Nie zapomnijmy wychodzić na spacer (krótkie)

 

– I co, i co?! Przyszedł wreszcie? – Od paru dni zarzucała go lawiną pytań zaraz po powrocie z pracy.

– Jeszcze nie, ale dzwoniłem i powiedzieli, że będzie u nas jutro. – Tym razem jej odpowiedział.

– Jasne… – mruknęła wyraźnie zawiedziona. – Wydymali cię na trzy tysiaki, a teraz zwodzą. Mówiłam, że takie rzeczy kupuje się w sklepie.

Mężczyzna pokręcił głową, nie podejmując kłopotliwego tematu. Jego żona miała tradycyjne podejście do handlu, uważając Internet za zło najgorsze, a sprzedawców On-Łajn – jak ich obrazowo nazywała – za oszustów.

– Jak można zamówić coś, czego nie możesz obejrzeć? I ile już na niego czekamy?

– Dwa tygodnie.

– A co z ich dostawą w ciągu czterech do pięciu dni??

– Gówno… – warknął. – I nic na to nie poradzę.

– Romanie! – Kobieta podparła się pod coraz pełniejsze boki. – Nie życzę sobie wulgaryzmów w moim domu.

W naszym, pomyślał, ale już dawno przestał ją poprawiać.

 

 

***

W ciągu paru kolejnych poranków Romek w zasadzie nie odchodził od okna, z nadzieją spoglądając na każdą zbliżającą się ciężarówkę. Powoli tracił cierpliwość i równowagę psychiczną, choć przecież przez dwadzieścia lat – odkąd powiedział sakramentalne tak – czuł się jak słoń spacerujący po rozwieszonej nad przepaścią linie.

– Zadzwoń do nich i zażądaj zwrotu pieniędzy! – pouczyła go z kuchni. – Zagroź, że do sądu pozwiesz!

W tej samej chwili żółto-czerwony van zatrzymał się pod ich blokiem. Serce Romka zaczęło bić o wiele za szybko. Wybiegł na korytarz, ryzykując zdrowiem i przyspieszonym remontem, bo walnął drzwiami o ścianę tak mocno, że aż tynk się posypał.

– Przywieźli, Marysiu! – krzyknął do żony i otworzył drzwi.

Zziajany kurier mocował się z nieporęcznym pudłem. Z największą ostrożnością pokonał ostatnie parę metrów. Przesyłka znalazła się w domu klienta. Wystarczyło już tylko pokwitować odbiór.

– Co robisz, jełopie?! – wydarła się gospodyni, wycierając dłonie w poplamiony fartuch.

Romek, będący już w połowie imienia, przerwał podpisywanie i spojrzał na nią wyjątkowo pytająco.

– Może sprawdzimy wpierw, czy jest cały? – prychnęła, machając grubą ręką w stronę długo oczekiwanego cacka.

Kurier westchnął, ale na tyle cicho, by kobieta nie usłyszała.

– Daj spokój, kochanie! – zaśmiał się Romek. – Przecież nie będziemy zabierać temu miłemu panu cennego czasu.

– A to, że od miesiąca na telewizor czekamy, to miło z miłego pana miłej strony?! – zapytała, wchodząc na wyższe, zdecydowanie nieprzyjemne rejestry.

– Przepraszam – odezwał się kurier. – To bez wątpienia wina sprzedawcy. My nasze przesyłki dostarczamy w ciągu czterech, góra pięciu roboczych dni.

– Widzisz, skarbie! – Romek wrócił do popisywania. – To nie pana wina.

Z wysuniętym językiem postawił kropkę nad „i” w swoim nazwisku i pożegnał się kulturalnie z dostawcą.

Po zamknięciu wziął się za wypakowywanie zbyt długo oczekiwanego gadżetu.

 

 

***

Montaż zajął mniej czasu niż się Romek spodziewał. Wystarczyło, przy użyciu trzech śrub, połączyć stojak z czterdziestosześciocalowym monitorem. Gorzej poszło z obsługą pilota, który miał więcej przycisków niż klawiatura komputera.

– Widziałaś, babo, jakie cudeńko?! – Mężczyzna zachwycał się nową zabawką. – Starej Wilczewskiej gały wylezą z zazdrości!

– Wąski jakiś taki… – zamarudziła Maria. – Kwiatków na nim nie postawię…

– Od kwiatków to są parapety!

Romek podszedł do niej i klepnął w obwisły pośladek, do którego nie pasowało żadne zdrobnienie.

– Podoba ci się, gołąbeczko? – zapytał niskim głosem.

Uśmiech powoli rozlewał się na okrągłej twarzy Marii, pierwszy raz od kilkunastu lat.

– No – odpowiedziała, opierając głowę na męskim ramieniu. – Włącz to cudo, bo „Klan” zaraz leci.

Usiedli na starej kanapie, która nie pasowała do telewizora, zresztą jak cała reszta mieszkania razem z nimi wzięta. Romek powoli, niczym emerytowany rewolwerowiec, wycelował pilotem w stronę monitora, jakby bał się, że może go tą podczerwienią uszkodzić. Wcisnął największy z przycisków, a już po chwili na ekranie pojawił się biały napis „Philips” zanurzony w niebieskim tle.

– Nie trzeba czekać? – zdziwiła się kobieta. – Nie musi się rozgrzać?

– To nie żelazko! – zaśmiał się Romek i objął żonę ramieniem, co wcale nie było takie łatwe.

 

Błękit zniknął, za to w jego miejsce pojawił się jakiś bandzior, machający w ich stronę zakrwawioną maczetą.

– To chyba nie jest „Klan”… – mruknęła Maria. – Pewnie jeszcze reklamy lecą.

– Zabiję was! – ryknęło z głośników, aż Romek zabrał się za ściszanie. – Przyjdę do was i was zaciukam!

– Jakieś to średnio śmieszne – oburzyła się gospodyni.

– Zamknij ryj, stara krowo! – wrzasnął bandzior, machając bronią. – Tobie pierwszej łeb upierdolę!

Romkowi z wrażenia pilot wyskoczył z ręki, szczęśliwie lądując na miękkim dywanie.

– Czy on…? – dukała Maria. – To do mnie było?

– Ruszcie tłuste dupska na spacer, a nie durne seriale będziecie w kółko oglądać! – Pogroził im typ z ekranu. – Macie minutę, albo do was przyjdę i będziecie mieli hollywoodzką akcję na żywo, tylko z obsadą inną!

– Ja się go boję – zapłakała roztrzęsiona kobieta. – Romek, rozwal to cholerstwo!

– Zgłupiałaś?! – Mężczyzna zapomniał na chwilę o telewizyjnym intruzie. – Tyle pieniędzy rozpieprzyć?

– Won na podwórko, pierdziele! – Natręt przypomniał o sobie. – Dotlenić spróchniałe kości!

– Może się jednak przejdziemy… – szepnął Romek do żony, która już wkładała buty. – Pewnie na „M jak miłość” zdąży się samo naprawić…

– „Philips. I nie zapomnij wychodzić na spacer” – wycharczał bandzior ze zniewalającym uśmiechem, gdy tylko trzasnęły drzwi.

 

 

***

Wilczewska, jak co dnia, siedziała na ostatniej z rzędu podwórkowych ławek, rozsiewając po okolicy ploteczki i cięższe od nich plotki.

– Dzień dobry, państwo Szrenieccy! – zawołała w ich stronę. – Widziałam, że telewizorek wreszcie przywieźli. Jak sprawuje się to cudo?

– Świetnie – zbył ją Romek, nie dając się wciągnąć w pogaduchy. – Do widzenia pani.

– Tylko nie zapominajcie wychodzić na spacer! – krzyknęła za nimi, puszczając w stronę najbliższych krzaków zaropiałe oko.

Westchnęła i spojrzała w stronę wiaty śmietnikowej, gdzie troję z ośmiorga jej dzieci bawiło się w kontenerach. Pozostała piątka żebrała pod kościołami.

– Szukać, a nie dokazywać! – ryknęła na pociechy. – Bo do sierocińca traficie!

Biedactwa o niczym innym nie marzyły, ale ze strachu przed ciężką matczyną ręką wzięły się ostro do pracy.

 

 

***

Marysia zdecydowała się odezwać dopiero przy osiedlowym spożywczaku.

– To przerażające – zachlipała, a mąż zaczął ją pocieszać.

– To pewnie jakiś głupi żart, kochanie – szepnął. – Ludzie z zazdrości to różne rzeczy robią.

Przeszli wzdłuż głównej ulicy, dochodząc aż do zamkniętego przed laty Zakładu Tkanin Dekoracyjnych i Dywanów. Nastały czasy paneli podłogowych, bolesnych przebranżowień, spychające tkaczy w otchłań alkoholizmu.

– Wracamy? – spytała Maria z drżeniem w głosie. – Myślisz, że da nam już spokój?

– Pewnie złapaliśmy jakąś pokręconą stację – uspokajał Romek. – Nowy telewizor, to i kanały nowe! Internetowe takie! Nie dajmy się, skarbie, zwariować.

Zawrócili, żartami dodając sobie odwagi.

– Aleśmy głupi – chichotała Marysia. – Żeby się filmu polskiego przestraszyć!

– Starzy, a naiwni! – wtórował jej mąż. – Na tylu calach nawet Reksio może wydać się groźny.

Szli, trzymając się za ręce, czego nie robili od czasów liceum. Romek zerwał stokrotkę z trawnika i podarował ją żonie, za co dostał gorącego buziaka.

Pewnym krokiem wstąpili na podwórko, uśmiechając się do Wilczewskiej.

– Dotlenione te wasze kości? – spytała, zasiewając w ich sercach zwątpienie.

Dzieci pokazywały mamie wydobyte skarby, wśród których królowało jedzenie i aluminium.

– Skąd ona…? – szepnęła Maria do męża.

– Nie przejmuj się – prosił Romek. – To przypadkiem. Przecież to wariatka.

 

 

Klatka schodowa przywitała ich chłodem i smrodem. Ktoś pozostawił uchylone drzwi do piwnicy.

– Pewnie dzieciaki – mruknął mężczyzna, chwytając za klamkę.

W tej samej chwili wyskoczył zza nich ten sam telewizyjny bandzior i zaczął wymachiwać maczetą.

– Spacer, a nie spacerek mówiłem! Spacer, pierdziele tłuste!

Wybiegli na zewnątrz jak oparzeni. Romek próbował nadążyć za żoną, ale hamowały go zmoczone spodnie.

Oprych podążył za nimi, drapiąc ostrzem chodnikowe płytki. Niemal w tym samym momencie ściany śmietnikowej wiaty otworzyły się jak tekturowe pudełko, z hukiem uderzając o ziemię i uwalniając roześmianych ludzi. Ze wszystkich klatek schodowych wysypywali się krzyczący mieszkańcy. Na niebie pojawiły się helikoptery, a zza pobliskiego krzaka wyszedł jakiś facet z kamerą.

Romek chwycił się za lewe ramię, wpatrując się z grymasem na twarzy w rozwijane na okolicznych blokach transparenty. Przeczytał: „Philips. I nie zapomnij wychodzić na spacer.”.

Marysia zemdlała, osuwając się na przerzedzony trawnik, a kamerzysta robił właśnie zbliżenie wykrzywionej twarzy Romka.

– Tak trzymać! – słyszał w słuchawkach. – Wygląda na mile zaskoczonego! Udało się!