Dziewczyna z patykiem w (...) część VI – ostatnia.

Dziew­czy­na z pa­ty­kiem w cipce, część VI – ostat­nia.

Teraz to nie była już spra­wa bez­i­mien­nej na­sto­lat­ki. Po­li­cja po­szu­ki­wa­ła mor­der­cy, który udu­sił Steve’a Ma­so­na, stu­den­ta me­dy­cy­ny są­do­wej i asy­sten­ta kor­ne­ra, na któ­re­go nikt nie zwra­cał dotąd uwagi, choć czę­sto go mi­ja­li w pracy w ostat­nich dwóch mie­sią­cach.

W końcu padło py­ta­nie czy chło­pak coś od­krył i za­czę­ło się ukła­da­nie puz­zli.

Po dłu­gim na­cią­ga­niu fak­tów po­li­cjan­ci uło­ży­li prze­bieg zda­rzeń, któ­re­go się trzy­ma­li. Wszyst­ko opie­ra­ło się na za­ło­że­niu, że coś przy­szło mu do głowy i gdyby to pod­wa­ży­li, nie mie­li­by nic.

Raz jesz­cze prze­słu­cha­no jego ro­dzi­ców i po­zna­no fakt, który przy odro­bi­nie wy­obraź­ni mógł po­twier­dzić ten prze­bieg: w nocy swej śmier­ci Steve po­ło­żył się spać wcze­śniej niż do­tych­czas. Ro­dzi­ce uzna­li, że jest prze­zię­bio­ny, bo miał dresz­cze.

Mogło tak być.

A może po­ło­żył się, bo chciał coś prze­my­śleć. Drżał z pod­nie­ce­nia, że coś świta mu w gło­wie i za­mie­rzał wy­kla­ro­wać tę myśl w ciszy i spo­ko­ju. I wpadł na trop. Nie był go jed­nak pe­wien, więc po­sta­no­wił spraw­dzić to sam. Nie chciał się ośmie­szyć, gdyby się mylił, a spra­wa wy­da­wa­ła mu się na tyle nagła, że nie mógł cze­kać do rana. Ro­dzi­ce spali już, kiedy wy­mknął się z domu i ja­kimś cudem, może dru­ci­kiem, może ma­gne­sem, za­mknął za­suw­kę. Zro­bił to, bo drzwi miały ze­psu­ty zamek (Ma­so­no­wie byli bied­ną ro­dzi­ną i cze­ka­li z na­pra­wą na wy­pła­tę) i bez niej mo­gły­by się otwo­rzyć. Tłu­ma­czy­ło­by to kło­po­ty ro­dzi­ców z otwar­ciem ich rano.

Ma­so­no­wie za­snę­li około je­de­na­stej. Steve miał więc czas do­trzeć do No­thing­town. Praw­do­po­dob­nie z ja­kie­goś po­wo­du uwa­żał, że mor­der­ca po­wra­ca na miej­sce zbrod­ni. Na­tknął się na niego i zgi­nął za­ata­ko­wa­ny z za­sko­cze­nia.

Za­bój­ca za­rzu­cił mu od tyłu pasek i za­czął dusić. W trak­cie mogło dojść do uszko­dze­nia ja­kie­goś nerwu i dla­te­go nie wal­czył. Miał silną krtań, więc krzy­czał. Ale dla­cze­go coś tak dzi­wacz­ne­go?

Ko­men­dant uwa­żał, ze to pro­ste. Steve zro­zu­miał brak śla­dów w oko­li­cy i to jak zgi­nę­ła na­sto­lat­ka. Mor­der­ca ata­ko­wał od tyłu z góry. Z tych przy­po­mi­na­ją­cych drze­wo krza­ków, które były na tyle mocne, by ktoś lekki mógł wspiąć się na nie.

„Ta stara wi­sia­ła nad nią, a ona jej nie wi­dzia­ła.”

Stara. Mor­der­ca. Ko­bie­ta.

Steve krzy­czał to raz po raz, bo chciał by ktoś usły­szał i do­niósł po­li­cji. Która by to zro­zu­mia­ła. Enig­ma­tycz­ność słów mogła wy­ni­kać z uszko­dze­nia mózgu wy­wo­ła­ne­go bra­kiem tlenu.

Sha­gan ab­so­lut­nie tego nie ku­po­wał. Choć na siłę wy­tłu­ma­czo­no nawet kwe­stię płuc – Steve za­ra­ził się od na­sto­lat­ki czymś, co je ata­ko­wa­ło. Nawet dresz­cze pa­so­wa­ły.

Ko­ro­ner obu­rzał się na tę teo­rię, po­ka­zy­wał in­for­ma­cje z ksią­żek me­dycz­nych, wy­ty­kał błędy i luki, ale w końcu sam wolał w to uwie­rzyć. Tak było ła­twiej. Le­piej.

Tylko, że Sha­gan nie mógł. Nigdy nie po­tra­fił od­pu­ścić.

Noce prze­sy­piał w sztok pi­ja­ny, ran­kiem le­czył kaca. Rzy­gał w ciągu dnia i srał szarą cuch­ną­cą pianą. Flaki bo­la­ły go jak nigdy w życiu, ale nie zmie­nił stylu nawet kiedy piana przy­bra­ła krwa­wą barwę.

Tylko to po­ma­ga­ło na zimno.

A już wolał śmierć niż je.

Dwa dni po, po­grze­bie Steve’a zwlókł się nocą z łóżka i wy­szedł z domu w le­ją­cy deszcz. W gło­wie mu szu­mia­ło, myśli ucie­ka­ły, w świa­do­mo­ści po­ja­wia­ły się luki. Czuł się jak opę­ta­ny, jakby coś w końcu, po wielu pró­bach, prze­ję­ło jego ciało. Po­cią­gnię­cia­mi z flasz­ki wbi­ja­ła ko­lej­ne gwoź­dzie do trum­ny.

Ja­kimś cudem do­czła­pał do No­thing­town, na miej­sce obu zbrod­ni, upadł na ko­la­na i za­śmiał się chra­pli­wie.

A jed­nak roz­gry­złem spra­wę, po­my­ślał, gdy przy­po­mnia­ło mu się coś, co w po­łą­cze­niu z py­ta­niem „Co tak na­praw­dę znika z płuc razem z po­wie­trzem?” zda­wa­ło się od­po­wia­dać nie­mal na wszyst­ko.

Czy­tał kie­dyś o pew­nym eks­pe­ry­men­cie z wa­że­niem ciał przed, w trak­cie i po śmier­ci. Na­uko­wiec zba­dał w ten spo­sób kilka osób i wy­ni­kiem były dwie słyn­ne cy­fer­ki ”21”.

21 gra­mów.

Okrzyk­nię­to to wagą duszy, do­wo­dem na ist­nie­nie życia po życiu i masą in­nych nazw, ale po po­cząt­ko­wej eu­fo­rii po­ja­wi­ły się prze­czą­ce temu teo­rie. Mó­wio­no, że pa­cjen­ci tra­ci­li wodę wy­próż­nia­jąc się, że płuca, z któ­rych znik­nę­ło po­wie­trze stają się lżej­sze…

Sha­gan nie miał wła­snej opi­nii, ale teraz przy­po­mi­na­ło mu się to.

Płuca.

Dusza.

Sko­ja­rze­nia, choć bzdur­ne, na­su­wa­ły się same, dla­te­go też śmiał się nie mogąc pod­nieść się z klę­czek.

I wtedy po­czuł coś na szyi i co­kol­wiek to było nie przy­po­mi­na­ło paska od spodni. Spró­bo­wał wcią­gnąć po­wie­trze, ale nie mógł. Ści­ska­ło go w gar­dle, żyły na­pię­ły się i pul­so­wa­ły, twarz pie­kła go, a oczy bo­la­ły jakby ktoś je ści­skał i sta­rał się wy­pchnąć na ze­wnątrz. Serce trze­po­ta­ło w jego pier­si gwał­tow­nie, ale coraz sła­biej.

Uniósł głowę i spoj­rzał w niebo, lecz nieba nie było. Jego widok za­sło­ni­ła mu niska po­stać sta­rej ko­bie­ty uno­szą­cej się tuż nad nim. Jej po­szar­pa­na czar­na su­kien­ka fa­lo­wa­ła za nią ni­czym macki.

Stara przy­bli­ży­ła swą twarz do twa­rzy Sha­ga­na, ten po­marsz­czo­ny owal ob­wi­słej skóry, i przy­ci­snę­ła swe zimne usta do jego. Przez chwi­le Sha­gan sły­szał tylko jej świsz­czą­cy od­dech, a potem po­czuł jak pę­ka­ją mu płuca i było, to naj­gor­sze czego do­świad­czył w życiu. A mimo to znów się ro­ze­śmiał, gdy stara ode­rwa­ła się od niego i splu­nę­ła z nie­sma­kiem. W jej oczach pło­nę­ła wście­kłość.

Prze­li­czy­ła się. On był tylko po­mył­ką. Przy­pad­kiem. Nie­wła­ści­wą ofia­rą jej po­lo­wa­nia. Czymś, z czym po­łą­czył ją tylko zbieg oko­licz­no­ści, zwy­kły kon­takt, na który nie miała wpły­wu, i któ­re­go nie mogła unik­nąć. Jego brud­na dusza nie po­sma­ko­wa­ła jej i roz­wście­cza­ło ją to, a jej gniew cie­szył go.

W tej chwi­li wszyst­ko było takie pro­ste.

Zwło­ki Sha­ga­na zna­le­zio­no rano.

Koniec

Mi­chał P. Lipka