Inna wersja, bardziej spójna:
Nuda, powtarzalność, brak niespodzianek, senność, zmęczenie, niedostarczanie umysłowi żadnych nowych podniet – to wszystko to jest „rutyna”; jedno, niezbyt skomplikowane słowo na literę „er”. Nienawidzę rutyny! Nie lubię rutyny! Nie kocham rutyny! Nie pokocham rutyny! Nie polubię jej nigdy, przenigdy i za nic w świecie!
Z wolna zbliża się już północ – nie pierwsza i zapewne nie ostatnia w moim dotychczasowym życiu. Mój pies znów daje znać o sobie: podchodzi do biurka, przy którym siedzę, i zaczyna lekko na mnie powarkiwać. Nie pozwala w ten sposób zapomnieć o sobie i o zaległym spacerze, który mu się należy jak nie wiem co. Zakładam więc smyczkę, biorę dwa plastikowe woreczki na kupy i dwa łyki wody przed wyjściem i udajemy się z Czikiem na zewnątrz – z Czikiem, bo tak właśnie nazywa się mój czworonożny przyjaciel, będący jednocześnie moim największym, czworonożnym obowiązkiem.
Na dworze – rześko, powiało chłodem i wilgocią, co mi przypomina o zbliżającej się wielkimi susami zimnie (nie wiem, czy akurat „susami”, ale to nieistotne). Po lecie jest jesień, a po jesieni następuje… wiadomo, co następuje po lecie i jesieni. Ach, ta boska rutyna! Mijamy gościniec – i znowu rutyna – i kierujemy się w stronę kościółka ku bardziej zacisznym i przestronnym terenom zielonym.
Cziko się nie spieszy – obwąchuje każdy pojedynczy krzaczek, każdą, najmniejszą nawet kępę trawska. No jak tak można? On ma zawsze czas, w przeciwieństwie do mnie, bo ja nie mam. Tradycyjnie rozgaszcza się pod wielkim dębem – pomnikiem przyrody, co niejedno widział i niejedno słyszał. Standardzik! Ale, ale… Takich „paczek”, jakie „sadzi” mój Czikuś, to chyba i on nawet w swym prastarym i świętym żywocie jeszcze nie oglądał.
A idąc dalej… tak poza pomnikami, dębami i paczkami, to spacerek przebiega planowo i – rzec można – rutynowo.
Nasz wioskowy Dom Boży jest miejscem szczególnie cichym i klimatycznym, a wygląda na całkiem opuszczony. Zaraz za nim rozpościera się widomy obraz bogatej przeszłości tych ziem – cmentarz… imponujących rozmiarów, z rozmaitymi nagrobkami: zadbanymi i niezadbanymi; polskimi, ruskimi i niemieckimi, i tak dalej; nowszymi, starszymi i bardzo już wiekowymi. Te najstarsze liczą sobie nawet i po sto pięćdziesiąt, i dwieście lat. Średnie miejsce do odbywania spacerów z – nawet najbardziej ukochanym – pieskiem, ale skoro obecność Czika nikomu tutaj nie wadzi, to mnie tym bardziej nie i basta! Nie ma o czym mówić!
Mijamy teraz z shih tzu znajomą-nieznajomą miniaturkę, którą po raz pierwszy zauważyłem dopiero dzisiaj, kiedy tu przechodziłem około południa. Cóż, tyle razy się tędy szwendam, a nigdy jej jeszcze nie widziałem, przy czym „zobaczyć” i „zauważyć” – to są zupełnie różne rzeczy.
Ta miniaturka – to niewielkich rozmiarów nagrobek dziecka, zmarłego przedwcześnie i zdaje się, że w tragicznych jakichś okolicznościach. Aż żal i jakoś tak ciężko na sercu się robi na samą myśl o tym niespełnionym życiu, które na dobrą sprawę nie zdążyło się nawet właściwie rozpocząć, zatlić jakimś bliżej nieokreślonym, witalnym ogniem. Czikowi też jest smutno, co jednak nie przeszkadza mu wcale w obraniu dogodnej pozycji do oddania moczu. Powstrzymuję pupila w ostatniej chwili, naprawdę ostatniej!
Na mogiłce znajduje się niewielkich rozmiarów posążek reniferka, który cały aż skrzy się w księżycowym blasku. Wiatr przewrócił zwierzątko i trzeba je ustawić jak należy, to znaczy przywrócić do pionu. I teraz, eche… Łapię za poroże i ciągnę… Mam… Ozdoba stoi dumnie na swych rozbrykanych, czterech odnóżach. Brakuje tylko Mikołajka, aby zrobiło się… nie tyle rutynowo, co raczej: rytualnie, odświętnie, wręcz świątecznie.
Nagle zaczyna drżeć ziemia. Zrywa się tęgi wicher i huczy, i jęczy. I podrywa się stado nocnych jakichś ptaszysk do lotu, a Cziko wyrywa mi się wraz ze smyczą i gdzieś przepada w nieoświetlonej i głuchej otchłani. Truchleję, truchleję, po trzykroć truchleję. Tymczasem spod czarnej jak smoła ziemi wysuwa się brudna, drobna rączka nieżywej dzieciny i chwyta mnie mocno za ramię. A dobywający się z wnętrza mogiły, cieniutki głosik dziękuje mi za mój piękny, bezinteresowny i zupełnie nieoczekiwany czyn. Nieoczekiwany czyn – a to dobre!
Nuda, powtarzalność, brak niespodzianek, senność, zmęczenie, niedostarczenie umysłowi żadnego ciekawego impulsu – to wszystko to jest „rutyna”. Jedno, proste słówko na literkę „er”. Nienawidzę rutyny! Nie lubię rutyny! Nie kocham rutyny! Kocham rutynę, lubię rutynę – jest taka bezpieczna, taka do bólu prosta, tak bardzo, bardzo prywatnie moja i tylko moja. I nie tylko moja, bo i wspólna: narodowa, międzynarodowa, ponadnarodowa… twoja, ich, nasza, wasza, ichsza.
Siedzę w pokoju za biurkiem. Nudzę się okrutnie. Ale przynajmniej czuję, że jestem bezpieczny, gdyż dzień lub jego elektryczno-świetlny surogat mam na wyciągnięcie dłoni (no przynajmniej tak długo, jak długo jest prąd w sieci); a noc, co skrywa nekropolię z dziwnymi nagrobkami i nawiedzonymi reniferami, pozostaje daleko… tam gdzieś… hen, hen za oknem.
Lecz nagle w mych pieleszach zaczyna skrzypieć i wibrować podłoga, pełga światło, które następnie ostatecznie gaśnie. A na dworze zrywa się tęga wichura, co jęczy potępieńczo. I zza szyby okiennej kiwa do mnie mała rączka nieżywego bobaska, który mnie woła, do siebie zaprasza i do wspólnej zabawy zachęca. A to ci niespodzianka – straszna, upiorna, traumatyczna, ale jednak niespodzianka!
maciekzolnowski
