Piekielne spotkanie

Wiedziałam, że znajduję się na wyspie, chociaż tak naprawdę nie mogłam być pewna. Nigdy nie znalazłam drogi na drugi brzeg. Nie pamiętałam nawet jak zdołałam tu dotrzeć. Siedziałam na wilgotnym piachu, przyciągając do siebie kolana i patrzyłam w dal. Drobne, spokojne fale obmywały moje stopy. Przymknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. Właśnie wtedy w moją twarz uderzył podmuch silnego wiatru. Miotał gałęziami pobliskich drzew, ale nie był w stanie rozwiać mgieł unoszących się nad horyzontem. Na moje usta wpełzł bezwiedny uśmiech. Bawiła mnie ta nierówna walka. Pomimo tego wiatr nie zniechęcał się porażką. Dął coraz silniej, zmuszając mnie do ściskania w dłoniach rąbków sukni. Wstałam, gdy linia wody zaczęła się przesuwać. Niebo zaszyły ciemne chmury, a na ciele dostrzegłam ślady gęsiej skórki. Temperatura spadała w zadziwiająco szybkim tempie. Pomimo tego, że był coraz bliżej, stałam niewzruszona. Przerażająco spokojna. Pewna swojej przewagi. Nawet nie drgnęłam, kiedy poczułam dotyk zimnych dłoni na ramionach.

– Spóźniłeś się– szepnęłam obojętnie.– Tak jak zawsze.

Zignorował moją uwagę. Kiedy zrozumiał, że nie odwrócę się w jego stronę, rozluźnił uścisk i stanął przede mną.

– Tęskniłem.

Nie kłamał, ale ja zdobyłam się tylko na wzruszenie ramion. Nie zasługiwał na więcej.

– Sto lat jeszcze nigdy nie trwało tak długo– zapewnił.

Nadal obserwowałam mgły, omijając go wzrokiem z wyuczoną nieczułością. W końcu skusiłam się i spojrzałam w te przeszywająco błękitne oczy. Dostrzegłam w nich nadzieję.

– Powiedz tylko słowo, a…– zaczął ostrożnie.

– … będzie uzdrowiona dusza moja– dokończyłam i wybuchnęłam śmiechem. Skrzywił się słysząc formułkę, którą nauczono mnie na niedzielnej mszy. Nic tak nie pomaga w oczyszczeniu z grzechów jak wizyta w kościele. Za paktowanie z diabłem powinni mnie spalić na stosie. Na szczęście najgorsze oskarżenia zawsze spadały na niewinnych. Na tym polegało piękno inkwizycji. Nikt nie mógł wiedzieć kim jest nieznajomy o anielskiej urodzie.

– Zawsze zdobywałeś mnie podstępem. Dlaczego tym razem miało by być inaczej?– zapytałam z wyrzutem.

– Dlatego, że nie pozwoliłem ci zapomnieć.

Z trudem wytrzymywałam jego spojrzenie, ale mimo to nie odwracałam wzroku.

– Ale ja chcę zapomnieć. Ciągłe oczekiwanie odbiera resztki mojej godności – wytłumaczyłam.

– Kiedy odejdę twoje życzenie się spełni– zapewnił.

– Nie– zaoponowałam.– To życie już i tak jest stracone. Nie zmieniaj tego. Ale kiedy wszystko zacznie się od nowa… Wtedy pozwól mi zapomnieć.

Wreszcie zabrzmiało to jak prośba, a nie rozkaz. Kiwnął głową prawie niezauważalnie, a ja wiedziałam, że tym razem mnie nie oszuka.

– Nie rozumiem twojej wrogości– powiedział z wyrzutem.– Oceniasz mnie zbyt pochopnie.

– Mówią, że uosabiasz zło. Mam wrażenie, że w tym wypadku, wrogość to za mało.

– Jeszcze niedawno twierdzili, że niosę światłość. Naprawdę wierzysz w ich słowa?

– Nie dbam o to kim byłeś. Ważne kim jesteś teraz.

– Nie przyszło ci do głowy, że oskarżają mnie o zbyt wiele? W niebie wystarczy, że raz zaprotestujesz i zostajesz buntownikiem na całe życie. Na wieczność– poprawił się szybko.

– Myślę, że mogło tak być. Na początku– dodałam szybko.– Ale postarałeś się by ich oskarżenia okazały się być prawdziwe.

– Masz rację, nie jestem niewinny– przyznał.– Jedna noc na sto lat, czy to nie romantyczne?– wykorzystał moje milczenie by zmienić temat.

– Z pewnością było za pierwszym razem.– Nie zdołał przezwyciężyć obojętności w moim głosie.– Trudno myśleć o miłości, kiedy po raz kolejny umieram z myślą, że będę musiała wrócić dla ciebie. Przez ciebie– dodałam szeptem, ale na tyle głośno by usłyszał.

– Obiecałem, następnym razem będzie inaczej. Zapomnisz o wszystkim.

Przymknęłam oczy próbując sobie wyobrazić jak wyglądało by moje życie w błogiej nieświadomości. Nie poczułam nic oprócz strachu…

Wyrwałam się gwałtownie ze snu. Lęk, który okazał się być tylko sennym koszmarem, szybko zastąpiła ulga. Moje życie toczyło się z daleka od wietrznej wyspy. Współczesność była bezlitosna dla fatum. Tutaj rządziła wolna wola. Każdy mógł w jednakowym stopniu rokoszować się poczuciem kontroli nad własnym losem i cierpieć z powodu konsekwencji. Właśnie dlatego prychnęłam lekceważąco i odwróciłam się na drugi bok z zamiarem przespania reszty nocy. W moim świecie sny nic nie znaczyły.