Szarlataneria (szort)

Mistrz Gaverian, sekretarz Północnej Gildii Magów, wparował na zebranie Rady z obłąkanym wzrokiem i potarganą mlecznobiałą czupryną.

– To skandal, kolejny skandal! – krzyknął, unosząc w górę trzymany w prawej dłoni zwinięty pergamin. – Chyba jakiś złośliwy chochlik opętał naszego najjaśniejszego władcę! Idąc na wojnę z samozwańczym imperatorem Imzatu, król poprosił o magiczne wsparcie nie nas, ale Platynowe Bractwo z Mithos.

– Zzznowu? – westchnął czarnoksiężnik Flumbrix, znany ze swej flegmatyczności.

– Czysty obłęd! – odezwał się mistrz Vigrys, przewodniczący Rady Gildii. – Przecież oni pojęcia o prawdziwej magii nie mają. Uczeń trzeciego roku w naszej akademii umie więcej niż ichniejsi nauczyciele.

– Spójrzcie, co tu napisano! – Gaverian rozwinął pergamin na blacie dębowego stołu. – Cytuję: królowi bardzo spodobało się hasło "by wrogowi zadać bóle, poślij mu ogniste kule!". To już nawet nie jest żenujące. To jest… no brak mi słów.

– I jeszcze te "ogniste kule", normalnie jak w bajce dla dzieci! – załamał ręce czarownik Dromes. – Przecież to unipolarny pyroklazm sferyczny, a nie żaden ogień. Ogień to ja mam w kominku.

– Musimy coś z tym zrobić – mruknął Vigrys. – To wariactwo, żeby król chciał użyć przeciw twierdzom wroga jakiejś żałosnej Obsydianowej Pięści Thoruna, bo tak mu rekomenduje Platynowe Bractwo. Toż ten czar co najwyżej jajka w kurniku może potłuc. Przecież my potrafimy przywołać Submersyjny Alfa-Destabilizator Kinetyczny Czwartego Rzędu, nie raz skutecznie wykorzystywany do niszczenia najpotężniejszych fortyfikacji.

– Albo ten ich Sztorm Lodowego Błękitu… – syknął złośliwie Dromes. – To dobre dla schłodzenia deseru na piknik, a nie na wyprawę wojenną. Ja moim Koaksjalnym Inwerterem Entropii z Aktywną Termokompensacją mogę w pięć minut zamrozić spore jezioro.

Flumbrix powolnym ruchem odstawił na stół filiżankę po herbacie i chrząknął.

– Ppppanowie… – zaczął. – Już wcześniej mówiłem wam, że nasze kłopoty zaczęły się od momentu zatrudnienia przez Platynowe Bractwo tego szarlatana, którego my wyrzuciliśmy na zbity pysk, gdy próbował sprzedać nam swoje usługi.

– Cóż… – westchnął Vigrys. – Jeszcze wczoraj nie dawałem temu wiary, ale może masz rację, mistrzu Flumbrixie, może coś jest na rzeczy…

– Trudno uwierzyć, acz wiele na to wskazuje. – Gaverian podrapał się w głowę. – Pamiętam tego aroganckiego łobuza, nosił on bardzo dziwaczne imię. Jak to szło… Aha, już wiem! Ludzie zwali go Copywriterem…