Mag

Sympatyczny młody elf ukłonił się grzecznie i cichym, potulnym głosem powitał mnie zgodnie z prastarą tradycją.

-Niech żyje i pozwoli żyć innym.

Odkłoniłem się równie głęboko i wydobywając z zakamarków pamięci wyuczoną odpowiedź wybełkotałem

– Wszystkim zrodzonym i stworzonym.

Uśmiechnął się ciepło i ruchem ręki wskazał drogę. Posłusznie skierowałem się we wskazaną stronę. Nie chciałem być niegrzeczny więc wkrótce odwróciłem się, aby przepuścić go przodem, albo przynajmniej iść obok, ale już go nie było. Dziwne te elfy – pomyślałem i przyspieszyłem kroku – nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać. Z początku nasza droga wiodła krętą ścieżką wzdłuż szpaleru kasztanowców. Ich cień przysłaniał światło słońca i chociaż sprawiało to nieco ponure wrażenie, to jednak mimo wszystko cieszyłem się, że nie muszę maszerować w skwarze jaki towarzyszył mi przez ostatnie dni wędrówki. Delikatne podmuchy wiatru muskały spieczone policzki, a krople potu szybko znikały z czoła. Po chwili zorientowałem się, że otoczenie uległo zmianie. Przeszliśmy granicę, domyśliłem się. Nie potrafiłem już rozpoznać otaczającej mnie roślinności, a gdzieniegdzie pomiędzy kępami niebieskiej trawy przebiegały dziwne stworzenia. Ni to foki, ni to krowy. Pomimo dość ciężkawego cielska, poruszały się żwawo i swobodnie. Wyciągnąłem rękę i próbowałem zerwać szaroróżowy owoc przypominający co nieco gruszkę, ale kiedy tylko zbliżyłem dłoń, ostrzegawczy, jadowity syk sprawił, że cofnąłem ją bardzo szybko z powrotem. Po chwili usłyszałem szorstki głos dochodzący tuż zza moich pleców.

-Nie zrywaj owoców, jeśli nie czujesz głodu. Obróciłem się gwałtownie. Stał za mną ten sam młody elf, jak gdyby nigdy mnie nie opuszczał. Już nie uśmiechał się. Spoglądał na mnie w dalszym ciągu życzliwie, ale zauważyłem ostrzegawczy błysk w jego dużych, ciemnogranatowych źrenicach.

-Nie chciałem zerwać – próbowałem się wytłumaczyć.

-Drzewo wie– uciął krótko. Towarzyszył mi już do końca. Do wioski dotarliśmy po przyjemnej, niezbyt długiej wędrówce. Niewielkie domki skupione były jeden obok drugiego. Sprawiało to wrażenie nadmiernej oszczędności w porównaniu z otaczającą nas przestrzenią. Elf wysunął się teraz do przodu i po kilku krokach przystanął. Nie ośmieliłem się go wyminąć. Po chwili nakazał mi usiąść na trawie.

-Czekamy.

Nie wiedziałem na co mamy czekać, ale postanowiłem nie dopytywać się. Widocznie taka była procedura. Elf siedział spokojnie z półprzymkniętymi powiekami. Postanowiłem dla zabicia czasu uraczyć się muzyką i sięgnąłem szybko do torby.

– Zostaw – powiedział zdecydowanie elf i nie pozostało mi nic innego jak posłuchać go.

Byłem trochę zły, ale nie odważyłem się przeciwstawić. Poczułem rozdrażnienie. Mógłby chociaż wytłumaczyć dlaczego. Te krótkie rozkazy sprawiały, że poczułem się jak uczniak ustawiany przez nauczyciela, który w dodatku nie ma obowiązku tłumaczyć się ze swoich decyzji. Chciałem zignorować polecenie, ale po chwili rozmyśliłem.

Dokładnie w tym samym czasie pojawiło się kilka elfów zmierzających w naszą stronę. Zbliżający się pochód miał swoistą symetrię. Z przodu czwórka łuczników ubranych w szarozielone stroje przywodzące na myśl Robin Hooda, w środku szkarłatnoczerwono przyodziany dostojnik, a z tyłu z lustrzanym odwzorowaniem ustawienia straży przedniej szły cztery piękne elfickie kobiety. Ubrane lekko i powabnie zdawały się płynąć w powietrzu, a nie stąpać po suchej, wydeptanej ziemi. Nie mogłem oderwać od nich wzroku, aż do chwili kiedy poczułem, że mój towarzysz wstaje. Podniosłem się powoli i dopiero wtedy spojrzałem na dostojnika. Był już przy mnie, chociaż zdawało mi się, że mają do przejścia kilkaset metrów. Znowu magia, westchnąłem i ukłoniłem się nisko. Wymieniliśmy słowa powitania i przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa.

– Nazywam się Tenalador, syn Kanalodora, syna Aldonora. – powiedział dumnie.

– A ja nazywam się Gustaw, syn Jerzego, syna eee…tego….Karolora…eee… Karola, znaczy się, wydukałem przypomniawszy sobie imię mojego dziadka.

-Jestem magiem i wojownikiem – kontynuował z dumą dostojnik. Wypiąłem pierś do przodu i z podobną, jeśli nie większa dumą, zacząłem

-A ja jestem….

-Przestań – przerwał mi szybko z przestrachem w głosie. – Wiem, kim jesteś. Nie wymawiaj tego na głos.

Zamilkłem i starałem się nie poznać po sobie zaskoczenia. Poczułem dziwny szacunek z jakim patrzą na mnie łucznicy i przede wszystkim kobiety. Uśmiechnąłem się w duchu, nieco zaskoczony, ale z niespodziewanie mile podrażnioną wewnętrzną próżnością.

Poprowadzili mnie szeroką alejką pomiędzy chatkami. Elfickie dzieci bawiły się na podwórkach. Strzelały z łuków, rzucały magiczne zaklęcia, znikały i pojawiały się w innych miejscach. Zabawie towarzyszył beztroski śmiech i sielanka. Na chwilę uspokajały się, aby oddać nam pokłon, ale wkrótce znowu z dźwięcznym śmiechem wracały do zabawy. Minęliśmy wioskę. Zniknęły chatki, a na ich miejscu pojawiły się większe, drewniane budowle, potem murowane, aż w końcu weszliśmy na wybrukowany trakt.

-Teraz zawiążemy ci oczy – powiedziała jedna z kobiet i nie czekając na moją reakcję miękkimi i rozkosznymi w dotyku dłońmi nałożyła mi pachnącą i świeżą opaskę. Była cieńsza niż pajęcza nić, ale w swój zadziwiający sposób ściśle przylgnęła do mojej głowy. Po chwili usłyszałem rżenie koni i jakieś ręce podniosły mnie i posadziły na jednym z nich. Wyczułem, że ruszyliśmy. Nie wiem, czy leciałem, czy może jechałem. Czułem powiew wiatru na twarzy, ale nie słyszałem uderzeń kopyt o bruk. Trwało to chwilę, może minutę, może dwie. Kiedy jednak zsiadłem z konia i zdjęto mi opaskę, poczułem na twarzy kilkudniowy zarost, chociaż goliłem się podczas ostatniego obozowiska. Otworzyłem oczy i minęło troche czasu zanim przyzwyczaiłem wzrok do złocistego blasku jaki roztaczał się wokół. Dopiero wtedy dojrzałem pałac. Stał dumnie na wzgórzu, otoczony wielkimi drzewami. Mogły mieć kilkaset, a raczej pewnie kilka tysięcy lat. Na ich gałęziach stały wartownie, domy, pracownie rzemieślników, pomiędzy którymi przechadzały się tysiące elfów. Wielkie mosty łączyły między sobą gałęzie i poszczególne drzewa. Niektóre z nich docierały do pałacu, którego złote kopuły jaśniały niczym dodatkowe słońca na nieboskłonie.Nagle zauważyłem, że otacza nas srebrna mgiełka i poczułem, że unoszę się. Cała nasza grupa lewitowała w powietrzu i przesuwała się napędzana magiczną siłą w kierunku pałacu. Opadliśmy łagodnie przed wielką bramą. Tenalador wyciągnął przed siebie rękę i delikatny promień poszybował z jego dłoni w kierunku bramy. Kiedy dotarł do niej, wrota rozwarły się i mogliśmy wejść do środka. Pachniało lasem, miodem i owocami. Było cicho, jednak zdawało mi się, że jakaś cudowna muzyka gra w moich uszach przynosząc uspokojenie i wypoczynek. Pomimo wielodniowego zmęczenia poczułem się nagle odprężony i wypoczęty. Z mojego ubrania zniknął kurz, a moje ciało nagle stało się czyste jak po długiej, wonnej kąpieli. W głębi, na wielkim złotym tronie siedział elfi król. Był piękny i dostojny.

-Witaj, magu ze świata ludzi – jego głos brzmiał niczym zawodzenie skrzypiec w „Czterech porach roku” Vivaldiego. Padłem na kolana i spuściłem wzrok.

-Wiesz dlaczego zostałeś wezwany?– zapytał król.

-Wiem, o Najwspanialszy – odparłem. Nie śmiałem podnieść wzroku i trwałem tak nieruchomo a mój szorstki , chrypiący głos zdawał się bezcześcić nieskalany, cudowny nastrój.

-Możesz powstać – powiedział łagodnie. – Podejdź tutaj i pokaż swoją moc.

Zrobiłem kilka kroków do przodu i od razu go zobaczyłem. Stał na swoistym ołtarzu zaraz obok tronu, otoczony najświętszymi dewocjonaliami elfiego świata. Czułem jak drżą mi ręce. A jeśli nie podołam, pomyślałem nagle z przestrachem. Król zdawał się czytać mi w myślach.

-Nie bój się. Jeśli nie dasz rady nic zrobić, nic ci się nie stanie i wrócisz do domu. Nasze królestwo pogrąży się w smutku i rozpaczy, ale nie będziemy się mścić. Jeśli natomiast podołasz, obsypiemy cię złotem jakiego nie dostał od nas nigdy żaden śmiertelnik.

Słowa króla dodały mi otuchy. Podszedłem do ołtarza i postawiłem obok moja torbę. Poczułem znajomą woń. Najdelikatniej jak tylko mogłem oddałem się mojej pracy. Po chwili uśmiechnąłem się. Już wiedziałem. Odwróciłem się do króla i z radością powiedziałem:

– To nic takiego. Spalił się zasilacz. Wymienię go, potem zrestartuję system i połączenie z internetem powinno działać.