Kalter Kampf cz I

W czasie pisania…

 

 

 

– * stukstukstukstuk* szlag… – oderwałem się od pisania. Oczywiście kochany Word znowu się musiał zawiesić…

 

– Tak źle i tak niedobrze… – wymruczałem do siebie – Pisałem w notatniku, to mi zarzucają orty, piszę w lepszym programie i oto efekty…

 

– Może to kiepski pisarz? – rozległ się przy moim uchu złośliwy głos – Jak to wy mówicie… złej baletnicy…?

 

– Daj spokój, Iceeek… Ja tu przepisuję coś dla ciebie!

 

– Nie mów, ze to badziewie! – roześmiał się, zaglądając mi przez ramię.

 

– Jeśli już to z winy głównego bohatera! – odciąłem

 

– A Gawęda do gustu jakoś nie przypadła?

 

– Nie musiała. Ale nie powinieneś być złośliwy, bo zaplusowałem twoją mową obrończą!- Pochwaliłem się.

 

Jak trafnie oceniłem, odpowiedziała mi cisza.

 

– Że… że was?! – Zawołał z radoscią. – Nie no, teraz mi to mówisz? Gdzie to jest?

 

– Zakładka publicystyka. – Wyjaśniłem cierpliwie. – I już cała masa komentarzy! Może byś zobaczył…

 

– No jasne! Zaraz wracam, a ty rób, co masz robić! – Zniknął, a ja zaśmiałem się w duchu. Doskonale wiedziałem, jaki jest jego słaby punkt.

 

– Stary, dobry Icek! – Pokręciłem głową. – No i proszę, odwiesiło się! No to kopiuj, wklej i… enter! – Z uśmiechem wbiłem klawisz.

 

Tekst właściwy:

 

 

9 maja 1945 roku

 

– Witaj ponownie Aiasarenisie… – Rozległ się mroczny, tryumfalny głos.

 

Wywołany otworzył oczy. Znajdował się w kamiennej sali tronowej pełnej mroku, rozświetlanej jedynie kilkoma ogniskami. Piekielnymi ogniskami, na których ruszcie spędził 10 tysięcy lat.

 

– Myślałeś, że możesz się ukrywać w nieskończoność? – Lucyfer dopytywał wesoło – Ohh, minęło ponad czterysta lat, ale ja miałem czas. I się doczekałem. Moje marzenie w końcu się spełniło, mam cię tam, gdzie powinieneś być.

 

– Muszę cię rozczarować, demonie! – Odparł władca lodu – Rzesza przegrała! A wschodnie nacje poradzą sobie z komunizmem. Kiedyś odzyskam to, co należy do mnie!

 

– Doprawdy? Ludmił Szroniacki tego nie doczekał. Podobnie Jaques de Neige i Jospeh Gletscher von Svalvbard. Nie uda ci się to, gdy jesteś moim więźniem.

 

– Mimo wszystko, zahartowałem się. Kolejne lata na ogniu nie będą już takie straszne!

 

– Kto powiedział o ogniu? – Zaśmiał się Lucyfer – Mam coś o wiele lepszego.

 

I Syn Jutrzenki uniósł dłoń, a czarny promień uderzył w jego jeńca. Do licznych wrzasków potępionych doszedł kolejny, pełen agonii głos.

 

 

 

***

 

 

 

22 lutego 2012 roku

 

 

 

Unosiłem się w ciemności. Jak zawsze. Otaczała mnie ze wszystkich stron , była jak żywa istota, zdawała się do mnie lepić. Wreszcie, po chwili, która zdawała się trwać całe wieki, rozległ się mroczny głos.

 

– Gdzie ona jest?

 

Wtem zapłonął potężny ogień, rozświetlający ciemność. Znajdowałem się w wielkiej sali pozbawionej ozdób – przynajmniej takich, które chciałby mieć ktoś normalny. Ściany pomazane były krwią, a na posadzce walały się szkielety. Pod przeciwległą ścianą stał ogromny, kamienny tron, na którym siedział… On! Wysoki na kilka metrów, w czarnej przepasce biodrowej, z peleryną podbitą czerwienią, w żeliwnych butach przypominających glany. Na nadgarstkach miał bransolety z odwróconymi pentagramami, z czoła wyrastały mu długie rogi, a oczy wypełnione były bezdenną ciemnością. Jakże to kontrastowało z bladą cerą, złotymi włosami i trzema parami anielskich skrzydeł tej samej barwy.

 

– Wciąż jej szukamy, Panie. – odparła istota obok tronu. Do złudzenia przypominała zjawę, gdyż cała zakryta była czarnym płaszczem z kapturem – jedynie paskudne dłonie, wyposażone w zakrzywione szpony, które wystawały z rękawów pozwalały domniemywać, ze gdzieś tam znajduje się ciało.

 

– Od tysięcy lat przekopujemy wszystkie północne ziemie, ale korony Niflheimu ani widu, ani słychu!

 

– Masz ją odnaleźć , Vexel! Nie obchodzi mnie, ile istnień zgładzisz, ile katastrof rozpętasz! Masz ją dla mnie odzyskać, czy to jasne?

 

– Tak jest.

 

– Leć w świat. I tym razem mnie nie zawiedź! – Rozkazał. Gdy jego sługa zniknął, Lucyfer uniósł głowę, a nasze spojrzenia na moment się spotkały. Jakby tego było mało, uśmiechnął się drwiąco.

 

Chciałem krzyknąć, ale z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. A już po chwili pochłonęła mnie ciemność, pełna demonicznego śmiechu i przeraźliwych wrzasków.

 

 

 

 

 

Lord Elbaf

 

 

 

– Wstawaj! – Rozległ się władczy głos, znajomy mi aż za dobrze – Raus z wyra! Ein, zwei, ein, zwei…

 

– Spieprzaj dziadu. – Wymamrotałem, rzucając na oślep poduszką, zapominając, że to nic nie da. Dało – zrzuciłem swoje egipskie figurki. Po raz kolejny.

 

– Jak ty się do mnie odzywasz?! Wymarsz, albo…

 

– Ześlę cię na front wschodni? – mruknąłem, ziewając.

 

– A gdzie tam! Mam lepszy pomysł! – Urwał, a ja naiwnie myślałem, że odpuścił. Nic z tego! Kołdra w ciągu kilku sekund oziębiła się gwałtownie. Krzyknąłem, zeskakując na podłogę, ale panele były jeszcze zimniejsze. Pląsając przeskoczyłem szybko na dywan, jednak zupełnie nie wymierzyłem odległości – ręką zahaczyłem o stolik, zrzucając na ziemię storczyka.

 

– Wundebar, Patryk! – rozległ się szyderczy chichot i klaskanie w dłonie. Odruchowo przeniosłem wzrok na jeden z moich okrągłych foteli. Jak mogłem się domyślić, siedział tam, niemal w pełni materialny. Włosy w różnych odcieniach niebieskości, które, rozwiane, zasłaniały połowę jego twarzy. Biała cera, błękitne oczy, i taki sam mundur z czarną szarfą, epoletami i peleryną. Trzeba przyznać szczerze, że zimą wyglądał wspaniale – jedynie skondensowana para wodna zamiast nóg, który na dodatek wychodził z mojego ciała, pozwalała na domyślenie się, że coś jest nie tak.

 

– Jest weekend, Icek… – Jęknąłem

 

– Icer, jeśli już! – Burknął – A właściwie to Aiasarenis, pan lodu…

 

– Bla, bla, bla! – Odparłem – Znam tą twoją śpiewkę! Po ośmiu latach mogłeś się przyzwyczaić!

 

– A ty mogłeś się nauczyć! Mam tyle lat, ze jestem już niereformowalny, poza tym, erste: ich bin dein konig! Zweite: Jestem postacią, z której istnienia nie zdaje sobie sprawy żaden człowiek o zdrowych zmysłach, wiec nie boję się krytyki!

 

– Coś się tak wystroił? – Spytałem, puszczając obelgę mimo uszu.

 

Faktycznie, mój… współlokator rzadko nosił królewskie szaty. Gdy miał zły humor, wbijał się w esesmański mundur. Będąc w lepszym( co zdarzało mu się dosyć rzadko), nosił się jak zwykły człowiek. Jeśli miał dość siły – czyli najczęściej zimą na dworze – mógł nawet zmaterializować nogi i oddalić się ode mnie. Najczęściej jednak pojawiał się w ciut mniej humanoidalnym kształcie. Wyglądał wówczas jak misterna rzeźba z lodu, co gorsza wzorowana chyba na pracach antycznych, czy też raczej na neoklasycznych. Żeby zirytować mnie jeszcze bardziej, zakładał jedynie czarną przepaskę biodrową i taką samą pelerynę. W dodatku nie mogłem się z niego ponabijać, gdyż wtedy miał nogi. Wprawdzie posiadał wówczas rogi i szpony, ale nie byłem aż tak głupi, by mu to wypominać. Icek, nawet jeśli był niematerialny, mógł skazać mnie na coś znacznie gorszego niż uwięzienie nóg w lodowym bloku, co mu się zdarzało nawet w stosunkowo dobrym humorze.

 

– A, oczywiście. Czy zdajesz sobie sprawę, jaki mamy dzisiaj dzień?

 

– 22 lutego. I znając ciebie, powiesz, że jest on piękny. Z tym się zgodzę, słońce i mróz -30 stopni, tak jak lubię…

 

– Cudna pogoda, w sam raz na plażę!

 

– Jakbyś zapomniał, jesteśmy na Śląsku, gdzie ty tu masz morze?

 

– A no tak… niestety, Tysiącletnia Rzesza… – Urwał, widząc moje spojrzenie.

 

– Do rzeczy! – Warknąłem – Bo pójdę nastawić wodę na herbatę!

 

– Ah tak, 22 lutego, a co to oznacza?

 

– W środę mam poprawkowy z HUPu! – Wykrzyknąłem – Muszę się uczyć! Dzięki, Icek!

 

– Nie o to chodzi! – Powstrzymał mnie, nie zadając sobie trudu, aby znów się kłócić o swoje imię – To już ósmy rok!

 

– Oh, fajnie… – Mruknąłem tracąc całą energię. Doskonale pamiętałem tamten dzień. Uznałem go za początek mojej wielkiej przygody, ale stało się zupełnie inaczej.

 

– Uszy do góry! Świetnie ze sobą współpracujemy! Obopólna korzyść…

 

– Traktowałeś mnie jak popychadło! Gdy byłeś słaby, usłużnie udostępniałem ci swoje ciało, ale gdy odzyskiwałeś siłę – tak jak teraz – nie okazałeś za grosz wdzięczności!

 

– U króla Niflheimu słowo jest droższe od złota! – Oświadczył z dumą.

 

– Mówisz tak, bo go nie masz! A moją jedyną „korzyścią” są ciągłe koszmary o piekle!

 

– Daj mi się wysłowić, lordzie Elbaf! – Wrzasnął, a mnie zamurowało. Nie chodziło o jego ton – już dawno przyzwyczaiłem się do tego. Chodziło o jego słowa.

 

– Co…? – sapnąłem

 

– Dziękuję. – Przybrał oficjalny ton – Osiem lat temu groziła mi śmierć. Błąkałem się po górach, straciwszy wszelką nadzieję, a wtedy pojawiłeś się ty… i co zrobiłeś?

 

– Nieopatrznie złożyłem ci przysięgę wierności. Ty natomiast…

 

– Zamieszkałem w twoim ciele. Chyba ci specjalnie nie przeszkadzałem?

 

– Nie, w ogóle! – Zadrwiłem – To, ze rodzice zaczęli się mnie czepiać o gadanie do siebie, to jeszcze małe piwo, ale jak musiałem cię pilnować, abyś nie strzelił żadnej głupoty przy Bestyjce?

 

– Chciałem się przedstawić!

 

– Fajnie by to wyglądało! „ Witaj śmiertelniczko, jestem Aiasarenis, bla, bla, bla, opętuję twojego chłopaka”!

 

– Zrozumiałaby… nieważne – Wzruszył ramionami – Przez osiem lat służyłeś mi wiernie, a ja się ukrywałem. Dość tego! Postanowiłem przejść do kontrataku i odzyskać moją koronę! Pomoże mi w tym nowy dwór!

 

– Jakbyś nie wiedział, na razie jestem tylko ja!

 

– I bardzo dobrze! W związku z tym klękaj!

 

– Co?!

 

– Klękaj przed swoim królem!

 

– Dobra, dobra… – westchnąłem, przyklękając na jedno kolano.

 

– Oba!

 

– Jestem Polakiem, a do tego, jeśli moje dowody są słuszne – potomkiem starego tatarskiego rodu! A my na oba kolana możemy przyklęknąć tylko przed Bogiem!

 

– Z wami nie da się zbudować żadnego mocarstwa… – Westchnął – Dobrze, a więc… – wstał z fotela, wznosząc się do góry, a w pokoju powiał silny wiatr, szarpiący mi zasłony.

 

– Ja, Aiasarenis, demiurg lodu, król Niflheimu, Hiperborei, Ettinsmooru i Ultima Thule, Standarter…

 

– Nawet nie próbuj!

 

– … dowódca sił nieśmiertelnych frontu wschodniego – poprawił się – Na mocy nadanej mi władzy, mianuję ciebie, Patryku Jansurbaj zwany Elbafem, nowym lordem marszałkiem dworu Niflheimu!

 

– Funkcję tą przyjmuję i, o ile obowiązki z nią związane nie zmuszą mnie do zerwania z moja wiarą, miłością, ani patriotyzmem, ślubuję je wykonywać! – Wyrzuciłem z siebie z uśmiechem. Tak, to było to, lord Elbaf… i nasza przygoda miała się rozpocząć! Opłacało się czekać tyle lat.

 

– Cwaniaczek… – Mruknął, pojawiając się tuż obok mnie – Eh, nie dość, że Polak, to jeszcze student prawa!

 

– Wasza Wysokość nie będzie miał ze mną łatwo! – Wyszczerzyłem się złośliwie.

 

– Doprawdy? – Wzruszył ramionami – Może wobec tego otworzysz szafę?

 

Pełen najgorszych przeczuć uczyniłem to. W środku, na najwyższej półce, leżały złożone: niebieska koszula z wysokim kołnierzem, para starych spodni, marynarka z długimi połami…

 

– Zwariowałeś!? Co powiedzą rodzice?!

 

– Oni, w przeciwieństwie do ciebie, są raczej normalni, więc nic nie zauważą. W związku z tym, możesz w nim chodzić nawet na uczelnię. A, jest jeszcze oficjalny kapelusz… – wskazał na biurko. Spojrzałem i zamarłem. Na blacie znajdował się cylinder! Czarny, z błękitnym płatkiem sniegu…

 

– To już szczyt! – Warknąłem – Frak jeszcze zniosę, chociaż wolałbym kontusz. Ale cylinder?! Do tego lodowy?! Co to, to nie!

 

– Elbafie, przecież nikt go nie zobaczy!

 

– Ja tak, a to wystarczy! Cylinder mi się po prostu źle kojarzy!

 

– Warum?! – Wysyczał mi w twarz, co przypominało powiew z zamrażarki.

 

– Jesteś za stary, aby zrozumieć. – Westchnąłem. Jako sługa lodu noszący frak mogłem kojarzyć się z Jakubem. A z tym cylindrem wręcz przypominałem Arktosa.

 

– Hmm… – Zamyślił się – Dobrze, zrobimy tak. Frak masz nosić zawsze, a cylinder tylko podczas oficjalnych misji. Pasuje ci taki kompromis?

 

– Jakoś to przeżyję…

 

– Świetnie! A więc na dzisiaj koniec takiego sztywniactwa. – Wyszczerzył się, a ja przewróciłem oczami. Doskonale wiedziałem, co to oznacza.

 

Jakby na potwierdzenie moich słów Icek machnął ręką. Wiatr umilkł, nawet odsłoniła mu się cała twarz. Po chwili znów był w swojej demonicznej postaci.

 

– Pozer. – Mruknąłem, gdy przechadzał się po pokoju.

 

– Zazdrościsz i tyle. – Zaśmiał się – Żyję w tobie, więc doskonale wiem, ile ci brakuje do mojego ideału.

 

– Wygodnie jest być duchem, prawda? – Spytałem złośliwie.

 

– Co masz na myśli?

 

– Wiesz, teraz możesz wyglądać jak marzenie Michała Anioła, albo raczej Arno Brekera, ale wątpię, czy gdybyś był materialny, byłoby ci równie łatwo.

 

– Tobie się wydaje, że ja lubię ci zatruwać życie!

 

– A nie?!

 

– Nie! – Wrzasnął – Swoje ciało zostawiłem, gdy osiem lat temu uciekałem z piekła! Wprawdzie teraz jestem wolny, ale w cieple staję się słaby! I zdany na twoją dobrą wolę!

 

– Cieszę się, ze to zauważyłeś! – Uśmiechnąłem się złośliwie.

 

– A ja tego nienawidzę! – Zakończył gniewnie – Jako demiurg musze być w pełni niezależny, a nie, jak np. ty od rodziców…

 

– O cholera! – Syknąłem – Dobrze, ze przypomniałeś! Musze to uprzątnąć! – zadecydowałem, podnosząc storczyka i wsadzając ziemię do doniczki – Zaraz wrócą z biegania!

 

– Dobrze, posprzątaj, a potem pogadamy!

 

– Nie, Icek, potem idę się uczyć do egzaminu. Zresztą, we wtorek przyjeżdża Bestyjka aby mi dodać otuchy…

 

– Hohoho … – Uśmiechnął się – Bestyjka! A może, po prostu Wysoki Sąd?

 

– Znikaj! – Warknąłem a on, o dziwo, spełnił moją prośbę. Przez chwilę czułem się, jakbym stanął w silnym przeciągu, ale nie trwało to długo – po kilku sekundach wszystko wyglądało normalnie. I tylko jego złośliwy chichot na samej granicy słyszalności utwierdzał mnie w ponurym przekonaniu, ze mój współlokator nie jest tylko snem.

 

 

 

Demony WPiA

 

 

 

25 lutego 2012

 

 

 

Dochodziła ósma rano, gdy wraz z Bestyjką przejeżdżaliśmy przez zimowy krajobraz. Pogoda była przecudna – mnóstwo śniegu, słońce, mróz… mimo to, nie narzekaliśmy na korki – od ośmiu lat wszystkie trasy, po których podróżowałem, były odśnieżane stosunkowo sprawnie ,można by wręcz rzec – nienaturalnie – nikt też nie był świadom przyczyny, dla której tak się dzieje. Nikt, prócz mnie, ma się rozumieć.

 

– Ślązaki – cwaniaki! – Zaśmiała się, trzymając moją dłoń. – W całym kraju zima zaskakuje drogowców, a u was jest dokładnie na odwrót!

 

– Bestyjko, nie jestem Ślązakiem. – Odparłem – Tylko mieszkam tutaj. A co do zaskakiwania zimy… – Uśmiechnąłem się – Wiesz, ma się te wtyki!

 

Nawet mi nie podziękujesz! – W mojej głowie rozległ się obrażony głos – Gdyby nie moja łaskawość…

 

– Bla, bla, bla! – Warknąłem, po czym uśmiechnąłem się z zakłopotaniem, patrząc na Bestyjkę. Ona odpowiedziała zdumioną miną, ale nie zwróciła mi uwagi.

 

– Mimo to, taka pogoda to lekka przesada – Westchnęła – Już nie mogę doczekać się wiosny…

 

Was?! – Wrzask Icka omal mnie nie ogłuszył – To zdrada! Brak szacunku dla mojego majestatu! Wysłać ją pod Stalin…

 

– Stul… – Burknąłem – To nie do ciebie, kochanie, naprawdę!

 

– Hmmm… – Mruknęła.– Jesteś dziwny. Twój styl bycia, ubioru, mowa.… I właśnie to mi się w tobie podoba! – dodała z uśmiechem.

 

– Cóż…ludzie nie powinni być identyczni! – Przytuliłem się do niej. Icek miał rację, Bestyjka nie zauważyła fraka – Niedługo dojedziemy! Oby profesor nie zmienił pytań, bo wtedy…

 

– Wtedy JA go zagryzę! – Wyszczerzyła się.

 

– Nie można wkurzać neko! – Parsknąłem.

 

– Neko?! Kotołaka! –Rzuciła urażona. – Jestem jedyna w swoim rodzaju!

 

– Oczywiście, kochana Bestyjka! – Podrapałem ją za uszkiem.

 

– Miau! – odparła.

 

Po chwili zatrzymaliśmy się na pekaesie i oboje poszliśmy w stronę uczelni.

 

 

 

***

 

 

 

– Siemasz, Patryk! – Wołali na mój widok, stojąc na mrozie. Ten ich nałóg palenia… – O, dziewczyna!

 

– Anna Maria Wesołowska! – Przedstawiła się z dumą, a oni, zmieszani, umilkli. Wykorzystałem tą chwilę, aby przemknąć się do środka.

 

W hallu WPiA kręciło się już sporo studentów. Szczęśliwie, nie byłem jedynym – egzamin w pierwszym terminie oblało, bagatela, pięćdziesiąt osób – ale oczywiście moich rodziców to w żaden sposób nie satysfakcjonowało.

 

– A witam pana! – Podstarzały bramkarz, siedzący przed biblioteką od razu mnie rozpoznał. – Dzisiaj, jak zwykle, do środka?

 

– A nie, niestety – Westchnąłem. – Dzisiaj pokazać dziewczynie wydział, no i zaliczyć sesję!

 

– Ciężkie jest życie studenta! – Pokiwał ze zrozumieniem głową. – Ale przynajmniej strój szykowny! – Zaśmiał się pod nosem, a ja, wzruszywszy ramionami, poszedłem korytarzem. Kątem oka zauważyłem, jak ochroniarz, dziwnie mi się przyglądając, nawija do krótkofalówki.

 

 

 

***

 

 

 

– Witam Pana! – Szatniarz powitał mnie wesoło. – Jak zwykle pogadać?

 

– Raczej kogoś panu przedstawić. Bestyjko, to jest pan Roman. Panie Romanie, to Anna Maria Wesołowska, moja dziewczyna!

 

– Hohoho! – Roześmiał się. – W sam raz dla prawnika!

 

– My i pan Roman często siedzimy tutaj i narzekamy na komuchów…

 

– I na czarną mafię. – Porozumiewawczo mrugnął okiem.

 

– To on, nie ja! – Odparłem szybko, uspokajając ją. – Tak czy siak, dzisiaj nic z tego, trzeba pogadać z profesorem…

 

– Gdyby doszło do lustracji, dzisiaj gadałbyś z kim innym. – Mruknął.

 

– Panie Romanie! Przecież nie każdy był TW!

 

-Wierz sobie w co chcesz. – Wzruszył ramionami. – Ja i tak tu siedzę od lat…ale na taką paskudną pogodę jak ta, to nawet nie chce mi się wychodzić.

 

Skrzywiłem się, gdy Icek w mojej głowie znów zaczął się awanturować.

 

-Wie pan. – Zaśmiałem się chicho. – Ja tam jestem mrozoodporny!

 

– Coś podobnego… – Mruknął z przekąsem. – No nic, idź już do profesora. A swoją drogą, widzę że znasz się na modzie!

 

Nie wiedząc, o co mu chodzi, wraz z Bestyjką poszliśmy na górę. Nim się tam udaliśmy, zwróciłem uwagę na to, że pan Roman wystukuje coś na komórce.

 

 

 

***

 

 

 

Przed drzwiami katedry Historii Ustroju Polski nie było nikogo, co niezwykle mnie zdziwiło. Spodziewałem się kolejki… a tu nic. Cisza i spokój.

 

– Pewnie pomyliłeś godziny – Zasugerowała.

 

– Dziękuję za dodanie mi otuchy – Zadrwiłem. Przecież profesor musiał być w środku – Mam pomysł! Przedstawimy cię, to może będzie łagodniejszy?

 

– Wykorzystujesz mnie? – Przewróciła oczami.

 

– Ciesz się, że w taki sposób! – Odgryzłem się, po czym niepewnie zastukałem i nacisnąłem klamkę, gestem każąc Beast iść za sobą…

 

 

 

 

 

 

Po pisaniu…

 

 

 

– No, poszło! – Z dumą zatarłem dłonie.

 

– WAS?! – Wrzask nieomal mnie ogłuszył. – Ja im dam!

 

– Co ci się nie podoba? – Westchnałem zrezygnowany.

 

– Widziałeś te komentarze? Już tutaj oczywiscie że ogień to, ogień tamto…

 

– Ludzie zazwyczaj wolą ogień…

 

– Et tu, Brute, contra me!? – Umilkł, spoglądając w arkusz.– O, skończyłeś?

 

– Dla twej chwały! – Ukłoniłem się złośliwie.

 

– I myślisz, ze się spodoba? – Zaśmiał się.

 

– Taką mam nadzieję…

 

– Weź to daj do sprawdzenia!

 

– Hmm… dobra… – Podniosłem mojego Samsunga i wybrałem nr. – No hej, kochanie! Mogłabyś mi zbetować… A to super,… ciebie też, papa! – Zakończyłem rozmowę. – No i wszystko się da!

 

– Pożyjemy, zobaczymy… – Mruknął, po czym zniknął po raz kolejny, a ja – pewien wypełnionego obowiązku – wysłałem tekst do ostatecznych poprawek…

 

 

 

CDN