteśmy, skoro nic faktycznie na to nie wskazuje (styl dialogów, wydarzenia, tytulatura, imiona, obyczaje, nic), a epoka mogłaby być w zasadzie dowolna (Piotrek przybył z przyszłości). Przy okazji – imię Quentin pochodzi z łaciny przez francuski, ale u nas nigdy nie było używane – ciągle myliłam go z Piotrkiem, bo chłopak z XVII wiecznej Polski mógłby się nazywać Piotr, a Quentin na pewno nie. Charakterystyka Aureliusza jest bardzo jednoznaczna, to świetnie – ale nijak nie wpływa na całą historię. Równie dobrze mógłby być przemiłym facetem. Pierwsza scena trochę mnie zniechęciła, a później nie znalazłam dla niej uzasadnienia. I dzik jest uroczy, ale moje zawieszenie niewiary spadło z drzewa na długo przed tym, jak Piotrek powalił go jednym ciosem szabli (… szabli…).

Język. No, szału nie ma. Zacznij od powtórzenia z didascaliów: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#czynnosc_w_wypowiedzi

W tekście znalazło się sporo zbędnych zaimków, kilka przecinków spadło z sufitu (a sporo zupełnie zniknęło), ale przede wszystkim – używasz słów niezgodnie ze znaczeniem: „móc” i „potrafić” – to nie to samo, „naprawdę” NIE znaczy „bardzo” (https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880).

Dlaczego Zeno wygląda „jakby miał niepowstrzymaną chęć uderzenia Aureliusza”, a nie normalnie, jakby chciał go uderzyć? Pomijając to, że facet, który dzika wnosi, nie musi być facetem, który go upolował – co to znaczy, że Sofia go z dzikiem „skojarzy”? Nie wiem, czy fresk można nazwać „kolażem” – pierwsze skojarzenie to naklejanka (https://wsjp.pl/haslo/podglad/103380/kolaz). Siekiera ma trzonek (albo rękojeść) nie trzon, i na pewno nie powiedziałabym, że trzonek siekiery „zmókł od potu”. I co to jest „baza”? „Pofatygować” może się autor do sklepu (https://sjp.pwn.pl/szukaj/fatygowa%C4%87.html), ale książeczka może być tylko sfatygowana (https://sjp.pwn.pl/szukaj/sfatygowany.html). Z fragmentu opowiadania się nie korzysta – można go najwyżej wykorzystać. „Przewidzieć” to nie to samo, co „przywidzieć (się)”. „Postacie, które przez cały czas były szkicowane” to bardzo dziwna fraza. Co to znaczy „To na koszt pokoju”? I jaka to jest „normalna” wielkość?

Poza tym nie można „sprawić” niebezpieczeństwa – tylko je spowodować, „kłaść trupem” odnosi się raczej do obrazu trupów ścielących się gęsto – nie jestem przekonana, że można samego siebie położyć trupem. Nie wiem, skąd ten pęd do antropomorfizacji wszystkiego, ale głos nie może być zawstydzony. Krew nie może zastygać „w bezruchu”, tylko w żyłach (to idiom). Nie można też „zyskać” uwagi – czyjąś uwagę można najwyżej na siebie zwrócić. Używasz słowa „rzecz” z angielska – polszczyzna ma inne konstrukcje. Z ludźmi raptory mogłyby się krzyżować, ale nie rozmnażać.

Z uwag czysto stylistycznych: wepchnąłeś sporo waty – sztucznie przedłużonych zdań i zapewniających fraz. Styl ogólnie niepewny, miejscami nienaturalny, zwłaszcza w dialogach. Jeśli opisujesz zaczytaną książkę, nie używaj słowa „przywierać”. Ono się odnosi do spalonego naleśnika, ale nie pasuje z niczym, co mogłyby robić elementy książki. Dlaczego Lew jest dużą literą, a słoń małą? Jako maski? Taka i taka konwencja jest do wybronienia, ale powinno być konsekwentnie – albo wszystkie nazwy masek dużą, albo wszystkie małą. Stawianie dwóch synonimów obok siebie („ogromny i wielki”) rzadko robi dobre wrażenie – zwykle wygląda tak, jakby autor nie wierzył w czytelnika. „Mimowolnie” to wata – jeśli jakaś czynność jest odruchowa, to jest mimowolna, nie ma sensu tego zaznaczać. „Buzia” to nie synonim ”ust” (wiem, wiem, babcie tak mówią, ale żadne z nas nie jest babcią). „Podnieść się do góry” to pleonazm.

Błędy gramatyczne: opuszka palca jest rodzaju żeńskiego (nie męskiego). „Te” łączy się z formami liczby MNOGIEJ – w liczbie pojedynczej piszemy „to futro” (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/te-czy-to;11127.html ; https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/te-czy-to-te-czy-ta;6939.html). Dopełniacz liczby mnogiej od „rodzaj” to „rodzajów”. Nie „w sposobie, w jakim”, tylko „w sposobie, w jaki”. Pierwsza osoba rodzaju męskiego czasu przeszłego od „ugrząźć” to „ugrzązłem” (albo „ugrzęznąłem”, okazuje się, ale to brzydactwo). Zapisuje się zawsze coś – bez dopełnienia można skończyć pisać – nie jest to jedyne brakujące dopełnienie. A „pytać” nie potrzebuje „się”. Zapisz trzy razy czerwonym ołówkiem! Przy wyliczeniach dawaj czasownik w liczbie mnogiej: „kołpak, żupan czy kontusz nie są”.

Pamiętaj, że „zamarznięty” piszemy bez „ź” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/zamarzni%C4%99ty.html).

Z elementów punktowanych znalazły się maski i zegarek (służący, oczywiście, do podróżowania w czasie – nie przewidywałam tego…), ale co do smoków, to nie jestem przekonana. Dinozaury to dinozaury.

Po dissiecta membra pisz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są (Tove Jansson)

Jest to niewątpliwie opowiadanie szalenie ambitne i szalone w swej ambicji. Postmodernistyczne? Metafikcyjne? Satyryczne? O, tak. Ale czy śmieszne? Satyra jest w nim raczej smutna, a humor subtelny, oparty przede wszystkim na postaciach – to są typy komediowe. Trochę psują tę subtelność metafory (o tym za chwilę), chociaż w zasadzie język prezentuje się dobrze. Są wyraźne wpływy commedia dell'arte (ale bohaterowie wychodzą z tych ramek – z korzyścią dla całości!), choć skupiłeś się przede wszystkim na knuciu planu, stanowczo zwariowanego, a na ślub już niewiele zostało miejsca. Także sposób pozbycia się Perfecta i Primavery wyszedł trochę… pospiesznie. Podobnie Luca i Eufio spadają z sufitu, ale wcześnie, więc to nie razi. Parę miejsc jest streszczonych – waham się powiedzieć, że to źle, bo to bardzo gęsty semantycznie (;P) tekst.

Światotwórstwo to główny nośnik satyry – lustro odbijające nasz świat, i to nawet nie takie krzywe.

Metafory. Największe wrażenie zrobiła na mnie ta: „Mroczny spisek jest dziergany wokół dziewczyny na drutach nikczemności.” Niestety, nie było to dobre wrażenie. Metafora jest bowiem cokolwiek pijana, a strona bierna jeszcze to upojenie podkreśla.

Błędy językowe: jest trochę literówek, parę błędów w zapisie didascaliów dialogowych (zob.: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#sposob_oznaczania), stare, niedobre „dokładnie” (uch) oraz „wciąż” zamiast „i tak”. „Cyganka” piszemy dużą literą (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-grup-etnicznych;15109.html). Zamieniasz wzrok ze spojrzeniem, a zamiast "blednie" piszesz „bladnie” (nie jest to jedyna taka literówka).

Nie można odpowiedzieć proklamacji, tylko na proklamację – odpowiadamy komuś na coś. Westchnienie nie jest osobą i nie może być zmęczone; podobnie wzrok nie jest osobą i nie może być leniwy. Głaszcze się kogoś w policzek, a nie czyjś policzek, nie można też niczego robić „z ociągnięciem” (wszystko musicie urzeczowić? Dziwni ludzie…) tylko „ociągając się”. I – trąbię o tym, aż się chwieją mury Jerycha! – „działalność” się NIE pluralizuje (https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880) – to abstrakt! Z innych drobiazgów: śpi się „źle”, „marnie”, ale nie „słabo”. Często powtarza się słowo „spektakularne”… myślałam, że to coś zapowiada, ale niestety. Nie znam żargonu teatralnego, ale „metodyczny” to chyba jednak nie to, co myślisz (można grać metodą).

I największy błąd językowy: co oznacza zdanie „Nie możemy pozwolić sobie na role drugoplanowe!”? Oni nie chcą się takimi rolami zadowolić, nie chcą się dać zepchnąć na drugi plan, ale „pozwolić sobie”? Co to znaczy, drogi Autorze?

Ogólnie jednak – wyszło dobrze. Niespecjalnie śmiesznie (zaczynam podejrzewać, że coś jest ze mną nie tak poważniej, niż sądziłam), ale satysfakcjonująco.

Błędy, jak zwykle, są tylko o priv od Ciebie. Proszę też o adres, na który jednorożce mają zanieść nagrodę.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zgasła fajeczka, skończona bajeczka

Bardzo sympatyczne, przyjazne opowiadanie, którego sercem jest narrator, postać barwniejsza od bohaterów – to jego swada i charakter są tutaj podstawą subtelnego humoru, i to mi się podoba. Światotwórstwo, jak dotąd, najbardziej dopracowane, z dodającymi głębi odniesieniami, plany ojca i syna proste, acz zwariowane. Co Janis ukrywał, można było od początku zgadnąć – ale to dobrze, bo jest logiczne, za to tajemnica Kirke mnie zaskoczyła.

Łyżka dziegciu do tego miodu: troszkę niezdecydowany jesteś z tymi maskami – na początku myślałam, że wszyscy je noszą. No i – język. Zasadniczo jest dopasowany do treści, ale sporo tu drobnych jak piasek błędów: consecutio temporum, trochę zbędnych zaimków, błędy kategorialne, np. „wstęp przyznawano” – nie można przyznać wstępu, a tylko prawo do niego. Zwróć uwagę na formy częstotliwe – nie zawsze poprawnie ich używasz. Dom nie może niczego posiadać (drzwi ani innej stolarki też nie), bo nie jest osobą. Co to znaczy „urealnić”? Czy Elias nie chciał Janisa po prostu sprowadzić na ziemię? (dalej używasz tego idiomu). Ulotki się drukuje, ale nie tworzy, poza tym pięć razy w krótkim fragmencie powtarzasz słowo „scena” – to się rzuca w oczy. Pierwsza wypowiedź Eliasa wprowadza bathos – to jest potrzebne, ale czy w ten sposób? Co to właściwie znaczy: „tudzież ostatnia przeszkoda, by mogła ona znaleźć się”? Skoro poeci reprezentują obie płci, to jest ich siedmioro, ale każde ma tylko jedno oblicze.

Większość metafor sensowna i zgrabna, elementy punktowane są, a jakże – najważniejszy z nich to maski, bez których plan Janisa nie mógłby się udać. Do tego zegarki, które także mają znaczenie, mignął mi też jedwab.

Błędy wyczesane z tekstu do odbioru na priv. Potrzebuję też adresu Twej siedziby, do której wyślę zasłużone nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kochający tak czy inaczej

To nie to, że nie lubię humoru absurdalnego – ale nadmiar absurdu może zabić humor, tak sądzę. Zwłaszcza w połączeniu z utrudniającymi lekturę błędami językowymi (o tym za moment) i – no, cóż. Zpierwszychstrongazetowością. To, że żart Gillerta jest nieśmieszny, nie przeszkadzałoby, a nawet budowało postać – sęk w tym, że to nie jest postać komediowa. Samobójstwo nie jest śmieszne; o ile postać w opowiadaniu jak najbardziej ma prawo być chora psychicznie, traktowanie chorób (jakichkolwiek) jako źródła komizmu rzadko kiedy wypada inaczej niż nieprzyjemnie. A prawda jest taka, że obaj koledzy Irène są równo pokręceni (nieważne, że każdy – pozornie! – w inną stronę), a i Smokowi (smokowi? czasem piszesz dużą literą, czasem małą, nie mam pojęcia, dlaczego) też niewiele brakuje do ostatecznego ześwirowania.

Inne sprawy fabularne: dlaczego bilard Enzo, a tym bardziej cudzołóstwo Gillarda są takie ważne dla firmy? I dlaczego żona Gillarda musi wiedzieć o wszystkim, co robi w pracy mąż? Ostatecznie ani jedno ani drugie nie ma znaczenia dla fabuły. Plan jest dość mętny (czy ktokolwiek miał tu plan? czy po prostu improwizowali?) I największy problem – na końcu jednym zdaniem streszczasz dużo ciekawszą historię (Laury wielokrotnie posyłającej smoka po kilwater). Szkoda jej.

Opis dinozaura, znaczy, smoka, źle uporządkowany – zaczynasz nie od tego, co się pierwsze rzuca w oczy (rozmiar). Poza tym antropomorfizujesz wzrok.

Teraz język. Na samym wstępie walnęło mnie obuchem takie zdanie: „Wychodząc z salonu fryzjerskiego, nie zdążyła dotrzeć do auta”. Do czego służy imiesłów, miły Autorze? I co oznacza?

Są błędy w odmianie, włącznie z moim ulubionym „osoby odjechali” (związki zgody!). „Głos nie należał do Enzo” – głosy do nikogo nie należą… Do samochodu się wsiada, nie wchodzi. Powtarzałam też tysiąc razy: „jaki” NIE jest synonimem „który” („jaki wiek” może najwyżej być bardzo niezręcznym pytaniem o czyjś wiek, ale w żadnym razie o wiek, w którym ktoś się urodził). Irène nie „podparła ręce pod boki”, ale podparła się (rękami) pod boki. Jak, u licha, można coś dostrzec „tyłem”? Dinozaur był odwrócony tyłem? Czy to oni mieli oczy z tyłu głowy? „Technologia” nie spala niczego, ponieważ jest abstraktem. I – czy jesteś pewien tego „sfabrykować” (umowę)? Interpunkcja mogłaby być lepsza – akurat u Ciebie przecinki stoją tam, gdzie ich być nie powinno, ale jest też parę opuszczonych.

Z elementów punktowanych znalazły się jedwab i manele (jako drobne szczegóły), oraz smok i zegarki. Najważniejszy z nich wszystkich jest smok, bez którego całej historii by nie było, więc po pewnym wahaniu (bo przecież smok podaje się za dinozaura i na stałe mieszka w epoce bez wątpienia prehistorycznej, a zegarki – rodzaj, jak wiadomo, funkcjonalny, nie naturalny! – służą nie do tego, do czego zwykle służą zegarki, więc tak w sumie zegarkami nie są) przyznaję maksimum, 15 punktów.

Jeszcze ciepłe, drgające zwłoki jak zwykle czekają na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Torcik z jeżynami

Po raz pierwszy w konkursie mogę powiedzieć – słodkie! Nawet bardzo, historyjka jest zdecydowanie przemiła i czytało ją się pysznie, bez odrobiny kwasu. Nie jest wprawdzie jakoś powalająco śmieszna, ale taka przyjazna… Nawet mimo noża, który w sumie nie bardzo mi tu grał. Humor zasadniczo słowny – podoba mi się – a miejscami sytuacyjny i absurdalny. Nie widzę za dużo planów, a ślub doklejony trochę na siłę. Ale ogólnie wrażenie jest dobre. Aż trudno coś wymyślić, żeby się doczepić…

Pojawiło się trochę błędów językowych – po pierwsze, interpunkcyjnych (brakuje dużo przecinków), kilka rymów i aliteracji. Ważniejsze są błędy semantyczne: co to jest „dźwiękowy rozpad grozy”? Jak się „wyrównuje impet”? Co to jest „branża”? A "zarzewie"? Co jest „zdradzieckiego” w nożu trzymanym najzupełniej jawnie? Jak wirowanie może czemukolwiek wtórować? Metafory w większości trzymają się kupy, ale nie wszystkie – od kiedy np. pochodnia powiewa? I pamiętaj – nie „obie nie zauważyły” tylko „żadna z nich nie zauważyła”.

Elementy punktowane to oczywiście maskarady i przebieranki i przyznaję za nie maksimum punktów.

Spis pogubionych przecinków jak zwykle jest dostępny na priv. Ponadto będę potrzebowała fizycznego adresu do wysyłki nagrody.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale autor powinien być trzeźwy…

nawet, kiedy pisze o spożyciu alkoholu. Bo nie może liczyć na upojenie czytelnika… a ten tekst jest wyraźnie po paru głębszych. I nie upił on się na wesoło, oj, nie. Fabuła oparta na przemielonych już tysiąc razy stereotypach dałaby się przełknąć, gdyby była fabułą, a nie bardzo luźnym zlepkiem… no, nawet nie gagów. Cień uśmiechu przemknął przez moje ponure oblicze w pierwszej części na widok ciotki Gertrudy, która miała potencjał satyryczny, ale szybko się tym przemykaniem zmęczył. Tekst jest bez sensu. Po prostu. Nic z niczego nie wynika. Alojzy bije kelnera – bez sensu. Śmierć Janusza – bez sensu (przez chwilę myślałam, że to ten plan, co to miał być – ale nie. Chyba.) Ślub Gertrudy z Alojzym – bez sensu. Końcówka – z sufitu.

I żeby to chociaż było śmieszne… lekko przesadny ton, niestety, nie buduje komedii przez kontrast, a mógłby. Niestety, w praniu wychodzi co najwyżej pretensjonalnie. Jeśli istotą żartu jest to, że bohaterowie używają słów, nie wiedząc, co one znaczą, to powinno być czytelne – tym bardziej dotyczy to narracji (polecam Pratchetta). Ciotka Gertruda niezła jako typ komediowy (choć nie oryginalna), ale to trochę mało i szybko traci smak. Poza tym – najserdeczniej przepraszam, ale to nie pierwszy raz i zaczynam się bać… DLACZEGO wydaje Wam się, że łapanie ludzi za części rodne jest śmieszne? Nie jest.

Język. W rozmowach mało naturalny – silisz się na wysokie słowa, nie wiedząc, co znaczą („brawurowy strój”…). Tylko Gertruda mówi tutaj odpowiednio do swojego charakteru (no, może trochę Janusz, ale inni już wcale). Poza tym dość sporo zapewniasz – uważaj na przysłówki (wrzucaj za każdy monetę do słoika, tylko nie kupuj sobie piwa, jak się napełni – daj Caritas). Dużo jest pustosłowia, trochę "byłów". Co to znaczy „rezonować”? „zwieńczony”? „brawurowy”? Wyczekiwał kogo, czego? reakcji; pomysł nie może być daremny – daremne mogą być wysiłki; a „świadczenie na rzecz” jest z zasady pieniężne. W interpunkcji zabrakło przecinków, przede wszystkim przy wołaczach, ale nie tylko.

Elementów dodatkowych nie stwierdziłam. Stwierdziłam jeden wulgaryzm, ale urwany, więc nie odejmuję punktu (spryciarz). Brakuje planu i humoru, jest ślub.

Zwłoki tekstu do odbioru na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Prawy do lewego, sensu żadnego

Bardzo mi przykro, ale zupełnie nie o to chodziło. Nie lubię tego typu ojkofobicznych fabuł, więc mogę nie być obiektywna – ale tutaj fabuła, na ile jest, została pokazana w bardzo zwięzłym streszczeniu. Nie lubię też humoru („humoru”) toaletowego – może się czepiam, ale to pójście na łatwiznę, które nawet nie osiąga tego, co ma osiągać (nie śmieszy mnie. Ani trochę). "Humoru" seksualnego też nie lubię – zakończenie po prostu mnie zażenowało.

Streściłeś całość tak wydajnie, że postacie wyszły jednowymiarowe – wszystkich przedstawiasz z imienia i nazwiska, i to właściwie tyle. Przecież miałeś jeszcze mnóstwo miejsca! Czasami dodajesz też wiek, jak w kronice policyjnej. A, właśnie – kiedy przedstawiasz bohatera jako grzybiarza, ja widzę starszego pana – a kiedy potem nagle się dowiaduję, że ma dwadzieścia cztery lata, doznaję zawrotu głowy. Nie miał innej wymówki, żeby łazić po lesie i robić ludziom brzydkie kawały? Mirek wychodzi na histeryka – właśnie dlatego, że nie widać, jak odczuwa to upokorzenie, a kucharka, dodana w ostatniej chwili, wydała mi się zupełnie niewiarygodna (na wsi… współczesnej… u ludzi, o których po prostu nie wiem, czy są na tyle bogaci, żeby zatrudniać kucharkę…). Do posiłku podaje się wino, a kapsułkę można do jedzenia wrzucić, tak w ogóle. I dlaczego urządzanie synowi osiemnastki jest „dziwnym zwyczajem”? Zastrzeżenia, że ktoś np. nie ma telefonu komórkowego, są zbędne, kiedy radzi sobie inaczej (tj. kiedy ten brak nie zmienia niczego w fabule).

Masz problem z odniesieniem zaimków: „Roman Wiśnia był zapalonym grzybiarzem. Jego umiejętności w dziedzinie ich zbierania nie miały sobie równych” – tutaj zaimek "ich" w ogóle nie ma się do czego odnieść. Dalej: „powalił go silnym ciosem w szczękę. Ten poleciał do tyłu” – dlaczego cios poleciał do tyłu? I znowu: „widział Mirka ze swoją siostrą” – „swoją” odnosi się do podmiotu, do tego, kto widział; a Roman widział Mirka z „własną” siostrą (Mirka). I w sumie niewiele z tego wynikło, więc czemu Mirek nie miałby się kąpać sam? Albo z Katarzyną?

Raczej nie mówimy „jezioro o nazwie”, na pewno nie w normalnym rejestrze, i nie dajemy nazwy jeziora w cudzysłów. Interpunkcja jest cokolwiek przypadkowa („usłyszał hałas pluskania i śmiech”? Czy tu nie miało być przecinka?), język ogólnie bez wodotrysków. Zdania miejscami drewniane.

Jest ślub, jest plan – ale więzi jednego z drugim dość luźne. Nie jest nic a nic śmiesznie. Elementów punktowanych nie zauważyłam.

Tekst po wiwisekcji możesz dostać na dowolny adres, prześlij mi go tylko na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ridi, pagliacci, ridi!

Moje pierwsze i najważniejsze zastrzeżenie do tego tekstu brzmi – to nie jest komedia. To surrealistyczny horror z ciekawymi motywami, z cokolwiek na siłę (bo horror) wepchanym szczęśliwym zakończeniem, ale komedia – w żadnym razie. Mam nawet wrażenie, że wymagania konkursu stały się dla niego prokrustowym łożem, bo ten tekst nie chce być śmieszny – chce być straszny! Obudowany jest wokół bardzo płodnego motywu masek (dzięki czemu zgarniasz punkty za elementy dodatkowe), poza tym spodobało mi się konsekwentne łączenie testu Roschacha ze śmiechem Arlekina – bieda w tym, że jest to połączenie nie śmieszne, tylko upiorne. Upiorny jest pomysł z eliksirem miłości (są pisarze, którzy tego nie zauważają, albo udają, ale jest), a przyjęcie kojarzyło mi się nieodparcie z teledyskami Poets of the Fall, z ich groteskową atmosferą. Nie do końca udało Ci się osiągnąć taką samą, z powodów językowych, ale w tę stronę tekst wyraźnie dąży.

Sporo pustosłowia, a to, jak dotąd, najkrótszy tekst konkursowy; jednocześnie kilka miejsc przydałoby się rozwinąć. Od dwóch trzecich piszesz jakby w pośpiechu, a bohater prawie nic nie robi (dowiaduje się o wszystkim z "przypadkowo" podsłuchanej rozmowy? Miałeś przecież jeszcze czas! I miejsce!). Konsekwencją tego pośpiechu jest zachwianie proporcji. Dlaczego Arlekin zrzuca maskę tak łatwo? Była jego „narkotykiem”, nieprawdaż? Miałeś mnóstwo miejsca na rozwinięcie tego, na jakieś perypetie.

Co do rzeczy czysto językowych, sporo jest mętnych, źle się parsujących zdań, choćby to o policjantach, w którym mamy też błędnie użyty imiesłów: policjanci nie mogli się pojawić, czekając – może byli to policjanci czekający (za kulisami), a może pojawili się, jakby czekali, w każdym razie imiesłów oznacza w polszczyźnie jednoczesność. „Kiedy otwierał usta dźwięki z nich wylatujące brzmiały jak te, które wydają uchylane na oścież nienaoliwione drzwi” – to nie jest zgrabne zdanie. Sporo angielskawych konstrukcji („jedną z rąk”), szyk tu i ówdzie dziwny. Konstrukcja „o ile… o tyle” nie bardzo gra w zdaniu o damach. Styl bywa rozchwiany. Brakuje wielu przecinków. Trafiła się jedna czy dwie literówki… a właśnie, raz masz „Kolombinę”, ale potem konsekwentnie „Kolombianę” – dlaczego? A, i – w kształcie wymienia, nie "wymiona". Inna rzecz, że nie bardzo wiem, jaki by to miał być kształt…

Przypominam też, że „nosić”, w sensie odzieżowym, jest zawsze habitualne! Jeśli Kolombina akurat miała maskę tego dnia, to nie musiała jej nosić stale – owszem, tutaj nosi, ale o tym dowiadujemy się trochę później.

I cóż. Ślub jest, plan jest – tyle że za kulisami – śmiesznie nie jest. Elementy punktowane są podstawą fabuły.

Po zwłoki pisz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chyba mam wciśnięty śmiechoguzik…

Bo za chińskiego boga mnie to nie rozśmieszyło. Zrzynka ze Shreka jest w miarę zabawna, ale to nie Twoja zasługa, Stróżki Krwi (i już mam wskazówkę, kim jesteś :D) miały szansę, ale ją zmarnowały. Ten pomysł z asymilacją najeźdźców też jakoś sensowniej wyglądał u Pratchetta… Rozumiem absurd, ale nie chciałabym być poborcą podatkowym w tym mieście. Humor zasadniczo opiera się tutaj na dwóch filarach: seksie i polityce. Seks wypadł nawet nie pieprznie, a… mmm… no, właśnie. Co do polityki, nie ukrywam, że poglądy lewicowe przeważnie zdają mi się co najmniej nieprzemyślane, ale humor polityczny przeważnie zdaje mi się nie śmieszny, lecz w odbiorze przykry, niezależnie od afiliacji.

Język jest raczej jasny (tam, gdzie niejasność nie służy żartowi), bez metafor, za to z błędami, zwłaszcza interpunkcyjnymi: brakuje przecinków, kilka się obsunęło – są w zdaniu, ale nie na tym miejscu, gdzie powinny. Widać lekką zaimkozę, powtarza się błąd ortograficzny: „toboł” zamiast „tobół” – to edytor podkreśla! (edytor strony, sprawdziłam), są problemy z szykiem. Ot, na przykład: „próbując dojrzeć wśród obywateli natręta” oznaczałoby, że książę szuka jakiego bądź natręta, a on wyraźnie szukał konkretnego (inna rzecz, że niekoniecznie nazwałabym go natrętem).

„Niezawiłość” urzędników to literówka rozkoszna, ale jednak literówka; tak samo „zatopiła” zamiast „zastąpiła”. Powtarza się anglicyzm: „zdawał się być”; naliczyłam dwa błędnie użyte „stwierdzić” i jedno "ignorować". Dodawanie „ewidentnie” tam, gdzie doskonale widać, co się dzieje, jest zbędne. 99 razy na sto zbędne jest też „w głosie”.

Gramatycznie: można się przyczyniać do czegoś, nie czemuś; wyglądać można na kogoś, nie „jak na kogoś”. Semantycznie: „brak posiadania” to czysty nonsens; podobnie „twarz nabrała wyrazu osoby”, a „ekwipunek” to nie to samo, co „plecak”.  

Nie stwierdziłam elementów punktowanych, a z wymagań konkursowych, cóż. Jest ślub. Odjęłam jeden punkt za wyraz nieparlamentarny.

I cóż. Trupa przyślę na dowolny adres, który mi podasz na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale o co chodzi?

No, przysięgam, że nie mam pojęcia. Niby jest ślub, niby jest plan, ale większość tego planu rozgrywa się za kulisami. Humor zdecydowanie nie w moim guście – nie podoba mi się ten współczesno-kabaretowy typ satyry (choćby dlatego, że nieładnie kopać leżących), a zupełnie dosłowne tortury (w wykonaniu profesjonalisty, a nie nieporadnego Daleka bez rąk) praktycznie dyskwalifikują dla mnie tekst jako komedię. Z elementów, które zapewne miały być komiczne, mamy tu trochę (niewiele) rymów i gier słownych, trochę nonsensu, jedno czy dwa wystąpienia humoru toaletowego – nic z tego mnie nie rozbawiło, a raczej pozostawiło z uczuciem niesmaku. Dialogi raczej drętwe, tu i ówdzie patetyczne (przemowy). Postacie w większości papierowe (co właściwie robi tutaj wróżka?), fabuła słabo trzymająca się kupy, tu i ówdzie podparta infodumpem – może przez limit.

Światotwórstwo niezdecydowane – to orient, okcydent, Taszkient? Jakie są reguły tego świata? Nic mnie nie zaskakuje, bo nie wiem, co tu ma sens.

Jeśli chodzi o język, jest w miarę poprawny, choć trafiło się parę błędów gramatycznych i kategorialnych, błędne "obie" („Byłoby może właściwsze, aby obie podchodziły do tych samych testów”) i źle użyte słowa (ustronny to odludny, a nasłuchiwać można, czy orkowie nie ciągną). Stylistycznie tekst waha się od „facet” po „gdyż”. Są błędy frazeologiczne, anglicyzmy ("adres"?) w paru zdaniach zieją wyrwy (np. "takim razie nie mogła być pewna lojalności" – czyjej lojalności?). Metafory nieliczne, te, które są – niezbyt ładne. Szczególnie rozbolały mnie zęby od „zaledwie tykając się ziemi, naprawdę jak orlica gotowa uderzyć szybciej niż myśl” (tak w ogóle, powinno być "ledwo dotykając ziemi"), a „wprawne palce rozdzielały i pieściły pasma włókien mięśniowych” to obraz rodem z horroru. I co to, u licha, znaczy „strojąc głos na srogi ton”?  

Zmyślanie nazw maszyn ma sens, jeśli się rozumie, co znaczą ich elementy – nie wiem, co rozumiesz przez „przekładnię”, bo opisujesz urządzenie zwane śrubą (doznałam wielkiego trąbojerychońskiego fikumózgu, zanim się połapałam).

Wielokropki po kończących zdanie znakach interpunkcyjnych to raczej błąd: https://sjp.pwn.pl/zasady/396-92-4-Wielokropek-obok-innych-znakow-interpunkcyjnych;629818.html https://sjp.pwn.pl/zasady/339-87-3-Skrot-z-kropka-lub-wielokropek-na-koncu-zdania;629745.html

Elementy punktowane są dwa, oba tylko nazwane (w opisie Befany) – 2 punkty.

Poobijany tekst jak zwykle chętnie prześlę – poproszę tylko maila na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

He, he, he :) Teraz komentarze…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Trolling level: expert :)

To trzeba umieć! XD

Panie, panowie i dinozaury!

Oto są wyniki konkursu karnawałowego!

Nie było łatwo wybrać najlepszą odgadywankę…

ale się udało:

    Osobiście uważam temat za wyczerpany, jednoznacznie i z całą pewnością mogę ogłosić, że autorką MASKI jest Finkla!

Jej autorem jest cezary_cezary (który ogólnie odgadywał najintensywniej)!

Nagrodę za najlepszą kreację science fiction otrzymuje…

a, figę. Science fiction ograniczyło się do podróżników w czasie i jury nie miało komu tej nagrody przyznać. Ale spokojnie, nie zmarnuje się.

A dlaczego? Dlatego, że tymczasem przybyła….

    Tarnino, czy jest przewidziana nagroda pocieszenia dla najbardziej niefortunnej dekonspiracji? Chciałbym nominować siebie ;)

Nagroda za najbardziej niefortunną dekonspirację!

A otrzymuje ją nie kto inny, tylko cezary_cezary!

Nagrodę za najlepszą kreację fantasy jury przyznaje…

Szarej kuli!

Najzwrotniej zawróciła akcja… (:P)

Też Szarej kuli!

Nagrodę pocieszenia zdobywa…

Język Apollina!

A oto podium!

Miejsce trzecie…

Pewnego razu na balu!

Miejsce drugie…

(ponownie) Szara kula!

I miejsce pierwsze, królowa balu!

Czarowna wstążka i nieproszony gość!

Nagrodzonych prosimy o adresy na priv!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tak podejrzewałam, że to Vacter…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To jest sztuka XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak jednorożec przyjdzie, to będą XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jeszcze nie idę, jeszcze nie idę :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A zatem nadszedł ten dzień. Dzień wyników!

Według ekspertów zawsze śmieszą: lekarz psychiatra, facet przebrany za babę, uderzenie w łeb łopatą, dwóch całujących się facetów. Facetów w babskich łaszkach mieliśmy w konkursie kilku, i całusy za kulisami pewnie też, ale… mam wciśnięty śmiechoguzik. Chyba przydałby się psychiatra…

Oświadczam, że nie uważam za śmieszne: chorób, zwłaszcza psychicznych; łapania za części rodne i innego molestowania; czynności fizjologicznych; wyśmiewania prawicy z pozycji lewicowych; wyśmiewania lewicy w sposób powierzchowny (bo akurat lewica jest często absurdalna jak Monty Python, ale w konkursie zabawności z nim przegrywa – choć i Monty Python bywa po prostu żenujący); pogardy wobec ludzi, którym gardzący powinien buty czyścić (i innych – to świadczy o gardzącym, niekoniecznie o pogardzanym); ochlaju; sałatki słownej (tj. całkowitego nonsensu – humor absurdalny jest nawet trudniejszy od nieabsurdalnego!) oraz bicia w łeb łopatą.

Ogólne moje wrażenie podsumuję piosenką.

Z wrażeń szczegółowych: wiele tekstów używa słowa "wystający" w dziwnych miejscach (ekhm). Zegarki sprowadziły kilku podróżników w czasie :D ale ogólnie ani SF, ani światotwórstwo nie dopisało. W związku z tym nagrody za SF jury nie przyznało. Ale spokojnie, za to jest niespodzianka! (p. wątek wyników)

Nadal antropomorfizujecie głosy (i inne takie, ale głosy najczęściej) – zamiast "smutnym głosem" lepiej napisać "smutno". I krócej, i sensowniej.

Zauważyłam niepokojącą tendencję do używania zaimków bez odniesienia: np. "ciasto dyniowe lubię robić najbardziej. Mamy jej w tym roku pod dostatkiem". Do czego odnosi się "jej"? Oczywiście, chodzi o dynię, ale w poprzednim zdaniu dynia NIE WYSTĘPUJE. Nic nie może się do niej odnosić, bo jej nie ma. Proste? Powtórzcie też sobie związki w zdaniu: zgody, rządu, przynależności: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857 Niektórzy mają z tym kłopoty, a to naprawdę freblówka.

Przy okazji polecam poradnik Fantazmatów: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ oraz podręcznik stosowania imiesłowów: https://academicon.pl/imieslowy/

Mam też parę uwag semantycznych: "przewidzieć" i "przywidzieć (się)" to NIE TO SAMO! Pleonazmy często wypadają niezręcznie, np. "unieść w górę" – praktycznie zawsze wystarczy "unieść". Nadużywacie "w x-owy sposób", kiedy powinno być "x-owo". Pamiętajcie – jeśli słowo można wyciąć, to zwykle lepiej je wyciąć.

"By" nie jest neutralne stylistycznie! A „zdobny” wymaga dopełnienia. Musi być zdobny w coś!

Uważajcie też na szyk – tu przemówi PWN: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/p-Szyk-zaimka-zwrotnego-em-sie-em-p;23075.html oraz https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/p-Niewlasciwy-szyk-wyrazow-w-zdaniu-p;23344.html

Kilka tekstów zawierało pomysły wręcz genialne – i zupełnie ich nie wykorzystało. Szkoda.

Tyle marudzenia. Uczestnicy! Stanęliście na parkiecie, a chociaż nie wszyscy zejdą z niego o własnych siłach, to jednak stanęliście i zatańczyliście – nie przestawajcie.

Komentarze powstawały na bieżąco. Zwycięzców poproszę o adresy na priv (niestety, jednorożce nie prowadzą dostaw na terenie Polski, więc musimy się zdać na Pocztę). Zwłoki tekstów, jak zwykle, dostępne mailowo na zamówienie.

Wyniki znajdą się tutaj, kiedy tylko jednorożec dotrze :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale nawet przekrzywienie dynksa nie powstrzymało dzielnego małego jednorożca.

Lądem, morzem…

… niósł wyniki do celu.

Do stęsknionych autorów. I brnął tak, i brnął, i brnął…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Finklo, “złoty strzał” to przedawkowanie narkotyków w celach samobójczych (choć myślałam, że nazwę ukuto w latach sześćdziesiątych, szczerze mówiąc). Co w powyższym tekście jest narkotykiem, nie mam pojęcia. Ale cele samobójcze rozumiem.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A jak ładnie nosi wyniki :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

(Tak wpadam z gifem, bo przeczytałam <3)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Złoty strzał? Mówisz, masz:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dawno, dawno temu był sobie mały jednorożec.

I nastał konkurs, i mały jednorożec dostał do zaniesienia wyniki. I niósł. I niósł. Przez morze gwiazdek:

I przez wielkanocne zarośla:

Ciąg dalszy nastąpi :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

:)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oooj, znam to, znam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A to te opowiadanie?

bezpiurnej

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

 Najlepiej to nie oddychaj.

Dałabym jednak przecinek: Najlepiej, to nie oddychaj.

 Wiesz co to znaczy

Wiesz, co to znaczy.

 W twoich oczach widzę pustkę, a tyle przeszłaś więc skąd ona?

W twoich oczach widzę pustkę, a tyle przeszłaś, więc skąd ona? Hmmm.

 Jak się ładnie popatrzyłaś teraz.

"Się" nie powinno tu być.

 nie idiotę

Nieidiotę. https://sjp.pwn.pl/zasady/166-45-1-Z-rzeczownikami;629514.html (wyjątki: https://sjp.pwn.pl/zasady/180-46-11-Przed-rzeczownikami;629529.html )

 Mądralę, który to wie co powiedzieć.

Mądralę, który wie, co powiedzieć.

Komu powiedzieć, tak, żeby było dobrze, miło.

 Komu powiedzieć tak, żeby było dobrze, miło.

 Nauczyłem się, a nawet nie zrozumiałem świata.

Czego się nauczył?

 Masz dosyć słuchania starego gacha

Rozumiem, że narrator jest filozofem, czyli miłośnikiem (kochankiem) mądrości i do niej mówi?

 Skończę ze sobą i tak nikt mnie nie rozumie.

Skończę ze sobą, i tak nikt mnie nie rozumie.

 Myślę że jesteś mądrzejsza

Myślę, że jesteś mądrzejsza. Hmm. Czyli moja hipoteza była błędna.

 przerasta moje wszystkie uniwersytety

…?

 To nawet zbawienne jest

Co to zdanie oznacza, tak właściwie?

 Możesz tu być ile zechcesz.

Możesz tu być, ile zechcesz.

 Sikorko, obieżyświacie, tylko nie zapomnij o mnie.

Ale że dosłowna sikorka? Chyba nie… ale – o czym jest ta pierwsza miniatura? To strumień świadomości, dosyć… standardowy. Łatwo w niego wejść, ale nic nowego nie pokazuje. Jedźmy dalej.

 Gdybym wiedział wtedy to, co przez tyle lat ukrywali przede mną oni, byłbym teraz dzieckiem światła.

Gdybym wiedział wtedy o tym, co przez tyle lat ukrywali przede mną oni, byłbym teraz dzieckiem światła. Zachowuję szyk, bo podkreśla "onych", a chyba tak ma być, ale gdyby na "onych" Ci nie zależało, to można go zmienić.

 Tylko jasne myśli otulałyby moją głowę

…?

 Te uśmieszki wtedy na ulicy Kościuszki dały mi do myślenia.

Rym. Te uśmieszki, wtedy, na ulicy Kościuszki, dały mi do myślenia.

 Dlaczego nikt mi nie powiedział?

<dygresja> Bo byś nie uwierzył, dopóki sam na to nie wpadłeś, proste. </dygresja>

 Od teraz wiem jak powinno być.

Od teraz wiem, jak powinno być.

 Tak ciebie podsłuchuję

Tu krótki zaimek.

 kanapkę zapewne z szynką

Kanapkę, zapewne z szynką.

 Dziwnie mówisz.

Hmm.

 A tak nie wiele trzeba żeby się uwolnić.

A tak niewiele trzeba, żeby się uwolnić.

 Już jako dziecko czułam nienawiść do tych co mi zabraniali.

Już jako dziecko czułam nienawiść do tych, co mi zabraniali.

 Codziennie tylko Weronika zostaw. Weronika nie słuchaj. Weronika słuchaj. Weronika podejdź

Wołacz oddzielamy przecinkiem. Cytat też wypada jakoś zaznaczyć: Codziennie tylko: Weronika, zostaw. Weronika, nie słuchaj. Weronika, słuchaj. Weronika, podejdź.

 Patrzysz się tak dziwnie

Bez "się".

 Tego nie przypuszczałeś

Hmmmmmmmm.

 Ale mi nie było do śmiechu

A tu zaimek ma być długi. https://www.nck.pl/projekty-kulturalne/projekty/ojczysty-dodaj-do-ulubionych/ciekawostki-jezykowe/dluzsze-formy-zaimkow

 Igor po czasie zrobił się równie męczący co Wiktoria.

Igor po jakimś czasie zrobił się równie męczący, jak Wiktoria.

 W sumie to ich miałam dość.

W sumie, to ich miałam dość.

Oprawców czyli? Tych co chcieli ci zmiażdżyć mózg?

 Jakich znowu oprawców? Oprawców, czyli? Tych, co chcieli ci zmiażdżyć mózg?

Aha, czyli bohater jest współczesną młodzieżą, ale taką już całkiem ześwirowaną? Doobra. Dalej.

 Dziecko zrozum

Po wołaczu przecinek.

 To bardzo męcząca podróż będzie.

Gwarowy szyk.

 Najpierw zapytaj się lekarza czy możesz.

Najpierw zapytaj lekarza, czy możesz.

 Przecież Bóg i tak ciebie słyszy. Teraz ciebie słucha.

Krótkie formy zaimków, p. wyż.

 Nie musisz iść tak daleko żeby ciebie usłyszał.

Nie musisz iść tak daleko, żeby cię usłyszał.

 On już to rozumie i staje po mojej stronie.

Uwaga teologiczna – Bóg nie stoi po niczyjej stronie.

 Koniec kropka

Koniec, kropka.

Ale za to możesz pojechać tam autokarem.

… wut.

 Mówiłem ci żebyś zostawiła

Mówiłem ci, żebyś zostawiła.

 Kobieta siada w kuckach.

Kobieta siada w kucki. To nie jest miejsce siadania (jak: kobieta siada w fotelu; kobieta siada na piasku), ale sposób.

tam, gdzie jedziemy

Tam, dokąd jedziemy.

 Mężczyzna pochyla się nad głową kobiety. Gładzi ją po plecach.

Mmmm, no, nie wiem.

 Jak to nie będziemy potrzebować?

Jak to, nie będziemy potrzebować?

 Gdzie ty chcesz nas zabrać?

Dokąd. https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Zaimki-gdzie-i-dokad;23337.html

 Uspokój się kobieto.

Uspokój się, kobieto.

 Strach tutaj nic nie da. Strach jest niepotrzebny.

?

 Kobieta niezdarnie wtłoczyła się do środka pojazdu

Hmmm.

 Nawet jeśli planowałbym podróż

Nawet, gdybym planował podróż.

 Mężczyzna mruży brwi.

Anatomicznie nieprawdopodobne. https://wsjp.pl/haslo/podglad/4479/mruzyc

 O Boże!

O, Boże!

 Auto powoli posuwało się piaszczystą drogą.

Aliteracja.

 drobnej postury postać

Masło maślane: drobna postać. Poza tym postać jest niekonkretna.

 Jej długie włosy układały się w nieporadny pukiel.

… bohaterów napada postać z anime? https://wsjp.pl/haslo/podglad/9946/pukiel Dlaczego nieporadny? Jak fryzura (dowolna) może być nieporadna (lub zaradna)?

 a dłonie kurczowo trzymały coś w swoich objęciach

…? Trzymać w objęciach, to trzymać w ramionach, więc wychodzi na to, że dłonie mają ramiona.

 Nie patrz na niego bo pomyśli jeszcze, że chcemy się zatrzymać.

Nie patrz na niego, bo jeszcze pomyśli, że chcemy się zatrzymać.

 Może to ten co go szukają od kilku dni

Może to ten, co go szukają od kilku dni.

 Jak mamy się dowiedzieć skoro nie chcesz się zatrzymać?

Jak mamy się dowiedzieć, skoro nie chcesz się zatrzymać?

 Rusza pośpiesznie

Lepiej: rusza spiesznie.

 wynurza się zza krzaków

Lepiej: wynurza się z krzaków.

 – To ja się pytam o co chodzi, gdzie chce pan jechać?

Czemu ona na niego krzyczy? To ja tu pytam, o co chodzi, dokąd pan chce jechać?

 A czy ja chciałem gdzieś jechać?

Dokądś.

 No jak to? Żarty sobie pan robi? Stałeś na drodze, szukałeś okazji.

Nie skacz z "ty" na "pan": No, jak to? Żarty sobie pan robi? Stał pan na drodze, szukał okazji.

 No okazji żeby się stąd urwać

No, okazji, żeby się stąd urwać.

 Ale po co miałbym uciekać stąd skoro to mój dom.

Ale po co miałbym stąd uciekać, skoro to mój dom?

 Pani też lubi uciekać z domu?

"Też" sugeruje, że on jednak lubi…

Ja w domu mam wszystko czego dusza zapragnie.

 Ja w domu mam wszystko, czego dusza zapragnie.

 Witaj w moim domu. Jutro mój dom będzie o tam, widzisz?

Skaczesz z "pani" na "ty", ale skoro staruszek to wariat, może olewać takie konwencje. Jutro mój dom będzie o, tam, widzisz?

 Mój dom będzie tutaj i tam i wszędzie

Wyliczenie: Mój dom będzie tutaj, i tam, i wszędzie.

 Musisz być bardzo bogatym człowiekiem żeby sobie na to wszystko pozwolić.

Anglicyzm: Pewnie jesteś bardzo bogaty, skoro cię stać na to wszystko.

łazić to tu to tam

Łazić to tu, to tam.

 Ona nie lubi sprzątać. – niespodziewanie zagaił partner kobiety.

Paszczowe, "zagaić" to zacząć rozmowę, a on się wtrąca: – Ona nie lubi sprzątać – niespodziewanie wtrącił partner kobiety.

 ruszyli na powrót do auta

Nagle bardzo wysoki ton: ruszyli z powrotem do auta.

 Staruszek usiadł w kuckach, z kieszeni wyciągnął kwiat słonecznika.

Staruszek usiadł w kucki, z kieszeni wyciągnął kwiat słonecznika. Duża kieszeń.

 Spokojnym wzrokiem

Hmm.

 – A mi się nawet spodobała ta wizja.

Powinna być długa forma zaimka.

Dobra, fajny ten Diogenes.

 Jak to jest całe życie być w tym samym miejscu?

Jak to jest, całe życie być w tym samym miejscu?

 To jest to samo miejsce co kilkanaście lat temu.

To jest to samo miejsce, co kilkanaście lat temu.

 No proszę pana

No, proszę pana.

 Ja, jeszcze pięć lat temu nie rozumiałem kim jestem.

Ja jeszcze pięć lat temu nie rozumiałem, kim jestem.

 Jeszcze pięć lat temu, nie chodziłem tamtą ścieżką.

Bez przecinka.

 Nie będę wspominać ronda

Wspominać coś, to przypominać sobie, jakie było. Wspominać o czymś, to mówić o tym. Co ma być?

 Ciała więcej, to prawda ale ciężaru na duszy mniej.

Ciała więcej, to prawda, ale ciężaru na duszy mniej.

 żyje w tym samym miejscu od lat

Po polsku – raczej mieszka.

Wartki strumień świadomości, falują w nim kolokwializmy, ale próżno szukać ryb. Mignął mi miętus mrożkowy, ale to chyba tylko promień słońca błysnął na wodzie. Przecinkonii zwyczajnych w tym strumieniu brakuje. Parę enterków wyrosło w miejscach niespodziewanych, ale myślonii głębinowych – nie stwierdziłam. Przy sprzątaniu coś jakbym widziała, ale – cień w wodzie. Pewnie samolot przelatywał… I znowu przy pozorach, ale – pozór. Rozpłynęło się w falach.

Mimo to, jak na strumień świadomości czyta się nieźle.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Można mieć szacunek, ale niekoniecznie jako do pisarza.

ETA: Also: https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/FanMusic

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dyspensa od zajęć jako nagroda. O to mi chodziło. Zwolnienie z obowiązku jest w moim odczucie jednak nagrodą, szczególnie dla uczniów.

Jasne, może nią być, ale nie musi. Nagroda jest za coś.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Running Wild – Last of the Mohicans

https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842797 ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wiesz, tylko z nagrodą to to nie ma nic wspólnego… https://wsjp.pl/haslo/podglad/62843/dyspensa Dyspensa to zwolnienie z obowiązku, głównie w kontekście prawa kanonicznego. Nie jest nagrodą za nic – prosisz o dyspensę i ją dostajesz, albo nie.

3) Takie adaptacje zapożyczeń łacińskich były najbardziej charakterystycznym wyróżnikiem przedwojennej gwary uczniowskiej, więc formalnie w porządku, pytanie tylko, czy chcesz wywołać takie skojarzenie u oczytanego odbiorcy.

Mnie się to też kojarzy z uczniowskim wyśmiewaniem “dorosłych” słów.

Czy nazwę przedmiotu np. miecz o nazwie „Honor”, mogę zapisywać w cudzysłowie, ale też kursywą, byle było konsekwentnie, czy któraś opcja jest bardziej stosowana?

Nie widziałam, żeby imiona mieczy zapisywano inaczej niż ludzkie. A jeśli widziałam, to nie pamiętam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ten tytuł jest tak cudny, że nie mogę przegapić, ale w tej chwili mózg mi nie móżdży, więc Doktor i spółka popilnują.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

przecinek wprowadzałby tutaj pewność jak dla mnie. :-)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sama końcówka:

 Sprawy odszkodowań powinny toczyć się pomiędzy poszkodowanymi a Morską Kompanią Oświetleniową.

Mało naturalne, ale to żargon.

 Rewidentka musi zostać pod pilną obserwacją. W/w sprawa odcisnęła się na niej w sposób dojmujący i istnieje ryzyko, że będzie kontynuowała śledztwo mimo zakazu.

Jak wyżej. "Dojmujący" nie pasuje tutaj.

 Proponowanym rozwiązaniem jest przydzielenie jej tak znacznej ilości obowiązków, by było to fizycznie niemożliwe.

Hmmm.

Hmmmmmmmmmmmmmmmmm. Atmosfera jest. Język warto podszlifować, nie zawsze nad nim panujesz, ale ogólnie – obiecujący. Problemu upatrywałabym gdzie indziej. Otóż – budujesz ciekawy świat (trochę się chwieje tu i ówdzie, ale to się podszoruje). Potem umieszczasz w nim bohaterkę i stawiasz przed nią zadanie… ale to zadanie nie jest umocowane w świecie. Rocks fall, everybody dies. Jako początek czegoś (tj. jeśli potem wyjaśnisz, kim był latarnik i dlaczego spotkał go taki los) to może być bomba, ale jako samodzielny tekst? Kluczowe informacje zostały w Twojej głowie.

 Ogólnie opisy to zdecydowanie najsłabsza część mojego warsztatu i jestem tego świadom.

Nie są takie złe. Miejscami wymykają Ci się z rąk, bywają purpurowe i nie całkiem dobrze zorganizowane – można je poprawić, ale podstawy masz.

 te zdania zakończone “się”

Czyżbym przyszła na gotowe? :) A, tak, reg już była. No, cóż :)

 Dostanie tak wielką ilością wytkniętych zaimków, naraz, prosto w nos – cóż, otwiera oczy.

Trochę jeszcze zostało ^^

 Aczkolwiek w wypadku tylko tego shorta, industrialność świata może być mało zauważalna.

Miałam wrażenie gaslight fantasy – lampka oliwna wyglądała w mojej głowie tak:

Zresztą zapałki wskazują na przemysł.

 To ma być coś ala krzyk, ale ma być przede wszystkim czymś wyróżniającym się w tekście już na poziomie wizualnym.

Mnie odpowiada. Jak Śmierć u Pratchetta.

 Tu mi trochę kuleje, bo w polskim to (raczej) stosunkowo świeże słowo, a przynajmniej tak się kojarzy

Tak, właśnie. Może: zarządcy? Urzędnicy kompanii?

 Planem na kiedyś jest pełnoprawna książka

A, to w takim razie:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć, pora na chrzest ognia :) Zwykle nie czepiam się przedmów, ale na dobry początek:

 Szybko jednak okazuje się, że incydent jest znacznie poważniejszy. Czy Imogene podoła niespodziewanym wyzwaniom w jakie obfituje latarnia?

Te dwa zdania są bardzo telewizyjne, zwłaszcza drugie. "Wyzwanie" po polsku może być na pojedynek, ale na pewno nie jest czymś, w co latarnia może obfitować.

Z tej odległości, nawet zadzierając wysoko głowę, bardziej czuła niż widziała blade, niebieskie światło

Hmmmmmm.

 Pulsowało delikatnie magią, wysyłając kolejne sygnały.

Nie dam głowy za to "delikatnie".

 Czuła też strach

Troszkę słabo się to łączy.

 Jego zalążek zauważyła już kilkaset metrów od latarni, ale nie była pewna, co go wywołało.

Hmmm. Wywołało zalążek? Dziwne zdanie. Zrobiłabym to zupełnie inaczej, może tak: Już po drodze do latarni czuła się niewyraźnie, ale co ją niepokoiło?

 Zimny, jesienny podmuch?

Przecinek zbędny (nierównorzędne przydawki).

 Las, który nagle ucichł, jakby nawet wiatr go mijał?

Co masz na myśli?

 Statek którym przybyła, odbijający od portu, odbierający jej jedyną drogę ucieczki?

Po co antropomorfizujesz statek? Statek, którym przybyła, odbijający od nabrzeża, tak, że została bez drogi ucieczki?

 Wiedza, że była zdana tylko na siebie?

C.t.: jest zdana tylko na siebie.

 Wszyscy w Komisji Nadzoru Magii zapewniali ją, że to nic wielkiego, zwykła formalność.

Tnij: Wszyscy w Komisji Nadzoru Magii zapewniali, że to nic wielkiego, zwykła formalność.

 Tak więc czemu Komisja zignorowała wcześniejsze incydenty i zareagowała dopiero teraz, kiedy zatonął statek korporacji Silko, wraz z jego wartym miliony ładunkiem?

Zdanie długie, infodumpowe i zawierające niepotrzebne zapożyczenia: Skoro tak, to czemu Komisja nie zrobiła niczego wcześniej? Pchnęło ją do działania dopiero zatonięcie statku korporacji Silko z wartym miliony ładunkiem.

 Nie ostrzeżony w porę przez latarnię, podzielił los wielu lokalnych łódek i stateczków.

Nieostrzeżony. Lokalnych?

 Komisja musiała uznać to za przypadkowe incydenty, może błąd ludzki, zamiast obarczyć winą za brak ostrzeżenia przed nadchodzącą anomalią, a przynajmniej w to Imogen chciała wierzyć.

Bardzo niezgrabne zdanie. Brakuje dopełnienia do "obarczyć winą", "musiała" to anglicyzm: Najwyraźniej Komisja uznała te wszystkie wypadki za, cóż. Wypadki. Pech, błąd w nawigacji. Nikt nie pomyślał, żeby obwinić latarnika. Tak przynajmniej powtarzała sobie Imogen.

latarnii

Przez jedno i. https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/rzeczowniki-na-nia;7601.html

 Poczuła zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, gdzie zmaterializował się w szorstką dłoń, wodzącą w dół pleców nazbyt długimi paznokciami.

…? Co się zmaterializowało? Dreszcz? Chyba dreszcz, ale zdanie jest jednym wielkim potykaczem. Warto je skrócić i uprościć: Zimny dreszcz przesunął się po kręgosłupie jak kościsty palec zakończony ostrym paznokciem.

 Zareagowała instynktownie. Obróciła się gwałtownie i uderzyła z całej siły.

Powtórzenie dźwięku: Instynktownie odwinęła się i uderzyła z całej siły.

 – To tylko twoja wyobraźnia – wyszeptała.

Klisza.

 przyłożyła całą dłoń

Do czego? Może to rozwiń?

 Kamień skakał pod jej dłonią, wyrywał się, szukał drogi ucieczki. Próbowała wyczuć Źródło, skupić się na nim, lecz uciekało przed nią.

Ciekawe…

 tynk spadał na jej czarne włosy

Ale ona tego nie widzi, bo ma zamknięte oczy. Skoro bohaterka nie widzi, skup się na wrażeniach niewzrokowych.

 Powtarzała aż do skutku, aż serce uspokoiło szaleńczy rytm, aż mięśnie rozluźniły się.

Powtarzała to, aż rytm serca spowolnił i wyrównał się, a mięśnie przestały ściskać kości. Hmm. Nie, moja poprawka też nie jest dobra. Ale lepszej teraz nie mam.

 Czy to też mogła być wyobraźnia? Chciała w to wierzyć.

Czemu bohaterka aż tak nie chce wierzyć w istnienie demona latarni? Jest w końcu profesjonalistką.

 ponownie przytknęła dłoń do latarni

Konkretniej, konkretniej! Nie do całej latarni, tylko do ściany. Spróbuj opisać jej wrażenie – zimny kamień, szorstką powierzchnię.

Powoli zamknęła oczy, niczym dziecko chcące zobaczyć jak najwięcej

?

Tym razem latarnia nie chciała się bawić. Wyczuła runy okalające budynek, chroniące go przed światem zewnętrznym i vice versa.

Kto wyczuł? Okalać budynek może ewentualnie płot, ale runy – raczej nie. Może takie zbudowane z cegieł.

 Latarnie standardowo zabezpieczano, jednak nie w aż takim stopniu.

Wytrąciło mnie z rytmu. Zdanie mocno się różni od poprzednich. Może: O wiele więcej, i o wiele potężniejsze, niż to było w zwyczaju.

 Ciąg run był pięciokrotnie dłuższy niż zazwyczaj, dużo bardziej skomplikowany, nieporównywalnie droższy w konstrukcji. Szesnaście runicznych znaków, niczym litery w alfabecie, układało się w opowieść, której nie mogła zrozumieć.

Hmm. Czy konkretne liczby będą do czegoś potrzebne?

 Czuła, że to zaklęcie ochronne, jednak jego szczegóły uciekały jej spod palców.

Zaimki: Czuła, że to zaklęcie ochronne, jednak szczegóły uciekały spod palców.

 Spróbowała jeszcze raz, marszcząc przy tym brwi, jednak czytanie run bez znajomości Intencji było niczym czytanie kryptogramu bez klucza do szyfru.

Spróbowała jeszcze raz, marszcząc brwi, ale czytanie run, gdy nie zna się stojącej za nimi Intencji, to jak czytanie kryptogramu bez klucza do szyfru. Fajny pomysł światotwórczy, choć nie wiem, czy tak bym to wyraziła – w kryptogramach chodzi o to, żeby nikt niepowołany ich nie odczytał.

 jednak wciąż nie nadeszła żadna odpowiedź

Lepiej: ale odpowiedzi nadal nie było.

 Cichy głos w jej głowie usilnie namawiał ją, by

Zaimki: Cichy głos w głowie usilnie namawiał, żeby.

smakowało niczym metal i było tak ciepłe, że Imogene momentalnie pokryła się kroplami potu

Raczej: smakowało metalem. Te "krople potu" psują efekt – człowiek tak się nie poci.

Latarnik mógł dalej opiekować się zaklęciem.

Angielska składnia. Może latarnik nadal opiekował się zaklęciem.

 Magia pozostawiona sama sobie stawała się groźna, nieprzewidywalna, wręcz szalona.

Infodumpowo to wypada – można tę samą informację trochę zgrabniej przekazać, np. Imogen mogłaby sobie przypomnieć taki przypadek ze szkoły albo i z autopsji.

 W skrajnych przypadkach, potrafiła nawet deformować rzeczywistość samą w sobie.

Tu nie może być przecinka, ale ważniejsze – tłumaczysz, zamiast pokazywać. Zob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859

 Z całej siły trzymała się nadziei, że do tego nie doszło.

I widzisz – gdybyś pokazał, nawet tylko naszkicował, przykład takiego zdarzenia, nie byłoby potrzeby zapewniać, że bohaterka się boi. Wiedzielibyśmy, że to straszne.

 Głos poniósł się wzdłuż schodów

Mmmm, chyba nie. Głos niesie się po wodzie, w korytarzu (echem), ale po schodach?

 W środku panował półmrok, brudne szyby niemalże nie przepuszczały światła.

To powinno być wcześniej. Opis zaczynamy od tego, co bohater zauważa jako pierwsze. Imogene najpierw zauważyła zaduch, dobrze, ale ciemność zauważyłaby jednocześnie z nim albo zaraz po. "Niemalże" to przesada.

 poczekała, aż przyzwyczai się do ciemności

Aż co się przyzwyczai do ciemności?

 obślizgły potwór

 Grube, masywne cielsko rozpływało się na podłodze.

Mmmm, ale jeśli się rozpływało, to bardziej blob niż wąż…

 Kilkadziesiąt macek wiło się i skręcało, przypominając wywróconego żuka.

Widywałam przewrócone żuki, ale ta metafora zamąciła mi obraz, zamiast go rozjaśnić. Potwór jest biedny, nieporadny i mam mu współczuć, czy ohydny, czający się na bohaterkę i mam się go bać? Czy to i to? Macki w ogóle nie przypominają nóżek stawonoga.

 Owadzie nogi ocierały się o kamień, wydając chrobotliwy, wysoki dźwięk.

Dobra, męska decyzja – wąż czy żuk? Zdanie skracalne (zakładam żuka): Owadzie nogi z chrobotem ocierały się o kamień.

 Ściekała z nich gęsta substancja, falująca na powietrzu niczym dym.

Falująca w powietrzu, ale – ? Z tych nóg coś spływa, paruje, co się tu właściwie dzieje? Nie mam pojęcia, jak wygląda ten potwór.

 Imogene powstrzymała krzyk. Sięgnęła do pasa, jednak nie znalazła tam rewolweru. Rewident nie ma prawa używać broni palnej bez przełożonego, oznajmił ironicznie cichy głos.

Szybciej i dynamiczniej: Imogene przełknęła krzyk. Sięgnęła do kabury, pustej. Rewident ma prawo użyć broni palnej wyłącznie w obecności przełożonego, przypomniał ironicznie cichy głos. A swoją drogą – posyłają dziewczynę w niebezpieczeństwo – bez możliwości obrony? To nie jest niemożliwe, ani nawet nierealistyczne – ale coś mówi o jej szefach.

 Piskliwy śmiech w jej głowie rozległ się w tym samym momencie, co głośne bulgotanie.

Hmm?

 Potwór nabrzmiał gwałtownie, jakby coś, nie, jakby kilkaset istot próbowało wydostać się z jego cielska, rozerwać je od środka, znaleźć słaby punkt w rosnącej kupie mięsa.

Szybciej, dynamiczniej – mniej przysłówków, więcej czasowników. Na przykład: Potwór spuchł, jakby coś, jakby kilkaset cosiów napierało od wewnątrz na jego skórę, próbowało rozerwać od środka.

oznajmiła głośno

"Oznajmić" nie jest synonimem "powiedzieć". https://wsjp.pl/haslo/podglad/26605/oznajmic/4740898/powiedziec Oznajmianie to informowanie, a mowa ma też inne funkcje. Tutaj np. Imogen wydaje (samej sobie, ale zawsze) rozkaz. Uzasadnia go pewnym faktem, ale ona ten fakt już zna. Nie informuje siebie samej (no, bo jak?).

 To nic, że rewidenci byli wysyłani do rutynowych i prostych spraw, że nie miała żadnego sprzętu ani wsparcia.

Mmm, infodump. W sumie już ograniczenia w użyciu broni na to wskazują.

 Dobyła rapieru, broni już nietypowej w tych czasach,

A to już całkiem infodump i nie pasuje do niczego, co było dotąd. Jakie znaczenie ma "nietypowość" (?) broni?

 , i sięgnęła do Źródła, by wzmocnić swoje ciało. Cokolwiek się działo, musiała to powstrzymać.

Jeden: myślałam, że Źródło to coś lokalnego? Tj. część problemu? A teraz się okazuje, że chodzi o źródło mocy magów ogólnie, tak? Secundo: rym (ciało – działo). Tertio – drugie zdanie jest zbędne. Wiemy, co bohaterka tu robi, nie musisz tego tłumaczyć.

 Obniżyła środek ciężkości, tanecznym krokiem ruszyła do przodu.

…?

 I wtedy się roześmiała, nerwowo i spazmatycznie. Z mroku wyłoniła się kupa porozbijanych krzeseł.

Hmm. Ta kupa…

 Cichy głosik zamknął się, dając jej w spokoju pomyśleć.

Imiesłów nie oznacza przyczynowości: Głosik zamknął się wreszcie. Teraz mogła spokojnie pomyśleć.

 Zaklęcie musiało się znacząco zdegenerować, by doprowadzić do takich efektów.

Angielskawe, nieładne: Sądząc po efektach, zaklęcie było mocno zdegenerowane.

 Dotychczas takie skutki widziała głównie po stosowaniu czarnej magii.

Brak łączności logicznej, nieładna fraza. Trudno to poprawić, nie wiedząc, jak się ma degeneracja zaklęcia do czarności magii.

 Głupcy, którzy się tego dopuszczali, byli surowo karani przez Komisję.

Infodump. A zostało z tych głupców coś do ukarania?

 Tego mogła dowiedzieć się tylko w jeden sposób.

Spokojnie, spokojnie. Obejdziemy się bez tej frazy.

 Pomieszczenie było skromnie urządzone, tak jakby służyło jedynie do spania.

Hmm. A do czego służy sypialnia?

 Spora prycza z nałożonym nań siennikiem

Udziwniasz. Spora prycza z siennikiem.

 szafka nocna ze stojącą na niej oliwną lampą

Dość oczywiste, że lampa stoi na szafce, a nie stepuje. Może być np.: lampka oliwna ustawiona w geometrycznym środku blatu szafki (upiorna geometria – gratis).

Ten jednak, zamiast dać światło, zaczął je pochłaniać, emanować ciemnością. Imogene dmuchnęła mocno, próbując go zgasić. Ciemność zamigotała, czarny dym zawirował w lampie i sytuacja wróciła do względnej normalności. Postukała ostrożnie paznokciem w lampę, wciąż nie dowierzając w to, co się stało.

Zdania przedłużone i infodumpowe, uważaj też na imiesłowy: Zamiast rozjarzyć się światłem, zapłonął ciemnością. Imogene dmuchnęła z całej siły. Ciemność zamigotała, czarny dym zawirował i wszystko się uspokoiło, jak gdyby nigdy nic. Imogene ostrożnie postukała paznokciem w szkło lampy. (Okazuje się, że istnieją lampy oliwne ze szkłem, ale nie jestem pewna, czy o to Ci chodzi. Pasowały tu po prostu.)

 Nie potrafiła opisać jak to jest czuć Źródło

Nie potrafiła opisać, jak to jest, czuć Źródło. To w końcu czym są te Źródła?

Tego nie dało się ubrać w słowa, niczym najskrytszych pragnień, najgorętszej miłości czy najgorszych obaw. Jakkolwiek się tego nie określiło, otrzymywało się co najwyżej mgliste przybliżenie, ledwo muskające prawdziwą naturę uczucia. Przeważnie mówiła, że jest to dziwne i przyjemne zarazem, niczym mrowienie z tyłu głowy.

Przegadane, purpurowe. Skróć.

 szukał odpowiednich miejsc na skórze i ostrożnie rozcinał je czymś tępym i chropowatym

?

 próbując wydobyć je spod skóry

Hmm.

 chociaż nie czuła, żeby to była prawda

Angielskawe.

 Mała, szmaciana lalka

Bez przecinka, nierównorzędne przydawki.

 otworzyły się i wypowiedziały “pomóż mi”

Powiedziały.

 Słowa nie dotarły do jej uszu. Zamiast tego wryły się w kości i rozniosły po ciele wraz z falą bólu i wtargnęły do głowy, gdzie zagościły na dobre.

Hmm.

 Jej ręka zaczęła się wysuwać.

Hmmm.

 Napięła się niczym rażona prądem, mięśnie zaśpiewały w bolesnej symfonii.

Purpurowe. Czy w tym świecie znają elektryczność?

próbując sobie ulżyć

Hmmmm. Konotacje!

 kwaśny, metalowy smak

Kwaśny, metaliczny smak.

 głośny, świdrujący dźwięk

Tu nie dałabym przecinka.

 Czuła jak Źródło napływa do jej ciała

Napływać może woda (albo moc, w tym przypadku), ale nie źródło wody. Przed "jak" powinien być przecinek.

 razi serce

Razi?

 Czuła jak

Tu też brak przecinka.

 Głos huknął w jej głowie, przeganiając wszystkie myśli.

Głos huknął w jej głowie. Przegonił wszystkie myśli.

 Wyczuła skąd pochodzi Źródło

Wyczuła, skąd pochodzi Źródło.

 ignorując ból dochodzący z każdego kawałka ciała

A była taka fajna atmosfera… Opisz ten ból. "Ignorować" to słowo tak brzydkie, że wyrywa mnie z zawieszenia niewiary.

 jej serce biło jak szalone

Serce biło jej jak szalone.

 lecz napierała dalej, nieświadoma przeszkody

Nie tłumacz: lecz napierała dalej. Kropka.

 Chłód kamienia i czas pozwolił jej pozbierać się w sobie.

Dwa sklejone idiomy (pozbierać się i zebrać się w sobie), angielska konstrukcja: Upłynęło trochę czasu, zanim chłód kamienia zdołał ją otrzeźwić.

 Najpierw jęknęła głośno, wciąż czując przejście Źródła przez ciało.

Hmmmm.

 Potem podciągnęła nogi, objęła je mocno

Hmmmm.

 ciało pulsowało

Rym.

 natłok myśli w jednym momencie wrócił do głowy

Na tym polega natłok, że coś się tłoczy, więc nie przesadzaj.

 Bała się.

Opowiadasz mi o tym od początku tekstu właściwie – skąd pomysł, że nie wiem?

 żeby czym prędzej ruszyła w stronę wioski

Czyli nie jest aż tak odcięta, jak powiedziałeś wyżej.

 Było za późno, by czekać na wsparcie.

Troszkę klisza…

 Kierowała się jednak słowami swojego mentora – pozwalała istnieć strachowi, akceptowała go i rozumiała, lecz za żadne skarby nie pozwalała mu działać.

I to lepiej by wypadło, gdybyśmy wcześniej widzieli tego mentora. Ale Imogene może go wspomnieć tutaj, czemu nie?

 Bało się też coś jeszcze. Czuła strach, nie, czyste przerażenie unoszące się w powietrzu.

Za grubo to kładziesz.

 Nie była pewna gdzie kończy się rzeczywistość.

Nie była pewna, gdzie kończy się rzeczywistość. Nie do końca wiem, co to oznacza.

 Wiedziała tylko jedną rzecz.

Anglicyzm: Wiedziała tylko jedno.

 Nogi drżały pod nią tak bardzo, że musiała wspierać się o ścianę.

Nogi drżały pod nią tak mocno, że musiała się wesprzeć na ścianie.

 Powietrze raniło ją w płuca jakby wciągała drobinki szkła, mroczki latały przed oczyma

"Wciąganie" prowadzi umysł na manowce: Powietrze raniło płuca jak drobinki szkła, mroczki latały przed oczyma.

 Było tu inaczej.

Zbędne zdanie.

Przez czyste szyby dostawały się promienie słoneczne, oświetlając jedyną odrobinę luksusu w całej latarni.

Nieporządny szyk, reklamowa fraza: Promienie słońca wpadały przez czyste szyby. I kropka.

 Fotel stał dumnie przy oknie, prężył się i czekał.

Prężył się?

 Usiadła z trudem, pomagając sobie rękoma, ale tyłek w końcu spoczął na fotelu.

Ej, cały tekst robisz się na Lovecrafta – a tu nagle tyłek?

 Delikatna błogość

…? Co to znaczy "delikatny"? https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

Delikatna błogość rozeszła się po ciele, momentalnie zapomniała o wszystkich problemach.

Dlaczego błogość zapomina o problemach?

 była tylko ona i najwygodniejszy fotel

;3

 Z początku z tym walczyła, jednak delikatny, przyjemny szum w głowie skutecznie ją od tego odwiódł.

Hmm. Na początku z tym walczyła, ale łagodny szum w głowie tak przyjemnie kołysał…

 Całości dopełnił kocyk, którego nie widziała, lecz wyraźnie czuła wełnę na swojej skórze.

Hmm. Czuła dotyk wełny na skórze (bez zaimka), ale "całości dopełnił" jest nie z tej bajki.

 Obudziła się, kiedy coś spadło na jej nogi.

Obudziła się, kiedy coś jej spadło na nogi. Ekhm. Zrzuć sobie na nogę porządną, grubą książkę… (nie, nie naprawdę. Lepiej do eksperymentów wykorzystać rodzeństwo ;D)

 Książka opowiadała o Rewolucji Magicznej i jej pozytywnym wpływie na świat. Skupiała się na zdobyczach cywilizacji – pociągach, fabrykach i, rzecz jasna, napędzającej je magii. Ta obowiązkowa lektura miała wbić kadetom do głowy, że walczą o zachowanie wspaniałej przyszłości.

Hmm. Jest to infodump (nie mogłeś, np. zacząć od Imogen przeglądającej to dzieło na statku i znudzonej?), chociaż…

 Książka usilnie próbowała przekonać o tym, jak wiele korzyści magia przyniosła szaremu człowiekowi, jednak skrawki pamięci z jej dzieciństwa wyraźnie temu zaprzeczały.

Bardzo niechlujne zdanie (a przecież potrafisz!). Ja napisałabym tak: Arcydziełem propagandy książka nie była. Bezczelnie zaprzeczała nawet faktom zapamiętanym z dzieciństwa.

 Otworzyła ją wręcz odruchowo, nawet o tym nie myśląc.

Podwojona informacja.

 papier stwardniał pod jej palcami

Zaimek zbędny.

 Przygryzła nieco wargi

Czy można przygryźć wargi bardzo?

 usłyszała głośne pęknięcie

Pęknięcie to nie dźwięk.

 kartka została w jej dłoni

Kartka została jej w dłoni.

Jestem ciekaw co

 Jestem ciekaw, co.

 Z drugiej strony, pozwala mi to nieco odetchnąć.

Z drugiej strony, dzięki temu mogę odetchnąć.

 Na dodatek taki, za który mi płacą.

Na dodatek płatny.

 nie mogę go dzielić z wami.

Jak raz zaimek powinien być dużą literą – bo to jest list.

 Niestety dalej nie mogę opuścić wieży.

Niestety, dalej nie mogę opuścić wieży.

 Technicy ciągle są na szczycie, za to menedżerowie…

Mmm, menedżerowie? W świecie fantasy?

 rozmawiają bardzo chętnie, żywiołowo wręcz

Żywiołowo? https://wsjp.pl/haslo/do_druku/13518/zywiolowy Czy jednak żywo?

 Nawet nie wyobrażasz sobie jak się ucieszyłem!

Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się ucieszyłem!

 Ponoć ma to się stać niedługo, jutro bądź pojutrze.

Mało naturalne.

 Ręce drżały jej tak bardzo, że trafiła

Ręce tak jej drżały, że trafiła.

 Ból ocucił ją nieco

Nie można "nieco" ocucić. Najwyżej rozbudzić, otrzeźwić.

 Jak mogli? Jak mogli?! Przynajmniej miała jakiś dowód, coś, co pozwoli Komisji znaleźć winnych, ukarać ich za tak rażące nadużycie.

Mmm, ale kto? Ukrywasz (p. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859 ).

 – Zrobię co w mojej mocy, by zakończyć twoje cierpienie – oznajmiła.

– Zrobię, co w mojej mocy, by zakończyć twoje cierpienie – oznajmiła.

 Powietrze naciskało dalej, raz było gorące a raz zimne, cały czas nieprzyjemne.

Hmmm. "Nieprzyjemne" osłabia zdanie.

 próbując pozbyć się drapania w gardle.

Hmmmm.

 To nie była standardowa praktyka, w tym miejscu nie powinno być dodatkowych zabezpieczeń.

Skróciłabym: W tym miejscu nie powinno być dodatkowych zabezpieczeń.

 W końcu dojrzała wszystkie runy, lecz nie była w stanie zrozumieć ich przeznaczenia.

Hmm. Może: Wreszcie miała w zasięgu wzroku wszystkie runy, ale nie rozumiała, do czego służą.

Usta otworzyły się do krzyku, lecz dźwięk uwiązł w gardle.

Przed chwilą wrzasnęła?

 Magia przechodziła przez nią niczym piorun. Ciało wyginało się w makabrycznym tańcu. Czuła zapach przerażenia i śmierci, w ustach miała smak krwi. Czy to był jej strach?

To już przesadne.

 Nóż z impetem wbity w jej plecy sprawił, że gięła się wpół

Na pewno forma niedokonana?

 Wartki strumyk krwi zaczął cieknąć z nosa i kapać na runy.

Raczej ciec, ale to brzydko brzmi, więc może: Strumyk krwi pociekł z nosa, prosto na runy.

 Oddech miała płytki, rwał się, powietrze drażniło poparzone płuca.

Dynamiczniej: Oddech się rwał, powietrze drażniło poparzone płuca.

 Źródło, tyle Źródła przechodzącego przez jej ciało. Widziała, skąd kryształ je czerpie, ale nie potrafiła tam sięgnąć.

Nie czerpie się źródła… I nie mogła, albo nie była w stanie, albo nie dosięgała. "Potrafić" tu nie pasuje.

 Skażenie było ogromne. Powoli zaczynała rozumieć znaczenie run, jednak nie była w stanie pojąć go w całości.

A możesz wreszcie powiedzieć coś wprost? Hmm?

 Czuła się, jakby była dwoma osobami jednocześnie, pragnącymi innych rzeczy.

Różnych rzeczy.

 Poczuła jak

Poczuła, jak.

Brzmienie jej imienia pomagało, zakotwiczało we własnym ciele

…?

Zaczęła łączyć krąg run z tym, który otulał całą latarnię. Mogła zmienić ich znaczenie. Uwięzić to, co skrywało się w krysztale, odciąć go od świata, powstrzymać jego niszczycielski wpływ.

OK, to na pierwszy rzut oka wygląda fajnie, ale na drugi powoduje zawrót głowy. O co chodzi?

 Wszystkie szyby pękły w tym samym momencie. Lodowaty wiatr trzasnął nią o kamienie. Kości pękły niczym suche gałęzie.

Dynamiczniej: Wszystkie szyby trzasnęły. Lodowaty wiatr uderzył nią o kamienie. Kości pękły niczym suche gałęzie.

 Posoka płynęła

Posoka to krew zwierzęca.

 Latarnia morska rozpierzchła się na wszystkie strony.

?

 niemalże całkowita pustka

Niemal.

 Zniknęło nawet jej ciało. Przyjęła to z ulgą, wraz z tym zniknął ból.

Przegadane: Zniknęło jej ciało. Wraz z nim zniknął ból.

 po prostu rozniósł się w pustce

?

 Światło przygasło, ukazując doskonałą czerń.

?

 Ostatnia runa skończyła na swoim miejscu.

A nie wylądowała aby?

 powietrze stało się chłodne i przyjemne

Hmm.

 Wraz z zaklęciem musiała zapieczętować w nim duszę Latarnika.

Dlaczego?

 powiedziała wstając.

Potrzeba przecinka.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie podając w wątpliwość słuszności prawienia reg, chciałabym jednakowoż zauważyć, że źródło budzi we mnie sceptycyzm.

W tekście dyktanda mamy bowiem co najmniej jeden błąd interpunkcyjny (zauważony już przez Ślimaka) co nasuwałoby podejrzenia, że został on niestarannie przepisany.

W poradzie o dywizach, myślnikach i półpauzach, która nas tu interesuje, nie ma wyjaśnienia kwestii przecinka. Ja piszę to zawsze z przecinkiem, bo nie przyszłoby mi do głowy, żeby dodatkowo odróżniać formę skróconą od pełnej:

    dwunastoletni, może trzynastoletni chłopiec

    dwunasto-, może trzynastoletni chłopiec

PWN ( https://sjp.pwn.pl/zasady/190-53-2-W-wyrazeniach-w-ktorych-wystepuje-dwukrotnie-przymiotnik-zlozony-rozniacy-sie-tylko-pierwszym-czlonem;629547.html ) zaleca pisownię bez przecinka, ale we wszystkich przykładach występuje tutaj spójnik ("i"), który eliminuje przecinek. A my chcemy wiedzieć, co zrobić, kiedy spójnika nie ma, więc to nie to.

    zauważ różnicę – w znalezionym przez Ciebie przykładzie jest spójnik, tutaj tylko partykuła, tak jak pisałem poprzednio

O, właśnie. Zatem – kwestia pozostaje otwarta.

    No to szukamy kogoś, kto te ślimacze – i moje przy okazji – wątpliwości rozumie.

Ja rozumiem, ale je podzielam. Nie potrafię ich rozwiać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

ETA: jednorożec: https://www.uarts.edu/unicorn-origami

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sam takiej reguły nie znałem i nie umiem teraz znaleźć

Ja tak samo. Ma ktoś jakieś źródła? (BTW, “pauza oddechowa” nie ma nic wspólnego z przecinkami – przecinki stawia się ze względu na budowę zdania, nie na fonetykę.)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

nie zabijaj wzrokiem (proszę) ;-)

Mogę zabić wałkiem :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teraz wiem, nad czym muszę popracować, więc nie uważam, żeby fala krytyki robiła mi krzywdę lub zniechęcała do działania. Taaaak, wyszło tego znacznie więcej, niż sobie wyobrażałam, ale to nie powód do płaczu. xd

Dobrze wróży taka postawa :) Nie spiesz się (przyganiał kocioł garnkowi…) i żyj dalej! (albo szklana pułapka ;D)

Tu “łapanki” w zasadzie wywołują kwasy

Mów za siebie ;P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No, w Hiszpanii tradycyjnie daje się wtedy facetom książki (a dziewczynom kwiatki, w związku z czym chciałabym przypomnieć, ze na co dzień chodzę w spodniach i mam w domu inwazję ziemiórek XD).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

https://dresdencodak.com/2009/01/27/advanced-dungeons-and-discourse/

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dla kotka zawsze znajdzie się miejsce:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oto moje nowe uniwersum i bohaterzy, do których planuję jeszcze nie raz wracać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zawsze wszystko kręci się wokół nich, a już zwłaszcza fizyka. 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

cognityvnym

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

W gotowaniu drzwi istotne jest właściwe przyprawianie i umiejętne zastosowanie tłuszczów. Drzwi są suche! Niewłaściwie przyrządzone smakują jak drewno.

(Soooo… not sorry XD)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Opal. Tak przynajmniej napisali.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Prawda? To wprawdzie amorficzny, ale minerał:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Więcej ładnych minerałów: https://www.unearthedgemstones.com/posts/most-beautiful-gemstones

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak border collie? O.O

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

https://instantrimshot.com/index.php?sound=downer&play=true

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Niniejszem oświadczam wszem, wobec i w ogóle, że wyniki będą 23 kwietnia, niezależnie od sytuacji politycznej.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale że co? Że się nie okazałeś fałszywym prorokiem?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Druza daje szczęście :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Materiały marketingowe to zuo.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Milutkie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I jeszcze raz.

 Mógłby poszukać też informacji na temat cyberpsychola, który kiedyś wdarł się do Instytutu.

Mógłby też poszukać informacji na temat cyberpsychola, który kiedyś wdarł się do Instytutu.

 Zadowolony ze swoich planów, wrócił do swojego mieszkania i zasnął.

Zaimki, pustosłowie: Zadowolony z plan, wrócił do mieszkania i zasnął. Tak, ot.

 Przez pierwsze pół tygodnia

Czyli do południa w czwartek? Po co taka precyzja? Pomijając to, że nikt tak nie mówi?

 nie otrzymał żadnych konkretnych informacji od Henry’ego, sam też nie mógł przekazać mu niczego obiecującego.

Nie brzmi to dobrze.

 Nadal kręciła się dwójka podejrzanych mężczyzn.

Gdzie się kręciła? Potrzeba dopełnienia.

 Victor czuł za każdym razem napięcie, gdy zbliżali się do jego inkubatorów.

Szyk: Victor czuł napięcie za każdym razem, gdy zbliżali się do jego inkubatorów.

 Byli jak natrętne muchy, krążące wokół zepsutego jedzenia.

A przecież w tym świecie (jak napisałaś explicite) nie ma śmieci… więc skąd Victor to wie?

 W drugiej połowie tygodnia przestały się kręcić obce osoby po budynku

Szyk: W drugiej połowie tygodnia obcy przestali się kręcić po budynku.

 Vic chciał wykorzystać szansę daną mu przez chwilowy brak zainteresowania.

Łopatologia: Vic chciał wykorzystać szansę. Kropka.

 Ręce lekko drżały, początkowo nie mógł poprawnie wpiąć osobistego łącza do komputera.

Hmmmm.

 tłumaczył sobie, aby dodać otuchy i pewności siebie.

Pustosłowie: powtarzał sobie.

 Jeszcze nigdy nie korzystał z tak dużego systemu.

To po co mu uprawnienia do niego?

 Okrągła dioda na jego skroni nerwowo pulsowała tym razem na czerwony kolor.

Pulsowała kolorem, ale ja nie widzę własnych skroni. Victor widzi?

 Chwilę minęło, zanim uspokoiła się i zmieniła na jasny odcień niebieskiego.

Chwilę potrwało, zanim zapłonęła jednostajnym błękitem.

 To jak pływanie w smole. Każdy ruch jest powolny, wszystko odbywa się w zwolnionym tempie, mózg próbuje jak najlepiej uszeregować napływającą wiedzę.

? Cały akapit jest dziwny.

Pobierał je i od razu sprawdzał pod kątem chemicznym i biologicznym

? Co to znaczy "sprawdzać pod kątem"?

W mgnieniu oka posprawdzał dane, a teraz jedynie je przyrównywał do bazowych wartości serii 103.

?

 Czuł, jakby podglądał swoich rodziców, jakby po wielu latach miał sprawdzać, czy aby na pewno go dobrze stworzyli

Ale w tym świecie nie ma rodziców… Poza tym rodzice nie stwarzają (obowiązkowy suchar: wyjaśnię, jak będziesz starsza, ha, ha).

 Wyniki się pokrywały

Wyniki czego z czym się pokrywały? Co chcesz powiedzieć?

 Victor zaczął się pocieszać, że Henry naprawdę musiał wpaść w paranoję. Do momentu, aż nie zobaczył różnic w aktywności hipokampu

Victor zaczął się pocieszać, że Henry naprawdę jest paranoikiem, a potem zobaczył różnice w aktywności hipokampu.

 Dane zapisane na serii 103

Raczej: w serii.

 Różnice jeszcze odnotował

Szyk: Odnotował jeszcze różnice.

 dane były znacznie zawyżone

Zawyżone mogą być liczby albo wyniki, ale nie dane.

 przez to dane rejestrowanych zmian mózgowych były mniejsze niż w poprzednich jednostkach

Jak, u licha, dane mogą być "mniejsze"? https://wsjp.pl/haslo/podglad/87582/dane/5217786/w-komputerze

 Konieczność ich rozwoju zmusiła naukowców do zmniejszenia dawki wpływającej na formowanie się połączeń nerwowych oraz przechowywania wspomnień i cech.

Nie wiem, o co chodzi.

 Komendomyślą pozamykał wszystkie okna

Po co mu okna, skoro łączy się mniej więcej telepatycznie?

 wszystkie trybiki w jego wszczepach szalały

Co to są trybiki i czy taka metafora mogła przyjść do głowy Victorowi?

 nieproszeni wizytatorzy

Proszeni. Tylko nie przez niego…

 Lub nieostrożne szczury, próbujące zwęszyć jakiś podstęp.

?

 Vic, najlepiej jak tylko mógł, beznamiętnie opuścił serwerownię,

"Beznamiętnie" nie bardzo tu pasuje. I skracaj: Vic, najspokojniej, jak tylko mógł, opuścił serwerownię.

 a potem udał się na dezynfekcję, aby opuścić budynek.

Powtórzenie: a potem na dezynfekcję przed wyjściem.

 Cały czas miał wrażenie bycia obserwowanym.

Cały czas miał wrażenie, że ktoś go obserwuje.

 Nieprzyjemność minęła, dopiero gdy oddalił się od Instytutu.

Minęło dopiero, kiedy oddalił się od Instytutu.

 Na wieczór zadzwonił do niego Henry.

Pod wieczór. Albo wieczorem.

 Był zarówno podekscytowany, jak i przerażony swoim odkryciem.

Zbędne, zapewniające zdanie.

 – Udało nam się przebadać tego mężczyznę, to jest niesamowite, to naprawdę może odmienić postrzeganie przeszłości oraz przyszłości człowieka! – darł się niczym dziecko.

Pamiętaj, że mówi facet potykający się o własny (metaforyczny) język (sama napisałaś, że się jąka): – Zbadaliśmy go! To, to jest niesamowite, to naprawdę zmieni wszystko! – darł się jak dziecko.

 – Wyszło, że jest jeszcze młodszy, niż przypuszczaliśmy, niecałe trzysta lat wstecz, rozumiesz? Zakładając, że w ciągu stulecia mogą powstać w naturalnych warunkach przynajmniej 3 pokolenia nowych ludzi… To oznaczałoby, że ten mężczyzna mógł być pamiętany przez czyjegoś dziadka, babkę, nie wiem. Nawet jako wspomnienie, cokolwiek. Na szybko jeszcze przebadaliśmy jego tkanki w poszukiwaniu mitochondrialnego DNA, Vic, on jest niczym my. Jest naprawdę jak my. Słuchaj, muszę kończyć, mamy trochę roboty, ale będę pisać.

– Jest, słuchaj, nawet, niż myśleliśmy, niecałe trzysta lat, rozumiesz? Jeśli w sto lat naturalnie mogą powstać trzy pokolenia… To ktoś mógłby go pamiętać! Chociaż trochę. A on jest jak my, Vic, całkiem jak my! Słuchaj, muszę kończyć, mamy trochę roboty, ale napiszę. A swoją drogą – mitochondrialne DNA jest we wszystkich tkankach eukariotów, więc to nic niezwykłego. Chyba że tutaj to właśnie niezwykłe, ale trzeba było o tym powiedzieć wcześniej.

 Na dniach Henry wysłał mu swoją analizę mężczyzny, mając nadzieję, że pomoże mu w interpretacji wyników.

"Na dniach" mówimy, obiecując, że coś wkrótce zrobimy. Ale nie w opisie. I – analizuje się DNA mężczyzny, ale nie jego samego.

 ale co udało mu się złapać jakiś lepszy trop, to okazywało się, że jest to kolejna ze ślepych uliczek

Niestylistyczne.

 Była to największa afera wśród wszystkich polis i mimo wszystko żadne z nich nie miało wystarczającej ilości informacji.

Polis nie są aferami. Była to największa afera we wszystkich polis, a nikt nic o niej nie wiedział.

 Mógł jedynie bazować na zeznaniach świadków oraz plotkach domniemanych krewnych.

Mógł się oprzeć tylko na zeznaniach świadków. Dobrze, ale tutaj nikt nie ma krewnych! Nie? Przecież – skoro nie robi się dzieci po staremu – to można najwyżej mówić o dawcach materiału genetycznego.

 Jeżeli był dzieckiem stworzonym w ramach programu, to nie posiadał krewnych.

Jeżeli był dzieckiem z programu, to nie miał krewnych.

 Czy może jednak był jednym z ludzi myślących, a nie mechanicznych?

Dobra, męska decyzja – są w tym świecie dwie grupy, czy tylko jedna?

 Gdyby udało mu się znaleźć chociażby kawałek jego ciała albo zapisaną analizę badań krwi, mógłby porównać je z wynikami zdobytymi z Instytutu, chociaż mało prawdopodobne, że ktoś je wykonał.

Gdyby udało się znaleźć chociaż kawałek ciała albo zapis badań krwi, mógłby je porównać z wynikami zdobytymi w Instytucie. "Analiza" to badanie.

 nie wiedział, co miał ze sobą zrobić

C.t.: nie wiedział, co ma ze sobą zrobić.

 Wysyłał też zapytania do Calasis, czy wyprawa Henry’ego Kinga wróciła do Akademii, ale nikt nie miał konkretnych odpowiedzi.

Wysyłał do Calasis zapytania, czy wyprawa Henry’ego Kinga już wróciła, ale nie dostał konkretnej odpowiedzi.

 dlatego kremowano jedynie rzeczy osobiste poszczególnych osób na stosie

To nijak nie pasuje do tego świata. Fraza też jest mętna i brzydka.

 Victora zaproszono jako część rodziny i honorowego gościa ze względu na braterstwo tej samej serii.

Straszny mętlik: Victora zaproszono jako brata z tej samej serii. Czy na pewno wiesz, kim jest gość honorowy i jak się go traktuje?

 Po uroczystym pogrzebie społeczność Calasis powróciła do swoich zajęć, Victora poproszono o przejrzenie rzeczy osobistych w dawnym mieszkaniu jego przyjaciela i ewentualne zabranie ich do siebie.

Po uroczystym pogrzebie społeczność Calasis powróciła do swoich zajęć. Victora poproszono o przejrzenie rzeczy osobistych w mieszkaniu przyjaciela i, jeśli zechce, zabranie ich do siebie. Dlaczego? Przecież oni chcą coś zatuszować, nie?

 pokój miał być przekazywany nowej osobie

Pokój miał być przekazany. Przekazanie odbędzie się raz, więc nie możesz dawać formy niedokonanej.

 Mieszkanie było takie samo jak Vica, co nawet go śmieszyło.

Dlaczego? Skoro wszystkie mieszkania są takie same, dlaczego miałby na to zwracać uwagę?

 Porządek rzeczy i reguły pozostawały niezmienne, tak jak niegdyś kosmiczni rodzice sobie wymyślili.

…? Zdanie z kosmosu.

 W drodze powrotnej przeglądał notatnik.

A potrafił czytać? Serio pytam – skoro tu się nie pisze ręcznie, to co z czytaniem?

 Czuł się nieswojo, naruszając prywatność przyjaciela, ale wiedział też, że w obecnym stanie i tak nic już nie może zrobić.

Niezgrabne i w sumie nie wiem, co ma jedno do drugiego.

 Trybiki we wszczepach nerwowo trzaskały

Co to są trybiki?

 10 dzień badań wykopaliskowych

Nie mają tu dat?

 wykopaliska w północnym kontynencie

Na kontynencie.

 Myślę, że też swoje rzeczy prześlę kurierem do mieszkania, żebym jutro miał mniejszy bagaż. To dobry pomysł.

Myślę, że swoje też rzeczy prześlę kurierem do mieszkania, żeby jutro mieć mniejszy bagaż. Hmm. Włącznie z osobistym dziennikiem? Oj, naciągane to.

 Mam ciągłe wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, ale co spoglądam w kierunku potencjalnej pary oczu, niczego nie znajduję.

Kombinujesz: Ciągle mi się zdaje, że ktoś mnie obserwuje, ale nikogo nie widzę.

stworzyłem kopię danych

Zrobiłem kopię.

 , którą starannie przepisałem na tyłach notatnika

…? Ile jest tych danych? A notatnik ma ostatnie strony, ale nie ma tyłów.

 uważam, że nie istnieje takie coś jak brakujące ogniwo

Uważam, że nie istnieje nic takiego, jak brakujące ogniwo. A swoją drogą – do kogo on pisze? To prywatny dziennik, więc do siebie. Czy tak pisałabyś do siebie?

 staliśmy się zaprogramowani

Zostaliśmy zaprogramowani. "Stać się" i "zostać" to nie całkiem to samo.

żeby myśleć inaczej

Inaczej niż?

 może będziemy w stanie porównać jakieś dane z naszymi.

?

 Jedyny problem stanowi ciągłe uczucie bycia w potrzasku.

Przegapiłam to wyżej, ale "potrzask" też nie pasuje do tego świata. Nie możesz tłumaczyć rzeczy obcych – obcymi.

w poszukiwaniu kopii wyników zrobionych na miejscu wykopalisk

Zbędne.

 komendomyślą porównał z tymi, które zdobył w Instytucie

Myślałam, że w Instytucie robił to sam?

 Dane serii 103 były pośrednim stadium między mężczyzną z lodowca a pozostałymi dziećmi wyhodowanymi przez program.

… Dlaczego 103, a nie pierwszej? Przecież przed nimi były inne? A jeśli dane tych innych są sfabrykowane, to przecież żyją ludzie starsi od nich? Nie?

 Ludźmi naprawdę sterowała jakaś wyższa siła, która posiadała na tyle silną technologię, która z ledwo mówiącego człowieka stworzyła maszynę.

Wniosek z kosmosu…: Ludźmi naprawdę sterowała jakaś wyższa siła, zdolna z ledwo mówiącego człowieka zrobić maszynę. Zob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

 Wiedziałbyś, bo i tak miałeś rację

?

 czując coraz większą falę smutku i złości.

Nie tłumacz jak krowie na rowie. Pokaż to.

 rzucił torbę na biurko i powoli zdejmował z siebie kostium

Czemu forma niedokonana?

 Znowu szarpnęło nim, poczuł zgrzytanie metalowych trybików oraz palące uczucie topionego metalu.

Znowu nim szarpnęło, ale końcówka zdania… metal nie ma uczuć. A topi się w temperaturach, w których człowiek już nic nie czuje, bo jest tak poparzony, że nie ma czym.

 Przewrócił się na ziemię, nie mogąc ustać na nogach.

Skracaj, to scena akcji.

 Nim zdążył zrozumieć, co się wydarzyło, na końcu jego ostrzy zawisła czarna sylwetka

… ale nie aż tak. "Sylwetka" nie może zawisać, jest zbyt abstrakcyjna.

 Krew powoli sączyła się w stronę jego przedramion.

Sączyć się krew może 1. z rany i 2. przez opatrunek albo ubranie (przesączać), ale po gołych ramionach spływa.

 W zaciśniętej dłoni agresora nadal sterczała stalowa maczeta.

Ekhm.

 Uczucie niepokoju nie ustępowało

… facet właśnie zaciukał włamywacza, a Ty odczuwasz potrzebę tłumaczenia mi, że jest zdenerwowany? Dlaczego?

 Victor poczuł kolejną falę spięcia

Elektrycznego? ???

 Usłyszał stukot kilku par butów dobiegających z klatki schodowej.

Dobiega stukot – czy buty?

 tym razem na jego nagiej piersi majaczyły celowniki karabinów.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/majaczy%C4%87.html https://sjp.pwn.pl/szukaj/celownik.html

 W polis nigdy nie stosowano broni palnej, a jego wszczepy nie były na tyle rozwinięte, żeby przypominać nawet najmniejszą wyrzutnię rakiet.

Od razu wyrzutnię… Aha, czyli te wszystkie anachronizmy – to było celowe. Dobra. Punkt dla Ciebie.

 Nie potrafił już myśleć, oddał się swoim instynktom

Bardzo purpurowe.

 Błyskawicznie przeskoczył na tyły kolumny, rozcinając zamaskowanych komandosów

?

 Pędzony adrenaliną, po oczyszczeniu drogi ucieczki, wybiegł na dół.

Napędzany adrenaliną zbiegł na dół.

 Krople wody przyklejały się do jego skóry

… oblej rękę wodą.

 z zawistnym syczeniem wyparowywały

"Zawistnym"?

 biegła na niego od strony drugiego bloku mieszkalnego

Rym.

 salwa z karabinów przeleciała mu nad głową

Salwa to nie pociski, tylko samo strzelanie.

 Jedna kula zahaczyła o jego ramię, to było tylko draśnięcie

Zauważyłby to na adrenalinie? W dynamicznych scenach dawaj tylko ważne szczegóły, na opatrzenie ran będzie czas później.

jakby odrzucał granice ludzkiego ciała i w zupełności oddawał się technicznym procesom w swoim ciele

To nie ma sensu.

skroniowa dioda szalenie migała krwistoczerwonym kolorem.

Szaleńczo raczej, ale co z tego, skoro człowiek nie widzi własnych skroni…

 Jedną komendomyślą ukazał, skąd dobiega wrogi sygnał.

Ukazał? Czy zlokalizował?

 Nie rozumiał, z jaką łatwością wywarzył frontowe drzwi

Drzwi WYWAŻYŁ. Reszta zdania – ?

 Dysząc, kosztował krwi poległych. Cały był nią umazany, jego ostrza przypominały krwawe skrzydła. Zamiast probówki w ręku niósł śmierć.

Sweet Lord, co za purpura. Początek był suchy, ale tu przesadzasz w drugą stronę.

 czule się nimi opiekował i sprawdzał, czy żyją

Mhm.

 Dlaczego miałyby żyć w zakłamanym świecie?

<cynizm> Bo wszyscy w takim żyjemy. Nie ma co histeryzować. </cynizm>

 wszystkie zlewały się w jeden organizm, potem rozłączały

???

 kręcąc się na sztucznej pępowinie

Na pępowinach chyba? Każdy na swojej?

 Jeszcze moment i powrócą postacie ubrane w czarne stroje, znowu będą strzelać.

?

 – Ochronię was! – jęczał

Jęczał z wykrzyknikiem?

 Dioda znowu szalenie zamigotała.

J.w.

 prawdę, którą uważał, że muszą poznać

Nieładne to.

 Przecież to on był urodzony z tej serii

W tej serii.

 Victor czuł, jak zostały oderwane od niego, jak przestały żyć.

Drzwi?

 ostrze bez życia opadło

Purpurowe.

 Z jego nosa leciała ciemna krew

Z nosa leciała mu ciemna krew.

 Zza uzbrojonego oddziału wyszła kobieta odziana w biały fartuch wraz z dwójką mężczyzn w grafitowych kostiumach.

Mało zgrabne.

 odpowiedział jeden z mężczyzn, a następnie opuścili salę.

Kto opuścił salę?

 Kogoś, kto był w stanie manipulować czasem, lepić człowieka na swoje podobieństwo.

Fajnie – tylko (poza tytułem) co na to wskazuje? Nic zupełnie.

zawsze musieli pojmować świat swoim sposobem

A czyim niby? Zawsze musieli pojmować świat po swojemu.

Bardzo niezdecydowana antyutopia, jakbyś nie wiedziała, jakie właściwie zło piętnujesz – dodatkowo utrudnia zrozumienie całości to, że bohater nie myśli swoich myśli, tylko Twoje, i nie boi się swoim strachem, tylko wtedy, kiedy Ty tego potrzebujesz. Przecież on traktuje swój świat jako dziwny, choć w nim wyrósł! Skąd on może wiedzieć, że można żyć inaczej? Ostateczne wyjaśnienie tego faktu jest, cóż. Z kosmosu. Nie wydaje mi się, żebyś ten świat w ogóle opracowała, a kilka razy miałam wrażenie, że nie pamiętasz, co napisałaś przed chwilą. Nie trzyma się to kupy, po prostu. Bardzo dużo streszczasz, niewiele tu scen, co też uwidacznia brak światotwórstwa. W połowie zmieniasz "partię" na "serię" – nie wiem, czemu. Scena walki – mętna i purpurowa. Postępowanie kosmitów nie ma specjalnego sensu, nawet jako horror kosmiczny. Co oni na tym zyskują? Jak działa ta pętla czasu? Bo wygląda na to, że tak, jak Tobie akurat wygodnie. Za dużo zostało w Twojej głowie.

Językowo nie jest dobrze. Używasz słów niezgodnie ze znaczeniem, masz problemy z gramatyką (imiesłowy! związki zgody!) i z samą logiką zdań. Musisz dużo czytać, i nie nowości! Polecam klasyczne antyutopie: "Rok 1984", "Nowy, wspaniały świat", "Dawcę" itp. – patrz, przeciwko czemu one występują, bo antyutopia polega właśnie na tym – jest argumentem z równi pochyłej. Ale patrz też, jak są napisane.

 Był taki jeden, który uważał, że Homo Sapiens jest efektem manipulacji genetycznej, dokonanej przez przybyszy z kosmosu.

Żeby to jeden…

 Widowiskowości moim skromnym zdaniem zbędnej, a nawet pozbawionej uzasadnienia.

Zgadzam się. Czy nie napisałaś tekstu właśnie dla tej sceny? Jeśli tak, to po co niepasująca do niej reszta? Co chciałaś osiągnąć?

 Może nie pisać "z buta", tylko przygotować się i zadać sobie kilka pytań dotyczących fabuły i postaci przed rozpoczęciem pisania.

… no, może.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I przekroczyłam długość posta. Zdarza się.

 Ich partia 103, chociaż najmniejsza i najbardziej krucha, zaopatrzyła polis w światowej klasy inżynierów, techników i naukowców dziedzin ścisłych i humanistycznych.

Ich partia, chociaż najmniej liczna i najsłabsza, dała polis wysokiej klasy inżynierów, techników i naukowców z dziedzin ścisłych i humanistycznych.

 Czy przypominasz człowieka, czy bardziej cyborga?

A skąd oni wiedzą, czym to się różni?

 A gdy zakładasz swój uniform? Skąd wiesz, że nie jesteś androidem?

A co ma jedno do drugiego?

 Henry miał rację, pracownicy Instytutu posiadali bardziej zmodyfikowane ciała od pozostałych mieszkańców i pracowników.

Niezgrabne. Rzeczywiście, ciała pracowników Instytutu modyfikowano najintensywniej.

I chociaż Victor pracował na samym początku łańcucha życia, bo zajmował się jedynie zarodkami i płodami, to inni inżynierowie wcale nie ustępowali mu w modyfikacjach ciała

Ani po polsku, ani logiczne – dlaczego mieliby mu ustępować? (I nie dam głowy za tę konstrukcję tutaj.)

 wytrzymać fizycznie nad opieką podrosłych dzieci

To już zupełnie się posypało: wytrzymać fizyczne obciążenia, związane z opieką nad starszymi dziećmi.

 Henry niestety miał rację.

Henry, niestety, miał rację.

 Nawet jeżeli nowo narodzone dzieci były ludzkie i nietknięte technologią, to jednak ta otaczała je i wpijała się w ich umysły jak pasożyt.

"Ludzki" znaczy nie do końca to, co Ci się zdaje ( https://sjp.pwn.pl/szukaj/ludzki.html ), ale ważniejsze jest to, że myślisz tu ahistorycznie, tj. Twój bohater myśli tak, jak prawdopodobnie myślisz Ty. Problem polega na tym, że Twój bohater nie jest Tobą! Jest kimś z przyszłości. Jego świat wygląda inaczej, uwarunkowania jego myślenia są inne. Tak, pewne rzeczy są stałe (to bardzo ważne, umieć odróżnić stałe od zmiennego), ale – polecam Dicka "Czy androidy śnią o elektrycznych owcach". I w ogóle Dicka. Do rzeczy – Victor całe życie spędził w takich warunkach. Dla niego wszczepy są normalne. Nie ma powodu myśleć, że są nienormalne.

 Ich opiekunowie przypominali androidy, archaicznie nazywanymi ludźmi. Na zadane pytanie, Victor wymownie milczał.

Oba zdania niegramatyczne, drugie ma też błąd semantyczny: Ich opiekunami były cyborgi, które tylko nazywano ludźmi. Na zadane pytanie Victor odpowiedział wymownym milczeniem.

 – Będę potrzebował twojej pomocy, Vic. – zatrzymał się przy jednej z ławek i opadł na nią. W jego ślady poszedł Victor.

Ostatnim podmiotem był Victor, więc wygląda na to, że mówi do siebie: – Będę potrzebował twojej pomocy, Vic. – Henry opadł na ławkę. Victor usiadł obok.

 – Potrzebuję, żebyś sprawdził wyniki badań noworodków od partii 0 aż do obecnej i porównał je z wynikami naszej 103.

Hmm.

 – Dlaczego mam to sprawdzać? – wyprostował się na ławce ze zdziwienia.

Wystarczyłoby samo: – Dlaczego?

Wszyscy byliśmy podekscytowani najnowszymi wynikami badań, ale gdy przedstawiliśmy je radzie WAN, to uznali nas za oszustów i mało metodycznych naukowców.

Po co osłabiasz zdanie? Wszyscy byliśmy podekscytowani wynikami badań, ale gdy je przedstawiliśmy radzie WAN, uznała nas za oszustów.

 Tyle, że wszystko zrobiliśmy tak, jak uczyli nas na praktykach, poza tym, to nie pierwszy raz, jak robiliśmy analizy próbek. Nawet powtórzyliśmy je, tak dla pewności i…

Albo słaba tam u nich metodologia, albo Ty mało wiesz o naukowcach. Jak jest? Językowo: Tyle, że wszystko zrobiliśmy tak, jak nas uczyli na praktykach, poza tym nie pierwszy raz analizujemy próbki. Nawet powtórzyliśmy badanie, tak dla pewności i…

 – I nadal były takie same jak poprzednio, tak? – wtrącił się w zdanie Victor.

– I nadal były takie same, tak? – wtrącił się Victor.

 – Tak, dokładnie.

W zasadzie może tak być, ale lepiej: Właśnie.

 ale od razu kostiumy zaczęły rozprowadzać po ich ciałach ciepło

Szyk: ale ubrania od razu zaczęły wytwarzać ciepło. Ubranie nie jest układem krwionośnym.

 Wygodne rozwiązanie, specjalnie projektowane ubrania nie tylko były znacznikami polis, ale i odpowiadały na potrzeby organizmów.

Co to jest "znacznik"? W sumie wyrzuciłabym to zdanie, jest niezgrabne i zwraca na siebie uwagę.

 W parku siedzieli tylko we dwójkę, nikt inny nie znajdował się w pobliżu. Zapadał zmrok.

A nie zapadł już? Pierwsze zdanie do skrócenia: W parku byli tylko we dwóch.

Za tydzień jadę ze swoim zespołem na ustępujące czoło lodowca.

Tnij zaimki.

 Chciałbym móc przeprowadzić na nim badania i spróbować określić czas, w którym zmarł.

Przedłużone: Chciałbym móc go zbadać i spróbować określić, kiedy zmarł.

 potwierdzą poprzednie

Aliteracja.

 Zauważyłem, że tylko u osób z naszej partii nie ma takiej niechęci oraz krytyki.

Mało naturalne.

 Żeby ewentualnie sprawdzić, czy pod względem chemicznym różnimy się od pozostałych?

Po co to "ewentualnie"?

 oparł się ramionami o kolana i schował twarz w dłonie

Hmm.

 Wiem, że pewnie wychodzę na jakiegoś idiotę albo histeryka, ale muszę wiedzieć, czemu retuszują prawdę. To po prostu nie ma sensu.

Mało naturalne. Ponadto "retusz" to pojęcie z dziedziny fotografii. Nie wiem, czy dla nich ma sens, a jeśli go nie ma, to nie może służyć jako metafora.

 Tych, którzy zaprowadzili ład i porządek i niby mieli dać nam narzędzia do rozwoju?

Hmm. A wcześniej było powiedziane, że kosmiczni rodzice nie są legendą. To jak jest?

 Henry jedynie lekko się uśmiechnął, ale później znowu spoważniał, oddając się własnym myślom.

Henry jedynie lekko się uśmiechnął, ale zaraz spoważniał i zatopił się w myślach.

 Victor milczał, nie chciał powiedzieć czegokolwiek, co mogłoby jego przyjacielowi sprawić przykrość.

Skracalne: Victor milczał, nie chcąc mu sprawić przykrości.

 Sprawa wydawała mu się dziwna. Zmienianie przeszłości, domniemane ludobójstwo poprzednich ludzi, modyfikowanie dzieci. Przecież jest inżynierem, chyba zorientowałby się, gdyby podawał jakieś świństwo płodom w Instytucie. Czy może jednak nie? Czy miał pewność, że jego też nie oszukiwano? Nie był w stanie odpowiedzieć sam sobie.

Za bardzo się starasz i podnosisz kilka różnych, dużych, luźno związanych pytań. Ale znów – głównym problemem jest to, że Victor nie ma własnego życia.

 prześlę ci moje notatki o nich.

O czym? O danych?

 rozpoczął Victor,

Ta rozmowa trwa już ładnych parę godzin, nie rozpoczyna się w tej chwili.

 chociaż też wątpię, czy cokolwiek zrozumiałbyś z tej dokumentacji, dlatego najważniejsze rzeczy zanotuję i wyślę ci raport

…? Przecież powiedział, że wyśle notatki.

 Henry uściskał mocno Victora i nie mógł powstrzymać słów podziękowań.

Mało naturalne. Może: Henry wylewnie podziękował?

 w którym już zupełnie zapadła ciemność

A mówiłaś o lampkach?

 skierowali się w stronę centrum

Wszyscy "kierują się w stronę" zamiast normalnie iść…

 Mimo później pory, główny plac nadal tętnił życiem – może nawet większym niż wieczorem

Większym życiem? Mimo później pory, główny plac nadal tętnił życiem, może nawet bardziej niż wieczorem.

 Kostiumy zmieniły swój kolor z dominującego białego na czarny. Jedynie poszczególne kolory polis się nie zmieniały.

I tak się mści brak opisu – myślałam, że ubrania są całe w kolorze przypisanym polis. "Swój" zbędne.

Ubrania Henry’ego i Victora również przystosowały się do nocnej pory

Zdanie zbędne – wiemy, że mają te same ciuchy, co wszyscy.

 Tym samym nadal wszyscy wyglądali tak samo, wręcz jednakowo.

Jak wyżej, zwłaszcza, że "tak samo" to tyle, co "jednakowo".

 Przechadzali się wśród stołów restauracji, aby następnie opuścić żywe forum i przejść w stronę mieszkalną.

…? Forum to plac, nie może być żywy. A strona nie może być mieszkalna…

 W połowie drogi jednak zawrócili, Henry tłumaczył to tym, że przepustkę dostał jedynie na dwanaście godzin i mimo że bardzo by chciał zostać, to musi wrócić do swojego polis.

I wcześniej o tym nie wiedział? No, wyobraź sobie, odwiedzasz kumpla w innym mieście, ale masz bilet powrotny na określona godzinę – pójdziesz z nim do domu, żeby nagle się połapać, że już musisz lecieć?

 Równowaga polegała na podtrzymywaniu stałej ilości rezydentów w danych miastach, a dłuższe postoje musiały być wcześniej ustalane w celach przygotowania noclegowni i dostosowania ilości jedzenia. Tym sposobem resztek, śmieci czy innych niedogodności praktycznie nie było.

Niezgrabne, nie po polsku, a ludzie produkują śmieci niezależnie od tego, czy żyją w nadmiarze, czy nie.

 kilkukrotnie

Kilkakrotnie.

 To wyraźnie poprawiło humor jego przyjacielowi, ponieważ rozpogodził się

Jeden – zapewniasz. Dwa – wnioskowanie się rypło. Owszem, o poprawie humoru wnioskujemy stąd, że kolega się ożywia, ale nie na odwrót, co sugeruje zdanie.

 Wymienili się numerami kontaktowymi i pożegnali w przyjacielskim uścisku.

Wymienili się numerami kontaktowymi i pożegnali przyjacielskim uściskiem.

 Gdy Henry zniknął w wagonie kolei, Victor wrócił do swojego mieszkania, do którego wracał tak naprawdę cały wieczór.

Zdanie nic nie wnosi. Wycięłabym.

 To nie był luksusowy i najpiękniejszy apartament, o ile w ogóle ktoś mógł mieć inny.

Zapewniałaś mnie wyżej, że tutaj wszyscy mają tyle samo, są równi. Więc po co te zastrzeżenia? Przecież w tym świecie ceni się identyczność – sto trójki są inne, tyle już widzę, ale Victor nie wie, że jest inny. Podejrzewam, że gdyby o tym pomyślał, to by się wystraszył. Czemu? Bo to coś obcego, coś, o czym mówiono mu, że jest złe.

 Całe pomieszczenie miało rozmiar prostopadłościanu o rozmiarach pięć na pięć metrów i wysokości dwóch z kawałkiem.

Prostopadłościan to kształt, nie rozmiar: Pomieszczenie było prostopadłościanem o wymiarach pięć na pięć metrów i wysokości dwóch z kawałkiem. Zresztą – metrów lepiej unikać (zwłaszcza, że o rewolucji francuskiej nikt tu pewnie nie pamięta). Nic nie mówią.

 Znajdowało się wszystko

Znajdowało się w nim wszystko.

 Nie miały za zadanie napawać nadzieją, był po prostu hotelami, miejscem przymusowego odpoczynku

… nadzieją? I znowu – Twój bohater wyraźnie czuje się źle w swoim świecie. To nic złego, ale potrzebuje uzasadnienia.

 To tam na dole wśród innych ludzi, parków i przyrody człowiek miał się rozwijać i żyć – nie w betonowych drapaczach chmur

To tam, na dole, wśród innych ludzi, parków i przyrody człowiek miał się rozwijać i żyć – nie w betonowych drapaczach chmur. Mało konsekwentna ta antyutopia.

 Victor w ciszy wszedł do swojego lokalu, od razu włączyło się światło oraz telewizor ukazujący program przyrodniczy o mamutach.

Telewizor niczego nie ukazuje. Kiedy Victor wszedł, od razu włączyło się światło, a telewizor zaczął odtwarzać program przyrodniczy o mamutach.

 Lubił oglądać takie programy, był ciekawy świata, dlatego po pracy często oglądał lub czytał publikacje na temat zwierząt. Czasem zastanawiał się, czy jego zainteresowanie przyrodą zapewniło mu pracę w Instytucie. Teraz myślał o nim inaczej.

Nie widzę związków przyczynowych. Uważaj na zaimki.

 Czuł się zmęczony dniem, nie spodziewał się, że spotka swojego przyjaciela.

Znowu – związek przyczynowy jest słaby. Można być zmęczonym po całym dniu, ale nie dniem jako takim.

 Czy kiedyś widział kogoś, kto potrzebował pomocy?

Hmm.

tym mniej pracy trzeba przy nich wykonywać

Hmmm.

 dorosłego, tak zmartwionego

Tu bez przecinka.

 Nie, chyba nie lub przynajmniej nie mógł sobie przypomnieć. W zasadzie nigdy nie widział smutku u innej osoby, to było dziwne. Czemu ktoś miałby się smucić?

Nie, chyba nie, a przynajmniej nie mógł sobie przypomnieć. W zasadzie nigdy nie widział smutku, to było dziwne. Czemu ktoś miałby się smucić? Dobra – Victor dziwi się brakowi smutnych ludzi, czy próbuje dojść, czemu ktoś miałby być smutny? Skoro w tym świecie nikt się nie smuci, to skąd on wie, co to jest smutek?

 każdy jest dla siebie miły

Sam dla siebie? Hmm?

 No może oprócz tego cyberpsychozy, który pozabijał wielu jego rówieśników

No, może oprócz tego cyberpsychola, który pozabijał tylu jego rówieśników.

jego metalowe wszczepy migotały kropelkami wody

Lepiej: na metalu wszczepów lśniły kropelki wody.

 a nawet nogi były sztuczne

Dlaczego: nawet?

Niektórych z modyfikacji nawet nie pamiętał, wiedział tylko, że jako pracownik porodówki został wyposażony w dodatkowe modyfikacje, pozwalające na obronę inkubatorów, gdyby system zabezpieczeń zawiódł

Nawet nie znał szczegółów, wiedział tylko, że jako pracownika porodówki zmodyfikowano go dodatkowo, żeby mógł bronić inkubatorów, gdyby zawiodły normalne zabezpieczenia.

 Wydawało mu się w tym momencie zabawne, że jest cybernetyczną niańką wyposażoną w szereg ostrzy i podzespołów hakujących.

Dlaczego? Dlaczego on tak myśli?

 Miał pięćdziesiąt sześć lat, a nadal wyglądał na trzydziestolatka.

Ale to w jego świecie jest normą, nie?

 Trzydziestolatka, który będzie żył kolejne dwieście, a może i trzysta lat wykonując swoją pracę.

Trzydziestolatka, który będzie żył kolejne dwieście, a może i trzysta lat, wykonując swoją pracę.

 Wygodnie, bardzo wygodnie.

Teraz już praktycznie wiem, że to jest motyw przewodni. Prawda?

 Niedługo później zasnął i obudził się dopiero nad ranem.

W sumie – po co to zdanie?

 zszedł na dół zjeść śniadanie w drodze do pracy

Uprość: zszedł na śniadanie.

 skutecznie chowało się za skłębionymi chmurami

A czemu miałoby to robić nieskutecznie?

 Maleńka obręcz na skroni Vica zamigotała niebieskim światłem, przed jego oczami, widoczna tylko dla niego, ukazała się wiadomość od Henry’ego.

Skroń jest przy uchu, a o tej obręczy dowiadujemy się dopiero teraz. Jest też rym.

 Pamiętał, nie mógłby zapomnieć.

Dlaczego? Dlaczego to takie ważne?

 Praca zapowiadała się dobrze

Hmm.

 kilka płodów wykazywało osłabienie, ale zwiększenie leków powinno postawić je na nogi

Uważaj na niezamierzoną śmieszność: kilka płodów miało objawy osłabienia, ale większa dawka leków powinna pomóc. A swoją drogą – leki podaje się w chorobie, a tu sugerujesz, że dzieci dostają je stale. Czyli – coś tu śmierdzi.

 Dla kilku słabszych Victor przeprowadził specjalne badanie

Kilka słabszych Victor dodatkowo zbadał.

 Jego optyka raz za razem wydawała dźwięki

…?

Nie wyłapał nic, co mogłoby rażąco odstawać od normy.

Uprość: Nie wyłapał rażących odchyleń od normy.

 Na szczęście dzisiaj też mógł wystawić pozytywną opinię.  

Co to znaczy?

 W mgnieniu oka odwrócił się w stronę drzwi, nie do końca panując nad swoimi odruchami.

Co próbujesz powiedzieć? Coś innego przejmuje kontrolę?

 – Kod 0-1-2, proszę o dezaktywację. – powiedziała obojętnie kobieta w stronę Victora.

– Kod 0-1-2, proszę o dezaktywację – powiedziała kobieta obojętnie.

 w ramionach od nowa trzasnęły mechanizmy

Nie "od nowa", tylko znowu.

 już nie czuł dręczącego bólu w klatce piersiowej

Hmm.

 w jego umyśle ożywił się cyklon pytań

Mieszane metafory śmieszą. Cyklon nie jest żywy.

 Przecież uczyli go korzystać z niego świadomie, dlaczego w takim razie nie posiadał kontroli nad własnym ciałem?

Jak już, to: dlaczego stracił kontrolę nad własnym ciałem?

 Kim jest dwójka mężczyzn

Kim są dwaj mężczyźni.

 nasi pracownicy są wyjątkowo przeszkoleni

Wyjątkowo dobrze przeszkoleni, chyba. Bo to, że są przeszkoleni, raczej nie stanowi wyjątku, prawda?

 Na każdym poziomie rozwoju inżynierowie wykazali się takimi samymi odruchami, proszę więc wierzyć, że cały Instytut ma wystarczającą ilość narzędzi do obrony przed atakami.

Skróć.

 Mężczyźni słuchali jej w ciszy, jedynie szepcząc pomiędzy sobą własne spostrzeżenia

Czyli nie w ciszy. Zdanie niezgrabne.

 Victor stał, jak osłupiały

Tu bez przecinka. Resztę zdania można wyciąć.

 wertowali wzrokiem

Co to znaczy "wertować"? https://sjp.pwn.pl/szukaj/wertowa%C4%87.html

 Przecież od trzydziestu lat pracy w Instytucie nigdy nie zawalił ani jednego dnia.

Przez trzydzieści lat, ale – hmm?

 Mimo że nie miał powodów do obaw, czuł się nieswojo.

Hmm.

 Vic zastanawiał się, czy ta kobieta naprawdę wie wszystko o wszystkich, czy wgrali jej dostęp do bazy i teraz odczytuje jego kartotekę tak, jak on rano czytał wiadomość od Henry’ego

I to nie jest u nich standard?

 Jeszcze bardziej niepokój wzbudzali w nim nieznajomi.

Jeszcze większy niepokój wzbudzali w nim nieznajomi.

 Nigdy ich nie widział, a znał cały zarząd i wszystkich pracowników Instytutu. Każdy musiał ich znać, inaczej poziom bezpieczeństwa podopiecznych drastycznie by spadł. Nie byli wpisani do bazy, dlatego aktywował się system obronny.

Te zdania się nie kleją – za dużo tego.

 pozytywnie przeszły

Nie można przejść "pozytywnie" (bo negatywnie też nie można).

 najwcześniej ze wszystkich mogły rozpocząć pracę specjalistyczną po zaledwie dwudziestu sześciu latach

Przegadane: mogły rozpocząć pracę po zaledwie dwudziestu sześciu latach.

 Jest to jeden z największych sukcesów Instytutu, wiedząc, że w pełni uformowane dzieci stosunkowo najwcześniej mogły podejmować się tak trudnych stanowisk dopiero po trzydziestu pięciu latach od urodzenia.

Jest to bardzo niegramatyczne zdanie. Jaki podmiot łączy się z tym imiesłowem?

 należałoby wznowić przyspieszony tryb dorastania wśród

Może raczej: zastosować u?

 co argumentuje fakt

Na co wskazuje fakt.

 Jest to nadal wadliwa metoda, nad którą w przyszłości Instytut postara się rozpocząć badania.

Dziwny pomysł.

 Nadal czuł się źle, mimo że kobieta odwołała alarm, to jakaś cząstka w nim szalała na widok grafitowych kostiumów.

…?

 Nie podjął się sprawdzania bazy danych, tak jak obiecał Henry’emu.

Ale "podjąć się" to właśnie obiecać, zamierzyć, że się coś zrobi…

 Nie w momencie niezapowiedzianej wizyty.

Nie w czasie niezapowiedzianej wizyty. Moment trwa krótko – wizyta trwa dłużej.

 Wizytacje odbywały się często, ale zazwyczaj były prowadzone przez kogoś z zarządu lub rady polis.

Hmm.

 Każdy był wpisany do bazy pracowników i nie było problemu nawet z niezapowiedzianymi wizytami. Tu było inaczej.

Zapewniasz.

 Rozmowy odbywały się wyłącznie za pomocą impulsów nerwowych.

Ale podsłuchać pewnie i tak ich można – więc po co taki gadżet?

 odpowiedział z pełnym nadziei w głosie Henry.

Po pierwsze, właśnie powiedziałaś, że głos nie miał z tym nic wspólnego. Po drugie, uważaj na gramatykę: odpowiedział z nadzieją Henry.

 szedł nerwowo

Czyli jak?

 jacyś graficiarze

Hmmm?

to aktywował się we mnie system obronny

 Aktywował się mój system obronny.

nadal mną telepało, gdy tylko łazili wokół inkubatorów

I tak mną telepało, kiedy łazili wokół inkubatorów.

 Henry dłuższą chwilę milczał, przez chwilę sapał, jakby miał coś powiedzieć, ale zaraz znowu milkł. Zapytał stłumionym głosem.

Telepatycznie? Patrz na interpunkcję.

 Byli prawie identyczni

Cały tekst powtarzasz, że tutaj WSZYSCY są identyczni. Więc co w tym niezwykłego?

 No wiesz

No, wiesz.

 Nie poznałem tego kroju, a myślę, że nieźle się orientuję w poszczególnych polis.

Przed chwilą polis identyfikował kolor: Nie poznałem tego kroju, a myślę, że nieźle się orientuję w umundurowaniu poszczególnych polis.

 dziwnego było w ich manierze

Anglicyzm. W ich zachowaniu.

 Nie znam ich, nie umiem przyrównać do żadnej osoby, która przychodzi mi do głowy.

Nie wiem, o co chodzi. Przecież opisując – przyrównuje. Nie?

 – No to jesteśmy w dupie. – krótko fuknął Henry.

…? fuknął? (Telepatycznie…) A nie jęknął raczej?

 Victor nie mógł spokojnie wysiedzieć w swoim mieszkaniu.

Victor nie mógł usiedzieć w mieszkaniu.

 Zdążyli wypytać o plany dotyczące przyszłej wyprawy w sprawie odnalezionego mężczyzny z lodowca.

Nie po polsku. "Zdążyli" sugeruje pośpiech, a "wyprawa w sprawie" brzmi śmiesznie. Wypytali go o plany wyprawy na lodowiec.

 nawet czytali raporty z poprzednich wykopalisk

Nawet? A nie od tego powinni zacząć?

 Skontrolowali wszystko łącznie z poziomem zaangażowania pracowników i ich lojalności do pracodawcy.

Skontrolowali wszystko, włącznie z poziomem zaangażowania pracowników i ich lojalności wobec pracodawcy. Hmm.

 Wiktor czuł się jak w potrzasku

Kim jest Wiktor i jakie są jego związki z Victorem? A serio – zapewniasz. Pokaż to.

 Nie miał pojęcia, przeszukał całe pomieszczenie, ale nie znalazł nawet jednej kamery szpiegowskiej.

A dlaczego miałby?

 Włączył telewizor na jego ulubionym kanale przyrodniczym.

Dlaczego telewizor lubi kanał przyrodniczy?

Czy mamuty nie powinny były już umrzeć?

 Czy mamuty nie powinny były już wymrzeć?

 Było mu gorąco, pocił się jedynie tam, gdzie zostawiono mu jego prawdziwą skórę.

Słabo się to łączy. Tnij zaimki ("jego").

 Wszczepy paliły go, czuł, jak najmniejsze silniki poruszają się w jego ciele. To one go palą.

Spokojniej. Wybierz jeden, dwa szczegóły, nie zasypuj mnie wszystkim, co Ci przyszło do głowy.

 Jego mieszkanie próbowało dostosować temperaturę powietrza do jego organizmu, ale nie było w stanie nadążyć nad ciągłym wahaniem liczb.

Nadąża się za czymś, ale w ogóle zdanie niezgrabne, choć szczegół z "zepsutym mieszkaniem" niezły.

 Cała elektronika wydała mu się obca

W jaki sposób?

 miał trudności w poruszaniu się wewnątrz własnego domu

Mało zgrabne.

 wiatr mocno szarpał za gałęzie drzew

Szarpanie jest z definicji mocne.

Gdzie mógłby pobiec?

Dokąd mógłby pobiec?

 Do parku, tam czuł się bezpiecznie. Tam czuł, że zostały podjęte decyzje, które teraz spędzają mu sen z powiek.

Jak jedno zdanie wynika z drugiego?

 Dobiegł do ławki, gdzie dwa dni temu rozmawiał ze swoim przyjacielem.

Dobiegł do ławki, na której dwa dni temu rozmawiał z przyjacielem.

 Nie wiedział, czy to od biegu, czy to właśnie od wspomnienia jedynej osoby, która nie stanowiła dla niego zagrożenia.

Albo tej, która go w zagrożenie wciągnęła… psychologicznie cały ten fragment jest mało wiarygodny – Victor świruje tak intensywnie i tak bezpodstawnie, że trudno mi w to uwierzyć.

 – No to wpadliśmy

– No, to wpadliśmy.

 Siedział i myślał, co powinien teraz zrobić. Myślenie go uspokajało.

A nie był aby zbyt zdenerwowany na myślenie?

 Może to oni byli tymi, co kontrolują władzę na całej Ziemi?

A skąd to wynika?

 Znowu posiadał jasny umysł

Nie po polsku. Znowu mógł myśleć jasno.

 przyjemnie ocieplał go podczas jesiennej nocy

Ogrzewał, albo grzał. Ociepla się budynki. Styropianem.

 W ciągu tygodnia wróci do tematu skontrolowania bazy danych.

Kostium?

 Musi przeczekać, jak kontrole się zakończą i poszukać informacji

Musi przeczekać, aż kontrole się zakończą, i poszukać informacji.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jednak mi się udało, ha. Wstępnie – staram się wprowadzać minimalne poprawki (moja wersja raczej nie będzie najlepsza, tylko dostateczna). Ponadto jestem podła, wredna, złośliwie logiczna i dźgam autorów miękkimi poduszkami :) a po godzinach uprawiam gramatykę ;)

 W zasadzie wszystko odbywało się według nieznanych, ale staranie przemyślanych reguł.

Mmmm. Jest to ambitne pierwsze zdanie – dużo można nim osiągnąć, ale niekoniecznie dużo dobrego. Komu te reguły są nieznane? Dlaczego uważa, że istnieją i zostały przemyślane (przez kogo?)? Czy domyśla się, kto je ustalił?

 Przemyślanych przez kogoś, kto przybył na Ziemię znacznie wcześniej niż żyły gigantyczne jaszczury, czy ludzka pamięć mogła sobie wyobrazić.

Mmmm. Może tak: Przemyślanych przez kogoś, kto przybył na Ziemię na długo przed pojawieniem się gigantycznych jaszczurów. I kropka. Pamięć ma prawdopodobnie dużo wspólnego z wyobraźnią (jak twierdzą badacze afantazji), ale jednak nie jest tym samym. Możesz ewentualnie napisać: wcześniej, niż sięga ludzka pamięć.

 Współczesnym historykom oraz archeologom, mimo potężnych i imponujących baz danych, po dziś dzień trudno było wyjaśnić skąd z ery kamienia czy marnych narzędzi miedzianych człowiek mógł zrobić niesamowity skok technologiczny, aby sięgnąć gwiazd.

Zdanie mało logiczne, poza tym "skąd" nie powinno zastępować "jak". Warto je też skrócić tu i ówdzie: Współczesnym historykom oraz archeologom, mimo imponujących baz danych, po dziś dzień trudno wyjaśnić, jak człowiek epoki kamienia czy marnych narzędzi miedzianych zdołał stanąć na ścieżce do gwiazd. Ponadto – uuuch, znowu starożytni kosmici?

 Musiał być ktoś, występujący w roli opiekuna czy rodzica, który powoli, za rączkę, prowadziłby ich w astralny świat.

Przedłużone. I "astralny" prowadzi raczej w stronę ezoteryki, choć chyba o to Ci chodzi: Na pewno ktoś, jak opiekun czy rodzic, powoli, za rączkę, wprowadził ich w wielki świat.

 Taki neandertalczyk miał nagle posmakować podróży z prędkością nadświetlną, czy w ogóle byłby w stanie to zrozumieć?

Jak to "nagle"? Znasz może opowiadanie Ursuli LeGuin "Naszyjnik Semley"?

 Być może opiekuni naszych przodków poszukiwali ulubionych dzieci, zdolnych i kreatywnych, mogących zrozumieć i rozwijać ich technologie.

Co próbujesz tu powiedzieć?

To tłumaczyłoby zniknięcie innych gatunków, przetrwali tylko ci, którzy byli najlepsi lub najbardziej urzekli swoich nowych kosmicznych rodziców.

"Urzekli" to nie jest właściwe słowo. Zdanie bym podzieliła: To tłumaczyłoby zniknięcie innych gatunków: przetrwali tylko ci najlepsi, ci, którzy najbardziej się spodobali nowym kosmicznym rodzicom.

 W każdym pływały mniejsze czy większe płody, każde tak samo krwiście różowe i odcięte od otaczającej ich rzeczywistości.

"Płód" jest gramatycznie rodzaju męskiego i chyba powinien mieć własny inkubator (tj. każdy własny): W każdym pływał mniejszy lub większy płód, każdy krwiście różowy i odcięty od otaczającej rzeczywistości. Swoją drogą, krew jest czerwona.

 Po prostu śniły, o ile w ogóle mogły to robić.

? Co właściwie próbujesz powiedzieć o tych płodach?

 krążyły uwiązane na sztucznej pępowinie wewnątrz żółtawego płynu

Tak w kółko? Płyn nie ma wnętrza – wnętrze ma inkubator. Pływa się w płynie, ale nigdy wewnątrz niego. I każdy płód musi mieć własną pępowinę.

 Bardzo wygodne, dzieci będzie dokładnie tyle, ile osób zdążyło umrzeć poprzedniego roku.

Zdążyło? To wyścig? Poza tym – w antyutopii możesz mieć przybrać punkt widzenia krytyka, ale to jest trudniejsza ścieżka. Naturalniej zacząć od postaci, której system pasuje, a potem jej uświadomić, że niekoniecznie. Archaizowanie też raczej do antyutopii nie pasuje. Ad rem: Bardzo wygodne, dzieci będzie dokładnie tyle, ile osób zmarło w poprzednim roku.

 Nie więcej, nie mniej – przecież nie chodzi o destabilizację ekosystemu

Hmm. Ani więcej, ani mniej. A dlaczego miałoby chodzić o destabilizację ekosystemu?

 awaryjność programu

Hmmmmmmmmmmm. Programu? Czy program może mieć awarie?

 Cieszyło go to, w głębi duszy czuł się źle z procedurą selekcjonowania.

Wskazówka, że Victorowi system nie całkiem leży. Dobrze. Ale można zgrabniej: Cieszyło go to. Procedura selekcjonowania zawsze sprawiała mu nieokreśloną przykrość.

 Odznaczył na ekranie swojego tabletu pozycję „partia numer 254: wszystko w normie” i udał się w stronę wyjścia z ambulatorium.

Tnij zaimki: Odznaczył na ekranie tabletu pozycję „partia numer 254: wszystko w normie” i skierował się do wyjścia z sali. https://wsjp.pl/haslo/podglad/49995/ambulatorium

 Zbliżał się koniec jego zmiany w Instytucie.

Zbędne – opisujesz, jak bohater kończy pracę i wychodzi, więc nie musisz pisać, że kończy pracę i wychodzi.

następnie do prysznicy

Pryszniców! Albo pod prysznic. Opis dość suchy.

 Po czynnościach zapobiegawczych przedostaniu się drobnoustrojów do świata zewnętrznego można było iść po swoją odzież i zakończyć pracę.

Mało naturalne, mogłabyś to pokazać scenką – krótką, bo raczej nie jest takie ważne, ale jednak. Chcemy poznać bohatera.

 Było jeszcze jasno, słońce miało schować się za widnokręgiem dopiero za dwie godziny.

Co chcesz tu pokazać? Przewidywalność tego świata, skrupulatność bohatera?

 W tej części miasta szklany był jedynie Instytut, dla nowo przybyłych naukowców i pracowników musiał sprawiać piorunujące wrażenie.

Non sequitur trochę. I wrażenie raczej się na kimś robi: W tej części miasta szklany był jedynie Instytut, z pewnością robiło to piorunujące wrażenie na nowo przybyłych naukowcach i pracownikach.

 Tuż przed nim stał kompozytowy pomnik uskrzydlonego dziecka trzymającego probówkę w wyciągniętej, prawej dłoni – pulchnej i kruchej, a jednak mocnej i zdecydowanej.

Przed czym? Przed gmachem stał kompozytowy pomnik uskrzydlonego dziecka, trzymającego probówkę w wyciągniętej prawej dłoni – pulchnej i kruchej, a jednak mocnej i zdecydowanej. "Pulchny" i "kruchy" nijak mi się nie łączą. Niby wiem, o co chodzi, a mimo to strasznie się gryzą.

 Victor zawsze kojarzył go z pokonaniem pierwszej słabości człowieka, koniecznością reprodukcji, która niestabilna w swej naturze, mogła dawać mniej lub bardziej zadowalające efekty.

Posypały się związki zgody: Victorowi kojarzył się z pokonaniem pierwszej słabości człowieka, konieczności naturalnej reprodukcji, immanentnie niestabilnej i dającej mniej lub bardziej użyteczne efekty. (Mądre słowo – gratis!)

Drugą słabością pozostawała śmierć, natomiast i tak społeczeństwo za pomocą swoich kosmicznych opiekunów zdołało opóźnić ten proces, jak najbardziej to było możliwe.

"Natomiast" nie jest synonimem "jednak" ( https://wsjp.pl/haslo/podglad/7767/natomiast ). "Za pomocą czegoś" oznacza, że to coś było narzędziem – można za to zrobić coś z pomocą kogoś, jest też problem z szykiem: Drugą słabością pozostawała śmierć, lecz dzięki pomocy kosmicznych opiekunów społeczeństwo zdołało spowolnić ten proces najbardziej, jak to było możliwe.

Czy wiedział, kiedy umrze?

Zaraz. A dlaczego miał wiedzieć? I co to ma do wszczepów?

Starał się o tym nie myśleć, poza tym nowe wszczepy, które otrzymał w ramach rozwoju działu porodówki (co wydawało mu się śmieszne, wiedząc, że te dzieci się nie rodzą, jedynie opuszczają swoje bezpieczne bańki) przedłużały jego istnienie o dobre dwieście lat.

Zdanie bardzo długie i do podzielenia. Przede wszystkim: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Bledy-w-imieslowowym-rownowazniku-zdania;22454.html Kto wiedział? Po drugie – "Nowy wspaniały świat" i wybutlacja się kłaniają. Jak daleko w przyszłość sięgamy? Czy ktoś jeszcze pamięta naturalne porody? Co na to propaganda? (Do czego służył ten przedmiot, siostry, nie ma chyba potrzeby tłumaczyć!) Innymi słowy – czy jest sens wieszać abażur na nazwie "porodówka"?: Starał się o tym nie myśleć. Zresztą, z nowymi wszczepami, przydzielonymi Victorowi jako pracownikowi porodówki (śmieszna nazwa…) miał istnieć ponad dwieście lat dłużej.

Lepsza precyzja, lepsze wyniki oraz opieka nad najmniejszymi.

Ale co lepsza precyzja? Nie przydałoby się orzeczenie?

 Kiedyś, kiedy jeszcze był młodszy, wdał się w dyskusję między kilkoma kolegami z roku o słuszność tworzenia nowych dzieci.

Nieładne zdanie: Kiedy był młody, wdał się z kolegami z roku w dyskusję o sensie tworzenia nowych dzieci.

 Androidy były od razu lepsze i nie wymagały procesu dorastania i nauki, dlaczego więc wszyscy upierali się na noworodki?

Hmmm. Lepsze pod jakim względem? Trudno mi poprawić to zdanie, bo go nie rozumiem, ale spróbuję: Androidy nie wymagały czasu na rozwój, nie potrzebowały nauki, nie miały wad, więc po co hodować noworodki?

 Jedynym słusznym argumentem wydawały się uczucia oraz skomplikowane procesy myślowe

Co to jest argument? https://sjp.pwn.pl/doroszewski/argument;5409986.html (Nowsze słowniki podają, że to fakt, ku mojemu głębokiemu zdumieniu – argument to wypowiedź!)

 Sporu nigdy nie rozstrzygnęli, ale i też nie było po co.

Hmm.

 Z wiekiem przestał zadawać tyle pytań dotyczących słuszności życia, czy też jego tworzenia

Co to jest "słuszność" i dlaczego życie nie podpada pod tę kategorię? (Tworzenie tak, ale nie samo życie.) https://sjp.pwn.pl/szukaj/s%C5%82uszno%C5%9B%C4%87.html

 Teraz po prostu szedł w słońcu do swojej małej klatki, mikro apartamentu, starając zachować się jak najbardziej ludzko.

Mikroapartamentu, i "zachowywać się możliwie najbardziej jak człowiek" ("ludzko" jest tu anglicyzmem) ale ogólnie – nie wiem, co chcesz mi przekazać.

 Był jednym ze stworzonych dzieci, jeżeli kiedyś posiadał swoją skórę i mięśnie, to teraz miał je jedynie w paru miejscach, nie licząc twarzy.

Skórę się ma, a dotąd myślałam, że wszystkie dzieci tak tu powstają. Teraz nagle sugerujesz jakąś dyskryminację?

 Ludzkie zachowania i wygląd były pojęciem względnym.

Od czego zależały? Co chcesz powiedzieć?

 Gdy opuścił teren biotechniczny, miasto stało się żywsze.

?

 nad jego głową raz po raz przejeżdżała kolej

Wiem, że po estakadzie, ale jakoś… oszczędny ten opis.

 Ludzie spokojnie sunęli

… zobaczyłam Daleków. Źle ze mną…

 Miejska zieleń delikatnie bujała się w rytmie jesiennego wiatru.

Śmieszne zdanie (zobaczyłam tańcujące w rytm muzyki krzaki), a raczej nie o to chodzi. Wiatr nie ma rytmu.

panował spory gwar

Gwar z definicji jest raczej intensywny.

 wszyscy żywo rozmawiali o swoich przeżyciach w pracy czy szkole

Hmm. Suche.

Victor minął jeden z lokali i przyglądał się przez witrynę sklepu oferowanym zestawom dań

Zaraz, to minął knajpę, czy stanął, żeby popatrzeć na wystawę?

 na skraju kości policzkowych

Hmm. Na skraju?

 sprawdzanie biomonitorów nie mogło zastąpić własnych spostrzeżeń i wybiórczych badań fizycznych

Ale te wszczepy to też sztuczne narządy. Wyczuwam tu pewne niezdecydowanie.

I ten sam kompozytowy ubiór dla każdego mieszkańca danego polis.

?

 Ktoś kiedyś pomyślał, że równość może być wyrażona w ubiorze oraz majętności.

Niezgrabne zdanie. Czy majętność wyraża cokolwiek?

 Przebadane cywilizacje starożytnych wskazywały na istnienie jakiegoś rodzaju systemu wymiany.

Na istnienie systemu wymiany – gdzie?

 W kompozytowych polis ochoczo przyjęto takie rozwiązanie.

Kompozytowych przez analogię do betonowych, tak? I – mówisz o wymianie, ale potem opisujesz tzw. post-scarcity. Czy to ma sens?

 Wszystko każdy dostawał po narodzeniu, niczego nie musiał kupować.

Tak od razu? Szyk: Każdy dostawał wszystko, niczego nie musiał kupować.

 Byłeś głodny po pracy? Po prostu wchodzisz do interesującego cię miejsca

Nie skacz tak po czasach – one też coś znaczą: Jesteś głodny po pracy? Po prostu wchodzisz tak, gdzie chcesz.

 Zapłatą miał być wkład w budowanie społeczeństwa, twoje oddanie pracy oraz nieskazitelna postawa i kompas moralny. Tym samym wszyscy byli sobie równi, wszyscy byli tak samo bogaci i w s z y s c y tak samo wyglądali.

Mmmm, pomijając straszliwie niepraktyczną niewymierność takiej zapłaty – czy na pewno wszyscy są równie zaangażowani i porządni?

 Nawet kobiety miały ogolone głowy.

Troszkę przeskok.

 Tłumaczono to jako chęć naśladownictwa

Tłumaczono to chęcią naśladowania.

 klepnięcie po plecach

Lepiej: w plecy.

 świecącej się głowie

Ekhm. Wątpię, czy był żarówką, więc chyba: lśniącej łysinie?

 – Miło cię widzieć, Henry. – odpowiedział, jeszcze lekko wybity z rozważań Victor.

– Miło cię widzieć, Henry – odpowiedział wybity z rozważań Victor. Wybicie z czegoś jest stanem zerojedynkowym.

 Na widok swojego przyjaciela uśmiechnął się i uścisnął mu dłoń.

Przedłużone: Z uśmiechem uścisnął przyjacielowi rękę.

 – Skoro nalegasz. – zaśmiał się i potrząsnął jego ramieniem.

Tutaj nie powinno być kropki, p. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ (błąd się powtarza, nie będę go już wypisywać, bo nie ma co komentować – to ten sam błąd). "Jego ramieniem" też nie brzmi za dobrze.

 Wejdźmy do tej, zdaje się, że jest tam wolne miejsce.

Naturalniej: Wejdźmy tutaj, zdaje się, że jest wolne miejsce.

 Weszli do tej samej restauracji, którą Victor uważnie studiował na dworze.

Mógł studiować menu, ale restauracji – w żadnym wypadku.

 Okazała się przestronniejsza, niż przypuszczali, za ścianką działową prowadziły schody na drugie piętro, gdzie nie było tylu klientów co na dole.

Uważaj na szyk: Okazała się przestronniejsza, niż sądzili, za ścianką działową schody prowadziły na drugie piętro, gdzie nie było tylu klientów, co na dole. Klientów – w świecie, gdzie za nic się nie płaci?

 Usiedli przy oknie naprzeciwko siebie.

Usiedli przy oknie. Kropka. Łatwo się domyślić, że skoro chcą rozmawiać, to siadają twarzą w twarz.

 Zaraz po zajęciu miejsc z blatu trysnęły hologramy z aktualną ofertą dań na wieczór.

Dlaczego hologramy zajęły miejsca? Opis, mimo "trysnęły" (czy to dobre słowo?) jest dość suchy.

 To powiedz mi, Henry, po co tak naprawdę przyjechałeś do Atatur?

Czemu on przypuszcza, że Henry ma inny cel, niż twierdzi? Zwłaszcza, że Henry nic dotąd nie powiedział o celu swojego przyjazdu.

 rozpoczął, przyglądając się biało-złotemu kostiumowi przyjaciela.

Zaczął, przyglądając się biało-złotemu ubraniu przyjaciela. "Kostium" to przebranie (sceniczne albo na bal), ewentualnie garsonka.

 Tak właściwie to chciałem się zobaczyć.

Mmm, z kim?

 W końcu pamiętasz, partia 103, nie?

? Liczebniki słownie.

 Kiwnął głową na zgodę.

Robimy coś "na zgodę" kiedy godzimy się z kimś, z kim się kłóciliśmy. A on po prostu przytaknął.

 To jego partia była jedną z najgorzej rozwiniętych i wybrakowanych w historii projektu, a wszystko za sprawą jakiegoś cyberpsychola, który wdarł się do Instytutu i zaczął zmieniać parametry na biomonitorach, zwiększając lub zmniejszając zalecane substancje rozwojowe w organizmach płodów i zarodków.

Nie można zwiększać substancji, tylko ich poziom. Substancje nie mogą też być rozwojowe: Jego partia była jedną z najgorzej rozwiniętych i najbardziej wybrakowanych w historii, a wszystko za sprawą jakiegoś cyberpsychola, który wdarł się do Instytutu i zaczął zmieniać parametry na biomonitorach, zwiększając lub zmniejszając poziom różnych substancji w organizmach płodów i zarodków.

 Wiele z nich nie przeżyło tak nagłych zmian, a inne poważnie odczuwały ich skutki i niedługo po narodzeniu zmarły.

Odczuły. I zdecyduj się – narodziny – czy wybutlacja.

 Uważano, że należy podawać im hormony wzrostu, aby jak najszybciej mogły uzupełnić braki w kadrze, ale i pośpiech okazał się zabójczy.

Kto tak uważał? Dlaczego? Skąd taka panika? Czy nie można po prostu zwiększyć następnej partii? Czy Instytut nie ma wolnych mocy przerobowych? Podawano im hormony wzrostu, by jak najszybciej uzupełnić braki kadrowe, ale pośpiech okazał się zabójczy.

 Kolejne dzieci umarły, nie mogąc przyswoić zdwojonych dawek leków.

Podwojona dawka dowolnego leku zaszkodzi pacjentowi (a hormony to nie leki – grzebanie w nich kończy się jeszcze gorzej), więc ktokolwiek za to odpowiada, wychodzi na niekompetentnego. Bardzo. Tak ma być?

Z kilku tysięcy istnień przeżyła zaledwie setka.

Patetyczne. Daj spokój tym "istnieniom".

 Mimo że udało się finalnie wyregulować braki w kolejnych partiach

Źle się to czyta: Choć kolejne partie stopniowo uzupełniły braki.

 – Dzięki, że nadal pamiętasz. – uśmiechnął się Victor i wziął duży kęs kurczaka.

Mmm, raczej nie bierze się kęsa. Poza tym – mają jeszcze kurczaki?

 Ale już nie ma co się martwić, nigdy taka sytuacja nie powstanie.

Chwiejne w tonie i nienaturalne: Ale już nie ma się czym martwić, taka sytuacja się nie powtórzy.

 przecież i tak zdarzają się partie, w których są wadliwe płody. Zawsze jest coś na minusie

Hmmmmm. Ad meritum – i centralne planowanie tego nie uwzględnia?

 nachylił się nad stolikiem w stronę przyjaciela.

Spokojnie można skończyć na: nachylił się nad stolikiem.

 promienie słoneczne odbiły się w metalowych blaszkach na jego twarzy.

Dużą literą (p. poradnik) i – na czyjej twarzy?

 na pewno nie to, że miałbyś źle wykonywać swoją pracę, jeżeli o to ci chodzi

Na pewno nie to, że źle wykonujesz swoją pracę, jeżeli o to ci chodzi.

uśmiechnął się niewinnie i próbował nabić okrągłe i maleńkie warzywo na widelczyk.

Raczej: uśmiechnął się niewinnie i spróbował nabić maleńkie, okrągłe warzywo na widelczyk.

lat nie było żadnych strat

Rym.

 Sam w Instytucie pracuję trzydzieści lat

Mało naturalne.

 nawet jak są straty, to w następnym roku tworzonych jest więcej dzieci, aby zachować równowagę

Naturalniej: nawet, jak są straty, to w następnym roku wytwarzamy więcej dzieci.

 Henry przestał się głupawo uśmiechać, kończył sałatkę.

Co ma jedno do drugiego?

 Victor wyglądał przez okno, już dawno skończył swój stek.

Nagle pojawiają się szczegóły (rodzaj potraw), które nijak się mają do tego, co było (Victor przed chwilą jadł kurczaka).

 wygłaszając zaprogramowaną formułkę, jeżeli czegoś potrzebowaliby więcej, to należy złożyć zamówienie poprzez holomenu

Wygłaszając zaprogramowaną formułkę, że jeżeli potrzebują czegoś więcej, to należy złożyć zamówienie przez holomenu.

 , ciszę przerwał Henry.

Nie mógł się po prostu odezwać? Taka wytarta fraza…

 A czy to właśnie o to chciałeś zapytać od początku swojej wizyty w Atatur?

Dziwna wypowiedź. Chodzi o to, że Henry po to przyjechał?

 Podróże między polis zawsze muszą być zgłoszone, a poza tym najczęściej dostaje je się przy urlopie lub zmianie pracy. Przy czym to ostatnie jest z polecenia rady danego polis, więc przejdź do rzeczy.

Uwaga, bohaterowie tłumaczą sobie nawzajem to, co powinni wiedzieć (niezbyt zręcznie zresztą – unikaj strony biernej! a "dane" to już w ogóle pustosłowie). To źle. P. tutaj https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859

 Dobrze, nie chciałem jedynie cię odwiedzić.

Bardzo nienaturalne.

 Wyszli i udali się w stronę parku miejskiego.

Wiemy, że wyszli: Poszli do miejskiego parku.

 Było czysto, nigdzie nie było śmieci, a powietrze lekko orzeźwiało.

Lepiej opisywać to, co jest, a nie to, czego nie ma, bo opisując to, czego nie ma, zwracasz uwagę czytelnika na to, a nie na to, co jest. W każdym razie opis niewiele mówi.

Czystość miast, w ogóle całej Ziemi, zapewniały kosmiczne fabryki oraz urządzenia operujące na odnawialnych źródłach energii.

Urządzenia zasilane energią z odnawialnych źródeł. W jaki sposób fabryki "zapewniają czystość"?

 Wszystkie większe ośrodki przemysłowe były lokowane w kosmosie, dzięki czemu ludzie na stale mieszkający w polis cieszyli się zdrowiem i nieskazitelną przyrodą.

Mmm, a transport to co? Wszystkie większe ośrodki przemysłowe znajdowały się w kosmosie, dzięki czemu mieszkańcy polis cieszyli się zdrowiem, a przyroda kwitła.

 słońce powoli chowało się za widnokręgiem i ostrym światłem uwidaczniało kwadratowe kontury budynków

Zachód słońca w mieście (zdjęcia niekoniecznie reprezentatywne, ale):

https://www.trojmiasto.pl/raport/Zachod-slonca-z-parku-na-Zaspie-rt347055.html

https://www.trojmiasto.pl/raport/Zachod-slonca-rt275488.html

 Metalowe wszczepy iskrzyły się w promieniach i posyłały świetlne zajączki na wszystko, co było w stanie je złapać.

Hmmmm.

 powstała dyskusja nad naszym powstaniem

Niestylistyczne. Może: powstała dyskusja nad naszymi początkami?

 przejściem z człowieka rozumnego do człowieka mechanicznego

Przejściem od człowieka rozumnego do człowieka mechanicznego.

rozpoczął Henry, co jakiś czas spoglądając na swojego rozmówcę

Rozpoczyna się jakąś wielką, ważną przemowę, ale pogaduchy z kumplem? Poza tym rozpoczynanie (i zaczynanie) jest dokonane – trwa określony, krótki czas. A Henry patrzy, mówiąc (mówienie jest niedokonane).

 Mój zespół badawczy nie jest w stanie wytypować momentu przejścia, co by nie mówić, jest wielka dziura między technologią pradawnych a kosmicznych.

Chwiejny ton, poza tym "wytypować" to wybrać ( https://wsjp.pl/haslo/podglad/38931/wytypowac ), a oni mają go odkryć: Mój zespół badawczy nie potrafi określić momentu przejścia. Między epoką pradawnych i erą kosmiczną mamy wielką dziurę.

 Taki, że stosunkowo niedawno rozpoczęto tworzenie ludzi.

Lepiej: Taki, że wytwarzanie ludzi zaczęło się stosunkowo niedawno.

 Jeszcze jakiś czas temu potrzeba było dwójki dorosłych płciowo osobników, żeby stworzyć potomstwo.

Jeszcze jakiś czas temu potrzeba było dwójki dojrzałych płciowo osobników, żeby wytworzyć potomstwo.

 skok w przyszłość nie wydaje się tak odległy w świetle nowoczesnych badań

Zaraz, ale przed chwilą powiedział coś wręcz przeciwnego?

 – Nadal nie rozumiem, o co ci chodzi. – zaczął irytować się Victor. – Jak masz jakiś konkret, to go powiedz.

Uwaga, dischyzm. – Nadal nie rozumiem, o co chodzi – Victora zaczynało to drażnić. – Jak masz jakiś konkret, to powiedz.

 W moim zespole twierdzimy, że wraz z wejściem programu YOUTH w życie, uśmiercono poprzednich nosicieli informacji.

Uważamy, że kiedy program YOUTH wszedł w życie, uśmiercono nosicieli informacji.

 One nie są datowane ani na miliony, ani nawet tysiące lat wstecz. Ich datowanie sięga maksymalnie pięciuset lat.

W zasadzie sami je wydatowali… Uprościłabym do maksimum: One powstały najwyżej pięćset lat temu.

 a jednak publikowane są monografie, w których te same przedmioty datuje się na znacznie późniejsze

Mało zgrabne. Problemy z teoriami spiskowymi: 1. kto na tym zyskuje? 2. co zyskuje? 3. jak utrzymuje spisek w tajemnicy? (dwóch ludzi może dochować sekretu, jeżeli jeden nie żyje). Zaletą takich teorii jest moc eksplanacyjna, wadą to, że wyjaśnienie zwykle trafia kulą w płot (gdyby FBI było zamieszane w zabójstwo Kennedy'ego, to Kennedy by żył). W każdym razie – teorie spiskowe w opowiadaniu mogą naciągać zawieszenie niewiary.

 Victor próbował doszukiwać się żartu lub najmniejszego uśmieszku na twarzy Henry’ego

Gdzie na twarzy jest żart?

 Zastanawiał się, czy kiedyś widział go tak samo przejętego i zdecydowanego

Zastanawiał się, czy kiedyś widział go równie przejętego i zdecydowanego.

 Nie mógł sobie przypomnieć, zawsze pamiętał go jako rozbawionego chłopaka, który przejawiał predyspozycje prawdziwego badacza i naukowca.

Uciąć, skrócić i wyrzucić: Henry zawsze był wesoły, dociekliwy i sceptyczny.

 To właśnie dzięki predyspozycjom został skierowany na nauki do innego polis, aby objąć funkcję przewodniczącego Wspólnej Akademii Nauk.

J.w. Właśnie dzięki temu został skierowany na naukę do innego polis, gdzie miał objąć funkcję przewodniczącego Wspólnej Akademii Nauk.

 Ich partia 103, chociaż najmniejsza i najbardziej krucha, zaopatrzyła polis w światowej klasy inżynierów, techników i naukowców dziedzin ścisłych i humanistycznych.

Ich partia, chociaż najmniej liczna i najsłabsza, dała polis wysokiej klasy inżynierów, techników i naukowców z dziedzin ścisłych i humanistycznych.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Każdy dzień zbliża nas do śmierci :P Młodych i starych. Memento mori!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Widzisz, ile jeszcze masz do przeżycia?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zabrakło: https://www.youtube.com/watch?v=pgV6VUinDEA

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A może od razu: https://www.youtube.com/watch?v=xqeYKf8tdsU ? XD (W sam raz na rano XD)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie, to ja w pośpiechu źle zrozumiałam. Ale jestem dziś już zupełnie wyżęta,więc na razie pasuję.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie, nie, o istnieniu liczby podwójnej oczywiście wiedziałam, chodzi mi o to, co podniósł Ślimak – czy “para” i “parę” na pewno są ze sobą genetycznie związane, czy to przypadek.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

po angielsku jest to w obu przypadkach po prostu externality.

https://www.youtube.com/watch?v=MJRF8xGzvj4 :3

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

jak Ty, Tarnino, reagujesz na kwiatki językowe na co dzień, oglądając filmy i czytając książki?

Mniej więcej tak:

Domyślam się, że zajmujesz się pracą ze słowem zawodowo

Pudło! Zawodowo pracuję z cyframi i głupotami (tj. w biurze rachunkowym). Nie spodziewałam się wcześniej, że tak będzie, co może dowodzi, że świat jest pełen niespodzianek. A może nie.

mimo to nie potrafię czasem redaktorka wyłączyć

Ano, znam ten ból.

BTW, dla mnie jest różnica pomiędzy “parę” i “kilka”. To pozostałość po czasach i językach, w których były trzy liczby: pojedyncza, podwójna i mnoga. Anachronizm od dawna zatracony, niuans ledwie, ciekawostka.

Mmmm, a masz na to jakieś dowody? Nie mówię, że nie wierzę, ale nie mówię też, że wierzę ;)

A gdzie “problematyczny”?

W następnej części.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.