Wielkie dzięki, Droga Reg. Robię, co mogę, abyś nie miała tutaj za dużo roboty, ale nic kompletnie z tego nie wychodzi. Babole, które notabene już poprawiłem, mnie po prostu lubią. Ale nie to jest najgorsze.
Największym problemem opowiadania – jak zauważyłaś – jest język. Na myśl przychodzi parę wzorców, z których należało – być może – zaczerpnąć: “Mikołajek”, “Guguły” Grzegorzewskiej, “Dukla: Raki” Stasiuka, “Falując na wietrze” Stachury oraz w mniejszym stopniu: “Nocne radio znów nadaje” Zygfryda89, “Stań przy mnie” Kinga i “Weiser Dawidek” Huelle. Przykłady można mnożyć.
Drugim problemem – jest brak, tak dla mnie charakterystycznych, neologizmów i leśmianizmów, co zresztą można łatwo (niełatwo) naprawić. A “jazdy do” współczesnej polszczyzny są w ogóle chyba jakąś porażką. Zastanawiam się tylko, które słowa najbardziej Ciebie drażniły i które boleśnie wryły Ci się w pamięć. Czyżby mój ulubieniec “standardzik”? Mogłabyś wskazać jakieś przykłady? A ja się poprawię, obiecuję.
Trzecią bolączką niechaj będzie i to, że w obliczu braku całości nie bardzo wiadomo, które składniki nadają się do wyrzucenia, słowem: co jest częścią integralną, a co zbyteczną dygresją jeno.
Jedno mi się na pewno udało: początek miał być mroczny i tajemniczy, środek natomiast – słoneczny i jaśniejący. Im bliżej nam do upragnionej alejki czereśniowej i im wyżej Racławic się znajdujemy, tym robi się bardziej słonecznie i kolorowo. A finał – rzecz do zrobienia – ma być na powrót mroczny, i to – mroczny bardzo.
“Jednakowoż nie ukrywam, że chętnie przeczytam, co jeszcze wydarzyło się tamtego lata”. Zobaczę, co da się zrobić w sprawie. ;))
