Kocia emerytura [A2013]

– Biały nie rozglądaj się, stała czujność!

Kot położył uszy po sobie, zawstydzony. Życie pomocników nie było lekkie. Westchnął zrezygnowany.

Czemu urodziłem się biały?

Czarny był zły. Nie udało im się zorganizować transportu. Akcja z meteorami była tak brawura i sprawnie przeprowadzona, że dowództwo przysłało kolejne rozkazy.

Przygotować asteroidę w jedno popołudnie. Nie do wiary! Czarny wypatrywał bezdomnego, by przeprowadzić akcję. Byli idealni do zadania. Mieli najsilniej działającego pecha. Od ich energii aż gęstniało powietrze. I nie tylko od energii, nawiasem mówiąc. Końcówka ogona Czarnego falowała nerwowo. Wtem zatrzymała się.

– Idzie! – syknął do Białego.

Ryba leżała w pogotowiu.

Czarny wyskoczył z ukrycia i przebiegł dziadowi przez drogę.

– Osz ty! Poszedł precz! – Staruch próbował kopnąć kota, oczywiście bez efektu.

Czarny zwiał na murek. Zjeżył sierść i syknął.

Oho, jest bardzo zły. Biały przezornie dołączył do Czarnego. Lepiej się nie narażać.

– Dawaj rybę i kończmy z nimi. Kopać kota, kto to widział! Poczekaj cwaniaku! – Chwycił rybę i pochłonął ją z furią.

Tym razem musiał się mocno skupić. Meteory to nic wielkiego, ale zmienić tor lotu asteroidy? Musi być duża, żeby doleciała do ziemi nie spalając się po drodze. To nie taka prosta sprawa. Na szczęście nie był sam. Czarni bracia już obsadzili murek. Każdy z przybocznym Białym. Żadnych Rudych! Oni mącili aurę. Koty skupiły myśli na asteroidzie przelatującej obok Ziemi. Zmieniły jej tor lotu.

***

– Biały co widzisz? – Czarny leżał na parapecie i zawzięcie czyścił sierść. Niedługo mają transport, trzeba jakoś wyglądać. Asteroidą się nie przejmowali. Miała spaść daleko od nich. Przecież nie stracą jednego z dziewięciu kocich żyć na rzecz Ziemi. Co to, to nie.

Biały wyskoczył na parapet, jak rażony piorunem.

– Minął Ziemie! Ominął nas!

Czarny wskoczył przez okno do domu. Gapił się na w odbiornik telewizyjny niedowierzając. Rzeczywiście, transmisja na żywo pokazała, jak asteroida przeleciała dosłownie o włos od Ziemi.

– Biały, za mną!

Koty biegły jak szalone w stronę uliczki, gdzie wybrały cel. Długo nie musiały szukać. Dziad rozłożył się z całym majdanem pośród odpadów. Popijał nalewkę.

– Haha głupie koty! – zawołał podpity. – Ja się was nie boję – bełkotał.

Czarny podszedł do niego na odległość, z której dziad spokojnie mógł mu przyłożyć. Kot nie przejmował się tym.

– Wy wcale nie przynosicie pecha. – Ciągnął monolog staruch nie przejmując się w ogóle, że przemawia do kota. – Znalazłem pieniądze, kupiłem wino. A to – zaświecił monetą przed pyszczkiem kota – zostawiłem sobie na szczęście.