Chędożone Bachory rozdział 1

Notka od autora:

Drogi czytelniku!

Zanim zaczniesz czytać, chciałbym Cię poinformować, że może zirytować Cię mnogość różnego typu błędów.

Niemniej jednak, proszę, zanim stwierdzisz, że "… Bachory" to chłam, przeczytaj kolejne dwa rozdziały, tak żeby zaznajomić się z fabułą. :)

Z góry dziękuje.

 

Chędożone bachory

I.

Mrok spowijał okolicę. Ciemne chmury przykrywały niebo. Było chłodno. Zbierało się na deszcz. W niebo wystrzelił dziki wrzask, pełen bólu i smutku. Z drzew odleciały spłoszone, czarne ptaszyska. Pośród pól stała stodoła, stara, zniszczona. Z jej wnętrza dochodziły ciche jęki i popiskiwania. Równomierne, coraz głośniejsze i dłuższe. Po kilku minutach osiągnęły apogeum i ustały. Drzwi uchyliły się, zza nich wyjrzała jakaś pryszczata gęba. Podwoje otwarły się na oścież, ze stodoły wybiegło trzech młodych chłopaków. Jeden z nich podciągał spodnie. W kilku susach przebyli małe poletko i czmychnęli w las.

– Cholera! – zaklął ponownie kapitan straży. Odrzucił raport w stronę Throma. Dziesiętnik z trudem złapał plik papierzysk.

– Zawołaj pozostałych dziesiętników. Musimy porozmawiać – powiedział Halvor.

Throm, Avlor, Shinn i Tages zjawili się szybko. Za szybko. W całej kompanii panowało zdenerwowanie.

– Co robimy panie kapitanie? – zapytał jeden z przybyłych.

– Jak to „co”?! Czekamy. – Uciął i jednocześnie ostudził zapał swych rozmówców. Sądzili, że jeśli dowódca wezwał ich na rozmowę, to znaczy, że podjął w końcu jakąś decyzję i jest to na tyle ważne, by poinformować swoich podkomendnych.

– Co? Czemu? – zawołali jednym głosem.

– Rozkazy z „Góry” – skwitował kapitan.

Dziesiętnicy westchnęli. Każdy w kompanii, co do jednego, chciał opuścić to przerażające miejsce. Wszyscy się go bali, w całej okolicy panowało przekonanie, że „Wieś” to siedziba Az’bétta. A oni, pierwsza połowa dwunastej kompanii piątego pułku Straży Krajowej, posłani zostali akurat tu, w miejsce, w którym nie pojawiłaby się nawet Suka z Otchłani.

„Ta Wieś” – tak już zwykło się mówić o niej w okolicy, mimo iż mieszkańcy używali

starej nazwy – Paése czyli spokój, cóż, nie można było powiedzieć żeby od kilku lat panował tu spokój.

Bestialskie morderstwa zwierząt, pobicia, gwałty, a co za tym idzie, ciąże, podpalenia, kradzieże,

dewastacje. Z roku na rok było coraz gorzej. Pojęcie „dziewica” już tu prawie nie funkcjonowało, a

jedyny budynek, który jeszcze nie płonął to mały burdel „Chętne Uda” [1]. I do tego ta mroczna

atmosfera, jakby jakieś niebezpieczeństwo wisiało w powietrzu.

– A więc po co nas tu pan ściągnął? – zapytał Shinn.

– Chciałem abyśmy ustalili co do tej pory wiemy.

Dziesiętnicy spojrzeli na niego i zaczęli mówić. Pierwszy odezwał się Tages:

– We wsi obywają się dziwne… „wypadki”.

– Podpalenia, gwałty, pobicia… – powiedział Throm.

– Wszyscy najpewniej wiedzą, kto jest sprawcą, ale nikt nie chce powiedzieć – odezwał się Avlor.

– Zapewne ze strachu, że sąsiedzi zemszczą się za donosicielstwo – skończył myśl Shinn.

Kolejka zaczęła się od nowa.

– My wiemy kto jest sprawcą.

– Znaleźliśmy kartkę z informacją w truchle kota.

– Informacja była nader ciekawa.

– Ale musimy siedzieć na dupach, bo według informatora sprawcami jest młodzież, a oprócz tej kartki

nie mamy żadnych dowodów.

Kapitan pokiwał z uznaniem głową. ­– Niesamowite – pomyślał. – Niesamowite jak ci młodzi

dziesiętnicy idealnie się uzupełniają. Są świetni.

– Tak – odrzekł po chwili. – Dobrze. To co? Kto się pisze na jakieś dobre winko?

Na twarzach dziesiętników pojawiło się zaskoczenie, a zaraz potem wpełzł na nie uśmiech.

Kapitan też się uśmiechnął i powiedział:

– Shinn, zawołaj resztę, Avlor, weź kilku chłopaków do pomocy, zbierzcie sprzęt i zanieście do gospody, a ty Tages idź do sołtysa i powiedz, że dziś też nocujemy w gospodzie.

Dziesiętnicy odeszli wykonać wyznaczone im zadania, a Throm zapytał:

– A ja? Co ja mam zrobić?

– MY – odparł Halvor. – MY idziemy do karczmarza powiedzieć mu, żeby wyciągnął z piwniczki jakieś dobre wino, twoja znajomość alkoholi się przyda – uśmiechnął się i odszedł w stronę tawerny.

Throm westchnął. Jego znajomość alkoholi. Bardzo zabawne. Throm pochodził z rodziny, która od pokoleń produkowała jedne z najlepszych win w marchii Morrington. Od małego ojciec uczył go jak produkować i jak rozpoznawać wina, chłopak miał talent, już w wieku piętnastu lat potrafił mniej więcej określić rocznik wina po jego zapachu. Ale tego nie znosił. Owszem, wina pić lubił, ale nie chciał wiązać z nimi swojego życia, chciał czegoś więcej, chciał przygód, dlatego też wstąpił w szeregi Straży Krajowej. Kapitan doskonale wiedział o jego pochodzeniu i motywach i lubił to wykorzystywać.

 

Nadszedł wieczór i Sto Dwudziestki Piątki Straży Krajowej bawiły się w gospodzie w najlepsze. Pili, śpiewali, opowiadali sobie sprośne kawały, a niektórzy przystawiali się do miejscowych panien. Nie zauważyli jak do tawerny wszedł człowiek w ciemnym płaszczu z kapturem na głowie, co wydałoby się dziwne, bo noc była ciepła i bezwietrzna, a i rzadko w zajeździe gościli obcy.

– Za co tak właściwie pijemy? – zapytał jakiś młodziak z dziesiątki Tagesa.

Halvor pociągnął z kufla.

– Za to, że jesteśmy taką dobrą kompanią.

Pociągnął z kufla raz jeszcze tym samym opróżniając go i z łomotem postawił go na stole. Na Sali rozległy się odgłosy śmiechu. – Wybornie pachnie ta pieczeń! Chyba jej skosztuje! Jak myślisz Shinn?

Ale Shinn był pochłonięty żywiołową rozmową z Avlorem i nie słuchał, więc kapitan zajął się pieczystym.

– Shinn, uwierz mi, chciałbym, ale jak wyjdziemy razem to zaczną coś podejrzewać. Poczekajmy jeszcze trochę, przynajmniej aż kapitan padnie. – Avlor próbował przekonać Shinna, lecz ten uparcie trwał przy swoim zdaniu.

– Ale przecież wiesz, że on ma prawie tak silny łeb jak ty, ostatnio wytrzymał prawie do wschodu! O! Mam pomysł! Ja udam, że jestem zmęczony i pójdę na górę, a ty chwilę później wyjdziesz na dwór, jak cię zapytają gdzie idziesz, to chce ci się lać…

Avlor jęknął:

– Po co tak kombinujesz??

Shinn nie odpowiedział na pytanie.

– Nie przerywaj. I jak już będziesz na zewnątrz, to obejdziesz gospodę, wejdziesz kuchnią i przemkniesz się do schodów, dobra?

Avlor milczał.

– Dobra?

– No dobra – zgodził się widząc błagalny wzrok Shinna.

Shinn wstał, ziewnął i poszedł na górę. Nie wiedział, że odprowadza go spojrzenie ciemnych, wodnistych oczu. Avlor także wykonał swoją część umowy, i jego śledził wzrok zakapturzonej postaci.

Dobrze, że członkowie kompanii śpiewali i się śmiali. Dobrze, bo nie słyszeli odgłosów i jęków dochodzących z góry…

Throm natomiast próbował rozkochać w sobie karczmareczkę szepcząc jej do ucha miłe słówka, których słuchała z takimi wypiekami na twarzy, że nie widać było jej piegów. Nagle młody mężczyzna poczuł, że coś dotyka go w rękę. Odwrócił na chwilkę wzrok i zobaczył ramię Tagesa.

– Nie teraz Tages – powiedział przez zaciśnięte zęby, ale wciąż czuł dotyk przyjaciela, więc powtórzył nieco głośniej. Lecz nadal czuł dotyk na swoim ramieniu, więc szepnął dziewczynie na ucho „zaczekaj chwilkę, kochanie” i odwrócił się do przyjaciela z krzykiem:

– Da jasnej cholery, Tages! Nie widzisz, że uwodzę?!

Lecz Tages zalany był trupa i w najlepsze spał sobie oparty o blat stołu pochrapując cicho.

– Aha… – Throm odwrócił wzrok do dziewczyny. Ona spojrzała na niego z lubieżnym uśmiechem na ustach i powiedziała:

– Może damy twojemu przyjacielowi pospać i przejdziemy się w ten cudowny wieczór. Co ty na to?

Throm złapał aluzję i trzymając się za ręce wyszli z tawerny. I ich śledziło spojrzenie. A nawet dwa: jedno należało do zakapturzonego przybysza, a drugie do ojca dziewczyny, karczmarza.

Gdy za parą zamknęły się drzwi, karczmarz odwrócił wzrok i spojrzał na osobnika siedzącego przy barze.

– No i co tak pan, kurwa, siedzisz w tym kapturze? Zdejmże, bo się waćpan ugotujesz!

 

Poranek po biesiadzie. Człowiek się budzi i od razu żałuje, że poprzedniego dnia tyle wypił. Halvor miał czego żałować. Takiego kaca nie miał od dziesięciu lat, a od tamtego czasu z niejednego kielicha miód pił. Cały obolały podniósł się z podłogi i obejrzał czy wszystko jest na swoim miejscu. – Głowa jest, ręce są, nogi są, klejnoty… – zajrzał do spodni – są. Cholera, wszystko mnie boli, ale mogło być gorzej. Przynajmniej się nie orzygałem.

Powolnym krokiem wyszedł na zewnątrz aby oddać w spokoju mocz. Zauważył Throma siedzącego pod drzewem, chłopak miał podbite oko. Gdy skończył podszedł doń.

– Witaj Throm, jak tam po imprezie? – zapytał próbując wymusić na twarzy uśmiech, czego efektem był koślawy grymas.

– Kurwa! Mam takiego kaca, że słyszę jak trawa rośnie!

Kapitan usiadł obok.

– Dowcip stary jak świat. Co ci się stało w oko? – zapytał od niechcenia.

Throm spojrzał na Halvora mętnym wzrokiem.

– Karczmarz mnie dorwał, bo wczoraj, jak on to określił, „chędożyłem” jego córkę. Dał mi w ryj i powiedział, że jak to sie powtórzy to mi wyrwie… no wie pan co…

– Kuśkę?

– Mniej więcej tak to określił – powiedział nieco zawstydzony Throm.

Kapitan westchnął. Klepnął dziesiętnika w ramię.

– Chodź, sprawdzimy czy konie nadal są.

Throm nie był zainteresowany.

– No chodź! Nie możesz sterczeć cały dzień pod tym drzewem.

Konie były. Był też ktoś jeszcze. Pakujący się w pośpiechu osobnik w ciemnym płaszczu ze złamaną ręką na temblaku

– Witaj dobry człowieku! Co się tak spieszysz? Może pomóc, bo widzę, żeś niesprawny – powiedział Halvor.

„Dobry Człowiek” aż podskoczył gdy usłyszał głos kapitana, obrócił się i lekko zdenerwowany powiedział:

– Spieszę się, bo jutro ważny koncert mam w Thinshers, a droga daleka.

Kapitan popatrzył z ukosa na rozmówcę. Coś mu nie pasowało.

– A więc żeś bard tak? Wczoraj jakoś cię nie słyszałem – powiedział.

Minstrel jeszcze bardziej zakłopotany odparł:

– Rękę żem niedawno złamał. W czterech miejscach.

Thromowi też coś nie pasowało. Zobaczył leżące na ziemi pudło w kształcie lutni, pochylił się, złapał je w ręce.

– Tu pewnie trzymasz swój instrument, prawda?

Niespodziewanie dla barda pudło otworzyło się i wyleciały zeń pliki papierzysk.

Ostatni element układanki wskoczył na swoje miejsce.

Throm udając zdziwienie podniósł jedną z kartek i przeczytał na głos:

– „Sto Dwudziestki Piątki – Raport”

Bard zrobił wielkie oczy i krzyknął:

– To te chędożone bachory! Musiały mi to podrzucić! O ja głupi, że tego nie zauważyłem wcześniej! – kłamca był zeń marny.

Halvor się uśmiechnął.

– A więc, mówisz pan, żeś bard ze złamaną ręką tak?

– Tak, panie i to w czterech miejscach! – odpowiedział szybko człowiek z nadzieją w głosie, że mężczyźni jednak uwierzyli w jego kłamstwo.

– To powiedz mi, jakim cudem chcesz zagrać na koncercie ze złamaną ręką? A te papiery to pewnie nuty, tak?

Nagle złamana ręka barda-szpiega powędrowała do wewnętrznej kieszeni płaszcza i chwilę później jej właściciel rzucił się na kapitana ze sztyletem w ręku. – A więc jednak nie jest złamana – pomyślał pewny siebie Halvor i szybko sięgnął do pasa po swój miecz. I wtedy dotarło do niego, że jest całkiem bezbronny. – Co za idiota ze mnie! Zostawiłem miecz w sypialni, żeby nie przeszkadzał mi w uczcie. –

Cofnął się o krok, gotowy na uderzenie zimnego ostrza, ale Throm był szybszy. Z buta wyciągnął swój sztylet i sparował uderzenie szpiega. Kapitanowi wręczył drugi sztylet i uśmiechnął się szeroko.

– Poddaj się, szpiegu! Mamy przewagę liczebną i jakościową. Nie masz szans.

Szpieg charknął i wyciągnął drugi sztylet. Niespodziewanie zaczął coś bredzić, mówił jakaś inkantację w innym języku.

– Kurwa! To mag! – pomyślał Halvor – Mam nadzieję, że Kahn wyczuwa zaburzenia!

Ostrza sztyletów szpiega-maga zapłonęły zielenią.

– I kto teraz ma przewagę, co? Zginiecie i nikt się nie dowie, że ktoś was szpieguje! – syknął i znów rzucił się na przeciwników.

Wciągnął ich wir walki. Sztylety błyskały gdy natrafiały na smugi światłą wpadające przez okna. Wydawały metaliczne dźwięki gdy o siebie uderzały. Morderczą prędkość walki jaką osiągnęli mogło wytrzymać niewielu. Strażników zaczynały boleć ręce, ale wróg nie słabł. Nagle koło głowy Halvora śmignęło coś jasnego i gorącego, ugodziło szpiega w pierś i odrzuciło do tyłu. Nie podnosił się.

– Kurwa, Kahn! Chcesz mnie zabić? – krzyknął Halvor i odwrócił się w stronę drzwi.

Throm dotknął szyi szpiega, nie wyczuł pulsu, ale na wszelki wypadek wbił sztylet w jego serce.

Do stajni wbiegł Kahn, polowy mag z przepraszającym uśmiechem na ustach.

– Proszę o wybaczenie kapitanie. Nie miałem zamiaru pana uszkodzić. Jak pan widzi spisałem się świetnie – rzekł, uśmiechając się szeroko.

Kahn był świetnym magiem, temu zaprzeczyć nie można było, lubił sobie zapalić, balansował na krawędzi absurdu i miał przerośnięte ego, ale magiem był wyśmienitym.

Throm przyłączył się do rozmowy.

– Zastanawia mnie ten szpieg. Co on tu robił? I kto go nasłał?

Kahn chrząknął.

– Gdybyś był tak miły i nie wbił mu sztyletu w serce, pewnie byśmy się dowiedzieli.

Dziesiętnik spojrzał na maga, jak na debila.

– Przecież on już nie żył! Wbiłem mu sztylet dla pewności!

Mag znów chrząknął.

– Żył, rzuciłem na niego zaklęcie śpiączki natychmiastowej ograniczające reakcje ciała do minimum. Dlatego nie mogłeś wyczuć pulsu – powiedział z mądrą miną.

Throm był wciekły.

– Świetnie, że mówisz mi to teraz!

Halvor nie wytrzymał i krzyknął:

– Skończyliście?

Milczeli.

– Dziękuje, Throm, zabierz stąd ciało, przeszukaj i spal je na polu, jutro do południa chce mieć raport, a ty Kahn… ty się już lepiej dzisiaj nie odzywaj.