Ex nihilo cz. 2

Próbowałem aż do 22-giej dodzwonić się do Mikulskiego, ale odzywała się tylko skrzynka głosowa. Wysłałem więc SMS-a do szefowej, że źle się czuję i nie zjawię się rano w pracy. Pewnie, gdybym był zatrudniony w firmie komercyjnej, już dawno wylądowałbym na zielonej trawce po tylu zwolnieniach na wizyty lekarskie i badania. Można jednak liczyć na większą wyrozumiałość pracodawcy, gdy się pełni rolę komputerowego pogotowia ratunkowego reanimującego kolejne starocie w oddziale ZUS.

Paczka kebabowego Knorra zalanego wrzątkiem załatwiła problem ssania w żołądku. Odpaliłem kompa. W kilka chwil wiedziałem już, że nie da się chałupniczo stwierdzić, czy kamień w pierścionku tylko wygląda na rubin, czy też jest nim w rzeczywistości. Oprawa wyglądała na dość zabytkową, ale nie byłem w stanie oszacować, z jakiego metalu wykonana. Brak sygnatury stopu i mennicy, po wewnętrznej stronie krążka dostrzegłem jedynie delikatny symbol trzech przekreślonych kółek. Czeka mnie poranna wizyta u porządnego jubilera. Może u antykawriusza.

Googlałem dalej namiętnie, próbując wpisywać hasła „kaszel", „wypluwanie", „pierścionek" w przeróżnej konfiguracji z innym słowami. Nic z tego. Próbowałem to samo po angielsku – cały czas kicha. Na dużej części stron byłem już wcześniej, kiedy starałem się sam zdiagnozować w trakcie dotychczasowej peregrynacji po lekarzach. Odnosiły się do potencjalnych przyczyn mokrego kaszlu i jeśli traktowały o odkrztuszaniu – to wyłącznie wydzielin ciała. Tak długo, jak tylko mogłem, unikałem dopisywania do stałego zestawu wyrazów haseł „zakonnik", dominikanin" czy „ksiądz".

Zerknąłem na zegar u dołu ekranu po pobieżnym przejrzeniu porad związanych z noszeniem biżuterii w termalnym stanie raka płuc. Wpół do drugiej. Poszedłem do lodówki. Syknęła puszka „Żywca" i syciłem się zimną goryczką spływającą do żołądka. Zimny lub gorący napój wywoływał zawsze atak kaszlu w trakcie picia, ale tym razem mogłem dokończyć piwo bez przeszkód. Uświadomiłem sobie, że od czasu wyplucia pierścionka nawet nie chrząknąłem. Przepadło ciągłe wrażenie, że coś muska papierem ściernym struny głosowe albo że wpycha gryzący gaz do oskrzeli.

Hmmmm… Przyczyny psychosomatyczne. Popatrzyłem na biżuterię leżącą przy kompie. Nie wyglądała na wytwór mojej psyche.

Odetchnąłem głębiej i powoli wciskałem klawisze laptopa. „wypluwanie przedmiotów", „ksiądz". Odetchnąłem jeszcze raz. Kaszel nadal nie nadchodził. Enter.

Chyba nawet nie musiałem sprawdzać co wyskoczy w oknie wyszukiwarki. Szukasz oszołomstwa – znajdziesz oszołomstwo. Przewinąłem stronę, zerkając tylko na nazwy publikacji, źródło i kilkuzdaniowy wyjątek zawierający słowa kluczowe. Odnośniki kierowały do serwisów www.egzorcysta.org, www.exorcismus.org, www.egzorcyzmy.katolik.pl, www.opoka.org.pl, www.marcinkozyra.salezjanie.pl, www.katecheza.kapucyni.krakow.pl. Znalazłem też wśród pierwszych wyników wyszukiwania felieton o upadku moralności z prawicowego portalu salon24.pl i dyskusja o wypluwaniu gwoździ na kawie filmu „Rytuał" na filmweb.pl. Do kompletu miałem jeszcze reportaż w feministycznej sekcji gazeta.pl, traktujący o opresyjności kościoła wobec kobiet posądzanych o konszachty z diabłem.

Zamknąłem firefoxa bez klikania na którykolwiek z artykułów, bo naturalnym krokiem dalej byłoby wyszukanie nazwiska ojca Walczaka z hasłem „egzorcyzmy". Na dzisiaj wystarczy metafizycznego „czary-mary".

Szedłem spać z mocnym postanowieniem, że rankiem nie zrobię niczego nieracjonalnego. Telefon do Mikulskiego powinien wyjaśnić sytuację. Można przecież wyjaśnić aferę z pierścionkiem inaczej, niż ingerencją siły nieczystej. Na pewno zdarzył się już kiedyś na świecie podobny przypadek medyczny. Może kiedyś po pijaku połknąłem pierścionek przyznanej pogodnie panny i utkwił wewnątrz organizmu, wywołując uporczywy kaszel.

Obróciłem się na drugi bok, naciągając kołdrę po samą szyję. Wiedziałem, jak słaba to teoria. Jeszcze nigdy nie zerwał mi się film po alkoholu. Wszystko pamiętam po libacji, nawet najbardziej morderczej. Poza tym każda kobieta zrobiłaby karczemną awanturę po połknięciu nawet plastikowej biżuterii, a co dopiero takiego precjozum. Odpływałem w sen z absurdalną myślą, że jeśli cały czas miałem pierścionek w sobie – to podczas tych wszystkich dotychczasowych naświetleń, powinien on świecić na ekranach USG i tomografów jak mały Czernobyl.