Bez tytułu

Kolejny pacjent, zabrany z domu, sprzed komputera. Kolejny na obserwacji w moim szpitalu. Patrzyłam na niego: siedział, śmiejąc się szaleńczo. Nie pomyślałabym, że ludzi może ogarnąć tak nienaturalny, filmowo wyglądający obłęd, a jednak teraz byłam tego świadkiem i wcale mnie to nie bawiło. Przeciwnie: dreszcz przebiegł mi po plecach. Raz jeszcze spojrzałam na sanitariuszy, którzy przywieźli nieszczęśnika.

– To ta sama strona internetowa, co poprzednio?

Pokiwali głowami. Wiedziałam że, podobnie jak ja, chcą wiedzieć, co wyczytali w Intenrecie ci oszalali ludzie. Jaką okropną tajemnicę krył umieszczony na portalu literackim tekst, którego temat wykrzykiwali między napadami obłąkańczego śmiechu:

– Bez tytułu! Bez tytułu!

Koniec

Komentarze

Prosiło się.

Niestety, nie jest to część pierwsza.

:).

Heh.

Świetne :) Myślę, że mimo wszystko powinnaś się pokusić o napisanie pierwszej części ;)

Pierwszą część napisało samo życie... znaczy się, forum.

Już zacząłem wywracać oczami, widząc kolejne opowiadanie bez tytułu, a tu proszę, żart. Uff.

Lecą smoki pod obłoki, wiatr im kręci smocze loki

vyzart, to nie żart, to obłęd czający się w mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy :)

Zgrabne.

Ha, też sobie pomyślałem "no nie, kolejny bez tytułu", a tu proszę, jaka miła niespodzianka ;)

Klikałem na tytuł "Bez tytułu" z postanowieniem, że An-Nah czy nie An-Nah, dam popalić hurtem za wszystko, co z tą plagą się łączy. Przetarłem oczy, którym nie dowierzałem, przeczytałem ponownie... An-Nah, jesteś bardzo duża! {Wielką zostałabyś, gdyby nie zabrakło przecinka w trzecim zdaniu... :-) }