Miasto Zębatek

1894.

Dzisiaj Toruń mnie przyjmie.

Maski wirują wokół mnie. Klimat rytuału i zapach potu przeplatają się i podsycają wyobraźnię. Suknie, gorsety, mankiety, dekolty, pompony, porcelanowe twarze i mój rewolwer, który zawsze noszę za pasem. Maskarada na skale pierwszych balów karnawałowych we Włoszech. Florencja mogłaby się uczyć. Dzisiaj na Rynku Staromiejskim, na Dworze Artusa, gdzie w 1466 roku podpisano drugi pokój toruński, będzie miała miejsce kulminacja mojego dotychczasowego życia. Otrzymam obywatelstwo Miasta Zębatek. Jestem niespokojny, podekscytowany. Gdy tańczę, ukrywając oblicze pod maską słonia, moja partnerka, " blada uśmiechnięta twarz", czuje jak drżą mi dłonie. Zastanawiam się, czy ona ma serce. A może jest jedną z tych na tej maskaradzie, którzy od dawna już go nie mają, lub nie mają od urodzenia. Jej porcelanowy uśmiech nie mówi niczego.

Wśród szlachty krążą legendy, że w Mieście Zębatek nie ma czasu na miłość. Toruńczycy nie mają serc. Jednak to właśnie miłość przez jedenaście lat popychała mnie, bym stał się prawowitym mieszkańcem wspaniałego miasta Torunia. Czeka tam na mnie moja ukochana.

Ludzie mówią, że obywatelstwo Miasta Zębatek to rzecz godna podziwu, ale okupiona jest ogromnym poświęceniem. Takie plotki wychodzą jednak wyłącznie z ust tych, którzy Toruń mogą jedynie zwiedzać. Nikt nie może mieszkać w Domu Kopernika bez obywatelstwa, ale także żaden obywatel Torunia nie może na długo opuszczać metropolii. Wszyscy znają powód takiej zależności. Miasto zębatek nie wzięło swojej nazwy znikąd. Tak naprawdę to nawet nie jest miasto, ale jeden, wielki, mechaniczny organizm, gdzie wszystkie budynki i ludzie są od siebie zależni i pracują wspólnie jak połączone ze sobą koła zębate, tłoki i pompy. Wszystko zasila Serce Torunia, jego skarb i duma. Ogromny, nigdy niezatrzymujący się parowóz o imieniu Trevithick, na cześć konstruktora pierwszej takiej maszyny w historii.

Ja kocham Toruń. Jak wielu innych, których życiowym celem jest dołączenie do potomków Kopernika i wyznaczników przyszłości. Dlatego tak bardzo denerwuję się teraz. Na maskaradzie, balu inicjacyjnym nowych obywateli. Koniec z testami. Nadchodzi wielka chwila. Wszystko wiruje. Kolory tańczą i skaczą. Maski ukrywają twarze. Ukrywają tajemnice. Słodki zapach perfum przeplata się z wonią potu roztańczonych ludzi. Jestem w amoku, w jakimś transie. Kręci mi się w głowie. Żołądek się zaciska. Drżące dłonie oplatają talię partnerki.

Ale ona mnie odpycha. Silnym uderzeniem w piersi posyła mnie kilka kroków w tył. Wpadam na tańczącą parę. Wszystko wciąż wiruje. Nie wiem, co robić, nie wiem, czego oczekuje Toruń. Kobieta, z którą tańczyłem podnosi sukienkę odsłaniając długie, gładkie nogi. Kolory, zapachy, zaskoczenie, strach. Zamiast podwiązki ma na udzie rzemień z przymocowanym nożem. Wyciąga ostrze i rzuca się na mnie. Pary tańczą w kole wokół nas. Zasłaniają horyzont. Słyszę jakiś wrzask z głębi sali. Głuchy i przerażający. Potem jeszcze jeden. Widzę oczy z pod porcelanowej maski mojej partnerki, są spokojne. Wszystko jest spokojne."Blada, uśmiechnięta twarz" atakuje nożem, celuje w serce. W drugiej ręce ma maleńkie koło zębate. Kolejny zamach, znowu w serce. Znowu w serce. Czego chce Toruń? Czego chce Toruń!?

Słyszę swoją ukochaną. Syk pary. Wyciągam rewolwer i oddaje cztery szybkie strzały w sufit. Kawałki tynku spadają mi na głowę. Jestem cały w kurzu. Przerażeni ludzie zaczynają wrzeszczeć i pchać się do wyjścia. Kobieta, która chciała przebić mi serce kręci głową z rozczarowaniem i odchodzi w rozgorączkowany tłum. Słyszę swoja ukochaną. Rzucam rewolwer na ziemię i wybiegam za ludźmi na podwórze. Syk pary świdruje mi mózg. Przed wejściem na Dwór Artusa stoi gigantyczny pociąg, do którego na siłę wpycha się tłum uciekający przed szaleńcem z bronią. Widzę wielką, czarną, wypolerowaną lokomotywę, buchającą parą. Moja ukochana. Próbuje przebić się przez rozszalałych ludzi, przeciskam się w stronę mojej miłości, Serca Torunia. Dotykam jej dłońmi, składam pocałunek na wypucowanej, odbijającej światło blasze. Przybyłaś, by mnie ratować.

Silne ręce chwytają mnie za ramiona i nogi. Unoszą w górę. Czterech dobrze zbudowanych mężczyzn niesie mnie z powrotem w stronę budynku. Są spokojni. Ich kolorowe maski przedstawiają dzikie zwierzęta, a jednak są spokojni. Szamotam się i wyrywam, ale to na nic. Jestem bezsilny. Czego chce Toruń!? Czego chce Toruń!? Wrzucają mnie do Sali balowej i zatrzaskują drzwi. Jestem sam. Toruń przyjął wszystkich prócz mnie. Wrzeszczę i walę pięściami o ściany, drżę i pocę się, jednak jestem już stracony. Słyszę jak moja ukochana odjeżdża, syk pary jest coraz cichszy, aż niknie zupełnie. Zaciskam zęby. Nie chciałaś ratować mnie, tylko ich. Ukochana…

Staram się uspokoić. Próbuje uregulować oddech. Chodzę po sali w tę i z powrotem. Jestem przegrany. Czego chciał Toruń? Czego chciał Toruń? Co zrobiłem nie tak? Zatrzymuję się, rozglądam po sali i nagle do mnie dociera. Widzę krew i żadnych ciał. Widzę na podłodze kilka umarłych serc i jedno maleńkie koło zębate…