Kryzys twórczy {short}

Nie uda mi się…

Termin nadsyłania prac się zbliżał, a Michał nadal nie miał ani jednego wartościowego pomysłu na konkursowe opowiadanie, tylko wiele lichych. Każdy z nich posiadał jakieś wady, przez które wydawał się niegodny rozwinięcia. Jednym słowem: niefajne pomysły. Odnośnie opowiadania wiedział tylko jedno – miało się mieścić w tematyce „fantastyka".

Brak weny mógł usprawiedliwiać tym, że:

A) Chodził do pracy, a wykonywał bardzo nudne, mało inspirujące zajęcie.

B) Do szkoły (która w ogóle nie pobudzała jego wyobraźni; zasypiał na zajęciach).

C) Próbował dbać o swoją kondycję fizyczną (każdy z Was wie, jakie ćwiczenia potrafią być monotonne).

D) Miał problemy sercowe (a wiecie, jak one potrafią zaprzątnąć głowę).

E) Poprawka: w pracy też miał problemy :/ Jeden pracownik odszedł i musiał przychodzić jego zmiany.

A oto jego pomysły:

Podzielił je na dwie kategorie. Pierwsza to pomysły na opowiadania całkowicie zmyślone od zera… No nie tak całkiem, jak za chwilę przeczytacie, ale na pewno opowiadania, za którymi nie stoją żadne osobiste przeżycia. Zawsze podziwiał ludzi, którzy potrafili stworzyć własny świat od podstaw. Chciał być taki jak oni. Oto pomysły na opowiadania, gdzie najbardziej „popuścił" wodze fantazji. Przyznacie, że wyszło mu to żałośnie.

A) Big Brother dla pisarzy. Chyba jego najbardziej „fantastyczny" pomysł na opowiadanie. Ale nikt nie chciałby tego oglądać, a co dopiero czytać…

B) Opowieść o komputerze, którego ludzie chcieli jak najbardziej upodobnić do człowieka. Dostał on depresji i popełnił samobójstwo. Bardzo budujące. I dość naiwne i infantylne. W stylu „moje pierwsze ever-ever opowiadanie science-fiction".

Do drugiej kategorii należał tylko jeden zalążek opowiadania.

Druga kategoria należała do opowiadań, które stworzyłby na bazie autobiografii… No też nie całkiem, bo nie był bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia, ale był na pogrzebach obojga. Mowa o jego dziadkach ze strony matki. Babcia rzuciła się pod pociąg. A dziadek był kolejarzem. I prowadził ten pociąg… A że opowiadanie musi posiadać wątek fantastyczny, chciał zrobić, że akcja dzieje w jakimś AD2144 i pociągi lewitują nad ziemią na magnetycznych poduszkach, przez co nie idzie się pod nimi zabić. Nieudaną próbę samobójczą chciał zrobić i tyle. Może nawet dziadek miał się nie dowiedzieć, że jego własna żona usiłowała popełnić samobójstwo pod „poduszkami" jego pociągu. W prawdziwym życiu udało się, a dziadek zapił się na śmierć ze zgryzoty. Michał chciał ukazać zwykłą historię, a na koniec napisać: „Szkoda, że nie żyjemy w 2144".

Zawsze mnie zastanawia, co myśli moja matka. Przecież jej matka popełniła samobójstwo! Jak ona z tym żyje? Zdaje się o tym nie pamiętać, a ja boję się zapytać…

Wady tego sposobu pisania są następujące:

A) Gdy wykryją, że to, co pisałeś jest prawdą: Ktoś może cię posądzić o robienie kariery na tragedii; celowym szokowaniu. Kiedy nie masz nic do zaoferowania, pozostaje ci szokująca historia. Ale nie lubił uciekać się do tego. Miał wrażenie, że przegrał.

B) A kiedy myślą, że to jest zmyślone, może okazać się, że ich nie porusza. Ponieważ nie posiadają tych doświadczeń, co ty, żeby odebrać odpowiednio te opowiadanie. Myślę, że to jest dobre, gdy mnie porusza. Ale jest to bardzo subiektywne, może poruszać tylko mnie… Czy jest to subiektywizm, udający obiektywizm? A może samo ostatnie zdanie, w tym kontekście, też nim jest?

Miał wątpliwości, czy kiedykolwiek zostanie pisarzem. Skoro nie potrafił napisać nic obiektywnego i uniwersalnego… Może dać sobie spokój?

Och, obiecał sobie, że nie napisze już nic autobiograficznego… A co właśnie mu wyszło?!

Gdy za bardzo zastanawiasz się, o co w tym wszystkim chodzi, nic ci nie wyjdzie…

Gdy już podjęło się tę grę, należy prowadzić ją do końca: tylko jedno zdanie w tym opowiadaniu jest fałszywe.