Króliczki kontratakują,czyli międzygalaktyczny zakład krawiecki Piotra R.

Cóż może być piękniejszego, niż ciepły lipcowy wieczór? Piwo chłodzi spracowane dłonie, stos płyt piętrzy się na stole, dając niezbędne człowiekowi do szczęścia poczucie wolności wyboru, króliki siedzą cicho w wysprzątanej klatce i nawet wierzyciele nie mają ochoty trudzić się wykręcaniem mojego numeru.

Tak, to właśnie marzenia ostatniego w tym roku piątkowego popołudnia. Śniegowo-błotnistego, grudniowego popołudnia. Marzenia przerwane brutalnie przez dzwonek telefonu, który nie może wróżyć nic dobrego. Dlaczego bowiem akurat dziś mieliby przestać dzwonić komornicy i windykatorzy należności?

A jednak odebrałem i to już po trzecim dzwonku. Coś, zapewne przeczucie biznesmena, podpowiedziało mi, że tym razem to klient i to nie z reklamacją. Wprawdzie to samo przeczucie zawiodło mnie na mnóstwo sposobów jakieś dwa tysięcy razy, ale żadna seria nie trwa wiecznie. Rachunek prawdopodobieństwa był po mojej stronie.

– Piotextil, słucham? – przywitałem się, siląc się na beztroski, acz profesjonalny ton.

– Czy może pan być za pół godziny na rynku Bałuckim? – odpowiedziała aksamitnym głosem jakaś kobieta.

– To zależy, o co chodzi – powiedziałem ostrożnie, wyczuwając w głosie tajemniczej rozmówczyni mieszaninę łagodności i otwartości do negocjacji. Gdyby wierzyciele chcieli mnie zastraszyć, prościej byłoby chyba przyjechać do biura i tutaj mnie pobić albo zabrać fax i kopiarkę.

– To nie jest sprawa na telefon – odparła kobieta. – Musimy zobaczyć się osobiście. Będę na pana czekać koło sprzedawcy króliczków.

– Króliczków? – Nikt tak nie mówi, pomyślałem. Czyżby ktoś wynajął mafię z Ukrainy?

– Wie pan, króliczki. Takie małe, rude pieski. Muszę kończyć. – Wyłączyła się.

Cóż miałem robić? Wstałem zza biurka, rzuciłem ostatnie być może spojrzenie na biuro i, zgasiwszy światło, poszedłem do garażu. Jeśli korki nie okażą się większe, niż zwykle, miałem szansę za pół godziny zdążyć na rynek Bałucki na spotkanie z kobietą, która nie odróżnia psa od królika.

Miałem niejasne przeczucie, że nie jest to jej największy problem.

 

*

 

Gdzie ja znajdę sprzedawcę króliczków w tym tłumie, myślałem, przeciskając się wśród ogarniętej przedsylwestrowym szaleństwem ciżby. Zostało mi już tylko pięć minut do wyznaczonej pory, ale jeśli tajemniczej kobiecie zależało na spotkaniu, mogłem chyba liczyć studencki, czy może raczej kupiecki, kwadrans? Nie wiem czemu, ale wyobraziłem sobie, że będzie miała na sobie długie, srebrne futro i wysokie kozaki. Doktor Freud zapewne wytłumaczyłby mi, skąd wziął się ten obraz, dla mnie ważniejsze było jednak, że naprawdę nie wiedziałem, jak miałbym ją poznać. Co zrobię, jeśli okaże się, że sprzedawcę otacza tłum rozochoconych kobiet, każda gotowa pogłaskać króliczka, czyli małego rudego pieska?

Kiedy tak szedłem, wypatrując sprzedawcy króliczków, doszło mnie ciche, lecz świdrujące w uszach psykanie.

Przystanąłem i rozejrzałem się. Żadnej kobiety w srebrnym futrze, w ogóle żadnej kobiety. Sami chłopi w gumiakach, wszyscy zajęci pakowaniem towaru z powrotem na furgonetki i do miniaturowych magazynów w zamykanych na kłódki, prymitywnych budkach. Zawsze tak sobie wyobrażałem targ w Mongolii i przez chwilę poczułem się egzotycznie. Brak jakiegokolwiek wielbłąda nie pozwolił jednak ulec złudzeniu. Znajdowałem się w centralnej Polsce, w pięknym mieście Łodzi.

– Pst! – Powtórzył psyczący ktoś. Dźwięk dochodził wyraźnie tuż znad ziemi, z mojej prawej strony. Skierowałem tam spojrzenie i wtedy właśnie je ujrzałem.

Króliczki.

Były małe, rude i bardzo puszyste, z długimi, miękkimi uszami. „Króliczki" było słowem, które na ich widok samo się nasuwało, mimo ewidentnie psiej twarzy, przypominającej naraz bulteriera i mopsa, niezależnie od tego, jak bardzo niemożliwa taka kombinacja może się wydawać. Kłębiły się w wiklinowym koszyku wyłożonym kraciastym pledem. Musiało być ich kilkanaście.

Podszedłem bliżej. Sprzedawca drzemał, a rozchodzący się wokół intensywny aromat bimbru sugerował, że to nie po dniu spędzonym na ciężkiej pracy jest taki senny.

– Pst! Pst! Niech pan przykucnie!

Głos zdawał się dochodzić spod moich stóp. Jeśli psykała kobieta, która wcześniej do mnie dzwoniła, musiała się ukryć, za koszem lub, co gorsza, w nim. Sam się roześmiałem na tę myśl i kucnąłem, sięgając ręką pomiędzy króliczki, żeby rozgarnąć wijącą się masę i odszukać zagrzebanego w nich człowieka, najpewniej karlicę.

– Proszę się nie śmiać, tylko mnie kupić! Zaraz zamarznę! – ponaglił mnie głos, tym razem wyraźnie identyczny z tym, który pół godziny wcześniej brzmiał w mojej słuchawce.

– Nie może pani po prostu wyjść?! – zapytałem, rozzłoszczony nagle. Żarty nieodmiennie przestają mnie bawić, kiedy ktoś zmieniają się w ofertę kupna czegoś, czego zupełnie nie potrzebuję. Nawet jeśli to coś jest puchate. I zwłaszcza, jeśli ma sześć łap.

Sześć łap!

Z odrazą cofnąłem dłoń z takim impetem, aż straciłem równowagę i plasnąłem w gęste, śniegowe błoto zalegające rynek. Ten odgłos przebudził sprzedawcę, który otworzył nagle oczy, zadziwiająco trzeźwe i pełne łez. Obserwował mnie, jak gramolę się z powrotem do pozycji stojącej, otrzepując dżinsy z grud brudnego śniegu.

– Jeśli nikt ich nie kupi, będę musiał je utopić – wychrypiał. – Są jeszcze ślepe, nic nie poczują.

Nienawidzę szantażu emocjonalnego, muszę jednak przyznać, że to najlepszy sposób, aby skłonić mnie do zrobienia czegoś, na co nie mam najmniejszej ochoty. Wyobraziłem sobie zimną wodę z przerębla wtłaczaną w maleńkie płuca i gardło mi się ścisnęło.

– Ile? – spytałem zdławionym głosem i sięgnąłem do portfela.

– Tysiąc.

Na szczęście nie przełykałem akurat śliny, bo z pewnością bym się zadławił. Tysiąc złotych za króliczka?

– Niech będzie dziewięćset, skoro pan taki skąpy. – Handlarz musiał dostrzec oburzone zdziwienie na mojej twarzy. Z takim talentem do negocjacji nie miał szans na duży zarobek.

– Sto złotych maksymalnie – odparłem, próbując odpędzić wizję różowych jęzorków zwisających bezwładnie z małych pyszczków.

– Żaden z pana przyjaciel zwierząt. Reszta pójdzie do piachu – szczuł mnie sprzedawca.

Wtedy przypomniałem sobie sześć łap.

– Niech się pan cieszy, że nikt nie nasłał na pana sanepidu – warknąłem, próbując przybrać możliwie niemiły ton. – Te mutanty muszą być promieniotwórcze.

Stary wyprostował się nagle, naciągnął głębiej czapkę na oczy i rozejrzał się podejrzliwie.

– Dobra, niech będzie dycha i są pańskie – syknął. – Tylko szybko.

– Wszystkie? Mogę wziąć tego największego. Nie jestem producentem futer, tylko koszul.

– Bierz pan, resztę się spali.

Spali! Serce ścisnęło mi się na myśl o piszczących w płomieniach maleństwach.

– Niech będzie, biorę wszystkie – westchnąłem, zrezygnowany.

Wyjąłem z portfela dziesięć złotych i podałem rolnikowi.

Kupiłem kosz króliczków.

 

*

 

W domu przywitało mnie wściekłe tłuczenie królików o klatkę. Znowu zapomniałem dać im żarcia przed wyjściem do pracy! Zrobiło mi się strasznie głupio, ale chwilowo miałem ważniejsze problemy na głowie – cały bagażnik wijących się, puchatych i, co najgorsze, sześciołapych króliczków. Skoro już uratowałem zwierzaki od spalenia, utopienia i zakopania żywcem, musiałem się jakoś nimi zająć – czy to znajdując im właścicieli, czy przynajmniej odwożąc do schroniska. Do tej pory jednak musiałem całą czeredę zabrać z samochodu, zanim zasikają albo jeszcze solidniej zabrudzą cały bagażnik.

Zdjąłem kurtkę, nalałem sobie whisky i wypiłem, z wyrzutami sumienia, jak zwykłą pięćdziesiątkę taniej wódy. Trudno, nie miałem innego alkoholu, a na trzeźwo nie podejmowałem się zajmować sześcionogimi pieskami. I tak przeczuwałem, że będzie mnie to kosztowało kilka sesji u psychoterapeuty, próbowałem więc przynajmniej ograniczyć szkody. Powtórzyłem zabieg ochronny trzy czy cztery razy i odczekałem kilka minut, aż operacja „Króliczki" zaczęła wydawać mi się przepełniona sensem i swoistym, sytuacyjnym humorem, chociaż zapewne nie umiałbym nikogo przekonać, że było w niej coś śmiesznego. Najważniejsze, że przestałem bać się wrócić do garażu.

Tak po prawdzie, myślałem sobie, odliczając każdy z tuzina stopni wiodących do piwnicy, to sześcionogie pieski, o ile tylko nie są naprawdę jakimiś promieniotwórczymi mutantami z Czarnobyla, mogłyby postawić mnie wreszcie na nogi. Mógłbym sprzedać je do cyrku albo nawet otworzyć własne objazdowe panoptikum. Albo wylansować modę na takie dziwolągi wśród nowobogackich. Jeździć z wykładami po świecie. Wkładać kij w mrowisko biologom i innym takim mądralom.

Na razie jednak musiałem stawić czoła ponurej, sześcionogiej rzeczywistości. Byłem przy samochodzie.

Sięgnąłem klamki i bohatersko otworzyłem drzwi bagażnika.

W środku panowała podejrzana cisza. Żadnego popiskiwania czy skrobania. Coś było nie w porządku.

Nawet w mdłym świetle bagażnikowej lampki wyraźnie widać było, że koszyk wypełniają jakieś bulwy. Bardzo dorodne, olbrzymie wręcz, z bujną, wielką nacią. Serce podeszło mi do gardła. Jakim cudem stary mógł sprzedać mi skrzynkę jakiejś brukwi, wmawiając mi cały czas, że to króliczki, które inaczej będzie musiał spalić? I po co całe to targowanie? Dwadzieścia kilo zieleniny musiało chyba kosztować więcej niż dychę?

Nie mówiąc już o tym, że kobiety, która mnie zaprosiła, nie znalazłem.

– Co tu się, kurwa, wyprawia!? – krzyknąłem wściekły do pustych ścian.

W tej samej chwili kątem oka dostrzegłem ruch. W głębi bagażnika coś siedziało. Przez chwilę spodziewałem się czegoś małego i puszystego, z długimi uszami i pyszczkiem przypominającym skrzyżowanie bulteriera i mopsa.

Niestety, rzeczywistość nie okazała się aż tak łaskawa. Ujrzałem skuloną, ludzką postać. Opierała się o ścianę, obejmując kolana dłońmi.

Już chyba wolałbym brukiew.

– To pani do mnie dzwoniła? – zapytałem, jak gdyby to miało teraz jakieś większe znaczenie.

Zdawało mi się, że pokiwała głową. Próbowała też coś powiedzieć, ale szczęk zębów zagłuszył jej słowa. Musiała być przemarznięta do kości.

Obróciłem się na pięcie i ruszyłem na górę po szlafrok. O ile wzrok mnie nie mylił, kobieta była zupełnie naga.

Tylko gdzie podziały się króliczki?

 

*

 

Zrobiłem dwa duże kubki herbaty – do swojego dolewając dla poprawy zszarganych już zdrowo nerwów jeszcze trochę whisky – i czekałem w fotelu przed kominkiem, aż kobieta wyjdzie z łazienki. Kiedy ją tam prowadziłem pół godziny wcześniej, zdążyłem zauważyć, mimo okrywającego ją szlafroka, że jest przeraźliwie chuda i ma bardzo rzadkie, rudawe włosy. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Nic więcej o niej nie wiedziałem, nie licząc faktu, że przyjechała nago w budzie mojej furgonetki.

– Nie mamy niestety za dużo czasu – rozległo się tuż nad moją głową. – To dla mnie herbata? Dziękuję.

– Czasu na co? – zdziwiłem się, podrywając się na równe nogi.

Zupełnie nie słyszałem jej kroków, ani zamykanych drzwi do łazienki.

– Ścigają mnie detektywi imperium – szepnęła, rozglądając się podejrzliwie. – Ledwie ich zgubiłam w Nairobi, ale najpóźniej jutro tu będą.

– Imperium? – skojarzyło mi się to z Gwiezdnymi Wojnami i zachichotałem, nierozważnie. Nie wiedziałem przecież, czy dziewczyna nie jest agresywna. W końcu byłem z nią w domu sam na sam, co z tego, że wyglądała na delikatną kobietę? Mogła znać sztuki walki albo przemycić pistolet, taki miniaturowy.

– Tak, Imperium Północnego, które spycha nas, prawowitych właścicieli południowego kontynentu planety So'śdamllud na jego lodowe, niegościnne rubieże. Jest pan naszą ostatnią nadzieją, panie Piotrze! – krzyknęła z egzaltacją.

Zamarłem. Jaka znowu planeta Cośtam?

Przypomniał mi się artykuł w gazecie, którą przebrana za słup ogłoszeniowy dziewczyna wręczyła mi ostatnio na ulicy. Pisali tam o ludziach, odgrywających całymi miesiącami różne niestworzone historie o kosmitach albo wampirach, udając, że wszystko to dzieje się naprawdę – z przerwami wyłącznie na sen i pracę. Szyją kostiumy, biegają poprzebierani po mieście i podobno nawet dostają na to jakieś dotacje, z Ministerstwa Kultury czy może Zdrowia. Nazywali to…

– Gra miejska, prawda? – krzyknąłem z satysfakcją. – To właśnie taka gra, tak?

– To żadna gra, panie Piotrze. Niech pan mnie wreszcie posłucha. To bardzo poważna sprawa!

– Poważne sprawy poznaję po zamówieniu co najmniej tysiąca sztuk – odparłem trzeźwo, odzyskując w jednej chwili czujność. – Albo po podpisie sądu gospodarczego lub urzędu skarbowego.

– Chodzi o zamówienie na dwieście pięćdziesiąt tysięcy.

Aż się zachłysnąłem herbatą.

– Dwieście pięćdziesiąt tysięcy czego? – Spytałem, gdy tylko odzyskałem oddech.

– Mundurów żołnierskich – padła krótka, rzeczowa odpowiedź.

– Na kiedy? – Spytałem odruchowo.

– Na jutro.

– Słucham?! – parsknąłem. – W jeden dzień to ja mogę pani zrobić sweter na drutach. Mam tu niezbyt dużą szwalnię, nie kombinat odzieżowy!

– Konkretnie za dwadzieścia godzin – uściśliła, nie zrażona moimi drwinami. – Inaczej będzie za późno.

Brzmiała bardzo serio, nawet jak na wariatkę, która uważa, że pochodzi z Marsa. Zacząłem nawet szacować w pamięci, tak dla treningu, ile zaliczki potrzebowałbym, żeby spróbować uporać się z takim zadaniem.

Wtedy właśnie to dostrzegłem – jej dłonie. Z każdego rękawa wystawały po dwie. Obiema prawymi trzymała kubek.

Nigdy wcześniej nie zemdlałem, przysięgam. To był pierwszy raz.

 

*

 

– Niech pan się obudzi, panie Piotrze! – Ktoś krzyczał i bił mnie po policzkach.

Przez odemknięte z trudem powieki ujrzałem zamazany obraz chudej, kobiecej twarzy.

– Nie! – krzyknąłem i spróbowałem zemdleć ponownie. Niestety, na próżno. Nawet zasnąć mi się nie udało, choć mruczałem uspakajająco i głaskałem się po głowie.

– Niech pan się napije, to pana postawi na nogi. – Poczułem pod nosem zapach whisky i posłusznie uchyliłem ust. Cierpki smak rzeczywiście otrzeźwił mnie, choć nie mogłem powiedzieć, że jestem już gotów stawić czoła światu.

– Kim pani jest? – wymamrotałem, chwytając kubek, który mi podała. Po brzegi wypełniony był bursztynowym, szkockim balsamem. Też bym nie żałował, nalewając z cudzej butelki i to jej właścicielowi.

– Mam na imię Da'ra – wyciągnęła do mnie górną prawą dłoń. Dolna, trzymająca kubek, wystawała z tego samego, szerokiego rękawa. – Nie możemy tak oficjalnie się traktować, bo nigdy nie dojdziemy do porozumienia.

– Piotr. Miło mi – odpowiedziałem, ściskając jej rękę i próbując nie oparzyć się o gorący jeszcze kubek.

– Przestraszyłam się, kiedy zemdlałeś. Jesteś na coś chory? Na epilepsję albo cukrzycę? – głos miała przepełniony troską.

– Nic takiego. Po prostu – zawahałem się nad jakimś rozsądnym wytłumaczeniem – przypomniałem sobie, że nie mam marchewki dla moich królików. To był dla mnie prawdziwy szok.

– To bardzo szlachetne. Bałam się, że to może na mój widok. – Odetchnęła z wyraźną ulgą.

– Ależ nie, wyglądasz wspaniale! – zapewniłem ją, z nadmiernym nieco entuzjazmem.

– Tak uważasz? – uśmiechnęła się zalotnie. Pożałowałem nagle swej wylewności. Bardzo nie chciałem wpaść w oko czterorękiej kobiecie z Marsa.

– Oczywiście – potwierdziłem i szybko zmieniłem temat. – Mówiłaś coś o mundurach, prawda? Czemu akurat u mnie chcesz je zamówić? Nie dysponuję chwilowo zbyt dobrymi referencjami.

– To proste. – Rozpromieniła się. – Mundury, których potrzebuję, muszą się rozpaść przed pierwszym praniem. Przeleciałam pół kosmosu, a na Ziemi byłam nawet w Chinach i Bangladeszu, ale wszystkie ubrania, które były odpowiednio słabej jakości, na milę śmierdziały tandetą. Tyko twoje produkty wyglądają, jak markowy towar pierwszej klasy.

Wszystko było jasne. Miałem do czynienia ze stuprocentową wariatką. Tylko co miałem zrobić? Jeślibym zaczął od razu dzwonić po pogotowie, mogła mnie oblać gorącą herbatą, a trzeba wam wiedzieć, że jestem uczulony na większość środków przeciwbólowych. Miała mnie w garści.

– Zrobiłem szybką kalkulację – zacząłem paplać, byle tylko jakoś odwrócić jej uwagę, póki herbata nie wystygnie. – Wygląda na to, że dwieście pięćdziesiąt tysięcy najmarniejszych nawet mundurów można uszyć nie szybciej, niż w trzy miesiące. Zakładając, że będzie tu pracowało sto pięćdziesiąt dziewczyn i to tylko z przerwą na sen, a to nierealne. Muszą kiedyś ugotować mężom obiad.

– Nie cierpię tych waszych feudalnych zwyczajów. U nas to mężowie gotują obiady. I jeszcze dziękują za to żonom. Przed każdym posiłkiem! – krzyczała wściekła, gestykulując intensywnie. Szlafrok rozchylił się delikatnie, zaś moim oczom ukazał się niewiarygodny, absolutnie nieprawdopodobny widok.

Podwójny dekolt.

Da'ra, czy jakkolwiek nazywała się naprawdę czteroręka kobieta, miała dwie pary piersi. Nie jakieś dodatkowe sutki, o których kiedyś czytałem w „Nie z tego świata", nie jakieś drobne, niezauważalne szczególiki. Wyposażona była, o ile mogłem to ocenić po tym, co ujrzałem, w dwa normalne i to naprawdę spore biusty, ułożone jeden pod drugim.

Poczułem charakterystyczne uczucie ciepła rozlewającego się po karku.

Nie mogłem w to uwierzyć: podobała mi się kobieta o czterech piersiach i czterech dłoniach!

– U was? – zapytałem bezmyślnie, z trudem przebijając się przez mgłę perwersyjnego pożądania i niezrozumienia tego, co widzę. Może miała syjamską bliźniaczkę, z której zostały tylko ręce i piersi? Jakkolwiek było naprawdę, efekt był piorunujący.

– Na So'śdamllud oczywiście – wyjaśniła, przestając na moment wymachiwać kubkiem. – Produkcja nie jest problemem. Ważniejsze jest, że musisz terminowo dostarczyć towar.

– Ja!? – krzyknąłem, zaskoczony dopracowanym do najdrobniejszych szczegółów planem syjamskiej wariatki z planety Cośtamlut. – Ale ja…

Zwyczajnie brakło mi argumentów, nawet głupich. Jak miałbym dyskutować z kimś, komu nie tylko nie przeszkadza, że zamówiony towar rozpadnie się przed pierwszym praniem, ale do tego spodziewa się, że terminowo dostarczę go pod wskazany adres, nieważne na tej czy na innej planecie?

Trudno, trzeba było zacząć dziewczynę konfrontować z rzeczywistością. Herbata nie mogła mieć już więcej, niż sześćdziesiąt stopni, wiele więc nie ryzykowałem. Musiałem zacząć od czegoś, co zrozumie, mimo swych urojeń.

– Widzisz – zacząłem ostrożnie. – Niestety parę razy zawiodłem się już na firmach przewozowych. Musiałbym dowieźć towar osobiście.

– To oczywiste, że zawieziesz osobiście – odpowiedziała trzeźwo. – Wszystko musimy utrzymać w tajemnicy.

– Ale ja nie umiem prowadzić statku kosmicznego! – powiedziałem odważnie, wziąwszy głęboki oddech.

– Cholera! – krzyknęła, uderzając kubkiem w stół i posyłając w górę fontannę herbaty. Szklany blat zajęczał, lecz na szczęście wytrzymał. – O tym nie pomyślałam!

I rozpłakała się.

 

*

 

Da'ra nie uspokoiła się, póki nie podszedłem do niej i nie pogłaskałem po głowie. W jednej chwili przestała szlochać, za to rozmruczała się, jak kocica. Przyznaję, że kiedy płaszcz kąpielowy rozwiązał się przy tym, prawie straciłem głowę, ale pomyślałem od razu o AIDS (nie trzymam w domu prezerwatyw, odkąd Maria, moja króliczka, niemal udławiła się jedną, myśląc, że to brokuł) i w ostatniej chwili powstrzymałem się od pocałowania dziewczyny w usta. Kto wie, jak daleko by to nas zaprowadziło, nawet mimo jej czterech rąk. Próbowałem nawet odsunąć się, jednak trzymała mocno, wpatrując się we mnie olbrzymimi oczami o rozszerzonych do granic źrenicach. Pulsujące nozdrza przywodziły na myśl dzikie zwierzę.

– Posłuchaj – zacząłem uspokajającym, miałem nadzieję, głosem. – Szturmowcy imperium są już po drodze z Nairobi, pamiętasz? Zanim tu dotrą, musimy omówić sprawę mundurów. Wiesz, rozmiary, wzory, te sprawy. No i cenę, niestety. Będę też potrzebował jakąś zaliczkę, jeśli mam zatrudnić tysiąc pięćset szwaczek i jeszcze dziewczyny do krojenia. Trzeba będzie wynająć halę sportową na weekend. I maszyny trzeba kupić. I stoły. No i wodę mineralną – poszedłem na całość, spodziewając się, że spasuje

– Nareszcie zacząłeś myśleć praktycznie! Świetnie! – uśmiechnęła się szeroko i uszczypnęła mnie w policzek palcami prawej górnej dłoni, jak jakaś ciocia albo babcia. – Wszystko to jednak nie będzie ani trochę potrzebne.

– Jak to? – zdziwiłem się dla zasady, chociaż mogłem się spodziewać, że człowiek niespełna rozumu nie zwróci uwagi na tak drobne szczegóły, jak planowanie produkcji – Czego zatem ode mnie oczekujesz?

– Zakupu surowców do produkcji. Załatwienia jakiejś hali. Uszycia mundurów. Dostarczenia towaru na So'śdamllud. Zrobisz mi jeszcze herbaty?

Najwyraźniej nie miała jednak pistoletu, skoro dalej potrzebowała wrzątku.

Zebrałem kubki i poszedłem do kuchni.

– Czajnik się zepsuł! – krzyknąłem, pstrykając kilka razy przełącznikiem na wypadek, gdyby miała ostry słuch. – Wystarczy ci mineralna?

– Tak – odpowiedziała. Stała w drzwiach kuchni, oparta o framugę. Zapomniałem, że umie tak cicho chodzić!

– Jakie duże te mundury potrzebujesz? – spytałem, nalewając jej wody. – Żołnierze na twojej planecie są bardzo wysocy?

– Skądże znowu. Są malutcy, zupełnie jak ja.

Miała jakiś metr siedemdziesiąt i chociaż ważyła nie więcej, niż pięćdziesiąt kilo, nigdy nie nazwałbym jej malutką. Musiała dostrzec sceptycyzm na mojej twarzy.

– Chyba muszę ci coś wytłumaczyć – powiedziała. – Inaczej jesteś gotów pomyśleć, że zwariowałam.

Spóźniła się ze swoimi obawami jakieś piętnaście minut, ale i tak poczułem ulgę. Może trafiłem po prostu na kogoś z bardzo wyrafinowanym poczuciem humoru? I czterema rękami. Ciężka sprawa.

– Słucham zatem – powiedziałem, opierając się o blat i upewniając się, że szuflada z nożami jest w zasięgu mojej ręki. Nie miałem pewności, czy w którymś momencie swojej opowieści nie wpadnie w szał.

Zamilkła na moment, jakby zastanawiała się od czego zacząć, a potem wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.

– Nazywam się Da'ra i pochodzę z planety So'śdamllud.

Podniosłem dłoń, żeby nie przerywając jej, dać znak, że chcę o coś zapytać. Miałem nadzieję, że na jej planecie obowiązują podobne zwyczaje. Zamilkła i uniosła w zniecierpliwieniu brwi.

– Tak? – spytała.

– Nie słyszałem nigdy o takiej planecie. Znam Merkurego i Wenus, i wszystkie inne, aż do Plutona, ale o Cośtamlut nie słyszałem.

– Moja planeta okrąża niewielką gwiazdę, zwaną przez nas „Słońce", bardzo podobną do waszej, ale w zupełnie innej galaktyce, tak dalekiej stąd, że nawet nie wiem, czy macie na nią jakąś swoją nazwę.

– A wy jak ją nazywacie? – spytałem zrezygnowany.

– Droga Mleczna.

Nawet mnie nie zatkało, zacząłem się już powoli przyzwyczajać. Najbardziej byłoby mi na rękę, żeby analogie w ich i naszym świecie sięgały aż do używania euro jako waluty. Posłuchamy, dowiemy się, pomyślałem i kiwnąłem głową, sygnalizując zadowolenie z jej odpowiedzi.

– Na So'śdamllud najwyżej rozwiniętą rasą są sześcionogie króliczki.

Zamarłem. Jak to króliczki? Myślałem, że to była to tylko sztuczka, jakiś fortel, sposób, żeby nawiązać ze mną kontakt. Byłem pewien, że więcej o tym paskudztwie nie usłyszę.

– Coś nie tak? – spytała, dostrzegając moje zakłopotanie.

– Masz na myśli takie króliczki, jakie sprzedawał tamten człowiek na rynku? – spytałem ostrożnie, nie mogąc w to uwierzyć. – Te, które potem podmienił na brukiew?

– Właśnie takie. Z tą brukwią było trochę inaczej, ale wyjaśnię ci potem, dobrze?

Skinąłem głową, zrezygnowany.

– Na naszej planecie – ciągnęła opowieść – nie ma niestety pokoju. Dawniej, przez całe tysiąclecia, Republika Dwu Rzek władała jedynym kontynentem naszej planety, zapewniając harmonijne życie wszystkim jego mieszkańcom. Niestety, lata spokoju uśpiły naszą czujność i potężny magnat-króliczek, zwany Le'bru, żądny bogactwa i władzy, zdołał podbić ze swoją armią najemników stolicę, a potem tereny niemal całego kontynentu, zakładając mroczne Imperium. Nas, wiernych tradycjom republiki rebeliantów, zepchnięto daleko na południe, na zaśnieżony półwysep Ati Po, ludność zaś, która pozostała na podbitych terenach, sprowadzono do roli dostawców jedzenia i zaopatrzenia dla rosnącej z każdym rokiem armii.

Łyknęła wody i otarła usta szerokim rękawem szlafroka. Mignęło mi przed oczami dziesięć palców u jej lewych rąk, ale starałem się nie zwracać uwagi. Słuchałem uważnie, żeby zrozumieć tę szaloną historię i znaleźć jakiś słaby punkt. Chwilowo cała zdawała się jednym wielkim słabym punktem.

– Jaki to ma związek z mundurami i ze mną? – wtrąciłem.

– Mój dawny kochanek – zniżyła glos do ledwo słyszalnego szeptu – a obecnie bardzo głęboko zakonspirowany towarzysz broni, mieszka w stolicy Imperium. Jest wysoko postawionym przedsiębiorcą. Udało mu się wygrać przetarg na dostawę zimowych mundurów dla armii imperium, która za miesiąc ma dokonać ostatecznego podboju terenów zajętych przez rebeliantów. Jeśli uda mi się dostarczyć mu pięćdziesiąt tysięcy mundurów uszytych tak źle, że nie przetrzymają nawet tygodnia, czyli twoich właśnie, armię imperium czeka zagłada, a rebelianci staną przed ostatnią szansą przywrócenia pokoju i harmonii na planecie.

Musiałem mieć bardzo sceptyczny wyraz twarzy, bo Da'ra nagle przerwała swoją opowieść.

– Nie wierzysz mi – powiedziała, zawiedziona. – A zatem cała moja misja na nic. Republika już nigdy nie powstanie z kolan.

Zasznurowała usta i obróciła się na pięcie.

– Nie wychodź! – krzyknąłem. – Bardzo trudno uwierzyć w to, co mówisz, sama chyba rozumiesz. Nie byłem nawet na Księżycu, a ty opowiadasz mi o zamieszkującej inną galaktykę cywilizacji, z którą miałbym robić interesy. To oszałamiające.

– Dobrze – odpowiedziała pełnym godności głosem, odwracając się z powrotem do mnie – Przekonam cię. Będziesz musiał mi uwierzyć.

Sięgnęła dłonią do paska i pociągnęła go, a potem delikatnym ruchem ramion zrzuciła szlafrok na podłogę.

Czułem, jak dosłownie, ani trochę przenośnie, opada mi szczęka. Stała przede mną naga, a ja gapiłem się na jej niewyobrażalnie chude ciało – mogłem dokładnie policzyć jej żebra – o czterech ramionach i czterech piersiach. Próbowałem spojrzeć jej w oczy, ale nadliczbowe części ciała zbyt mocno przyciągały mój wzrok.

Cóż to był za widok!

Nie trwało to jednak długo. Z odgłosem przypominający świst spuszczanego z dmuchanego materaca powietrza, Da'ra zaczęła się kurczyć. Oczy zapadły się w głąb malejącej gwałtownie czaszki, kończyny skracały w niezwykłym, idealnie równym tempie, twarz zaś nie tylko malała, ale i zmieniała kształt, fałdując się i wybrzuszając.

Nie dłużej niż po pięciu sekundach na podłodze przede mną, w fałdach opadłego na ziemię szlafroka siedział króliczek. Ani trochę puszysty, wręcz wyliniały, pokryty jednak rudawym, delikatnym puszkiem.

– Teraz mi wierzysz? – spytał króliczek głosem Da'ry.

Stałem tam, jak wmurowany, i zastanawiałem się, czy jest na to jakiś lek. Zawsze bałem się raka i opryszczki, ale nie potrafiłem sobie wyobrazić, że mógłbym cierpieć na chorobę, która niszczy umysł, zmienia człowieka w warzywo.

I oto stało się najgorsze.

– Wierzysz? – powtórzył króliczek. – Czy myślisz raczej, że zwariowałeś?

Kiwnąłem głową w odpowiedzi na obydwa pytania i zrobiłem krok w jej stronę, aby kucnąć i przyjrzeć się z bliska. Pyszczek stworzonka był nawet podobny do twarzy kobiety, z którą przed chwilą rozmawiałem. W jakiś sposób był podobny!

– Skoro już musiałam się upokorzyć – powiedział króliczek, nie spuszczając ze mnie wzroku – zmieniając przy tobie postać, skorzystajmy z okazji i zdejmij od razu ze mnie miarę. Mamy coraz mniej czasu.

Nawet jeśli mój umysł toczyła jakaś choroba, robiła to tak skutecznie, że urojenia powstałe w jej efekcie były miękkie, ciepłe i puszyste. Czułem, że opór jest bezcelowy i tylko pogłębił by trwający we mnie konflikt. Teraz to była moja rzeczywistość, musiałem się z tym pogodzić.

Cóż mi zostało? Zaniosłem Da'rę do pracowni, sięgnąłem centymetr i zabrałem się do roboty.

Szturmowcy Imperium byli już przecież w drodze z Nairobi.

 

*

 

Kiedy skończyłem, zapisując szkicami, wymiarami i uwagami Da'ry kilka dużych kartek, było dobrze po dwudziestej trzeciej. Chwilę później zadźwięczał dzwonek do drzwi.

– Schowaj notatki! – krzyknęła. – Nie mogą się niczego domyśleć!

Rzuciłem się biegiem do pracowni, żeby ukryć kartki z notatkami wśród stosu innych podobnych, gromadzonych przez lata mojej pracy projektanta ubrań.

Kiedy wróciłem, prowizoryczne posłanie ze zwiniętego szlafroka było puste. Okno na taras, które zawsze, nawet zimą, trzymam delikatnie uchylone, wydawało się teraz otwarte nieco szerzej. Musiała uciec tamtędy. Nie zazdrościłem jej, bez futra na taki mróz.

Dzwonek zadźwięczał ponownie, o wiele bardziej natarczywie. Zszedłem na dół i wyjrzałem przez judasz.

Na schodach stało dwóch mężczyzn w płaszczach. Jeden z nich pokazywał do otworu wizjera jakiś dokument. Żałując, że nie zamontowałem przed wejściem mocniejszej żarówki, z trudem odcyfrowałem widniejącą na nim nazwę: SANEPID.

Czego mogli u mnie szukać inspektorzy sanitarno-epidemiologiczni? Oczywiście przyszło mi do głowy, że to agenci imperium w przebraniu, ale postanowiłem walczyć z chorobą i zacząłem gwizdać „Yellow Submarine", mając nadzieję, że przestanę w ten sposób myśleć o czterorękiej kobiecie, króliczkach i ścigających ją agentach. Potem otworzyłem drzwi.

– Dobry wieczór. Przepraszamy za najście o tak późnej porze. Jesteśmy z sanepidu.

Obydwaj wyciągnęli w moim kierunku białe kartoniki służbowych legitymacji. Prześliznąłem po nich ledwie oczami – i tak nie umiałbym stwierdzić, czy są oryginalne.

– Czy to pan kupił dzisiaj na rynku Bałuckim około godziny osiemnastej cały miot króliczków od hodowcy? – zapytał jeden z nich, wąsaty i niski.

– Króliczków? – zdziwiłem się. – Nie, nie kupowałem żadnych króliczków. Mam już dwa, wystarczy mi. Kupiłem skrzynkę buraków cukrowych. Albo może brukwi.

– A skąd pan ma króliki? – spytał podchwytliwym tonem.

– Ze sklepu zoologicznego, rzecz jasna.

– Paragon poproszę – powiedział inspektor. Skórzany kapelusik nasunął nisko na czoło, nie na tyle nisko jednak, żeby zasłonił surowy wyraz oczu.

– Przecież ja je kupiłem trzy lata temu! Trzyma pan tak długo paragony?

– Ja, proszę pana, trzymam wszystkie paragony, pokwitowania, dowody nadania i wpłat. Nigdy nic nie wiadomo – odparł z kamienną twarzą. Współczułem serdecznie jego żonie, moim królikom jednak o wiele bardziej.

– Nie ma mowy! – krzyknąłem od rzeczy, byle zyskać na czasie.

– Nie ma pan paragonu? – spytał, niewzruszonym głosem.

– Nie.

– W takim razie, będziemy musieli zarekwirować pańskie króliki. I lepiej niech pan zachowa tym razem pokwitowanie.

– Ale po co? Jakim prawem? – dopytywałem się, czując jak w moim gardle rośnie wielka gula. Moje biedne Marysia i Tomek. Co oni chcieli im zrobić?

– Zgodnie z paragrafem dwudziestym siódmym ustawy o wwozie zwierząt z dnia piątego marca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego siódmego roku, importowane króliki muszą zostać poddane kwarantannie na okres trzech miesięcy. – wyrecytował służbistym głosem drugi z inspektorów, również wąsaty. – One przyjechały z Białorusi, proszę pana. Z Białorusi! A tam panuje teraz gorączka krwotoczna królików! Jeśli pańskie nowo nabyte pupilki rozniosą zarazę po kraju, nikt nie opanuje epidemii. Narazi pan gospodarkę na miliardowe straty!

– Ale ja nie kupiłem dzisiaj żadnych królików – próbowałem się bronić.

– Mamy świadków, proszę pana. Siedemnastu. Którędy do klatki?

Wyglądali na zdeterminowanych. Kto wie, czy nie mieli kajdanek albo pałek? Zresztą, w odwodzie mogła czekać nawet policja. Wolałem nie ryzykować. W trakcie interwencji mogli przecież skrzywdzić Marysię lub Tomka.

Pociągając nosem, poszedłem do salonu. Inspektorzy ruszyli za mną.

Odgłos ich podkutych buciorów brzmiał, jak kroki plutonu egzekucyjnego.

 

*

 

– Nie wiedziałam, że lubisz króliki – szepnęła Da'ra, burząc głuchą ciszę pustego i martwego po odejściu Tomka i Marysiu domu. Siedziała w oknie, myjąc się dokładnie w okolicy ogona. – Chociaż mogłam się tego domyślić, kiedy zemdlałeś ze wstydu, że nie masz dla nich karmy.

– Ich już nie ma – mój głos zdawał się być wykuty z cmentarnego kamienia. – Zostałem sam.

Przeczuwałem, że głodowa śmierć zastanie mnie w tym samym fotelu, w którym siedziałem od chwili, kiedy za inspektorami zatrzasnęły się wejściowe drzwi. Nie mógłbym przełknąć nawet kęsa, wiedząc, że moi jedyni towarzysze życia, przerażeni i samotni, wyczekują powrotu do domu, który mógł przecież nigdy nie nastąpić. Nie miałem żadnej pewności, że za trzy miesiące inspektorzy nie wymyślą innego powodu, żeby Marysię i Tomka przetrzymać przez kolejny kwartał albo dłużej.

– Bardzo mi przykro. To moja wina – szepnęła i dała olbrzymiego susa, prosto na moje kolana. – Na szczęście za trzy miesiące wrócą do ciebie.

Pogłaskałem ją machinalnie za uchem i łzy znów potoczyły się z moich oczu.

– Musimy pojechać na dworzec – szepnęła Da'ra. – Nazywa się Fabryczny.

– Po co mielibyśmy to robić? – powiedziałem matowym głosem. – Nic już teraz nie ma sensu.

– Po złoto. Schowałam je w bagażomacie w przechowalni. Wydawał się wystarczająco mało bezpieczny, żeby nikt nie podejrzewał, że chowam tam coś cennego.

Na dźwięk słowa na „z" wyprostowałem się w fotelu. Czyżby naprawdę chciała złożyć zamówienie i, co ważniejsze, zapłacić za nie? Tylko jak ja jej uszyję ćwierć miliona mundurów w weekend?

– Złotem nie można płacić – powiedziałem. – Trzeba je będzie najpierw wymienić na pieniądze, ale mam jednego znajomego, który chętnie się tym zajmie. W banku mielibyśmy problemy, a w kantorze pewnie nie trzymają tyle kasy.

– Jedźmy zatem! – krzyknęła, stawiając uszy na sztorc.

– Nie ma sensu się spieszyć – uspokoiłem ją. – Hurtownie i tak nie są czynne o tej porze.

– Jadąc tu, widziałam sklep z napisem „24h". Na naszej planecie oznacza to, że czynny jest również w nocy. Tutaj jest inaczej?

– Obawiam się, że w hipermarkecie nie kupisz tkanin, a jeśli nawet, to na firanki, nie na zimowy mundur. Musimy poczekać do rana.

– Nie możemy czekać, mamy coraz mniej czasu!. Poza tym nie potrzebuję tkanin, tylko białka. Można tam kupić białko?

A już miałem nadzieję, że przez urojenia przebija się jakieś racjonalne jądro, ta myśląca trzeźwo część mojej czterorękiej znajomej, ta sama, która pomyślała o złocie i płaceniu mi!

– Takie białko z jajek? – zapytałem.

– Nieważne z czego. Mundury robi się z białka.

Musiałem mieć wyjątkowo tępy i pusty wyraz twarzy, bo zapytała:

– Wiesz co to jest białko, prawda? Aminokwasy połączone razem w łańcuchy albo bardziej skomplikowane struktury, jak w mięsie.

Kiwnąłem głową pojednawczo i dodałem:

– Czyli chcesz, żebym ci te mundury uszył z mięsa?

– Nie, nie! Dam ci materiał na wzorce. Leży w tej samej skrytce, co złoto. Rozumiesz?

Nic nie rozumiałem. Jakie znowu wzorce?

– Wyjaśnię ci wszystko po drodze, a teraz jedźmy! – pisnęła.

Sięgnąłem ocieplane nosidełko, w którym kiedyś nosiłem Tomka i Marysię na spacery i umieściłem w nim Da'rę. Upewniwszy się, że mam kluczyki do samochodu w kieszeni, zszedłem do garażu. Na dworzec mieliśmy jakieś dwadzieścia minut drogi.

 

*

 

Z wyjęciem rzeczy Da'ry ze skrytki nie było większych problemów. Za to chyba każdy z jakiejś setki zziębniętych pasażerów czekających z nartami na nocny pociąg do Zakopanego zwrócił uwagę na gościa, który pod pachą trzymał belę puszystego, białego materiału, pod płaszczem niósł coś niewygodnego – mało kto pomyślał zapewne, że to zwykła kilogramowa sztabka złota – na piersi zaś miał w nosidełku królika.

– Starczy nam złota na osiemset kilo mięsa? – spytała Da'ra, kiedy siedzieliśmy już w samochodzie.

Aż mi silnik zgasł z wrażenia.

– Osiemset kilo?

– No wiesz, na jeden mundur potrzeba zaledwie jakieś pięć gramów białka. To bardzo lekka tkanina.

Materiał, który leżał teraz na siedzeniu obok kierowcy, rzeczywiście wydawał się bardzo lekki, ale myślałem, że po prostu jest go niewiele na beli. Dotknąłem go teraz, był niezwykle cienki, wyjątkowo puszysty i niewiarygodnie lekki. Nawet jeśli dziewczyna nie pochodziła z innej planety, tkanina z cała pewnością mogła. W życiu takiej nie widziałem.

– Skąd to masz? – spytałem.

– Przywiozłam z So'śdamllud. To wzorcowa tkanina na mundury zimowe. Najwyższa jakość.

– Robicie ją z mięsa?

– Nie, z wełny – odparła zdumionym głosem. – Czemu pytasz?

– Planujesz kupić osiemset kilo, o ile dobrze słyszałem.

– Na Ziemi nie macie chyba wełny z dorsunga, dobrze myślę?

– Dorsung? To jakaś lama?

W tym momencie Da'ra zaczęła się dusić. Wdusiłem awaryjne i zatrzymałem się na poboczu.

Śmiała się. Z trudem łapała powietrze, a z króliczych oczu ciekły strugi łez. To o lamie musiało być świetnym dowcipem.

– Wybacz mi, proszę – powiedziała, kiedy odzyskała wreszcie dech. – Lama to najbardziej nieudana z prób uzyskania dobrej wełny! Do tego czworonoga, jak wszystkie…

– Chwilka! Wełna z lamy jest jedną z droższych! – krzyknąłem.

– Właśnie dlatego to jest śmieszne! Wierz mi, to najgorsza wełna na świecie. Zaraz po owczej.

– Co ma do tego wszystkiego tona mięsa?

– Nie dasz rady stworzyć tony wełny dorsunga z niczego. Wełna to białko, więc potrzebujesz tony białka jako surowca. Albo sto ton trawy. Jak wolisz. Byle w ciągu piętnastu godzin.

– Najpierw potrzebujemy na to pieniędzy. Mięsa nie rozdają za darmo.

– Na co więc czekamy?

– Na ranek! Nie będziemy przecież budzili nikogo po nocach, żeby sprzedać mu kilogram złota!

Obudziliśmy.

 

*

 

Do całodobowego hipermarketu pojechaliśmy od razu po krótkiej wizycie u mojego znajomego, którego nie tylko odważyłem się w piątek o północy obudzić, ale nawet odwiedzić, dzięki czemu weszliśmy w posiadanie gotówki wartej o wiele mniej, niż oddana mu sztabka złota, za to wystarczającej nawet na dziesięć ton mięsa.

Sklepowy ochroniarz wyglądał na dawno emerytowanego policjanta.

– Ze zwierzętami nie wolno, proszę pana – powiedział do mnie, gdy przepychałem wózek przez bramkę.

Rozumiałem powody, dla których mnie zaczepił – też by mi się nudziło o północy w hipermarkecie – ale nie mogłem przecież zostawić dziewczyny w przechowalni.

– To tylko pluszowa zabawka! – odpowiedziałem bezczelnie, mając nadzieję, że króliczka wczuje się w rolę.

– Przecież widzę, że łypie oczami! – odpowiedział strażnik. Najwyraźniej się nie wczuła.

– A widział pan kiedyś sześcionogiego królika? – spytałem, wyciągając bezceremonialnie Da'rę za uszy. Miałem nadzieję, że dopisze to do sobie do swojego rewolucyjnego CV, coś jak u nas spanie na styropianie.

Strażnik wytrzeszczył oczy i już, już miał spasować, kiedy wpadł na jeszcze jeden pomysł.

– Skoro to pluszak, to czemu pan go trzyma w nosidle?

– Jeśli popcha mi pan wózek, chętnie wezmę go na ręce – wypaliłem i ruszyłem przed siebie. Czekałem na jakiś okrzyk sprzeciwu, ale widać staruszkowi zabrakło fantazji. Miał jeszcze szansę, gdy będę wychodził, może Da'ra uruchomi jakiś alarm i będzie mógł mnie obszukać?

Odszukałem wzrokiem kierunkowskaz do działu z mięsem i rzuciłem się do opróżniania zamrażarek. Brałem wszystko. Kurczaki, wołowinę i wieprzowinę, i nawet jakiś comber z wyprzedaży.

– Kiełbasy nie bierz! – syknęła Da'ra, kiedy rozpędziłem się, próbując jak najszybciej osiągnąć wyznaczony przez Da'rę próg. – Jest za tłusta.

– A ryby? Też mają białko?

– Mogą być, byle chude.

Nic to nie dało. Zapełniłem cały wózek mięsem i rybami, wziąłem nawet zgrzewkę tuńczyka w puszce, a i tak nie było tego więcej niż dwieście kilo.

Bardzo interesujące wydało mi się, że ludzie, którzy obserwowali moje poczynania – a mimo nocnej pory, sklep miał całkiem sporo klientów – nie pukali się w czoło, ale kładli do swoich koszy dodatkowe porcje mięsa.

Kiedy obracałem czwarty raz – nie znałem żadnego innego całodobowego sklepu, musiałem więc całe osiemset kilo kupić w tym jednym – strażnik przy wejściu zaczepił mnie znowu.

– Będą podwyżki? – spytał dyskretnie.

– Będą! – syknęła dziwnie niskim głosem Da'ra po dłuższej chwili mojego zastanawiania, jaka jest prawidłowa odpowiedź na jego kuriozalne pytanie. Skąd miałbym wiedzieć czy będą podwyżki? Ochroniarz spojrzał na mnie podejrzliwie, ale nic nie powiedział, tylko nerwowo zerknął na zegarek i machnął, żebym już poszedł.

– Weź kilka suszarek, dobrze? I kuchenkę mikrofalową. I jeszcze z dziesięć rolek folii aluminiowej – wyliczała Da'ra. – No i jeszcze trochę kondomów. Jakąś dużą paczkę.

Musieliśmy wyglądać jak bardzo mięsożerna rodzina hedonistów, choć pewne podejrzenia musiał wzbudzić brak węgla drzewnego i przyprawy do grilla. W razie czego miałem zamiar tłumaczyć się upodobaniem do tatara i sushi. I bezpiecznego seksu.

Kiedy stałem przy kasie, wyładowując zakupy na taśmę, zobaczyłem, jak strażnik, już w cywilu, pcha wózek w kierunku stoiska z mięsem. Miałem nadzieję, że nie wyda na wołowinę całej pensji.

 

*

 

– Obawiam się, że dłużej już nie mogę przebywać w tej postaci. Za zimno tu. Wytrzymasz ze mną jako kobietą jeszcze przez kilka godzin? – spytała Da'ra, kiedy zatrzymałem furgonetkę na parkingu przy lotnisku, dokąd kazała mi pojechać.

– Nie muszę wytrzymywać, naprawdę. Bardzo przyjemnie tak wyglądasz – zapewniłem ją. – Wyjąć cię?

– Poproszę. Nie chciałbym zniszczyć do reszty twojego nosidła.

Machnąłem ręką. I tak musiałem kupić nowe, bo przez otwory na dodatkowe łapki, które wyciąłem dla jej wygody, Marysię na pewno by podwiewało.

Rozpiąłem pasy bezpieczeństwa i odwróciłem wzrok. Wolałem nie widzieć tej przemiany. Poprzednim razem dochodziłem dłuższą chwilę do siebie, a teraz musiałem przecież prowadzić samochód.

Zerknąłem na nią dopiero, kiedy zmieniła się do końca. Siedziała na fotelu dygocąc z zimna. Wokół leżały strzępy nosidła.

– Szkoda, że nie powiedziałaś wcześniej, że będziesz się znowu zmieniać. Wziąłbym twój szlafrok – powiedziałem.

– Przytul mnie po prostu, dobrze? – powiedziała.

Przytuliłem. Po prostu. Pachniała troszkę jak jakieś bardzo czyste zwierzątko, bardzo przyjemnie.

Kiedy przestała się trząść, odsunęła mnie delikatnie.

– Koniec przyjemności – powiedziała. – Musimy jechać.

– Dokąd? Myślałem, że właśnie przyjechaliśmy.

– Do hali produkcyjnej. Masz taką, prawda? Albo znajomego, który ma.

– I jedno, i drugie. Sprzedałem halę przyjacielowi, kiedy miał przyjść komornik. Ale dalej mam do niej klucz, bo chłopak obiecał nie sprzedawać jej przez kilka lat, żebym miał szansę ją odkupić, kiedy wyjdę na prostą.

– Prowadź zatem, tylko nie za szybko. Nie mogę się przyzwyczaić do ruchu prawostronnego – rzuciła i zabrała się do wysiadania. Nago!

– Co robisz!? – krzyknąłem. – Możesz jechać ze mną, nie musisz biec za samochodem. Włączę po prostu ogrzewanie.

– Nie mam zamiaru biec. Mam tu wóz – wskazała na olbrzymią ciężarówkę, obok której parkowaliśmy.

Zamknęła drzwi. Zanim zdążyłem wymyśleć jakieś rozsądne pytanie, siedziała już w środku.

Wcisnęła klakson, i machnęła prawymi rekami, najwyraźniej żeby mnie pogonić.

Przez szybę wyglądała niemal ziemsko – dolną parę piersi zasłaniały drzwi.

 

*

 

Trzy godziny później obydwa wzorcowe mundury: oficerski i szeregowca były gotowe i to w pięciu rozmiarach. Najwięcej problemu miałem z lampasami i wzmocnieniami na ogonie, który według Da'ry prężył się w chwilach bojowego szału, w który króliczkom zdarzyło się wpadać.

– Są świetne, naprawdę. Dokładnie takie, jak powinny – powiedziała, oglądając dokładnie moje dzieła i zgarniając je wszystkie w objęcia. Miała na sobie niebieskie spodnie na szelkach, które musiała wygrzebać gdzieś w magazynie, kiedy byłem zajęty pracą. – Chodź, pomożesz mi!

Poszedłem za nią. Kiedy ujrzałem halę, oniemiałem.

Stoły usypano na stos pod jedną ze ścian. Pośrodku pomieszczenia, w najlepiej oświetlonym miejscu, stała maszyna przypominająca wielki, srebrny przelewowy ekspres do kawy, wysoki na dobre pięć metrów. Miał nawet olbrzymie, wyglądające na szklane, naczynie, bez rączki, ale za to z łukowatymi drzwiczkami w ściance tuż nad dnem. Gruby, czarny kabel ciągnął się do urządzenia w kształcie ogromnej anteny satelitarnej.

Musiała to wszystko zorganizować, kiedy ja szyłem.

– Słyszałem tylko jakieś szuranie – powiedziałem. – Szczerze mówiąc, myślałem, że zamiatasz halę. Jak to zrobiłaś?

Odłożyła mundury na podłogę i wyciągnęła w moim kierunku prawą górną rękę. Trzymała w niej niewielki, srebrny przedmiot, podobny do laserowego wskaźnika. Jego czubek rozbłysnął delikatnym, fioletowym światłem, ja zaś poczułem, że jakaś siła unosi mnie nad podłogę i ciągnie wysoko, aż pod sufit hali.

– Świetna sprawa – krzyknąłem do niej. – Moglibyśmy wynajmować cię na budowach, zamiast dźwigu.

– Znam lepsze zastosowania – odkrzyknęła. W tym samym momencie zacząłem się obracać, niczym kobieta przywiązana do koła sztukmistrza w cyrku, na szczęście bardzo powoli.

– Tortury? – spytałem.

– Inaczej to u nas nazywamy! – zaśmiała się i dosłownie cisnęła mną w kierunku mojej furgonetki, delikatnie w ostatniej chwili spowalniając ruch i stawiając mnie na dwóch nogach tuż obok tylnych drzwi. – Otwórz je! Musimy zabrać się do roboty.

Poczekałem, aż przestanie kręcić mi się w głowie, a potem zrobiłem to, o co prosiła. Sądząc po zapachu, który wydobył się z bagażnika, mięso nie mogło być pierwszej świeżości.

– Co to jest? Ten wielki ekspres do kawy? – spytałem, wskazując machinę.

Da'ra nie odpowiedziała. Skupiona była na mieszaniu coraz intensywniej podśmierdującej zawartości bagażnika. Jednym zgrabnym ruchem wysypała ją najpierw z bagażnika, teraz zaś mieszała wszystko, wykonując subtelne ruchy swoją kosmiczną różdżką. Miałem wrażenie, że zbiera nawet z podłogi cieknący z rozmarzającej powoli sterty sok.

Po jakichś trzech minutach zabrała się za przesyłanie mieszanki mięsa, folii aluminiowej, kondomów i suszarek do leja na szczycie kopiarki. Uformowana w bardzo zgrabny, wysoko wysklepiony łuk struga płynęła jakieś dwie, najwyżej trzy minuty. Nawet za dużo nie nakapało na podłogę.

Zebrała z podłogi mundury i podeszła do maszyny. Stała wprawdzie tyłem do mnie, udało mi się jednak dojrzeć, że wtyka ubrania kolejno do niszy w ścianie urządzenia, gładząc jednocześnie lewymi rękami jarzące się pulsującym, zielonkawym światłem miejsce tuż obok. Wyglądało to trochę, jakby uspokajała jakieś dzikie zwierzę. Kiedy pozbyła się w ten sposób wszystkich dziesięciu sztuk, wróciła do mnie.

– Gotowe – powiedziała, wyraźnie zadowolona z siebie. – Zaraz się upiecze.

– Mięso?

– Nie, towar. – Odpowiedziała, jak gdyby coś to wyjaśniało.

– Jaki znowu towar?

– No, mundury. Tak to nazywali goście, którym ukradłam kopiarkę. „Towar się piecze"

Kopiarka. Czy to znaczyło, że dziewczyna…

– Jak to ukradłaś?! – krzyknąłem, dotarła do mnie bowiem reszta jej wypowiedzi.

– Zwyczajnie. – Wzruszyła ramionami. – Nigdy nic nie ukradłeś?

W tym momencie do szklanego naczynia zaczęły sypać się niewielkie, białe kuleczki. Upadając na dno, wybuchały cicho, wydając odgłos podobny do pękającego popcornu i zmieniając się w mundur. Kiedy w naczyniu leżało jakieś tysiąc czy może dwa tysiące mundurów, Da'ra wyciągnęła swoją różdżkę, wskazując najpierw na drzwiczki naczynia – które na ten gest otworzyły się – potem zaś na wrota ciężarówki, które zrobiły dokładnie to samo. Po chwili rozległ się dźwięk przypominający odgłos pracy odkurzacza i mundury dosłownie pofrunęły, gładkim strumieniem, do ładowni ciężarówki, po czym w hali zapadła cisza.

– Największy rozmiar oficerskich – rzuciła Da'ra lekkim tonem i zamknęła, wskaźnikiem oczywiście, drzwiczki naczynia.

Chwilę później do środka posypała się kolejna porcja kulek, które również wybuchły, formując mundury – mniejszy rozmiar oficerskich, o ile dobrze widziałem. Potem przyszła pora na samochodowy odkurzacz, i produkcja zaczęła się od nowa.

– Myślałem, że to ja szybko pracuję – powiedziałem, gdy pół godziny później dwieście pięćdziesiąt tysięcy mundurów leżało w ładowni ciężarówki.

– Postęp technologiczny jest nieubłagany. Kiedyś i was to czeka. Teraz jednak musisz uszyć kilka rebelianckich, letnich mundurów. Ja w tym czasie rozmontuję kopiarkę.

Najwyraźniej zauważyła na mojej twarzy zupełny brak zrozumienia celu jej sugestii, bo dodała:

– Najpóźniej za trzy godziny wpadną tu moi prześladowcy. Lepiej, żeby nie wiedzieli, co tu się naprawdę produkowało.

 

*

 

Kiedy godzinę później wręczałem Da'rze trzy wykonane według jej opisu mundury, kopiarki nie było już w hali. Stoły i maszyny wróciły na swoje dawne miejsca. Gdyby nie ślady w kurzu na podłodze, można by pomyśleć, że od miesięcy nikogo tu nie było.

– Potnij je teraz. W drobne kawałki – powiedziała Da'ra, wskazując mundury.

– Żartujesz chyba! – zaprotestowałem! – Nie po to się tyle z nimi namęczyłem! Zwłaszcza ze wzmacnianymi kieszonkami na ogon, dokładnie tak jak prosiłaś.

– Rozumiem. Masz rację – odparła i wycelowała we mnie wskaźnikiem. Rozległo się kilka cichych pyknięć, jakby ktoś wyjątkowo nerwowo bawił się folią bąbelkową i zielone drobinki zawirowały w powietrzu, ja zaś zostałem z pustymi rękami. Moje mundury!

– Nazywacie to puzzle, o ile dobrze pamiętam? – powiedziała, mrużąc oko.

W tym momencie poczułem szarpnięcie – subtelne, lecz stanowcze – i znalazłem się tuż przy dziewczynie. Przygryzła delikatnie wargi i spojrzała mi w oczy. Zrozumiałem , że nieważne, ile kobieta ma rąk ani, tym bardziej, piersi. Liczy się tylko, jak wyrafinowaną techniką zawracania mężczyźnie w głowie dysponuje.

Nie miałem żadnych wątpliwości, że jej technika jest nie z tego świata.

Światła w hali zgasły i bardzo długo się nie zapalały.

 

*

 

– Naprawdę nie dasz rady poprowadzić tego na So'śdamllud? – spytała wskazując na swoją ciężarówkę. Ona też musiała być nieziemsko zmęczona, spodziewałem się jednak, że kosmiczne ciężarówki można prowadzić nawet śpiąc, a przynajmniej nie używając do tego siły fizycznej. – Czy tylko tak mówiłeś? Wszystko ci wytłumaczę, to naprawdę proste.

– Skąd znowu! Dotrę tym, gdzie tylko zechcesz. – krzyknąłem. Czułem się nieskończenie silny i odważny. Byłem najbardziej męskim z mężczyzn. Byłem facetem kobiety nie z tej ziemi. – Przecież będziesz obok.

Pokręciła przecząco głową.

Poczułem się, jakby ktoś wylał mi wiadro lodowatej wody za kołnierz. Jak to nie będzie?

– Ja muszę wrócić zwykłą drogą. Oni nie mogą wiedzieć, że będziesz na So'śdamllud. Muszą myśleć, że to ja wracam z towarem z Ziemi.

– Zwykłą drogą?

– Statkiem kosmicznym, którym tu przyleciałam.

Spojrzałem na ciężarówkę, na rejestrację. Łódzkie numery. Nie wiem czemu przyjąłem, że Da'ra przyleciała tutaj właśnie w niej. Cokolwiek zbyt często w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin czułem się jak kompletny idiota.

– Czy dobrze rozumiem, że ją też … – Nie umiałem dokończyć pytania.

– Nie martw się o nic. Zostawiłam coś w zamian – powiedziała, uspokajającym zapewne w jej mniemaniu, tonem. – Na pewno wystarczy.

Nie wiedziałem, co powiedzieć. Widziałem kopiarkę, widziałem przemianę kobiety w króliczka, byłem pieszczony przez cztery ręce, które potrafiły więcej niż czterdzieści ziemskich rak, jednak w siebie lecącego ciężarówką przez ciemny i zimny kosmos, z ładunkiem mundurów dla jakichś rebeliantów nie potrafiłem uwierzyć.

– Jesteś pewna, że to właśnie ja mam dostarczyć twoim towarzyszom te mundury? – spytałem.

Kiwnęła głową.

– Prowadząc to? – wskazałem ciężarówkę.

Kiwnęła raz jeszcze, z pełną powagą na twarzy.

– Mam lecieć w kosmos mercedesem?

Wybuchła śmiechem. Najpiękniejszym i najgłośniejszym, jaki kiedykolwiek słyszałem.

– Głupol jesteś – odpowiedziała, kiedy złapała w końcu oddech. – Mój własny, kochany głupol.

– Czyli jak wygląda twój prawdziwy plan? – spytałem, odetchnąwszy z ulgą. Wiedziałem, że żartowała. Tym razem intuicja mnie nie zawiodła.

– Jechałeś kiedyś autostradą z Łodzi do Piotrkowa? – odpowiedziała pytaniem.

– Jakieś tysiąc siedemset razy – odparłem, nie dostrzegając cienia nawet możliwego związku.

– Pamiętasz estakadę nad tą autostradą? Wygląda jakby kończyła się w powietrzu.

Uniosłem tylko brwi w odpowiedzi.

– Otóż chwilowo wcale nie kończy się w powietrzu – kontynuowała.

– Nie wiem, o co ci chodzi. A przynajmniej mam nadzieję, że nie wiem.

Po uśmiechu, który zagościł przez chwilę na jej twarzy, poznałem, że jednak wiem.

Skądś wzięło się we mnie wrażenie, że to najsmutniejszy uśmiech na świecie. Nawet nie wiedziałem, jak ją zapytać, czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczymy. A może bałem się usłyszeć odpowiedź?

 

*

 

Da'rę wysadziłem, jak najzwyklejszą autostopowiczkę, na parkingu przy autostradzie.

Twierdziła, że jej statek zaparkowany jest pięć minut piechotą od tamtego miejsca. Starałem się nie patrzeć za nią, po prostu odjechałem.

Tak, jak wytłumaczyła mi po drodze, estakada nie kończyła się wcale w powietrzu. Kiedy jechałem nią, przełamawszy ostrzegawcze barierki przy wjeździe, wyraźnie widziałem przed sobą górską dolinę, rozjarzoną setkami drobnych świateł rozrzuconych na zboczach. Pod Łodzią oczywiście nie ma gór o szczytach okrytych śniegiem i zboczach porośniętych gęstym lasem.

Gdy asfalt pod kołami ciężarówki kończył się, z trudem powstrzymałem się od zaciśnięcia oczu. To było moje jedyne postanowienie, jakie zawsze byłem zdecydowany wypełnić – gdy będę umierał, chcę mieć otwarte oczy. Gdyby widok górskiej doliny i wysypanej żwirem drogi, w którą zmieniała się nawierzchnia estakady, miał się okazać złudzeniem, chciałem chociaż ten jeden raz w życiu dotrzymać danego sobie słowa.

Nie dotrzymałem. W każdym razie nie musiałem. Pod kołami zachrzęściły kamienie. Zatrzymałem ciężarówkę i spojrzałem w lusterko wsteczne. Spodziewałem się ujrzeć estakadę i jaśniejące świtem podłódzkie niebo.

Ujrzałem jednak góry. Nad porośniętymi lasem zboczami wschodziły dwa fioletowe księżyce, oba wiele większe niż ziemski Księżyc w czasie najpełniejszej nawet pełni.

Byłem na So'śdamllud.

 

*

 

Nie wiem, jak długo stałem tak na środku górskiej drogi na innej planecie, czekając na towarzyszy Da'ry. Czułem się dokładnie tak, jak czułby się każdy, rzucony nagle w środek zupełnie obcej, nieznanej krainy: siedziałem cicho, udając, że mnie nie ma i mając nadzieję, że nadejdzie jakaś pomoc lub, alternatywnie, że śmierć będzie szybka i bezbolesna. Słyszałem jakieś szelesty i szurania, wiedziałem jednak, że to wytwory mojego obezwładnionego przerażeniem umysłu, wypełniającego krajobraz dokoła najróżniejszymi drapieżnikami.

Wreszcie usłyszałem skrobanie do drzwi, a chwilę potem za szybą w drzwiach ukazała się głowa króliczka. Smutnego, szarego króliczka. Wydawał mi się podobny do Da'ry, ale mogłem to sobie wmówić. Nie czekałem przecież na nikogo innego, tylko właśnie na nią.

– Dziękuję w imieniu Republiki. Są doskonałe. Nigdy ci tego nie zapomnimy – powiedział króliczek. Po polsku! – Otworzę teraz tunel na jakieś dwie minuty. Wróć na piechotę tą samą drogą.

Wysiadłem z ciężarówki i spojrzałem w tył. Jakieś dwadzieścia metrów ode mnie, niczym teatralna dekoracja rozwieszona absurdalnie pośród cichej, górskiej doliny, ciągnęła się niedokończona estakada nad autostradą z Łodzi do Piotrkowa. Sodowe światła rozpraszały ciemność głębokiej nocy, zupełnie bezcelowo. Nikt przecież tamtędy nie jeździł.

– Co z Da'rą? – spytałem.

Pokręcił tylko głową i przymknął oczy. Jego twarz była przepełniona bólem.

Rzuciłem się biegiem w kierunku wiaduktu, raz tylko jeszcze odwracając spojrzenie, tuż przed wstąpieniem z powrotem na zimny asfalt. Przez szeroko otwarte wrota ładowni ciężarówki ujrzałem puste wnętrze.

Pisk opon samochodu zatrzymującego się gwałtownie tuż obok przywrócił mnie rzeczywistości. Tej ziemskiej.

– Widział pan to!? – krzyknął kierowca. – Te góry tutaj przed chwilą?

Kiwnąłem w odpowiedzi głową i ruszyłem przed siebie.

– Niech pan zaczeka! – krzyczał podniecony. – Podobno rano spadła z tego wiaduktu…

Pozwoliłem mu się podwieźć do domu. Cały czas gadał, ale z jego paplaniny prawie nic nie do mnie nie dotarło. Mówił o ciężarówce spadającej i o UFO nad Łodzią. Podobno ktoś nawet film nakręcił: dwa statki obcych ganiają się po niebie, a potem jeden z nich wybucha. W telewizji mówili, że to tylko balony meteorologiczne, ale miasto huczy od plotek.

Kiedy dotarłem do domu, rzuciłem się na łóżko. Chciałem zasnąć i nic już nie czuć.

Znowu, znowu byłem sam.

 

*

 

Obudziłem się jakieś trzy miesiące później.

Nie dosłownie oczywiście – wstawałem co jakiś czas na kilkanaście minut, żeby umyć się, zadbać o swoje potrzeby fizjologiczne i załatwić niezbędne sprawy w rodzaju zamawiania jedzenia poprzez agencję taksówkarską. Poza owymi krótkimi chwilami pobytu w rzeczywistym świecie, cały ten czas przespałem.

Śniła mi się Da'ra. Biegała, skakała, a nawet latała. Śmiała się i płakała, lecz nigdy nic nie mówiła, czasem tylko smutno patrzyła, zaraz jednak rozchmurzała się i odbiegała w dal.

Z trzymiesięcznego snu wybudził mnie dopiero dzwonek do drzwi, pierwszy nieoczekiwany dzwonek od tak dawna.

Założyłem szlafrok i doczłapałem się z trudem do przedpokoju. Czułem się wyjątkowo ociężały.

Wyjrzałem przez wizjer. Skądś znałem te twarze. Mężczyzna w kapelusiku i drugi, nieco niższy. Obok nich stały klatki.

Marysia i Tomek! Moje króliki!

Otworzyłem szeroko drzwi. Na mój widok obaj inspektorzy wytrzeszczyli oczy i trwaliśmy tak przez chwilę bez słowa.

– Coś jest nie w porządku? – zapytałem, a potem podążyłem wzrokiem za ich spojrzeniami. Gapili się na mój brzuch.

Spojrzałem w lustro, które zajmuje całą ścianę przedpokoju i zrozumiałem, że mieli się na co gapić.

Krótkawy szlafrok nie potrafił ukryć patykowatej chudości moich niegdyś grubych, jak cały ja, nóg. Nigdy nie kupiłbym sobie oczywiście podomki do kolan – dawniej sięgała mi do kostek. Teraz jednak zawieszona była wysoko na olbrzymim, sterczącym daleko do przodu brzuchu. Wyglądałem, jakbym był w ostatnim tygodniu ciąży.

I byłem.

 

*

 

Chociaż mój przypadek został dokładnie przebadany przez wielu lekarzy pielgrzymujących do szpitala, w którym leżę, czekając na cesarskie cięcie, nikt nie jest w stanie określić, jak zdołałem zajść w ciążę.

Płód rozwija się w pęcherzu moczowym, ma zupełnie prawidłowo uformowane łożysko i pępowinę. Lekarze przekazali mi jednak druzgocącą wiadomość: chociaż dziecko zbudowane jest właściwie prawidłowo, to niestety wyposażone jest w dodatkową parę rąk. Szybko pogodziłem się z tym faktem i to bez pomocy szpitalnego psychologa, staram się jednak nie afiszować ze swoim spokojem. Usiłuję nawet popłakiwać po nocach, żeby nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Zapewnienia, że nadmiarowe kończyny można oczywiście będzie amputować, przyjąłem z zupełnie nieszczerą wdzięcznością i zrozumieniem.

Jedyne, czego z powodu ciasnego ułożenia płodu nie udało się definitywnie ustalić, to płeć dziecka. Oczywiście nie ma ona większego znaczenia dla kochającego rodzica, jednak ja mam nadzieję, a nawet więcej – przeczucie, że to będzie dziewczynka.