Nie porwało. Jeśli mam być szczery to pisanie opowiadania na podstawie gry nie jest najlepszym pomysłem. Przynajmniej nie tak jak Ty to zrobiłeś.

Czytając to nie wyobrażam sobie Twoich postaci, a grupkę ludzi grających w rpga. Bo sorry, ale człowiek przebity kolcem, ze złamanymi żebrami i ugryziony na dokładkę :) raczej to odczuje. Albo druidzkie leczenie. Wyobraziłem sobie pasek pasek życia nad głową postaci.

Spróchniałe zęby potwora okazały się jakimś sposobem boleśniejsze od zębów leśnych bestii

Nie powinno być ugryzienie?

Fajne. Czuć trudy ich wędrówki. Jestem pod wrażeniem nastroju jaki zbudowałeś. Ale zakończenie? Właściwie jest nieobecne. Jakbyś zdecydował się wrzucić tylko połowę tekstu. A jestem szczerze ciekawy tego miasta i pracy jaką mają w nim wykonać niewolnicy.

Niestety opowiadanie nie wywołało u mnie ani niepokoju, ani nie uważam je za szczególnie tajemnicze. W moim odczuciu zawiodłeś w budowie odpowiedniego nastroju. Sama szara postać wydaje się pojawiać znikąd. Domyślam się, że masz na to jakieś wyjaśnienie, ale ja zwyczajnie go nie widzę. Nie wiem, może jest to symbol jakiejś wcześniejszej traumy Anny? Ale jakiej traumy? W tekście tego nie wyjaśniasz.

Tropów jest pełno. A poukrywane są dosłownie wszędzie. Moja rodzina znalazła (z moją pomocą) tylko jeden, więc wiem, że to nie jest łatwe. Ale podoba mi się taki sposób pisania.

Moim zdaniem powinieneś to potraktować jako znak, że coś jest nie tak (czytając komentarze mam wrażenie, że jest zupełnie odwrotnie). Jeśli ukryjesz motywy, tak, że nikt oprócz Ciebie ich nie znajdzie, to równie dobrze mogło by ich w ogóle nie być. Na Twoim miejscu pokazałbym opowiadanie jak największej liczbie osób. Po przeczytaniu spytałbym się co wyłapali. Jeśli jakiegoś smaczku, motywu nie znalazł nikt, to jest spora szansa, że zawiodłem ja, a nie czytelnik.

Z ciekawości zajrzałem na Wattpada i Twoje drugie dzieło wydaje się ciekawsze.

No i generalnie nie jest aż tak źle.  Jeśli wstawisz coś jeszcze chętnie przeczytam.