- Opowiadanie: Olek - Syrop

Syrop

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Syrop

 

Verm padł na materac nie zdejmując nawet butów. Po całym dniu pracy, pod zamkniętymi powiekami wciąż majaczyły mu obrazy probówek, fiolek i palników. Trzaskanie w starym żeliwnym grzejniku stapiało się w jednolity szum z dźwiękiem deszczu walącego w małe okienko i odgłosami dochodzącymi z mieszkania wyżej. Monotonny szmer został przerwany przez chrapliwy krzyk i dźwięk walenia do drzwi. Mężczyzna otworzył oczy. Niestety, hałas mu się nie przyśnił i nadal dało się go słyszeć gdzieś nad sufitem. Dlaczego w tej piekielnej ruderze zawsze wszystko słychać? Czy te ściany sklejono z tektury? Zacisnął powieki. Ale nasilające się odgłosy nie pozwalały mu zasnąć ponownie. Po dobrych kilku minutach, walenie nareszcie ustało, ale zastąpiły je jeszcze głośniejsze krzyki. Rumor. Szloch. Znów krzyki. Uderzenie. Głośniejszy szloch. Kolejne uderzenia rozpoczynały takty melodii. Stłumiony tryl szlochu zakończył frazę. Dźwięki powtarzały się w coraz bardziej zaawansowanych wariacjach. Doskonale znany mu utwór dopełniło wyczekiwane skrzypienie sprężyn. Nagle dominanta – głośniejszy, przeciągły, wysoki wrzask. Potem już tylko sprężyny przeplatane stłumioną harmonią innych odgłosów. Nie wiedział jak długo to trwało. Usnął, ukołysany rytmicznymi dźwiękami gwałtu.

Zdawało mu się, że zmrużył oczy zaledwie na kilka minut, gdy wybudził go odgłos przejeżdżającej ulicą śmieciarki. Sięgnął po leżący na szafce zegarek. Była szósta rano. Wstał. Bosymi stopami poczuł przenikliwe zimno, ciągnące od wyłożonej kafelkami podłogi. Wełniane skarpety przyniosły nieznaczną ulgę. Przeszedł do wąskiego, niemal zupełnie ciemnego korytarzyka, po obu stronach którego znajdowało się po parze drzwi. Automatycznie wymacał klamkę, nie zapalając światła. Gdy tylko wszedł do łazienki, w nozdrza uderzył go smród z miejskiej kanalizacji. Wynajmował tę piwnicę od dziesięciu lat i działo się to za każdym razem gdy brały przymrozki. Nie miał pojęcia dlaczego. Goła żarówka wisząca pod sufitem migotała przez chwilę, nim rozjarzyła się na dobre, po tym jak nacisnął włącznik. Pomieszczenie było tak ciasne, że niemal w większości zajmowała je miedziana wanna na nóżkach. Była tak stara i poobijana, że Verma nie zdziwiłaby wiadomość, że robiła za fragment barykady w Powstaniu Warszawskim. Fugi między ciemnozielonymi kafelkami nierównomiernie pokrywał czarny nalot. Verm wysikał się, oblewając deskę, po czym pospiesznie umył ręce i twarz. Z małego zaplutego pastą do zębów lusterka wiszącego na ścianie zerkały na niego zapadnięte oczy, rozmieszczone na zmęczonej, ziemistej i od paru dni niegolonej twarzy, nad którą kłębiły się czarne kędziory przetłuszczonych włosów. Na mycie zębów poświęcił nie więcej niż dwadzieścia sekund. Kiedy na powrót rzucił szczoteczkę do szklanki, ta zakołysała się, przewróciła i sturlała z krawędzi, trącając po drodze parę innych przedmiotów, zaśmiecających półkę pod lustrem. Złapał ją w porę, uderzając się przy tym wierzchem dłoni o krawędź umywalki. Na podłogę upadła tylko pusta puszka po dezodorancie i zardzewiała żyletka. Nie pofatygował się żeby je podnieść.

Rozmasowując bolące knykcie, przeszedł przez pokój, który służył mu za kuchnię, sypialnię i pracownię, do pomieszczenia, w którym prowadził sklep. Po drodze, z niedużej lodóweczki wyjął butelkę piwa. Postawił ją na blacie i podniósł skrzydło lady, żeby przedostać się za nią. Zdjął klucz z haka i w paru krokach przemierzył schody prowadzące na górę, do drzwi wejściowych. Przekręcił klucz w zamku, a kartkę wiszącą na szybie odwrócił napisem "ZAMKNIĘTE" do środka. Wracając, wskazującym palcem przestawił do góry dwa przełączniki. Wnętrze sklepu wypełniło niebieskawe światło jarzeniówki, a na schodach pojawiła się żółtawa poświata zwykłej żarówki. Rozparł się w fotelu za kasą, otworzył piwo, a kapslem rzucił w kosz na śmieci stojący pod przeciwległą ścianą. Kapsel trafił w kant śmietnika i wydając metaliczny dźwięk odbił się i upadł na podłogę. Verm podniósł się z westchnieniem i wyrzucił go do kosza. W przeciwieństwie do mieszkania, sklep utrzymywał we względnym porządku. Podłogę zmywał nawet kilka razy dziennie, zwłaszcza teraz, z końcem jesieni, kiedy każdy kolejny klient nanosił buciorami błotnistą breję. Ale na znacznej większości produktów stojących na regałach za ladą, osadziła się gruba warstwa kurzu. Gdzieniegdzie widoczne były pajęczyny, sugerujące, że towar nie rozchodzi się jak świeże bułeczki.

Z góry dobiegł go dźwięk dzwoneczka, który zabrzęczał nad drzwiami i odgłos pospiesznych kroków. Do środka wpadł chłopak w szarej kondomce, idiotycznie nasadzonej na głowę, tak, że wystawały spod niej odstające, nieco zaostrzone uszy. Po ich kształcie, oraz po dużych, nieludzkich, migdałowatych oczach, przesłoniętych ażurem jasnej grzywki, dało się rozpoznać, że był w połowie trollem. Przywitał się, podrzucając głowę do góry i bąkając coś pod nosem, po czym ziewnął przeciągle, nie zakrywając ust. Sięgnął chudymi palcami do wewnętrznej kieszeni ortalionowej szwedki i wydobył z niej gruby, złożony na pół, plik banknotów. Odliczył odpowiednią sumę i przesunął po ladzie w kierunku Verma. Kilka pozostałych banknotów zwinął i wsunął z powrotem do kieszeni. Po podkrążonych oczach, niechlujnym wyglądzie, zapachu alkoholu i zioła nie trudno było wywnioskować, że chłopak nie tyle wstał dziś wcześnie, co jeszcze się nie położył.

– Aś naebaem – jęknął, opierając się na blacie, gdy Verm schylił się, żeby wydobyć spod lady zawinięty w szary papier i przewiązany sznurkiem pakunek. Mężczyzna rzucił go następnie na blat i przeliczył pieniądze. Dwa banknoty dorzucił niedbale na paczkę.

– Masz premię świąteczną, Powik.

– Dopiero koniec listopada.

– Nie chcesz, to nie bierz.

Chłopak pospiesznie położył dłoń na pieniądzach. Verm złapał go za rękę i spojrzał mu groźnie w oczy.

– Tylko nie przepuść na głupoty.

Dzwoneczek na górze zadzwonił ponownie. Verm puścił Powika. Ten pospiesznie schował paczkę i pieniądze pod kurtkę, po czym odwrócił się do wyjścia. Mijając się w przejściu z jasnowłosą kobietą, puścił jej oko i oblizał górną wargę. Cofnęła się z obrzydzeniem na jego widok.

– Nazistowska kurwa – rzucił przez ramię, wspinając się po schodach.

– Nie przeszkadzam? – Kobieta utkwiła w Vermie wytrzeszczone jasne oczy.

– Wchodzisz do apteki, nie na posiedzenie ONZ. Nie musisz pytać, czy przeszkadzasz.

Kiwnęła głową, uśmiechając się nieznacznie. Na jej oczy opadł kosmyk popielatych włosów, luźno wysuwający się z niskiego koka. Poprawiła go mechanicznym ruchem, na moment odsłaniając dużego guza na czole. Natychmiast, niby od niechcenia, znów palcami przyczesała włosy tak, by zasłonić czoło. Jej twarz szpeciło rozcięcie na wardze i siniak pod okiem zarysowujący się pod cienką warstwą pudru.

– Nie masz przypadkiem arniki? – Mówiła bardzo cicho, jednocześnie w niemal niezauważalnym geście unosząc dłoń w kierunku twarzy, natychmiast ją jednak cofnęła. Głębiej nabrała powietrza w płuca, czemu towarzyszyło cichutkie rzężenie.

– Przypadkiem mam – szybko odnalazł na półce tubkę z maścią i położył na ladzie. – Pięć pięćdziesiąt dziewięć. – Zastukał w kasę, która zaterkotała, drukując paragon.

Sięgnęła do kieszeni oblepionego kocim futrem swetra i wydobyła z niego małą portmonetkę. Drobne palce, którymi wygrzebywała ze środka monety, były obdrapane w okolicach paznokci, miejscami do krwi. Nim zdążyła położyć na blacie ostatnie dwadzieścia groszy, których brakowało do dokładnej kwoty, szarpnął nią spazm. Zaniosła się gwałtownym kaszlem, a upuszczona przez nią moneta potoczyła się po podłodze. Verm przypatrywał się w milczeniu trwającemu dokładnie półtorej minuty atakowi.

Znał ją od kiedy kilka lat temu wprowadziła się z mężem do mieszkania na parterze, dokładnie nad jego sklepem. Nie mieli dzieci. Skrzypienie sprężyn, które Verm słyszał regularnie z góry, wskazywało na to, że nie działo się to z braku starań. Widywał ją od czasu do czasu, gdy pojawiała się w aptece, żeby, jako jedna z nielicznych, kupować u niego leki. Spotykał ją też, kiedy wychodził na papierosa, a ona szła akurat do pracy lub wracała późnym popołudniem. Z początku zatrzymywała się nawet i paliła z nim, ale wkrótce przestała, mówiąc, że ma astmę, czy coś podobnego.

Kobieta oparła jedną rękę na ladzie, drugą przycisnęła do mostka i, pochylona, starała się stłumić kaszel. Była tak blada, że śpiąc zapewne musiała przypominać zwłoki. Jednak mimo to, nawet z oszpeconą uderzeniami twarzą, wciąż miała w sobie coś ładnego. Wątpliwe jednak, by ktokolwiek to dostrzegał. Należała bowiem do tych nielicznych osób, na które zupełnie nie zwraca się uwagi. Można widywać je codziennie przez kilka lat i nie zapamiętać nawet ich imienia. Verm uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, jak kobieta się nazywa. Ta myśl uderzyła go jak obuch. Jak mógł wcześniej nie dostrzec jak bardzo była idealna? Jak bardzo była mu potrzebna.

Kiedy kaszel ustał, wierzchem dłoni starła strumyczek zabarwionej na czerwono śliny z podbródka.

– Przepraszam – szepnęła nadal drżącymi wargami i wygrzebała z portmonetki kolejne dwadzieścia groszy. Tych, które upuściła, nie widać było nigdzie na podłodze. Sięgnęła po maść i odwróciła się do wyjścia.

– Zaczekaj chwilę – Verm zniknął za drzwiami i prawie natychmiast pojawił się ze szklaną stu mililitrową buteleczką w ręku. – To ci pomoże. Na koszt firmy.

– Nie… nie mogę – wyjąkała, ale pod naciskiem jego spojrzenia, sięgnęła po buteleczkę. Przyjrzała jej się z uwagą, uniosła i obejrzała pod światło. Pojemnik nie był nijak oznakowany. W środku zaś znajdował się gęsty fioletowawy płyn. – Co to jest? – Spytała marszcząc brwi.

– Syrop na kaszel.

– Doceniam to, ale syrop na kaszel nie pomoże w moim przypadku.

– Przynajmniej spróbuj. To medycyna alternatywna. – Widząc oburzenie, które powoli zaczęło malować się na jej twarzy, uśmiechnął się kojąco. – Spokojnie, to nic groźnego. Przecież znam cię od lat, nie wcisnąłbym ci żadnego świństwa. Pij jedną łyżeczkę codziennie wieczorem. Powinno złagodzić objawy. Jeśli nie zadziała, dam ci spokój. – Brzmiał przekonująco. A dla niej była to jedyna szansa. Tylko raz była z tym u lekarza. Przewlekła ob…jakaś tam choroba płuc. Nie stać jej było nawet na jeden z kilku przepisanych leków. Albo skorzysta z okazji, albo… Ataki pojawiały się coraz częściej i były coraz silniejsze. A każdy kolejny coraz bardziej pozbawiał złudzeń na wyzdrowienie. Gdyby chociaż pozbyć się bólu. Osłabić napady kaszlu, podczas których czuła, jakby kawałki tkanki odrywały się od płuc i próbowały wydostać na zewnątrz. Ścisnęła mocniej butelkę w dłoni.

– Dziękuję – wymamrotała i wyszła pospiesznym krokiem, jakby w obawie, że Verm się rozmyśli.

 

***

 

Kolejny raz zobaczył ją dopiero po dwóch miesiącach. Jej wygląd zasadniczo się nie zmienił, chociaż Verm odniósł wrażenie, że jej oczy stały się nawet bardziej zapadnięte, a barwa skóry jeszcze bardziej niezdrowa. Przyznała, że z początku nie przyjmowała leku regularnie, ale zdawało jej się, że gdy wreszcie przestała o nim zapominać, odczuła poprawę. Wręczył jej identyczną buteleczkę. Tym razem pojawiła się już po trzech tygodniach. Twierdziła, że lepiej sypia, a kaszel nie dokucza jej aż tak bardzo. Po upływie kolejnych trzech tygodni pojawiła się znowu. Chciała zapłacić, ale nie wziął od niej pieniędzy. Błędne spojrzenie i drżący głos zdradzały, że była czymś zdenerwowana. Ze szklanymi oczami powiedziała mu o tym, że od tygodnia nie widziała swojego kota. Próbował ją uspokoić, tłumacząc, że jest marzec, ale była przekonana, że zagryzł go pies, albo wpadł pod samochód. Mówiąc o tym zaczęła płakać gwałtownie, aż szloch przerodził się w trwający kilka minut atak kaszlu.

Z czasem, zaczęła przychodzić co dwa tygodnie. Była przekonana, że niebawem poczuje się lepiej. Zauważył, że na jej skórze zaczęły pojawiać się sine plamy. Któregoś dnia przywitała go z zupełnie nietypowym dla siebie entuzjazmem i energią. Ale następnym razem była znów cicha, jakby nieobecna. Uszu Verma dobiegał każdy odgłos z mieszkania na górze. Wkrótce, codziennie zaczął go dochodzić dźwięk wyłącznie jednaj pary butów, opuszczających mieszkanie i wracających wieczorem. Były to ciężkie męskie buty. Ona przestała wychodzić do pracy. Właściwie prawie w ogóle przestała wychodzić z łóżka.

Minęło sześć miesięcy, od kiedy po raz pierwszy wręczył jej syrop. Tym razem nie minęły nawet dwa tygodnie od jej poprzedniej wizyty. Jej przyjście oznajmił jak zwykle dźwięk dzwonka i ledwo dosłyszalne kroki na schodach. Stanęła w przejściu, nie przestając podpierać się dłonią o ścianę. Ledwo trzymała się na nogach. Jej cienkie włosy znacznie się przerzedziły. Miała najwyżej dwadzieścia parę lat, ale jej skóra była teraz niemal przezroczysta i tak wiotka, że głowa kobiety przypominała bardziej czaszkę, niż głowę żywej osoby. Zaniosła się kaszlem, ale była tak słaba, że jej ciało przebiegały tylko lekkie drgawki, a z ust wydobywał się prawie niesłyszalny dźwięk. Verm wybiegł zza lady i podtrzymał ją. Osunęła się bezwładnie w jego ramiona. Zdawało mu się, że kobieta prawie nic nie waży. Kiedy kaszel ustał, podniosła głowę i utkwiła w nim szklane spojrzenie. Zupełnie nie przypominała siebie sprzed pół roku. Nawet jej duże, jasne oczy nie pozostały niezmienione. Patrzyła teraz inaczej. Drążyła go rozszerzonymi źrenicami, niczym kot stojący przy pustej misce. Verm pogładził ją po głowie.

 

***

 

Verm siedział za ladą, sącząc piwo, kiedy do apteki wpadł jasnowłosy mieszaniec.

– Słyszałeś, że zaginęła ta babka, która mieszkała piętro wyżej? – spytał Powik, wyraźnie podekscytowany.

– Nie. – Przełknął ślinę i zastygł na chwilę, wpatrując się w niego. Zaraz jednak schylił się i wydobył pakunek spod lady.

– Tak się spodziewałem! Naprawdę musisz nigdy nie wychodzić z tej nory. Na szczęście, ja już dowiedziałem się wszystkiego dzisiaj pod kioskiem! Od tej starej ropuchy, która chodzi o kulach i farbuje włosy na fioletowo.

– Aż dziw bierze, że nie chodzisz do kościoła – Verm wyszeptał w odpowiedzi.

– Wyobraź sobie, że zauważyli zaginięcie dopiero po tygodniu! – Ciągnął chłopak niezrażony sarkazmem Verma. – Jej mąż myślał, że wyjechała do matki. Podobno robiła to już wcześniej. A tu matka dzwoni któregoś dnia, spytać, jak się ona się czuje! Bo była chora na płuca, czy coś tam. No i niespodzianka! – Półtroll rozdziawił gębę w uśmiechu. – Zgłosili to na policję, ale po tygodniu, powiedzmy sobie szczerze, szanse są takie jak moje na to, żeby przelecieć Olę z „Na Wspólnej”. Co tu tak śmierdzi?

– Chyba szczur zdechł gdzieś w Ścianie.

– Aha, mogę tu zapalić? – Spytał Powik, po tym, jak już wyciągnął paczkę z kieszeni, wsadził papierosa w zęby i szukał zapalniczki po kieszeniach.

– Nie.

– Daj spokój, i tak wali szczurem. – Wybełkotał, a papieros wypadł mu z ust i potoczył się pod ladę. – No żesz kurrrwa mać! – Schylił się, żeby go wygrzebać. – Więc jak myślisz? Co się z nią stało? Podobno codziennie w Polsce trzydzieści kobiet jest porywanych i zmuszanych do prostytucji. Mnie tam nikt nie zmusza. Lubie łączyć przyjemne z pożytecznym. O, mam – wyciągnął papierosa. – Czekaj, coś jeszcze tam jest.

Gdzieś zza ściany dobiegło ciche stęknięcie. Verm poruszył się nerwowo. Mieszaniec nawet nie zwrócił na nie uwagi, pochłonięty grzebaniem pod ladą.

– To chyba moneta. Nie dosięgnę. Masz linijkę?

– Mam cię już dosyć. Zabieraj towar i spieprzaj stąd. – Warknął Verm.

– Czekaj no, robię coś, kurwa! – Chłopak szurał po podłodze pilnikiem, który wyciągnął z kieszeni. – Myślę, że w sumie dobrze tak suce. Zaproponowałem jej raz ruchanko za pół ceny. Jak nie zaczęła się drzeć! Boże, od razu trzech chłopa się zleciało i skopali mnie tak, że sam się nie poznałem w lustrze. Że niby chciałem ją zgwałcić. Popieprzeni rasiści. Gdybym wydupczył trollicę w biały dzień, nikt by się nawet nie obejrzał. – Otwierał już usta, żeby mówić dalej, ale zamilkł – uprzedził go, tym razem głośniejszy, jęk, dochodzący gdzieś zza ściany. – Co to?

– Nie wiem, pewnie ktoś na górze. Wynoś się stąd, nie płacę ci za szorowanie ryjem podłogi. – Verm wyszedł zza lady i podniósł Powika za kołnierz. Jęk powtórzył się.

– Co ty chrzanisz, że z góry, jak wyraźnie słyszę, że stamtąd! – Wskazał paluchem w stronę zaplecza. – Trzymasz tam kogoś? Kręcisz pornosy? – Wyszczerzył w uśmiechu krzywe zęby i wyszarpnąwszy się z uścisku Verma, rzucił się w stronę uchylonych drzwi prowadzących wgłąb piwnicy.

Verm sięgnął po duży słoik z grubego szkła, stojący na jednej z półek i uderzył nim chłopaka w potylicę.

– Auaaa! Ty pałko wąskolistna! – Wrzasnął mieszaniec, upadając na kolana. Dopiero po trzecim uderzeniu stracił przytomność.

 

***

 

Powika obudziło ukłucie. Poczuł, że ktoś wyjmuje strzykawkę z jego ramienia. W nozdrza uderzył go tak okropny smród, że zapewne zwymiotowałby, gdyby nie szmata wetknięta w jego usta i przyklejona taśmą izolacyjną. Zacharczał, gdy żołądek podszedł mu do gardła i automatycznie spróbował zgiąć się w pół, ale natrafił na opór. Jego ręce były skrępowane za oparciem. Minęła chwila nim przyzwyczaił się do panującego półmroku. W stojącej nad nim postaci rozpoznał Verma. Znajdowali się w ciasnym, wilgotnym pomieszczeniu. Zgadywał, że źródłem nikłego światła jest piwniczne okienko, gdzieś nad jego głową. W odległości metra od chłopaka stało coś w rodzaju płytkiego, podłużnego, zbitego z desek koryta, ustawionego na stojaku, tak, że znajdowało się dokładnie na wysokości jego głowy. Z nad powierzchni koryta wystawały duże, jasne kapelusze grzybów. Powikiem ponownie targnął odruch wymiotny, gdy w czymś znajdującym się na brzegu donicy, co początkowo brał za nierozwinięty kapelusz grzyba, rozpoznał ludzką stopę.

Verm sięgnął po jakąś wystrzępioną książkę leżącą na półce.

– Słuchaj no, Powik – usiadł na stołku, tuż obok chłopaka – nie lubię dramatyzować, ale pozwolić ci tu zdechnąć bez żadnych wyjaśnień byłoby po prostu niegrzecznie. – Pochylając się w jego stronę zaczął czytać ściszonym głosem. – "Ostreae cadaverosum, popularnie zwany trupim boczniakiem lub trupojadkiem. Grzyb trujący.

Ten niezwykle rzadki obecnie grzyb pojawia się wyłącznie w klimacie umiarkowanym. Występuje zazwyczaj w okresie od końca sierpnia do początku listopada. Jednak pasożytując na żywym organizmie, ogrzewany ciepłem wydzielanym przez ciało, może pojawić się w dowolnej porze roku. Owocniki grzyba mogą pojawić się na padłej zwierzynie, niepochowanych zwłokach ludzkich lub na powierzchni płytkich grobów już po upływie dwudziestu czterech godzin od zgonu i rozrastają się przez cały okres rozkładu.

Owocniki kształtem i wielkością przypominają zwykłe boczniaki. Wyróżnia je charakterystyczny kolor wahający się między jasno-lawendowym a ciemnym fioletem.

Spożywanie surowych owocników tego grzyba, lub wyciśniętego z niego gęstego syropu, stanowiło ważny element niektórych kultów pierwotnych. Również dziś spotkać się można z taką praktyką wśród nielicznych sekt. Obok silnie trującego działania, grzyb znany jest ze swoich właściwości narkotycznych. Spożycie go wywołuje silną reakcję emocjonalną, od euforii do depresji, oraz halucynacje związane najczęściej z zaburzeniami proporcji – osobie, która spożyła boczniaka przedmioty wokół wydają się powiększone lub pomniejszone. Wysuszony lub poddany obróbce termicznej zupełnie traci te właściwości i można go bezpiecznie spożywać.

Trucizna znajdująca się w owocnikach, przy częstym spożywaniu, stopniowo odkłada się w naczyniach krwionośnych wraz z zarodnikami. Jej duże stężenie powoduje rozciągnięty w czasie rozkład żywego jeszcze organizmu – skóra staje się ziemista, zwiędnięta, obrażenia przestają się goić, zaczynają zachodzić procesy gnilne, a gdy osobnik nie jest już w stanie się poruszać, na powierzchni jego skóry, podczas trwającej nawet kilka tygodni agonii, zaczynają wyrastać nowe owocniki." – Verm zamknął "Atlas Grzybów". – Wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy znalazłem go zupełnie przypadkiem na potrąconym psie. Zaraz spakowałem truchło i przyniosłem tutaj. Wiedziałem, że nie starczy tego na większą ilość soku, więc zacząłem zakopywać obok inne psy i koty, które wpadły mi w ręce. Rozrastał się z niesamowitą łatwością. Ale najbardziej fascynowało mnie, jak zadziała na człowieka. Efekt masz przed oczami.

Coś, co chłopak brał za zwłoki, poruszyło się. Głowa przechyliła się tym, co zostało z twarzy, w jego stronę. Kobieta utkwiła w nim niewidzące spojrzenie wyłupiastych jasnych oczu. Mieszańcem targnął kolejny odruch wymiotny. Trząsł się na całym ciele. Po policzkach spłynęły mu łzy.

– Wcale nie zamierzałem cię w to wciągać. – Podjął Verm, wstając. Nałożył gumowe rękawiczki, wyjął z fartucha nożyk do grzybów i podszedł do donicy. – Gdyby nie to, że jesteś takim aroganckim idiotą, jeszcze byś na tym zarobił. – Zaczął odcinać od uda kobiety duże gniazdo boczniaków tuż przy skórze. Jęknęła słabo, gdy razem z grzybami zerwał z jej nogi duży płat zwiotczałej skóry, który łatwo odszedł od gnijącego mięśnia.

– W zasadzie nawet dobrze, że się pojawiłeś. Jak widzisz, ona nie pociągnie już dużo dłużej. Chciałem zastąpić ją jakimś bezdomnym. Ale, koniec końców, ty też się nadasz. Wstrzyknąłem ci stężoną dawkę, to przyspieszy proces. Sok żołądkowy nie będzie niszczył zarodników. Być może wystarczą nawet trzy, góra cztery dawki. – Jego niski gardłowy głos brzmiał, jak zwykle, łagodnie, wręcz uspokajająco.

Przez ciało kobiety przeszedł spazm, gdy zaczął wycinać kolejne grzyby. Jej napuchnięty brzuch uginał się miękko pod jego palcami. Uważał, żeby tym razem nie naruszyć powierzchni skóry. Wiedział, że wewnątrz zaczęły już gromadzić się gazy towarzyszące rozkładowi. Gdyby przeciął skórę, brzuch zapewne wybuchłby, ochlapując go cuchnącą cieczą i zwojami jelit.

-W każdym razie, nie robię tego ze złośliwości. – Skończywszy, obrócił się na pięcie i zauważył, że chłopak stracił przytomność.

 

***

 

Kiedy Powik znów się ocknął, było już zupełnie ciemno. Zaczął szarpać zlepiającą jego dłonie taśmę. Mimo prawie całkowitych ciemności, zdawało mu się, że kształt w donicy się porusza. Zresztą cała ta trumna wydawała mu się teraz znajdować dużo bliżej niż poprzednio. Odchylał się do tyłu, jakby w obawie, że dotknie jej czubkiem nosa, jeśli choć o centymetr ruszy głową. Wyjdę stąd, myślał. Palcem wskazującym mógł sięgnąć brzegu taśmy. Jak w gorączce, zdawało mu się raz po raz, że plaster jest ogromny, a zaraz znów, że zupełnie miniaturowy. Zaczął zdrapywać go paznokciem. Dopiero po dłuższym czasie udało mu się go naruszyć. Nigdy stąd nie wyjdę, myślał. Mam to już we krwi. Zaczął czuć, jak grzyby powoli pączkują w jego ciele i rozpychają skórę, żeby wydostać się na zewnątrz. Zostanę tu na zawsze. Reakcja emocjonalna, halucynacje, przypomniał sobie, to, co przeczytał mu Verm. Starał się opanować i myśleć rozsądnie. Ale wszystkie zmysły otępiał smród rozkładu, którego nie był w stanie wytrzymać. Jego palce jakby automatycznie poruszały się jednak nadal, aż zdołał odwinąć kawałek taśmy. Dalej jednak nie sięgał. Chaotycznie starając się wyciągnąć palec dalej, puścił taśmę, która przykleiła się z powrotem. Oczy przeszły mu mgłą, która zaraz spłynęła strumieniem po lewym policzku. Starannie powtórzył czynność. Za drugim razem poszło już nieco łatwiej. Ostrożnie przytrzymał palec, tak, by nie pozwolić plastrowi powrócić na poprzednie miejsce. Zaszlochał bezsilnie, nie wiedząc, co robić dalej. Sięgnął rękami brzegu oparcia krzesła i zahaczył o nie taśmę. Zaczął ją ściągać, z całej siły napierając na drewno. Dłonie omsknęły mu się i plaster przylepił się na powrót. Stłumił szloch i zaczął od początku.

Pomieszczenie zaczęło już wypełniać szare światło, kiedy Powikowi wreszcie udało się zerwać taśmę z dłoni. Starał się nie patrzeć na to, co leżało przed nim. Ręce miał tak zdrętwiałe i obolałe, że z trudem podniósł je do góry, żeby zerwać knebel z twarzy. Wypluł szmatę wetkniętą w usta i wierzchem dłoni otarł glut ściekający z nosa. Rzucił się do uwalniania nóg. Bardzo powoli rozrywał klej, obawiając się, że głośne szarpnięcie obudzi Verma, od którego dzieliła go tylko jedna ściana. Zdążył uporać się dopiero z jedną nogą, kiedy usłyszał skrzypnięcie sprężyn materaca i ruch w pokoju obok. Uderzyła go nagła fala gorąca. Słysząc zbliżające się kroki mężczyzny, na powrót wsadził sobie szmatę do ust. W półmroku jednak nie mógł odnaleźć kawałka taśmy zerwanego z twarzy. Wymacał go wreszcie, słysząc, że Verm znajduje się tuż za drzwiami. Pospiesznie przykleił knebel z powrotem, a ręce złożył za oparciem. Czuł jak spod pach, po obu ramionach spływają mu krople zimnego potu. Ale drzwi pozostały zamknięte. Odgłos kroków słychać było dalej wzdłuż ściany, aż ucichł, gdy uszu mieszańca doszło trzaśnięcie drzwi po drugiej stronie korytarza. Chłopak siedział nieruchomo. Słyszał jak Verm sika, a kiedy rozległ się dźwięk spuszczania wody, wykorzystał go, żeby szybkim ruchem zerwać część taśmy z lewej nogi. Nie zdążył jednak uporać się z całą jej grubą warstwą, nim dźwięk ucichł. Teraz jednak dało się słyszeć puszczony z umywalki strumień wody, który szybko zagłuszył szum podgrzewającego ją piecyka. Powik zdołał bardzo powoli pozbyć się reszty taśmy izolacyjnej z nogi nim mężczyzna zakręcił kran. Mieszaniec pospiesznym, ale bezgłośnym ruchem, skopał pozwijane kawałki taśmy pod krzesło i umieścił ręce za oparciem. Zdawało mu się, że nigdzie na suficie i ścianach nie ma nawet jednej żarówki. Dlatego, póki słońce nie wzejdzie na dobre, miał szansę, że jego starania pozostaną niezauważone. Drzwi od łazienki skrzypnęły, a kroki znów zaczęły się zbliżać. Chłopak zamknął oczy i spuścił głowę. Usłyszał jak Verm zatrzymuje się przy drzwiach. Jeszcze nigdy w życiu serce nie waliło mu tak, jak w tej chwili. Czuł krew pulsującą w głowie. Usłyszał klucz przekręcany w zamku. Klucz! Jak mógł wcześniej o tym nie pomyśleć?! Pozostał w bezruchu, udając, że śpi, kiedy drzwi skrzypnęły. Ale Verm nie wszedł. Zajrzał tylko do środka, po czym na powrót trzasną drzwiami i przekręcił klucz. Chłopak podniósł głowę i, głęboko wciągając powietrze, słuchał oddalających się kroków. Ponownie pozbył się knebla i bardzo powoli wstał z krzesła. Nogi miał tak miękkie, że musiał przytrzymać się ściany, by się nie przewrócić. Gdyby miał odpowiednie narzędzia, zapewne bez większego trudu poradziłby sobie z zamkiem. Robił to już nieraz. Piwnica była stara, a całą kamienicę od zawsze zamieszkiwała biedota. O ile Verm nie wymienił zamków, mechanizm nie powinien być skomplikowany. Ale zbyt wiele czasu mogło pochłonąć szukanie zaimprowizowanych narzędzi w panujących ciemnościach. Skierował więc wzrok na nieduże okienko i odetchnął z ulgą, widząc, że nie jest zakratowane. Miał niewiarygodne szczęście, że zawiasy znajdowały się po jego prawej stronie. Gdyby wymieniono je na takie, które da się uchylić tylko do dołu, chłopak nie miałby najmniejszej szansy na wydostanie się. Ale Verm nie wymieniał niczego, o ile nie było to absolutnie konieczne.

Okno było tak małe, że normalnych rozmiarów człowiek nie przecisnąłby się przez nie. Ale mieszaniec liczył sobie tylko trochę ponad metr sześćdziesiąt i nie ważył więcej niż czterdzieści kilogramów. Podsunął krzesło pod ścianę, po czym wspiął się na nie pokracznie i chwycił za klamkę. Z początku nie chciała ustąpić, ale przekręciła się z cichym skrzypnięciem, gdy chłopak szarpnął ją z większą siłą. Pociągnął klamkę i wciągnął w płuca głęboki haust zimnego powietrza. Gdzieś za sobą słyszał, jak Verm tłucze naczyniami, robiąc sobie śniadanie. Ostrożnie postawił nogę na oparciu krzesła i powoli przenosząc na nią ciężar ciała, przełożył głowę i ramiona przez okienko. Pod palcami czuł mokrą trawę. Podniósł się na łokciach, przeciągając na zewnątrz dalszą część torsu. Zaklinował się dopiero w biodrach. Serce waliło mu coraz bardziej, aż zaczął czuć kłucie w klatce piersiowej. Napierał na ziemię całą powierzchnią dłoni, starając się podczołgać do przodu. Wreszcie przecisnął się, ale chaotycznie machając nogami, kopnął okienko. Usłyszał, jak szyba pęka pod jego butem, a framuga z hukiem uderza o brzeg kredensu. Zerwał się z ziemi. Był w ogrodzie na tyłach kamienicy. Kilkanaście kroków przed nim znajdował się mur kolejnego budynku, a po lewej i prawej stronie wznosiła się druciana siatka, zza której widać było sąsiednie ogrody. Bez chwili namysłu rzucił się w prawo. Kalecząc dłonie przeskoczył siatkę i kilkoma susami przemierzył sąsiadujące podwórko. Wspiął się na drewniany płot i wylądował na chodniku po drugiej stronie. Wypadł na jezdnię. Ogłuszył go dźwięk klaksonu, gdy rozpędzony samochód wyminął go o włos. Stojąc jak sparaliżowany na środku ulicy, odwrócił się i zobaczył Verma, gramolącego się przez drewniane ogrodzenie.

W swoim krótkim szesnastoletnim życiu Powik uciekał już wiele razy, ale jeszcze nigdy nie spierdalał tak szybko. Ulice były prawie puste. Skierował się do głównej drogi. O tej porze tylko tam mógł liczyć na większy ruch i na to, że ktoś zatrzyma się, jeśli Verm go dopadnie. Nie odwracając się, biegł poboczem. Minął znak następnej miejscowości, wciąż nie zwalniając. Nie wiedział, kiedy mężczyzna przestał go gonić, ale gdy się odwrócił, nie zobaczył go za sobą. Nie było dużego ruchu. Tylko co jakiś czas mijały go nieliczne samochody. Wpadł w mniejszą uliczkę, uświadamiając sobie, że jeden z nich może równie dobrze należeć do Verma. Skręcił w zaułek i wycieńczony padł na kolana. Skulił się pod ścianą sklepu monopolowego i przesiedział tam kilka minut, trzęsąc się na całym ciele i ocierając pot z twarzy drżącymi rękoma. Drgnął z przerażenia, widząc, że ktoś zbliża się z parkingu po drugiej stronie ulicy. Odetchnął jednak, widząc, że jest niższy i sporo tęższy od Verma.

– Ciężka noc? – Spytał grubas, otwierając kłódkę i rozsuwając kratę przed drzwiami sklepu.

– Żebyś pan wiedział.

 

***

 

Na ulicy było już zupełnie ciemno. Verm popchnął drzwi prowadzące na klatkę schodową i otworzył kluczykiem swoją skrzynkę na listy. Nie był w domu od trzech dni. Zaraz po tym, jak chłopak uciekł, wrócił do piwnicy, zebrał resztę grzybów i porąbał na kawałki to, co zostało z żywej jeszcze kobiety. Spakowawszy ją do worka na śmieci, rzucił do bagażnika swojego dziesięcioletniego audi, wywiózł za miasto i wyrzucił na mokradłach. Kolejne dwie noce spędził w hotelu. Nawet gdyby policja nie dopatrzyła się śladów morderstwa, to ilość narkotyków znajdujących się w mieszkaniu wystarczyła, żeby zapewnić mu kilkuletni pobyt w więzieniu.

W skrzynce leżała tylko jedna, zaadresowana niezgrabnym pismem, koperta. Nie było adresu nadawcy. Rozerwał ją i wyciągnął świstek papieru, na którym tym samym charakterem pisma, zupełnie nie przejmując się zasadami ortografii ani interpunkcji, ktoś nabazgrolił:

"Verm ty piepszony psychopato,

twój sekret jest bespieczny. Raz, dlatego że się ciebie boje. Dwa dlatego, że sucz sobie na to zasłużyła. Nie prubuj mnie szukać.

P".

Koniec

Komentarze

Opowiadanie takie trochę o niczym. Sztucznie napompowane licznymi opisami, które niczego nie wnoszą, a nużą. Wzmianka o Powstaniu Warszawskim sugeruje, że rzecz dzieje się w Warszawie. Jak długo trzeba biec z dowolnego miejsca w Warszawie, w którym znajdują się stare kamienice, żeby dobiec do kolejnej miejscowości? Verm mieszkał w starej suterenie w kamienicy biedoty, jest to dość mocno zaakcentowane. Niczego nie zmieniał, to też piszesz. Jakim cudem ma więc miedzianą wannę?  Gnijące ciało kobiety: z opisu wynika, że brzuch miała wzdęty, ale miękki. Znaczy, że gazów nie było wiele, ciśnienie nie było wysokie. Skąd więc konkluzja, że przy naruszeniu ciągłości skóry ochlapałyby go flaki?  Poza tym tkanki miękki są bardzo elastyczne i nie widzę możliwości wybuchu z powodu gazów. Innym przypadkiem są ciała pozostawione na słońcu: tam i procesy gnilne są przyspieszone i temperatura robi swoje z ciśnieniem gazów. Ale w chłodnej, mrocznej piwnicy? Zapis dialogów jest błędny w wielu miejscach. Dodatowo: nie rozdziela się kwestii dialogowej na akapity. Szczególnie bez zaznaczenia, że to wciąż dialog.

Dzięki za uwagi, zwłaszcza te medyczne. Natomiast topograficznie chodziło mi raczej o okolice Warszawy. W małych miejscowościach też się zdażają stare kamienice i nie widzę problemu, żeby pożądna, ale zniczczona wanna przewędrowała w takie miejsce. Tymbardziej, że to tylko domysły bohatera. Ale może faktycznie ten opis jest trochę mylący.

Zgadzam się z exturio. Pomimo tych uwag, to zauważyłem w tekście masę błędów. Głównie powtórzeń w pierwszym akapicie. W drugim akapicie, opróćz powtórzeń, występuje też nadmiar zbędnych określeń, które mnążą sceny, a te utrudniają czytanie. Mam tu na myśli zbyt detalicznie opisywanie zwykłych czynności, który wykonuje bohater. Czyli: ujrzał drzwi, podniósł się z sofy, zrobił trzy kroki w przód w ich stronę, po czym chwycił za klamkę, i otworzył drzwi by przez nie wyjść. Trochę to przerysowałem, ale tak właśnie piszesz. Zamiast prościej: podszedł do drzwi, i otworzywszy, wyszedł. Albo inaczej. Chyba rozumiesz o co mi chodzi. No i uważaj na nadmiar zaimków. Generalnie – tekst słaby, o niczym.

"Wszyscy jesteśmy zwierzętami, które chcą przejść na drugą stronę ulicy, tylko coś, czego nie zauważyliśmy, rozjeżdża nas w połowie drogi." - Philip K. Dick

Nowa Fantastyka