Kostuch - część druga

Kostuch – część pierwsza

 

 

Kostuch wkroczył do miasta.

Zgnilizna tocząca całe Królestwo nie ominęła Eksezis. Ulice tonęły w odpadkach, a smród momentalnie przenikał ubranie i zdawał się osiadać na skórze jak lepka, niewidzialna maź. Nad brukiem pochylały się gęsto upchane brzydkie budynki, w większości zaniedbane, smętne i nijakie.

Tłumy przelewały się ulicami, zupełnie nie zważając na wszechobecny syf – z przyzwyczajenia lub rezygnacji, a zapewne z obu tych powodów po trosze. Na Kostucha mało kto zwracał uwagę. Biały ślepiec nie wzbudzał większego zainteresowania.

Brnął przez ciżbę, odpychając co jakiś czas tarasujących drogę przechodniów. Łypali na niego spode łba, rzucali zwyczajową wiązankę przekleństw i wracali do swoich spraw.

W pewnej chwili zobaczył siedzącego na rogu felthivskiego żebraka. Wychudzony mężczyzna o skórze szarej jak kamień wyciągał błagalnie ręce w stronę mijających go ludzi. Wodniste, pozbawione źrenic oczy koloru ochry bezskutecznie starały się podchwycić czyjekolwiek spojrzenie. Żałosny, nieudolny zaklinacz emocji. Popsuty jeszcze bardziej niż wszyscy dokoła.

Kostuch minął go bez słowa.

U straganiarza uzyskał informacje, jak trafić do gospody „Pęknięte Zwierciadło". Odnalazł ją po półgodzinnych poszukiwaniach. Nienawidził zgiełku dużych miast. Nieustanny jazgot przyprawiał go o ból głowy i wprawiał w paskudny nastrój.

Nad wszystkim górowała posępna sylwetka zamku, rzucająca cień na okoliczne budynki. Jego władcy – Lustrzana Rada, odcisnęli widoczne piętno na Eksezis. Idąc ulicami, nie dało się nie zauważyć mackowatych zdobień frontonów, a na każdym rogu sprzedawano wszelkiej maści przedmioty zdobione lustrzanymi szkiełkami.

We wnętrzu gospody Kostucha powitał przyjemny półmrok. Przy stołach siedziało niewielu gości, ale już same stroje i obecność osobistej straży świadczyły, że należą do zamożniejszej części społeczeństwa.

Podszedł do baru. Za ladą stał potężnie zbudowany gaianin, całkiem bezwłosy, jak wszyscy z jego rasy.

– Czym mogę służyć? – spytał.

Kostuch rzucił na blat monetę z wtopionym kryształem pośrodku.

– Czeka na mnie pokój. Jestem gościem Rady.

– Oczywiście. Oczekiwaliśmy pańskiego przybycia, panie Kostuchu. Wszystko zostało przygotowane. Zaraz wyślę gońca do zamku.

– Świetnie.

– Zapewne zechce się pan odświeżyć po podróży. Zaraz każę przygotować kąpiel z surri, a potem ktoś przyniesie posiłek. Mamy specjalną szynkę przyrządzoną w sposób tradycyjny, według nocnej receptury. Powinna panu odpowiadać. Niestety ostatnie deszcze wysiekły całą hodowlę kwiatów illi, więc do picia proponuję tylko piwo lub wino.

– Wystarczy woda. Jesteś cholernie dobrze poinformowany jak na zwykłego oberżystę.

Gaianin wzruszył ramionami, nie przejął się zawoalowaną groźbą. Sprawiał wrażenie osoby, która wiele już w życiu widziała.

– Taka praca – odparł. – Nazywam się Gortan Drus. Gdyby pan czegoś potrzebował, proszę się do mnie zwrócić.

Klasnął głośno w dłonie. Z zaplecza przybiegła młodziutka ulotnica.

– To Silke. Dotrzyma panu towarzystwa.

– Zawsze tak rozpieszczacie gości?

– Tylko tych specjalnych.

Kostuch nie skomentował.

– Prowadź – zwrócił się do dziewczyny.

Zaprowadziła go na drugie piętro. Pokój okazał się czysty i przestronny. Trójka krzepkich służących przytachała po chwili sporych rozmiarów wannę. W niedługim czasie napełnili ją gorącą wodą, a na koniec wsypali miarkę proszku surri. Gdy woda zabarwiała się na czerwono, Kostuch odłożył kershi na łóżko i rozebrał się do naga. Pozostawił tylko opaskę na oczy.

Zanurzył się z westchnieniem ulgi.

Silke przez cały czas siedziała na taborecie pod ścianą i obserwowała poczynania białoskórego. Pomimo młodego wieku miała już do czynienia z wieloma klientami, ale nie potrafiła stwierdzić, do jakiej rasy należy małomówny ślepiec.

– Rozbieraj się – polecił.

Uśmiechnęła się. Dziwny czy nie, ale taki sam jak reszta facetów. Sukienka opadła na podłogę. Dziewczyna przeciągnęła się zmysłowo, przesuwając dłońmi po nagim ciele, ale zorientowała się, że przecież nie mógł tego widzieć.

– A teraz tańcz.

Kolejne polecenie wydało jej się dziwne, jednak nie oponowała. Robiła już znacznie gorsze rzeczy.

Silke była śliczna. Miała ciało stworzone do miłości i doskonale zdawała sobie sprawę z wpływu, jaki wywierała na mężczyzn. Ruchy, z początku powolne, stawały się coraz szybsze. Alabastrowa skóra pokryła się potem. Dziewczyna wyginała się wdzięcznie, pieszcząc przy tym stwardniałe sutki, dotykając szyi, piersi, pośladków oraz przesuwając palcami po mokrej cipce. Zajęczała cichutko z rozkoszy.

Kostuch nie był jednak zadowolony. Na jego twarzy odmalowało się zniecierpliwienie, a potem irytacja.

– Źle – mruknął. – Beznadziejnie.

– Nie rozumiem. Co robię nie tak? – spytała zaskoczona i nieco urażona ulotnica. Coś takiego jeszcze nigdy się nie zdarzyło. – Pozwól mi do siebie dołączyć, a zaznasz niezapomnianych przyjemności. Śmiało, powiedz, na co masz ochotę? – zamruczała, przesuwając dłoń wzdłuż wanny, aż dotknęła ramienia mężczyzny.

Niewiele brakowało, żeby natychmiast jej nie cofnęła. Wyczuła, że zamiast pożądania wzbiera w nim niezrozumiała wściekłość.

– Wydaje ci się, że jesteś piękna? Masz dla mnie tyle samo wdzięku co kaleka karlica – wycedził. – Pytasz, na co mam ochotę? Chcę, żebyś się stała marzeniem. Chcę, żebyś weszła mi do głowy. Tak, jak bywało kiedyś, za miękkimi kotarami Domu Ulotnych Uciech, gdzie w półmroku fantazje stawały się rzeczywistością.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, złapał ją za włosy i podniósł nad podłogę. Zawyła z bólu. Był przerażająco szybki.

– Co robisz? Puszczaj!

– Czekam.

– Nie wiem, o czym mówisz! Przysięgam! – rozpłakała się. – Błagam, wyrwiesz mi wszystkie włosy!

– Włosy! – prychnął. – Jesteś ulotnicą, głupia dziwko! Zrodzoną z powietrza. Ciebie nie można złapać za włosy! No już, uwolnij się! Zmień te srebrne strąki w mgłę! Użyj nede!

– Oszalałeś! Nawdychałeś się Oparów, świrze! Puszczaj! Na pomoc!

Pokręcił głową.

– Kaleka. Same kaleki, wszędzie kaleki. Wynoś się!

Przeniósł ją przez pokój i nagą wyrzucił na korytarz. Grzmotnęła o przeciwległą ścianę i znieruchomiała.

Wrócił do wanny. Służący zostawili resztę surri w woreczku na podłodze. Wsypał wszystko. Odpowiednia dawka proszku przyjemnie paliła skórę, nie przekraczając jednak granicy bólu. Zwiększona niosła ze sobą tylko cierpienie.

Ból był dobry. Ból pozwalał oczyścić myśli.

W tej chwili Kostuch potrzebował bardzo dużo bólu. Czasami wspomnienia mieszały mu się jak szkiełka w kalejdoskopie. Bywały chwile, gdy dwa życia nakładały się na siebie, kleszczyły i nie chciały rozejść.

Zanurzył głowę.

Świat zniknął, została tylko agonia. Palce zacisnęły się na bokach wanny z taką siłą, że aż wygięły metal.

Mijały sekundy, a każda trwała wieczność.

Raz, dwa, trzy, cztery…

Tu i teraz. Tu i teraz. Tu i teraz.

Tu i teraz – Eksezis.

Wrócił do siebie.

 

Następnego dnia w południe po Kostucha przyjechał powóz, mający zawieźć go na spotkanie z Lustrzaną Radą.

Kiedy zszedł do głównej sali, Gortan zapewnił go, że ulotnica zostanie surowo ukarana za swoją nieudolność. Słowem nie wspomniał o odniesionych przez dziewczynę obrażeniach. Zaproponował za to, żeby gość sam wymierzył stosowną karę.

– Ogólcie jej głowę – odparł Kostuch i wyszedł.

Do zamku dojechali szybko i bez problemów. Im bliżej murów byli, tym ulice bardziej pustoszały. Gdy dotarli do bramy, musieli się zatrzymać. Masywna krata dopiero po kilku minutach oczekiwania podniosła się z upiornym zgrzytem.

Powóz zatrzymał się pośrodku zamkowego dziedzińca.

Kiedy Kostuch wysiadł, zauważył kilkanaście istot połączonych grubymi łańcuchami ze ścianą. Kolejni zmodyfikowani strażnicy. Pokrzywione, asymetryczne zwały mięśni i kolców. Parę łbów uniosło się na widok przybyłych, ale nie wyczuwając zagrożenia bestie zaraz straciły zainteresowanie.

Białoskórego powitał mężczyzna w średnim wieku, który przedstawił się jako Damien Mortis. Zarządca zamku.

– Proszę za mną – oświadczył.

Poprowadził gościa do wnętrza budowli. Szli dosyć długo, korytarze wiły się i rozgałęziały w przedziwny, z pozoru pozbawiony logiki sposób. W mijanych pomieszczeniach z rzadka migały sylwetki służących, odzianych w czarno-srebrną liberię. Poruszali się w osobliwy sposób. Gdy jeden wypadł z bocznego przejścia i o mało co nie wpadł na idących, zagadka się wyjaśniła. Wygięty pysk, kawał metalu wystający z przygarbionych pleców, rozgorączkowane spojrzenie – charakterystyczne dla dotkniętych Oparami.

Tutejsi magowie musieli być kompletnie obłąkani, by prowadzić eksperymenty na tak szeroką skalę.

Nagle kamienny korytarz skończył się i weszli do zalanego światłem pomieszczenia. Lustra, wszędzie lustra.

– Tędy – powiedziało tysiąc Damienów i popłynęło po ścianach.

– Po co w zamku lustrzany labirynt? – spytał Kostuch.

– Dla obrony. Żeby dostać się do serca budowli, trzeba tędy przejść.

– Szkło to marna osłona.

Zarządca uśmiechnął się wyrozumiale.

– To nie jest zwykłe szkło.

Kostuch trzasnął pięścią w jedno ze zwierciadeł. Zadźwięczało i tyle. Nic, żadnej rysy. Roztarł obolałe knykcie, po czym dotknął opuszkami lustrzanej powierzchni. Od razu ją wyczuł – energię zamkniętą w materii. Bez wątpienia dzieło wymarłych nediańskich rzemieślników. Delikatna wibracja, szum przekładni i kół zębatych.

Dopiero teraz zauważył rowki w podłodze. Przesuwane ściany. Labirynt, który w każdej chwili mógł zmienić się w pułapkę bez wyjścia. Fakt wart zapamiętania.

– Moi panowie chcieliby najpierw przetestować twoje umiejętności, zanim zlecą ci zadanie. Czy to problem?

– Nie.

– Doskonale.

Labirynt skończył się równie niespodziewanie, jak się rozpoczął. Weszli do dużego kwadratowego i dość wysokiego pomieszczenia. Na wysokości czterech metrów znajdowały się galerie – w tej chwili puste.

Zarządca podszedł do drzwi po przeciwległej stronie komnaty i otworzył je. Do środka wkroczyły cztery zmodyfikowane bestie – tym razem przekształcone zwierzęta. Stalowe, nienaturalnie długie pazury zarysowały posadzkę, gdy potwory zaczęły zbliżać się do białoskórego. Bezrozumne ślepia zwęziły się, a z gardeł dobiegło ni to rzężenie ni to warkot.

– Poczekam za drzwiami, dopóki nie skończysz ty lub one.

– Przeżył ktoś kiedyś ten wasz test?

– Jeśli jesteś tym, za kogo się podajesz, powinieneś sobie poradzić. Mieliśmy ostatnio problem ze szpiegami. Sam rozumiesz – to powiedziawszy, zniknął. Szczęknął zamek.

– Zabić go! – zabrzmiał przytłumiony rozkaz.

Bestie rzuciły się do ataku.

Kostuch błyskawicznie zerwał z oczu opaskę, chwycił kershi i użył nede.

Ciemność eksplodowała i niczym fala rozlała się po pomieszczeniu. Wpełzła na ściany, pochłonęła pochodnie, pożarła potwory. Zapanował absolutny, nieprzenikniony mrok. Głęboki, lepki i duszny, jakby pochodzący z miejsca, które nawet nie zna pojęcia światła.

Rozdzieranie tkanek, kwik bólu, charkot, darcie metalu, chlupot i zgrzyty – pozostał jedynie świat odgłosów.

Wszystko trwało zaledwie parę minut. Nagle ciemności już nie było, płomienie zamigotały niepewnie i na powrót rozświetliły zbryzgane krwią, ropą i smarem pomieszczenie. Trupy walały się po całej komnacie – połamane, wybebeszone i częściowo rozczłonkowane, a pośrodku stał Kostuch, przesłaniający z powrotem oczy. Oddychał ciężko.

Rozległy się oklaski.

– Brawo. Wspaniałe przedstawienie – bezosobowy głos odbił się echem wśród ścian.

Spojrzał w górę. Na galerii zebrała się Rada w komplecie. Dziesięć postaci w jednakowych lustrzanych maskach. Sutkomacki wyrastające z nabrzmiałych piersi istot drżały z podniecenia.

Reteachowie. Cholerni reteachowie.

 

 

cdn.

 

 

 

Tomasz Zawada