Profil użytkownika


komentarze: 118, w dziale opowiadań: 100, opowiadania: 52

Ostatnie sto komentarzy

Hej,

tekst zachęcił mnie do poczytania o koncepcie zombie w filozofii. No bardzo ciekawe, trochę nie rozumiem, pewnie za wcześnie jest, by czytać o takich konceptach. Ale postaram się w to zagłębić, bo bardzo lubię filozofię, a tym bardziej teksty, które próbują coś przekazać.

Czy w tekście ostatecznie zostało coś odkryte? Ciężko mi powiedzieć, to już zagwozdka dla jurorów. Jeżeli mowa o mojej opinii, to czytało się lekko, przyjemnie, używałeś języka dosyć prostego, przez co z łatwością płynęło mi się przez tekst. Fajny zabieg na końcu opowiadania ze zmianą perspektywy. Chciałbym tylko, żeby finał mocniej wybrzmiał. Zabrakło mi mocniejszego uderzenia, jakiegoś podsumowującego zdania, łączącego wszystko klamrą.

Ale ogólnie przyjemny tekst, nietypowy, zachęciłeś mnie do swojej twórczości.

 

Pozdrawiam!

Hej, dawidiq150!

Dziękuję za przybycie. Miło mi, że się podobało. 

Limit znaków trochę mnie dojechał i musiałem ciąć, ale super, że dostrzegłeś w tekście rozmach.

Hej, SNDWLKR!

Dopiero zobaczyłem twój komentarz. Dziękuję bardzo za klika (nigdy nie jest za późno) i cieszę się, że się podobało.

Jeżeli chodzi o magiczny realizm, to bardzo lubię ten gatunek i staram się, żeby jego elementy przewijały się w moich opowiadaniach. Nie uważam, żeby magiczny realizm był “pseudofantastycznym” gatunkiem, bo raczej nie dąży on do bycia fantastyką w wersji light, a jedynie wrzuca do ludzkich i bardziej obyczajowych tekstów elementy ze snów i wszystko to, co niezrozumiałe i nie wymaga tłumaczenia.

Jeszcze raz dziękuję za klika i przybycie.

Pozdrawiam!

Hej, panie jurorze fanthomasie!

Tekst mnie zaciekawił już samym tytułem. Może w końcu się dowiem, czym jest ten mistyczny orgazm.

 

Po lekturze tekstu uważam, że jednak podziękuję za orgazmy.

Ale tak na poważnie, podobało mi się nagromadzenie absurdu w tym absurdalnym tekście. Nie uważam, żeby było go za dużo, bo nie ma coś takiego jak za dużo dziwności. Tekst gna przed siebie i nie ma chwili na złapanie oddechu, ale że jest to krótkie opowiadanie, można je bardzo szybko i przyjemnie przeczytać. Podobał mi się humor. Nie był jakiś mega haha zabawny, ale momentami uśmiechnąłem się pod nosem. Zwłaszcza przy imieniu przyjaciela (bardzo sprytne, muszę ten pomysł ukraść, to znaczy zainspirować się nim), prowadzeniu chaty jak auto lub potężnym penisie w bucie.

A nie, chwila, jedna rzecz mnie bardzo rozbawiła.

 

– To czemu tutaj siedzisz?

– Od tego biegania rozbolały mnie nogi.

To jest tak niespodziewany tekst, ale idealny w swojej prostocie. Lubię taki durny humor.

 

Na pewno jest sporo do poprawienia w tekście. Siękozy dużo w tekście, o czym mówiła OldGuard.

– Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, ale chyba… toniemy – stwierdziłem. Misie, kiedy zorientowały się, że faktyczne mamy przewalone, wpadły w panikę i rzuciły się sobie do gardeł. Przynajmniej tak to początkowo wyglądało, ale tak naprawdę zdzierały z siebie zębami futra, które zapewne krępowałyby ich ruchy, gdyby zostali zmuszeni pływać. Jakchcesz natomiast zrobił się siny.

Po “stwierdziłem” dałbym nowy akapit, żeby wszystko nie było wciśnięte po wypowiedzi bohatera.

 

– Dzię-ku-ję – wysapałem, gdyż na tyle było mnie jedynie stać w przerwach pomiędzy łapaniem haustów powietrza.

Tutaj dałbym zamiast myśliników trzykropki albo po prostu “dziękuję – wysapałem”. Bo w takiej formie wygląda jakby bohater sylabizował. Jest absurdalne, ale niezbyt pasuje.

 

Rybacy po kolei zakładali kubraki przypominające kapoki, ale tak naprawdę były to spadochrony.

To zakładali kubraki czy spadochrony. Dałbym po prostu, że zakładają spadochrony. Pozostanie wciąż krótkie, ale wciąż dziwne zdanie, bo po co rybakom spadochrony?

 

W chwilach, gdy akcja nabiera tempa, więcej krótkich zdań może nadać tekstowi dynamiki. Lepiej po prostu się to czyta.

 

Przymknęła oczy i uśmiechała się niczym obłąkany transwestyta.

W jaki sposób uśmiecha się obłąkany transwestyta? No i słowo transwestyta wychodzi z użytku, jako że jest nacechowane negatywnie. Bardziej optymalnym określeniem byłoby drag queen.

 

Pozdrawiam!

Hej, Edwardzie!

Dziękuję za uwagi. Będę usprawniać opowiadanie, żeby było przyjemniejsze do czytania.

Nie chciałem, żeby opowiadanie było samym absurdem w imię absurdu, ale żeby też miało w sobie jakąś historię. Dlatego też lubię wszystkie “dziwne” gatunki, bo w oceanie koszmarów i nieprawdopodobnych wydarzeń można pisać bardzo ludzkie historie, kryjące się za przeróżną symboliką.

 

Witam ponownie, Ananke!

Trochę mnie boli fakt tłumaczenia wszystkiego w opowiadaniach, ale wolę zagrać bezpieczniej, żeby ktoś przynajmniej mógł przeczytać to opowiadane i skomentować sensowniej niż tylko “nie rozumiem” xD. Tak czy siak nie wszystko musi być do końca zrozumiałe. Czasami wynika to z samej estetyki tekstu, czasami ma to nadać pewnej atmosfery i nie należy tego tłumaczyć. Ale też nie każdy jest takim samym czytelnikiem jak ja, więc rozumiem chęć czytania tekstów, nad którymi nie trzeba siedzieć pół dnia, by zrozumieć, o co chodzi.

 

Hej, Finklo!

Gdy wybierałem obraz na opowiadanie, tylko ten został z listy, więc uznałem, że przeznaczenie mi go wybrało i czemu nie miałbym się z nim zmierzyć. Jakaś tam historia z nim związana narodziła mi się w głowie.

Zjawa jest dziełem absurdu świata opowiadania. Po części jest fizyczną formą podświadomości bohaterki, po części materialnym wyobrażeniem gniewu i nienawiści Dany. Świat nie jest sprawiedliwym miejscem, pełno w nim zła, bólu i krzywdy. Często nie możemy nic z tym zrobić. Zwłaszcza w świecie Dany, w którym bezsensowne wojny wybuchają na każdym kroku, złoczyńcy działają w cieniu, żyjąc w zgodzie z władzą. Wszystko to jest katalizatorem, podświadomych lub nie, działań Dany. Gdy żyjesz w ciągłej nienawiści, odreagowujesz nienawiścią na tych, których nienawidzisz, ale również na postronnych osobach (Rodrigo nie był złym człowiekiem, a Dana jednak go zabiła). Koło zła, które Dana chciała w końcu przerwać, toczy się dalej. A przynajmniej ja tak to wszystko odczytuję xD

A i dziękuję za klika do biblioteki, wiele to dla mnie znaczy.

 

Hej, AP!

Dziękuję za przybycie i komentarz. Pisząc, nie odczuwałem, że wyjdzie z tego kryminał noir, ale jak tak myślę, to w sumie coś w tym jest.

 

Hej, OldGuard!

Przecinki są moją zmorą i chyba zostaną nią do końca życia. Ilekroć myślę, że je opanowałem, wychodzi, że jednak nie xD

We wstępie chciałem już zarysować motyw przewodni całego opowiadania – nienawiść i niekończąca się, durna przemoc. Moją wadą też jest to, że lubię skakać w opowiadaniach między różnym głosami. Na przyszłość będę się starał wszystko wygładzić, żeby czytało się jak najlepiej.

 

Tu też się gubię – jesteśmy świadkami rozpoczęcia tej wojny, czy ona już trwa?

Rozpoczęcie wojny. Dźwigi zawsze ciskały elementami budowlanymi w siną dal. Teraz tylko tak się zdarzyło, że element niefortunnie uderzył w chatę.

 

Standard w thrillerach, zamiast pozbyć się złola, rozmawiają z nim, dając mu czas na obmyślenie planu. Ciekawe, czy tutaj będzie tak samo.

Okazało się, że gołąb kelner złolem nie był i Dana to czuła, że wszystko nie łączy się jej we wspólną całość.

 

Scena w aucie z początku sugerowała, że Dżaberłok jest nieuchwytny. Ba, nawet Rodrigo, mówił, żem miał nadzieję, że to policja go pierwsza dorwie. A wychodzi na to, że wielokrotnie wcześniej dorwała.

Dżaberłok trafiał często na komendę, ale nigdy nic z tego nie wychodziło dobrego. Skorumpowana władza puszczała go na wolność. Więc policja go nigdy do końca nie dorwała.

Ale prawda, w tej formie, jak napisałem, nie jest aż tak zrozumiałe.

 

Dziękuję za wszystkie uwagi, zajmę się poprawkami. Gdyby opowiadanie trafiło najpierw na betę, wyglądałoby o wiele lepiej, ale przez chorobę i ogólne lenistwo za późno się za nie zabrałem. Ogólnie to bałem się, że nie zdążę z nim, ale na szczęście przed północą opowiadanie trafiło na portal.

 

Fajnie, że się podobało i pozdrawiam!

 

Hej, Ananke!

Dziękuję za przybycie i obszerny komentarz. Miło mi, że opowiadanie przypadło do gustu i nawet rozbawiło. Widzę, że gołąb kelner schwytał kolejne serce. A to niedobry ptak.

Co do sceny ze zjawą, trochę obawiałem się, że jeżeli zostawię za dużo w sferze niedopowiedzeń, to w komentarzach pojawią się zdania o niezrozumieniu fabuły, więc wolałem bezpiecznie i łopatologicznie wszystko wytłumaczyć. 

A jeżeli chodzi o opisywanie tego świata, to poleciałem trochę po bandzie, ale w taki sposób, jaki lubię. Ważne, żeby działy się rzeczy nietypowe, zabawne i ogólnie ciekawe do czytania. Konwencja absurdu bardzo mi w tym pomogła, mogłem pobudzić swoją wyobraźnię.

Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję!

Hej, fanthomas, dziękuję za przybycie i komentarz. Widzę, że opowiadanie wywarło takie wrażenie, że komentarz opublikowałeś, aż trzy razy xD

Ale tak na serio to miło mi, że pomimo potknięć językowych opowiadanie przypadło do gustu. Starałem się, żeby w całym szaleństwie była metoda.

 

Hej, cezary_cezary, cieszę się, że pojawiła się kolejna osoba, której opowiadanie się spodobało.

Gołąb kelner, jak zaczynałem pisać opowiadanie, nie miał grać żadnej kluczowej roli w fabule, ale ostatecznie wizja zniszczonego przez życie ptaka tak mnie urzekła, że musiałem dać mu więcej miejsca, żeby zabłysnął. No i kelner będący gołębiem bardzo mnie rozśmieszył, więc musiałem pokazać więcej swojego jakże niesamowitego humoru ;)

 

Pozdrawiam!

Hej, Ambush, dzięki za uwagi i szkoda, że opowiadanie okazało się bardziej bałaganem niż absurdem.

 

Hej, M.G.Zanadro, poprawki naniosę, jak tylko wrócę dzisiaj z pracy. Opowiadanie pewnie przeszłoby jeszcze betę, gdybym go za późno nie wrzucił (wyrobiłem się ledwo przed północą), więc tych baboli trochę się znalazło. Ale jak najszybciej postaram się wszystko wygładzić, zwłaszcza jak tu klik do biblioteki jest zaproponowany, to jest o co walczyć.

Gołąb kelner jest jednak postacią tragiczną na miarę samego Wertera.

Cieszę się, że fabuła przypadła do gustu. Starałem się, żeby w całym tym chaosie był jednak jakiś sens i żeby opko miało coś do przekazania.

Czyli to się dzieje za zamkniętymi drzwiami mojej lodówki.

Przyjemny szorcik, bardzo sprawnie napisany, że bez żadnych problemów dałem radę go przeczytać. I nie ma co ukrywać, jest również bardzo zabawny. Co prawda nie śmiałem się jak opętany, ale uśmiech zagościł na mojej twarzy.

Cieszy mnie, że tekst odnosi się do aktualnych wydarzeń, ale ma też w sobie pewien filozoficzny aspekt.

I nie bądźcie jak buldogi, bo kraju o cieplejszym klimacie politycznym nigdzie nie znajdziecie, więc idźcie na wybory!

Bardzo fajne.

Pozdrawiam

Hej,

bez ciekawostki ze wstępu ciężko byłoby się połapać, o co chodzi w opowiadaniu. Przedmowa nieco to rozjaśnia, chociaż w tekstach absurdalnych dosłowność nie jest potrzebna.

Dzieje się sporo, napad na bank spermy, zakonnice assassynki, tu faraon, tam samogwałt. Jest zachowana logika snu, czyli w sumie brak spójności. No i jest chaotycznie, nie ma co ukrywać. Jak dla mnie nie jest to żaden minus. Raczej pewnego rodzaju konwencja gatunku, ale pewnie sporo osób może się od tekstu odbić.

W tekście przeważają metafory (główna odnoszące się do masturbacji). Czasami traciłem wątek i musiałem poukładać sobie w głowie, co przed chwilą przeczytałem.

Ogółem tekst napisany sprawnie, jest ładnie językowo, chociaż momentami idzie się zagubić. Tekst trzyma się tematu konkursowego i nawet przez chwilę nie zbacza z toru, więc za to plus.

Jest i bizarro!

Na początku nie zapowiadało się nic szalonego. Ot kolejny weekend, jak każdy inny. Kto nigdy nie rzucił dzieckiem przez balkon, niech pierwszy rzuci kamieniem.

Ale tak na serio, polubiłem Andżelę (jako opowiadanie, bohaterka jest no niezbyt miłą osobą). Jest sporo szaleństwa, dziwnych rzeczy, które się dzieją i nie są tłumaczone (ogromny plus, nie ma co tłumaczyć sennych majaków). Myślałem, że lovecraftowe wstawki zakończą się na jednym wtrąceniu, ale okazały się być kluczowym elementem fabuły.

Odniesienie do obrazu jest. Powiem, że jest to twoja interpretacja, bo widząc go, trochę inaczej ująłbym jakikolwiek motyw z nim związany, ale to żaden minus. Fajnie dostrzec, jak inni rozumieją artystyczne wizje.

Podsumowując, fajen. Jestem ciekaw, jakie inne szaleństwa zobaczymy w konkursie. I czas, żebym się zabrał do pisania własnego opowiadania.

Pozdrawiam czule. 

Biorę obraz, co został: Robert Williams “Death By Exasperation”

I hasło: kobieta-widmo i mężczyzna z ciasta

Hej, Outta Sewer!

Dziękuję bardzo za finalne kliknięcie. To mój pierwszy tekst, co trafia do biblioteki, więc niezmiernie się z tego powodu cieszę. 

Cieszę się, że mój erotyk nie okazał się ani groteskowy, ani nudny. Zależało mi, żeby wszystko było w miarę naturalne, ale i ciekawe. Zbliżenie seksualne przecież nie może być nudne.

Będę musiał zapoznać się z tytułami, które zapodałeś. Postapo całkiem lubię.

Pozdrawiam!

Hej, AP!

Bardzo interesujące opowiadanie. Lubię przeskoki między perspektywami postaci, więc nic mi nie zgrzytało, gdy bohaterem opowiadania stawał się nagle ktoś inny. Zwłaszcza, że do każdej perspektywy dorzuciłeś nieco inne spojrzenie na sytuację. Każdy nieco inaczej patrzy na zaistniałą sytuację, ma inne przemyślenia, inaczej odbiera wydarzenia i inaczej odczytuje znaki.

Opowiadanie jest też smutne. Seria niefortunnych wydarzeń. Głównie to obyczajówka, ale w niczym mi to nie przeszkadza. Wolę nawet takie opowiadania dosyć życiowe z zarysowanymi tylko elementami fantastycznymi.

Nieco z tropu zbił mnie plottwist na samym końcu tekstu. Chociaż spodziewałem się, że niespodziewanego może się wydarzyć, trochę zgrzytało mi to, jak nagle wplecione w to są siły wyższe.

Ogólnie opowiadanie bardzo dobre, przyjemne i też stosunkowo niespotykane. A i jeszcze gratuluję dialogów. Są takie ludzkie, życiowe, jakbym widział prawdziwych ludzi.

Pozdrawiam!

Recenzja dotarła i chciałbym bardzo za nią podziękować. Jest dosadnie, bez zbędnego owijania w bawełnę, czyli taka jaka być powinna. Nieprzyjemnie się czyta opinie o tym, co nie wyszło, co mogło pójść lepiej, ale są to uwagi te są zdecydowanie wartościowe. Nie będę się boczyć ani tuptać nóżką, że moje dzieło nie zostało przyjęte jako prawda objawiona.

Jest mi też niezmiernie miło, że jako jury pokusiliście się o obszerne opisanie wrażeń z tekstu. Nie jest to tylko parę zdań, ale mini rozpraweczka, z której autor może dużo wyciągnąć. Nic tylko zakasać rękawy i doskonalić się dalej.

Oby więcej takich konkursów i jury, które podchodzi do sprawy z należytym szacunkiem, ale też na luzie. Nie zostałem zwyzywany w recenzji ani nie powiedziano mi, żebym schował się do szafy i już z niej niej wychodził, więc nie jest źle xD

Jeszcze raz dziękuję za cały konkurs. Super się bawiłem, serce zabiło czasami mocniej (zwłaszcza podczas oczekiwania na recenzję) i sporo z tego wyniosłem.

Niech was horni spirit nigdy nie opuści!

Super te opisy opowiadań. Aż chce się mieć pełne wersje przed sobą, by móc zanurzyć się w czytaniu.

Ale skoro nie ma takiej możliwości, to czas oczekiwać na ostateczny werdykt i na recenzje (której och się obawiam, ale również nie mogę doczekać).

Świetny konkurs, jury. Super się przy nim bawiłem i oby więcej takich.

Hej, Jim!

Wrażenia pisane podczas czytania na żywo.

Dryzeida stópkarą? Różne rzeczy się w mitologii działy, ale nie wiedziałem, że uwielbienie stóp sięga do tak zamierzchłych czasów.

No i już chyba nie uciekniemy od płonącego konara w kontekście erekcji. Przeklęta reklama Braveranu!

Czyli to Nidasowi powinienem dziękować za ból przy uderzeniu małym palcem u stopy o szafkę? No fajnie, dziękuję, jak zawsze winę ponoszą męskie kompleksy.

Ale już tak pomijając żarty, przyjemny szorcik. Zabawny, ale też nieco horny, czyli taki jak być powinien. Nigdy bym nie wpadł, żeby łączyć ból małego palca u stopy ze starożytnym ziomkiem. Bardzo oryginalne i aż jestem ciekaw jakie inne, pokręcone pomysły masz w głowie Jim.

Pozdrawiam!

 

EDIT

W nawiązaniu do Twojego komentarza Jim, kapral Klinger ostro slayuje w tej sukience.

Witam jury!

Szkoda, że po opowiadanie wyszło grafomańskie, starałem się, żeby jednak było ok, ale różnie to wychodzi. Ale cieszy mnie, że przekaz i treść zostały docenione. Chciałem pokazać, że erotykę można ugryźć pod wieloma względami, nie jest ona jedynie heteronormatywna. Miłość i pożądanie mogą przybierać różne formy.

Po raz pierwszy zaprzyjaźniłem się z erotyką. Zazwyczaj unikałem wątków seksualnych, łóżkowych itd. jak ognia, w obawie, że wyjdzie śmiesznie, niezbyt sensualnie i w ogóle fe. Ale ten konkurs pokazał mi, że erotyka to nic strasznego, a nawet może ładnie ubogacić tekst. Większości z nas dotyka w jakimś stopniu sfera seksualna, więc nie ma czego się bać.

Pozdrawiam i dziękuję za docenienie w konkursie i za miejsce w chwalebnej, seksownej czternastce.

 

Hej, bardzo ciekawe i intrygujące opowiadanie.

Nie jest proste i po lekturze musiałem chwilę wszystko w głowie poukładać, ale sądzę, że sens teksu załapałem. Częścią człowieczeństwa jest posiadanie wspomnień, bez nich stajemy się kimś zupełnie obcym.

Pozdrawiam

 

 

Hej, bardzo ciekawe opowiadanie.

Nie spodziewałem się takiego twistu, ale po kolejnym przejrzeniu tekstu doszedłem do wniosku, że ma to sens. Tu kwestie zapisane kursywą, tu jakieś burknięcie. Zgrabnie nakreśliłaś tajemnicę tożsamości Che. Czytało się szybko, bez zbędnych zgrzytów, a cała historia bardzo słodka i przyjemna.

Pozdrawiam

Hej, nietypowe podejście do erotyki, ale jakże udane. Przyjemnie się to czytało, bardzo opisowo, ale opisowo w sposób metaforyczny. Za samą oryginalność w podejściu do tematu należą się wielkie brawa. Jak na razie jeden z moich faworytów w konkursie.

Pozdrawiam

Hej, dziękuję wszystkim za komentarze i kliki. Wiele to dla mnie znaczy.

gimlosie Nie umiejscowiłem Arteneir w jakimś konkretnym czasie ani miejscu. Powiedzmy, że jest to świat podobny do naszego, działa na tych samych zasadach, wierzeniach, ale nieco się od niego różni (raczej w naszym świecie żadna pradawna siła nie spustoszyła całego miasta). Lubię wrzucać postacie w opowiadaniach w światy podobne do naszych, ale jednak nieco weirdowe. Chcę, że były to klimaty ala snów na jawie, takie powiedzmy, że prawdziwe, ale mające w sobie pewien niepokój i coś magicznego.

A jeżeli chodzi o Łódź o okolice to niektóre miejsca wyglądają jak po przejściu pradawnego boga (zwłaszcza dziurawe drogi).

 

Finklo, no nie wiem, czy byś chciała poznać Korowód bliżej :)

Ale rozumiem, o co chodzi. Mogłem nieco porozwijać pewne wątki w opowiadaniu.

 

Krokusie Celowałem w klimaty weirdowe i cieszę się, że klimat siadł. Zakończenie jest nieco szybkie, to fakt. Wynika to pewnie z faktu, że pisanie dynamicznych wydarzeń sprawia mi jeszcze nieco trudności, a chciałem, żeby finałowa potyczka z Korowodem była właśnie potyczką.

 

Pozdrawiam wszystkich!

Hej, czytało się przyjemnie i szybko.

Za wiele się nie wydarzyło, ale muszę przyznać, że było całkiem erotycznie. Może nie w sensie seksualnych uciech, ale taki lekki voyeryzm. Fajnie, że zdecydowałeś się opowiedzieć historię z punktu widzenia osoby starszej. Erotyka jest zazwyczaj domeną osób pięknych, młodych, obdarzonych hojnych przez naturę, ale każdy zasługuje na erotyczne uniesienia niezależnie od wieku.

Zakończenie dosyć zaskakujące. Początkowo wydawało mi się randomowe, ale doszedłem do wniosku, że ma sens.

Fajna taka obyczajówka z niewielkimi elementami fantastyki, komentująca przynajmniej fragment rzeczywistości. Podobało mi się.

Pozdrawiam

Hej, plus za oryginalne podejście do tematu. Przeżyć noc w takim muzeum to marzenie. Fajnie, że sięgnąłeś do postaci z kultury. Nadało to świeżości i nietypowości tekstowi.

No, ale przejdźmy do erotyki. Przepychanie komina jako metafora seksu? Eeeee, no nie wiem. W sensie słyszałem to określenie nieraz (głównie od typów podobnych do pijanych wózków na weselu), ale erotyki w takim stwierdzeniu to nie za wiele. Reszta określeń na seks też taka przaśna.

Rozumiem, że może miałeś zamiar polecieć w żart, ale nie wiem, czy mnie to do końca kupiło. Ożywione postacie z obrazów, posągów itp. powinny robić bardziej kreatywne i wysublimowane rzeczy niż przepychać kominy lub nawlekać igłę nicią.

Trochę mi zabrakło w tym tekście efektu wow, czegoś, przez co kupiłbym tę ogromną, niecodzienną orgię, a tak to wyszło całkiem bezpiecznie.

Hej, czytało się płynnie, napisane jest poprawnie, tak z przymrużeniem oka i nie miałbym nic przeciwko, gdyby nie sam przekaz.

Mogło być kinky i byłoby super. Ale ostatecznie cały żart polega na tym, że gwałt na facecie jest zabawny. Z erotyką nie wiele ma to wspólnego, bo wciąż czuć smrodek gwałtu. Tekst nie pobudził tego, co powinien pobudzić, a raczej zniesmaczył.

Więc ogólnie jestem na nie. 

Hej, opowiadanie nie ucieka przed obrazowym opisem sytuacji intymnych, to na plus. Same opisy mogłyby być momentami bardziej wyszukane (tak jak wspomniała oidrin), ale tragedii nie ma. Erotyka nie musi być wyszukana, ważne, żeby pociągała.

Zakończenie mnie ani ziębi ani grzeje. Pojawia się co prawda plot twist, ale jak na moje to za dużo nie wnosi do historii. 

Hej, mam mieszane uczucia. Po pierwsze, musisz wyjustować tekst, bo nieprzyjemnie się czyta, gdy wyrazy rozjeżdżają się po bokach. Fajnie, że pojawia się postać z opowiadania Jima. Są elementy fantastyczne, chociaż pojawiają się one nagle i trochę konfundują czytelnika.

Podobało mi się, że nie uciekłeś przed opisową erotyką. Jest przypadkowy seks, na granicy brutalności, może jakiegoś kinku.

Ogólnie nie jest źle, ale nie porwało mnie. Może gdybyś wkomponował w opowiadanie elementy fantastyczne sensowniej (była ich jakaś zapowiedź lub coś podobnego), lepiej by się to czytało.

Hej!

No powiem, że erotyka na miarę naszych czasów. Jest obrzydliwe, niekomfortowo, ale też dosyć blisko (pomijając brązowe ślady i rozumne narośla). Ogarniam nieco temat samcowych pigułek i postaci Zdzisława wyszła Ci przepiękna karykatura “samca alfa”, pełnego sprzeczności, przedziwnych oczekiwań wobec kobiet i chamstwa. Ładnie wplotłeś w opowiadanie manosferowe terminy i polałeś to wszystko abstrakcyjnym sosem.

Czy jest tu jakaś erotyka? Eeeee, może? To już niech jury się nad tym głowi. Mi się podobało i tyle mam do powiedzenia.

A i jeszcze jedno, czego to chłopy nie zrobią byle nie mówić o swoich emocjach.

Pozdrawiam.

Hej, opowiadanie napisane zgrabnie, ale brakowało mi w nim skupienia się na relacji (krótkiej, bo krótkiej, ale jednak) Poli z Mikołajem. Wątek ze smokiem trochę rozjechał cały tekst. Mogłeś o nim jedynie wspomnieć i bardziej skupić się na romantyczności. No i jak o romantyczności mowa, jest jej sporo, trochę filozofowania, ale wszystko to bardzo lubię. Jednak zabrakło erotyki, lekkiej pikanterii. Istota z gwiazd powinna bardziej rozpalić bohatera (nie tylko intelektualnie).

Ale źle nie jest, powiedziałbym, że nawet przyjemnie, ale trochę brakło do perfekcji.

Pozdrawiam

Hej, bardzo oryginalny pomysł i niezłe wykonanie. Czytało się szybko, bez żadnych zgrzytów.

Jeżeli chodzi o magię miłosną, to cieszę się, że do niczego nie doszło między Alicją a Mistrzem. Za bardzo przypominało to molestowanie seksualne/gwałt, gdzie otumaniona kobieta zostaje wykorzystana przez “siły wyższe”. Na szczęście żadna linia nie została przekroczona i wyszedłeś z tego obronną ręką.

Erotyka jest, co prawda nie za wiele, ale jakaś nagość się pojawiła, a i słodkie przekomarzanie się kochanków również.

Pozdrawiam.

Hej, raczej nie przesadziłeś. Jest rubasznie (zapewne tak też miało być) i nieco zabawnie, ale erotyki tutaj nie odnalazłem. Nie czytało się źle, ale jak już miałeś zamiar napisać coś bardziej wulgarnego, mogłeś bardziej polecieć po bandzie.

 

Wspinał się, a to, co posiadał w kroku, powoli wyginało zbroję.

Intrygujące. To musiało być bardzo potężne przyrodzenie, że zbroję wygięło.

 

Jeżeli chodzi o zakończenie, to nie zaskoczyło mnie. Chłop przebrany za babę, taki trochę kabaretowy poziom.

 

Co prawda mogło być lepiej, ale elementy świntuszenia pijanego wujka na weselu nadają tekstowi pewnego uroku.

 

Hej, bruce!

Dziękuję po raz kolejny za betę (tym razem oficjalnie) i za wszystkie miłe słowa. Dziękuję także za klika, motywuje mnie to do dalszego pisarskiego działania.

 

Hej, regulatorzy!

Widzę, że jest potężna łapanka, ale to dobrze. Znaczy, że długa droga przede mną do tekstów zjadliwych i napisanych poprawnie. Nie zrażam się i jak najszybciej zabiorę się za poprawianie (jak tylko znajdę chwilę czasu, odpowiedź piszę nieco nielegalnie na pracowniczym komputerze).

Jeżeli chodzi o kwestię boga, będę musiał jeszcze raz przejrzeć opowiadanie, ale w zamyśle miało chodzić o boga chrześcijańskiego, dlatego też słowo było pisane z dużej. Fabularnie mieszkańcy myśleli, że jest to Sąd Boży od Boga, dopiero później okazuje się, że jest to bóg inny, pradawny i przedziwny. Ale możliwe, że coś namieszałem i przyjrzę się temu lepiej.

 

Hej, Finkla!

Korowód był potworem złożonym z wielu ludzi, którzy zdecydowali się dołączyć do “wymierzających karę”. W opowiadaniu jest on istotą nieco lovecraftową, więc nie należy go brać dosłownie. A nazywa się Korowód, gdyż skojarzyło mi się to ze sznurem ludzi (tak jak zauważyłaś), którzy uczestniczą w wydarzeniu religijnym.

Uwaga do kwestii mieszkań – słuszna.

 

Pozdrawiam czule i dziękuję wszystkim za komentarze!

Instrukcja typu zawiłego, ale idzie ją ogarnąć.

Zaciekawiła mnie ta erotyka. Nigdy jeszcze nie zapuszczał się w te pisarskie rejony, bo łatwo przesadzić i z tekstu gorącego i sexy (przynajmniej w zamyśle), stworzyć potworka, z którego czytelnik będzie mógł się tylko pośmiać.

Ale jeżeli czas na to pozwoli, wezmę udział.

 

Edit: A i jeszcze ogromny plus za postać niebinarną. Reprezentacja ma ogromne znaczenie.

Hej, Finkla!

Dziękuję za komentarz.

Tytuł opowiadania zdecydowanie nawiązuje do “Heaven is a place on Earth”.

Bohaterka raczej nie jest postacią, którą idzie polubić. Narobiła w życiu wiele błędów, była egoistyczna, okrutna. Ale nie zgodzę się, że została na koniec z niczym. Pozostała z nadzieją, że zdoła zmienić własne życie i może odbudować relację z synem. Czy jej się to uda? Nie wiem, ale przeszła jakąś drogę i zdołała wybrać coś, co było istotne.

Cieszę się, ze opowiadanie się ostatecznie podobało. I dziękuję za klik do biblioteki, wiele to dla mnie znaczy.

Pozdrawiam!

Cześć,

zapraszam do betowania mojego opowiadania “Wszystkowidząca czerwień”.

Opowiadanie trochę mroczne, trochę dotykające tematyki mniejszościowej. Stawiałem w nim na horror, chociaż do najstraszniejszych rzeczy opowiadanie nie należy, więc nie ma co się bać.

Znaki – około 24k.

 

Pozdrawiam

Hej, bruce!

Dziękuję za komentarz i z calutkiego serca dziękuję za betę. Potrafisz podnieść na sercu i sprawić, że nie traci się pasji do pisania, nawet jeżeli coś zbytnio nie wyjdzie. Nie zmieniaj się!

I coś mnie ciągnie do takich moralizatorskich tekstów. Lubię, gdy tekst ma jakieś przesłanie i idzie coś z niego wynieść. A takie nieco abstrakcyjne, surrealistyczne opowiadania mają to do siebie, że idzie w nie wpleść jakiś komentarz.

 

Hej, Fascynator!

Zgadzam się, że mrok też jest potrzebny. Osobiście lubię mroczne klimaty, bardziej brutalne historie, ale też w tych bardziej lżejszych można zawrzeć coś ważnego i istotnego. Wnioskuję po komentarzu, że całkiem się podobało, więc miło mi.

 

Pozdrawiam i życzę wszystkiego najlepszego!

Cześć!

Króciutkie, żartobliwe opowiadanie. Nie spodziewałem się takiej puenty, zwłaszcza po wstępie. Ale może i prawdą jest, że ludzie są smaczni, chociaż nigdy żadnego nie spróbowałem (jeszcze ;)).

Pozdrawiam!

Hej!

Świetnie się bawiłem przy tym opowiadaniu, a raczej grze. Początkowo czułem się nieco zagubiony, skacząc między jednym akapitem, a kolejnym, ale ostatecznie się do tego przyzwyczaiłem.

Super były też zagadki z szukaniem liczb na mapce. Na szczęście nie musiałem zerkać do solucji i sam sobie z tym poradziłem. 

Tekst bardzo przyjemnie napisany. Dużo humoru, czasami bardziej czarnego, czasami mniej. Nie czuję, że zmarnowałem czas przy tej zabawie. A nawet pojawiła mi się myśl, żeby samemu pobawić się w napisanie czegoś podobnego.

Pozdrawiam!

Hej, Finklo! Hej, regulatorzy!

Dziękuję za przybycie i komentarze. Szkoda, że nie przypadło do gustu, ale miło, że nie czytało się źle. Chciałem, żeby każdy mógł sam zinterpretować, czym jest dokładnie jest Terminus i jaki los spotkał Margerine. Całe opowiadanie dzieje się po śmierci, dlatego też starałem się zbudować atmosferę niepewności i zagubienia, zwłaszcza, gdy w grę wchodzi budynek łamiący zasady panujące w rzeczywistości.

Na przyszłość postaram się nieco bardziej rzucić światło na wydarzenia w historii, chociaż nie obiecuję ;)

Pozdrawiam serdecznie!

– Milton! Milton chodź tutaj! – Doktor wydarł się tak, jak jeszcze nigdy w życiu. 

– Milton! Milton, chodź tutaj! – wydarł się doktor, jak jeszcze nigdy w życiu.

 

Tę ostatnią dali mi chyba z litości. Może był wyjątkowy, w końcu tak dużo wytrzymał. Ale teraz zniknął, więc i tak nie ważne.

Tą ostatnią.

Może była wyjątkowa, w końcu tak dużo wytrzymała. Ale teraz zniknęła, więc i tak nie ważne. (zdania dotyczą ośmiornicy, więc ona).

 

– Czterdzieści pięć… Cztery… dzieści pięć! – wydarł się na całe gardło. – Czemu uciekłeś… Hej! Co? Czemu… – gładził taflę szkła.

Gładził z dużej.

 

Zrobił krok wstecz i spojrzał w sufit.

Raczej spojrzał na sufit.

 

Zniszczyłeś ją, czterdzieści pięć! Szansę na lepszą ludzkość… – ostatnie słowa zlały się w pijacki bełkot.

Pogrubione dałbym od nowego zdania.

 

Łapczywie wyżłopał pozostałą w butelce gorzką wodę.

Zamiast gorzką wodę to napisałbym po prostu wódkę.

 

Pomimo paru potknięć, nadal czytało się bardzo przyjemnie. Zapowiada się, że nie jest to koniec przygód mądrej ośmiornicy i czeka nas kolejna część jej przygód. Zastanawia mnie, czy nazwisko Peterson jest przypadkowe, czy też ma być nawiązaniem do pewnego jegomościa z naszego świata.

Pozdrawiam i czekam na dalsze przygody!

Hej!

Opowiadanie bardzo przyjemne, zwłaszcza, że o ośmiornicy. Uwielbiam ośmiornice, są super.

Dobrze, że wykorzystałeś w tekście krótkie zdania. Narracja wpasowuje się w klimat głowonoga, który próbuje uciec z laboratorium.

Zabieram się za czytanie sequela i życzę powodzenia w dalszym pisaniu.

Hej, wrzuciłem na betalistę opowiadanie “Raj jest miejscem na Ziemi”. Trochę weird, trochę absurdu (może jakiś surrealizm). Tekst ma prawie 24 tys znaków. Za każdą pomoc dziękuję.

Hej, Koalo!

Dziękuję za komentarz i miło mi, że pomysł wydał się Ci interesujący.

Cześć, Bruce!

Dziękuję za przybycie i komentarz. Doświadczenie pośmiertne wyobrażałem sobie jako coś zawiłego, dlatego też jest dużo scen w opowiadaniu (tych, co dzieją się w Terminusie i wspomnień). Też ciągnie mnie do zawiłości, dziwnych wydarzeń i niewytłumaczalnych rzeczy. Takie opowiadania najlepiej mi się pisze. Zapewne muszę się bardziej nad nimi skupić, by obraz był bardziej czytelny.

I miło, że relacja z bratem przypadła ci do gustu. Starałem się, żeby była dosyć naturalna i serdeczna.

Pozdrawiam!

Hej, AdamKB!

Dziękuję za komentarz. Cieszę się, że ostatecznie przynajmniej część się rozjaśniła. Moim zamysłem było stworzenie historii nieoczywistej, zwłaszcza, że lubię takie historie, w której dzieje się wiele rzeczy, często rzeczy niedopowiedzianych. Każda interpretacja tego tekstu może być właściwa. Wszystko dzieje się w aurze domysłów i niepewności.

Pozdrawiam!

Hej, zapraszam do betowania opowiadania “Post Mortem”. Trochę weirdu, trochę realizmu magicznego, sporo dziwności. Dziewczyna podróżuje po tajemniczej budowli w celu uratowania ludzkości. Za każdą pomoc serdecznie dziękuję!

Długość: prawie 19000 znaków według licznika portalowego.

Hej, ManeTekelFares!

Dziękuję za przeczytanie tekstu i komentarz. Nie odebrałem komentarza jako hejt, żadna krzywda też mi się nie stała. Każdy ma prawo do opinii, każdemu podoba się co innego, a sztuka jest na tyle subiektywnym terenem, że co człowiek to inna opinia.

Chciałem, żeby działania bohatera były niezrozumiałe i pełne niespójności. Na jego działania wpłynął też zamek, którego magiczne właściwości ostro mieszały w głowie. Poza tym lubię, gdy bohater jest na tyle zniszczony (a wojna raczej potrafi ostro zniszczyć), że robi rzeczy, które mogą dziwić. Na pewno mogłem to lepiej zaakcentować, pokazać to szaleństwo w umyśle jakoś inaczej, ale wyszło tak, jak wyszło.

Jadę dalej i się nie poddaję.

Pozdrawiam.

 

Darconie, bardzo dobrze, że napisałeś, bo trafiłeś w klimaty, które lubię xD. Więcej takich rzeczy poproszę. I trzeba pamiętać, że sztuka jest subiektywna i to tak mocno. Jednym przypadnie bardziej “lekkie” zakończenie, inni wolą mocne walnięcie. Tak jak z tajemnicami i niewyjaśnionymi sytuacjami. Widziałem w komentarzach, że niektórym nie przypasowały niedopowiedzenia, ale ja takie rzeczy uwielbiam, nie muszę mieć wszystkich odpowiedzi. Wszystkim nie dogodzisz, ale jak potrafisz pisać, to pisz dalej. Piórko o czymś świadczy.

Piotr nienawidził biegania, odkąd pamiętał.

On jest dokładnie taki jak ja, na serio.

 

W opisie pisałeś o obyczajowej naturze opowiadania, ale bardzo szybko dostałem makabrą po twarzy. I nie powiem, bardzo mi się to spodobało. Chyba jedno z lepszych opowiadań, jakie ostatnio czytałem. Połączenie codziennego życia z potwornościami dziejącymi się w zaciszu mieszkania (i głowy bohatera), cudowne, palce lizać.

Podobało mi się niespieszne tempo opowiadania. Za dużo w sumie się nie dzieje, bohaterowie chodzą (jeden to nawet ciągle biega), rozmawiają, mają problemy, jakąś tam przeszłość. Największą gwiazdą, przynajmniej dla mnie, była postać Marty. Piotr niezbyt mnie przyciągnął, ale to ona trzymała mnie przy historii. Była zbudowana z kości, mięsa, krwi. Co najważniejsze, była jakaś. Reszta pobocznych postaci też miała jakiś rys, nie byli jedynie nudnymi cieniami, zawsze można było coś o nich powiedzieć.

Atmosfera także super, od początku jest gęsto. Scena z żoną chodzącą po ścianach i błagającą o krew – jedna z najlepszych. Tak samo żyły na ścianach, krew i cały makabryczny obraz pokoju, cudowne.

Tak się zachwycam nad opowiadaniem, ale jest parę rzeczy, które tak średnio trafiają. Zakończenie jest no takie dosyć urwane. Bohater ucieka i elo. Co prawda tworzy to klamrę z początkiem opowiadania (uwielbiam taki foreshadowing), ale wciąż brakuje mięsa, czegoś, co można, by się wgryźć. To jak dla mnie największy minus opowiadania, brakuje silnego zakończenia.

Jeżeli chodzi o dialogi, fajne. Postacie mają głosy, wszyscy nie wypowiadają się w ten sam sposób, przekazują tym jakiś charakter, nie ma po prostu nudy. Jedynie przyczepię się do didaskaliów. Jest dużo wtrąceń, za dużo. Postacie co chwilę palą papierosa, wymachują rękoma itd. Lepiej, by się czytało, gdyby bohaterowie po prostu ze sobą rozmawiali. I też rozumiem chęć takich wtrąceń, sam cierpię na taką przypadłość, że muszę dodać, że postać skomentowała, zaśmiała się, rzuciła tekstem, ale co za dużo, to nie zdrowo.

Jeszcze jedna rzecz, podobało mi się, że nie powiedziałeś, co dokładnie przydarzyło się Agacie. Czy stała się po śmierci potworem? Czy to tylko zjawa dręcząca biednego Piotra? W gruncie rzeczy to nieważne. Niech czytelnik sam wyciągnie sobie wnioski. Co istotne, pokazałeś w jaki sposób “niecodzienna” (lekko mówiąc) sytuacja wpłynęła na bohatera i jak go zniszczyła. To na plus.

Ogólnie, to bardzo dobre opowiadanie. Trochę się rozpisałem o rzeczach, co mi do gustu nie przypadły, ale plusy przysłaniają zgrzyty, nie ma rzeczy idealnych, ale są opowiadania, które dobrze się czyta. Cud miód. Więcej łączenia codzienności z niesamowitością.

Pozdrawiam!

Witam, regulatorzy!

Dziękuję za wnikliwy komentarz i właściwe uwagi. Jeszcze wiele rzeczy mam do poprawy i będę pracować nad językową stroną opowiadań, bo to dosyć mocno kuleje. Ale jak się nie potknę, to się nie nauczę.

Pozdrawiam gorąco!

Hej!

Ciekawy pomysł i bardzo dobre wykonanie. Coś w tym jest, że świąteczny stół przyciąga międzypokoleniowe kłótnie. Na szczęście u mnie w tym roku spokojnie.

Urzekły mnie nawiązania przeróżne, do wydarzeń, czasów słusznie zamierzchłych, muzyki. Choreografia Thriller zdecydowanie jest bardzo iconic.

Pozdrawiam gorąco!

Hej, bardzo kinky historia z tym wąchaniem bielizny. Twistu się nie spodziewałem, ale czytało się przyjemnie. Moralność Mikołaja no taka do zastanowienia się. Mam nadzieję, że przynajmniej pił coca colę zero.

Gratuluję wygranym i wszystkim uczestnikom!

Czas zabrać się za czytanie nagrodzonych opowiadań.

Hej, oidrin!

Dziękuję za wnikliwy komentarz. Jeżeli chodzi o język, jest to wciąż coś, z czym mam spory problem. Zdania często brzmią nienaturalnie, mam sporo potknięć i brakuje mi często słów. Gdyby nie betujący, byłoby jeszcze więcej nieprzyjemnych kwiatków. Będę się starać poprawić w tym aspekcie i jeszcze więcej czytać książek.

Na przyszłość też przyjrzę się bardziej konstrukcji fabularnej. Czytając po raz pięćdziesiąty swoje opowiadanie nie widziałem zbytnich zgrzytów, dlatego też cieszę się z takich komentarzy, gdyż pokazują rzeczy, których sam nigdy bym nie wyłapał.

I fajnie, że podobał się klimat.

Pozdrawiam!

Hej, Ambush!

Opowiadanie pochwyciło mnie już na samym początku. Ciekawie wprowadzałaś poczucie, że jest coś nie tak z imprezą. Na starcie jest dosyć powolnie, wprowadzani są różni goście, ale mi to nie przeszkadzało. Podobał mi się ten klimat przepychu i bogactwa, gdyż czułem, że zaserwujesz coś mocnego. I tak też się stało. Kulminacja fabuły bardzo ciekawa, tak samo jak zakończenie, chociaż okrutne dla bohaterki. Jedynie przejście między wydarzeniami z balu, a rozmową z lekarzem do mnie nie trafiło. Stało się to zbyt szybko i w pewnej chwili nie ogarnąłem, że historia poszła w tę stronę.

Ale ogólnie bardzo fajnie i przyjemnie. :)

Pozdrawiam!

 

Witam!

Początek opowiadania był całkiem intrygujący. Chociaż sporo tam chodzenia po domu, przyglądania się ciągle obrazom, miało to swój urok i było czuć atmosferę grozy. Problem pojawił się w momencie, gdy na scenę wkroczyła Ruth, bo niestety, ale wtedy klimat mocno się rozjechał i z horroru dostaliśmy bardziej typowe fantasy. Postać Audrey nagle zniknęła, a to jej historię powinniśmy od początku do końca śledzić, przynajmniej taki zdawał się być początkowy zamiar. Gdy powraca, jest zdecydowanie za późno. Zakończenie, chociaż całkiem interesujące (tragiczny wybór), nie zadziałało w tej formie. Nie było czasu, by zżyć się z Audrey, lepiej poznać jej myśli. 

Zdecydowanie za mało atmosfery grozy, niepewności i szaleństwa. Zepchnięcie Audrey na drugi plan to strzał w kolano.

 

Hej, CM!

Urzekł mnie tytuł opowiadania. Rzadko spotyka się teksty o Aztekach, więc z radością zabrałem się do czytania. Większość tego, co wiemy o tamtych kulturach, pochodzi z perspektywy Europejczyków, których krwawe działania są wszystkim znane. Fajnie, że poświęciłeś temu wątkowi przynajmniej część opowiadania, ale mogłeś pociągnąć to jeszcze bardziej i dobitniej pokazać zniszczenie jakie przynieśli najeźdźcy.

Opowiadanie nieco się ciągnie. Wędrówka trwa za długo i moim zdaniem skrócenie jej wyszłoby opowiadanej historii na korzyść.

Quetzalcoatl jak na boga jest dosyć ludzki, może nieco nazbyt. Zabrakło mi w nim czegoś, co świadczyłoby o dawnej potędze. Koniec nieco to uratował. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałem, ale wszystko trzyma się całości.

Najsilniejszym elementem tekstu były jak dla mnie dywagacje, co do przeszłości, jej znaczenia i cała reszta rozważań sługi. Relacje między sługą a Quetzalcoatl także na plus.

Pozdrawiam!

Hej!

Opowiadanie bardzo sprawnie napisane. Stylizacja niesamowita, pojawiło się wiele słów, których nigdy na oczy nie widziałem, ale nie oznaczało to, że ciężko było przebrnąć przez tekst. Było naprawdę płynnie. Przypominało mi to bardzo Lovecraftowe opowiadanie (o czym widziałem wspominałeś we wcześniejszych komentarzach), więc czapki z głów. Jest nieco purpurowo, zwłaszcza początek i środek, zanim akcja przyśpiesza. Może na Twoim miejscu skupiłbym się bardziej na uczuciach bohatera, jego przemyśleniach i wewnętrznych przeżyciach, ale to już takie tam dumanie, bo osobiście nie dałbym rady tak sprawnie napisać tekstu.

Podobała mi się intryga. To, że wszystkiemu okazała się być winna ambicja głównego bohatera. Od początku dajesz czytelnikowi wskazówki, w którą stronę pójdzie historia, więc na końcu nie miałem zdziwienia, a raczej byłem szczęśliwy, że wszystko ma ręce i nogi.

Jeszcze to, jak skończył pan zduhacz było świetne. Lubię, gdy w horrorze jest nieco makabry, a w miarę oryginalne zabójstwa są zawsze na plus.

Rozbawił mnie ostatni fragment, gdzie bohater rzucił diabelskim dzieckiem w przepaść. Naprawdę wybuchnąłem śmiechem, ale to raczej bardziej świadczy o mnie niż o samej historii xD

Ogólnie, super opowiadanie.

Pozdrawiam!

Hej, fanthomas!

Dziękuję za komentarz i cieszę się, że klimat był wyrazisty i gotycki.

Ale jeżeli chodzi o zaskoczenia, to pisząc ten tekst, nie miałem zamiaru zbytnio tworzyć tajemnicy i niezwykłej niespodzianki, a skupić się na przeżyciach bohatera i jego zmianie. Jednak w pełni rozumiem poszukiwanie tajemnic, zawsze przyjemnie jest czymś się zaskoczyć.

 

Pozdrawiam!

Witam!

Cóż to był za szorcik! Tekst jest dosyć prosty, ale to nic nie szkodzi, gdyż mega przyjemnie się go czyta. Czytając, ogarnęło mnie przyjemne uczucie spokoju. Nieczęsto spotyka się teksty, w których nie dzieje się za dużo, ale opowiadają przyjemną i miłą historię. Zjawa, która pragnie, by jej ukochany instrument znów zagrał? Przepiękna historia, a w prostocie tkwi siła.

Chociaż preferuję teksty, w których pojawiają się skomplikowani bohaterowie, zwroty akcji, intrygujące motywu, to tym razem ten króciutki tekst złapał mnie za serce.

Jeżeli chodzi o Nokturny, to prawda, nie za wiele tu horroru, straszności, sił zła i potworów, ale to wciąż dobry tekst, który z radością się czyta.

Pozdrawiam. :)

Witam ponownie, Bruce! Jeszcze raz dziękuję za wnikliwą betę i słowa otuchy. Niezmiernie się cieszę, że opowiadanie Ci się podobało. 

 

Hej, gravel!

Dziękuję za uwagi i pędzę poprawić opowiadanie.

 

Niezbyt tajemna, skoro typ, który pierwszy raz przebywa w posiadłości, od razu na nią trafił ;)

Hrabia musiał mu najwidoczniej zdradzić lokalizację tej tajemnej ścieżki.

 

Taak, połączenie Edward + wampiry bywa triggerujące xD

Gdy tylko zacząłem pisać opowiadanie, imię Edward od razu utkwiło mi w głowie i nie mogłem się powstrzymać, by tak nie nazwać bohatera, chociaż wiem, jak się kojarzy xD. Ale cóż mogę zrobić, że Edward to najbardziej wampirze imię na świecie.

 

W jednej scenie – kiedy rozmawiają o obrazie – robisz headhopping z perspektywy Edwarda do perspektywy Hrabiego. Osobiście takich zagrywek nie lubię, wolę się trzymać jednej postaci, ale to tylko moje zdanie.

No ja dosyć lubię, gdy historia jest opowiedziana z paru perspektyw, ale prawdą jest, że w tak krótkim opowiadaniu może być to dosyć wybijające. W książce, gdzie jest czas i miejsce na więcej rzeczy, takie zagrywki pewnie mogą przejść bezboleśnie. Będę musiał zapamiętać na przyszłość, żeby trzymać się tego jednego bohatera, skoro już zdecydowałem się dręczyć jego psychikę, to nie będę mieszać w to reszty bezradnych duszyczek.

 

 Poza tymi potknięciami czytało się nieźle. Potrafisz tworzyć klimat i zaciekawić czytelnika, powoli dawkując informacje i to i ówdzie sugerując, że coś jest nie tak. Twój tekst to taka klasyczna opowieść o wampirach, która raczej niczym nie zaskoczy, ale czyta się przyjemnie.

Miło mi, że dobrze się czytało (no pomijając potknięcia, ale kto nie uczy się na błędach, ten nie uczy się wcale). Gdy tylko zobaczyłem temat konkursu, od razu wskoczyły mi do głowy wampiry i tak już zostało.

 

Podobały mi się zdawkowo, ale wyraźnie nakreślone postaci, szczególnie Hrabina.

Hrabina była zdecydowanie moją ulubioną postacią do pisania, świetnie się przy tym bawiłem.

 

 

Dziękuję, Koalo75, za przeczytanie tekstu, mimo że tematyka niezbyt Tobie przypadła do gustu.

 

Witam, HollyHell91!

Również i Tobie dziękuję za przeczytanie tekstu i komentarz. Jeżeli psychika pozwoli, coś może zdołam opublikować bardziej oryginalnego, bo szalonych pomysłów w mojej głowie to jest pełno.

Tych wampirów jest już taka ilość w literaturze, że ich motyw staje się banalny.

To prawda, ale osobiście uwielbiam wampiry i nigdy mi ich mało, zwłaszcza, gdy są dekadenckimi, popijającymi wino wariatami, dyskutującymi na bzdurne tematy i próbujący coś tam dla siebie ugrać.

 

Jednak wykonanie, podkreślam, jest moim zdaniem bardzo dobre. Potrafisz przykuć uwagę czytelnika do końca, a to jest najważniejsze.

Niezmiernie mnie cieszy, że zdołałem przykuć uwagę czytelnika. 

 

 

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za komentarze, uwagi i miłe słowa. Bardzo dużo dla mnie znaczą!

Dzień dobry! Wrzuciłem na betę (po dosyć długiej przerwie od pisania) opowiadanie na konkurs Nokturny. Tytuł – Wystarczy łyk wina (około 27000 znaków), jest nieco krwi, tajemnicze zamczysko i przysięgi, których się nie dotrzymuje.

Za każdą pomoc bardzo dziękuję :)

Hej, Alicella!

Dziękuję za komentarz i uwagi. Dziękuję również serdecznie za zgłoszenie do biblioteki.

Hej, Chrościsko!

Dziękuję za barwny komentarz i miłe słowo. Szkoda, że iluzja prysła. Chociaż nie pisałem opowiadania z myślą, że będzie pełne dwuznaczności i wszystko pozostanie niedopowiedziane, to jednak chciałem, żeby nie wszystko zostało wyłożone na ławę. Z radością napisałbym coś nietypowego i dosyć dziwnego (gdy tylko styl mi się poprawi i zyskam nieco doświadczenia).

Niektóre komentarze wspominały o tym, że tekst był niezrozumiały, więc jestem w sumie rozdarty, którą ścieżką podążyć, czy wyjaśniać więcej, czy też serwować opowiadania opierające się na symbolizmie i dwuznaczności.

 

 

Biorąc pod uwagę ustawę “Stop LGBT”, o której jest dosyć głośno w Polsce (sejm jej nie odrzucił, a politycy wykrzykiwali krzywdzące hasła), niechęć do osób LGBT jest wciąż w kraju ogromnym problemem. Sytuacja w innych krajach też jest często nieprzyjemna, ale ostatnimi czasy w Polsce mniejszości nie mają się najlepiej i nie zapowiada się, by cokolwiek miało się zmienić. Opowiadanie także nie miało na celu atakowanie wszystkich osób heteronormatywnych, a ukazanie z jaką narracją i z jakim zachowaniem spotykają się osoby LGBT.

Jeżeli chodzi o to, że niektórzy przedstawiciele bardziej szkodzą niż pomagają, ciężko mi się do tego odnieść, gdyż nie wiem, o których aktywistach mówisz. We wszystkich środowiskach są osoby, które jakoś szkodzą, nic się z tym nie zrobi. Czy to nagle znaczy, że nienawiść do osób LGBT jest wtedy słuszna?

Co do metalu – nie znam się zupełnie, więc nie będę się zbytnio wypowiadać. Fajnie, że zostali zaakceptowani, ale nie wpływa to zbytnio na sytuację osób LGBT, a tym bardziej młodzieży nieheteronormatywnej, która ze względu na prześladowanie dokonuje wielu, drastycznych czynów.

I to nie bierze się znikąd, zwłaszcza, gdy osoby LGBT są nazywane ideologią z jakiegoś powodu.

Dziękuję za obszerny komentarz, MrBrightside!

Cieszę się, że wyłapałeś różne nawiązania oraz odkryłeś, co chciałem przekazać w opowiadaniu. Twoja dogłębna analiza tekstu pokrywa się z tym, o czym myślałem, tworząc kolejne sceny. Złota sfera miała być właśnie tym niedoścignionym, wyidealizowanym coming-outem, mającym rozwiązać wiele problemów. Ale życie jest bardziej skomplikowane i jest to droga, gdzie należy samemu wybrać sobie ścieżkę. Jeżeli chodzi o Rony’ego, to nawet przez moment myślałem, czy nie miałby być on wytworem wyobraźni Kita. Więc fajnie, że wyłapałeś nawet takie “smaczki” :)

Wciąż mam duże problemy ze sferą językową tekstu, wielokrotnie gubię się przy interpunkcji, właściwym szyku zdań i pewnie będę musiał napisać nieco tych opowiadań, by się ze wszystkim połapać. Ale wychodzę z założenia, że jak nie będę próbować i upadać, to nigdzie z tym pisaniem nie zajdę, więc cenię sobie wszystkie uwagi i komentarze.

 

Dziękuję za komentarz i uwagi, Staruch!

Będę wciąż szlifować warsztat, szukając swojego stylu.

Jeżeli chodzi o patrzenie na świat, ciężko było mi w tym temacie nie opierać się na dychotomii my-oni. Niestety, ale tak często wygląda rzeczywistość osób LGBT, gdzie nie ma odcieni szarości, a jest nienawiść i niezrozumienie.

Gratulacje dla wszystkich uczestników i zwycięscy!

Cieszę się, że mogłem wziąć udział w konkursie i zebrać trochę tych punktów.

Hej, Ghlas cailin! Hej, Ambush! 

Dziękuję za komentarze. Początkowo nie sądziłem, że zakończenie przybierze nieco mroczniejszą formę, ale jakoś tak wyszło, że wszystko zakończyło się tragicznie xD. Większość aspektów komediowych zaczerpnąłem z naszej, kochanej rzeczywistości. Za budkę do płakania musze podziękować Amazonowi i ich genialnym pomysłom.

Cóż to było za opowiadanie!

Niezmiernie podobała mi się narracja, która niespiesznie prowadziła do kulminacyjnego punktu z poczuciem, iż cokolwiek się wydarzy, nie będzie niczym przyjemnym. Przy lekturze towarzyszyło mi poczucie, że panią Bane czekają niezbyt przyjemne przeżycia ze strony sąsiadów. Grał z tym dobrze główny bohater, który prowadził historię w dosyć nierzetelny sposób, będąc przez większość czasu na haju. Nie do końca wiadomo, które elementy zdarzyły się naprawdę, a które były wytworem jego odurzonego umysłu. Kwestie te są już do interpretacji przez czytelnika, co bardzo mi się podoba.

Historia porusza też ważne społecznie tematy, dodając przy tym twist dziwności. Ciekawy zwłaszcza był wątek wykluczenia (tutaj przez chorobę/odmienność) i to, w jaki sposób ludzie postrzegają osoby wykluczone.

Jeżeli chodzi o wady, uważam, że punkt kulminacyjny jest trochę pozbawiony dynamizmu i akcji. Niby bomba wybucha, ale niezbyt spektakularnie. Ogólnie jednak całość zdecydowanie super. 

Dzień dobry, podzielam opinię poprzedników, co do opowiadania. Trochę szkoda, gdyż pomysł na opowiadanie jest naprawdę ciekawy. Zło, które wciąż się odradza i nie ma zbytnio zamiaru przestać, jest interesującym konceptem. Niestety, ale historia jest nazbyt “opowiedziana”, a cała tajemnica, co do kwestii złowieszczego parkietu, nawiedzanego przez wiedźmę, zostaje zdradzona czytelnikowi bardzo szybko. Sądzę, że historia zyskałaby na straszności, gdyby okrutna przeszłość księżnej była zdradzana stopniowo poprzez przeżycia żyjących bohaterów.

Zakończenie natomiast przypadło mi do gustu. Wiąże się znacząco z tytułem, tym samym z tematyką konkursu, a także nadaje opowiadaniu fatalistycznej natury, gdzie zwykły człowiek nie może pokonać potworności stworzonych przez niecne uczynki wiedźmy.

Dziękuję, wilk-zimowy za komentarz. Prawda, wierd nieco grubymi nićmi szyte. Cieszę się jednak, że dostrzegłeś komentarz społeczny zawarty w opowiadaniu. Zależało mi, by tekst dotyczył tematu wykluczenia i narracji jaką stosuje się wobec mniejszości (myślałem głównie o sytuacji osób LGBT). Nie pisałem opowiadania, myśląc o tym, co dzieje się aktualnie na granicy (jeszcze chyba wtedy nie miało to miejsca), ale przerażające jest to, jakie oblicza przyjmuje rzeczywistość.

I wciąż będę się szkolić w “dziwności”, by jak najlepiej całość wyglądała na papierze. 

Opowiadanie dosyć ponure, ale w żadnym wypadku nie jest to zarzut. Kupiłem ten przepełniony brudem świat przyszłości. Główny bohater jest okropnym dupkiem, więc liczyłem wciąć, że spotka go w końcu zasłużona kara (i w sumie na koniec go spotyka). Fakt, że przez większość opowiadania czytelnik ma do czynienia z androidem jest do odgadnięcia, głównie dzięki umiejętnie stworzonemu foreshadowingowi. Zwłaszcza scena, gdy Kurt nie mógł zapłacić kartą i dostaje monetę od pana księgarza, sprawiła, że domyśliłem się faktu robotycznej wersji głównego bohatera. Więc plot twist uważam za mający sens i zupełnie niewymuszony, brawa za to.

Nieco zagubiłem się przy zakończeniu i tym, kto ostatecznie ginie. Domyśliłem się, że chodzi o człowieka Kurta, ale z dwa razy musiałem przeczytać ten fragment, by w końcu załapać.

Jedna rzecz trochę boli mnie w tym opowiadaniu. Mianowicie kwestia dotycząca człowieczeństwa androidów. Uwielbiam wszystkie historie o buncie maszyn i androidów (Bladerunner <3), głównie za pytania, które stawiają. Wszystko zazwyczaj kręci się wokół człowieczeństwa i tego, co to znaczy być człowiekiem. Odpowiedzi na to pytanie jest zazwyczaj multum, a i nie idzie wybrać jedynej twierdzącej odpowiedzi. W Twojej historii zabrakło jakiegoś dobitniejszego komentarza, co do człowieczeństwa androidów. Cała historia kręci się wokół konfliktu – wyzwolenie androidów vs zniewolenie. Ale większość momentów uczłowieczenia androidów sprowadza się do przedstawiania ich jako nienawidzących ludzi istot, przepełnionych mrokiem i brakiem duszy. Ich człowieczeństwo ogranicza się do tego, że tak samo jak ludzie, androidy są również zdolne do czynienia zła. Zabrakło nieco szerszej charakteryzacji głównego problemu, wokół którego kręci się cało opowiadanie. Jakiegoś zagadnienia, z którym czytelnik pozostałby po zakończonej lekturze.

I nie chciałbym, żeby mój komentarz zabrzmiał jak ciągłe czepialstwo, gdyż opowiadanie czytało się bardzo dobrze i płynąłem przez cały tekst. Jest bardzo brudne i przepełnione takim typowym cyberpunkowym mrokiem, że wpisuje się w całą konwencję walki androidów z ludźmi. Brakuje mi tylko nieco większego zniuansowania problematyki. 

Dzień dobry, dobry wieczór!

Na betalistę dodałem opowiadanie na konkurs Tytuliki po tytułem “Masa krytyczna mroku”. Jest w nim nieco śmiechu, sporo absurdu, a wszystko osadzone w świecie przyszłości rządzonym przez korporacje. Tekst ma nieco ponad 26k znaków.

Za wszelką pomoc będę dziękować z głębi serduszka!

Hej, opowiadanie czytało się przyjemnie i było ono niesamowicie zabawne.

Jak na moje to większość żartów siadło. Także to z przemianą jajodziejów w typowe Seby. To było tak absurdalne i niespodziewane, że autentycznie śmiechłem.

Ogólnie to cały koncept skojarzył mi się od razu z Pingwinami z Madagaskaru, co oczywiście złe nie jest, bo jak brać przykład to od najlepszych.

Największą bolączką jest zakończenie, które niezbyt domyka historię i też nie działa zbytnio jako epilog, ale o tym już wcześniej wspomniano w komentarzach.

Zbierając wszystko w całość, historia jajodziejów pozostanie jeszcze na chwilę ze mną.

Powodzenia także z kolejnymi opowiadaniami. Z radością poczytałbym od Ciebie kolejne opowiadania w podobnym, komediowym stylu, gdyż funny rzeczy nigdy za mało. 

Dziękuję za wszystkie komentarze i chęć przeczytania opowiadania. Przepraszam za późną odpowiedź, ale miałem parę spraw na głowie.

Wciąż mam problemy z przekazaniem swoich przemyśleń i bardziej surrealistycznych konceptów w łatwiej przyswajalnie formie, ale będę się starać, by cała ta “dziwność” miała sens.

 

Hej, sporo już tytulików zajęte, ale poproszę Masa krytyczna mroku

Cześć, co prawda założyłem tu konto jakiś czas temu, ale z powodu pisania magisterki i ogólnego szaleństwa ostatnich miesięcy, nie miałem okazji zbytnio się przywitać i szybko zniknąłem.

Mam nadzieję, że tym zostanę tutaj na dłużej, publikując opowiadanka i biorąc udział w konkursach. Nie jestem zbytnio fanem hard fantasy i rozbudowanych systemów magicznych, ale uwielbiam dzieła z elementami fantastycznymi wplecionymi w życie codzienne bohaterów. Nie pogardzę także światami przedziwnymi i nietypowymi. Ogólnie wszystko blisko “wierd” jest czymś, co mogę pożerać w całości. 

Pozdrawiam!

Cześć, napisałem opowiadanie “Rób to w mroku po kryjomu” na konkurs “Fantastyka z odzysku”. Dotyczy głównie inności i postrzegania przez społeczeństwo, chociaż nie brakuje tam elementów fantastycznych i tych weird. Sama tematyka dosyć bliska mojemu sercu, a utwór “I Ciebie też, bardzo” Męskiego Grania to prawdziwy banger.

Każdemu kto zerknie na tekst, oceni i znajdzie błędy oraz koślawe zdania, niech dobry los w dzieciach (lub górach słodyczy) wynagrodzi. Z góry dziękuję!

Tekst ma około 29k znaków.

Dziękuję za wszelkie uwagi i przeczytany tekst. Wezmę je do serca i zajmę się poprawą tekstu, by wyszedł on jak najlepiej. Nie poddaję się i dalej będę się szkolić w sztuce pisania opowiadań.

Apep / Apophis, Bordeaux 1793

STRONA A JABŁKA

Agni

Apep / Apophis: https://en.wikipedia.org/wiki/Apep

Bohaterscy Bliźniacy: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ixbalanque_i_Hunahpu

Durga: https://en.wikipedia.org/wiki/Durga  

Ekajati: https://en.wikipedia.org/wiki/Ekajati

Enki

Hanuman

Hera

Jacheongbi: https://en.wikipedia.org/wiki/Korean_mythology#Segyeong_Bonpuri

Kanaloa: https://en.wikipedia.org/wiki/Kanaloa

Łada

Maui: https://en.wikipedia.org/wiki/M%C4%81ui_(M%C4%81ori_mythology)

Nodens (powrót na listę)

Rama/ Sita

Tezcatlipoca: https://en.wikipedia.org/wiki/Tezcatlipoca

Tlaloc

Toutatis: https://en.wikipedia.org/wiki/Toutatis

Weles

Zahak: https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

 

STRONA B JABŁKA

Memfis (Egipt) 1300 p.n.e.

Sparta 404 p.n.e.

Persepolis 331 p.n.e.

Judea 73 (n.e.)

Akwizgran 814

Florencja 1350

Kraków 1574

Kraków 1901

Japonia 1603

Tasmania 1642

Warszawa 1655

Londyn 1688

Królewiec 1781

Bordeaux 1793

Caracas 1812

Berlin 1866

Madagaskar 1896

Kapsztad 1900

Nowa Fantastyka