Coś tu nie gra

(…) Mo­że­cie mi wie­rzyć, że wbrew temu, co prze­ka­zu­ją barw­ne se­ria­le i prza­śne ko­me­die, życie w kam­pu­sie nie jest jedną wiel­ką dam­sko-mę­ską im­pre­zą. Oczy­wi­ście, ka­pi­tan uni­wer­sy­tec­kiej dru­ży­ny fut­bo­lo­wej czy jeż­dżą­cy Po­rsche play­boy z bo­ga­tej ro­dzi­ny mogą li­czyć na wia­nu­szek na­pa­lo­nych wiel­bi­cie­lek. Nie­mniej, prze­cięt­ny stu­den­ci­na pięk­ne ko­bie­ty w swoim łóżku oglą­da ra­czej tylko na ekra­nie lap­to­pa.

 

 

Pla­no­wa­łem spę­dzić ten week­end jak zwy­kle, w to­wa­rzy­stwie paru po­żół­kłych to­misz­czy, ale Jay i Alan nie­mal siłą wy­cią­gnę­li mnie na im­pre­zę w po­bli­skim mod­nym klu­bie. Nigdy nie mo­głem zro­zu­mieć tych ma­so­chi­stycz­nych ry­tu­ałów moich kum­pli, któ­rzy za­miast spo­koj­nie się upić w tanim pubie, pa­ko­wa­li się do sno­bi­stycz­ne­go lo­ka­lu tylko po to, by prze­pła­cić za al­ko­hol, pod­pie­rać ścia­ny i być obiek­tem prze­śmiew­czych szep­tów ze stro­ny stu­denc­kiej śmie­tan­ki to­wa­rzy­skiej.

 

Sie­dzie­li­śmy zatem w ciem­nym kącie, po­wo­li są­cząc obłęd­ne dro­gie tro­pi­kal­ne drin­ki. Ko­le­dzy śli­ni­li się na widok zmy­sło­wo po­dry­gu­ją­cych pięk­nych ko­le­ża­nek, ja za­my­ślo­ny fi­lo­zo­ficz­nie ana­li­zo­wa­łem ab­sur­dal­ność całej sy­tu­acji. W lo­ka­lu było dość dusz­no, więc wy­sze­dłem na chwi­lę na taras, za­czerp­nąć świe­że­go po­wie­trza. Spoj­rza­łem na pełny księ­życ, wes­tchną­łem głę­bo­ko i ob­ró­ci­łem się, by wró­cić do głów­nej sali. Zro­bi­łem to jed­nak na tyle nie­zgrab­nie, by szturch­nąć sto­ją­cą obok bru­net­kę, wy­trą­ca­jąc jej z dłoni kie­li­szek z mar­ga­ri­tą.

 

Sku­li­łem się lekko, go­to­wy do przy­ję­cia wer­bal­ne­go ciosu w stylu „gdzie masz oczy, bu­ra­ku?". Ja­kież było moje za­sko­cze­nie, gdy dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się prze­pra­sza­ją­co.

 

– Ojej, tak mi przy­kro, nie za­la­łam cię? – spy­ta­ła. – Za­pa­trzy­łam się w księ­życ i nie wi­dzia­łam, co się wokół mnie dzie­je.

 

Sta­łem jak cielę z otwar­ty­mi usta­mi, przy­glą­da­jąc się nie­zna­jo­mej. Burza kru­czo­czar­nych loków, obłęd­nie błę­kit­ne oczy ni­czym z ja­poń­skiej kre­sków­ki, do­sko­na­ła por­ce­la­no­wa cera. Nor­mal­nie księż­nicz­ka z bajki.

 

– Eee… yyyy… – od­par­łem nie­zbyt bły­sko­tli­wie.

 

– Je­stem Alice – wy­cią­gnę­ła rękę w moim kie­run­ku. – Wi­dzia­łam cię w środ­ku, sie­dzia­łeś cały czas przy sto­li­ku. Pew­nie nie po­do­ba­ła ci się mu­zy­ka.

 

– Yyyy… eee…

 

– Mam to samo – uśmiech nie scho­dził jej z twa­rzy. – Ten lokal jest bez­na­dziej­ny, nie wiem po co tu przy­szłam. Chyba wrócę już do kam­pu­su, a ty?

 

– Tak, nie, tak… – język mi się plą­tał. – Oczy­wi­ście!

 

– To idzie­my – stwier­dzi­ła i lekko mu­snę­ła moje ramię. Ze­szli­śmy ze­wnętrz­ny­mi scho­da­mi, więc nie wi­dzia­łem, co się dzia­ło z kum­pla­mi. Nie mia­łem jed­nak wąt­pli­wo­ści, że świet­nie sobie po­ra­dzą beze mnie.

 

Była cie­pła ma­jo­wa noc.

 

Coś tu nie gra – ta myśl po­ja­wia­ła się w mojej gło­wie jesz­cze na schod­kach z ta­ra­su. Ana­li­tycz­ny umysł sta­rał się chłod­no oce­nić sy­tu­ację, w czym nie znaj­do­wał wspar­cia u roz­grza­ne­go burzą hor­mo­nów ciała.

 

Wszak nie jest moż­li­we – my­śla­łem sobie – żeby po­czci­wy stu­dent po­znał w klu­bie zja­wi­sko­wą pięk­ność, która sama z sie­bie pro­po­nu­je mu spa­cer. Takie rze­czy nawet w ckli­wych ko­me­diach ro­man­tycz­nych się nie zda­rza­ją. Jeśli już, to w hor­ro­rach – uwo­dzi­ciel­ka oma­mia fa­ce­ta, potem po­da­je mu nar­ko­tyk i gość zo­sta­je po­cię­ty na na­rzą­dy albo budzi się w sali tor­tur ja­kie­goś psy­cho­pa­ty. To wszyst­ko mu­sia­ło mieć dru­gie dno, po pro­stu mu­sia­ło.

 

– O czym my­ślisz? – spy­ta­ła.

 

– Ja… ten tego… za­sta­na­wia­łem się, co stu­diu­jesz?

 

– Et­no­gra­fię. A ty?

 

No tak, et­no­gra­fia, to by tro­chę wy­ja­śnia­ło – po­my­śla­łem. Za­pew­ne je­stem dla niej wdzięcz­nym obiek­tem badań nad kul­tu­rą pry­mi­tyw­ną, ni­czym, za prze­pro­sze­niem, jakiś Mu­rzyn z Ma­da­ga­ska­ru.

 

– Bio­tech­no­lo­gię – od­par­łem.

 

– Teraz ro­zu­miem, dla­cze­go nigdy nie spo­tka­li­śmy się na za­ję­ciach. Bio­tech­no­lo­gia to cie­ka­wy kie­ru­nek, to wy­ko­rzy­sta­nie ge­ne­tycz­nie zmo­dy­fi­ko­wa­nych or­ga­ni­zmów…

 

No nie, jakiś cyrk – po­my­śla­łem – to się nie dzie­je na­praw­dę. Coś tu ewi­dent­nie nie gra. Może ona jest ja­kimś cy­bor­giem, za­błą­ka­nym ter­mi­na­to­rem z przy­szło­ści, któ­re­mu się po­psuł pro­gram. Bo jak to ina­czej wy­tłu­ma­czyć? Albo jest obcym z innej ga­lak­ty­ki za­ka­mu­flo­wa­nym w ko­bie­cym ciele. To by wy­ja­śnia­ło za­in­te­re­so­wa­nie ge­ne­tycz­ny­mi mo­dy­fi­ka­cja­mi…

 

– Ale je­steś za­krę­co­ny – za­śmia­ła się per­li­ście, gdy za­my­ślo­ny po­tkną­łem się o nie­rów­ną płyt­kę chod­ni­ka.

 

Skup się, Bran­don, zejdź na zie­mię i wy­lu­zuj – stro­fo­wa­łem sie­bie w my­ślach – bo ona jesz­cze po­my­śli, że je­steś gejem. No wła­śnie, za­miast fan­ta­zjo­wać, na­le­ża­ło trzeź­wo po­dejść do spra­wy: Alice pew­nie do­ra­bia jako luk­su­so­wa pa­nien­ka do to­wa­rzy­stwa, a we mnie do­strze­gła po­ten­cjal­ne­go klien­ta. Gdy do­trze­my do kam­pu­su, za­pro­po­nu­je mi szyb­ki nu­me­rek za dwie­ście zie­lo­nych i ro­man­tycz­ny czar pry­śnie. I wcale nie o to cho­dzi­ło, że mia­łem w kie­sze­ni tylko sie­dem­na­ście do­la­rów…

 

– W któ­rym bu­dyn­ku miesz­kasz? – za­py­ta­łem, gdy do­szli­śmy do pierw­szych za­bu­do­wań kam­pu­su.

 

– A ty?

 

Znów mnie za­tka­ło na chwi­lę.

 

– Eeee… w „Kappa", tutaj na rogu.

 

Mil­cze­li­śmy przez chwi­lę, sto­jąc na roz­wi­dle­niu chod­ni­ka.

 

– Nie za­pro­sisz mnie na kawę? – spy­ta­ła, fry­wol­nie od­gar­nia­jąc z czoła czar­ne pukle.

 

– Yyyy… nooo… może wpad­niesz na kawę?

 

Wiem, co sobie my­śli­cie – za­cho­wy­wa­łem się jak ostat­nia ofia­ra losu. To praw­da, ale jej to naj­wy­raź­niej nie prze­szka­dza­ło. Unio­sła ką­ci­ki ust w de­li­kat­nym uśmie­chu i wsu­nę­ła rękę pod moje ramię. Po­czu­łem przy­jem­ne mro­wie­nie w całym ciele. Dwie mi­nu­ty póź­niej wcho­dzi­li­śmy do opu­sto­sza­łej „Kappy".

 

W po­ko­ju pa­no­wał względ­ny po­rzą­dek, czyli umiar­ko­wa­ny ba­ła­gan. Strzep­ną­łem z fo­te­la reszt­ki chip­sów, by miała na czym usiąść, zgar­ną­łem książ­ki ze sto­li­ka na pod­ło­gę i rzu­ci­łem się czy­ścić eks­pres do kawy.

 

– Sie­dem­na­sto­wiecz­ny mie­dzio­ryt, a to cie­ka­we – sko­men­to­wa­ła obraz nad łóż­kiem. – Twoi kum­ple mają ra­czej ro­ze­bra­ną Pa­me­lę An­der­son.

 

Też kie­dyś mia­łem – od­par­łem w my­ślach – ech, to były czasy…

 

– Kur­czę, co za opor­ny szajs! – syk­ną­łem, mo­cu­jąc się z po­kryw­ką eks­pre­su.

 

– Kawa może po­cze­kać – po­wie­dzia­ła, roz­pi­na­jąc górny gu­zi­czek bluz­ki. – Do śnia­da­nia.

 

Prze­łkną­łem ślinę i sta­ra­łem się opa­no­wać drże­nie rąk.

 

– Mmmo­że znaj­dę coś in­ne­go – wy­du­ka­łem. – Mam wino. Czer­wo­ne.

 

– Tak, czer­wo­ne wino bę­dzie zde­cy­do­wa­nie lep­sze – stwier­dzi­ła, wsta­jąc z fo­te­la.

 

Nagle jej wzrok przy­ku­ła zrzu­co­na ze sto­li­ka książ­ka.

 

– Czy­tasz po ła­ci­nie? – Zmarsz­czy­ła brwi.

 

– Eeee… taka za­ba­wa dla za­bi­cia czasu – od­par­łem zmie­sza­ny, szyb­ko zgar­nia­jąc tom i wrzu­ca­jąc gdzieś za fotel. Być może, jako stu­dent­kę et­no­gra­fii, za­in­te­re­so­wa­ło­by ją moje eks­cen­trycz­ne hobby, ale wo­la­łem nie ry­zy­ko­wać i nie tra­cić czasu.

 

Z za­ka­mar­ków szafy wy­do­by­łem bu­tel­kę Ca­ber­net Sau­vi­gnon i dwa przy­ku­rzo­ne kie­lisz­ki, chwa­ląc w duchu swoją za­po­bie­gli­wość, która tak czę­sto wzbu­dza wasze nie­uza­sad­nio­ne roz­ba­wie­nie. Dys­kret­nie wy­tar­łem krysz­ta­ły, od­kor­ko­wa­łem i na­la­łem wino. Unio­sła kie­li­szek do nosa, kon­tem­plu­jąc z przy­mru­żo­ny­mi oczy­ma bu­kiet trun­ku.

 

– Masz świet­ny gust – wes­tchnę­ła, po czym zmy­sło­wo roz­chy­li­ła usta.

 

Ty też, cu­kie­recz­ku, ty też – od­par­łem w my­ślach, win­du­jąc swoją próż­ność ponad szczy­ty Hi­ma­la­jów.

 

Nie bądź na­iw­ny – trzeź­we su­per­ego znów do­szło do głosu – coś tu nie gra!

 

W mojej gło­wie to­czył się we­wnętrz­ny kon­flikt na miarę dok­to­ra­tu z psy­cho­ana­li­zy. Bu­zu­ją­ce id pod­su­wa­ło ob­ra­zy nad­cho­dzą­cej wiel­ki­mi kro­ka­mi orgii z czar­no­wło­są pięk­no­ścią, a zło­wiesz­cze ra­cjo­nal­ne su­per­ego biło na alarm. Wci­śnię­te w kąt ego pa­trzy­ło zaś za­gu­bio­ne na tę dy­na­micz­ną wy­mia­nę cio­sów.

 

– Nie­sa­mo­wi­ty pro­fil twa­rzy, te kości po­licz­ko­we… – Jej dłoń nie­spo­dzie­wa­nie zna­la­zła się na moim po­licz­ku. Druga ręka od­sta­wi­ła pusty kie­li­szek na ko­mo­dę i po­czę­ła roz­pi­nać ko­lej­ne gu­zicz­ki bluz­ki. Chwi­lę póź­niej nasze usta spo­tka­ły się, we­wnę­trzy ogień roz­le­wał się coraz bar­dziej.

 

Jej bluz­ka opa­dła na pod­ło­gę, za nią moje polo i pod­ko­szu­lek. Wy­lą­do­wa­li­śmy na łóżku, ja na ple­cach, ona na mnie, sie­dząc mi okra­kiem na bio­drach i mu­ska­jąc pal­ca­mi nagi tors. Od­fru­wa­łem po­wo­li w inny świat, choć prze­cież gra wstęp­na do­pie­ro się za­czy­na­ła. Alice wy­pro­sto­wa­ła się, od­gar­nę­ła włosy na plecy i po­wo­li, do­słow­nie mi­li­metr po mi­li­me­trze, za­czę­ła zsu­wać ra­miącz­ka biu­sto­no­sza.

 

Wsu­ną­łem dło­nie za głowę i z uda­wa­ną miną wy­lu­zo­wa­ne­go play­boya ob­ser­wo­wa­łem ten per­fek­cyj­ny zmy­sło­wy spek­takl. W końcu moim oczom uka­za­ły się dwie na­brzmia­łe pier­si, ide­al­nie krą­głe, do­sko­na­łe. Tar­gnął mną spazm eks­ta­zy.

 

Coś tu nie gra… – do­bi­ja­ło się reszt­ka­mi sił su­per­ego z głębi mózgu, z któ­re­go więk­szość krwi od­pły­nę­ła już jed­nak da­le­ko na dół brzu­cha.

 

– O czym my­ślisz, ale tak na serio? – za­py­ta­ła, mu­ska­jąc jedną dło­nią rowek mię­dzy pier­sia­mi, a drugą dra­piąc oko­li­ce mo­je­go pępka.

 

– Za­sta­na­wiam się… – mu­sia­łem zła­pać od­dech. – Co dziew­czy­na, taka jak ty, robi w łóżku z taki go­ściem, jak ja?

 

– Fa­ce­ci… – wes­tchnę­ła. – Te wasze kom­plek­sy! Nie mówił ci nikt, że nie­śmia­łość jest sexy?

Po­krę­ci­łem nosem z nie­do­wie­rza­niem.

 

– No do­brze – kon­ty­nu­owa­ła, uśmie­cha­jąc się szel­mow­sko. – Może po pro­stu lubię od czasu do czasu prze­spać się z wraż­li­wym in­te­lek­tu­ali­stą. Tak dla uroz­ma­ice­nia.

 

Od­wza­jem­ni­łem uśmiech. To już brzmia­ło roz­sąd­niej.

 

– A na­praw­dę… – zro­bi­ła pauzę. – Uwiel­biam tak za­ry­so­wa­ne kości po­licz­ko­we u męż­czyzn, pie­kiel­nie mnie to kręci.

 

Po­czu­łem, że od­pły­wam. Zmru­ży­łem na chwi­lę oczy i roz­luź­ni­łem na­pię­te mię­śnie.

 

– Żar­to­wa­łam! – nagła zmia­na tem­bru jej głosu spra­wi­ła, że zimny dreszcz prze­biegł po moim krę­go­słu­pie, a po­wie­ki gwał­tow­nie się unio­sły. Tam, gdzie jesz­cze przed chwi­lą wi­dzia­łem twarz uro­czej stu­dent­ki, pa­trzy­ły na mnie czer­wo­ne pio­no­we źre­ni­ce, a mię­dzy wy­dat­ny­mi war­ga­mi bły­snę­ły wam­pi­rze kły.

 

Tak to wła­śnie jest z tymi ro­man­sa­mi na kam­pu­sie. Śmie­je­cie się pew­nie, że ko­lej­ny już raz dałem się po­dejść, no ale w końcu je­stem tylko cie­pło­krwi­stym fa­ce­tem. Na swoje uspra­wie­dli­wie­nie dodam jesz­cze, że to­tal­nie zmy­li­ły mnie jej błę­kit­ne oczy – to wy­jąt­ko­wo rzad­ka mu­ta­cja u wam­pi­rów.

 

Nie­mniej, gdy rze­czy uło­ży­ły się w lo­gicz­ną ca­łość, od razu po­czu­łem we­wnętrz­ną ulgę, a moja ob­se­syj­na za­po­bie­gli­wość znowu ura­to­wa­ła mi życie. A wy ża­łuj­cie, na­praw­dę ża­łuj­cie, że nie wi­dzie­li­ście miny Alice, gdy w mojej dłoni po­ja­wi­ła się wy­cią­gnię­ta zza po­dusz­ki koł­kow­ni­ca…

 

 

wpis z 8 maja 2004

pa­mięt­nik Bran­do­na, po­cząt­ku­ją­ce­go łowcy po­two­rów.