Profesora Ćwiartki przemyślenia o perspektywie

W tej krótkiej powiastce opowiem, jak dokonałem kolejnego cudownego

przewrotu w fizyce. Będzie to wywód może nieco filozoficzny, ale i filozofia

jest w nauce przedmiotem nieodzownym.

 

Diabli wiedzą jak to się zaczęło. Inaczej mówiąc, jeżeli liczycie na

kolejną zabawną anegdotkę, pokroju tej o Archimedesie w wannie, czy też o 

Newtonie trafionym jabłkiem, to możecie śmiało zapomnieć. Nic takiego się

nie zdarzyło, nie miało miejsca, a może i miało, ale zwyczajnie nie pamiętam.

Jak zwykle do pewnych rzeczy doszedłem w tym radosnym stanie upojenia

alkoholowego, tym złotym środku pijackich zwidów, gdy już jest na tyle

wesoło, że znacie odpowiedzi na wszelkie troski wszechświata, a zarazem nie

macie jeszcze wielkich problemów z utrzymaniem pionu. Alkohol nieraz

wspierał mnie w rozważaniach naukowych, problem jednakowoż w stosowaniu tego

środka jest taki, że dobre pomysły ma się właśnie wyłącznie w momencie

osiągnięcia złotego stanu, którego jednak bariery są niezwykle płynne. Łyk

piwa mniej, i jesteś jeszcze jednym z klasycznych nudziarzy. Łyk piwa

więcej, i stajesz się zbyt pijany, by spamiętać właśnie odkryte Równanie

Wszechświata. A jeżeli już trafisz w ten właśnie złoty środek, najpewniej

nie znajdziesz pod ręką nawet kawałka papieru, by myśl zanotować. A jeszcze

częściej, sięgasz po kolejny łyk, i potem już ci się zwyczajnie nie chce.

 

Tego dnia gwiazdy sprzysięgły się, by było inaczej. Nie dość że

osiągnąłem złoty stan, to także miałem pod ręką odpowiednie środki, by tok

myślowy utrwalić. A wszystko zaczęło się od niewinnych rozważań o 

perspektywie.

 

– Widzisz stary, bo to jest tak. Naszym głównym narządem jest wzrok,

i to nim postrzegamy świat. Ale każdy patrzy gdzie indziej, i to jest nasz

podstawowy mechanizm ograniczający. Ja to znam nawet z autopsji. Pracowałem

kiedyś jako sprzątaczka w centrum handlowym.

– No ale co to ma do rzeczy?

– Już wyjaśniam. Otóż każdy z szeregowych fizoli tam pracujących,

pod przysięgą zezna, że czujnie obserwuje teren. Ochroniarz, sprzątaczka, i 

koleś od obsługi technicznej. I tak rzeczywiście jest, przynajmniej w 

przypadku tych, którzy poważnie podchodzą do zawodu. No ale jak mówiłem

wcześniej, są między nimi drobne różnice, które powodują, że pomimo

wytężonej uwagi, potrafią być ślepi na otaczającą ich rzeczywistość. To

kwestia uwarunkowań zawodowych.

– Nadal cię nie rozumiem.

– Nie chodzi o to co oglądasz, chodzi o to co obserwujesz! Sprzątacz

ma wzrok wbity w poziom podłogi, bo tylko tam znajdzie interesujące go

śmieci. Ochroniarz ma wzrok skupiony o poziom wyżej, gdyż wypatruje przede

wszystkim złodziei. A technik chodzi z głową w chmurach, bo interesują go

głównie przepalone żarówki. To prowadzi do zabawnych sytuacji. Pamiętam jak

kiedyś dostrzegłem papier przy nodze ochroniarza. Już miałem go sobie

odpuścić, ponieważ właśnie zjeżdżałem na przerwę, no ale poczucie obowiązku

zwyciężyło. Podjechałem wózkiem, i okazało się, że papierek to nie śmieć,

tylko banknot. Ochroniarz tańczył wokół niego kilkanaście minut, i nie

zwrócił na niego uwagi.

– No dobrze. Wiem że wywodzisz się z niezamożnej rodziny, i na

studia zarabiałeś chwytając się każdego zajęcia, ale co to ma u licha do

rzeczy z fizyką!?

– Bardzo dużo. Porozmawiajmy o genialnych naukowcach. Czy Newton był

aż takim geniuszem, bo zauważył, że do podtrzymania ruchu nie potrzeba

żadnej dodatkowej energii, lecz wystarczy zrównoważyć tarcie? Albo taki

Einstein, on swe rozważania wyprowadził od prostego stwierdzenia faktu, że

prędkość światła jest nienaruszalna. I to jest właśnie, stary, problem

perspektywy. Trzeba przekierować punkt zbieżny tam, gdzie nikt tego jeszcze

nie zrobił. To znaczy fizycy próbują tego czasem, ale pfrrrrt. To jeszcze

nie to. Wiesz, to jest tak jak z tymi podróżami kosmicznymi. Miłośnicy

fizyki wiedzą, że c to c. Nie zmienisz i tyle. A odległości robią wrażenie.

Maniacy UFO skupiają się na przekroczeniu c, bo są ograniczeni jak ten

ochroniarz. Chcesz szybciej pokonać jakąś odległość, musisz szybciej

zapierdalać, sądzą. Fizycy zaś, wiedzą, że skoro problemem jest czas, to

przy nim trzeba po majstrować. Przecież tak na prawdę nie chcemy z punktu X

do Y dolecieć szybciej, tylko w krótszym czasie.

– A ty?

– A ja, jak ten operator maszyny sprzątającej, postanowiłem olać

czas i prędkość, a wziąć się za przestrzeń. I to właśnie zrobię w swoim

warsztaciku.

– Czas i przestrzeń są powiązane, ruszysz jedno, to zahaczysz o 

drugie. Uginanie czasoprzestrzeni to też pomysł na podróże w kosmosie.

– Owszem, ale mój pomysł odrywa przestrzeń od czasu, i to jest

właśnie to nowe spojrzenie.

 

W tym momencie wychyliłem ostatniego sznapsika. Mocny alkohol

przyjemnie drażnił przełyk, gdy spacerowałem ku swej pracowni. Przecież to

było takie proste! By przenieść się z punktu X do Y nie jest ważny czas i 

prędkość, tylko położenie w przestrzeni! Prędkość? Jaka prędkość? Przecież w 

obecnych modelach przestrzeń może rozszerzać się z prędkością większą od

światła. Nie ruszajmy obiektu, ruszmy przestrzenią, tam prędkości są

nieograniczone! Zwariowane? Może i tak, ale którego geniusza nie częstowano

tym epitetem. Na razie spokój! Spokój i rozwaga! Bo czy można od tak sobie

poruszać przestrzenią? Przed oczami stanęły mi dramatyczne doniesienia

telewizyjne z Japonii. A co z grawitacyjnym tsunami? Czy wolno od tak ruszać

sobie przestrzenią? A kto tego wcześniej dokonał? Nikt. Co zatem, jeżeli

przestrzeń zachowa się niczym akwarium, które gwałtownie szarpnięte,

chluśnie zgodnie z mechaniką płynów? Wszechświatem zapewne nie można szarpać

gwałtownie. Ale czy można w ogóle nim szarpać? Tu wpadłem w konsternację.

Odkryłem możliwość teoretyczną, a pominąłem kwestie techniczne. Cóż to

miałby być za Kosmiczny Paluch, zdolny poruszać przestrzenią? Na chwilę

obecną nie potrafiłem uzyskać odpowiedzi na to pytanie, na szczęście

pojawiła się okazja skonsultowania tego z Wyższą Cywilizacją Kosmiczną.

Odblaskowe elementy na ich skafandrach zapraszały do zwierzeń.

 

– Panowie! Pomusszzcie! Ja musszsze ruszzsć prstrzeń!

– Jasne, profesorku! Zamówić taksówkę jak zwykle, czy wolicie do

żłobka tym razem?

– Jasiek, co ty się tak z tym inteligentem pieprzysz? Bierzemy kurwa

na izbę i spokój!

– Po co się czepiać? To nie lump. Profesorek w porządku jest.

Korepetycje za darmo daje, bez niego nie miałbym matury. A że wypić lubi? A

kto nie lubi? Panie Kaziu! Pobudka! Ostatni raz odprowadzamy pod domek…