Koniec panny R

Mój pech, cholera jasna! Powiedziało mi się kiedyś, że koniec świata przeżyję tylko ja i karaluchy. No i stało się; trzecia wojna światowa rozpętana oczywiście z niczyjej winy (albo z winy każdego, to tylko kwestia punktu widzenia) zakończyła dominację gatunku ludzkiego nad ziemią. Teraz dominującym gatunkiem są karaluchy, albo ja (jeśli mogę sobie pochlebić, uznając się aż za gatunek) tam gdzie akurat jestem. Trudno uznać, żeby karaluchy nade mną dominowały, w końcu to ja je gotuję i depczę, a nie na odwrót (do czasu… do czasu…).

'To co ma pan przed oczami, drogi kolego, to typowy przykład syndromu tysiąclecia, choć bardzo spóźniony. Głęboka wiara w przyjście końca świata spowodowała, że dla niej ten koniec świata nastąpił. Widzi w innych ludziach karaluchy i stara się je zdeptać albo zjeść.'

'Skśd wiadomo tak dokładnie co ona myśli?'

'Czasem mówi do siebie, ale to jest zwykle niejasne, natomiast jeżeli znajdzie możliwość to spisuje swoją historię. Może dla karaluchów, kiedy wykształcą wreszcie zdolność czytania, he he.'

2.X.2056 Nieznany bład w pracy systemu CARFAX spowodował wystrzelenie jednej z rakiet o ładunku nuklearnym. Automatyczne systemy obronne wystrzeliły swoje. Nastąpiła reakcja łańcuchowa. Nikt nigdy nie sprawdził stanu zdrowia psychicznego głównego informatyka; po czternastu godzinach ziemia była już pusta.

To był tylko zły sen… Taki straszny sen… Obudziłam się pewnego ranka i nie było już karaluchów. Znajdowałam się w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym od paru ładnych lat, ale obudziłam się wreszcie żeby wyjść na świat pełen ludzi. Ach… nie ma nic przyjemniejszego niż kawa, papieros i pogawędka z nieznajomym w przytulnej kafejce…

Karaluchy bardzo doceniały to, że ktoś do nich mówił. Czuły się przez to mniej samotne.