Kontinuum

Rząd jarzeniówek oświetlał sterylnie czysty korytarz. Monotonną biel ścian zakłócały jedynie zielone strzałki wskazujące drogę ewakuacyjną i gaśnice ukryte we wnękach co kilkanaście metrów. Gumowe podeszwy butów Wonga lekko skrzypiały w zetknięciu z linoleum pokrywającym podłogę. Strasznie się pocił w uniformie, który kazali mu założyć. Ale cóż poradzić. Tam, gdzie się wybierał, obowiązywały właśnie takie stroje. A jego celem były chwalebne lata początków Chińskiej Republiki Ludowej.

Pięć lat temu Anton Panow opublikował swoją pracę o nechelach, dziwnie zachowujących się cząsteczkach, przez przypadek odkrytych w CERN-ie. Za pośrednictwem pseudonaukowych periodyków, do opinii publicznej dotarło jedno: podróże w czasie są możliwe. Wszyscy myśleli, że to przełomowe wydarzenie odbędzie się właśnie tam, w Genewie. Zresztą nie bezpodstawnie. Ilość pieniędzy, która spłynęła na te badanie mogłaby uratować budżet niejednego państwa. No cóż, jak zwykle nie doceniono Chińczyków i ich inżynierów.

Wong nie był fizykiem i szczerze powiedziawszy nie interesowały go szczegóły techniczne. Gdy już został wybrany próbował się zorientować, ale te wszystkie naukowe terminy tylko przyprawiały go o ból głowy. Najważniejsze, że działało. A dlaczego właśnie on spośród milionów Chińczyków? Proste – był wnukiem Mao Zedonga. Kto miałby się lepiej dogadać niż rodzina?

Zadanie nie należało do najłatwiejszych. Miał przekonać Mao, że przybył z przyszłości i przekazać mu niemałą książeczkę – opis skutków decyzji, które wódz miał dopiero podjąć. Zwłaszcza tych mniej udanych. Oraz kilka faktów, wynalazków i innych drobiazgów mających zapewnić Chinom pozycję światowego lidera już w dwudziestym wieku. Plan idealny. Jednakże, władze jednego nie przewidziały. Wong z całego serca nienawidził swojego dziadka.

***

Przecisnął się przez wąski właz kapsuły, która miała go zabrać w przeszłość. Była nieduża. W zasadzie fotel i mała skrzyneczka z rzeczami, które miał przekazać wodzowi szczelnie wypełniały ten metaliczny sześcian. Usadowił się wygodnie – o ile w ogóle jest to możliwe w czymś takim – i zamknął oczy. Machinalnie, po raz niewiadomo już który, sprawdził czy zza paska nie wysunęło się malutkie ostrze.

– W dupie z kontinuum – mruknął pod nosem i uśmiechnął się samymi kącikami ust. To się Mao zdziwi.

Usłyszał, że na zewnątrz rozpoczęło się odliczanie. Trzy, dwa, jeden… poczuł lekkie szarpnięcie. I nic więcej. Powiedziano mu, że właśnie tak to będzie wyglądać, ale mimo wszystko spodziewał się czegoś innego. Czegoś bardziej, hmm… fantastycznego.

***

Stał przed nim, tym starym skurwielem, który podrzucił matkę Wonga jakimś wieśniakom. Ten sam pętak, przez którego w przyszłości (a raczej przeszłości, poprawił się w myślach) zginą miliony ludzi. Dureń każący przetapiać klamki. Stał tam z twarzą niewyrażającą żadnych emocji.

Wong podszedł spokojnie. Ukłonił się. Gdy jego głowa była wciąż pochylona, błyskawicznie wyszarpnął zza paska ostrze. Zaciskając je silnie między kciukiem i palcem wskazującym, zamachnął się celując w drgające gardło Mao. Gdy ostrze było już o milimetry od pokrytej plamami wątrobowymi skóry, Wonga oślepił błysk. Poczuł jak upada.

***

Gdy się ocknął, ręce miał skrępowane za sobą. Mocne białe światło padało prosto na jego twarz. Dojrzał jedynie dwie zamazane sylwetki.

– Witaj Wong. – powiedział ten z lewej, był zachrypnięty, co w połączeniu z dość wysoką barwą głosu dawało komiczny efekt.

– Chyba musimy sobie wyjaśnić parę rzeczy – dodał ten drugi z uderzająco kontrastującym basem, którego nie powstydziłby się dzwon w największej z katedr.

– Widzisz, Wong. To jest Pan Czas. – wskazał ręką na swojego towarzysza. Wong dalej nie był w stanie dojrzeć twarzy, a nawet tego, jak są ubrani.

– A to Pan Przestrzeń. – wskazał Pan Czas lustrzanym gestem.

– Jesteśmy partnerami.

– Dokładnie. Razem stanowimy duet.

– A w niektórych kręgach mówią na nas Panowie Kontinuum.

– Pilnujemy, żeby rzeczy były takie, a nie inne.

– I żeby nikt niczego nie zakłócał.

– A już w szczególności, żeby nie miał nas w dupie.

Wong tylko mrugał osłupiały, gdy zalewał go potok słów. To jakiś pierdolony żart?

– I co my teraz mamy z tobą zrobić, Wong? – powiedział Pan Czas.

– To co zwykle robimy w takich przypadkach, to co zwykle. – odpowiedział za Wonga Pan Przestrzeń. Chińczyk nie zobaczył tego, ale czuł, że duet się uśmiecha. I to szeroko.

Zbliżyli się. Pan Czas przyłożył lewą rękę do głowy Wonga. Pan Przestrzeń przyłożył prawą.

– No to na trzy – powiedzieli jednocześnie.

– Raz, dwa i trzy! – Na radośnie brzmiące „trzy" szarpnęli głową Wonga. Głuche pęknięcie było ostatnią rzeczą, jaką usłyszał.