Kraina wiecznej młodości

Dzisiaj były jego trzydzieste urodziny.

 

Locke załamał ręce.

 

Leżąc na wznak na łóżku w swoim własnym pokoju omiótł jeszcze raz posępnym spojrzeniem ściany dookoła siebie. Na zewnątrz panowała pochmurna, ciemna szarówka i radosny, błękitny odcień pokoju był teraz zimny i przygnębiający. Przywodził na myśl sam środek wzburzonego, zimnego oceanu, który lada chwila miał pogrążyć w swojej toni wszystko, co ostatkiem sił unosiło się na jego powierzchni.

 

Mężczyzna usiadł ze spuszczona głową, podrapał się po swoim kilkudniowym zaroście, po czym powolnym ruchem wstał i podszedł do okna. Osiedle, na którym się wychowywał wyglądało tak jak zwykle. Nie zmieniło się, od kiedy sięgał pamięcią. Jednakowe, szare, obdrapane betonowe klocki mieszczące kilkadziesiąt mieszkań stały nieprzerwanie jeden za drugim, zgodnie z zamierzchłymi planami władz socjalistycznych. Od kiedy jednak runęła komuna, a następnie demokracja ów krajobraz uległ nieznacznemu upiększeniu. Kolorowe grafitti wszelkiej maści – od prostych napisów po istne arcydzieła plastyczne krzyczały ze wszystkich w miarę dostępnych, murowanych powierzchni – Locke’a zawsze fascynował zielony, zdeformowany krasnolud patrzący złowrogo z bocznej ściany ostatnich kilku pięter pobliskiego wieżowca. Pomiędzy blokami, w miejscu gdzie kiedyś bardzo dawno temu znajdował się sklep spożywczy, na prostokątnym placu stały w sąsiedztwie dwa domki. Jeden z nich ułożony był ze starych, czerwonych fabrycznych cegieł, niemniej starannie wymierzony i skonstruowany. Spadzisty dach został stworzony za pomocą dwóch blaszanych płyt pokrytych dla zabezpieczenia papą. Drugi domek, stojący tuż obok za rachitycznym płotkiem sklecony był niedbale z sosnowych desek, kawałków falowanej blachy i betonowych płyt połączonych w jedną wielką karkołomną architektoniczną hybrydę. W zapuszczonym ogródku zagospodarowanym zaraz przed domem w małym zagajniku pasło się kilka kóz. A gdzieś w oddali, znad zarysów innych osiedli i centrum metropolii, niemalże na samym horyzoncie wystawał podłużny kontur ogromnego komina miejskiego krematorium. Długi kłąb czarnego dymu snuł się powoli w górę nieba raz jeszcze uderzając mocno Locke’a swoim makabrycznym, ponurym przesłaniem.

 

Teraz Locke z jeszcze większą odrazą patrzył na ten dym. Z jeszcze większą nienawiścią i większym lękiem.

 

Do pokoju wszedł młodszy brat Locke’a – Ziemomysł. Zastał swoje jedyne rodzeństwo z rękami złączonymi na plecach, w milczeniu i bezruchu patrzące przez okno. Nie powiedział nic, jedynie spuścił lekko wzrok i przeszedł lekkim krokiem przez niewielki pokój, siadając na łóżku.

 

Nastało po części przerażające, po części niezręczne milczenie.

 

-To już dziś… – westchnął Ziemomysł i już po chwili zorientował się, że była to najbardziej idiotyczna rzecz, jaką mógł z siebie w tym momencie z siebie wydusić.

 

-Tak, wiem. Wyobraź sobie, że wiem. Ciężko nie pamiętać o dacie, w której idzie się na pierdolony ubój…

 

-Zrozum… nic się nie da zrobić.

 

Sylwetka Locke’a pochyliła się lekko. Mężczyzna cichym, niemalże niesłyszalnym głosem wyszeptał:

 

-Ukryjcie mnie.

 

-Locke, kurwa, takie rzeczy nigdy dobrze się nie kończą! Myślisz, że oni nie prowadzą cholernej ewidencji? Prędzej czy później skapną się, że nie jesteś martwy i i tak cię zabiją, być może jeszcze nas przy okazji ciężko skatują!

 

-Nie mogliśmy sfałszować dokumentów…? Nie wiem, powiedzieć, że jest błąd i urodziłem się w październiku, a nie w lutym…. albo rok później… kurwa, ja nie chce umierać!

 

Ziemomysł opuścił głowę. Locke zatrząsł się gwałtownie, ale w dalszym ciągu stał w miejscu patrząc przez okno, ani razu nie spoglądając na brata.

 

– I tak naprawdę jest lepiej? Czy starzy ludzie naprawdę tak bardzo przeszkadzają? – Zapytał nagle

 

-Powstał nowy świat. Skoro już zaczęto jego tworzenie nie możemy teraz tak nagle przestać.

 

-To… to jest chore. Po prostu kurwa chore.

 

-Uwierz mi. Świat w rękach młodzieży staje się naprawdę wspaniałym miejscem. Już widać poprawę! Zniknęły problemy z konfliktem pokoleń. Jest jasny system wartości, wszystkim zależy na tym samym: by być wolnym, niezależnym i by czuć świat całym sobą, a nie tylko doświadczać go zmysłami…

 

-Skąd wiesz, że lepiej? – Przerwał mu Locke – Pamiętasz czasy, gdy żyli dorośli? Ja ich nie pamiętam!

 

-Przecież mamy nagrania, materiały, źródła historyczne…

 

-Jebana propaganda! Nigdzie nie jest dobrze… świat idealny nie istnieje – rzekł oschle Locke i z panicznym rozbawieniem odkrył, że to typowa myśl osoby dojrzałej, doświadczonej przez życie. Ziemomysł też to zauważył, gdyż nic nie odpowiedział, jedynie zlustrował brata powłóczystym spojrzeniem.

 

Wstał i podszedł do starszego brata. Przez chwilę zamierzał położyć mu rękę na ramieniu, zaraz jednak zrezygnował z tego pomysłu. Wskazał dłonią krajobraz, który Locke obserwował już od dobrych kilkunastu minut.

 

-Zobacz! Czy to nie cudowne? Pamiętaj, że ty też byłeś zadowolony z tego jak wygląda nasza rzeczywistość. Nasz ojciec, który współtworzył to wszystko, z honorem poddał się ubojowi, gdy doczekał trzydziestego roku życia. Był ideowcem! Tą zażartość w walce o lepsze jutro przekazał tobie, a ty mi! Przyjrzyj się tylko: na ulicy ludzie. Nie jacyś szarzy, jak na tych smutnych, czarno-białych filmach sprzed stu lat tylko różni. Każdy inny, każdy wyjątkowy, będący sobą w stu procentach! Mimo różnic dogadują się, co najmniej dobrze – o wiele lepiej niż miało to miejsce w zamierzchłych epokach. I jedynym problemem jest zaraza…

 

Urwał, czując niemal czarną próżnię, jaką wytwarzał wokół siebie jego brat. Cieszył się, że Locke stoi przodem do okna i nie musi teraz oglądać jego wyrazu twarzy. Po krótkiej pauzie kontynuował:

 

-Zaraza, która dotknęła każdego z nas. Od momentu narodzin. Z każdym dniem rośnie w siłę, staje się coraz potężniejsza… nie ma lekarstwa. Jedynym wyjściem jest ograniczenie jej zasięgu… utylizacja nosicieli…

 

-Jesteś pojebany. Pojebany nastolatek, zaślepiony propagandą dla mas, z którą tyle nastoletnich pokoleń walczyło! Zjadamy swój własny ogon! Kiedyś tego nie rozumiałem, ale teraz już widzę. Widzę, ogrom zła, jakie się rozpanoszyło! Ty jak podrośniesz, też zrozumiesz.

 

-Nie. – odrzekł szybko Ziemomysł z mdłym, psychopatycznym wręcz uśmiechem– nie chcę tego zrozumieć i prędzej umrę niż zrozumiem…

 

Urwał i zachichotał lekko, rozbawiony dwuznacznością swoich ostatnich słów. Locke stał chwilę przygarbiony, trzymając ręce wzdłuż tułowia i zaciskając w nerwowym amoku dłonie. Śmiech jego brata, choć cichy, ranił uszy stokroć bardziej niż pisk igieł szorujących o kamień… śmiech rodzonego brata w obliczu jego śmierci wdzierał się do podświadomości degradując psychikę do poziomu naturalnych instynktów.

 

Gdy Ziemomysł zasłonił usta dłonią, próbując właśnie się uspokoić, Locke jak oparzony rzucił się do drzwi. Ziemomysł niewiele myśląc doskoczył do niego i wyjmując nóż z ulokowanej przy pasie kabury pchnął brata pod żebra. Locke zawył przeraźliwie i runął, uderzając głową o klamkę. Osunął się, zostawiając na framudze i drzwiach ogromną smugę krwi i patrząc z najczystszym przerażeniem na brata usiłował coś wrzasnąć, lecz z jego gardła wydobyła się tylko krwistoczerwona piana i nieprzyjemny gulgot. Ziemomysł z opętańczym, niezmiennym spojrzeniem pchnął brata jeszcze raz między żebra, a następnie definitywnie zakończył jego żywot celnie wciskając czubek ostrza w lewą skroń Locke’a. Podniósł się, wytarł ostrze o swoja koszulkę, przeciągnął zwłoki na środek pokoju i otworzył drzwi. Wrzasnął od progu do swojej siostry:

 

-Lilian! Chodź, trzeba posprzątać! Już po wszystkim!

 

Przez chwilę wahał się czy najpierw pójść do łazienki czy mimo wszystko najpierw zameldować telefonicznie wypełnienie obywatelskiego obowiązku. Po niewiele trwającym namyśle wybrał tą druga opcję. Po prostu chciał jak najszybciej mieć to z głowy i po raz kolejny wykazać się wzorową postawą obywatela świata wiecznej młodości.