Nowa Fantastyka

Otóż słów jest tu tak naprawdę 96 - trzeba coś dopisać. Edytor tekstu liczy jako słowa również myślniki oraz półpauzy, pamiętaj.

Zamysł interesujący, ale końcówka w ogóle do mnie nie przemówiła, a w drabblu wszak końcówka najważniejsza!

Płynniej i bardziej znacząco byłoby: Tu jest ich więcej, jeśli masz na myśli ulotkarzy w ósemce, ale to i tak nie ma w sobie impaktu.

Pozdrawiam.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

a gdzie tu fantastyka?

"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066

DJ ; P

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Garść moich głębokich jak szambo przemyśleń z dzisiejszego dnia spędzonego na rozdawaniu ulotek. Czyli w ramach komentarza, punkt widzenia z tej drugiej strony. Chciałem po prostu wkleić link do postu z tymi przemyśleniami, ale się nia dało. Więc pakuję całość.

Analiza psychokinetyczna dzisiejszego dopołudnia:

Ludzie w bardzo ciekawy sposób reagują na wręczanie im ulotek reklamowych.

Jest grupa ludzi miłych, którzy na otrzymany papierek uśmiechają się szeroko i ładnie dziękują. I wtedy człowiek nie przejmuje się, że gość pewnie i tak tego nie przeczyta, tylko za rogiem wyciepnie w krzaki.

Grupa druga, to nadęte damulki, zwykle młode dziewczyny o prze

rośniętym ego, które spoglądają na ciebie z pogardą i prychając, odchodzą bez słowa i ulotki.

Kolejni są olewacze. To zwykle faceci typu samiec alfa, omijający cię szerokim łukiem, jakbyś w ogóle nie istniał. Ale i tak są lepsi od kolejnej grupy, według mnie najgorszej.

To złośliwcy, którzy zbierają ulotki od trzech różnych osób, a potem na ich oczach mną je i wywalają do kosza. Tu nie ma reguły jeśli chodzi o przedział wiekowy. Zrobił tak młody chłopak, na oko osiemnastoletni, zrobiła czterdziestoparoletnia babka. Jak ma ostetnatycjnie wywalić, to po ki chuj w ogóle bierze?

Są i bojący. Kiedy wyciągasz w jego kierunku dłoń z papierkiem, spogląda to na nią, to na ciebie, z taką miną, jakbyś chciał przekazać mu trypra, albo jakąś gorszą wenerę. I oczywiście bez słowa odchodzi.

O wariatach rzucających stekiem przekleństw i fanatykach religijnych pisałem jakiś czas wcześniej. Dziś na szczęście żaden taki świr się nie trafił.

Większość grzecznie kręci głową, albo mówi "Nie dziękuję". Ewentualnie bez słowa bierze. I to też jest spoko.

I to był był koniec wrażeń z ulotkowego poranka.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Rozdawałam kiedyś ulotki, wiem, jak to boli - więc zawsze biorę. Choć - rzadko - zdarzają się też znudzeni ulotkarze, którym nawet ręki nie chce się wyciągnąć, więc przecież pierwsza do brania pchać się nie będę. ; )

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Wiesz, też spędziłam jedno lato na rozdawaniu ulotek, więc znam obie strony problemu. Tekst powyżej jest streszczeniem snu, który kiedyś mi się przytrafił, w którym istaniało coś zwanego "obowiązkiem reklamowym". ;)

No offence dla ulotkarzy, na codzień nic do nich nie mam i grzecznie gromadzę makulaturą rozdawaną na ulicy. :P

Fajny pomysł, Gitarzyście Lynyrd Skynyrd ponoć przyśniła się piosenka Sweet home Alabama i co z tego wyszło? A może rozwiniesz ten pomysł w coś obszerniejszego?

Podobało mi się sposób w jaki ukazałeś swojego bohatera, trochę osaczonego, bezradnego.

Nawet niezłe.

Pozdrawiam.

Mam nadzieję, że Kurt Randall nigdy nie zostanie zmuszony do roznoszenia ulotek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie zostanie. :P

A drabble sobie raczej na dłużej daruję.

Przypomina mi się opowiadanie o gościu osaczonym przez robota, który sam się reklamował - wlazł do domu i nie chciał wyjść, tylko prezentował swoje możliwości - pamięta ktoś, co to było za opowiadanie? Jakiś zbiorek sf

"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066

Coś mi świta, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie to było. Po czasie przypomniało mi się jeszcze jakieś sf o drodze międzyplanetarnej wyświetlało się mrowie reklam, aż w końcu bohater skorzystał z ostatniej i wyjechał na nową kolonię, podobno wolnej od reklam.

Nie to. Chyba to był Henry Kuttner.

Gość wraca z pracy, gdzieś na Jowiszu, wszędzie nachalne reklamy, na maxa wkurwiony wraca do domku, a tam wchodzi robot i mówi, że jest robotem od wszystkiego i będzie się teraz prezentować.

Wypad - facet na to, a robot, że nic z tego, bo nie jest jego własnością i rozkazywać mu nie wolno ;) i tak dalej, aż do dramatycznego finału

"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066

Teraz będzie mnie dręczyć co to było. :D

Mam wrażenie, że czytałam to albo w którejść części "Drogi do science-fiction", albo w jakimś zbiorze tekstów czymś nagrodzonych. Hm, hm, hm.

Pomysł niezły. Przesłanie czytelne - nachalny konsumpcjonizm coraz bardziej nas atakuje. Uciekając od tego, paradoksalnie, grzęźniemy jeszcze bardziej.

Niestety zakończeni trochę kulawe. Nawet nie chodzi o element zaskoczenia, po prostu mdłe jakieś.

P.S. Szanując lludzi pracy, każdy kto w jakikolwiek sposób uczciwie zarabia jest godzien szacunku, w przypadku rozdawaczy przybieram postawę opisaną przez Fasa: " Ewentualnie bez słowa bierze. I to też jest spoko"