- Opowiadanie: Virginia - WMRH

WMRH

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

WMRH

WMRH

 

I

 

An musiała się śpieszyć. Zostały tylko dwa dni do pierwszych zbiorów kosmicznej soi.

 

Wysokobiałkowe glony skończyły dojrzewać w olbrzymich, wypełnionych wodą modułach unoszących się na orbicie. Dziesięć bezzałogowych stacji, odpowiedzialnych za zarządzanie uprawami, rozpoczęło proces filtrowania wody. Zbiory zostaną zapakowane do kapsuł i wystrzelone w stronę Błękitnej Planety. Za czterdzieści osiem godzin wpadną z głośnym pluskiem do brunatnych wód oceanu, skąd pozbiera je specjalnie przystosowany do tego celu statek. Za czterdzieści dziewięć godzin glony, nazwane przez speców od komunikacji z masami kosmiczną soją, wpłyną do portu. Zostaną wrzucone do Wielkiej Maszyny Robiącej Hamburgery, której posępny kształt już od kilku dni straszył na nabrzeżu. Wszyscy będą czekać w napięciu przez dziesięć minut, oglądając tymczasem reklamy nowych orbitalnych kanapek Sontamo, aż na końcu taśmy produkcyjnej pojawią się pierwsze parujące krążki w kolorze smażonego mięsa – kosmiczne hamburgery. Świat odetchnie z ulgą i zaraz potem westchnie z zachwytu.

 

Nie wszystko szło zgodnie z planem. Dokładnie pięćdziesiąt trzy minuty wcześniej, w jakiejś zapadłej afrykańskiej mieścinie, został porwany J. Z. Największa gwiazda korporacji C&E, wychowane na tłuszczowo-białkowych kanapkach i glukozowych deserach cudowne dziecko popularnej muzyki. Zwyczajny Normal, który zrobił karierę konkurując z Modami. Tylko on mógł przerzuć z uśmiechem pierwszy kęs kosmicznego gówna i przekonać ludzi, że jest dobre. An musiała go znaleźć.

 

Od porwania minęły pięćdziesiąt trzy minuty, a ona leciała odrzutowcem Sontamo do Afryki, ubrana w i-kombinezon, udający czarny garnitur, białą koszulę i krawat. Krótkie włosy miała zaczesane gładko do tyłu. Na nogach nosiła kosmicznie drogie kowbojki z prawdziwej skóry krokodyla. Połowę drobnej twarzy zasłaniały czarne jak bezksiężycowa noc i-okulary. Sontamo wzywało, ona leciała. Zewnętrze strony jej dłoni już od dziesięciu lat zdobiły zielone gałązki – znak lojalności.

 

Siedząc w głębokim, irytująco wygodnym fotelu, denerwowała się coraz bardziej. Obserwowała na zegarze okularów mijający czas i z każdą straconą sekundą rosła jej złość. Wiedziała już, że C&E zatrudniło Securę. Korporacja najemników była już na miejscu. To dawało im około dwóch godzin przewagi i oficjalne pozwolenie na śledztwo. Zresztą może już mieli złotego chłopca, zamknęli go w jakiejś piwnicy na odludziu i podszywając się pod porywaczy z enklawy, wyklejali z literek żądanie astronomicznego okupu. An działała nieoficjalnie, polegając tylko na pomocy lokalnych władz Sontamo. I chciała wygrać. Ten, kto pierwszy dopadnie złotego chłopca, zyska mocną kartę przetargową. Będzie mógł dyktować warunki C&E. Ten, kto schwyta J.Z. dla swojej korporacji, szybko awansuje w hierarchii.

 

Lot upłynął jej na analizie danych, które udostępniła Secura – ostatnich zdjęć J.Z. i miejsca porwania, oraz samochodu, którym odjechali porywacze. Przyjrzała się bliżej: ziemia wyeksploatowana do granic możliwości, krew, kilka trupów obstawy. Niewiele się dowiedziała. Samochód wyglądał na zwykły wóz z enklawy, jeden z tych starych, benzynowych gratów, którymi niedobitki wyznawców ekologii woziły warzywa na tarag. Samo porwanie nie zostało w żaden sposób uwiecznione, chociaż w pobliżu J.Z. ktoś zawsze robił zdjęcia lub filmował. Ostatecznie wywnioskowała z tych materiałów tyle ile chciała Secura, czyli nic.

 

Wylądowali między samolotami do opryskiwania upraw, na rolniczym lotnisku ukrytym wśród pól zwykłej, ziemskiej soi. Wyschnięte na proch łodygi były gotowe do żniw. Ten widok poprawił An samopoczucie. Wszędzie tam, gdzie były obsiane pola rządziło Sontamo. Tam, gdzie rządziło Sontamo, ona była u siebie. Nad niewielkim budynkiem kontroli lotów powiewały dumnie flagi z zielonymi gałązkami.

 

Afryka nie powitała jej przyjaźnie. Upał, potęgowany przez żar bijący od nagrzanej płyty lotniska, był straszny. Zanim i-kombinezon rozwinął w pełni wszystkie możliwości chłodzące, An zdążyła spłynąć potem. Okulary wskazywały trzydzieści siedem stopni Celsjusza. Dłonie schowała do kieszeni, ale jasna skóra twarzy płonęła.

Samochód zjawił się po kilku sekundach. Anonimowy wóz jakich wiele, bez żadnych korporacyjnych oznaczeń. Kierowca wysiadł i otworzył jej drzwi. Zetknęli się zewnętrznymi stronami dłoni. An poczuła delikatne mrowienie płynące wzdłuż ramienia – sygnał pozytywnej identyfikacji. Swój człowiek. Nic nie wiedział, kazano mu ją odebrać na lotnisku i zawieźć, dokąd sobie zażyczy. Zażyczyła więc sobie jechać do jakiegoś hotelu, najkrótszą drogą. W samochodzie od razu poczuła ulgę. Klimatyzacja odciążyła i-kombinezon, który mógł przeznaczyć więcej energii na suszenie skóry, wciąż mokrej od potu. Mimo to uchyliła okno, wpuszczając do auta gorące, suche powietrze. Samochód był bardzo cichy więc, mogła bez problemu usłyszeć szelest wysuszonych łodyg soi. Ten dźwięk, jak brzęk przesypywanych monet, koił jej nerwy, ale pola skończyły się szybko i wjechali do dzielnicy Normali. Taka widocznie była cena za wybór najkrótszej drogi. Zamknęła okno zanim ciężki smród, który w takich miejscach zawsze unosił się tuż nad ziemią, wdarł się do wnętrza samochodu.

 

Na szczęście kierowca nie zwolnił. Pędzili wąskimi uliczkami, taranując kupy śmieci zalegające na jezdni i rozjeżdżając wynędzniałe, zawszone psy. Co chwilę samochód podskakiwał na jakiejś nierówności, a ona wolała nie wiedzieć, czy to wyboje, czy ciała zwierząt lub powolnych dzieci z gnijącymi stopami, których całe chmary bawiły się w lepkim, cuchnącym kurzu ulicy. Jakby Normale naprawdę wierzyli, że ilość może przejść w jakość. Widoki migały za szybą w zawrotnym tempie, nie miała czasu, żeby analizować to, co widzi. Obrazy zlewały się w brązowo-szare smugi. Zatrzymała ich dopiero krótka kolejka samochodów przed punktem kontrolnym na wjeździe do lepszej dzielnicy. An przestraszyła się, że stracą za dużo czasu, ale kierowca wychylił się przez okno i kiwnął na strażnika. Ten podbiegł truchtem, jedną ręką przytrzymując czapkę od munduru, a drugą laserowy karabin, który obijał mu się o biodra. Najemnik na usługach miasta, które z kolei należało do Sontamo. Co nie zmieniało faktu, że kiedy będą go mijać, strażnik dyskretnie zrobi An zdjęcie i prześle je do centrali. Za kilka sekund Secura będzie wiedziała o przybyciu agentki.

 

W czasie krótkiej wymiany zdań między mężczyznami An mogła przyjrzeć się dokładniej dzielnicy Normali. Na linii jej wzroku, przy ulicy zasypanej odpadkami, stał stary, rozpadający się dom. Na werandzie, w olbrzymich fotelach siedziały trzy kobiety, bardzo otyłe nawet jak na możliwości Normali bez modów ograniczających apetyt i przyrost tkanki tłuszczowej. Oto prawdziwa lojalność, pomyślała An, obserwując powolne, ospałe ruchy wiernych konsumentek. Czyż to nie z myślą o tych ludziach Sontamo stworzyło orbitalne uprawy? Czy to nie dla nich ruszał projekt terraformowania Marsa? Powinni im dawać medale za najwyższe roczne spożycie kalorii. Jedna z kobiet miała nogi amputowane nad kolanami. Kikuty całkowicie ginęły, przykryte ciężkimi fałdami tłuszczu zwisającymi z brzucha. Druga, An domyśliła się tego z ostrożnych ruchów pulchnych dłoni, była niewidoma. Wszystkie trzy ubrane były w długie, kwieciste sukienki i jadły potrójne ciastka Sontamo z kremem czekoladowym. U stóp trzeciej siedziało dziecko, An nie zauważyła go w pierwszej chwili, najwyżej sześcioletni chłopiec, w długiej, porwanej koszulce, tak brudny, że kolor jego skóry zlewał się z ulicznym kurzem. On też dostał swoją porcję słodyczy, całą twarz i ręce miał umazane czekoladą. Kiedy samochód ruszał, omijając inne pojazdy czekające w kolejce, agentka zobaczyła mężczyznę idącego pylistym poboczem w stronę grupy siedzącej na werandzie. Był młody, pod jego spaloną słońcem skórą rysowały się grube węzły mięśni. Kiedy rozchylił wargi w uśmiechu, zobaczyła, że jego usta są pustą jamą, pozbawioną zębów.

 

Jechali do hotelu dziesięć minut. Nie wiedziała nadal z kim powinna się kontaktować, ale pierwszy ruch nie należał do niej. Ledwie zdążyła wejść do swojego pokoju w jednym z tych wysoko funkcjonalnych hoteli dla pracowników niższego szczebla, a na korytarzu zaszeleściły kroki i ktoś wsunął przez szparę pod drzwiami kopertę. W środku znalazła zaproszenie na obiad, drukowane złotą czcionką na grubym drzewnym papierze, ozdobione herbami, wstęgami i barokowymi zawijasami. Skrzywiła się, obracając je w dłoniach. Afrykańscy bossowie Sontamo, milionerzy w drugim pokoleniu, wciąż kochali przepych w kiepskim guście. Kiedy zapamiętała godzinę, podpaliła zaproszenie zapalniczką, którą z kieszeni. Resztki wrzuciła do cuchnącej detergentami muszli klozetowej i spuściła wodę. Stare przyzwyczajenie jeszcze ze szkolenia – instrukcji na papierze nauczyć się na pamięć, a potem zniszczyć.

 

Rozpięła guziki koszuli. Pod nimi krył się prawdziwy materiał i-kombinezonu. Hermetyczne i-zapięcie ustąpiło pod dotykiem palców, zdjęła buty ze skóry krokodyla i ściągnęła ubranie. Rzucone niedbale na podłogę przeszło w tryb autoczyszczenia. Nie zdejmując okularów, wzięła krótki, zimny prysznic. Chciała zmyć z siebie nieprzyjemną lepkość potu, której i-kombinezon, pomimo całego swojego wyrafinowania, nie potrafił pozbyć się do końca ze skóry. Wytarła się szorstkim, hotelowym ręcznikiem i obejrzała swoje ciało w lustrze. Wytatuowany na udzie chiński i-smok przeciągnął, się niespokojnie wyczuwając jej irytację, i wyszczerzył ostre zęby w pozorowanym ryknięciu. Potrzebowała dużo czasu, żeby zacząć patrzeć na swoje chłopięce ciało, wąskie biodra i idiotycznie małe wzgórki piersi, bez mieszaniny wstrętu i beznadziei. Nadal nie lubiła swojego odbicia, chociaż odkąd zaczęła trenować, jeszcze jako nastolatka, i dorobiła się mięśni zarysowanych wyraźnie pod białą skórą było trochę lepiej.

 

Wciągnęła kombinezon, który zdążył się odświeżyć, i zaczesała do tyłu zmierzwione blond pasma. Wciąż miała kilka minut. Wyjrzała przez okno. Słońce chyliło się już ku zachodowi, ale nic nie wskazywało na to, że panujący na zewnątrz żar zmalał. Powietrze na horyzoncie lekko falowało, zniekształcając krajobraz. Z trzydziestego piętra hotelu miała wspaniały widok na dachy innych budynków, a za nimi na bezkresną szarą równinę dojrzałej soi. W oddali, otoczony tumanem kurzu, sunął potężny kombajn bezzałogowy. Kazała i-okularom zrobić zbliżenie. Najwyższa klasa pancerza, specjalne zabezpieczenia przeciwminowe, radar – wszystko, co nie podlegało monopolowi Secury. Model przygotowany na trudne warunki, nie tyle konieczność, co manifestacja siły, tak istotna zwłaszcza w pobliżu enklawy. Obserwowała chwilę powolny ruch kombajnu z olbrzymimi literami SONTAMO namalowanymi krwistoczerwoną farbą. Potężne szczęki pochłaniały łodygi zapełniając brzuch potwora ziarnem.

 

II

 

Obiad nie był do końca obiadem, raczej luźnym, niezbyt formalnym przyjęciem w ogrodzie. Gości witały podświetlane fontanny, holograficzne rzeźby i najnowsze osiągnięcia biotechnologii prosto z laboratoriów Sontamo, stworzone specjalnie z myślą o nowobogackich Afrykańczykach, którzy lubili imponować. Gospodarz najbardziej lubił okazy mięsożerne. Już przy wejściu, gdzie dwóch strażników sprawdziło zaproszenie An, przywitały ją dwa drapieżne dzbaneczniki-ludojady, wzbogacone o fragmenty kodu genetycznego żaby, które pozwalały im wyrzucać lepkie liście z błyskawiczną szybkością. Człowiek trafiał do włóknistego worka, specjalnie wzmacnianego zdrewniałymi, gęsto upakowanymi prętami, których nie dało się pokonać bez siekiery. W ciągu dwóch tygodni roślina trawiła wszystko, łącznie z kośćmi. Niezły pomysł pozwalających ominąć monopol Secury na broń dystansową.

 

W ogrodzie An powitały tajskie hostessy, usłużnie podsuwając tace z sałatkami z mięsistych, jadalnych kwiatów, które eksplodowały w ustach słodkim sokiem. Hostessy, ubrane tylko w biżuterię, zrobione były według standardowego modu – talia osy, piersi arbuzy, wydęte usta, uniesione pośladki. Wszystkie wyglądały młodo, ale trudno było ocenić ich wiek – specjalny mod sprawiał, że ich ciała nigdy nie przestawały produkować kolagenu podtrzymującego jędrność skóry. Żadna nie miała najmniejszej zmarszczki. Być może niektórym dodano mody do obniżenia aktywności mózgu, to się zdarzało. I koniecznie blokada tycia, inaczej połowa z nich, obżarłaby się na śmierć jak Normale. Wszystkie zostały kupione od ubogich rodziców z południowo-wschodniej Azji, dorywczych pracowników na jakiś plantacjach, którzy chętnie sprzedawali córki, rzadziej synów, wyrastających na mukłych, biseksualnych chłopców bez zahamowań.

 

Zmierzch zapadał szybko i botaniczny przepych ogrodu powoli ginął w ciemnościach. Przy ścieżkach zapaliły się latarnie. Goście, skupieni w małych grupach, woleli trzymać się oświetlonych ścieżek. Spacerowali rozmawiając przyciszonymi głosami i załatwiając swoje interesy. Jedyną kobietą oprócz An, która zjawiła się w na obiedzie w charakterze gościa, była Vanessa z Secury. Podwójny mod do mięśni, kwadratowe ciało, potężny kark. U jej boku kołysała się prywatna kochanka o groteskowej, podkręconej do granic możliwości orientalnej urodzie. Vanessa nie okazała żadnego zdziwienia na widok An. Skinęły sobie głowami, oszczędnie, bez entuzjazmu. Być może w innych okolicznościach podałyby sobie ręce i zamieniły kilka słów, ale teraz ominęły się szerokim łukiem, jak drapieżniki na polowaniu, oceniające nawzajem swoje możliwości. Obie miały na oku tę samą zwierzynę.

 

An zastanawiała się jak rozegrać całą sytuację, kiedy podeszła do niej kobieta. Rasowa, agentka zauważyła to już z daleka, Mod z trzeciego pokolenia, uroda po matkach, inteligencja po ojcach, chociaż na pewno nieco stonowana. Rasowa żona, pożądana matka, element rodzinnych powiązań w biznesie, początek, nowej genetycznej arystokracji. Przyszłość świata.

 

Kobieta, grzeczna, ale zdystansowana, nie bardzo wiedziała, z kim ma do czynienia, bo właściwie co mogła wiedzieć o An? Stanowisko niejawne, zadania tajne, płeć nieokreślona. Po chwili wahania wybrała najbardziej neutralną formę.

 

– Mąż czeka w altanie. Proszę za mną.

 

An pozwoliła się poprowadzić. Kobieta zboczyła ze ścieżki i przez chwilę szły w prawie całkowitych ciemnościach po miękkiej dywanowej trawie. Przebiegła jej przez głowę myśl, że wpadła w pułapkę i zaraz wyląduje w kałuży lepkiej smolistej cieczy. Zanim zdoła się wydostać, otoczą ją twarde łykowate ściany, i zostaną z niej tylko i-okulary, i-kombinezon i podeszwy butów. Nic takiego jednak się nie stało. Z zarośli krzewów świetlikowych wyłoniła się altanka, rozświetlona tylko nikłym, zielonkawym blaskiem bijącym od liści. W tym mętnym świetle nie mogła dokładnie zobaczyć twarzy czekającego mężczyzny. Rasowa kobieta, która była jej przewodniczką, zniknęła bezszelestnie w ciemności. An zetknęła się z mężczyzną zewnętrznymi powierzchniami dłoni, tam gdzie były ich lojalnościowe tatuaże. Poczuła znajome mrowienie, potwierdzające autentyczność.

 

– Jesteśmy sami. Moi ludzie obstawili teren. Możemy swobodnie rozmawiać – powiedział.

 

– Nie jestem pewna, czy powinnam się tutaj pokazywać. Natknęłam się przypadkiem na starą znajomą z Secury.

 

– Mówisz o Vanessie? Musiałem ją zaprosić, żeby nie budzić podejrzeń. Węszą wszędzie. Chcą mieć J.Z. dla siebie. Wiedzą, że zależy nam na nim nawet bardziej niż C&E. Od samego początku domyślali się, że będziemy prowadzić śledztwo na własną rękę.

 

An skinęła głową. Na razie nie dowiedziała się niczego nowego.

 

– Masz coś dla mnie? – zapytała.

 

Potrzebowała konkretów, informacji, na których mogłaby oprzeć działanie.

 

– Tuż po zachodzie słońca nasi ochroniarze złapali chłopaka z enklawy, który kręcił się w pobliżu kombajnów – powiedział. – Natychmiast zjawili się ludzie z Secury i przejęli sprawę, twierdząc, że chłopak może mieć związek ze zniknięciem JZ. Z moich informacji wynika, że przesłuchują go od dziesięciu minut w starych magazynach, pięć kilometrów na północ stąd.

 

To było coś. Secura nie interesowała się chłopakiem bez powodu.

 

– Jak się tam dostanę? – zapytała.

 

– Mogę dać ci samochód i kierowcę, który zawiezie cię na miejsce. Z resztą będziesz musiała poradzić sobie sama – odparł.

 

Skinęła głową.

 

– Czekaj tutaj. Ktoś po ciebie przyjdzie.

 

Mężczyzna zniknął, a ona znowu miała złe przeczucie. Mógł ją teraz bez problemu wystawić. Czekała gotowa w każdej chwili do obrony. Kiedy usłyszała szelest kroków w ciemności, i-kombinezon wyczuł jej napięcie i aktywował wszystkie opcje przydatne do walki i obrony, ale po chwili uświadomiła sobie, że gdyby chcieli ją tutaj zaatakować, zrobiliby to po cichu, z zaskoczenia, żeby nie zwrócić uwagi gości. Rozluźniła się, wzięła kilka głębokich oddechów, żeby wyrównać rytm serca i uspokoić i-kombinezon.

 

Z ciemności wyłonił się chłopak w stroju kierowcy, ale bez żadnych oznaczeń korporacyjnych. Wyglądał najwyżej na dziewiętnaście lat. Mógł mieć trzydzieści, ale zachował całą beztroską gibkość młodości. Szedł pewnie, sprężyście i nonszalancko. Ten krok nie pasował do munduru kierowcy. Kiedy szła za nim do samochodu, próbowała zgadnąć, jakie ma mody i jaka jest jego prawdziwa funkcja na tym małym afrykańskim dworze. Oczywiście musiał być chłopcem do towarzystwa, ale gdyby należał do któregoś z dyrektorów, nie musiałby się z tym kryć, pracując jako kierowca. Był więc chłopcem jednej z rasowych żon, bardzo możliwe, że tej, którą An spotkała wcześniej w ogrodzie. Był chłopięcy, a jednocześnie było w nim coś przyjemnie, po męsku, chropowatego. Mogła mu się przyjrzeć dokładniej, kiedy wsiedli do samochodu, zaparkowanego przy jakiejś bocznej bramie. Miał bardzo krótko ostrzyżone włosy, cień zarostu na policzkach, trochę toporne, niezgrabne dłonie, ze skórą zgrubiałą w miejscach, gdzie najczęściej dotykała kierownicy. Obserwowała go kątem oka, kiedy prowadził auto. Robił to dobrze, bardzo zdecydowanie. Nawet przez chwilę nie używał autopilota. Zresztą droga, w którą skręcili zaraz po opuszczeniu ogrodu, nie pozwalała na to. W sumie była to kręta, ledwie widoczna, wyboista ścieżka, prowadząca przez pola.

Kiedy byli już prawie na miejscu, chłopak roztropnie zgasił światła i ostatnie kilkaset metrów przejechał po ciemku, na wyczucie. Przesłuchanie trwało już dwudzieścia minut. An klęła cały czas pod nosem. Na ile znała mało subtelne metody oprawców z Secury, z dzieciaka za chwilę zostanie mokra plama. Kazała kierowcy czekać na siebie, ściągnęła kowbojki z krokodylej skóry i wymknęła się w ciemność. Noc była bezksiężycowa. Kilkaset metrów przed nią, między jakimiś krzewami, majaczyło blade, żółtawe światło baraku. Jeśli chciała dostać chłopaka żywego, miała najwyżej kilka minut, żeby tam dotrzeć. Jej stopy okrywały tylko supermocne skarpety, stanowiące integralną część i-kombinezonu, idealne do skradania się w pomieszczeniach i na otwartym terenie, ale nie miała czasu, żeby bawić się w podchody. Przełączyła okulary w tryb noktowizyjny i pobiegła. Dopiero przy samym budynku, który wyglądał na dawno opuszczony dom wieśniaków, zwolniła i zaczęła poruszać się ostrożniej. Nie miała żadnego planu. Liczyła, że uda jej się zakraść do okna i coś podsłuchać. Jeśli Secura jeszcze nie skończyła z tym dzieciakiem, istniała szansa, że An zdobędzie w ten sposób jakieś informacje.

 

Teren wokół domu zarośnięty był wysoką, sięgającą do pasa trawą, gdzieniegdzie rozłożyste krzewy dawały dodatkową ochronę. Poruszała się bezszelestnie, a mimo to, kiedy zbliżyła się do okna, usłyszała tuż obok siebie znajomy głos, dochodzący gdzieś z ciemności.

 

– Tu jesteś, kochana. Czekamy tylko na ciebie – powiedziała Vanessa niskim, prawie męskim głosem. A więc jednak pułapka, pomyślała An. Jej stara znajoma musiała wyjść z przyjęcia przed nią. Od samego początku wiedziała, że agentka Sontamo tutaj trafi.

 

– Zainteresowało cię nasze małe znalezisko, co? – mówiła dalej Vanessa, jednocześnie zrobiła kilka kroków i stanęła w smudze światła padającej przez okno, tak że An mogła wyraźnie ją zobaczyć. Ją i lufę jej potężnego laserowego pistoletu, stworzonego do wypalania dziur we wścibskich agentach innych korporacji. – Chciałabyś go zobaczyć, prawda? Proszę bardzo, nie ma problemu. Zapraszam do środka.

 

Vanessa wiedziała co robi. Doskonale znała możliwości An i jej i-kombinezonu. An bez trudu mogła poradzić sobie z ciężkim, powolnym przeciwnikiem. Wystarczyło jej jedno kopnięcie, jedno uderzenie ręki, jeden elektryczny impuls stroju, ale musiała dotknąć osoby z którą walczyła. To dawało Vanessie przewagę. Trzymała An cały czas na muszce, idąc kilka kroków za nią, cały czas pilnowała, żeby nie zmniejszyć dystansu. Tak weszły do rozpadającej się chaty.

 

W środku, ku zdziwieniu An nie było nikogo z Secury. W niedużym pomieszczeniu, pełnym przegniłych resztek mebli, cuchnących stęchlizną i pleśnią, stał, chłopak z enklawy. Tak jak się spodziewała był skatowany do nieprzytomności. Przewróciłby się, gdyby nie był przywiązany za ręce do belki pod sufitem, na tyle solidnej, żeby wytrzymać jego ciężar.

 

– Tego szukałaś kochana. Baw się dobrze – powiedziała Vanessa i wycofała się tyłem z budynku, zostawiając An samą.

 

Poczuła ogarniającą ją falę wściekłości. Secura z niej zakpiła! Z najlepszej agentki Sontamo! Zlekceważyli ją. Uznali, że i tak nie może im w żadne sposób zaszkodzić, więc Vanessa zostawiła po prostu zostawiła ją z tym zdychającym ścierwem zawieszonym pod sufitem. Może sobie przesłuchiwać do woli. Nawet jak się czegoś dowie, i tak nic to nie zmieni. An obawiała się, że to może znaczyć tylko jedno – Secura już ma JZ, może mają go od samego początku, było możliwe, że to oni upozorowali porwanie. To zmniejszało szanse powodzenia jej misji do zera. Jeśli istniała jednak najmniejsza szansa, musiała z niej skorzystać.

 

Podeszła do chłopaka i uderzyła go otwartą dłonią w twarz. Jeden, drugi, trzeci raz. Biła dopóki nie otworzył oczu i nie spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.

 

– Wody – wyszeptał z trudem poruszając spuchniętymi wargami.

 

– Ja ci dam wody, ty mały skurwielu – wysyczała przez zaciśnięte zęby. Zaczęła bić mocniej, kopała w krocze, uderzała w głowę. Na chłopaku nie robiło to najmniejszego wrażenia, znowu stracił przytomność, ale nie mogła przestać. Biła dopóki nie pozbyła się całej wściekłości. Usiadła na ziemi oddychając ciężko. Dała sobie pół minuty na odpoczynek. I-kombinezon chłodził rozgrzane ciało. Wstała i obejrzała chłopaka. Nie oddychał. Znowu poczuła jak ogarnia ją fala złości, ale tym razem zachciało jej się płakać. Została upokorzona, a kiedy jeszcze miała jakąś szansę, żeby pchnąć sprawę na przód dała się głupio ponieść emocjom i wszystko spieprzyła. Sprawy zaczynały wymykać się jej spod kontroli.

 

Wróciła do samochodu, potykając się i zbaczając kilka razy z drogi. Kierowca czekał oparty o maskę. Widziała zarys jego sylwetki w ciemności. Przeszła tuż obok, tak że poczuła w chłodnym, nocnym powietrzu, intensywne, żywe ciepło bijące od jego ciała. Przez chwilę miała ochotę rzucić się na niego, właśnie w tej chwili, wbić swoje wargi w jego wargi, paznokcie w skórę, język w język i pozwolić mu się zerżnąć na masce, albo na ziemi, ale nie była pewna czy on nawet wie, że An jest kobietą. Rozbawiła ją na chwilę myśl, że mógłby się przestraszyć i uciec. Wsiadła więc po prostu do samochodu i pozwoliła mu się zawieźć do hotelu.

 

Zanim dojechali i-kombinezon zdążył się oczyścić, ale zauważyła, że wciąż ma krew na dłoniach, twarzy i we włosach, która zdążyła zmienić się cienką, kruszącą się skorupkę. Umyła się i zaczęła nagrywać raport, zastanawiając się jak pokazać sytuację w jak najlepszym świetle, kiedy zadzwonili do niej bezpośrednio z centrali. W zasadzie spodziewała się tylko jednego – zadanie zostało odwołane, Vanessa położyła swoje wielkie łapska na JZ i zaczęła dyktować warunki. Ona była już niepotrzebna.

 

– Proszę przygotować się na otrzymanie szyfrowanej wiadomości. Pozostało sześćdziesiąt sekund.

 

To ją zaskoczyło. W całej swojej karierze agenta Sontamo dostała tylko trzy takie wiadomości. Ponieważ C&E kontrolowało wszystkie systemy komunikacji musiała przestrzegać specjalnej procedury. Wyciągnęła z wodoszczelnej i ognioodpornej idealnie niewidocznej kieszonki książeczkę szyfrów Sontamo. Przepisała wiadomość na papier, zniszczyła wersję elektroniczną. Rozszyfrowanie dwóch słów zajęło jej pół godziny. Szyfr był skomplikowany, wymagał dokonania obliczeń, które musiała przeprowadzić na papierze, tak żeby w systemie nie został żaden ślad. Jeszcze w trakcie pracy zrozumiała dlaczego wiadomość była utajniona. Nowy rozkaz brzmiał: zlikwidować obiekt.

 

Wyglądało na to, że gra toczy się o jeszcze wyższą stawkę niż myślała do tej pory. Musiała postawić wszystko na jedną kartę. Zdjęła okulary, sięgnęła za kołnierz i wyciągnęła kaptur z czarnego cienkiego materiału, który zasłonił całą głowę i twarz. Kombinezon zrzucił zewnętrzny garnitur jak wąż łuskę i została w cienkim, idealnie przylegającym do skóry kombinezonie. Ściągnęła buty z krokodylej skóry, postawiła je przy łóżku, wyszła na balkon, przeskoczyła przez barierkę i zniknęła w ciemności.

 

III

 

Pole minowe pokonała bez trudu. Stary, dobry drut kolczasty nie stanowił przeszkody. Dla snajperów czuwających na wieżyczkach była tylko cieniem wśród cieni.

 

Enklawa była uzbrojona po zęby, ale mieli tylko stary sprzęt, Secura przymykała oko na broń o wartości muzealnej. Miny wykrywała bez problemu, drut nie mógł przebić kombinezonu. Uruchomiła jedną pułapkę chemiczną, ale filtr w masce wystarczył, żeby uchronić ją przed trucizną. Mieli wykrywacze wstrząsów podłoża, ale razem z całym sprzętem, który miała na sobie ważyła mniej niż sześćdziesiąt kilogramów. Nikt nie traktował jej jako poważnego zagrożenia.

 

Przedostała się przez prymitywne zasieki i stanęła na poletku jakiegoś kulistego warzywa, którego nie potrafiła nazwać. Cienki sierp księżyca nie dawał dużo światła, enklawa tonęła w ciemnościach. Gdzieś przed sobą widziała światła osady – ledwie kilka punkcików. Zakradła się do najbliższego źródła światła, przedzierając się przez zagony warzyw. Budynek do którego dotarła okazał się czymś w rodzaju szopy na narzędzia. Kiedy zajrzała przez okno zobaczyła kilku mężczyzn w połatanych roboczych ubraniach, siedzących przy prowizorycznym stole zbitym z kilku desek. Pod ścianami stały prymitywne narzędzia, których nazw nie znała, ale domyśliła się, że służyły do uprawy ziemi. Oceniła, że mogą być całkiem skuteczne jako broń. W kącie, w drewnianych skrzyniach leżały warzywa, które pewnie będą próbowali sprzedać następnego dnia w mieście – oblepione wciąż wilgotną ziemią bulwy i korzenie, długie strąki, czerwone kule pomidorów. Pomidory były jedyną rośliną jaką potrafiła rozpoznać i to tylko dlatego, że dodawali je do niektórych kanapek dla Normali. Mężczyźni podawali sobie butelkę. Okno nie miało szyby, była to po prostu kwadratowa dziura w ścianie, mogła bez problemu wyczuć zapach alkoholu. Zostawiła ich w spokoju i zakradła się do następnego budynku, w którym paliło się światło.

 

Tym razem trafiła lepiej. W drugim domu przy stole siedziała rodzina. Wyglądało na to, że kończą jeść kolację – wyjadali z misek jakąś niezbyt gęstą zupę i zagryzali ją ciemnym chlebem. Wpadł jej w oko jeden z chłopaków, na oko siedemnastoletni, z gniewnym wyrazem twarzy, kilkoma bliznami na przedramionach. Kłócił się o coś z szarą, zgarbioną kobietą, która pewnie była jego matką. Zaczaiła się przy drzwiach. Czekała godzinę skulona bez ruchu. Zaczęła powoli tracić nadzieję, wszystkie światła w domu pogasły.

 

W końcu okno otworzyło się i ciemny cień wymknął się na zewnątrz. Rzuciła się w jego kierunku. W ostatniej chwili zorientował się co się dzieje, ale nie pozwoliła mu krzyknąć. Zasłoniła mu usta i przewróciła na ziemię. Szamotał się, ale unieruchomiła go kilkoma precyzyjnie wymierzonymi uderzeniami w szyję. Leżał pod nią sparaliżowany od pasa w dół. Ostry jak brzytwa nóż wsunął się do jej ręki z kieszonki na nadgarstku. Przyłożyła zimne ostrze do szyi chłopaka.

 

– Szukam J.Z. Jeśli powiesz mi gdzie go znajdę zaknebluję cię i zostawię tutaj. Paraliż minie sam po trzech godzinach. Jeśli będziesz krzyczał, poderżnę ci gardło i ucieknę zanim ktokolwiek się zjawi. Gdzie jest J.Z? -

 

Wysyczała mu do ucha. Czuła ciepło bijące od jego ciała, zapach potu przetłuszczonych włosów.

 

– Pierdol się. – syknął kiedy pozwoliła mu coś powiedzieć.

 

Odsunęła ostrze od szyi i sprawnym ruchem wyłuskała mu oko z oczodołu. Zaczął szarpać głową, ból wykrzywił mu twarz, czuła krzyk który czekał tylko, aż zabierze rękę, żeby wydostać się na zewnątrz. Musiała poczekać chwilę, aż minie pierwszy szok i chłopak będzie w stanie mówić.

 

– Masz jeszcze drugie oko, nos i dwoje uszu. Pytam jeszcze raz, gdzie jest J.Z.?

 

– Pierdol się – wyjęczał chłopak.

 

Wyglądało na to, ze trafił jej się trudny przypadek. Fanatyczny bojownik o Wielką Sprawę. Zginie z uśmiechem na ustach. Musi pograć z nim inaczej.

 

– Słuchaj ja i tak go znajdę, jeszcze tej nocy. – wysyczała mu do ucha – Ładnie zapakuję i wyślę z powrotem do C&E. Nie wiem co tutaj kombinujecie, ale wątpię żeby był wam koniecznie potrzebny? Ja go grzecznie zabiorę i zniknę. Jasne? – Chłopak skinął głową – To teraz słuchaj uważnie. – mówiła dalej – jeśli tego nie zrobię o świcie Secura zrobi na was nalot z ciężkim sprzętem i zrówna wszystko z ziemią. Oni nie wierzą w subtelne metody, rozumiesz?

 

Przemawianie do rozsądku chłopaka po tym jak wydłubała mu oko niekoniecznie było najlepszą metodą. W sumie była gotowa się poddać i poszukać kogoś innego, ale o dziwo jej argumenty podziałały.

 

– Po drugiej stronie, przy polu kukurydzy – wyjęczał kiedy odsłoniła mu usta – jest zejście do bunkru, tam go widziałem ostatnio.

 

– Dziękuje, twoja pomoc była nieoceniona. – Powiedziała i jednym szybkim ruchem skręciła mu kark. Pierwsza część planu została wykonana.

 

Wersja, którą opowiedziała chłopakowi była całkiem prawdopodobna. Jeśli Secura miała zjawić się w enklawie zrobi to na pewno tuż przed świtem. Zostały jej najwyżej trzy-cztery godziny. Jeśli nie zniknie zanim rozpocznie się atak zostanie kolejnym agentem, który zaginął w akcji. Musiała się śpieszyć. Z satelitarnej mapki wynikało, że od pola kukurydzy po drugiej stronie wsi dzielą ją jakieś trzy kilometry. Zdecydowanie nie miała czasu, żeby się skradać.

 

Pobiegła środkiem głównej drogi. Kombinezon zapewniał jej całkiem niezły kamuflaż, ale łatwo można ją było zauważyć, gdy przecinała smugi światła padające z okien. Na szczęście było już późno i światła paliły się tylko w kilku domach. Nikt jej nie zauważył. W pewnej chwili prawie wpadła na parę dzieciaków, które obściskiwały się w krzakach, ale oni nie zwróciliby uwagi na stado słoni. Trochę dalej potknęła się o pijanego mężczyznę, leżącego na skraju drogi. Mężczyzna poruszył się, jęknął coś i znowu zasnął. Pobiegła dalej.

 

Bez problemu znalazła pole kukurydzy. Długie twarde liście szeleściły cicho na wietrze. Szczęście sprzyjało jej tej nocy. Kiedy ukryła się między łodygami i zaczęła oglądać dokładnie satelitarną mapę w szukając czegoś, co mogło wyglądać jak zakamuflowane wejście do bunkra usłyszała kroki. Skuliła się między łodygami. Ktoś zatrzymał się tuż obok niej i rozpiął rozporek, usłyszała dźwięk oddawania moczu, wyczuła zapach uryny. Kiedy mężczyzna skończył ruszyła bezszelestnie za nim. Zniknął w czymś co wyglądało jak szopa na narzędzia, kiedy weszła za nim do środka zobaczyła w mętnym świetle schody prowadzące w dół, pod ziemię.

 

W wąskim korytarzu było zimno, wilgotno i pachniało ziemią. Przyczaiła się przylegając plecami do ściany. W pomieszczeniu oświetlonym żółtą prymitywną żarówką, takiej jaką widziała ostatni raz w domu swojej babci, kiedy była małą dziewczynką, siedziało trzech mężczyzn. Jednym z nich był J.Z. Gdyby nie spodziewała się go tutaj znaleźć nigdy by go nie poznała. Był ubrany, tak jak wszyscy inni mężczyźni w enklawie, w zniszczony i połatany roboczy strój. Zdziwiło ją, jak bardzo przypominał pozostałych mężczyzn, których tutaj widziała. Wszystko, nie tylko rysy twarzy, ale postawa, sposób w jaki gestykulował, kiedy mówił. Już wiedziała skąd C&E wytrzasnęło J. Z. , ale to nie miało w tamtej chwili większego znaczenia. Znalazła obiekt. Druga część planu została wykonana. Nadszedł czas na finał.

 

Nie mogła sobie pozwolić na to, żeby czekać na lepszą okazję. Zrobiła kilka szybkich obliczeń i skoczyła do przodu. Zanim się zorientowali jeden z mężczyzn leżał na ziemi porażony prądem z ufajdanymi spodniami, a ona stała na stole. Kopnęła drugiego w brodę i właśnie zamierzała wstrzyknąć J.Z. truciznę, igłą ukrytą na nadgarstku, kiedy poczuła, że stół zaczyna się chwiać. Nie zdążyła odskoczyć, straciła równowagę i runęła na ziemię. Przeturlała się pod ścianę i natychmiast skoczyła z powrotem na nogi. Mężczyzna, któremu wymierzyła kopniaka zdążył się pozbierać i celował do nie z pistoletu. Broń była zbyt przestarzała, żeby musiała się nią przejmować. Ruszyła do przodu. W tej samej chwili rozległ się strzał. Poczuła silne, tępe uderzenie w brzuch. Skrzywiła się z bólu, ale to nie mogło jej zatrzymać. Kolejna kula trafiła w klatkę piersiową i była całkiem pewna, że pękło jej przynajmniej jedno żebro, ale i-kombinezon nadal był cały, a ona mogła się ruszać. Już prawie dosięgnęła przeciwnika, kiedy ktoś uderzył ją w głowę, na tyle mocno, że straciła na chwilę przytomność.

 

Kiedy doszła do siebie, leżała na ziemi. Nikt nie próbował jej związać, widocznie wiedzieli, że i-kombinezon miał specjalne zabezpieczenia na wypadek gdyby jego właściciel stracił przytomność. J.Z. mierzył do niej z najnowszego modelu pistoletu laserowego. Na lufie wytłoczone były dwa skrzyżowane miecze – herb Secury. Przed tym jej magiczny strój nie mógł jej uratować.

 

– Nie powinieneś dostać takiej zabawki. Byłeś niegrzeczny. – powiedziała podnosząc się powoli. Nie spuszczała oka z lufy.

 

JZ zignorował jej uwagę.

 

– Chciałaś mnie uratować? – zapytał błyskając białymi zębami. Te idealne zęby były właściwie jedyną rzeczą jak odróżniała go od ludzi z enklawy.

 

– Po to mnie przysłali – odpowiedziała. Uniosła dłonie i pokazała tatuaże Sontamo. – Mój szef jest twoim wielkim fanem. Liczył na prywatny koncert i autograf.

 

– Czemu więc mam nieprzyjemne wrażenie, że chciałaś mnie zabić?

Wzruszyła ramionami starając się nie okazywać strachu.

 

– Nie wyglądało na to, żebyś miał ochotę pójść ze mną z własnej woli. Chciałam cię obezwładnić i wynieść z enklawy. Wszyscy tęsknią za tobą.

 

– Bardzo ładnie. Ja jednak myślę, że chciałaś mnie zabić. Pozostaje tylko pytanie, czemu Sontamo kazało ci to zrobić? Zaczynam się gubić. C&E chce mnie ratować, Sontamo chce zabijać. Myślałem, że są kumplami. Możesz mi łaskawie powiedzieć, o co chodzi siostro?

 

– Powiem ci, jeśli pozwolisz mi odejść. – Nie liczyła, że J.Z. zgodzi się na taką propozycję, ale musiała wykorzystać każdą możliwość.

 

– W zasadzie mogę cię wypuścić. To już nie ma większego znaczenia, siostro – gwiazdor błysnął zębami w uśmiechu, widząc jej zdziwioną minę. – Większość rzeczy niedługo przestanie mieć znaczenie. Mogę obiecać, że puścimy cię wolno godzinę po świcie.

 

– Jaką mam gwarancję, że mówisz prawdę?

 

– Chodź, pokażemy ci coś. Może zrozumiesz, że twoja misja nie ma już sensu.

 

W czasie tej rozmowy w bunkrze zjawiło się jeszcze trzech uzbrojonych mężczyzn. Dwóch z nich miało takie same pistolety jak JZ. Otoczyli ją z każdej strony i lufami pokazali kierunek. Dopiero w tej chwili zauważyła drzwi prowadzące do innego pomieszczenia.

 

Musiała przyznać, że zaskoczyło ją to co zobaczyła w środku. Wnętrze lśniło stalą i szkłem. Po drugiej stronie szyby, dzielącej pomieszczenie na dwie części, znajdowało się w pełni wyposażone, nowoczesne laboratorium. Coś takiego widziała tylko w siedzibie Sontamo. Część w której się znajdowali wyglądała bardziej jak centrum dowodzenia. Na stole leżały wydruki zdjęć satelitarnych, monitory wyświetlały mapy i jakieś obliczenia. J.Z. wskazał jej krzesło pod ścianą.

 

– Witaj w naszej skromnej siedzibie – powiedział J. Z. triumfalnie, zdziwienie jakie zobaczył na jej twarzy sprawiało mu widoczną przyjemność. – Masz szczęście, trafiłaś na wielki finał. Dzisiaj o świcie nacisnę ten czerwony przycisk – wskazał na konsolę pod jednym z minitorów – Z małych wyrzutni ukrytych na polu kukurydzy zostanie wystrzelone pięć niewielkich pocisków, które eksplodują w powietrzu nad uprawami Sontamo w pięciu różnych miejscach, oddalonych od siebie o setki kilometrów i uwolnią bardzo agresywną odmianę grzyba, atakującego wyłącznie rośliny stworzone przez Sontamo. Z naszych szacunków wynika, że zanim twoja korporacja zdąży stworzyć antidotum dziewięćdziesiąt siedem procent upraw zostanie zniszczona.

 

Zaczęła śmiać się głośno.

 

– Zwariowałeś – powiedziała, kiedy doszła do siebie. – Za coś takiego Secura zrówna was z ziemią.

 

– I tu się mylisz siostro – J.Z. uśmiechnął się triumfalnie – Secura nas nie ruszy. Więcej, kiedy wszystko się zacznie, to oni nas ochronią. Oni wiedzą o wszystkim siostro. Wiedzą już od kilku miesięcy. Jak myślisz, skąd mamy broń? Skąd mamy wyrzutnie i pociski? Secura to nasi najlepsi kumple.

 

Wszystko zaczynało nabierać sensu.

 

– No dobrze – powiedziała – nadal nie rozumiem jaki w tym mają interes? Co im przyjdzie z tego, że zniszczą Sontamo?

 

J.Z. uśmiechnął się szeroko. Tylko czekał na te pytanie.

 

– Zyskają to, że w nowym świecie, który zbudujemy będą jedyną korporacją, która zachowa swój monopol. Tak się mają sprawy. Właściwie można powiedzieć, że masz cholerne szczęście. Możesz sobie wyobrazić jakie piekło rozpęta się, kiedy zniszczymy uprawy Sontamo. Zostanie im tylko soja orbitalna, a to o wiele za mało, żeby nakarmić ludzi. A my tutaj jesteśmy samo wystarczalni. Nie potrzebujemy dostaw żywności z zewnątrz. Kiedy rozpęta się piekło, będziemy bezpieczni pod osłoną Secury. Pozwolę ci odejść wolno o świcie, ale na twoim miejscu zastanowiłbym się bardzo poważnie, czy nie zostać tutaj z nami. A teraz – dodał po chwili – możesz mi wyjaśnić, czemu do cholery Sontamo chciało mnie zabić? Nie to żeby to miało jakieś znaczenie, pytam z czystej ciekawości.

 

– Moi szefowie nie zwierzają mi się ze swoich planów, ale przypuszczam, że mają twojego sobowtóra – powiedziała. Nie wiedziała, czy jest tak rzeczywiście, ale wydawało się to całkiem prawdopodobnym wyjaśnieniem. -Ja miałam cię zlikwidować, oni podstawią swojego człowieka i będą mogli dyktować warunki C&E.

 

– Całkiem nieźle – JZ pokiwał głową z uznaniem. Razem z innymi mężczyznami rozsiadł się przy stole, zebrali zdjęcia i mapy, rzucili je niedbale w kąt. Ktoś wyciągnął butelkę samogonu, dokładnie taką samą z jakiej pili mężczyźni w pierwszym baraku, do którego zajrzała. Zaczęli podawać ją sobie z rąk do rąk.

 

– Wiesz ilu ludzi zginie przez to co zrobicie? – zapytała.

 

J.Z. oderwał usta od butelki i uśmiechnął się krzywo.

 

– Wiesz ilu ludzi ginie przez to, co robi Sontamo i inne wielkie korporacje? – powiedział. Zobaczyła gniew na jego twarzy i zdała sobie sprawę, że J.Z. jest prawie pijany. – Myślisz, że jestem tylko marionetką – mówił dalej, coraz bardziej unosząc się gniewem – pajacem, klaunem, który zabawia masy? Mylisz się siostro. Pracujemy nad tym – wskazał laboratorium – od dziesięciu lat. Od dziesięciu lat połowa pieniędzy, które C&E przelewało na moje osobiste konto trafiało do tej enklawy. Mówiłem im, że wysyłam je biednej rodzinie i pieniądze rzeczywiście trafiały do Normali z miasta. Trochę zostawało dla nich, ale po resztę przychodzili ludzie z enklawy. – Przez chwilę siedział sztywno, patrząc mętnym wzrokiem przed siebie – Wiemy jak będzie wyglądał świat, kiedy zniszczymy Sontamo, C&E i Vitę. Damy ludziom wolność. – Mówił głośno, podkreślając słowa zamaszystymi gestami. Był już zupełnie pijany. – Zabronimy modyfikowania genomu. Nikt nie będzie musiał sprzedawać swoich dzieci. Nikt nie będzie chorował z powodu złego jedzenia. Damy każdemu kawałek ziemi. Ludzie będą mogli uprawiać normalne rośliny dla siebie. Mamy je wszystkie tutaj. Mamy nasiona gotowe do wysiania. Świat może wyglądać zupełnie inaczej, rozumiesz siostro? Będziesz mogła zostać z nami, żyć pracować, mieć dzieci, jak normalny człowiek. Usuniemy ci te tatuaże i nie będziesz musiała słuchać niczyich rozkazów. Będziesz wolna siostro. Pójdziesz tam gdzie będziesz chciała.

 

J.Z. skończył mówić i znowu wpadł w odrętwienie. Anna rozważała ile z tego co mówił było prawdą. Wszystko wskazywało na to, że chłopak, którego przesłuchiwała w enklawie nie wiedział nic o porozumieniu z Securą, ale to był jeszcze dzieciak, płotka. Nie musiał wiedzieć o wszystkim. Poza tym musiało istnieć jakieś wytłumaczenie, skąd ludzie J.Z. wzięli broń laserową. To nie było coś co można tak po prostu kupić na czarnym rynku. Secura pilnie strzegła swojego monopolu.

 

Zbliżał się świt. Nie wiedziała ile dokładnie czasu zostało do godziny zero, ale szacowała że najwyżej pół godziny. Niezależnie od tego, czy Secura miała zaatakować, czy J.Z. mówił prawdę o porozumieniu nie mogła zostać w enklawie. Tymczasem musiała cierpliwie czekać. Obserwowała jak mężczyźni siedzący przy stole powoli upijają się. Oprócz nich nikogo nie było ani w centrum dowodzenia ani w laboratorium. Jeden z nich pił mniej i trzymał ją cały czas na muszce laserowego pistoletu, ale on też nie oparł się pokusie i pociągnął kilka razy z butelki.

 

Tym razem nie zamierzała popełnić błędu. Czekała na właściwy moment. Wkrótce przy stole wybuchła sprzeczka, ktoś kogoś pchnął, zanosiło się na bójkę. Wykorzystała okazję. Zawsze uważała, że jej największą przewagą jest to, że ludzie nie doceniają jej możliwości. Najpierw pozbyła się tego, który miał jej pilnować, poderżnięcie mu gardła ostrzem ukrytym w rękawie zajęło dwie sekundy. J.Z. i jeszcze jeden z mężczyzn odłożyli laserowe pistolety na stół. Przewróciła go kopniakiem, broń wylądowała pod ścianą, na drugim końcu pomieszczenia. J.Z. był priorytetem więc najpierw zajęła się nim. Skończyła to co powinna zrobić kilka godzin wcześniej wbijając igłę w żyłę na jego szyj. Przewrócił się targany konwulsjami. Pozostali nie stanowili problemu. Zesztywniała trochę od środków przeciwbólowych, które podawał jej i-kombinezon, ale i tak była o wiele szybsza. Trzeciego poraziła prądem. Czwarty zdążył wyciągnąć broń, ale rozbroiła go kopniakiem i zanim zdążył się zorientować skręciła mu kark. Wszystko zajęło jej pół minuty. Nasłuchiwała przez chwilę w napięciu, ale wyglądało na to, że hałas nikogo nie zaalarmował. W bunkrze panowała idealna cisza, przerywana tylko słabnącym rzężeniem JZ. I wtedy zorientowała się, że stoi tuż obok konsoli, na której pulsował czerwonym światłem przycisk uwalniający pociski. Wyciągnęła rękę i dotknęła go palcami. Wydał jej się gorący. Stała tak niezdecydowana przez trzy uderzenia serca. Szumiało jej w uszach. Cisza pulsowała.

 

Na zewnątrz świtało. Panowała idealna cisza, cała enklawa spała. Kiedy tylko znalazła się na polu kukurydzy wysłała do Sontamo raport z najwyższym priorytetem. Zagrożenie biologiczne pierwszego stopnia. Jako koordynaty podała swoje aktualne położenie i zaczęła biec jeszcze szybciej przeliczając odległość z lotniska do enklawy na minuty. Nie bawiła się w skradani, chociaż słońce już wschodziło i ktoś mógł ją zobaczyć. Nie troszczyła się o to. Wracała tą samą drogą. Pijak o którego potknęła się kilka godzin wcześniej wciąż leżał na skraju drogi, para dzieciaków obściskujących się w krzakach dawno wróciła do domu, ciało chłopaka zdążyło już wystygnąć. Dotarła do zasieków, skorzystała z przejścia, które zrobiła w nocy i biegła dalej omijając sprawnie miny. Usłyszała za sobą terkot karabinów. Strzelali do niej z gniazd na wieżyczkach strażniczych. Przypadła do ziemi, wstała, przebiegła kawałek, ukryła się w leju po wybuchu, znowu pobiegła. Nie mogli jej trafić, była zbyt mała i zbyt szybka dla ich topornej broni sprzed stulecia. Jedna kula drasnęła jej ramię, ale ledwo to poczuła. Kiedy zbliżała się do końca pola minowego przeleciały nad jej głową, bardzo nisko, niemal szorując brzuchami o ziemię, trzy czarne igły odrzutowców Sontamo. Specjalna eskadra przeznaczona do walki z zagrożeniem biologicznym. Źle obliczyła czas. Podmuch gorącego powietrza rzucił ją na ziemię. Przeturlała się i wylądowała w płytkim rowie.

 

Leżała patrząc na niebo, wchodzie złote, za zachodzie czerwone od łuny płonącej enklawy. Zaczynała czuć ból potłuczonego ciała. Maksymalna dawka środków przeciwbólowych podawanych przez i-kombinezon nie wystarczała. Poza tym wychodziło z niej zmęczenie całej nocy. Nie powinna sobie pozwolić na utratę czujności, ale nie miała najmniejszej ochoty wstawać. Leżała tak przez nieskończenie długie dziesięć minut, aż dostała nową wiadomość. Mamy dla ciebie zadanie, za dwie godziny kierowca będzie czekał pod hotelem.

 

Pobiegła.

Koniec

Komentarze

Niektórzy mogą kojarzyć ten tekst. Popoprawiałam trochę, ale straciłam do tego serce i ostatecznie nie jestem zadowolona z efektu, więc dzieło ląduje na forum. Niemniej jednak dziękuje wszystkim za konstruktywną krytykę. Sporo się nauczyłam, a to najważniejsze.

Z góry przepraszam za wszystkie błędy interpunkcyjne, literówki itp.

Jeśli obiecałam komuś, że coś przeczytam, a tego nie zrobiłam, przepraszam. Zmieniły mi się trochę plany życiowe i do końca czerwca nie będę miała nawet czasu podrapać się po mojej ponętnej tylnej krągłości :(

Smutna kobieta z ogórkiem.

Dla takich opowiadań wchodzę na ten portal!

Trafiło Ci się parę kiksów - przecinki, literówki i chochliki autokorekty.

Jeśli chodzi o meritum, to jest wyśmienicie. Dobre tempo, konsekwencja w rozwoju fabuły. Bardzo dobry stosunek objętości do treści - rzucasz ciekawy futurystyczny pomysł i w trzech słowach podajesz jego wiarygodne uzasadnienie, co powoduje, że czytelnik wierzy w kreowany świat. A na dodatek wszystko ładnie pachnie Fallout'em.

Infundybuła chronosynklastyczna

Bardzo dobre. Przeczytalem z przyjemnością, nie przejmujac sie zbytnio kilkoma literówkami (swoja droga kilka zdan tez przydaloby sie poprawić bo troche zgrzytaja) i ... zainspirowany twoim tekstem, jak tylko skoncze klepac ten komentarz, ide pisac wlasne grafomanstwo. :)

Gratuluję i podrawiam.

/ᐠ。ꞈ。ᐟ\

Co oznacza tytuł? Całośc tekstu spójna, ale dla mnie tempo zbyt szybkie. Jest tu tak dużo ciekawych informacji związanych z wykreowanym przez Ciebie światem, ze czytenik taki jak ja chce w niego wejść głębiej. A Ty, oczywiście sprawie eksponując historię An, przesligujesz się po tym świecie. Nawet zwykłe przejście czy jazda autem i obserwacja otoczenia wokół tego wydarzenia dostarcza tyle bodźców, że nie ma czasu na zastanowienie się, uporządkowanie mysli. Z drugiej strony opowiadanie jest spójne, jest zachowana struktura 3 aktów, wszystko pięknie tylko dla mnie temat warty rozwinięcia. Są literówki, kilka zdań do zmiany, kilka słów nie w tym przypadku. Podoba mi się, wyobraźnia, polot i czuć, że panujesz nad tekstem. Rozwinęłabym go. Pozdrawiam!

WMRH = Wielka Maszyna Robiąca Hamburgery

Dzięki za opinie.

Właśnie taki miałam problem z tym opowiadamiem. Chciałam napisać coś bardzo dynamicznego. Dodawałam i wycinałam różne informacje na temat świata, ale jakoś mi to wszystko nie grało. Ostatecznie wyrzuciłam wszystko co się dało i zostało tak jak jest. 

Smutna kobieta z ogórkiem.

Nowa Fantastyka