Rozmowy kontrolowane

Spacerując lasem, Piotruś, a może raczej już Piotrek, marzył o tym, by spotkać coś niezwykłego. Słyszał od ojca, że są kraje, gdzie jest zawsze lato, albo zawsze zima i kochał to, że żyje w rejonie, gdzie są cztery pory roku. Dzięki temu, mimo, iż odwiedzał ciągle ten sam las, miał wrażenie, że bywa w różnych miejscach.

Od kilku lat, nie było niemal dnia, żeby ze swoim czworonożnym kompanem, nie zapuścił się, choćby na pół godziny, w dzikie skupisko drzew i krzewów. To była jego dwunasta wiosna. Jak zwykle schodził z wydeptanych dróg i ścieżek, celowo wchodząc w najgęstsze zarośla. Chciał w ten sposób choć odrobinkę posmakować życia wędrowca… Posmakować przygody. Odgarniając krzewy i gałęzie, cały czas miał nadzieję, że za następnym krzakiem spotka leśną wróżkę, skrzata, albo że porozmawia ze starym drzewem. Często poklepywał je po korze, jak jego ojciec klepał go po ramieniu. Głaskał je. Uśmiechał się do nich. Przytulał. Pies biegał zadowolony, a chłopak chodził zamyślony i ogromnie pragnął, by napotkał coś magicznego. Był samotny. Jego dom znajdował się około pięciu kilometrów od najbliższej osady, a jedyny przyjaciel jakiego miał, to średniej wielkości, rudy kundel Dżeki. Psiak był tylko rok młodszy od Piotrka.

Pragnienia chłopca zmieniały się diametralnie, gdy przyszło mu czasem wracać z miasteczka o zmroku. Droga prowadziła przez ten sam las, który tak bardzo kochał odwiedzać za dnia i choć gdy było jasno, marzył o czymś magicznym, to w nocy modlił się, by nic takiego nie spotkał. Obiecywał sobie, że już nigdy nie będzie szukał magii. W jego głowie, z każdym takim powrotem, rodziły się setki wyobrażeń o tym, co za nim podąża i co go zaraz dopadnie. Niejednokrotnie biegł. Wmawiał sobie czasem, że to dla rozrywki, żeby po prostu szybciej znaleźć się w domu. Nie chciał być tchórzem. Była to jednak desperacka ucieczka przed własną wyobraźnią. Czasami płakał.

Oczywiście gdy tylko się rozjaśniało, zapominał o dawanych sobie obietnicach i pędził z Dżekim do lasu w poszukiwaniu tajemnic. Wiosna była już w późnym stadium i zdążyła porządnie obdarować swoje dzieci bujnymi, zielonymi szatami. Co niektórych ozdabiała to żółtymi, to czerwonymi, to innego koloru dekoracjami. Była wyjątkowo dobroduszna tego roku. Nie zapomniała ani o porządnym napojeniu, ani nie żałowała ciepłych promieni słonecznych. Wszystko naokoło żyło i słychać było jak oddycha. W szumie lasu, można było wyczuć jego zadowolenie. Już samo to było magią. Chłopiec jednak szukał czegoś więcej. Mijając soczyście zielone krzewy oraz majestatycznie wysokie drzewa, doszedł na polanę nad jeziorkiem, którą odwiedzał co jakiś czas. Dżeki wbiegł do jeziorka i brodził radośnie. Jak zwykle próbował wypić całą wodę, kłapiąc pyskiem jak szalony. Piotrek przykucnął przy brzegu, po czym położył się na plecach i wbił wzrok w błękitne niebo, po którym sunęły białe chmury. Wyobrażał sobie, że unosi się w powietrzu, że sunie w nieznane. Zatracił się i bujał w obłokach, jakby nie istniało nic prócz bezkresnego błękitu i białego puchu, przybierającego nieskończoną ilość kształtów. Latał.

– Pseplasam – odezwał się pytająco cienki głos tuż przy uchu Piotrka. Ten podniósł się gwałtownie.

– Hę? – zdziwił się nie widząc nikogo.

– Halo! Tutaj! – odezwał się znowu cichy głosik z trawy. – Cy mógłbyś sejść s mojego domku? – dodał. Chłopiec zbliżył twarz do ziemi i zobaczył małego żuczka wiosennego, machającego mu odnóżem.

– Ty mówisz?! – podniecił się młodzieniec.

– Siedzis na moim domku. Nie chce mi się kopać nowego tunelu. Cy mógłbyś się psesunąć?

– Jasne, jasne. Już – nerwowo wyrzucił z siebie i odsunął się, wyszukując uważnie małej dziury w ziemi. Przyklęknął sobie i obserwował.

– Ciękuję – powiedział żuczek i udał się w stronę tunelu.

– Nie ma za co. Hej! Nie odchodź. Porozmawiaj ze mną.

– Dlacego?

– Jak to dlacego? To znaczy dlaczego. Nigdy nie spotkałem gadającego owada. W ogóle gadającego zwierzęcia.

– Nigdy? A kto cię naucył mófić?

– Tata.

– Mnie mama. Cyli jednak rosmafiałeś jus se sfiesętami?

– Ale mój tata to człowiek.

– A moja mama mófi, se cłofiek to sfiese. A twój psyjaciel s tobą nie rosmafia?

– Dżeki? To piesek, nie umie mówić.

– Umie.

– Skąd wiesz?

– Bo ficę jak nas sucha. Cy moses poplosić go f moim imieniu, by slobił kupkę psy fejściu do mojego domku?

– Słucham?

– To twój psyjaciel. Poploś go. Plosę.

– Po co ci jego kupka przy wejściu do domu?

– Do jecenia. Nie będę jej musiał tullać s daleka.

– Bleh!

Piotrek spojrzał na psa. Ten podchodził do nich powolnym krokiem, jakiego chłopak jeszcze nigdy u niego nie widział. Usiadł przy chłopcu i patrząc mu w oczy, położył łapę na jego kolanie.

– Witaj Piotrze – rzekł bardzo dorosłym i zrównoważonym głosem. Chłopiec niewiele myśląc przytulił mocno psa. – To nie jest dobra pora byś poznał tajemnicę, ale cóż. Ten żuczek dopiero co się wykluł. Nie wiedział, że nie wolno mu rozmawiać z ludźmi.

– Dlaczego nie wolno?

– Fłaśnie. Dlacego? – wtrącił mały, czarny owad, który najwyraźniej się przejął tym, że popełnił jakiś błąd.

– Tylko nieliczni mogą dowiedzieć się o możliwości rozmawiania z każdą żywą istotą. Jeszcze mniej liczna grupa może faktycznie z nimi rozmawiać. Gdyby to się wydało, ludzie czuliby się zagrożeni. Nie chcę wam teraz opowiadać co mogłoby to oznaczać. Domyślicie się sami w swoim czasie.

– Czy gdyby nie żuczek, to nigdy byś się do mnie nie odezwał?

– Nie zrozum mnie źle Piotrusiu. Nie ja decyduję o tym, czy mogę z tobą porozmawiać, czy nie. Odpowiadając jednak na twoje pytanie, odezwałbym się do ciebie już niedługo. To było kwestią czasu. Zdecydowana większość wyraziła zgodę, byś został mówcą. Musisz jednak pamiętać by zachować to w tajemnicy. Nikomu nie możesz o tym mówić. Nawet ojcu. Uznaliby cię za wariata. Być może spaliliby cię na stosie, a ja nie mógłbym nic z tym zrobić. Pamiętaj, że nie odezwę się do ciebie przy innym człowieku.

– Dobrze – ucieszył się Piotrek. Lubił tajemnice.

– Slobis kupkę? – spytał dyskretnie żuczek, patrząc na psa i wskazując odnóżem okolice małego tunelu.

– Zrobię. A ty powiedz mamie, że zanim nauczy kogoś mówić, ma wyjaśnić z kim nie można rozmawiać.

– Dobla.

Dżeki rozstawił tylne nogi, wypiął grzbiet, podniósł ogon, wybałuszył oczy i…

– No co? Jedenaście lat na to patrzyłeś, a teraz cię to dziwi? – wystękał do chłopca.