Profil użytkownika


komentarze: 20, w dziale opowiadań: 17, opowiadania: 7

Ostatnie sto komentarzy

Według mnie to szort jest udany, czyta się przyjemnie i można się uśmiechnąć :)

...bo wiosło było za długie.

Haha… Tak mnie rozbawiliście na święta, że musiałem wyciągnąć z zupy tego ziemniaka.

Swoją drogą jeżeli mamy być już tacy dokładni, to trzeba sprawdzić całe menu Bolka. Po uważnym przejrzeniu musiałem biedakowi zabrać także kalafior :(

W Polsce zaczęto go uprawiać dopiero na przełomie XVI i XVII wieku.

...bo wiosło było za długie.

Bardzo przyjemne opowiadanie. Parę razy się uśmiechnąłem (zwłaszcza przy Albusie i Szarym Pielgrzymie). Czytało się płynnie i bardzo ciekawy układ. Ogólnie duży plus ;)

...bo wiosło było za długie.

 

Spójrzcie na stopki komentarzy… Taki mały psikus :)

...bo wiosło było za długie.

Pagaj to rzeczywiście rodzaj krótkiego wiosła, ale wydaje mi się, że nazwa jest zbyt współczesna ;)

...bo wiosło było za długie.

Finklo, z waszych wcześniejszych wywodów wynika, że wiosło ma dla was bardzo duże znaczenie ;) Owszem, bohater mógł wykorzystać jakiś inny sprzęt, ale ja zdecydowałem się na wiosło i tego pomysłu będę się trzymał. Nie wydaje mi się, żebym używał go „nieporządnie” ;)

Błędy ortograficzne, a rozważania na temat tak prozaicznej rzeczy jak wiosło, są jednak zupełnie inną kategorią. O wiośle napisałem już dużo i nie sądzę, żeby zostało potraktowane po macoszemu. Myślę, że jego umiejscowienie w opowiadaniu, wielkość i temu podobne uzasadniłem wystarczająco dobrze.

 

Drewian, zapał archeologiczno– historyczny uważam za bardzo wartościowy i, jakby nie patrzeć, to Wam zawdzięczam jego rozniecenie ;). Z Twoim źródłem się zgadzam, owszem, pojawiły się nowe rodzaje łodzi, ale to nie znaczy, że zaprzestano używania tych starych. Zwłaszcza w jakiejś zapyziałej i zapomnianej wiosce ;) Poza tym do czółen, które zresztą są po prostu lepiej wykonanymi dłubankami, również używano krótkich wioseł. Co do zrozumienia błędu i zdrowego rozsądku to proponuję obustronne przemyślenia ;)

 

...bo wiosło było za długie.

Łukaszu Kuliński, deklinacji stało się zadość.

 

PożeraczkoBułek, szkoda, że Ci się nie podobało, ale Twój komentarz jest trochę mało konstruktywny.

 

Ja bym olał czy było znane czy nie ;P to w końcu fantastyka ;)

Mytrixie, lepiej bym tego nie ujął. Właśnie to starałem się przekazać w poprzednich komentarzach. Cieszę, że Ci się spodobało i dziękuję, że ze swoimi dwustoma centymetrami wzrostu stanąłeś w obronie mojego tekstu i wiosła ;)

 

BioHazardzie, bardzo się cieszę, że się podobało i dziękuję za słowa wsparcia ;)

 

Bemik, cieszę się, że się podobało, ale jeszcze bardziej bym się ucieszył z punktu do biblioteki :P

 

Drewian i Finklo… Naprawdę? Wiosło jest aż tak ważne w tym opowiadaniu? Naprawdę uważacie, że było monstrualnej długości? I czy w ogóle czytałyście moje wcześniejsze komentarze? Uspokoi was jeśli wyciągnę je z worka (nadmienię tylko, że worek to nie plecak ;)) i położę je gdzieś w kącie?

 

Toć Autor wyjaśnił, że średniowiecze. Używano wtedy do czegokolwiek krótkich wioseł?

Finklo, w średniowieczu chłopi używali przede wszystkim dłubanek, czyli niewielkich łodzi wyżłobionych z pni drzew. A więc do takich łódek, siłą rzeczy trzeba było używać krótkich wioseł, a wiosłowano podobnie jak w dzisiejszych kanadyjkach. Czyli raz z jednej strony, raz z drugiej. Jeśli nadal mi nie wierzysz to nalegam, abyś weszła na stronę: https://archeowiesci.pl/2010/06/17/dlubanka-czyli-archeologiczny-eksperyment-torunskich-studentow/ Całkiem fajny projekt studentów, którzy sami zrobili dłubankę, a na pierwszym zdjęciu zobaczysz ten, jakże ważny element mojego opowiadania, WIOSŁO!

Nawet jeśli miałoby złamane pióro, to czym innym miałoby być, jak nie wiosłem? A rozważania typu „jak by było złamane to spytałby nie po co wiosło, a po co złamane wiosło” są zabawne.

Ale może skupmy się jeszcze na samym worku. Nigdzie nie było napisane jak duży on był, mógł na przykład sięgać Bolkowi aż za pośladki. Tak więc krótkie wiosło (przypomnę, że właśnie takich używali w dłubankach) spokojnie by do niego weszło. A włożone pod kątem, do tego obłożone innymi różnymi rzeczami, które Bolek znalazł gdzieś po drodze, mogło bez żadnych przeszkód wystawać i wcale nie byłoby tam nic „niestabilnego”. Nadmienię jeszcze, że wiosło wcale nie sterczało pionowo, nie miało dwóch metrów i nie haczyło o drzwi. Było jedynie małym wiosełkiem, które sobie nieśmiało wystawało z worka.

 

Co do samego wzrostu, ludzi bywali niżsi, ale jak zawsze bywały wyjątki. Chociażby taka gigantka z Lednicy, która mierzyła 215 centymetrów. Przy niej to nawet Ty, Mytrixie, wymiękasz :P

 

„A w dowodzie nie ma wzrostu w centymetrach. ;-p”

W moim dowodzie też jest wzrost podany w centymetrach ;P

 

Myślę, że długość mojego komentarza w pełni odzwierciedla wagę poruszonego przez was problemu.

...bo wiosło było za długie.

Przyznaję, nie zwróciłem wystarczającej uwagi na cukier. Zmieniłem go na miód i mam nadzieję, że teraz wasza (prze)wrażliwość na prawdę historyczną będzie w pełni zaspokojona.

Sama destylacja była już znana w średniowieczu.

Poza tym chyba najważniejszy jest sam tekst, a nie kwestie “mieli wtedy cukier, czy nie mieli”.

 

Finklo, za przykłady dziękuję, teraz już wiem na co zwrócić uwagę i w wolnej chwili poprawię.

...bo wiosło było za długie.

Łukaszu Kuliński, cieszę się, że mimo tych mieszanych uczuć miło spędziłeś czas :) Ale co do egzorcystów-cwaniaków to kojarzę tylko Jakuba Wędrowycza, który zresztą działał w czasach współczesnych, a nie jak mój bohater w średniowieczu.

 

Enzaet, powyższe opowiadanie miało być prostą historyjką, taką, żeby miło spędzić przy nim czas i się uśmiechnąć. Nie starałem się przemycić jakiegoś przesłania. No i nie do końca się zgodzę, że nic nie wnosi… Skoro miło Ci się czytało to znaczy, ze przyjemnie spędziłaś czas na lekturze, a więc opowiastka nieco tej przyjemności wniosła do życia :) W każdym razie cieszę się, że miło Ci sie czytało.

 

Funthesystem, dziękuję za miłe słowa.

 

Finklo, fantastyka może aż tak nie wylewa się z tego opowiadania, ale czy zmory i inne demony słowiańskie nie są w dzisiejszych czasach nieco fantastyczne? Tak naprawdę niewiadomo, czy ten rudzielec był tylko zwykłym pijakiem. Może rzeczywiście był zmórem? 

Akcja opowiadania dzieje się w średniowiecznej Polsce, a destylarnia raczej nie jest wynalazkiem XXI wieku ;)

Co do wiosła… Pomijając fakt, że Bolkowy worek jest „magiczny”, to nie każde wiosło musi mieć od razu dwa metry. Myślę, że takim starym, nieco spróchniałym wiosłem od łódki można swobodnie operować ;)

I jakbyś mogła podać jeden, albo dwa przykłady tej kulejącej przecinkologii to byłbym wdzięczny ;)

 

Regulatorzy, dziękuję za wskazówki. Już te masła maślane poprawiłem ;) A co do zabawności tekstu… no niektórym się podobało i wywołało uśmiech na twarzy, więc to rzecz gustu. A co do elementu fantasy to wspomniałem wyżej więc już nie będę się powtarzał ;)

...bo wiosło było za długie.

Sarmato, sądzę, że to powtórzenie zostało użyte celowo – ja przynajmniej takie odniosłam wrażenie.

Też mi to przez myśl przeszło, ale nie byłem pewien, więc uznałem, że zwrócę na to uwagę, gdyby przypadkiem było inaczej :)

...bo wiosło było za długie.

Tekst bardzo przyjemny i, jak wspomniała Finkla, ckliwy. Dla mnie nie tylko początek jest taki, ale i reszta tekstu. Choroba żony, kochający mąż, który oddaje swoją duszę i później przez kilkadziesiąt lat patrzy na swoją rodzinę… porusza najczulsze struny ;)

Sam pomysł na “istoty bezkształtu” bardzo fajny i to zakończenie: “Nie mam pojęcia, ile takich istot błąka się po światach.“ – bardzo fajne, podoba mi się ;)

Jeśli chodzi o te drobne, nieistotne drobiazgi to rzuciło mi się w oczy tylko: “– To nie będę prawdziwy ja – stwierdził prawdziwy Jan.” – powtórzenie. Poza tym napisane bardzo przystępnie ;)

...bo wiosło było za długie.

Przeczytane. Choć tytuł był, powiedzmy, że intrygujący, to samo opowiadanie nie specjalnie mnie porwało. Rozmowa chłopów w karczmie, jak i prace Luki w zagrodzie dla świń były nieszczególnie interesujące. Zamiast tego lepiej by było skupić się na samych poszukiwaniach ogra, bo wydaje się trochę mało wiarygodne to, że zaraz po wejściu do ogromnego lasu, usłyszał krzyk kobiety i spotkał potwora. Sam ogr jak dla mnie ma trochę zbyt wyszukany język, to samo tyczy się późniejszych słów Luki w rozmowie z królem.

Natomiast sama idea na pozbycie się ogra całkiem ciekawa, mam na myśli “aby ktoś przestał coś robić, spraw aby mu to obrzydło”. Wykonanie już niekoniecznie najlepsze, bo trochę za bardzo… monotematyczne. Wiecznie szukająca kochanka Rozetka jakoś… no nie bardzo mi pasuje. Poza tym jeśli się nie mylę to ogr i Rozetka przypadli sobie do gustu, więc wcale ogrowi nie obrzydło to co robił.

Sam tekst wymaga jeszcze sporo poprawek, interpunkcja i szyk zdań kuleje w wielu miejscach. To jednak bardzo łatwo naprawić, a im więcej będziesz pisał, tym warsztat będzie lepszy. Poniżej kilka uwag odnośnie błędów. Na pewno jak się zjawią regulatorzy, tekst pod tym kątem będzie zbadany dokładniej ;)

 

…to jeszcze raz za czas z jakąś gdzieś na sianie się skończy. – troszkę pogmatwane to zdanie i tak naprawdę nie bardzo wiem o co chodziło

 

Inne, z lepszym jadłem, napitkami i na pewno z lepszymi karczmarkami – powtórzenie

 

Jestem pewien, że nie jedno panisko na dworze ma więcej za uszami(+,) niż pół naszej wsi. – przecinek

 

Stuknęli się glinianymi naczyniami(+,) po czym opróżnili ich ciemnoczerwoną zawartość do dna. – przecinek

 

Rozetka pochmurniała – raczej spochmurniała

 

jedno oko było zawsze skierowane w przeciwną stronę niż drugie(+,) a włosy miała tak rzadkie i postrzępione… – przecinek

 

wielu rycerzy próbowału już zgładzić tego Ogra. – literówka

 

W przeciwnym, czyli jak co roku, dostaną to co zwykle. Zupę na starych jarzynach albo pieczone szczury. – chyba powinno być: W przeciwnym razie, – poza tym przydało by się trochę przebudować te zdania i złączyć w jedno.

 

Czubek ciemnopomarańczowego słońca zaczął prześwitywać nieśmiało między falującymi na porannym, rześkim wietrze zbożami – trzeba by przebudować, trochę mi te zboża na końcu nie pasują, a do tego szyk: “zaczął nieśmiało prześwitywać”, no i nie wiem czy można powiedzieć czubek słońca.

 

Koszula przyklejała się mu się do mokrych pleców a czoło skrzyło od potu. – troszkę za dużo tych “się” ;)

 

No, ale w końcu należy mi się mała przerwa – pomyślał, jednak zanim zdążył chociaż odłożyć łopatę ktoś podszedł do zagrody. – chociaż można, a nawet trzeba by wykreślić.

 

Coś mi się wydaję, że się parę kijów szykuję. – literówka

 

Łopata poszybowała pod błękitnym niebem i niemal nie trafiła w niczemu winną świnię. – to zdanie też mi nie bardzo pasuje, wydaje mi się, że zupełnie by wystarczyło tak: “i omal nie trafiła w świnię”.

 

– Nie widziałem takiej pewności siebie nawet u zapakowanych w żelazne zbroje i z wielkimi toporami w rękach ludzi. – znowu trochę szyk szwankuje. Wystarczyłoby “zapakowanych w żelazne zbroje ludzi”, a jeśli mają być i topory to trzeba w zdaniu co nieco poprzestawiać.

 

Popielata, brudna koszula sięgała mu do kolan gołych nóg, na których nie było nawet butów. – to zdanie można by śmiało skrócić. Poza tym, czy kolana są jeszcze w innym miejscu niż nogi? ;)

 

...bo wiosło było za długie.

Czytało się przyjemnie i choć gustuję w opowiadaniach fantasy, to ten tekst naprawdę mnie wciągnął. Z każdym akapitem coraz bardziej ciekawiło mnie co to za dziewczyna.

Jednak zakończenie, choć ciekawe, to pozostawia lekki niedosyt. Myślałem, że tajemnicza dziewczyna to ktoś w rodzaju anioła stróża, który najpierw wystawił narratora na próbę, a gdy ten ją przeszedł, pomógł mu w trudnych chwilach. Na koniec jednak zamiast Łucji pojawia się ona, czarnowłosa nieznajoma, a czytelnik pozostaje z nurtującym pytaniem “O co chodzi?”.

...bo wiosło było za długie.

Sarmato, pod Twoim tekstem już się wypowiadałam, ale teraz oficjalnie: czuj się powitany. :-)

Mam nadzieję, że i pod kolejnym tekstem znajdę Twój komentarz ;)

...bo wiosło było za długie.

Choć swój debiut na fantastyce już miałem (konkurs „zło dobrem poczynione”) to dopiero teraz zauważyłem ten temat :) Zatem chciałbym się teraz tak oficjalnie, z szerszym gronem przywitać. Witajcie!

Ze swojej strony mogę obiecać, że na pewno na jednym tekście nie poprzestanę (mogę zdradzić, że pracuję już nad kolejnym). W między czasie skrobnąłem co nieco na konkurs wiedźmiński, ale i tam się nie udało, więc liczę, że sprawdzi się stare powiedzenie „do trzech razy sztuka” :D

...bo wiosło było za długie.

„Jeśli mój komentarz uważasz za krzywdzący, mogę go usunąć.„

Regulatorzy, spokojnie, jestem za wolnością słowa ;)

 

Finklo, każdy czytelnik lubi, jak się go zabiera w inne miejsca, bo też każdy ma inny gust. Jednak nie można zawsze zabierać go w piękne i nieskazitelne miejsca.

 

Mój świat jest podobny do naszego, bo bardzo się na nim wzorowałem, a husaria to mój konik ;) Ale uznałem, że reklamując go z podpiskiem „fantasy” i zamieszczając w nim państwa, których w naszym świecie nie ma, będzie dość jasne, że to wszystko jest wymyślone :)

 

Moja staja, jak chyba w większości utworów fantasy, mierzy 2,5 mili drogowej, co w przeliczeniu daje około 4 kilometry (przyjmując, że jedna mila ma 1,6km.). Zatem moi bohaterowie mieli do przejechania dwie staje (razem 8 kilometrów), co, razem z powrotem daje 16 kilometrów. Do tego wszystkiego wóz utknął w błocie, więc galop przez 16 kilometrów, po grząskim terenie raczej zająłby dużo więcej czasu niż 2-3 minutowa rozmowa z kowalem :)

Pomijając już wszelkie obliczenia matematyczne, to po prostu tak zrobili i już. My też nie zawsze podejmujemy słuszne decyzje. A temu komuś, kto przyniósł informację o utknięciu wozu, raczej ciężko by było przytachać kilka siedmiometrowych kopii :) No i w chwili kiedy przyjechał, nie było jeszcze wiadomo, że starcie wybuchnie lada moment, bo dopiero podczas rozmowy jeden z czeladników poinformował, że przeciwnik ruszył :)

 

I bardzo mi miło powitać Cię, Tensza :) Mam nadzieję, że opisana przeze mnie wojenka przypadnie Ci do gustu :)

...bo wiosło było za długie.

Regulatorzy, nadal uważam, że krytykowanie tylko kawałka tekstu, jest krzywdzące dla całości

 

Finklo, pisząc opowiadanie starałem się opisać otaczający świat ze wszystkimi szczegółami, aby czytelnik mógł to sobie łatwo wyobrazić i poczuć się, jakby tam był. Wydaje mi się, że w tym tkwi całe sedno pisania, w końcu u samego Tolkiena widzimy masę opisów przyrody, a R.R.Martin często obrazuje noszone przez bohaterów stroje, czy potrawy, jakie jadają na ucztach (Wiem, wiem. Daleko mi do Tolkiena, czy Martina, ale trzeba się uczyć od najlepszych).

Opisanie tego w taki sposób, aby czytelnik zobaczył ten świat, tak jak widzi go autor, stanowi jedną z większych trudności pisania opowiadań. Przykro mi, że Ci się nie spodobało. Jednak, jak widać, są osoby, którym takie przedstawienie świata odpowiada.

Co do fabuły… no jak wcześniej wspominałem, nie bardzo podoba się damskiej części „widowni”. Nie jest może jakoś bardzo skomplikowana, ale wydaje mi się, że dość konkretna. Każdy lubi co innego ;)

Przypominam po raz kolejny, jest to wymyślony świat. Końcówka „-ski” w Polsce była charakterystyczna dla szlacheckich nazwisk. Ja w swoim opowiadaniu dla Slahtów, przyjąłem końcówkę „-wicz”. Samborowicz to syn Sambora, zgadza się. Taki też był zamysł i takie też zasady panują w moim wymyślonym świecie. Jak opisywałem, nadanie nazwiska od imienia, było wysokim wyróżnieniem.

Nie wiem co dziwnego jest w twierdzeniu, że dziczyzna jest tłusta, a moi bohaterowie nie przewidywali bitwy, dlatego też nie zabrali kopii. Liczyli, że uda im się przesunąć granicę, a Nularczycy tego nie zauważą. No i myślę, że jednak szybciej załatwili sprawę u kowala, bo jakby mieli jechać cztery staje (do wozu i z powrotem), co daje około pięciu mil drogowych, zajęłoby to im dużo więcej czasu. Z racji, że wojsko Nularu już nadciągało, z pewnością nie zdążyliby pojechać po kopie, zabrać je, wrócić i zaatakować jako pierwsi.

 

Nie chciałbym wyjść na gbura i kogoś, kto nie potrafi przyjąć krytyki. Po prostu bronię swojego tekstu ;) Krytykę oczywiście przyjmuję i jestem wdzięczny za wskazówki. Na pewno w przyszłości będą mi pomocne ;)

...bo wiosło było za długie.

Bardzo się cieszę, że Ci się podobało Nimrod. Wiele to dla mnie znaczy i zachęca do dalszej pracy i poprawiania warsztatu :)

Tekst czytałem dobre kilka, jeśli nie kilkanaście razy i jak widać, nie starczyło to na wyłapanie wszystkich powtórzeń.

W każdym razie dziękuję za wsparcie i dobre słowo :)

 

Jak widzę utwór nie bardzo podoba się damskiej części „widowni”.

 

 Regulatorzy, dzięki za wskazówki. Na niektóre rzeczy nie zwróciłem uwagi, niektóre przeoczyłem. W wolnej chwili popracuję nad tekstem.

No i powtarzam, to opowiadanie nie jest opowiadaniem historycznym. Tylko się wzorowałem na sarmackiej Polsce i husarii. Nie chcąc kopiować słowa „pocztowy”, użyłem określenia „czeladnik”, jak również byli określani pocztowi husarscy.

A tutaj przykład zaczerpnięty z pierwszej lepszej strony: „Pocztowy – członek pocztu, był żołnierzem służącym w wojsku (…). Pocztowi zwani byli również pacholikami, czeladnikami, szeregowymi lub osiadaczami.” Poza tym w książce Jacka Komudy “Samozwaniec” też możemy spotkać to określenie.

No cóż, nie wszyscy stajenni mówią poprawną polszczyzną. Rozumiem, że mogło się nie podobać, bo tematyka nie przypadła do gustu i są niedociągnięcia językowe, ale stwierdzenia „oczy zaczęły mi krwawić”, czy „wykonanie woła o pomstę do nieba!” są chyba trochę przesadzone i sprawiają przykrość. Poza tym, ja wyznaję zasadę, że uczciwa krytyka wymaga znajomości całego tekstu.

...bo wiosło było za długie.

Dziękuję za komentarz i wskazówki, na pewno się przydadzą ;)

 

Jednak parę spraw chciałbym wyjaśnić.

 

Po pierwsze, debiut na fantastyka.pl, nie literacki, więc ten komentarz wydaje mi się zbędny ;)

 

Po drugie, świat w opowiadaniu jest światem wymyślonym przeze mnie. Owszem, wzorowałem się na sarmackiej Polsce, a inspiracją dla hucarzy, byli husarze. Także hucarze to jednostka wojskowa w moim wyimaginowanym świecie  ;) 

 

Mowa Kazaków jest stylizowana na mowę wschodnią, nie staropolską, co jest sporą różnicą i raczej nie przypomina „nowogadki gimbazy”, chociaż nie mogę być pewien, bo nie używam tego slangu  ;)

 

„Dialogi pełne niezabawnych, nużących przekleństw” – przekleństwa pojawiają się zaledwie w dwóch, trzech dialogach i z reguły nie są to popularne, znane nam z dzisiejszych czasów wulgaryzmy. Te użyte przeze mnie wywodzą się z mowy staropolskiej. Z racji, że państwo w moim wymyślonym świecie, wzorowane jest na sarmackiej Polsce, to wydaje mi się, że są one jak najbardziej na miejscu i dodają tylko smaczku. Ale rozumiem, nie każdemu może się to podobać. Moi bohaterowie nie są błędnymi rycerzami, a awanturnikami, przez co mają język, jaki mają.

 

Motyw fantastyczny ukazuje się trochę później, jest on bardzo konkretny i nie sposób go przeoczyć ;)

...bo wiosło było za długie.

Nowa Fantastyka