Napój energetyczny [M2013]

Prometeusz dostrzegł w oddali ogromną i bardzo stromą górę. Przyśpieszył chcąc znaleźć się jak najszybciej u celu podróży. Będąc już bardzo blisko zobaczył duży głaz, a po chwili również ludzką postać.

 

– Witaj, Syzyfie – powiedział lądując.

 

Były król spojrzał na niego. Jego wzrok wyrażał rezygnację i zmęczenie.

 

– Witaj – odpowiedział bez entuzjazmu, po czym opierając ręce o głaz z ogromnym wysiłkiem zaczął go pchać w stronę góry.

 

– Przyleciałem do ciebie bo chcę ci pomóc – kontynuował tytan.

 

– Ciekawe jak? – odpowiedział nie przerywając pracy.

 

– Mam specjalny napój, który pomnoży twoje siły.

 

Król stanął najwyraźniej zaintrygowany.

 

– Wykradłeś boski nektar?

 

– Od razu, wykradłeś – oburzył się Prometeusz, a po chwili dodał. – Myślisz, że tylko bogowie potrafią zrobić taki nektar?

 

Syzyf tylko pokiwał głową z powątpiewaniem, tytan nie zrażony mówił dalej.

 

– Przyniosłem napój, który zrobili ludzie.

 

Były król na te słowa ponownie wrócił do pracy. Prometeusz podszedł bliżej, wyciągnął z kieszeni srebrną puszkę z napisem „Tiger” i podał Syzyfowi.

 

– Spróbuj, w końcu czym ryzykujesz?

 

Zapytany spojrzał na specyficzny pojemnik, nigdy w życiu nie widział niczego podobnego. Zaintrygowany wziął go do ręki i spytał z niedowierzaniem.

 

– I to ma mi pomóc?

 

– Mówię ci, spróbuj a sam zobaczysz.

 

Syzyf spoglądał na dziwny przedmiot zastanawiając się co zrobić, po chwili spytał.

 

– Jak to się piję?

 

Prometeusz otworzył puszkę i powiedział.

 

– Pucharu żadnego nie mam, musisz pić z tej dziurki.

 

– No dobrze, niech ci będzie – stwierdził bez zapału, a następnie uniósł pojemnik do ust wypijając całą zawartość.

 

– No i co? – spytał Tytan.

 

Syzyf stał w milczeniu zastanawiając się czy Prometeusz nie zakpił sobie z niego. Po chwili jednak poczuł iż jego serce przyśpieszyło. Wyraźnie odczuł jakąś wewnętrzną energię, jego ciało chciało eksplodować.

 

– Coś się dzieje, rzeczywiście czuję w sobie siłę.

 

– Na co czekasz. Łap ten kamyczek i rzucaj na sam szczyt – Prometeusz kipiał entuzjazmem.

 

Nie musiał dwa razy powtarzać, Syzyf podniósł ogromny głaz, gdyby go upuścił zostałby rozgnieciony jak robak. Tymczasem on bez wysiłku wypchnął ciężar w stronę szczytu. Jednak ku swojemu przerażeniu zobaczył, że głaz zamiast spaść na szczyt góry wznosił się szybko i po chwili zniknął im z oczu.

 

– No i co teraz? Co ja powiem Zeusowi? – krzyknął przerażony.

 

Prometeusz był równie zaskoczony co Syzyf. Zamiast mu odpowiedzieć na pytanie, skwitował krótko – Chyba poleciał na wschód.