Dżin z lampy

Słońce paliło niemiłosiernie. Rozgrzany w jego promieniach, wszechobecny piasek wprawiał powietrze w charakterystyczne drżenie. Mimo trudów podróży, kroki Mustafy były coraz bardziej sprężyste. Musiał znajdować się już blisko rodzimej osady, wtulonej w maleńką oazę, otoczoną bezkresem pustyni. Zdobył kolejne wzniesienie i przykładając dłoń do czoła, niecierpliwie wypatrywał znajomych kształtów. Zamiast nich, jego wzrok uchwycił drobny błysk promieni słonecznych, odbitych od metalicznej powierzchni. To mogła być jakaś moneta, a tych nigdy nie miał w nadmiarze. Mustafa puścił uprząż wielbłąda i ruszył w dół wydmy.

Zanurzył dłoń w gorącym piasku i wydobył z niego dziwny przedmiot. Przetarł ręką po jego gładkiej powierzchni, a ta rozbłysła bladym światłem. Wędrowiec wypuścił artefakt z rąk i odskoczył. Stał teraz nieruchomo, prawie nie oddychając, a w jego głowie ciekawość walczyła ze strachem. Ta pierwsza zaczęła zdobywać przewagę, więc mężczyzna przykląkł i zaczął przyglądać się znalezisku. Zimne światło przygasło.

– Lampa! – Olśnienie przyszło nagle. – Magiczna lampa.

Podniósł ją ponownie i zaczął rąbkiem swej szaty oczyszczać z drobnego pyłu. Pojaśniała jak poprzednio, po czym przed Mustafą zaczął formować się świetlisty obłok. Ten szybko nabierał kształtów i po chwili oczom przerażonego mężczyzny ukazała się ogromna, półprzeźroczysta postać o czterech rękach i błękitnej skórze. Istota odezwała się w obcej mowie niskim, dźwięcznym głosem.

– Dżin! Najprawdziwszy dżin! - krzyczał Mustafa padając na kolana. – Bądź pozdrowiony, o potężny dżinie z lampy!

– Co? Kim jesteś? Czego chcesz, człowieku? – tym razem zjawa odezwała się w zrozumiałym języku.

Wędrowiec słyszał wiele opowieści o dżinach, ale po raz pierwszy stanął przed jednym z nich. A więc to prawda – pomyślał – one naprawdę istnieją i spełniają życzenia.

– Jestem Mustafa Ali al Ladin, o wielki duchu lampy. A życzyłbym sobie – kuł żelazo póki gorące – syna.

– Słucham?

– Chciałbym mieć syna, miłościwy panie. Mam już trójkę dzieci, ale same córki. Spraw proszę, aby moja żona obdarzyła mnie synem.

– Dobrze – po dłuższym namyśle odpowiedziała niebieska zjawa – ale i Ty musisz coś dla mnie zrobić.

– Tak, oczywiście. Jeśli tylko podołam. – Radość i podniecenie mieszały się w umyśle człowieka.

– Podołasz. Musisz zniszczyć… lampę.

– Ale…

– Musisz… musisz mnie uwolnić, abym mógł spełnić twe życzenie. Zniszcz lampę, a potem wracaj do domu i spółkuj z twoją niewiastą. Tym razem spłodzisz syna.

Mustafa nie posiadał się z radości. Nadal klęcząc, z uniesionymi ponad głową rękoma, złożył duchowi ukłon dotykając twarzą gorącego piasku.

– Dzięki ci, o wspaniały dżinie z lampy. Niech promienie słońca rozświetlają mroki wszędzie, gdzie się udasz, a ich ciepło…

– Dobrze, dobrze. Wystarczy! Teraz zniszcz lampę.

Mężczyzna wyjął zza pasa swój sztylet i uniósł go oburącz nad głową. Po chwili, ostra jak brzytwa jambiya opadła w kierunku leżącego na piasku przedmiotu. Ostrze wbiło się głęboko, a wokół posypały się iskry. Z przebitego artefaktu wydobyła się odrobina szarego dymu. Po duchu nie było śladu.

***

– Młodszy zwiadowca Kyirax ma się niezwłocznie zgłosić u kapitana. – Kilkukrotnie powtarzany beznamiętnym, syntetycznym głosem komunikat rozległ się w każdym zakątku, orbitującego wokół błękitnej planety, statku badawczego. Po kilku minutach, na mostku stawił się młody, lekko przestraszony podoficer.

– Pan mnie wzywał, Kapitanie? – odezwał się młodzieniec, prężąc się jak struna i składając na piersi wszystkie cztery dłonie, w charakterystycznym geście szacunku dla przełożonego.

– Mów mi per dżinie z lampy – syknął Kapitan. Był wyraźnie wściekły. – Kyirax, ty idioto! Powiedz mi, młodszy ex-zwiadowco, gdzie masz swój służbowy komunikator?