Remont (raczej short)

Sesja ciągnęła się czwarty miesiąc. Nawet nie z mojej winy, tym razem samo tak wyszło. Więc: praca, nauka, egzaminy, sen i tak w kółko. Młyn. Nad Kraków nadeszło parne lato, legło nad miastem i naprawdę – nie było czym oddychać. Nocą łapałam nieco tchu i nie miałam ani-ani siły, żeby dbać o coś poza zachowaniem ostatnich rezerw energii.

Arek dzwonił czasem, pytał jak się mam, pytałam jak on się ma, i tak to szło.

Właściwie to ich podziwiałam. Bo to było tak: Kamil i Kaśka znaleźli nowe mieszkanie, trochę za Wisłą, ale jeszcze całkiem blisko. I tanie. Tyle że do remontu. Więc kiedy ja zdychałam nad podręcznikami, oni, w tym upale, inhalowali się oparami farb i rozpuszczalników. Sama nie wiem, kto miał gorzej.

Arek im pomagał. Opowiadał, że spora kuchnia, do której wchodziło się z zewnętrznej klatki schodowej, ma być pomarańczowa, a pokój znajdujący się dalej – żółty. W łazience miało wisieć spore lustro, bo to podobno powiększa przestrzeń.

Ostatecznie nadszedł ten dzień. Ostatni egzamin, jakoś tak w drugiej połowie sierpnia. Przebrnęłam go z trudem, wyłącznie dlatego, że egzaminator miał dość równie bardzo jak ja i chciał tylko, żebym jak najszybciej dała mu spokój. Dumna, na ile dumny może być naprawdę wyczerpany człowiek, ruszyłam w stronę domu, żeby świętować moje zwycięstwo zimnym prysznicem i snem aż do końca września.

Gdzieś tak w połowie Grodzkiej zawiał chłodny wiaterek i chyba to właśnie podkusiło mnie, żeby zamiast do siebie wybrać się za Wisłę i podzielić się szczęśliwą nowiną z przyjaciółmi. Nie widzieliśmy się kawał czasu, ale prawdę mówiąc cieszyła mnie raczej perspektywa spaceru w nagle rześkim powietrzu, niż spotkanie z Arkiem, Kamilem i Kasią.

Mieszkam w tym mieście od urodzenia, ale to na nic, potrafię zgubić Barbakan, a co dopiero anonimową uliczkę gdzieś na Podgórzu. Błądzić zaczęłam już na etapie wyboru właściwego mostu, stałam zirytowana z widokiem na Wisłę i rozmyślałam: w lewo, w prawo? Przyjazny wiatr kapryśnie oddalił się w inne rejony miasta, ale głupio było zawracać, kiedy już tyle przeszłam.

Czas wlókł się i popołudnie nie chciało się skończyć, ja zaś szłam od skrzyżowania do skrzyżowania, między obdrapanymi kamieniczkami pokrytymi ulotkami, starym tynkiem i innym paskudztwem. Gdy dotarłam na miejsce była akurat ta dziwna godzina, kiedy słońce kładzie na świat miłą, złotawą poświatę, która na chwilę sprawia, że wszystko staje się ładne. Dlatego nowy dom przyjaciół zrobił na mnie całkiem przyjemne wrażenie, złapałam się nawet na nieco kiczowatym skojarzeniu: magicznie.

Na ocienionych schodach było trochę chłodniej, ręce pokryły mi się gęsią skórką, poza tym coraz mocniej odczuwałam efekty zmęczenia. Zza mijanych okien nie dochodziły żadne odgłosy, nie było widać śladu ruchu. Spokojne sąsiedztwo, uznałam.

Brązowe drzwi z numerem osiem były uchylone, sprawdziłam sms z adresem, tak, to tam. Pomyślałam: a to fajtłapy, ktoś im tam wlezie i coś wyniesie, jeśli wejdzie im w nawyk zostawianie otwartego mieszkania.

W środku było pusto, znaczy, meble kuchenne, ale bez niczego, jakaś miotła, stary kubeł, kawałek folii. Nikogo, tylko wilgoć i smród farb. Krótkim korytarzykiem przeszłam do drugiego pokoju, trochę czystszego, z jednym starym fotelem pośrodku.

Nikogo.

Bardzo mądrze, naprawdę, trzeba im to powiedzieć kiedy przyjdą. Powinien być tu chociaż Kamil, powiedziałam sobie i zaraz uznałam tę myśl za irracjonalną. Czemu akurat on?

A jednak, stałam w pokoju, gapiłam się na drzewo na podwórku, słysząc w głowie tylko to durne: powinien być tutaj Kamil. Do cholery. Powinien tu być. Co zrobili z Kamilem?

Potrząsnęłam głową i otworzyłam okno, żeby wywietrzyć trochę chemicznego smrodu. Gdzie oni go wzięli? Lepiej pójdę do łazienki, zmoczę głowę, jest za gorąco. Cofnęłam się do korytarza i otworzyłam drzwiczki.

Łazienka była pomarańczowa jak kuchnia, przecierana miejscami na czerwono. Na wprost, nad wanną ktoś bardzo cierpliwy wykleił ścianę odłamkami luster. U góry na linkach do suszenia prania wisiał bezkształtny tobół, z którego miarowo kapała brunatna ciecz. Rzeczywiście powiększa przestrzeń, pomyślałam, z podziwem patrząc w zawijający się w nieskończoność ciąg odbić. Więc to tak. Do tego go potrzebowali. A teraz pewnie jeszcze mnie.

Nie, nie, mnie nie dostaną, zdecydowałam nagle. Nie spodziewają się mnie dzisiaj, zaskoczę ich. Ruszyłam do kuchni, kucnęłam przy jednej z szafek szukając noża, albo choćby czegoś ciężkiego. Pusto.

Usłyszałam skrzypnięcie podłogi, odwróciłam się powoli. W moją stronę, uśmiechnięta przyjaźnie szła Kasia, chowając ręce za plecami.

Więc wzięła to przede mną.

Więc – spodziewała się.

___

To powyżej, to nieśmiałe podejście do napisania czegoś w klimacie koszmaru sennego. Zupełnie nie jestem w stanie ocenić efektu, a opinia osób, które dotąd pytałam, niewiele pomogła, dlatego wrzucam tutaj i mam nadzieję na jakąś sensowną krytykę. ;)