Oświecenie

 

Nozdrza wdychają niepożądany zapach świeżych trupów. Połamane kości, zdają się być całe pogruchotane. Ręce kąpią się w lepkiej kałuży, która pachnie jak krew, a gdzieś w oddali wciąż słychać słabe pokasływanie ludzi, by po chwili nie słyszeć już nic.

 

 

Kładę się na podłodze. Ślina pieni się w moich ustach, a policzki pieką mnie z całych sił. Muszę na moment ścisnąć ręce w pięści, lecz sekundę później zaczynam łkać chowając w nich głowę.

 

 

Hamuję nerwy, gdy nagle słyszę jakieś kroki. Prawie tracę świadomość, kiedy jeden z zamaszystych kopniaków trafia w moją głowę. Czuję irytację przechodzącego, który pastwi się nad moim ciałem. Jestem pewny tylko jednego – gdzieś mnie przenoszą.

 

***

 

– Wstań – odpowiada neutralnym tonem Głos.

 

 

Jeśli którakolwiek część mojego ciała nie potrafiła się wcześniej poruszyć, to teraz czułem się jak nowo narodzony. Prócz wyśmienitego nastroju, który towarzyszył mi, gdy ogrywałem własną żonę w pokera i kazałem jej rozbierać się za karę – teraz czułem żal do samego siebie, pewnego rodzaju niechęć oraz niezrozumienie.

 

 

– Wstań mówię – ponagla mnie tym razem zniecierpliwiony już czekaniem.

 

 

– Czy ja…

 

 

– Nie, jedynie straciłeś świadomość – szybko udziela mi odpowiedzi nieznajomy.

 

 

– Co mi się stało? – rozbrzmiewa mój przyciszony głos, a włosy jeżą się na karku.

 

 

– Przeżyłeś, ale nikt o tym nie ma zielonego pojęcia. Dobrze sie czujesz?

 

 

– Czemu miałoby być inaczej? – pytam z nutką irytacji w głosie i łapię się za ogoloną głowę.

 

 

– Hmm.. pomyślmy. Może dlatego, że przede wszystkim leżysz w kanalizacjach goły, wokół ciebie sterczą trupy, a całość przypomina zbiorową mogiłę? – rzuca Głos głośno w przestrzeń.

 

 

Wzdryguję się i siadam lecz nie mogę dostrzec najmniejszego szczegółu. Może oślepłem.

 

 

– Idź przed siebie – rozkazał.

 

 

– Przecież nic nie widzę – warczę, przy czym jak na złość uderzam głową w coś metalowego.

 

 

– Idź – powtarza spokojnie ignorując moją wypowiedź.

 

 

Moja dezorientacja i brak znajomości współrzędnych denerwują mnie nie mniej, niż fakt, że depczę co jakiś czas po czymś miękkim, co zdaje się wypluwać z siebie powietrze.

 

 

– Stój – krzyczy Głos.

 

 

– Może jeszcze waruj? – odcinam się, ale natychmiasto milczę w obliczu nieznanej mi sytuacji, w której się znajduję.

 

 

– Uklęknij powoli, powoli …

 

 

Próbuję wykrzesać z siebie siły i czuję znów coś miękkiego, długie włókna zdają się być włosami, dotykam poniższych części i rozpoznaję otwartą buzię z naddatkiem czegoś, co zdawało się być szczurem. Odskakuję jak oparzony.

 

 

– Nie martw się, nie po jednym deptałeś – prychnął Głos jakby z wyraźną oznaką znieczulicy.

 

 

– Nie dręczy Cię pewnie ten wyraźny widok, którego mi brak – odcinam się poraz kolejny.

 

 

– Noo… a teraz do góry – znów ignoruje mnie, a ja jak marionetka łapię za metalowe pręty, które prowadzą mnie do góry, niczym drabina. Zbliżając się do punktu wyjścia, czuję słaby wiaterek powiewujący na mojej twarzy.

 

 

– Do góry – znów potwierdza słabnący Głos, a ja wyskakuję na świeże powietrze z kanałów.

 

***

 

– Nadal nic nie widzę – waham się i idę przed siebie.

 

 

– I nic nie zobaczysz – stwierdza sucho nieznajomy.

 

 

– Do czego jestem ci potrzebny? – przechodzę do rzeczy, ale mój głos wyraźnie mi drży, przypominając bardziej dziecięce łkanie.

 

 

– Wkrótce zobaczysz.

 

 

Idę, a gdy po jakimś czasie potykam się o stopień, zaczynam iść w górę dopóki znów nie czuję prostego gruntu pod nogami. Mój błędnik zaczyna wariować, ale umysł pozostaje czujny.

 

 

– Stój! – znów rozkazał.

 

 

– Na co się natknąłem? – pytam zdezorientowany.

 

 

– Wymacaj sobie przejście do stołu.

 

 

Tym razem posłusznie wykonuję polocenie. Po drodze chwytam za szczypce, coś na kształt próbowki, zaś potem małą główkę.

 

 

– Martwe zawiniątko – szepczę i mam ochotę znów się rozpłakać. Moje odgłosy westchnień nad ciałem zdawały się dłużyć godzinami.

 

 

– Dlaczego mi to pokazujesz – mówię zaciskając zęby z całych sił. – Czego chcesz ode mnie?

 

 

– To tylko kawałek tego, co wiesz lub zdaje ci się, że masz pojęcie.

 

 

Drżę, ale nie odpowiadam. Zostawiam wszystko i uciekam waląc głową co jakiś czas o ścianę i tracąc orientację. Kiedy udaje mi się wydostać za róg budynku, łapię się za brzuch i wymiotuję w potwornych boleściach.

 

 

– Co ty … uhh … – nie kończę, znów wymiotuję.

 

 

– Jaa? Jedynie pokazuję ci namiastkę wrogości w dawce, jaką sami sobie zadajecie.

 

 

***

 

 

Kiedy w końcu udaje mi się stanąć na nogi rozglądam się, zupełnie jakbym miał coś ujrzeć. Nie zauważam jednak nic. Wciąż jestem ślepy.

 

Nagły szelest wyostrza mój słuch. Zdawało mi się, że w wietrze, który porywa mój umysł do tańca słyszę odgłosy umierania. Idę w tym kierunku, ale nie odmawiam sobie ciągłego przełykania śliny ze strachu. Kiedy napataczam się na ciało klękam i biorę je w ręce, a te odzywa się w moją stronę.

 

 

– Niemiec? – pyta sapiący ze zmęczenia głos, a ja odruchowo kręcę głową, choć nie mam zielonego pojęcia, o co chodzi.

 

 

– Dobrze … synu … w zbiorowej mogile na pewno znajdzie się dla mnie miejsce. Pomożesz?

 

 

– Niech mi pan da jeden powód, dla którego miałbym pana zakopywać – cedzę słowa, dopóki moje ręce nie dotykają głębokiej rany, z której wylatują wnętrzności. Do oczu napływają mi łzy.

 

 

– Jestem, jakby to ująć… – waha się – nie ten sam. Proszę abyś odniósł mnie tam, gdzie teraz moje miejsce.

 

 

Wstaję bez choćby nawet jednego słowa, a nieznany mężczyzna kieruje mną. Układam go na miękkim podłożu, które zdaje się być ciałem. Słyszę szamotanie się biednej osoby, walki z samym sobą… i śmierć.

 

 

Płaczę.

 

***

 

 

Nozdrza wdychają niepożądany zapach świeżych trupów. Połamane kości, zdają się być całe pogruchotane. Ręce kąpią się lepkiej kałuży, która pachnie jak krew, a gdzieś w oddali wciąż słychać słabe pokasływanie ludzi, by po chwili nie słyszeć już nic.

 

 

Hamuję nerwy, gdy nagłe świato rozjaśnia ciemne pomieszczenie.

 

 

– Hox? HOX! Błagam cię. Oddychaj. – ktoś przykłada mi wielką łapę do czoła i otwieram oczy.

 

 

– Czy ja…

 

– Nie, jedynie straciłeś świadomość – szybko udziela mi odpowiedzi mój przyrodni brat Sierski.

 

 

Znów byłem sobą! Byłem Kraksem. Miałem cztery pary oczu, wszystkie widziały. Ostre kły były gotowe do ataku. Umięśnione cztery ręce zaopatrzone w broń palną. Miałem trzy metry i nie czołgałem się po podłodze, jak niewidomy.

 

 

– Co mi się stało? – rozbrzmiewa mój przyciszony głos, a włosy jeżą się na karku.

 

 

– Siły lotnicze z naszej planety wyruszyły na misję pokojowej na Ziemię. Zastaliśmy tu pobojowisko… – waha się, jakby sprawdzał, czy coś pamiętam – wszyscy wybili się prawie w pień. Obce nacje zaczęły dusić się nawzajem gazem. Naszym naukowcom udało się wyczytać, że jedna nazywa się Polska, a druga Niemcy.

 

 

– Która bardziej ucierpiała? – pytam łapiąc się za głowę.

 

 

– Hmm.. według danych to Polska została zaduszona… Wypadłeś z samolotu w sam środek wielkiego komina. Przyszliśmy za późno, kiedy weszliśmy do środka, wszyscy prócz Ciebie leżeli trupem. Wszyscy…. – znów się waha.

 

 

– Tyle tu…

 

– Okrucieństwa, bezsensownej męki? Wiem. – przerywam mu, a ten kiwa głową ze zrozumieniem.

 

 

– Mówisz, jakbyś sam to przeżył – prychnął.

 

 

Wstaję bez słowa. Nastawiam sobie nadgarstek, który trzaska jak łamany. Już się odwracam, żeby odejść, gdy nagle głos brata znów odzywa się, tylko trochę ściszony.

 

 

– Oświęcim.

 

 

– Słucham? – pytam zdezorientowany.

 

 

– To miejsce nazywało się Oświęcim – wzdycha i wchodzi na pokład samolotu zostawiając mnie z myślami sam na sam.