O Henryku, wiewiórce i spadającej gwieździe

 

Henryk Pałąk mieszkał na skraju puszczy i dobrze się z tym czuł. Miał domek, ogródek, psa, no i las oczywiście. Nikt nie przeszkadzał Henrykowi, gdyż w okolicy nie mieszkał nikt poza nim.

 

 

Obowiązek posiadał jeden (i tylko jeden) – musiał pilnować, by nie zwożono śmieci do lasu, czego na szczęście nikt nie robił. Henryk codziennie rano chodził nad pobliską rzeczkę by zaczerpnąć z niej wody i się umyć, a potem pracował w ogródku, zbierał jagody i spacerował po okolicy. Popołudniami siadał na brzegu i w świetle powoli zachodzącego słońca obserwował liście niesione przez nurt, nie myśląc o niczym. Wieczorami czytał – a miał pokaźną kolekcję poezji – jeżeli zaś nie mógł zasnąć, wówczas wychodził na dwór i liczył spadające gwiazdy. Spadające gwiazdy bardzo go intrygowały i chciał, żeby któraś wylądowała na jego podwórku. W końcu każdy widział, że gwiazdy spadają z nieba, ale skoro spada ich tak dużo, to powinny leżeć wszędzie dookoła – a tak nie jest. Henryk wiele czasu spędził rozmyślając nad tym zjawiskiem i nie wymyślił żadnego zadowalającego wytłumaczenia. Gwiazdy nie ułatwiały sprawy i spadały wszędzie, tylko nie na henrykowe podwórko.

 

Tak się toczyło życie Henryka – niespiesznie, jak wody rzeczki nad którą mieszkał – i było to dobre życie. Człowiek z zewnątrz mógłby powiedzieć „tak dobre, że aż nudne”, ale co ludzie z miast mogą wiedzieć o dobrym życiu? Henryk dawno już doszedł do wniosku, że nic i z mieszczuchami nie rozmawiał. Nie miał zresztą wielu okazji do tego. Gości miewał wyłącznie jesienią, gdy do lasu przyjeżdżali grzybiarze – ale nawet w okresie największego ruchu pojawiali się rzadko i tylko przypadkiem, gdy przez pomyłkę schodzili z bardziej uczęszczanych szlaków w pozbawione grzybów odludne królestwo Henryka. Grzyby! Henryk nie przepadał za grzybiarzami, ale grzyby dla odmiany uwielbiał. Jesienią, gdy nadchodziły deszcze i krótkie dni, opuszczał swoją chatkę i zmierzał w głąb lasu, szukając borowików i maślaków, kurek, podgrzybków, smardzów, rydzów i kozaków. Prawdę mówiąc, była to jedyna pora roku, kiedy częściej zapuszczał się gdzieś dalej niż w najbliższe zagajniki. Chodził wtedy na dalekie wyprawy, a ponieważ znał las znacznie lepiej niż przyjezdni, to i zbiory miał pokaźniejsze.

 

Nastała raz taka jesień, w Roku Bobra, że deszcze padały nieprzerwanie przez wiele dni i rzeczka wylała, zamieniając całe podwórko w rozmokłe trzęsawisko. Henryk,wiedząc, że nadchodzi wysyp grzybów, czekał cierpliwie w chatce aż deszcze się skończą albo chociaż osłabną. Gdy wreszcie tak się stało, wziął wiklinowy koszyk, parasol, kapelusz i psa, i wyruszył na łowy. Po ulewach nastał krótki okres ciepłej, słonecznej pogody i las prezentował się wspaniale. Spacer wprawił Henryka w dobry humor – mógłby niczego nie znaleźć, a dzień i tak byłby udany. Podziwiał promienie słońca prześwitujące między gałęziami, refleksy światła w kroplach rosy, oraz złociste liście na drzewach i pod nogami. W powietrzu unosił się wilgotny zapach jesieni podszyty zapraszającą do poszukiwań dyskretną grzybową nutą.

 

Pies Henryka, Azor, krążył między drzewami, węsząc pośród liści. Gdy odchodził zbyt daleko, Henryk przywoływał go gwizdem.

 

– Nie odchodź daleko! – zawołał Henryk. – Tu jeszcze niczego nie ma.

 

Azor podbiegł do pana, ujadając radośnie.

 

– Ach, podgrzybki! – ucieszył się Henryk. – Doskonale!

 

Azor szczeknął głośno na potwierdzenie intuicji swego pana i skoczył naprzód, wskazując drogę. Henryk podążył za nim, pogwizdując pod nosem i uchylając kapelusza znajomym, dawno nie widzianym drzewom. Wkrótce pojawiły się pierwsze grzyby. Z początku nieduże, nieśmiało wystawiające kapelusze spod liści – te Henryk zostawiał w spokoju, aby podrosły. Czuł w powietrzu, że jest ich więcej, wiedział, że są w pobliżu – dorodne i mięsiste, wielkie jak parasole, po którymi mógłby schować się cały człowiek i jeszcze zostałoby trochę miejsca. Miał rację; dalej rosło ich więcej, były większe i bardziej zróznicowane. Podgrzybki, ale i prawdziwki; kurki, koźlaki, kanie, gąski i maślaki. Gdyby Henryk chciał zebrać wszystkie, nie zdołałby zapełnić stu koszyków, a ponieważ miał tylko jeden, to wybierał po jednym niedużym kapeluszu na każdych sto rosnących. Z czasem nazbierał całkiem pokaźną ilość, w sam raz na obiad, dzień był jednak tak piękny, że postanowił kontynuować spacer.

 

Im dalej w las, tym więcej grzybów – od skromnych i wstydliwych kurek, przez dostojne borowiki, po przebojowe, wysokie na metr muchomory. Azor biegał między drzewami, szczekając radośnie i wyganiając grzyby spod liści.

 

– Hej, zostaw! – zawołał Henryk, gdy pies wypłoszył spod zawstydzonej sosny gromadę kurek, piszczących ze strachu przed rozszalałą czworonogą bestią. – Do nogi! Do nogi, ale już!

 

Azor zrezygnował z pościgu i z opuszczonymi uszami wrócił do nóg pana.

 

– Biegaj sobie ile chcesz. – pouczał Henryk psa. – ale grzybów nie strasz, robią się wtedy gorzkie.

 

Pies wysłuchał pouczenia ze spuszczoną głową, a potem podreptał między drzewa z nosem przy ziemi.

 

– Niech pana chroni Nasza Pani W Zieleni! Ciężko taką poczwarę utrzymać na wodzy. – powiedział piskliwym głosem ktoś w górze. Henryk uniósł głowę i zobaczył rudą wiewiórkę jedzącą orzecha na pobliskiej gałęzi.

– Prawda, szanowna pani. – przytaknął jej, uchylając kapelusza. – Nie jest jednak taki straszny. Po prostu lubi zabawę.

– Sporo padało ostatnio. – zauważyła wiewiórka, nerwowo obracając orzecha w łapkach.

– W istocie. A jak się pani miewa?

– Och. – westchnęła wiewiórka. – Właściwie to myślałam, że może pomógłby mi pan znaleźć moją dziuplę z orzechami. Zbieram orzechy i zbieram, a potem nie pamiętam gdzie je chowam.

– O to chodzi! – roześmiał się Henryk, który zastanawiał się, jaki problem ma wiewiórka. W końcu wiewiórki są zawsze bardzo zajęte i nikogo nie zaczepiają bez powodu. – Obawiam się, że nie wiem. Ale może Azor nam pomoże? Hej! Do nogi! – Pies przybiegł posłusznie, a uszy łopotały za nim na wietrze. – Musimy pomóc tej pani, gdyż zgubiła dziuplę z orzechami. Droga pani, czy pozwoli się pani obwąchać Azorowi? Nie zrobi krzywdy, zapewniam

 

Wiewiórka spojrzała niepewnie na wielkiego, zaślinionego psa, z którego pyska wystawała drgająca konwulsyjnie nóżka jakiegoś nieostrożnego grzyba.

 

– Uhm… no dobrze. – zgodziła się w końcu.

 

Zeskoczyła zręcznie z drzewa prosto na ramię Henryka i dała się obwąchać Azorowi.

 

– A teraz szukaj dziupli! – zawołał Henryk. Pies zaszczekał głośno i wbiegł między drzew. – Chodźmy za nim. – powiedział Henryk do wiewiórki i ruszyli w ślad za psem.

 

Poszukiwania nie trwały długo. Nie dalej jak pięć minut później Azor stanął pod jakimś niczym niewyróżniającym się drzewem, wspiął się przednimi łapami na pień i zaczął wyć głośno, sygnalizując, że znalazł to, czego szukał. Po chwili dołączyli do niego Henryk z wiewiórką.

 

– Zdaje się, że dotarliśmy na miejsce. Czy to tutaj, droga pani?

 

Wiewiórka zeskoczyła z ramienia Henryka i wspięła się szybko na drzewo. Pobiegała wśród gałęzi, po czym zeszła niżej, by móc swobodnie rozmawiać z Henrykiem.

 

– Tak, to tutaj! Dziupla jest tam w górze i nikt się do niej nie dobrał, chwała niech będzie naszej Pani! – zawołała.

– W takim razie cieszę się, że mogliśmy pomóc. – powiedział Henryk.

– Bardzo, bardzo dziękuję! – zawołała wiewiórka. – Nie wiem, jak się odwdzięczyć. – dodała ze smutkiem w głosie.

 

Proszę to potraktować jako przyjacielską przysługę. – powiedział Henryk. – A może wie pani, co słychać ciekawego na Szarych Wzgórzach? – dodał po chwili namysłu – Dawno tam nie byłem, a mamy piękny dzień na spacer. Nie wiem tylko, czy warto je odwiedzić, skoro mam już cały kosz grzybów.

– No, mnie tam ostatnio nie było. – odpowiedziała wiewiórka. – Ale wydaje mi się, a nawet jestem tego pewna, że mówił mi ktoś ostatnio, chyba lis, tak, to był lis, że kilka nocy temu spadła na Szarych Wzgórzach gwiazda.

– Spadająca gwiazda! – wykrzyknął Henryk.

– Tak, tak! Właśnie na wzgórzach, może godzinę drogi stąd.

– To ja to muszę w takim razie koniecznie zobaczyć. – stwierdził zdecydowanie Henryk. – Bardzo pani dziękuję!

– Nie, nie, to ja dziękuję! – odpowiedziała wiewiórka, machnęła ogonem i już jej nie było; Henryk dostrzegł tylko jej rudą kitę migającą gdzieś między gałęziami.

 

Henryk przywołał Azora do nogi i zadowolony z siebie ruszył na południe. Spadająca gwiazda w lesie! Tego nie mógł przegapić. Wprawdzie koszyk z grzybami nieco ciążył, ale było jeszcze wcześnie i mógł sobie pozwolić na długi spacer. „Najwyżej się zatrzymam i odpocznę”, pomyślał, przekładając koszyk z jednej ręki do drugiej.

 

Im dalej wędrował, tym większe i dziwniejsze robiły się rosnące wokół grzyby. Mijał miejsca, gdzie było ich więcej niż drzew – wyrastały na wysokość kilku metrów, trzony miały grube jak męska noga, a kapelusze wielkie jak parasole, czasem spiczaste, czasem płaskie, ale wszystkie bez wyjątku kolorowe i wzorzyste. Henryk miał wątpliwości czy są jadalne, ale musiał przyznać, że prezentują się pięknie w jasnym świetle południa. Azor miał na ten temat odmienne zdanie – gdy próbował obsikać jeden z trzonów, został zaatakowany i tylko szybki refleks uratował go przed najeżoną zębami paszczą.

 

– Uważaj trochę. – złajał Henryk psa, który odtąd posłusznie maszerował przy nodze pana, powarkując cicho.

 

Minęli ścieżkę prowadzącą do Sowińca i po półtorej godzinie od rozstania z wiewiórką znaleźli się na wzgórzach. Las był tam rzadszy, grzyby nieco mniejsze, rosnące raczej pojedynczo niż w gromadach. Henryk stanął na szczycie pierwszego ze wzgórz, w wysokiej trawie pośród rzadko rozrzuconych młodych brzóz i podrapał się po głowie, zastanawiając się, gdzie powinien szukać spadającej gwiazdy.

 

– Hej, kto tam idzie? – zawołał ktoś zza pobliskich krzaków.

 

Henryk podszedł bliżej i ujrzał, iż pod brzozą siedzą lis z borsukiem i grają w karty. Lis miał poszarpane ucho i prezentował się dosyć niedbale, w przeciwieństwie do borsuka, którego futro lśniło czystością, podobnie jak błyszczący w oku elegancki monokl na złotym łańcuszku.

 

– Dzień dobry. – przywitał się Henryk. – Szukam spadającej gwiazdy, która podobno znajduje się gdzieś w tej okolicy.

 

– Co ty, ku… – zawołał lis, ale nie dokończył, bo w tym samym momencie borsuk z całej siły uderzył go łapą w tył głowy. – Ała!

– Przepraszam za kolegę. – powiedział borsuk poprawiając monokl – ma paskudne maniery, okropne, jest zupełnie niewychowany.

– Nie gniewam się. – zapewnił Henryk. – W każdym razie, może panowie wiedzą coś na temat położenia gwiazdy?

– Na pewno nie powiemy ci za dar… – zaczął lis i znów nie dokończył, gdyż ponownie został uciszony ciosem borsuczej łapy. – Au!

– Przepraszam jeszcze raz za tego nieokrzesańca. – wyjaśnił z niesmakiem borsuk. – Strasznie mi za niego wstyd. Natomiast co do gwiazdy, tak, rzeczywiście kilka dni temu spadła z nieba gwiazda. Leży w wąwozie między tym wzgórzem a następnym, czyli stosunkowo niedaleko. O tam. – wskazał Henrykowi kierunek łapą. – Cały czas prosto.

– Bardzo dziękuję panom za pomoc! Życzę miłego dnia – pożegnał się Henryk, po czym ukłonił się i odszedł, zostawiając borsuka z lisem samych.

– No i czemu to zrobiłeś? – spytał lis z wyrzutem, gdy Henryk zniknął za drzewami.

 

Borsuk przetasował talię i rozdał po pięć kart.

 

– Wiesz co. – rzekł po chwili namysłu. – Czasem dobrze jest po prostu powiedzieć prawdę, bez powodu.

– Ale za darmo? – dopytywał się lis, spoglądając w karty. – Podbijam do dwóch orzechów i żołędzia.

– Czasem lubię zrobić coś wbrew sobie. – odparł borsuk i dodał: – Czuję się wtedy bardziej ludzki. Sprawdzam.

 

Tymczasem Henryk z Azorem zeszli ze wzgórza w dolinkę i nawet nie musieli szukać spadającej gwiazdy, gdyż zobaczyli ją z daleka. Na ukrytej wśród brzóz polance rósł krąg wysokich, krwistoczerwonych muchomorów, pomiędzy którymi, w niewielkim kraterze, leżało coś dużego. Podeszli bliżej i w niewielkim kraterze wybitym w ziemi ujrzeli duży, okrągły, czarny przedmiot. Henrykowi zajęło dobrych kilka chwil nim go rozpoznał.

 

– O rany! – zawołał. – Zębatka!

 

Rzeczywiście, było to czarne, najeżone zębami metalowe koło z okrągłym otworem w środku. Wyglądało jak tryb wyjęty z zegarka, tyle tylko że miało prawie półtora metra szerokości. Henryk obszedł znalezisko dookoła, następnie przykucnął i szturchnął je parasolem. Ponieważ nic się nie stało, dotknął go ręką. Było bardzo zimne i twarde.

 

– Hm, no i co my z tym zrobimy? – spytał psa. Azor nie odpowiedział, gdyż obwąchiwał uważnie tryb. – Myślałem, że gwiazdy wyglądają inaczej. A może to tylko fragment? – zastanawiał się głośno Henryk. – Ciekawe, czy jest ciężka.

 

Odstawił na bok kosz z grzybami i spróbował wyciągnąć zębate znalezisko z ziemi. Ku jego zdziwieniu, okazało się, że tryb jest całkiem lekki i daje się bez problemu unieść jedną ręką. Wobec takiego obrotu spraw, postanowił zabrać go ze sobą. Otwór w kosmicznym kole był na tyle duży, że Henryk zdołał przełożyć przezeń rękę z parasolem i zawiesić tryb wygodnie na barku. Chwycił kosz z grzybami w drugą ręką i ruszył w drogę powrotną do domu. Chociaż miał do pokonania taką samą odległość co wcześniej, droga dłużyła się wskutek narastającego zmęczenia. Do domu wrócił dopiero późnym popołudniem. Położył znalezisko w szopie, rozłożył grzyby na podłodze głównej izby i padł na łóżko z zamiarem ucięcia sobie przynajmniej dwugodzinnej drzemki na zregenerowanie sił. „Spacery to jednak męcząca rzecz”, pomyślał przed zaśnięciem.

 

Gdy Henryk spał, a czarny tryb leżał w szopie, w tym samym miejscu i tym samym czasie Hęryk Pałąż przelewał się przez samego siebie, zmierzając w stronę Gwiezdnej Prądnicy. Anielskogłowy Hęryk Pałąż, naczelny choćchouciąż Kraju Fioletowych Smoków, herold Tysiąca Słońc, nosił się elegancko, jak przystało na strażnika Maszynerii Nocy. Miał kolorowy i wzorzysty płaszcz utkany z trawy, szerokie, bardzo eleganckie spodnie z rzecznych wód, szeroki kapelusz ze wzgórz, ręce ze szmeru wiatru w koronach drzew, palce z zapachu róż i długie uszy z pokrytej mchem kory. Jego masywna postura górowała nad całym Krajem Fioletowych Smoków, a krzaczaste brwi z brzozowych zagajników owiewały osadzone w niebiańskiej, nieco pochmurnej twarzy lśniące oczy – słońce z lewej, księżyc z prawej. Tak, Hęryk Pałąż budził wielki podziw wśród wiertakciołów nawet samym wyglądem, a i inni choćchouciąże Krainy kłaniali mu się zawsze z galanterią, gdy przechodził obok.

 

Choćchouciąża coś gnębiło. Nikt nie znał przyczyny jego zmartwienia, gdyż gigant nigdy nikomu z niczego się nie zwierzał, ale wiertakcioły wśród których się przelewał wyczuwały intuicyjnie, że stało się coś złego.

 

Czymożemycipomócpomócpomócpanieczymożemy

 

Odejdźcieodejdźcieodejdźcieterazterazjużsamsamchcesam

 

Wiertakcioły uszanowały wolę dozorcy Gwiezdnej Prądnicy, zostawiając go samego. W odwiecznym umyśle choćchouciąża przekrzykiwały się wewnętrzne głosy twierdzące, że Gwiezdna Prądnica uległa poważnej awarii – i to właśnie był problem Hęryka, tym bardziej, że nigdy jeszcze nic podobnego nie miało miejsca. Hęryk Pałąż ledwie pamiętał, że ma obowiązek coś z tym zrobić.

 

Hęryk Pałąż wlał się do Gwiezdnej Prądnicy, chociaż, gwoli ścisłości, tak naprawdę wcale nie zrobił tego później niż dowiedział się o awarii. Hęryk Pałąż, jak wszyscy, rodził się, dorastał, działał, rządził, dzielił i umierał dokładnie w tym samym momencie wieczności, jednak, inaczej niż wiele innych istot, w ogóle się tym nie przejmował. Może nawet o tym nie wiedział.

W Gwiezdnej Prądnicy panował chaos i cała Maszyneria Nocy wariowała – trzęsła się, wydawała z siebie dziwne bulgoty, świsty i skowyty, a czasem wypluwała strumienie gorącej pary. Hęryk Pałąż obejrzał ją dokładnie ze wszystkich stron. Wielkie zębate tryby, niestrudzenie mielące galaktyki na gwiezdny pył, trzeszczały i zgrzytały, poruszając się chaotycznymi zrywami. Hęryk Pałąż podrapał się w zamyśleniu po plecach. Coś się zepsuło, to oczywiste, ale co?

 

Anielskogłowy choćchouciąż zajrzał do najgłębszych czeluści Maszynerii Nocy, gdzie wszyscy boją się zajrzeć w obawie przed tym, co mogliby ujrzeć i zobaczył to co zawsze, czyli nic. Nieskończenie złożony mechanizm Maszynerii Nocy trzeszczał i stukał, i nie dało się nijak określić przyczyny kłopotliwego stanu rzeczy. Wreszcie jednak Hęryk Pałąż odkrył przyczynę awarii. Głęboko w sercu Maszynerii istniało małe i nieistotne pudełko wypełnione niewielkim zestawem przekładni i trybików. Trybiki, wyglądające dla postronnego obserwatora zupełnie jak gwiazdy, lśniły rozpięte na czarnym suknie i czasem, raz na całą wieczność, zdarzało się, że któryś z nich obluzowywał się i odpadał, zostawiając na czarnej tkaninie jasną smugę. O ile zazwyczaj brak któregoś trybu w tym akurat pudełku nie groził niczym szczególnym, to teraz przypadkiem odpadło coś, przez co cała Maszyneria Nocy przestała działać jak należy. Hęryk Pałąż zaśmiał się donośnie i powiódł palcem wzdłuż długiej białej linii będącej odpadającym trybem. Palec poprowadził go przez mroki wszechświata w najmniej spodziewane miejsce – na jego własny kapelusz.

 

Ohohohoacóżtotakiegotegojeszczeniebyłonienigdy

 

Był to całkiem nowy kapelusz, bardzo wytworny, pokryty jesiennym lasem porastającym wzgórza i równiny, podszyty dyskretnym tchnieniem pierwszych zimowych mrozów. Ślad trybika prowadził prosto na rondo kapelusza. W punkcie styku trybika z kapeluszem był ognisty wybuch i dużo huku, a dalej ślad w postaci czarnej linii łączył się z podłużnym robaczkiem, który zaczynał się na krawędzi, zbliżał do denka, a potem powracał na skraj. Przez rondo kapelusza płynęła niewielka rzeczka, przy której stał malutki domek, w którym tymczasowo znalazł swoje miejsce trybik.

 

Ohohohohodomekjakiładny

 

Hęryk Pałąż wyciągnął trybik z domku i obejrzał uważnie. Tak, to był brakujący element Maszynerii Nocy. Choćchouciąż wydał z siebie odgłos zadowolenia i umieścił koło zębate w Gwiezdnej Prądnicy. Maszyneria Nocy prychnęła głośno, podskoczyła, obróciła się trzy razy i z głośnym hukiem ruszyła do pracy. Mechanizmy przestały się zacinać i płynnie wznowiły pracę, przeistaczając wszechświat w nicość. Hęryk Pałąż odetchnął z ulgą i stado kolorowych motyli wyfrunęło z otchłani jego ust.

 

Mogłobyćźlealetonaszczęścienicnicnicpoważnegożnegoego

 

Następnie przelał się do dyspozytorni Gwiezdnej Prądnicy i spojrzał na wszystkie wskaźniki jednocześnie, także te na kapeluszu. Grzyby wszystkich kształtów i kolorów błyskały ochoczo, wskazując, iż Maszyneria Nocy działa poprawnie. Hęryk Pałąż z zadowoleniem opuścił dyspozytornię i powrócił do Krainy Fioletowych Smoków. Natychmiast otoczyły go zaciekawione wiertakcioły.

 

Wszystkowporządkuniemaciesięczymmartwićprądnicadziała

 

Choćchouciąż odprawił gapiów machnięciem ręki i rozsiadł się wygodnie w fotelu. Wtedy przypomniał sobie o robaczku z kapelusza. Robaczek, długi i cienki, podobny do wielokolorowej nitki, wił się po całym rondzie tworząc sploty, wykazujące nawet jakąś neurotyczną regularność. Jeden z końców nici biegł gdzieś w dal, do czegoś, co należałoby nazwać gniazdem robaczków – czasowa natura gniazda utrudniała choćchouciążowi rozpoznanie, czy była to wieś, miasto, czy nanotechnologiczna szklarnia. W każdym razie, w tym czymś znajdował się początek robaczka, wychodzący zresztą z innego robaczka i krzyżujący się z dziesiątkami podobnych sobie obiektów. Robaczków było tak dużo, że choćchouciąż brzydził się zajrzeć głębiej, by dociec, co jego robaczek robił w gnieździe.

 

Potem zerknął na drugi koniec i stwierdził, że w sercu lasu krzyżuje się z innymi robaczkami, które rozcinają go na kilka części i… ojej… wchłaniają? Hęryk Pałąż zmrużył oczy. Robaczki chyba nie powinny się rozcinać i zjadać, w każdym razie mieszkające w gnieździe tego nie robiły. Większość robaczków miała drugi koniec wsadzony w ziemię, która zdawała się być dla nich jedynym stałym punktem zaczepienia w świecie. Hęryk Pałąż to pochwalał; trzeba stać na pewnym gruncie a nie wić się chaotycznie jak jakaś plugawa glizda.

 

Choćchouciąż powrócił do kapelusza i doszedł do wniosku, że przyczepiony do niego robaczek wygląda nieelegancko. A potem wpadł na wspaniały pomysł. Czym prędzej wziął nożyce i przyciął nić z obu stron, tak, żeby żadna część wychodząca poza kapelusz nie zwisała z ronda. Następnie zetknął oba końce ze sobą i skleił za pomocą śliny. Robaczek nie protestował, zresztą większość wiertakciołów uważała, że robaczki są zbyt prymitywne, by czuć ból. Niektórzy nawet wątpili, czy żyją – w końcu w ogóle się nie poruszały i tylko karykaturalne podobieństwo do wiertakciołów sprawiało, że mówiono o nich jak gdyby były żywe.

 

Hęryk Pałąż owinął przyciętego robaczka wokół denka kapelusza, układając go w wytworne serpentynki i pętelki. Wynik końcowy okazał się całkiem zadowalający. Robaczek nikomu nie przeszkadzał, tkwił sobie w najlepsze na kapeluszu choćchouciąża, wzbudzając zachwyt wiertakciołów.

 

Wspaniałypomysłwaszaekscelencjowspanianiałyały

 

Wkrótce potem wiertakcioły także zaczęły nosić kapelusze przystrojone poprzycinanymi robaczkami i wszystkim nowa moda bardzo się spodobała. W końcu znaleziono zastosowanie dla robaczków, a Hęryk Pałąż po raz kolejny udowodnił, jak wielkim jest choćchouciążem.

 

Henryka obudziły promienie słońca padające przez okno prosto na jego twarz. Miał spać tylko dwie godzinki, a okazało się, że przespał całą noc! Zerwał się z łóżka, umył i ubrał, a gdy skończył, była już jedenasta, czyli pora na drugie śniadanie – a on nawet nie zjadł pierwszego. Był głodny i zły na siebie, że zaspał, a na domiar złego miał bez przerwy deja vu i koszmarnie bolała go głowa.

 

– Chyba czas się czegoś napić. – powiedział do siebie, szukając w szafce ziół.

 

Zaparzył rumianku i poczuł się trochę lepiej. Potem obejrzał uważnie grzyby suszące się na podłodze – zbiór był pokaźny i zapowiadał obfity sezon. Jutro pójdzie do lasu i przyniesie kolejny koszyk, a potem jeszcze kolejny. Potem będzie padał deszcz i zostanie w domu i…

Henryk zapatrzył się w przestrzeń, zastanawiając się, czy to jeszcze plany na przyszłość, czy może już wspomnienia. Nie był pewien. Z drugiej strony, konfuzję odczuwał tego dnia zawsze, więc zdążył się przyzwyczaić. Wyszedł z domu, przeciągnął się, spojrzał w słońce i uśmiechnął się szeroko. Dzień był piękny, w końcu to zawsze był najpiękniejszy dzień roku. Henryk odetchnął głęboko, zadowolony ze swojego życia. Było takie proste i okrągłe, zupełnie jak cały świat.

 

Henryk mieszkał na skraju puszczy i dobrze się z tym czuł. Miał domek, ogródek, psa, no i las oczywiście. Nikt nie przeszkadzał Henrykowi, bo nie było nikogo prócz Henryka.

 

 

 

Lublin, 16.10.2012