Parabola

 

 

 

Czekaliśmy. Zamknięci w sobie i milczący.

Zatrzeszczało plastikowe krzesło. Jedna z pań siedzących przede mną, poruszyła się. Podnieśliśmy oczy, szczyl ze słuchawkami nawet nie spojrzał.

– Boże drogi… – rozniosło się po pomieszczeniu. Każdy nie mógł doczekać się swojej kolejki.

– Grzegorz Bury. Powtarzam. Grzegorz Bury – zatrzeszczał mikrofon. Inni myśleli, że to do nich. Poderwali się z miejsc.

Wszedłem do pokoiku.

– Proszę się położyć.

– Tutaj?

– Tak.

Posłusznie wykonałem polecenie.

Oho. Dzisiaj coś lepiej się leży. To te nowe poduszki? – pomyślałem.

– Zamknij oczy.

Zamknąłem.

 

 

*

 

 

Wbrew pozorom nie była to monotonna praca. Chodzenie do niej sprawiało mi niewyobrażalną przyjemność. W tym wszystkim najbardziej lubiłem mojego Stefana. To ktoś, na kim można było zawsze polegać. Przy nim, mój dysk, po prostu nie mógł się zwalić na łeb, na szyję – był moim żółwiem.

 

– Trzymasz się tam? – spytał kiedyś.

– Nie bardzo.

– To znaczy? Co ci?

– Coś mi słoń odpadł i tyle.

– Hm. Rozumiem. Czekaj. O. Jest. Ustawiłem do pionu.

 

Ratował mnie za każdym razem, gdy kontrolerzy próbowali modyfikować moje halucynacje. Cenzurowali dużo pomysłów. Stopniowo. Najpierw niewinne zamazanie nazwy jachtu, który wcześniej zamówiłem. Ubieranie nieziemskich dziewczyn, gdy te miały pozostać takimi, jakimi je stworzyłem.

Wiele razy zastanawiałem się, dlaczego płacę taką kasę, jeśli oni, po prostu, zabierają mi całą frajdę z posiadania świata.

Minąłem naszą kawiarnię, gdzie zwykle wstępowaliśmy. Serwowali tam najsmaczniejszą kawę w mieście. A i ceny były rozsądne. Zresztą tu nawet nie były potrzebne pieniądze, mogłem mieć co tylko chciałem.

Daleko za mną było też wesołe miasteczko z dzieciństwa.

Spędziłem mnóstwo czasu przy jego budowie. Zadbałem o każdy detal: kolorowe drzwiczki przy karuzeli, „ piekielna otchłań ” – kolejka dla najstarszych, i zapach waty cukrowej, który snuł się, jeszcze przed samym wejściem. Kochałem to miejsce.

Niebo mogłoby być trochę bardziej niebieskie – pomyślałem. Udało się. Nienawidziłem szarości – tak samo jak Stefan.

 

Dotarłem w końcu na miejsce cotygodniowych spotkań. Siedział pod rozłożystą jabłonką.

Umiejscowiłem się obok.

Trawa była zdecydowanie za ciemna, ale pojaśniała, gdy tylko jej dotknąłem.

– Chcesz trochę żelków? To te z ulicy Krzywej. Na dnie znajdziesz parę malinowych.

Przyjaciel odebrał ode mnie pudełeczko.

– No to, co dzisiaj robimy? – spytał.

– Hmm.

– Jeszcze nie wiesz? Korzystaj póki możesz… – Chwycił cytrynową „dżdżownice” w lepkie łapki i wpakował do pyszczka. – Ja mam myśl.

– To znaczy?

– A czego ci najbardziej brakuje? Rozejrzyj się. Może zgadniesz.

Rozejrzałem się. Czego mi niby brakowało? Miałem wszystko.

– No, szybko.

– Nie wiem…

– Dzieci, chłopie. Brakuje ci tu dzieci.

– Dzieci?! Akurat one nie są mi potrzebne do szczęścia.

– No. Zobaczysz. Jeszcze je pokochasz.

– No nie wiem…

– Stworzyłeś chyba wszystko. Na więcej pomysłów nie wpadniesz. No. Migiem. Masz kobiety, powinieneś mieć i bachorki. – Pomasował rozdęty brzuszek. Sięgnął po kolejną porcje. Tym razem – gruszkową.

– O. Choćby dlatego. – Wskazał kolorowe baloniki, które akurat przelatywały nad naszymi głowami.

 

Zgodziłem się. Trzeba się jakoś ustatkować – nawet w fikcyjnym świecie.

Chciałem je po prostu stworzyć. Pstryk i już. Stefan jednak polecił mi coś zupełnie innego – jak przystało na ortodoksyjną, żydowską żabę.

Zorganizowaliśmy wybory. Przygotowaliśmy plakaty i ulotki. Co godzinę ogłaszaliśmy w wiadomościach, że rekrutacja odbędzie się w kręgielni „ Szczęśliwy traf„, około godziny dziewiętnastej. Stefan uważał, że będzie to najlepszy sprawdzian umiejętności przyszłych matek.

Prosiliśmy panie o szerokich biodrach, ładnych buziach i niewielkich stopach.

Jak się później okazało, wszystkie panie spełniły nasze wymogi. Decyzja była trudna.

– Przedstaw się.

– Nazywam się Agnieszka numer trzy. Mam dwadzieścia sześć lat. Lubię latać w przestworzach, wiosną puszczać latawce. Kocham krówki.

– Ciekawa, ciekawa – szepnąłem do mojego przyjaciela.

– Mam ładną buzię, szerokie biodra. Numer stopy – trzydzieści siedem.

Kobieta zakręciła się w miejscu.

Kolejna, była nieco inna:

– Jestem Agnieszka numer cztery.

– Lat?

– Dziewiętnaście i pół.

– Nie jesteś trochę za młoda, panno?

Dziewczyna podeszła bliżej.

– Mam ładną buzię.

– A no masz, prawda.

– No i biodra nie za wąskie – dodał Stefan. Jego ślepka spoczęły na stopach kandydatki. – Jaki numer?

– Trzydzieści sześć. Jestem też dobrą kucharką. Moje szarlotki i placki dyniowe uchodzą za najlepsze.

– Skarb! – zakumkał przyjaciel. – Weź ją! Weź!

– No nie wiem. Odezwiemy się do ciebie, Agnieszko.

 

Zdecydowałem się na zupełnie inną kobietę. Zwykle widywałem ją przy huśtawce. Bawiła się włosami i cichutko nuciła kołysankę – tą samą, którą śpiewała mi moja mama, gdy nie mogłem zasnąć.

– Agnieszko? – zacząłem niepewnie. – Chcesz mieć dzieci?

Nawet nie musiałem pytać. Tutaj wszystkie mnie kochały. Byłem dla nich ja bóg.

Przerwała melodię.

 

Niestety dzień dobiegał końca.

 

 

*

 

 

Otworzyłem oczy.

Wszystko mnie bolało. Kości zdawały się wrzynać w mięśnie. Głowa pękała od natłoku psychotropów.

– Dobrze panie Grzegorzu. Dzisiaj nie udało się nic stworzyć. Następnym razem proszę korzystać. Taka moja rada. Jak pan wróci do domu, musi pan odpocząć. Wziąć ciepłą kąpiel.

– Oczywiś – cie.

– Gotówką czy kartą?

– Kartą.

Dobrze, że Marta nie pyta, gdzie znika cała moja wypłata.

 

Wróciłem do domu. Czekała na mnie z obiadem. Ciepłym i bardzo smaczny. Była mistrzynią. Moją jedzeniową wróżką. Widziałem, że jest wykończona, dlatego nie męczyłem jej dzisiaj.

Tak jak poleciła mi pani w klinice, wziąłem kąpiel, przy okazji – ogoliłem się, i zakopałem w ciepłej pościeli. Marta już spała. Wyglądała tak pięknie. Niewinnie. Mogłaby być moją Agnieszką.

– Jak ci się spało? – spytała, gdy obolały wszedłem do kuchni.

– A całkiem. – Uśmiechnąłem się. Myła coś w zlewie. Minąłem narzeczoną i powlokłem się w stronę łazienki.

Zamknąłem drzwi na klucz.

Spojrzałem w lustro.

Wyglądałem tragicznie. Przetłuszczone pasma włosów oblepiały blade czoło. Sino – fioletowe wory pod oczami nie dodawały uroku.

Szybko sięgnąłem po szampon Marty.

Umyty i pachnący nie wyglądałem już tak tragicznie. Mogłem bez przeszkód pokazać się kobiecie i kolegom w pracy, nie narażając się przy tym na „troskliwe” uwagi.

 

 

 

Nasz ślub miał odbyć się dwudziestego trzeciego sierpnia. W sobotę. W kościele św. Anny. Od razu spodobała nam się te drewniane rzeźby, kolorowe witraże i ciepłe oblicze księdza. Ludzie też jacyś tacy milsi. Stefan wiele razy mówił, że ten kościół jest okropny, żebym z Martą ściągnął jakiegoś rabina, a on sam mógłby zostać moim Chatanem. Śmiałem się wtedy i zabierałem mu lizaka, którego kupił w mojej cukierni. Słodycze wyraźnie nie służyły żabom.

 

Tydzień minął bardzo szybko.

Siedziałem w klinice i czekałem na swoją kolejkę. Nerwowo bawiłem się kluczami.

– Katarzyna Krzywik. Powtarzam. Katarzyna Krzywik.

Kobieta wstała z miejsca. Zniknęła za jasnymi drzwiami. Po pięciu minutach wróciła, nienaturalnie blada, z trzęsącymi rękoma.

– Michał Rakoczy. Powtarzam. Michał Rakoczy.

Zdziwiłem się. Wcześniej brali ludzi co godzinę.

– Grzegorz Bury. Powtarzam. Grzegorz Bury.

 

 

*

 

Byłem już u mnie. Przemierzałem pomarańczowe pola kwiatów, szybciej niż zwykle. Śpieszyłem się.

Wbiegłem w alejkę ruchomych drzew, sad był już blisko. Zauważyłem Stefana wspartego o jabłoń. Agnieszka obejmowała go.

– Stefan! – krzyknąłem.

– Tak? – Przyjaciel lekko odepchnął dziewczynę. – Co się dzieje?

– Coś tu nie gra!

– Nie rozumiem.

– Coś kombinują tam na górze. W moim świecie.

– Co ty pleciesz?

– A w ogóle, co ty robisz z moją Agnieszką? – Stefan uśmiechnął się tak szeroko, jak tylko umiał. Spojrzał na pannę i otoczył lepką łapką.

– Kochamy się.

– Dobra, nieważne. Mamy kłopot. – Przyjacielowi widocznie ulżyło.

– No. Co jest?

– Biorą nas szybciej niż zwykle.

– I?

– I po pięciu minutach mamy wychodzić.

– No i co?

– No i to! Coś mi tu śmierdzi.

– Nie przesadzasz?

Nagły błysk rozdarł zielone chmury. Jasna, czerwona wstęga powiększała się z każdą kolejną sekundą. Stefan zakumkał nerwowo:

– Co jest? To ty?

Nie odpowiedziałem. Stałem, wpatrzony w rzędy coraz to nowych, pojawiających się kolorów.

– Grzesiek!

Drapacze chmur powoli, klatka po klatce, waliły się na przerażone Agnieszki. Lecące, fioletowe kaczki zakwakał głośno. Przyjaciel porwał za rękę dziewczynę. Uciekali. No ładnie. Stefan potrafi biegać – pomyślałem.

Świat wypełnił się słodkawym zapachem waty cukrowej. Wesołe miasteczko ginęło. Ginął mój świat.

 

 

*

 

– Halo. Panie Grzesiu.

Nie otwierałem oczu. Nie odpowiadałem. Szczerze ich nienawidziłem. Zabili mojego Stefana.

– Panie Bury!

– Nie odpowie.

 

 

 

„Klinika została zamknięta, zaraz po tym, kiedy policja zainteresowała się placówką. Pacjenci przyjmujący leki psychotropowe, wysłani zostali na badania. Zaobserwowano liczne wyniszczenia organizmu, zaburzenia percepcji, a w skrajnych przypadkach śpiączkę. Lekarzy odpowiedzialnych za nielegalne prowadzenie działalności czeka dożywocie. Coraz to nowe rodziny zgłaszają się, żądając odszkodowania. Trwa postępowanie karne. „

 

Marta dawno nie czytała większej głupoty. Musi przestać wchodzić na „Onet.pl”.

Sięgnęła po telefon i wybrała numer Grześka. Ciekawe, na co ma dzisiaj ochotę. Może pomidorową?

 

*

 

Usiadłem pod jabłonką.

Patrzyłem, jak niebo staje się ciemniejsze.

No i znowu ta cholerna szarość – pomyślałem.