Szachy

– No to w takim razie czarny koń na F5. – Przesunął skoczka na wybrane pole, chichocząc przy tym cicho i czekając na reakcję przeciwnika.

 

*

 

Adam Feder nienawidził poniedziałków. Nie tylko w jego mniemaniu był to najgorszy dzień tygodnia. Na dobry początek zaspał do pracy, później pokłócił się ze swoją narzeczoną o to, jakiego koloru koszulę ma włożyć na imieniny jej mamy, a następnie utkwił w korku.

 

– Informujemy wszystkich kierowców, że Aleja Pokoju w Krakowie jest praktycznie nieprzejezdna – oznajmił spiker w radiu. – Usuwanie pozostałości po wypadku sprzed dwóch godzin zajmie sporo czasu. Lepiej znaleźć inną drogę.

 

– I teraz mi to mówisz, ćwoku?! – zawołał oburzony Feder.

 

Do miejsca, w którym mógł zawrócić pozostało mu jakieś sto metrów. Znajdzie objazd i może nie spóźni się aż tak bardzo.

 

*

 

– Hm… biały goniec na F5 bije skoczka. – Przestawił gońca i zdjął z szachownicy czarnego konia, obserwując z rozbawieniem minę rywala.

 

*

 

Adam ucieszył się jak dziecko, widząc adresy dwóch pierwszych kursów. Dyspozytorka mrugnęła do niego porozumiewawczo. Podziękował jej skinieniem głowy i wybiegł do samochodu.

 

Gdy dostarczył drugą paczkę, spojrzał na zegarek i odetchnął z ulgą. Nadrobił czas, który stracił przez spóźnienie do pracy.

 

– Dwa zero jeden, jestem wolny – zameldował się przez radio firmowe.

 

– Jedź do szpitala Narutowicza dwa zero jeden – odparła dyspozytorka. – Coś bardzo pilnego.

 

– On the way!

 

*

 

– No to może czarna wieża na F5 bije białego gońca. – Z wyraźną satysfakcją przesunął figurę, zdejmując z planszy białego gońca. – Co ty na to?

 

*

 

Feder zaklął siarczyście, widząc policjanta w białej czapce, który machał na niego lizakiem. Zjechał na pobocze, otworzył okno i czekał, aż funkcjonariusz do niego podejdzie.

 

– Dzień dobry, młodszy aspirant Michał Grzesiak z Krakowskiego Wydziału Ruchu Drogowego. Panie kierowco, przyczyną zatrzymania jest nadmierna prędkość.

 

– Wiem – rzekł szorstko Adam.

 

– Przekroczył pan dopuszczalną prędkość – ciągnął niezrażony policjant – o sześćdziesiąt kilometrów. Zgodnie z taryfikatorem odpowiada temu mandat w wysokości czterystu złotych i dziesięciu punktów karnych. Informuję pana, że przysługuje panu prawo do odmowy przyjęcia mandatu, a sprawa zostanie wtedy skierowana do sądu grodzkiego. Czy przyjmuje pan mandat?

 

– A mam inne wyjście?

 

– Może pan odmówić przyjęcia mandatu albo…

 

– Albo?

 

– Udzielić dobrowolnego wsparcia finansowego dla policjantów z najbiedniejszych rodzin, wynoszącego dwadzieścia procent kwoty mandatu.

 

– Udzielę wsparcia – zdecydował po chwili, zaciskając zęby w bezsilnej złości.

 

*

 

– Drugi biały goniec na B4.

 

– Nie tak szybko. Stara, dobrze znana sztuczka…

 

– Nie aż tak znana.

 

– Czyżby?

 

*

 

Wybiegł ze szpitala. Znów miał opóźnienie, a kurs miał rangę: super pilny. Podbiegł do auta, wrzucił niewielki pakunek na siedzenie pasażera, a następnie otworzył bagażnik. Wyjął kilka plansz na magnesach i poprzyczepiał w odpowiednich miejscach na samochodzie. Mógł ruszać.

 

– Spiesz się – powiedziała dyspozytorka przez radio. – To nie jest zwykłe zlecenie. Chodzi o życie dziecka. To priorytet.

 

– A to jest szantaż emocjonalny – warknął.

 

Ruszył z piskiem opon, ignorując kroplę potu spływającą mu po nosie.

 

– Umieściłeś znaki priorytetu? – upewniła się dyspozytorka.

 

Nie, jestem debilem i będę zapierdzielał sto pięćdziesiąt bez – pomyślał ze złością.

 

– Oczywiście.

 

Odkąd zaczął pracować w tej wyjątkowej firmie kurierskiej, tylko trzy razy zdarzyło mu się jechać z oznaczeniami. Były one sygnałem dla policjantów, że nie mogą zatrzymać go za nadmierną prędkość. Mogli ewentualnie jechać za nim i na miejscu sprawdzić, czy paczka rzeczywiście miała tak wysoki priorytet. Dotyczył on tylko leków, organów ludzkich, rozkazów wojskowych i kilku innych rzeczy, które musiały dotrzeć na czas, choćby za cenę życia kuriera. Adam szczycił się tym, że nie zawiódł jeszcze ani razu.

 

*

 

– Uparty ten twój człowiek. Czarny hetman bije białego piona na C3. – Z radością obserwował zafrasowanie przeciwnika. – I co pan na to?

 

*

 

Adam wcisnął gwałtownie hamulec, obrzucając właściciela bordowego Forda Mondeo wszystkimi znanymi mu przekleństwami.

 

– Nie widzisz, ciulu, oznaczeń? – warknął.

 

Wrzucił bieg i nadepnął na pedał gazu. Wskazówka obrotomierza powędrowała w górę, a on sięgnął do skrzyni biegów.

 

Dwójka, trójka, lewy pas, gaz do oporu, piątka, prawy pas. Już niedaleko.

 

Zostawił Mondeo daleko w tyle, próbując zapomnieć o matole, który zajechał mu drogę. Na liczniku widniało sto czterdzieści kilometrów na godzinę, gdy na drogę wybiegło dziecko. Zaklął, zjechał na lewy pas i dosłownie cudem ominął kilkuletniego chłopczyka. W lusterku widział, jak maluch się przewraca i jak podbiega do niego matka. Chyba nic mu nie było. Podziękował Bogu za refleks, którym został obdarowany.

 

Odetchnął głęboko, starając skupić się na jeździe. Pod wpływem impulsu powiedział przez radio:

 

– Mam pomysł na usprawnienie działań kurierów. Wrzuć go za mnie do skrzynki.

 

- Ta? A jaki? – zapytała znudzonym głosem dyspozytorka.

 

– Niech szefy przeforsują pozwolenie na wyposażenie samochodów w koguty.

 

– Szefowie. Znów dziecko na drodze?

 

– Trzecie w tym miesiącu.

 

– Dobra, wrzucę pomysł do skrzynki. Pospiesz się i… uważaj.

 

Nie odpowiedział, wcisnął tylko pedał gazu.

 

*

 

– Biała wieża na D4 bije czarnego piona. Szach – mruknął, niemal nie zauważając zmrużonych oczu oponenta.

 

– Sprytnie, ale nie aż tak, jakby należało.

 

*

 

Kwadrans później Feder wybiegł po schodach na ósme piętro szpitala w Kielcach i zwrócił się do pielęgniarki, która była najbliżej.

 

– Szukam doktora Sokołowskiego – wyrzucił z siebie. – Mam paczkę dla niego.

 

– Wezmę ją. Gdzie pokwitować?

 

Pokazał jej odpowiednią rubrykę. Kiedy odeszła, usiadł na ławce, ciężko dysząc.

 

Cholerna winda. Trzeba popracować nad kondycją. Ale chyba się udało.

 

Zerknął w kierunku dyżurki lekarzy. Zobaczył wybiegającego stamtąd mężczyznę w białym kitlu. Za nim szła pielęgniarka, której oddał paczkę. Widząc jego spojrzenie, uśmiechnęła się ciepło. Później zniknęła w jednej z sal.

 

Tak, udało się.

 

*

 

– Biały hetman bije czarnego gońca na E7. Szach… i mat. – Ściągnął czarnego laufra z szachownicy.

 

– To było…

 

– Wiem, wiem. – Machnął ręką z pobłażliwym uśmiechem. – Czyli kolejna partia dla mnie… to będzie jakieś dwadzieścia pięć tysięcy czterysta dwadzieścia sześć do…

 

– Dwudziestu czterech tysięcy dziewięćset siedemdziesięciu czterech. Nie ciesz się, za miesiąc się odegram.

 

– Zapewne Lucyferze, zapewne – powiedział Bóg, odwracając się do niego plecami.