Wrota piekieł, Dziedzictwo i Babcia Klozetowa

Kasia podniosła się z ziemi. Rozejrzała się po ogromnym korytarzu z wielkimi marmurowymi kolumnami.

-Jest tu ktoś? -zawołała -Babciu?

-Jestem.

Kasia obróciła się za głosem. Ujrzała szczupłą demonicę o czerwonej skórze, dużych piersiach okiełznanych przez czarny skórzany gorset z magicznymi znakami wyrytymi na tali. Do tego czarne, również skórzane stringi, na nogach miała wysokie kozaki kończące się nad kolanami na wysokim obcasie. Długie czarne włosy swobodnie opadały na plecy kończąc się na jędrnych pośladkach.

-Babciu, to ty? -spytała z nie dowierzaniem.

-Żyleta… -uśmiechnęła się do wnuczki i dotknęła swojego pośladka, zaskwierczało i spod palca uleciał dym.

-Ale jak?

-Tutaj mogę wyglądać jak chcę. A to wcielenie podoba mi się najbardziej. -uśmiechnęła się.

Ruszyła przed siebie zarzucając biodrami, a jej długi ogon wił się to w lewo to w prawo. Zatrzymały się przed wielkimi metalowymi wrotami. Futryny ozdobione dziwnymi znakami. Demonica chwyciła za kołatkę w kształcie kozła i zapukała kilka razy, spod jej ręki posypały się iskry.

-Kto tam?! -usłyszały rozjuszony nienaturalny głos.

-Otwieraj, to ja Krysia.

-Zaraz muszę znaleźć klucze. -usłyszały oddalający się tupot stup.

-Wiedziałam… -mruknęła po czym solidnym kopniakiem wyważyła drzwi. -Choć Kasiu musimy trochę pozamiatać.

Oczom dziewczyny ukazał się zwodzony most nad przepaścią, z której co rusz buchały strumienie lawy. W dole setki wyciągniętych rąk błagających o litość i krzyczących z bólu.

-Jakoś tu… -zaczęła idąc niepewnie za babcią,

-Złowieszczo? -uśmiechnęła się a Kasię przeszedł dreszcz.

-Można by tak powiedzieć.

-Szef to straszny tradycjonalista. Ale nie martw się ze mną nic ci nie grozi. -machnęła ręką.

Szły dalej. Przeróżne stwory spoglądały na nią pożądliwie. Nagle podszedł do niej jakiś mężczyzna był przerażony.

-Nie! Jestem niewinny! Byłem dobrym człowiekiem! Błagam pomóżcie mi! -chwycił dziewczynę za rękę.

-Babciu!

-Puść ją kmiocie! -uderzyła go w twarz. Leżąc na ziemi zaczął odsuwać się od demonicy.

-Choć tu pluskwo! Zaraz zobaczymy coś na wywijał! -chwyciła go za gardło i puknęła palcem w czoło. Nad jego głową pojawił się eteryczny ekran, a na nim przewijało się pismo, przynajmniej tak wnioskowała Kasia, bo nie miała zielonego pojęcia co to jest. Ba, nawet nie była wstanie powiedzieć czy to krzaczki czy robaczki. -Sto siedemdziesiąt kradzieży, czterdzieści pięć pobić i trzy gwałty nazywasz niewinnością?! Ty ścierwojadzie! -rzuciła nim, po chwili z nad przepaści dochodził kolejny krzyk rozpaczy i bólu. Babcia Krysia otrzepała ręce -To co? Idziemy dalej? -uśmiechnęła się.

Dziewczyna szła dalej za swoją przewodniczką, powoli zbliżały się do kolejnych wrót. Te wydawały się większe od poprzednich i o wiele skromniejsze w zdobienia. Nie było już żadnych znaków. Otworzyły się ze zgrzytem. Spodziewała się kolejnego pomieszczenia z lawą i zwodzonym mostem, albo szeregu kotłów wokół których biegały by małe złowieszcze chochliki mieszające grzeszników. Ale zobaczyła ogromny plac wybrukowany kocimi łbami. Pomiędzy skałami wykuto otwory w kształcie okien i drzwi. Mogła więc spokojnie przyjąć, że to mieszkania. A sądząc po straganach z różnymi towarami, plac na który weszły był najzwyczajniej rynkiem. Widok Babci Krysi najwidoczniej zrobił nie lada poruszenie wśród mieszkańców. Tłum rozstąpił się przed demonicą i zamknął zaraz za Kasią.

-Co to za miejsce? -spytała.

-To jest cześć mieszkalna piekła. Lucyfer nie może przecież sam wszystkiego robić. Widzisz moje dziecko, piekło to taka jakby fabryka, zatrudniająca kilka tysięcy pracowników. Zapewnia im prace, dach nad głową i solidną zapłatę. -Kasia zobaczyła małą szarą twarzyczkę patrzącą się na nią niepewnie zza szaty jakiegoś demona.

-Zdziwiona? -babcia powiedziała gdy zobaczyła jak jej wnuczka wpatruje się w dziecko.

-Czy to było dziecko?

-Tak, demony są podobni do ludzi. To istoty stadne. Wiedzą co to miłość i rodzina… No może nie patrzą na nią tak samo jak ludzie, ale wygląda to podobnie.

-Zawsze myślałam że piekło jest bardziej przygnębiające, ale…

-I jest skarbie, nawet przez chwilę nie myśl, że jest inaczej. -powiedziała babcia z surową miną. -Nigdy nie okazuj miłosierdzia w tym miejscu, nigdy!

-Dobrze. -odpowiedziała skruszona.

-Wiesz czym zajmują się tutejsze dzieci?

-Chyba nie chcę wiedzieć.

-Grają w piłkę, ludzkim głowami… -Kasia wzdrygnęła się z obrzydzeniem. -Mają nawet ligę, w tym roku rozgrywki stoją na wysokim poziomie aż trzy drużyny mają szansę na zwycięstwo.

Przeszły przez rynek i zaczęły wspinać się po starym stromym moście. Gdzieniegdzie z dziur w nawierzchni wystawały skały. Kolejne wrota, które były otwarte na oścież wprowadziły je do kolejnej komnaty. Tutaj budynki były większe i lepiej zachowane.

-To dzielnica administracyjna. -powiedziała Krysia.

-A to co? -Kasia wskazała palcem na śnieżno biały budynek z dużymi pseudo greckimi kolumnami przed wejściem. Znacznie się wyróżniał spośród pozostałych. Biło z niego oślepiające jasne światło.

-To jest ambasada, mamy taką samą tam u góry.

-Czekaj, czekaj… -pokiwała z niedowierzaniem głową -Chcesz powiedzieć, że to ambasada Nieba i w środku są anioły?

-Tak to znacznie ułatwia dyplomację. Widzisz, wbrew temu co twierdzą ludzie Niebo i Piekło nie są w stanie wojny. Nie nazwałabym tego sojuszem, ani nawet pokojem jedynie chwilowym zawieszeniem broni. W ewentualności kiedyś nastąpi koniec świata i rozegra się wielka bitwa pomiędzy nami a nimi. -wskazała na jegomościa w białej szacie o długich blond lokach gadającego przez komórkę.

-Nie wiem co mnie bardziej dziwi, anioł w piekle czy małe demoniątka.

Na skrzyżowaniu skręciły w prawo, jak mówił drogowskaz na ulicę Ogni Piekielnych. Przez kilkaset metrów szły przez tunel, który kończył się wielkimi żelaznymi wrotami. Strażnik stojący za bramą gdy ujrzał demonicę upuścił notes i rozdziawił usta.

-Otworzysz czy sama mam to zrobić? -babcia cały czas patrzyła mu prosto w oczy. Ten wyciągnął z kieszeni pęk kluczy i zaczął nerwowo szukać właściwego. Gdy znalazł odsunął jedną stronę ze zgrzytem i wpuścił kobiety do środka zginając się w pół jak ruski scyzoryk.

Za wrotami znajdował się inny świat. Wielkie zamki i pałace po obu stronach ulicy, a im dalej szły tym posiadłości były jeszcze wspanialsze. Oczywiście normalny człowiek zemdlał by ze strachu, ale nie Kasia. Zdała sobie nagle sprawę, że cała ta wycieczka przez piekło nie różni się niczym od spaceru przez park wiosną. Przestała się dziwić smokom w garażach, wielgachnym nienaturalnym wilkom spoglądających na nią czerwonymi ślepiami z każdej budy, że o grillowaniu ludzkich kończyn nie wspomnę. Było całkiem miło i spokojnie.

-To jakaś dzielnica willowa? -spytała.

-Tak, coś w rodzaju Beverly Hills. Same znakomitości piekielnej sceny politycznej. Widzisz ten zamek na końcu? -wskazała palcem na pałac który wydawał się nie mieć końca.

-Tak.

-To dom pana Lucjana. Ale teraz idziemy tu.

Stanęły przed dwupiętrowym domem. Wydawał się jakby cały skompany w mroku. Można było zauważyć tylko zarys budynku. Cała ulica była oświetlona pochodniami, ale nie tutaj. Krystyna podeszła do drzwi, Kasia była krok za nią. Zapukała mosiężną kołatką a ze środka usłyszały przeraźliwy krzyk.

-Kto tam? -usłyszały po chwili.

-Urząd Skarbowy… -drzwi momentalnie się otworzyły.

-Co ty tu robisz? -demon zapytał zdziwiony widząc Krysię.

-Przyszłam po Sowińskiego.

-A to dobre… I niby jak to zrobisz? -stanął w rozkroku i założył ręce na piersiach.

-Masz. Czytaj podała mu czarny papier. -ten podejrzliwie zaczął go czytać.

-Niech cię szlak trafi kobieto! Jesteś największym wrzodem piekła, wiesz?

-Ja ciebie też… -uśmiechnęła się szeroko i weszła do środka.

-Dzień dobry -Kasia dygnęła przed Mefisto i podążyła za babcią.

Przeszły przez duży hol i znalazły się w przestronnej sali. Po środku stał okrągły stół a na nim żetony do pokera i karty.

-Wyłaź Sowiński wracasz na górę. -demonica rozejrzała się po pomieszczeniu, ale nigdzie nie było mężczyzny.

-Maks wyłaź, ona ma glejt od Lucjana. -powiedział gospodarz wchodząc do komnaty.

Zza czarnej kotary wyłoniła się głowa.

-No idziemy. -ponaglała.

-A mógłbym zobaczyć ten glejt? -spytał podchodząc bliżej.

-A po co i tak nie potrafisz go odczytać.

-Maks nie kombinuj, bo zrobi to w mniej przyjemny sposób. Glejt jest prawdziwy. -powiedział Mefisto.

Pani Krystyna chwyciła go za kołnierz i podniosła do góry i wyszła.

-Sam pójdę -protestował mężczyzna.

-Zamknij się.

Maks obrażony zaplótł ręce i nie zwracając uwagi na śmiejących się z niego przechodniów przeklinał demonicę. Jako jeden z nielicznych miał przyjaciół w piekle, grał w karty z Mefisto, z Belzebubem w chińczyka, a z Lucyferem wyskoczył czasem na piwo. A teraz był niesiony przez Strażniczkę jak worek śmieci. Nie wpłynie to zbyt dobrze na jego reputację, a jeszcze bardziej ucieszy jego wrogów, bo mimo, że jeszcze nie umarł już zdążył wkurzyć kilka ważnych person. Taki charakter…

Ściany w męskiej toalecie znów rozsypała się na miliony kawałeczków ukazując portal. Maks przeturlał się po podłodze i zatrzymał się na przeciwległej ścianie. Po chwili wolnym krokiem wyszła pani Krystyna w normalnej postaci, z moherowym beretem na głowie, szarym swetrze i długiej wełnianej spódnicy, a zaraz za nią Kasia. Mężczyzna podniósł się z ziemi i otrzepał płaszcz z wyimaginowanego kurzu.

-A tera wypad -babcia pogardliwie wskazała brodą wyjście.

-A mógłbym skorzystać? Panie pozwolą. -kobiety wróciły do malutkiego pomieszczenia.

Babcia leniwie opadła na fotel. Kasia zamyślona zajęła taboret.

-I jak? Podobało ci się Kasiu?

-W sumie muszę przyznać, że to… Ciekawa praca.

-Ano ciekawa -przytaknęła. -Ale czy jesteś na nią gotowa?

-Nie wiem… Chyba sobie nie poradzę…

-Poradzisz sobie, jesteś moją wnuczką.

-Ale to wszystko takie poplątane… Demony, śmiertelnik grający z Mefisto w karty…

-Z niego taki śmiertelnik jak ze mnie zakonnica. Widzisz Kasiu po świecie lata masa hołoty, demony, duchy, wampiry, wilkołaki, magowie, ba! Jakbyś dobrze poszukała to znalazłby się nawet jakiś troll. A Sowiński tak się składa, że jest Żniwiarzem.

-Kim?

-Zastępca Śmierci, tego Śmierci.

-Dostałem smsa! -usłyszały z męskiej toalety.

W okienku mignęła jakaś postać.

-Kto to? -spytała Kasia.

-Nie wiem nie znam wszystkich demonów po imieniu.

Ściany znów się zatrzęsły, a po chwili pojawiła się jakaś kobieta i wycelowała duży krzyż w babcię Krysię. Ta spokojnie podeszła i otworzyła okienko.

-Zgiń przepadnij maro nieczysta! -powiedziała zbliżając relikwię do twarzy staruszki.

-Już? -powiedziała znudzonym głosem.

-Wiem kim jesteś szatański pomiocie! Zgiń przepadnij!

-Ja nie wiem skąd oni was teraz biorą… -sięgnęła do szafki pod okienkiem. Rozległ się wielki huk. Kasia otworzyła oczy i zobaczyła rozwalone okno i plamę krwi na ścianie za nim. Pod drzwiami leżała babcia z dymiącym obrzynem w ręku.

-Babciu!

-Nic mi nie jest. -powiedziała poprawiając beret który opadł jej na oczy. Kasia pomogła jej wstać -Zapomniałam jakiego ma kopa, ostatni raz używałam go w pięćdziesiątym szóstym. -otrzepała się z pyłu i spojrzała przez otwór na rozbebeszone ciało. Po chwili głowa Maksa wyjrzała zza rogu.

-Ja nie wiem skąd w tobie tyle nienawiści… -powiedział, a pani Krystyna wycelowała obrzyna w jego stronę -Krysia! Pamiętasz co się stało w pięćdziesiątym szóstym! Ile miałaś wtedy problemów… -zasłonił się rękami.

-I właśnie to mnie powstrzymuje od zastrzelenia cię… znowu.

Kasia patrzyła na zwłoki, ale ku własnemu zaskoczeniu bez żadnego panicznego strachu, czy choćby ze zdziwienia, ot tak zwyczajnie. No przecież trup z dziurą wielkości arbuza w klatce piersiowej to normalka w szalecie miejskim.

-No i widzisz moja droga. Taka to już robota. -zwróciła się do wnuczki i opadła ciężko na fotel. -Czasem dzieje się aż nad to, a czasem można się zanudzić na śmierć. Więc jak? Bierzesz ją?

Kasia oparła się o ścianę i uśmiechnęła się.

-Przecież to tradycja, prawda?