ELEMENTARZ WOJOWNIKA - lekcja pierwsza

 

 

Drogie dzieci.

 

Trzymacie w swoich rękach książeczkę, która nie jest zwykłym podręcznikiem. Chciałbym, żebyście przeczytali ją uważnie i bez obaw, że jej treść was przestraszy, jak zawartość książki do matematyki, czy chemii. Nie będzie tu skomplikowanych wzorów, definicji i wkuwania na pamięć nikomu niepotrzebnych regułek.

 

Możecie tę książkę czytać wszędzie, w pociągu, na ławce w parku, z latarka pod kołdrą. Możecie ją przed snem włożyć pod poduszkę. Wtedy wszystko, co się w niej znajduje, podobno łatwiej wchodzi do głowy.

 

Nazywam się Vega i będę waszym nauczycielem. Mam sto dziesięć lat. Nie śmiejcie się. Pijąc dużo mleka i jedząc warzywa, nie paląc papierosów i nie denerwując się z byle powodu, można z łatwością osiągnąć ten wiek. Podobno rekord w tej dziedzinie, należy do pewnej Francuzki, która żyła dokładnie 122 lata i 164 dni. Nie wiem czy uda mi się go pobić, ale jak będziecie trzymać mocno kciuki, to może się uda i trafię do księgi rekordów Guinnesa.

 

 

 

Każdy podręcznik zaczyna się jakimś mottem, wierszykiem lub wyznaniem wiary. Znacie zapewne na pamięć kilka sentencji w stylu: „ Kto ty jesteś? Polak mały”, albo „ Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród”. Ta książeczka również posiada swoją dewizę. Chciałbym, żebyście ją zapamiętali.

 

„Uwolnij wyobraźnię”

 

Ręka do góry, kto już zapamiętał to krótkie zdanie. Wszyscy? Brawo!

 

A teraz, żeby nie wyszło, że staruszek plecie trzy po trzy, opowiem wam króciutką bajkę.

 

 

 

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma rzekami, tam gdzie pieprz rośnie i raki zimują, tam gdzie, jak niektórzy złośliwcy mówią: psy szczekają ogonami, na polu krokusów stał sobie, strach na wróble. Miał jedną drewnianą nogę, połataną marynarkę i słomiany kapelusz. Ramiona trzymał rozpostarte, jak ktoś, kto za chwilę będzie chciał kogoś uściskać. Najzwyklejszy w świecie strach na wróble, jakich wiele widzieliście na polach. Miał jednak przypadłość, która w jego fachu nie wróżyła nic dobrego. Mianowicie, nie bały się go ptaki.

 

Co rusz, jakaś wrona, kawka, czy szpak, podlatywały i siadały mu na kapeluszu.

 

Krzyczał wtedy piskliwym głosem:

 

– A kysz, a kysz!

 

Jednak skrzydlaci natręci nic sobie z tego nie robili.

 

– A w czym ty nam możesz przeszkodzić? Cóż możesz nam zabronić? – świergotali lub krakali – Masz tylko jedną nogę, nie możesz się ruszać i wyglądasz jakbyś połknął kij.

 

I była to prawda. Strach spuszczał słomianą głowę i patrzył bezradnie, jak intruzi wydziobują ziarenka z krokusów. A potem, jak łopocząc skrzydłami, wzbijają się w powietrze i odlatują w nieznanym kierunku. I choć nie cierpiał swoich prześladowców, to szczerze im zazdrościł. Wiecie, czego?

 

Wolności i przestrzeni.

 

Pewnego wieczoru, usiadł mu na ramieniu mały wróbel. Taki sympatyczny elemelek, jakich wiele widzieliście na parapetach waszych okien. Skubnął dziobem rąbek słomianego kapelusza i powiedział cieniutkim głosikiem.

 

– Lubię cię, mój drogi strachu. I zdradzę ci pewien sekret. Obserwuje od dawna, że stoisz na tym polu, smutny i osowiały. Masz jakieś marzenia?

 

Strach długo zastanawiał się, co odpowiedzieć wróbelkowi. W końcu odrzekł:

 

– Tak. Chciałbym latać jak ptak.

 

Wróbel wzbił się w powietrze i machając skrzydełkami kilka razy przeleciał wokół stracha, uważnie go przy tym lustrując.

 

– To bardzo proste – zaświergotał z radością – Przyglądam się twojej konstrukcji i wiesz, co mi przypominasz?

 

Strach spojrzał pytająco.

 

– Przypominasz mi latawiec.

 

Mówiąc to, zaczął swoim dziobem skubać sznurek, którym przymocowana była połatana marynarka stracha na wróble.

 

– Wystarczy tylko poluzować twoją kapotkę, tak by zrobiła się większa powierzchnia i wyskubać z ciebie trochę słomy, żebyś zrobił się lżejszy.

 

I mimo protestów stracha, zaczął mu dziobać słomiany brzuch. Robił to z takim zapałem, że po kilku minutach nasz bohater schudł o połowę. Wróbel zaćwierkał z zadowolenia.

 

– A teraz wystarczy poczekać na wiatr.

 

Wicher zerwał się godzinę później. Na początku poderwał z ziemi suche liście i drobne gałązki. Po chwili wzmógł się i silnym podmuchem zmiótł z głowy stracha kapelusz. Potem wycofał się kilkanaście metrów, jak skoczek w dal, który bierze rozbieg. I uderzył ze zdwojoną mocą. Strach na wróble poczuł, że wiatr wypełnia mu całą pierś, a poły marynarki łopoczą, jak żagle na okręcie. Napór powietrza był tak potężny, że drewniana noga pękła w oka mgnieniu, jak złamana zapałka.

 

Strach wzbił się w powietrze.

 

– Ja lecę! – krzyczał ile sił w słomianych płucach. – Ja naprawdę frunę jak ptak.

 

I z radością zamknął oczy, rozkoszując się tym, że wiatr unosi go w przestworza, leciutkiego jak piórko.

 

 

 

Praca domowa:

 

Zaopatrz się w dwie cieniutkie listewki, papier, lub kawałek reklamówki. Poproś tatę wędkarza, żeby pożyczył ci kłębek żyłki. Można ją zamienić na szpulę mocnych nici. Zaproś kilku kolegów i spróbujcie razem zbudować latawiec. To nie jest trudne. W razie kłopotów, poproś o pomoc rodziców, lub starsze rodzeństwo. Przypomnij sobie konstrukcję stracha na wróble. Listewki połącz żyłką tak, by utworzyły kształt krzyża. Przyklej papier, lub folię. Żyłkę przymocuj pod takim kątem, by powierzchnia latawca stawiała opór powietrzu. Z kolorowego papieru możesz zrobić ogon, który dodatkowo poprawi aerodynamikę (trudne słowo) twojego latawca. Znajdź takie miejsce (plaża, park, szczere pole), które będzie z dala od drutów wysokiego napięcia i trakcji telekomunikacyjnych. Jeśli masz młodsze rodzeństwo, zabierz je ze sobą. W trakcie zabawy, przypomnij sobie stracha na wróble. Pomyśl, co mógł poczuć, gdy silny podmuch wiatru poderwał go w przestworza. Uwolnij wyobraźnię.