Sułtan (Konfrontacja 2013)

Zastali go na środku sali tronowej. Stał tam w pomarańczowym, bogatym odzieniu, celując do wchodzących z kuszy. Do skórzanego pasa miał przytroczony wspaniały, jednoręczny miecz z głownią w kształcie księżyca oraz zakrzywiony kindżał.

– Stawaj do pojedynku! – zawołał jeden z pięciu rycerzy, którzy znaleźli się w sali. Każdy miał zbroję z koniem na napierśniku oraz miecz. – Okaż trochę honoru przed śmiercią!

– Honor jest dla słabych! – krzyknął Sułtan Ayyub i wystrzelił.

Miecz ranionego rycerza upadł z brzękiem na kamienną posadzkę. Mężczyzna chwycił za wystający z piersi bełt, przewrócił się na podłogę i po chwili całkowicie znieruchomiał.

– Za Ibrahima! – krzyknął jeden z rycerzy, atakując Ayyuba. Pozostała trójka od razu ruszyła za nim.

Sułtan odrzucił kuszę, cofnął się z obnażonym mieczem i czekał. Kiedy pierwszy wróg do niego dotarł, Ayyub uniknął pchnięcia skierowanego w brzuch, zrobił szybki obrót, po którym ciął w plecy przeciwnika. Mimo że cios nie zabił, to jednak powalił napastnika zostawiając głęboki ślad na jego zbroi. W tym czasie zbliżyli się pozostali. Sułtan odskoczył przed cięciem dwóch pierwszych rycerzy i gładko odparował pchnięcie trzeciego. Zablokował cios wyprowadzony z prawej strony i skontrował. Uśmiechnął się, kiedy jego broń gładko przecięła szyję napastnika, z której trysnęła struga krwi. Od dawna nie miał takiej zabawy. Odepchnął martwego przeciwnika, który runął na drugiego z nacierających nieprzyjaciół. Jeden z rycerzy przewrócił się pod jego ciężarem. Trzeci wojownik zaatakował sułtana wymachując wściekle mieczem. Ayyub zablokował potężny atak z góry po czym spróbował odciąć prawe ramię napastnika. Przeciwnik jednak szybko skontrował cios i uderzył go dłonią zakutą w stalową rękawicę. Sułtan poczuł tępy ból w lewym ramieniu i cofnął się bliżej tronu. Zacisnął mocniej dłoń na rękojeści miecza, wyczekując odpowiedniej okazji do ataku. W tym czasie drugi rycerz wstał i ruszył ku walczącym. Sułtan zamarkował cięcie, na które jego przeciwnik dał się nabrać. Myślał, że cios nadejdzie z lewej, ale kiedy zauważył, że popełnił błąd, miał już miecz wbity głęboko w brzuch. Ayyub wyciągnął ostrze z trzewi wroga, po czym rzucił się na ostatniego stojącego przeciwnika. Zadał cios z prawej strony, lecz rycerz sparował go i skontrował szybkim cięciem. Jego broń zahaczyła o twarz sułtana zostawiając mu szramę na prawym policzku. Ayyub cofnął się odruchowo i ledwo zablokował cios skierowany w prawy bok. Doskoczył do przeciwnika a kolejne pchnięcie minęło go o włos. Sułtan spróbował ciąć w szyję, lecz rycerz mocnym ciosem wytrącił mu broń. Ayyub kucnął, dzięki czemu kolejny atak wroga nie pozbawił go głowy. Wyciągnął kindżał zza pasa, a następnie wbił w nieosłonięte miejsce pomiędzy kolanem a pachwiną rycerza, po czym szybko wyrwał broń z rany. Wyprostował się i patrzył zadowolony jak wyjący z bólu nieprzyjaciel pada na ziemię. Sułtan mocnym ruchem ściągnął mu hełm z głowy i cisnął na kamienną posadzkę. Jego przeciwnikiem był czarnowłosy elf, który teraz wpatrywał się w Ayyuba błagalnym spojrzeniem. Mężczyzna stanął za nim po czym wbił mu nóż w ucho tak, że ostrze wyszło drugiej strony. Wyrwał broń z czaszki elfa i zostawił go nieruchomego, leżącego na podłodze w kałuży krwi. Przypomniał sobie o ostatnim rycerzu, który jeszcze żył. Emocje opadły, więc sułtan poczuł paskudny ból w ramieniu i na policzku, jednak podniósł z ziemi swój miecz i powoli podszedł do leżącego człowieka. Posadzka dookoła niego usiana była czerwonymi śladami krwi od rany, którą wcześniej zadał mu Ayyub. Rycerz zdołał przekręcić się na plecy i otworzyć przyłbicę.

– Łaski panie… – wycharczał złotowłosy młodzieniec. – Poddaję się… litości…

– Litość też jest dla słabych – powiedział drwiąco sułtan Ayyub wbijając mu miecz miedzy oczy.