Bezsilność (szort)

Nie wiedział jak się nazywa. Ostatnim co pamiętał sprzed utraty przytomności była msza z okazji święta zmarłych na Powązkach. Z każdą sekundą coraz więcej wspomnień wyłaniało się z zamglonych odmętów jego umysłu. Burza. Pojawiła się z nikąd, na jeszcze chwilę wcześniej czystym niebie. Potem była błyskawica. Uderzyła w ziemię gdzieś w środku cmentarza. I wtedy się zaczęło. Nadal nie mógł w to uwierzyć, przecież takie rzeczy dzieją się tylko w filmach! W oddali uderzały kolejne pioruny, a z ziemi wygrzebywały się trupy. Uciekający w panice ludzie stratowali go, a kiedy próbował się podnieść jedna z bestii doskoczyła do niego i rozszarpała gardło.

Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że zamiast leżeć na jednej z cmentarnych alejek z rozszarpanym gardłemi, idzie jakże dobrze znaną mu aleją Solidarności. Przeraził się, gdy zorientował się, że nie ma władzy nad ciałem. Nie Jego nogi kroczyły powoli środkiem ulicy, podczas gdy Nie Jego gardło wydawało przeraźliwy charkot. Nie Swoimi oczami widział uciekających w popłochu ludzi, a do Nie Jego uszu dobiegał ich krzyk. Obok niego kroczyli inni martwi. Z coraz mniejszym zapałem próbował zawrócić i pójść do domu, mimo, że już nie pamiętał gdzie on jest. Był bezsilny.

Nagle ujrzał znajomą twarz i zarejestrował głos, który słyszał już setki razy lecz nie pamiętał gdzie.

– Paweł, błagam cię, to ja Patry… – załkała kobieta.

-No tak nazywam się Paweł – pomyślał kiedy Jego zęby rozszarpywały ofierze gardło.