Chrześcijaństwo... inaczej

 

 

Dedykacja dla wszystkich wierzących, iż cokolwiek w życiu osiągnę…

 

Zapadał zmrok.

 

Otulając aksamitem czerni spalone słońcem pustynie i zieleniące się ostępy leśne noc

zawładnęła kontynentem tak, jak robiła to zawsze, od niepamiętnych czasów. Co oczywiste,

pustynia była zbyt niegościnnym dla ludzi miejscem, by się nań osiedlać, a ostatnie

pozostałości potężnych niegdyś drzew, porastających jej skraj, dawały zbyt mało cienia

podczas słonecznych dni by myśleć o zamieszkaniu tam na stałe.

 

Mimo to jednak między sękatymi pniami przechadzał się człowiek, w towarzystwie

jakże niezwykłego i wspaniałego zwierzęcia. Przy każdym kroku, gdy w pobliżu znajdowało

się jakieś drzewo, rudowłosy mężczyzna opierał się o nie, jak gdyby czerpał z niego siłę

niezbędną do wykonania kolejnego. Co kilka minut odgarniał z twarzy opadającą niesfornymi

kaskadami czuprynę, zachowując przy tym anielską wręcz cierpliwość. Wydawało się, że

posiadana przezeń krótka, płowo ruda bródka, miała tylko uniemożliwić zidentyfikowanie

osobnika, bo tak naprawdę ona jako jedyna nie pasowała do czarnych szmat, będących

własnością człowieka.

 

Mężczyzna przystanął.

 

Przed nim rozciągał się potężny, piaskowy lej, stanowiący od północy granicę lasu i

pustyni. Nosił nazwę „Erräkhl’ingk” czyli „ten, który chłonie” – zawdzięczał ją

wydarzeniom, które naoczni świadkowie opisywali jako „miraże, wabiące niespotykaną na

bezkresnych wydmach kolorystyką, znikające natychmiast po zwabieniu kilku ciekawskich,

których to nigdy już nie zwracały”.

 

 

Na dnie parowu poruszało się… coś. Z wysokości jedenastu metrów, do tego nocą, w

mroku, nie dało się dostrzec niczego więcej, prócz niewyraźnych konturów.

Mężczyzna spojrzał po trzymającym się jego lewego boku stworzeniu. Ono z kolei, by

być lepiej widoczne dla swojego pasterza, ruszyło się naprzód i stanęło w blasku księżyca

(pierwsza kwadra to nie to, co pełnia, ale zawsze lepsze to niż nów).

 

To była owca, co do tego nikt nie miał wątpliwości. Przynajmniej początkowo nikt,

kto nie poznał jej bliżej niż z drugiego końca leśnej ścieżki – bo tak po prawdzie to nie była

tylko nią. Rogi, kręcone i nakładające się spiralami na siebie, których ostre końcówki

skierowane były naprzód, lśniły w poświacie białego globu. Futro, bardziej szare aniżeli białe,

odstawało od smukłego tułowia pod kilkoma możliwymi kierunkami. A, no i żaden gatunek

prócz owiec jeruzalemskich nie posiadał szesnastu nóg, bo i też po co?

 

Owca imieniem Ofca zabeczała, co w gruncie rzeczy mogło znaczyć wszystko.

Mężczyzna przypuszczał jednak, że chodzi jej o próbę rzucania egzorcyzmu – przeważnie

skutkowało na opętania demonami do szóstego poziomu. Rudowłosy pokiwał głową.

 

W towarzystwie zwierzęcia zszedł po stromym zboczu w dół, do szamoczących się

kształtów. Było jednak zbyt ciemno, by stwierdzić, co to takiego i jak wielkie to jest.

Nakreślił palcem niezbędną do przeprowadzenia rytuału kolumnę znaków i wyszeptał

wiązankę nikomu nieznanych słów w niespotykanym języku. Coś trzasnęło, błysnęło, ale

pomimo tego nic w konturach istoty nie zmieniło się.

 

Erräkhl’ingk był widocznie demonem wyższym, na którym trzeba spróbować pieczęci,

a nie niskolevelowych wywoływań. Do tego trzeba jednak znać postać opętującego oraz jego

wielkość, a bez światła było to co najmniej specyficznie trudne.

 

Rudowłosy, odziany w czerń człowiek ponownie rzucił wymowne spojrzenie

szesnastokopytnemu stworzeniu. Owca zabeczała tylko przeciągle w odpowiedzi.

 

– O wielki, wszechmocny Ofco! Czy byłbyś łaskaw użyczyć mi swej potęgi i

rozświetlić siedlisko owego plugawego, nieczystego bytu, bym był w stanie odesłać go tam,

skąd przybył?

 

Znowu odbąknięcie. Mężczyzna uśmiechnął się. Wtedy ciało parzystokopytnego

zwierzęcia rozbłysnęło mlecznobiałym światłem, zalewając imponującej wielkości lej

jaśniejącą poświatą.

 

Mimo, iż istota zamieszkująca we wgłębieniu była widoczna zaledwie przez siedem

sekund, teraz mężczyzna z łatwością rozpoznał demona. Wielkie, karmazynowe oko,

umiejscowione pośrodku widocznej w połowie smoliście czarnej czaszki, wokół której to

niczym szczyty górskie Himalajów wznosiły się setki tysięcy ostrych kłów oraz sześć

szczypców, podobnych do krabich, pod względem budowy ale o wiele masywniejsze – to

wszystko należało do podległego Królestwu Rozkładu demona imieniem Ore’treüs, co

najmniej siedemnastego poziomu.

 

Bestia zorientowała się, że ktoś przebywa w strefie jej pobytu i przypuściła atak na

człowieka. Ten jednak, zabierając owcę Ofcę, uniknął furiackich ciosów z prędkością godną

przyszłych pokoleń samurajów i stanął na krawędzi leja. Wypuścił potężną istotę, a ona

odeszła, pozwalając mu zapieczętować demona w powierzonym mu przez zleceniodawcę

przedmiocie, do użycia w razie zbyt wysokiego levelu cienistego pomiotu.

 

Pieczętowanie nie było skomplikowane, ale wymagało skupienia i użycia

odpowiednich słów; w przeciwnym razie demoniszcze mogłoby zmutować w Niepodległego,

czyli stać się o wiele potężniejszą wersję siebie, zdolną stworzyć kolejne Królestwo,

konkurujące z pozostałymi dwunastoma o przejęcie władzy i zasobów ludzkich Świata

Śmiertelnego, które przemienić można kolejno w Nowe Ziemie i Niższe Demony, podległe

stwórcą Królestwa.

 

Rudowłosy uniknął miażdżących szczypców i szepcząc oraz cedząc odpowiednie

słowa, okrążył lej sześciokrotnie. Bestia zaczęła kołowacieć, będąc w obowiązku śledzenia

ruchu zagrażającego jej bezpieczeństwu człowieka swym jednym, gargantuicznej wręcz

wielkości okiem. Rudowłosy, korzystając z Jego dezorientacji, zakończył inkantację i,

czerpiąc użyczaną przez owcę jeruzalemską moc, napełnił nią wyciosany z granitu imbryk.

Nakreślił na nim kilka enneagramów i gotowy przedmiot pieczętujący cisnął w demona.

 

Istota bezsilnie przypatrywała się przyszłemu miejscu odbywania wyroku,

szybującemu nieubłaganie w jego kierunku.

 

W następnej chwili imbryk, owinięty w szarą szmatę, kręcił się na własnym uchu na

palcu wskazującym lewej ręki mężczyzny. Lej zapadł się w sobie, a koza bez dalszych

problemów natury motorycznej dołączyła do odzianego w czerń, wędrując ku najbliższej

osadzie, zwanej Palestyną.

 

 

 

Nastał ranek.

 

Słońce prażyło niemiłosiernie, na niebie nie było nawet jednej chmury mogącej rzucić

choćby skrawek cienia. Kilkadziesiąt osób uwijało się po wypieszczonych uliczkach między

budynkami. Pod niejedną z budowli stały stragany, kupcy zachwalali towary pochodzące z

egzotycznych regionów kontynentu, chowając się pod ustawionymi na krzywych tyczkach

baldachimach. Gwarno, gorąco i jeszcze wiele razy gwarno – tak można było określić

panującą tam atmosferę.

 

Rudowłosy mężczyzna, zręcznie wymijając przechodniów, nawet nie

przypuszczających obok kogo przechodzą, zmierzał w jednym, konkretnym kierunku.

Powolnym krokiem kierował się ku majaczącej w oddali gigantycznej wieży z białego

marmuru, sięgającej ku niebu. Nikt przy zdrowych zmysłach nie podążałby w kierunku

Wieży Babel z własnej woli (toteż nikt tego nie czynił), więc potężna podstawa sięgającej

chmur budowli, mimo że zdobiona nadto epickimi płaskorzeźbami i freskami o nieznanym

pochodzeniu, ziała pustką. Rudowłosy stał chwilę przed genialnym dziełem ludzkich rąk,

napawając się jej widokiem i zarazem dowodem na ludzkie podobieństwo do Boga, kiedy

Ofca zabeczała i puściła się przodem. Odziany w czerń zrozumiał że boskie stworzenie

ponagla go do jak najszybszego załatwienia spraw. Wszedłszy przez kolosalnej wielkości

bramę znalazł się w wykładanej wszystkimi drogocennymi materiałami i kamieniami świata

Sali. Nie znajdowało się w niej nic prócz pnących się kilkaset metrów w górę kręconych

schodów, o wykładanych hebanem schodach.

 

Nie zraziło to jednak mężczyzny, który podążył za skaczącą po szerokich stopniach

owcą. Trwało trochę, nim dotarła ona na szczyt, a on wraz z nią, ale czas to było coś, czego

obydwoje mieli aż nadto.

 

U ich zwieńczenia czekała platforma w kształcie koła, o średnicy co najmniej 20

metrów, na której środku stał człowiek. Zwykły, nie wyróżniający się niczym spośród

podobnych mu jegomościów napotykanych w okolicznych uliczkach, o gęstym zaroście i

dłuższych, brązowych włosach. Fiołkowe oczy wpatrywały się w przybyłego rudowłosego, a 

na ustach jego jawił się szczery uśmiech.

 

– Witaj, Mojżeszu. Jakże się miewasz? – zapytał łagodnym głosem przybyły.

 

– Oj, mój drogi, wiesz jak to jest, mieć na karku ponad dwie setki lat i nadal być

młodym na ciele i umyśle, ale nie na duchu. Jak na tak sędziwego starca jestem aż nazbyt

żwawy. A jak tam ze zleceniem dotyczącym Ekr… Ergh… Em…

 

– Erräkhl’ingk, Mojżeszu. Nazywał się Erräkhl’ingk i jest teraz w naszym posiadaniu.

Elegancki z niego imbryczek, nieprawdaż? – Mówiąc to rudowłosy pokazał odwinięte z szarej

szmaty naczynie pieczętujące, stanowiące od niedawna domostwo i więzienie demona

Królestwa Rozkładu. Z czubka, na którym powinna leżeć pokrywka, wychynęło na światło

dzienne karmazynowe oko, lustrując uważnie pomieszczenie. Cały urządzenie do rozlewania

herbaty po zamknięciu weń ciemnego pomiotu zmieniło kolor na czarny, z niedużą ilością

ciemnobłękitnych znaków narzecza rodzimego świata potwora.

 

– Doprawdy niezwykły. Widzę, że nie zajęło Ci to tak wiele czasu jak Józefowi i

Herodotowi pieczętowanie Zxrathw’linôka w zeszłym miesiącu. Prosiłbym cię jeszcze, nim

odejdziesz na spoczynek, o odniesienie go do Mniejszej Sali w celu zamknięcia go w 

odpowiednim yveltallu.

 

– Czy naprawdę konieczne jest odcinanie go od świata w zamkniętym wymiarze?

Myślałem, iż takie czynności podejmuje się tylko względem demonów Wyższych albo

Niepodległych, czyż nie? – wyraził swój niepokój odziany w czarne szaty rudowłosy.

Niepokój nie był bezprzykładny, ale dotąd rzadko pojawiała się taka potrzeba, by nawet istoty

o niskim poziomie musiały być oddzielane od reszty hołoty. Chyba że…

 

– Już wkrótce nadejdzie Noc – rzekł tylko w odpowiedzi Mojżesz, jakby miało to

wszystko wyjaśnić. Wieczorny towarzysz Ofcy kiwnął głową i odwróciwszy się ruszył w

kierunku schodów. Szesnastokopytne zwierzę zabeczało i pobiegło za rudowłosym,

przebierając kopytami z zawrotną prędkością.

 

– Życzę Ci dobrej nocy, Cesusie J’Hrist. I tobie także, Ofco Niestrudzony.

 

Na zewnątrz czas pędził bez zahamowań, ale wewnątrz Wieży nie ruszył się on nawet

o sekundę. Kolejny z tajemniczych mechanizmów, które rozumiał tylko ich konstruktor, czyli

Mojżesz. Kolejny, który nie powinien nigdy wyjść poza ową budowlę.

 

– Ty także śpij dobrze, Mojżeszu. Do zobaczenia jutro rano.

 

Zapadał zmrok.