Władca Smoków

Anansoris zagłębiał się w mrok jaskini powoli, ale zdecydowanie. Bał się, ale to oczywiste – każda istota rozumna, obdarzona choć szczątkowym instynktem samozachowawczym, umierałaby ze strachu. Odwaga wojownika polegała na przezwyciężeniu lęku i marszu mimo wszystko. Magiczny kryształ Marviny dawał niewiele światła, ale to śmiałkowi wystarczało. Wręcz wolał półmrok od wyraźnego widoku ciemnych ciał pod ścianami tunelu. Smoki spały, ale nie czyniło ich to ani trochę milszymi. Rycerz wiedział też, że jeśli uda mu się dotrzeć do Kryształowej Komnaty, te wszystkie stwory się obudzą…

Nie, ciemność posiadała poważne wady. Anansoris usłyszał chrzęst pod stopami i zrozumiał, że wdepnął w kościotrupa. Przyśpieszył. Nawet nie szukał znaków, które pozwoliłyby mu określić tożsamość nieszczęśnika. Na swojej drodze spotkał już wielu nieboszczyków. Smocza Góra i legenda Kryształowej Komnaty przyciągały setki awanturników z całego lądu Batanii. Większość z nich po prostu chciała znaleźć Hełm Archodragona, bądź to dla bezcennego kryształu, bądź dla władzy nad smokami. Nikomu się nie udało zdobyć artefaktu. Anansoris wnosił to z prostej obserwacji – od czasu Smoczych Wojen i buntu Archodragona nikt nie posłużył się gadzią armią w złych lub dobrych celach. Ale on nie miał wyboru – musiał ratować swój kraj przez zalewem nekromanckich hord.

Przez dwa miesiące przebijali się przez te przeklęte bagna i Kraj Wywern. Swoich towarzyszy zostawił u podnóża gór. Nie mógł pozwolić, aby Marvina, Sylas i Szarazada zapłacili cenę, którą miał płacić tylko on. Poza tym, oni stali w odwodzie. Jeśli Anansorisowi nie udałoby się, Sylas był gotów pójść jako drugi… Mimo, że jego towarzysze nie byli Batańczykami, poświecili ich sprawie wiele. „Cóż…" pomyślał wojownik. „Lepiej by było, aby ofiara moich przyjaciół nie była potrzebna. Ja znajdę hełm!" Dodawał sobie otuchy i to nie dla hecy, gdyż w czasie krótszym niż dziesięć klepsydr minął jeszcze dwa szkielety. Martwi rycerze nie wyglądali na ułomków, a zeszli, nie dosięgając celu. Obaj byli odwróceni twarzą ku wyjściu, jakby niewidzialny wróg ich nie tyle odpędzał, ale ścigał.

Ale nikt nie zaatakował młodego Batańczyka. Mdłe światło kryształu wciąż oświetlało korytarz jaskini, a sklepienie zaczęło się podnosić. Czy wojownik docierał już do celu? Z opowieści starego maga z Pustelni wynikało, że śmiałek przejdzie tylko jedną próbę przed zdobyciem władzy nad armia smoków. Ponoć „śmierć i zagłada czeka w głowie poszukiwacza". Czy starzec chciał przez to powiedzieć, że jedyna przeszkodą jest strach? Ha, byłaby to bardzo przyjemna odpowiedź, ale Anansoris jej nie dowierzał. Ze skruszonych żeber ostatniej ofiary wnosił, że to co zabiło rycerza, było czymś więcej niż objawem psychicznym. „Ale dokonam tego! Dla Batanii! Dla ciebie, Marvino!" szepnął wojownik i wszedł do Kryształowej Komnaty.

Tak po prostu – korytarz się skończył, rozszerzając w obszerną grotę, rozświetloną prześwitem w sklepieniu. Hełm Archodragona leżał na niewielkim ołtarzu w centrum komnaty. Anansoris wyobraził sobie kilkanaście rodzajów magicznych i niemagicznych pułapek, które mogły zabezpieczać artefakt, ale jego ochronny amulet nie zwiastował niebezpieczeństwa.

– Cóż, raz się żyje – powiedział śmiałek, z udaną beztroską. – Za Batanię!

Podniósł hełm i założył go na głowę. Fala mocy niemal zwaliła go z nóg. W jeden sekundzie poczuł setki istnień, wołających w jego głowie. Gorzej – one nie wołały, ale ziewały. Kiedy Anansoris otworzył wreszcie oczy, zauważył, że to, co uznał za szary kamień ołtarza, było w istocie grzbietem smoka. A jaszczur właśnie przeciągał się po magicznej drzemce.

– To ty założyłeś hełm? – zapytał potwór, nie zdradzając przy tym zbytniej bystrości. Kto inny, miałby założyć artefakt, jeśli ten spoczywał na głowie wojownika. – Tak… no dobra. Miło się spało, ale mnie obudziłeś. Nas wszystkich. Chłopaki będą wściekłe.

– Nie możesz mnie zabić! – wydusił spomiędzy zaciśniętych zębów Anansoris. – Noszę hełm. Teraz jestem twoim panem…

– Nie, tak to nie działa – mruknął smok, a serce śmiałka prawie stanęło. Ale jaszczur nie rzucił się na intruza, tylko mówił dalej, ziewając od czasu do czasu. – Inny mieliśmy z Archodragonem układ. Ta jaskinia, nieograniczone korzystanie z mocy góry za zaklęcie posłuszeństwa. Nie jesteś naszym panem. My tylko zabijamy, kogo nam wskażesz, oczywiście, tylko jeśli masz na głowie ten hełm.

– No tak… – Anansoris kiwnął głową. – Czyli, jeśli wam każę, zabijecie nekromantę Devonisa? – zapytał z nadzieją.

– Daleko to?

– Północna granica Batanii. Tysiąc dwieście mil.

– Daleko! – ryknął smok tak głośno, że dwa stalaktyty spadły z sufitu. Mimo wszystko, nadal nie zaatakował śmiałka. – Ale umowa to umowa. Jeśli przeżyjesz podróż, to spopielimy tego buca. Zgaduję, że ma z sobą armie żywych trupów. Cóż, dużo roboty, ale wypełniamy kontrakt co do joty. Choć nie sądzę, aby ci się udało. Większość twoich poprzedników nie opuściła nawet jaskiń.

– Jak to? – zapytał Anansoris. – A co się z nimi stało?

– Zginęli.

– Kto ich zabił?

– Niektórych ja, innych koledzy. A jeden to miał zawał, uwierzysz? Za dużo pieczystego w diecie awanturnika…

– Jak to… – wyjąkał Anansoris. – Nie możesz…

– Nie mogę cię skrzywdzić, dopóki masz na głowie Hełm Archodragona – wyjaśnił smok. – Jak myślisz, jak długo go utrzymasz na czerepie, lecąc na moim grzbiecie z prędkością stu węzłów? Oczywiście zakładam, że wydostaniesz się z jaskini, a artefakt nie zsunie ci się podczas snu, ani nie potkniesz się w ciemności…

– Ruszamy! – przerwał mu Anansoris.

Tak, musieli się śpieszyć, gdyż wojownik miał przed oczyma szkielety nieszczęsnych poprzedników i z całej siły starał się nie myśleć, jak niewiarygodnie swędziało go na czubku głowy.