Zeppelinom

„There's still time to chan­ge the road you're on.”

Śmierć mnie nie za­sko­czy­ła. Wie­dzia­łem, że nie do­ży­ję do czter­dziest­ki.

Trzy­dzie­ści sześć lat… Może i nie­wie­le, ale za to ja­kich! „Żyj szyb­ko, ko­chaj ostro i umie­raj młodo!”. Więk­szość moich kum­pli była przy mnie jak oso­bo­wy re­la­cji Olsz­tyn – Ostro­łę­ka przy ja­poń­skim su­per­ek­spre­sie. „Sex, drugs & rock’n’roll”. Cho­ciaż ostat­nio to już w za­sa­dzie tylko „drugs & rock’n’roll”. Się żyło! Trze­ba być Sto­ne­sem, żeby w ta­kich wa­run­kach do­cze­kać wnu­ków. Po­dob­no nawet moje gałki oczne nie nada­wa­ły się do prze­szcze­pów. Nie, śmierć zde­cy­do­wa­nie mnie nie za­sko­czy­ła.

Ale to, co było póź­niej… Przede wszyst­kim fakt, że w ogóle było ja­kieś „póź­niej”!

W jed­nej chwi­li widzę dłoń le­ka­rza wy­łą­cza­ją­cą apa­ra­tu­rę pod­trzy­mu­ją­cą moje ledwo tlące się życie, myślę sobie: „na­resz­cie” i za­my­kam oczy, a w na­stęp­nej budzę się na ja­kiejś cho­ler­nej pu­sty­ni i zu­peł­nie nie wiem co robić. Dla za­twar­dzia­łe­go ate­isty to jed­nak może być spora nie­spo­dzian­ka.

Pu­sty­nia… To nawet nie jest pu­sty­nia. Cała prze­strzeń, aż po ho­ry­zont, po­kry­ta jest drob­nym, mocno ubi­tym żwir­kiem. Wy­glą­da jak wy­ję­ty z ko­ciej ku­we­ty. Ten żwi­rek. Nawet pach­nie po­dob­nie.

„Mo­gło­by tu być czy­ściej” – myślę sobie. – „Skoro już jest.”

Stoję tak sobie i dumam nad tym wszyst­kim. Ale prze­cież nie będę tak stał do usra­nej śmie… Aha… Tak czy ina­czej – coś trze­ba robić.

Za­czą­łem iść. Przed sie­bie. Tak po pro­stu. Za­wszeć to ja­kieś dzia­ła­nie.

Nie wiem jak długo sze­dłem. Ze­gar­ka nie mia­łem, a oświe­tle­nie w tym prze­dziw­nym miej­scu w ogóle się nie zmie­nia­ło. Tyle tylko, że nogi po­wo­li za­czy­na­ły mnie boleć.

Obej­rza­łem się, żeby spraw­dzić ile wła­ści­wie drogi prze­by­łem. Bez sensu zu­peł­nie, bo jak okiem się­gnąć nie było żad­nych punk­tów orien­ta­cyj­nych. Nawet żwi­rek wszę­dzie śmier­dział jed­na­ko­wo.

Ale wciąż sze­dłem. Bo jakie inne mia­łem wyj­ście?

Wresz­cie, gdzieś na ho­ry­zon­cie za­ma­ja­czył mi jakiś kształt. Jakoś tak raź­niej mi się zro­bi­ło i nawet tro­chę przy­spie­szy­łem kroku. Oka­za­ło się, że do­brze jest jed­nak mieć w życiu jakiś cel. Nawet w życiu po życiu.

A cel oka­zał się ni mniej, ni wię­cej tylko scho­da­mi. Tylko! Jak żyję… Aha. Nigdy dotąd nie wi­dzia­łem ta­kich scho­dów. Przede wszyst­kim – pięk­ne. Sze­ro­kie, z ni­ziut­ką, ale bo­ga­to zdo­bio­ną ba­lu­strad­ką, chyba mar­mu­ro­we i wy­so­kie jak jasna cho­le­ra. Za­dar­łem głowę i pró­bo­wa­łem do­strzec dokąd wła­ści­wie pro­wa­dzą, ale nie dałem rady. Ko­niec tych scho­dów nik­nął gdzieś w dali. O ile w ogóle był jakiś ko­niec.

Co teraz? Wcho­dzić? Czy zo­stać na śmier­dzą­cym ko­ci­mi si­ka­mi pust­ko­wiu? To się na­zy­wa al­ter­na­ty­wa.

Za­mkną­łem oczy, pod­nio­słem nogę i ostroż­nie wsze­dłem na pierw­szy sto­pień. Co mi tam, prze­cież, jakby co, za­wsze będę mógł za­wró­cić.

Będę mógł, praw­da?