Juliusz Cezar

Juliusz Cezar raz jeszcze rozejrzał się podejrzliwie po pustym korytarzu przed drzwiami swojego gabinetu. Jego twarz, ostre, rzymskie rysy odbijała w złotej tabliczce: IMPERATOR, którą dawno temu, w czasach potęgi młodości kazał sobie przymocować na drzwiach. Spojrzał na zmęczoną twarz, zaorana zmarszczkami, na której było spisane całe jego życie – lata chwały, potęgi, lata trudu, trosk. Tych drugich było zdecydowanie więcej. Ta twarz odbijała się teraz w starej, wyniszczonej latami użytkowania tabliczce, której złoto przybrudziło się, a napis ledwo dało się odczytać. Jedna śrubka gdzieś przepadła. Ale tak, jak złoto, nawet brudne i zapomniane zawsze pozostanie złotem, tak nawet najbardziej zgnuśniały juliusz cezar pozostanie w oczach pokoleń Juliuszem Cezarem! Ech…

Upewniony, że nie jest podglądany Juliusz wemknął się do gabinetu. Usiadł, a raczej rzucił się na fotel i ciężko westchnął. To był naprawdę męczący dzień, w zasadzie tak samo, jak wszystkie od przynajmniej paru lat. A może tylko kilku miesięcy? Trudno powiedzieć kiedy codziennie przekłada się tony papierów i trzeba być obecnym na tych wszystkich nudnych konferencjach i zebraniach; a to jakiś bunt, a to w jakiejs prowincji brakuje czegoś, a to kolejny spisek, zdrada, próba otrucia…Władanie takim Imperium to naprawdę niezła harówka. Westchnął ponownie, żeby sobie ulżyć i wziął się za pisanie wspomnień. Oczywiście w trzeciej osobie. Dziesięć minut później stwierdził, że dzisiaj więcej nie da rady. Oparł się i sięgnął po papierosa. Zegar nad biurkiem wybił pierwszą w nocy. Zaczął klepać się po kieszeniach marynarki w poszukiwaniu jakiegoś ognia. Na Jowisza, gdzie ta cholerna zapalniczka?

W tym momencie na korytarzu rozległ się dźwięk kroków. Spora grupka osób zmierzała w stronę jego gabinetu. Tknięty jakimś przeczuciem, czy instynktem zaczął bezradnie wodzić wokół wzrokiem w poszukiwaniu jakiejś kryjówki lub broni. Oby skręcili do WC po prawej, zdążył pomyśleć w niezrozumiałej obawie, gdy ktoś uprzejmie zapukał do drzwi. Za uprzejmie. Przerażony Cezar utkwił spojrzenie w klamce. Gdy pukanie się powtórzyło potrząsnął głową i spróbował odzyskać panowanie nad sobą. Wziął się pod boki i przyjął, jak miał nadzieję, w miarę dumna postawę.

– Wróg czy przyjaciel? – zawołał.

– Słucham? – odparł ktoś zdziwiony.

– Eee… tego… proszę. – powiedział nieco zbity z tropu Cezar.

Wszedł Brutus. Starannie zamknął za soba drzwi.

– A, to ty. – uspokoił się Juliusz – wiesz, troche mnie przestraszyłeś. Zazwyczaj o tej godzinie nikt tu nie przychodzi.

– Panie -Brutus był dziwnie poważny, a na jego ustach malował się uśmiech, którego Juliusz nie potrafił zidentyfikować – gdyby zostało ci parę minut życia i mógłbyś zrobić ostatnią, jedyną rzecz przed śmiercią, to co byś zrobił?

– Ale dlaczego pytasz, synu?

– Powiedz!

Zaskoczony Cezar zamyślił się.

– Chyba zapaliłbym papierosa. Tam na dole pewnie mają tylko jakąś tanią makulaturę.

– Zrób to.

-Co? Dla…

– Zrób to! – Zanim Brutus wychylił głowę na korytarz, Cezar ujrzał nieprzyjemny błysk w jego oku – przyprowadziłem paru kolegów.

Co najmniej pół tuzina zamaskowanych i poważnych mężczyzn weszło do gabinetu Juliusza.

– Zaraz! To mój pokój! Co wy…? – zaczął Cezar i urwał. Zrozumiał co znaczył dziwny uśmiech i błysk w oku Brutusa. Mężczyźni zaczęli wyciągać spod czarnych płaszczy różnego rodzaju ostre przedmioty. – Chyba nie zamierzacie…

– Niestety właśnie zamierzamy. Przykro mi. – przerwał mu wysoki mężczyzna, w którym rozpoznał Legata Rzymskiego Longinusa. Trzymał w ręku coś, co przypominało obtłuczoną połówkę butelki.

Juliusz Cezar ocenił swoją sytuację. Ośmiu silnych mężczyzn, uzbrojonych w sztylety, pistolety, krótkie miecze, jedną butelkę i najwyraźniej jeden świecznik przeciwko nieuzbrojonemu, samotnemu prawie-starcowi, który nie umie już nawet samemu szampana otworzyć. Zrozumiał, że jest bez szans. Taki oto koniec spotyka Władcę Rzymskiego, kwestora, edyla, pretora, konsula i dyktatora, wiekopomnego, nieśmiertelnego, Gajusza Juliusza Cezara; po cichu, w nocy, bez świadków, zamiast nie na wojnie w chwale. Nikt nie będzie mówił: poległ jak bohater. Nic nie będą o nim mówić. Za to Brutus, Pompejusz, Longinus będą codziennie rano myć się pod pachami chwałą, czyścić uszy sławą, brodzić w świetności, będą rzygali swoją potęgą. Ale nie na długo – Cezar wbrew woli uśmiechnął się do tej myśli. Wystarczy im parę lat i będą błagali o spisek, o zamach, o cokolwiek. Zobaczą jak to przyjemnie jest władać taką maszyną odgryzającą palce po kawałku. Można się było tego nawet spodziewać. To wspaniały tytuł na pierwsze strony gazet: “Gajusza Juliusza Cezara rozdziabali tępymi mieczami najbardziej zaufani ludzie. cd. str. 6”. No, w każdym razie lepszy niż: “Dumnie poległ na raka płuc”.

Rozluźnił się. Prawie odprężył. Spojrzał spokojnie na nerwowe twarze przyszłych morderców.

– Ma ktoś ognia? – zapytał z udawaną wesołością. Tiliusz Cymber zbliżył się z zapałkami. Wyglądał jakby nie miał najmniejszej ochoty wyglądać jakkolwiek, a najchętniej to by go tu wogóle nie było.

– Proszę. Eee… Bo tego… jest jeszcze sprawa mojego ekhem… tego… brata… – Cezar dostrzegł, że jedna zapałka była krótsza od pozostałych. Uważnie obserwując twarz Tiliusza, wyciągnął ją.

– Tę wylosowałeś? – zwrócił się do niego. Cymber zrobił się siny.

– E… tak. – wystękał.

– No wiecie, panowie. Wsytydzilibyście się. – mruknął Juliusz, zapalając papierosa. – I nie waż się ruszać mojej togi, Tiliuszu – dodał.

Na bogów, myślał, zaciągając się, to nie aż tak straszne jak sobie wyobrażałem, żadne życie mi nie miga przed oczami, nic mi nie łomocze w klatce, tu mam ulubionego papierosa, przydałaby sie jeszcze szklaneczka dobrej brandy i byłbym w niebie. Oczywiście tylko w metaforycznym.

– Ma ktoś może brandy? – zapytał z nadzieją.

Odpowiedzieli mu milczeniem. Widać było po nich zniecierpliwienie.

– No tak. Kiedy jest najbardziej potrzebna, jej nie ma. A przecież to sprawa śmiertelnie poważna, ha ha. Faktycznie, mało śmieszne – dodał, gdy nikt nie podchwycił jego żartu.– Ostatnie zaciągnięcie, Publiuszu Serwiliuszu, i możemy zaczynać. A raczej kończyć.

Mężczyźni chwycili mocniej broń i postąpili krok w jego kierunku. Serwiliusz postąpił dwa. Cezar coś jeszcze sobie przypomniał.

– Moment! Zaczekajcie! Czegoś mi tu jeszcze brakuje. Zaraz, jak to będzie po łacinie? A tak – wziął oddech – Et tu Brute contra me? No, dobra, dawajcie.

Brutus nic nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko i dał znak Publiuszowi, który zadał pierwszy cios. Pozostali zadali resztę.

– I pozdrówcie Pompesia. – wycharczał Cezar. Spoglądał w dół i liczył – dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy…

Nawet tak bardzo nie bolało, zdążył pomyśleć i umarł. Brutus zatarł ręcę, jak po dobrze wykonanej robocie.

-Okej, na początek zajmijcie się tą śrubką na drzwiach – powiedział przenosząc swoje rzeczy do nowego biura.

jaśo ebert.