Smak jabłek

Co do tego krótkiego opowiadania mam pewne plany i chciałabym rozwinąć go w dłuższą formę. Najpierw jednak postanowiłam zasięgnąć porady, czy w tym zgranym motywie można wymyśleć jeszcze coś ciekawego.

***

Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów poczuł palącą potrzebę, aby zrobić tak zwany rachunek sumienia. Ten bar nadawał się do tego idealnie, ponieważ niewielu znajomych wiedziało o jego istnieniu, a to gwarantowało mu niezbędne do przemyśleń samotność i spokój.

– Jeszcze jeden podwójny calvados.

– Niech będą dwa – usłyszał za plecami i poczuł znajomy chłód przebiegający wzdłuż kręgosłupa.

No masz – pomyślał Michał – jeszcze tylko jej mi było trzeba do pełni szczęścia. Niewielu, czyli wciąż o kilka osób za dużo.

– Sądząc po twojej minie raczej nie oblewasz kolejnego zwycięstwa – powiedziała niezrażona jego ponurym milczeniem.

– Nie masz przypadkiem jakiejś roboty na drugim końcu miasta? Albo kraju, najlepiej? – odpowiedział rozdrażniony i jednym haustem opróżnił podaną przez barmana koniakówkę. Gestem dłoni zamówił następną. Która to już? Ach tak, trzynasta.

– Uuu… gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że to moralny kacyk. No już, opowiedz cioci Wiktorii co cię trapi – drażniła się z nim, ani myśląc zostawić go w spokoju.

Michał popatrzył na nią i tylko bardziej się poirytował. Pasowała do jego dzisiejszego nastroju jak pięść do nosa. Cholerne uosobienie opanowanego profesjonalizmu. Siedziała obok niego, w idealnie dopasowanej czarnej spódnicy i jedwabnej, szmaragdowej bluzce. Zawsze się tak ubierała. Nie nachalnie i z klasą. W końcu przyłapał się na tym, że już od jakiegoś czasu wodzi wzrokiem od zgrabnych kostek, dalej wzdłuż łydek i wyżej. Lekko zmieszany uniósł wzrok na jej twarz. Patrzyła na niego z wyrazem rozbawienia, ale też z widoczną troską.

– Hej, co się stało? Ostatni raz widziałam cię w takim stanie chyba ze dwa wieki temu.

– Półtora. Pies mi wtedy zdechł – uśmiechnął się kwaśno. Ile ją już znał? Na samą myśl poczuł się staro. Ale, chociaż pracowała dla konkurencji, to jednak przez cały ten czas traktowali się z szacunkiem godnych siebie konkurentów. Można nawet powiedzieć, że do pewnego stopnia istniała między nim cienka nić mocno pokręconej przyjaźni.

– Chyba dałem ciała Wiki – powiedział wprost. W sumie, co mu szkodzi. A jeśli ktoś ma go zrozumieć, to tylko ona.

– I to zapewne nie raz – zadrwiła – no ale cóż, służba nie drużba i tak dalej…

– Mówię poważnie – odwzajemnił jej uśmiech, chociaż spojrzenie dalej miał chmurne – Chyba mięknę. Przestaję się nadawać do tej roboty.

– Ty? Przestań. Jesteś najbardziej podstępnym, przebiegłym i fałszywym skurczybykiem jakiego znam. I nie mówię tego tylko po to, żeby ci poprawić humor.

– Dzięki. Jak będę szukał nowej roboty, to wpadnę do ciebie po referencje.

– Powiedz w końcu co się stało, tak od początku. Ale zanim zaczniesz, zamówi mi gimleta.

Michał podjął, kiedy tylko barman postawił przed nią szklaneczkę.

– Pamiętasz sprawę Marczewskiej?

– Pamiętam. Gabriel zebrał od szefa spektakularny opierdol za jej zawalenie.

– Tak? Miło wiedzieć – po raz pierwszy tego dnia wyszczerzył zęby w szczerym uśmiechu – Możesz mu przekazać, że to nie było nic osobistego. – Dodał, z radością obserwując jak w udawanym oburzeniu przewraca swoimi szarozielonymi oczami. – Ale, wracając do tematu. Pod koniec tej cholernej wystawy, kiedy rozmawiałem z dziekanem o Marczewskiej, podeszła do mnie dziewczyna i przy wszystkich stanowczo ode mnie zażądała wysłania jej w to samo miejsce.

– No i co w tym takiego strasznego? – zapytała podnosząc na niego spojrzenie znad drinka – Od razu do zaklasyfikowania jako nieszkodliwa wariatka. Przecież potrafisz wychodzić z takich sytuacji.

– Owszem, masz rację i tak z resztą postąpiłem. Problem polega na tym, że ona wróciła.

– Problem? Tym lepiej chyba. Klientka sama ci się pchała, a ty marudzisz.

– Pozwolisz mi dokończyć? To, że jakoś mnie rozpoznała i wiedziała, czym się zajmuję, jak sama zauważyłaś, nie było aż tak wielkim kłopotem. Podobnie to, że sama się do mnie zgłosiła również nie było niczym nadzwyczajnym. Problem pojawił się w momencie, kiedy przyznała, że chodzi o wymianę, a to, jak sama wiesz…

– To już podpada pod moją działkę.

– No właśnie – powiedział i jednocześnie poczuł, jakby z jego ramion spadł wielki ciężar.

– Teraz rozumiem – powiedziała Wiktoria w zamyśleniu. – Takie wymiany, nie dość, że są niezwykle rzadkie, to jeszcze toczą się na o wiele wyższym szczeblu. Szefowie naszych szefów…

– Sama więc widzisz – westchnął Michał. – Najgorsze w tym wszystkim jest to, że pozwoliłem jej, aby opowiedziała mi, co ją skłoniło, do skontaktowania się ze mną. Opowiedziała mi swoją historię, a mnie…

– Poczułeś wątpliwości?

– Gorzej. Poczułem do niej sympatię. Przez jedną, krótką chwilę, dosłownie moment, zapragnąłem jej pomóc.

– Zwariowałeś?! Przecież mogą cię za to wykopać szybciej i dalej niż oboje możemy to sobie wyobrazić!

– Wiem. Stąd właśnie mój nienajlepszy humor.

– Ale co chcesz z tym dalej zrobić? Ja rozumiem, że w tej pracy każdy ma czasami wątpliwości. Nawet ja się czasami zastanawiam, czy wszyscy, z którymi współpracuję, są odpowiedni, ale koniec końców jesteśmy tylko posłańcami. Wykonujemy polecenia i, nie oszukujmy się, oboje jesteśmy w tym cholernie dobrzy.

– To dość cyniczne, nie uważasz?

– Cyniczne, ale prawdziwe. Dla nas liczy się tylko liczba udanych przejęć. To, co będzie dalej, to już nie nasz biznes.

– Naprawdę w to wierzysz? Ty?

– Muszę. Jeśli masz problem z tą dziewczyną, wyślij ją do Lucjana. Albo do mnie, jeśli ta absurdalna myśl o popełnieniu dobrego uczynku nadal się ciebie trzyma.

Popatrzył na jej piękną, jasną twarz, szarozielone oczy i delikatne, pełne usta pociągnięte szminką w odcieniu dojrzałej nektarynki. To była dobra rada. Racjonalna. A jednak poczuł lekki zawód. Może faktycznie jego czas już się skończył? Jeśli najprawdziwsza anielica podchodzi do wojny o dusze w tak racjonalny i wyrachowany sposób, jak do zwykłej transakcji biznesowej, to dokąd zmierza ten świat? Sięgnął do portfela, odliczył kilka banknotów i położył je na barze.

– Znajdziesz ją pod tym adresem – podał Wiktorii wizytówkę. – Ma na imię Laura.

Anielica ujęła kartonik swoimi smukłymi palcami, ale kiedy podniosła znad niego wzrok, Michała już nie było.

– Czort z duszą, kto by pomyślał – mruknęła do siebie.

Kiedy barman odwrócił się w stronę baru, nie było przy nim nikogo. Zebrał plik banknotów zastanawiając się, od kiedy właściwie podają w tym barze calvados.