Kontakt

A na co wam taka duża ka­me­ra? Nie prze­szka­dza mi to, po pro­stu je­stem cie­ka­wa. Cho­dzi o ja­kość? Chyba że tego ro­dza­ju sprzęt za­pi­su­je filmy w ja­kimś innym for­ma­cie i ła­twiej je edy­to­wać. Nie, chyba nie. Wstyd się przy­znać, ale nie mam o tym zie­lo­ne­go po­ję­cia.

Gadam bez ładu. Zdzi­cza­łam. Na wła­sne ży­cze­nie, bo mam tu do kogo się ode­zwać, per­so­nel jest uro­czy. To­wa­rzy­sze mojej doli, bo nie śmiem na­zy­wać tego nie­do­lą, w sumie też. Pa­mię­taj­cie, że za­le­ży mi na au­to­ry­za­cji, nie chcę, żeby na stare lata zro­bio­no ze mnie wa­riat­kę. Zu­peł­ną wa­riat­kę. Nie po­są­dzam was o złą wolę, boję się je­dy­nie wła­sne­go nie­okrze­sa­nia. Przy­kro mi, ale cała ro­bo­ta może się zmar­no­wać, bądź­cie na to go­to­wi.

Już? Za­czy­nać? 

W ostat­nią rocz­ni­cę zda­rze­nia któ­raś ze sta­cji te­le­wi­zyj­nych prze­pro­wa­dzi­ła an­kie­tę – py­ta­no prze­chod­niów o to, co ro­bi­li, kiedy przy­by­sze spa­dli z gwiazd. Pre­cy­zyj­ne od­po­wie­dzi miały do­wo­dzić, że ten dzień utkwił wszyst­kim w pa­mię­ci. Rze­czy­wi­ście, lu­dzie w śred­nim wieku, i ci tro­chę star­si, opo­wia­da­li ze szcze­gó­ła­mi, jak sie­dzie­li w pracy albo w szko­le, a tu nagle, roz­ma­ity­mi ka­na­ła­mi, za­czę­ły do­cie­rać do nich in­for­ma­cje, brzmią­ce jak mało ory­gi­nal­ny żart.

Nie­mal wszy­scy przy­zna­li, że od razu po­my­śle­li o Woj­nie Świa­tów. Wy­da­je mi się, że nawet gdyby zda­rzy­ło się to sto lat póź­niej, czy choć­by za sto lat od dzi­siaj, to pierw­sze re­la­cje też trak­to­wa­no by jako me­dial­ną hecę. Kul­to­wa au­dy­cja Wel­le­sa oka­za­ła się szcze­pion­ką ide­al­ną, ludz­kość zo­sta­ła uod­por­nio­na.

Prze­mie­rza­jąc dłu­gie ko­ry­ta­rze sądu okrę­go­we­go, też my­śla­łam o Woj­nie świa­tów, a kon­kret­nie o tym, że tego ro­dza­ju dow­ci­py miały sens w epoce ra­dio­od­bior­ni­ków. Że dzi­siaj po­dob­ne akcje za­miast stra­chu, wzbu­dzać mogą ra­czej za­że­no­wa­nie. To wła­śnie z sa­mo­cho­do­we­go radia usły­sza­łam, że na pół­no­cy kraju spa­dło kil­ka­na­ście me­te­ory­tów. Wkrót­ce po­ja­wi­ły się filmy z miej­sca zda­rze­nia. O żad­nym dow­ci­pie nie mogło być mowy.

Tam­te­go dnia ze­zna­wa­łam w pa­skud­nej spra­wie. Facet zabił swoją dziew­czy­nę i ukrył jej zwło­ki. No, nie­zu­peł­nie ukrył. Mniej­sza o szcze­gó­ły, zro­bił z nimi coś, co nie da­wa­ło szans na ich… Na ich od­zy­ska­nie. Moje ze­zna­nia były nie­zbęd­ne, by go ska­zać.

Facet miał na imię Carl. Nie­wy­so­ki, bar­czy­sty, twarz nie­przy­jem­na, mó­wiąc wprost – za­ka­za­na. Na ra­mie­niu wy­ta­tu­ował sobie drut kol­cza­sty. Pa­trzył na mnie tak, jakby chciał mnie zabić. Gdy­bym miała co do tego ja­kieś wąt­pli­wo­ści, to kiedy skoń­czy­łam ze­zna­wać, nie omiesz­kał ich roz­wiać, do­da­jąc parę zdań o spo­so­bie, w jaki rze­ko­mo się pro­wa­dzę. Wi­dzi­cie? Gdyby dzia­ło się to dzień wcze­śniej, myślę, że nie za­pa­mię­ta­ła­bym tak wiele.

Dziwi was, że pod­czas skła­da­nia ze­znań nie dba­łam o ano­ni­mo­wość? Daj­cie spo­kój. Wie­cie, ilu ja­sno­wi­dzów dzia­ła­ło wtedy ofi­cjal­nie na te­re­nie kraju? Stu ośmiu. W na­szym sta­nie rap­tem piąt­ka. Gdyby przy­jem­nia­czek Carl na­praw­dę chciał mnie do­rwać, wy­grze­bał­by mój adres spod ziemi. Nie mu­siał­by kopać zbyt głę­bo­ko. Tak czy ina­czej, sie­dział za krat­ka­mi, nic mi nie gro­zi­ło.

Wizję z tam­te­go dnia też za­pa­mię­ta­łam. Ich, w od­róż­nie­niu od roz­praw, noszę w pa­mię­ci sporo. Nie są dla mnie cię­ża­rem, ale kie­dyś, dawno temu, mie­wa­łam przez nie kosz­ma­ry.

Na blu­zie dziew­czy­ny zo­sta­ło sporo esen­cji. Gdyby nie zdję­ła jej przed kłót­nią, która skoń­czy­ła się tak, jak się skoń­czy­ła, gdyby ta bluza prze­pa­dła razem z nią, wtedy drań z dzia­dow­skim ta­tu­ażem wy­szedł­by na wol­ność.

Nie zno­si­łam sy­tu­acji, w któ­rych moje ze­zna­nia były wy­rzu­ca­ne do kosza. Do­my­śla­cie się, jakie to uczu­cie mieć przed sobą skur­wie­la, który po­peł­nił ohyd­ną zbrod­nię, o czym wie­cie aż za do­brze, bo wi­dzie­li­ście ją z bli­ska, a ten by­dlak śmie­je się wam w twarz, bo przy­się­gli, po za­po­zna­niu się z ma­te­ria­ła­mi do­wo­do­wy­mi, po­śród któ­rych wasza wizja ma lichą war­tość, osta­tecz­nie przy­zna­ją zwy­cię­stwo obro­nie? Nasz sys­tem są­dow­nic­twa był i jest chory, ale to temat na inną roz­mo­wę. Od razu mówię, że nie mam na nią ocho­ty. Ani teraz, ani kiedy in­dziej.

Po roz­pra­wie po­szłam na obiad do ka­fe­te­rii, a tam wszy­scy ga­da­li już tylko o jed­nym.

Do­szło do kon­tak­tu.

Bzdu­ra. Nie chcę się wy­mą­drzać, żadna ze mnie fi­lo­loż­ka, ale kon­takt ozna­cza chyba wy­mia­nę ko­mu­ni­ka­tów, na­wią­za­nie ja­kiejś formy po­ro­zu­mie­nia. Na na­szych oczach pisze się hi­sto­ria! Nie je­ste­śmy sami we wszech­świe­cie! Do­szło do ko-nta-ktu!

Ależ mnie to wku­rzy­ło! Pa­mię­tam nawet, że krzyk­nę­łam: Niby jak wy­glą­da ten kon­takt?! No, jak?! Nikt nie ra­czył mi od­po­wie­dzieć, wszy­scy wga­pia­li się w swoje urzą­dze­nia. A ja nie py­ta­łam re­to­rycz­nie. Na­praw­dę chcia­łam wie­dzieć.

Nie­któ­rzy jesz­cze dzi­siaj snują do­my­sły typu: Co by się stało, gdyby przy­by­sze spa­dli gdzieś in­dziej, na przy­kład na naszą sto­li­cę? Jak to, co? Ko­niec by się stał. Upa­dek kilku ko­smicz­nych ka­mie­ni w szcze­rym polu i za­ob­ser­wo­wa­nie z da­le­ka krza­ko­lud­ków do­pro­wa­dzi­ły świat do wrze­nia. Gdy­by­śmy za­kła­da­li, że to nie przy­pad­ko­wa wi­zy­ta, lecz atak, do­pie­ro wtedy po­ka­za­li­by­śmy samym sobie, jakie roz­mia­ry może przy­jąć pa­ni­ka.

W końcu, na ustron­nej łące, w samym oku cy­klo­nu, po­ja­wił się on. Nie tyle się po­ja­wił, co zo­stał przy­wie­zio­ny przez fe­de­ral­nych. W któ­rymś z wy­wia­dów przy­znał, że czuł się wtedy jak zwy­cięz­ca lo­te­rii. Szyb­ko dodał, że jeśli wie­dział­by, ile ta wy­gra­na bę­dzie go kosz­to­wać, to zwy­cię­ski los po­darł­by na strzę­py. 

Z per­spek­ty­wy lat mo­że­my się wy­mą­drzać i kry­ty­ko­wać de­cy­den­tów za to, że po­sta­no­wi­li wy­słać do przy­by­szy za­wo­do­we­go ne­go­cja­to­ra. A co wy zro­bi­li­by­ście na ich miej­scu? Dzia­ła­jąc pod pre­sją czasu, dźwi­ga­jąc na bar­kach od­po­wie­dzial­ność tak wiel­ką, że trud­no ją sobie nawet wy­obra­zić? Mogli ścią­gnąć ja­kie­goś fi­lo­lo­ga albo ufo­lo­ga! Pew­nie. Albo ky­no­lo­ga czy pe­do­lo­ga. Co za róż­ni­ca, nikt nie był gotów, by zmie­rzyć się z tym za­da­niem.

Co? Ja? Gdy­bym przy­pad­kiem była wtedy w oko­li­cy, tak? Nie wiem. Nie wiem, co by z tego wy­ni­kło. Gdy­bym już wtedy… Czcze dy­wa­ga­cje, zu­peł­nie bez zna­cze­nia. Zna­cze­nie ma je­dy­nie to, co się wy­da­rzy­ło. Nie­ste­ty. O tym chcę mówić.

Uży­łam słowa nie­ste­ty z roz­my­słem. Przez lata usły­sza­łam na swój temat wiele róż­nych opi­nii i na­uczy­łam się od nich dy­stan­so­wać, ale za­wsze do furii do­pro­wa­dza­ło mnie, gdy ktoś przy­pi­sy­wał mi złe in­ten­cje. Nigdy nie pra­gnę­łam, żeby to… wszyst­ko skoń­czy­ło się tak, jak się skoń­czy­ło. Po raz pierw­szy for­mu­łu­ję to wprost i do­bit­nie: Ża­łu­ję tego, co się stało. Wszyst­kie­go.

Dzi­wi­cie się, że cze­ka­łam dłu­gie lata, by to po­wie­dzieć? W sumie od tego na­le­ża­ło za­cząć dzi­siej­szą ga­da­ni­nę: Czemu aku­rat teraz? Co skło­ni­ło mnie, by udzie­lić ko­lej­ne­go wy­wia­du? Po­win­nam się wy­tłu­ma­czyć, przed­sta­wić swoje mo­ty­wa­cje. Po­skła­dać to wszyst­ko, co zro­bi­łam, i czego za­nie­cha­łam, w jakąś lo­gicz­ną ca­łość opar­tą na so­lid­nych fi­la­rach przy­czyn. Nie zro­bię tego, bo mu­sia­ła­bym kła­mać. Nie wiem, dla­cze­go zna­la­złam się w tym miej­scu i cza­sie, w któ­rym ce­lu­je we mnie oko wiel­gach­nej ka­me­ry. Więk­szej chyba nie mie­li­ście.

Za­wo­do­wy ne­go­cja­tor, pan ka­pi­tan Mor­gan – na­praw­dę po­win­ni mu byli nadać jakiś pseu­do­nim. Albo bły­ska­wicz­nie awan­so­wać, co pro­po­no­wa­li nie­któ­rzy dow­cip­ni­sie. Oto wszy­scy z za­par­tym tchem cze­ka­ją na pierw­szą in­te­rak­cję czło­wie­ka z po­za­ziem­ski­mi for­ma­mi życia, a ludz­kość, przy­pad­ko­wo re­pre­zen­to­wa­na przez nasze wła­dze, ty­pu­je do tego za­da­nia ko­le­sia, któ­re­go na­zwi­sko, w ze­sta­wie­niu z po­sia­da­nym stop­niem, ko­ja­rzy się wszyst­kim z al­ko­ho­lem.

Nie pa­mię­tam już, jak na­zy­wał się ten znany komik. Zgi­nął jakiś czas potem w wy­pad­ku na nar­tach… Nie­waż­ne. Na­stęp­ne­go wie­czo­ra za­mie­ścił na swoim ka­na­le film, w któ­rym za­pew­niał, że roz­ma­wiał z sze­fem tam­tej­szych władz i do­wie­dział się, że Mor­gan miał wspar­cie po­rucz­ni­ków Da­nie­la i Wal­ke­ra, a na miej­sce nie do­tarł, nie­ste­ty, sier­żant Se­agram…

Re­cho­ta­li­śmy z tego, aż miło. Nie był to śmiech przez łzy, tak bym tego nie okre­śli­ła, bo ten ro­dzaj śmie­chu jest w sumie krze­pią­cy. Po­ja­wia się, kiedy spra­wy idą ku lep­sze­mu, albo przy­naj­mniej wie­rzy­my, że tak bę­dzie. Nasz śmiech wy­do­by­wał się z gar­deł razem z ję­ka­mi prze­ra­że­nia; gieł­dy pi­ko­wa­ły, ceny paliw biły re­kor­dy, za­miesz­ki o róż­nej skali wy­stę­po­wa­ły w nie­mal każ­dym za­kąt­ku świa­ta, naj­więk­sze re­li­gij­ne au­to­ry­te­ty na­bra­ły wody w usta, zaś te mniej­sze za­chę­ca­ły wier­nych – wprost lub na­oko­ło – do ro­bie­nia krzyw­dy sobie lub bliź­nim.

Mor­ga­no­wi nigdy nie od­da­no spra­wie­dli­wo­ści. Mówię po­waż­nie. Jeśli bę­dzie­cie robić za­jaw­kę na­szej roz­mo­wy, pew­nie wy­ko­rzy­sta­cie ten frag­ment. Tak, uwa­żam, że źle go po­trak­to­wa­no. Jakoś wszyst­kim umknę­ło, że robił, co w jego mocy.

W któ­rymś z wy­wia­dów przy­znał, że kiedy szedł ku stre­fie, był pe­wien, że po­si­ka się ze stra­chu. Mor­gan bywał do­sad­ny, po­dob­ne wstaw­ki zda­rza­ły mu się czę­sto. Pró­bo­wał wyjść na mniej oby­te­go, niż był w rze­czy­wi­sto­ści, jakby nie trak­to­wał sa­me­go sie­bie po­waż­nie.

Gdyby miał w sobie choć krzty­nę zdol­no­ści pa­rap­sy­chicz­nych, można by za­kła­dać, że wy­ła­py­wał i wta­piał w sie­bie flu­idy tych, któ­rzy go lek­ce­wa­żą, choć­by z po­wo­du na­zwi­ska. Wy­star­czy­ło­by kil­ku­na­stu zło­śli­wych są­sia­dów albo ko­le­gów z pracy… Ale w przy­pad­ku ka­pi­ta­na nie wcho­dzi­ło to w grę – był zdol­ny do ja­sno­wi­dze­nia w takim samym stop­niu, co, po­wiedz­my, kłoda omsza­łe­go drew­na. Sama nie wiem, czemu po­wie­dzia­łam omsza­łe­go. Kłoda bez mchu też by­ła­by kiep­skim ja­sno­wi­dzem. Po­dob­nie jak nie­szczę­sny Mor­gan.

Sama też go de­pre­cjo­nu­ję. Był taki czas, że na­bi­ja­no się nawet z kom­bi­ne­zo­nu, który miał na sobie. Zdję­cia, do­ku­men­tu­ją­ce spo­tka­nie, za­miast za­chwy­cać, bu­dzi­ły śmiech; na­tych­miast za­czę­ły krą­żyć jako memy.

Pa­mię­tam jeden z nich: Mor­gan zbli­ża się do grupy krza­ko­lud­ków usta­wio­nych w taki spo­sób, jakby na niego cze­ka­li. Pięk­ne uję­cie. Ktoś pod­pi­sał je: Kiedy je­steś na­spa­wa­ny w cho­le­rę, ale w końcu od­naj­du­jesz swo­ich ziom­ków, któ­rzy zgu­bi­li cię pod mo­no­po­lo­wym.

Może śmiech rze­czy­wi­ście jest re­ak­cją obron­ną na stres? Z in­ny­mi uję­cia­mi ob­cho­dzo­no się po­dob­nie, na szczę­ście nie pa­mię­tam już tych kpiar­skich pod­pi­sów, a same zdję­cia. Kiedy zo­ba­czy­łam to, na któ­rym Mor­gan wy­cią­ga do przy­by­sza dłoń, roz­pła­ka­łam się. Wzru­szy­ła mnie jego uf­ność. Może uf­ność ich obu?

Mniej wię­cej tak to wspo­mi­nał: Oczy­wi­ście mój ska­fan­der był wy­po­sa­żo­ny w gło­śnik, ale po­sta­no­wi­łem nic nie mówić. Uzna­łem, że by­ło­by to głu­pie, może nawet nie­grzecz­ne. Mo­ment, w któ­rym zo­rien­to­wa­łem się, że przy­bysz też wy­cią­ga do mnie rękę, tę swoją ga­łąz­kę, był naj­pięk­niej­szą chwi­lą w moim życiu. Zaraz potem na­stą­pi­ło parę kiep­skich chwil.

Gdyby Mor­gan nie miał na sobie kom­bi­ne­zo­nu, gdyby wszy­scy zo­ba­czy­li, jak wy­mio­tu­je, do­pie­ro wtedy mie­li­by­śmy uży­wa­nie. Przy­znaj­cie szcze­rze – jeśli nie mie­li­by­ście po­ję­cia o tym, jak za­re­ago­wał na dotyk, to czy oglą­da­jąc film po raz pierw­szy, po­my­śle­li­by­ście, że coś po­szło nie tak? Śle­dzi­li­śmy to wy­da­rze­nie na żywo i nie mie­li­śmy po­ję­cia, jakie wra­że­nia to­wa­rzy­szy­ły bied­ne­mu ka­pi­ta­no­wi. Twier­dził, że kiedy ga­łąz­ka przy­by­sza oplo­tła jego dłoń, po­czuł, jakby rzu­co­no go w dół wą­skie­go tu­ne­lu. Czu­jąc na­ra­sta­ją­ce mdło­ści, po­sta­no­wił się stam­tąd zmy­wać – tak po­wie­dział. Tym­cza­sem z jego ru­chów cały czas prze­bi­jał jakiś spo­kój, opa­no­wa­nie.

Na re­la­cję Mor­ga­na cze­ka­li­śmy pra­wie dwie go­dzi­ny. Zwa­żyw­szy na to, że jego spo­tka­nie z przy­by­szem, prze­rwa­ne nie­ocze­ki­wa­nym od­wro­tem, trwa­ło jakąś mi­nu­tę, mie­li­śmy prawo się de­ner­wo­wać. Widzę po wa­szych mi­nach, że wy to wszyst­ko wie­cie. Wła­ści­wie czemu ja o tym opo­wia­dam…? Dobra, skoro wam to nie prze­szka­dza, będę gadać po swo­je­mu.

Krą­ży­ła wtedy teo­ria spi­sko­wa, we­dług któ­rej ja­sno­wi­dze two­rzy­li zor­ga­ni­zo­wa­ną grupę, wy­wie­ra­ją­cą wpły­wy na moż­nych tego świa­ta. Plot­ki o NWO stały się passé, mó­wio­no o wiedź­mach i cza­ro­dzie­jach, uży­wa­ją­cych zdol­no­ści – nikt nie po­tra­fił spre­cy­zo­wać, ja­kich – do ste­ro­wa­nia gło­wa­mi państw i wy­ku­wa­nia glo­bal­ne­go po­rząd­ku zgod­nie z wła­snym wi­dzi­mi­się.

Bred­nie? Jak naj­bar­dziej. Ale nie dba­li­śmy o to, żeby je zwal­czać. I tak byśmy nic nie wskó­ra­li. Po­wtó­rzę to, co po­wie­dzia­łam dawno temu pew­nej te­le­wi­zji: Nie ma sensu tłu­ma­czyć tym, któ­rzy po­zba­wie­ni są ta­len­tu, na czym po­le­ga ja­sno­wi­dze­nie. Ba­nal­ne po­rów­na­nie do opo­wia­da­nia ślep­co­wi o ko­lo­rach jest nie­pre­cy­zyj­ne, ale, od biedy, można się nim po­słu­żyć.

Kiep­scy by­li­by z nas lob­by­ści, zwa­żyw­szy na to, że nie trzy­ma­li­śmy się razem. Sama po­zna­łam rap­tem dzie­się­cio­ro in­nych ja­sno­wi­dzów. Mie­li­śmy wspól­ną grupę na ko­mu­ni­ka­to­rze, od czasu do czasu wy­mie­nia­li­śmy się ob­ser­wa­cja­mi i ra­da­mi. Kie­dyś urzą­dzi­li­śmy sobie nawet małe spo­tka­nie, pod­czas któ­re­go po­ga­da­li­śmy na nie­istot­ne te­ma­ty, wy­pi­li­śmy parę drin­ków, i ro­ze­szli­śmy się do domów przed dwu­dzie­stą trze­cią. Tyle, jeśli cho­dzi o two­rze­nie lob­bin­go­wej po­tę­gi.

Dla­cze­go o tym mówię? A, no tak, kiedy cze­ka­li­śmy na re­la­cję nie­szczę­sne­go Mor­ga­na, na gru­pie padło hasło, że to któ­reś z nas po­win­no się tam znaj­do­wać. Nie pa­mię­tam nawet, czyja to była su­ge­stia, ale wszy­scy od­nie­śli się do niej z pod­szy­tym iro­nią dy­stan­sem. W każ­dym razie to wtedy za­czę­łam po raz pierw­szy wy­obra­żać sobie, że wy­cią­gam dłoń do krza­ko­lud­ka.

Potem na­pi­sa­no gdzieś, ale nie wiem, ile było w tym praw­dy, że kiedy Mor­gan wszedł w końcu do sali kon­fe­ren­cyj­nej, by udzie­lić wy­wia­du, to w cza­sie dwu­dzie­stu se­kund po­trzeb­nych mu na za­ję­cie miej­sca i się­gnię­cie po mi­kro­fon, pi­ku­ją­ce gieł­dy za­nur­ko­wa­ły jesz­cze moc­niej – takie wra­że­nie wy­warł na ryn­kach blady jak ścia­na ne­go­cja­tor.

Szko­da, że nie udało mu się ni­ko­go uspo­ko­ić. Nie zde­cy­do­wał się kła­mać, nie sprze­dał nam sta­ran­nie spre­pa­ro­wa­nych łgarstw, mo­gą­cych pomóc w ostu­dze­niu tego ca­łe­go cha­osu. Że też nikt nie pró­bo­wał mu tego na­rzu­cić. A może jed­nak? Nie, nie wy­da­je mi się. Gość po pro­stu wszedł do po­ko­ju i po­wie­dział praw­dę.

Wy­glą­dał na pi­ja­ne­go, za to gadał jak na­ćpa­ny – ko­men­tarz ja­kie­goś rynsz­to­ko­we­go niu­so­kle­ty utknął mi w gło­wie. Mor­gan wy­glą­dał nie­szcze­gól­nie, ale był lo­gicz­ny i kon­kret­ny.

Na po­czą­tek po­wie­dział, że kosmici są ro­zum­ni, nie mają wro­gich za­mia­rów, i ko­mu­ni­ku­ją się za po­mo­cą prze­sy­ła­nych wprost do głowy słów i ob­ra­zów. Myśl o tym, że cie­ka­wie by­ło­by za­nu­rzyć się w ich świa­do­mo­ści, prze­ro­dzi­ła się u mnie w dziką chęć, by móc tego do­świad­czyć. Moi zna­jo­mi na gru­pie rap­tem prze­sta­li dow­cip­ko­wać. Oczy­wi­ście, że pra­gnę­li tego sa­me­go.

Po­do­ba­ło mi się przy­tom­ne py­ta­nie jed­ne­go z dzien­ni­ka­rzy: Gdy ka­pi­tan oznaj­mił, że przy­by­sze chcą, by wy­bu­do­wać im domy, za­py­tał on, jakim cudem Mor­gan zro­zu­miał, co ko­smi­ta ma na myśli, skoro kon­cep­cja domu nie mogła być iden­tycz­na dla ludzi i dla po­za­ziem­skich form życia. Po­dob­ne wąt­pli­wo­ści po­win­ny do­ty­czyć za­pew­nie­nia, że są oni na­sta­wie­ni po­ko­jo­wo. Jakie były szan­se na to, że po­ję­cie wro­gich za­mia­rów jest iden­tycz­ne dla nas i dla przy­by­szów z innej pla­ne­ty? Nie­koń­czą­ce się dys­ku­sje pod­la­ne on­to­lo­gicz­nym sosem miały się do­pie­ro roz­po­cząć.

W pro­sto­dusz­nym nie wiem, ma­ją­cym nam słu­żyć za od­po­wiedź, za­wie­ra­ła się cała godna współ­czu­cia im­po­ten­cja Mor­ga­na. Współ­czu­łam mu wtedy, i już za­wsze. Kiedy umarł, przez parę dni cho­dzi­łam jak stru­ta. Kiedy to było? Dawno temu. Czas gna.

Gdyby w po­nie­dzia­łek rano ktoś przy­pusz­czał, że przed week­en­dem ruszy bu­do­wa osie­dla dla przy­by­szy z ko­smo­su, po­trak­to­wa­no by go, że tak się wy­ra­żę, z re­zer­wą. Mor­gan sta­rał się jak mógł, by wier­nie po­wtó­rzyć nam prze­sła­nie krza­ko­lud­ka. Dwu­krot­nie wspo­mniał, że po­śród prze­pla­ta­ją­cych się ze sobą słów i ob­ra­zów, zo­ba­czył coś, co uznał za wi­ru­ją­ce płat­ki śnie­gu. Proś­ba o za­pew­nie­nie im schro­nie­nia wy­ni­kać mogła z lęku przed nie­przy­ja­zny­mi wa­run­ka­mi. Tylko znów – skąd ko­smi­ci mieli o nich ja­kie­kol­wiek po­ję­cie?

Na teo­rię mó­wią­cą o tym, że przy­bysz wy­łu­skał wszyst­kie in­for­ma­cje z umy­słu Mor­ga­na, nie trze­ba było długo cze­kać. W związ­ku z tym za­czę­li­śmy za­da­wać sobie ko­lej­ne py­ta­nia. Całe mnó­stwo pytań.

Potem wszy­scy po­wta­rza­li to kłam­stwo. Że ka­pi­tan Mor­gan na dłuż­szy czas wy­co­fał się z życia pu­blicz­ne­go, kiedy zo­ba­czył, co przy­by­sze… Jakie formy przy­bra­li. Prze­cież było zu­peł­nie ina­czej. On za­padł się pod zie­mię już po tam­tej kon­fe­ren­cji pra­so­wej. Przez parę do­brych dni media pró­bo­wa­ły go wy­wo­łać, su­ge­ru­jąc nawet, że po­wi­nien po­now­nie udać się do ob­cych, aby do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej, czy wręcz spró­bo­wać prze­ka­zać im coś od sie­bie.

Sami do­brze wie­cie, że ze wszyst­ki­mi me­dia­mi, od lewa do prawa, mam na pień­ku. Nie zdzi­wi­cie się pew­nie, kiedy po­wiem, że to, co zro­bio­no wtedy Mor­ga­no­wi, uwa­żam za drań­stwo.

Moja matka jest ko­smit­ką!

Dacie wiarę? Jeden por­tal wrzu­cił taki na­głó­wek, wy­su­wa­jąc się na pro­wa­dze­nie w ka­te­go­rii naj­więk­szych obrzy­dliw­ców, ale kon­ku­ren­cja dep­ta­ła mu po pię­tach. Cóż, gdyby na tamtą porę Mor­gan nie zdą­żył znik­nąć, to z pew­no­ścią zro­bił­by to wła­śnie wtedy.

Ko­lej­na spra­wa, o któ­rej nigdy nie mó­wi­łam – nie było mi dane do­wie­dzieć się, czemu obcy mor­fo­wa­li się w ten, a nie inny spo­sób. Czemu ludz­kie po­sta­cie, w które po­sta­no­wi­li się oblec, przy­wo­dzi­ły na myśl oży­wio­ne ob­ra­zy Pi­cas­sa.

Do tam­te­go ranka śmie­li­śmy za­kła­dać, że może, jako ludz­kość, wyj­dzie­my z tej ka­ba­ły obron­ną ręką. Sy­tu­acja da­le­ka była od nor­mal­nej, świat cią­gle za­nu­rzo­ny był po szyję w nie­ła­dzie, ale gdzieś tam mi­go­ta­ło świa­teł­ko w tu­ne­lu. Ru­szy­ła bu­do­wa osie­dla. Wie­cie, że nie­daw­no zmarł facet, do któ­re­go na­le­ża­ły te zie­mie? Przez całe życie udało mu się uni­kać me­diów, i słod­kie to mu­sia­ło być życie. Nasz rząd na pewno za­pro­po­no­wał mu kon­kret­ną sumę za wy­własz­cze­nie.

I wtedy… Mo­ment. Pra­wie zgu­bi­łam wątek. Nie, żad­nych przerw, dam radę. Mó­wi­łam o tym, że wszyst­ko mogło za­cząć się ukła­dać. Po­ko­jo­wo na­sta­wie­ni obcy przed­sta­wi­li swoje nie­wy­gó­ro­wa­ne ocze­ki­wa­nia, a my za­czę­li­śmy je speł­niać. Aż tu przy­cho­dzi ranek, i wi­dzi­my, że po ogro­dzo­nym te­re­nie spa­ce­ru­ją hu­ma­no­idal­ne po­sta­cie, wy­glą­da­ją­ce jak wcie­lo­ne w życie wizje sza­lo­ne­go ku­bi­sty. Oprócz wy­na­tu­rzo­nych po­sta­ci matki, brata, i kil­kor­ga zna­jo­mych Mor­ga­na, zi­den­ty­fi­ko­wa­no jesz­cze parę in­nych osób. Osób, które w świa­do­mo­ści ka­pi­ta­na mu­sia­ły od­ci­snąć się na tyle mocno, że obcy po­tra­fi­li imi­to­wać ich wi­ze­run­ki.

Oprócz mro­żą­cych krew w ży­łach zdjęć, media obie­gła też in­for­ma­cja, że licz­ba przy­by­szów jest więk­sza niż na po­cząt­ku. Na­ukow­cy, któ­rzy pro­wa­dzi­li ich ca­ło­do­bo­wą ob­ser­wa­cję, już wtedy mu­sie­li wie­dzieć, że roz­mna­ża­ją się przez po­dział, ale, szczę­śli­wie, nie zdra­dzi­li tego faktu. Dość atrak­cji jak na jeden dzień. Na jedno stu­le­cie też by wy­star­czy­ło.

Pa­mię­ta­cie, w ile dni po­sta­wio­no całe osie­dle? W sześć. A siód­me­go dnia twór­cy, jako żywo nie­po­dob­ni do Boga, za­miast od­po­cząć, nada­li me­ga­fo­nem ko­mu­ni­kat, że domy są go­to­we.

Nie wie­rzy­łam, że przy­by­sze nas zro­zu­mie­ją. A jed­nak. Armia po­krak ru­szy­ła w stro­nę osie­dla. Wciąż wie­dzie­li­śmy o nich tyle, co nic. Do­ma­ga­no się, by Mor­gan w końcu ru­szył tyłek i znów z nimi po­ga­dał. Mniej­sza z tym, że go­ście naj­wi­docz­niej po­trak­to­wa­li jego mózg jak szwedz­ki stół, a ile zdą­ży­li z niego za­brać, i co jesz­cze mogło z tego wy­nik­nąć, nikt nie mógł wie­dzieć.

Trze­ba cze­kać i ob­ser­wo­wać – ko­men­to­wa­li zgod­nie nasi na­ukow­cy. To umi­ło­wa­ni moż­no­wład­cy ka­za­li im tak ćwier­kać, wiem o tym z pew­ne­go źró­dła. Tak na­praw­dę ja­jo­gło­wi pa­li­li się do tego, żeby oso­bi­ście po­gnać do ob­cych po to, by ode­brać ko­lej­ny ko­mu­ni­kat.

Za gra­ni­cą za­czę­to po­mru­ki­wać, że na­le­ży zdo­być się na zde­cy­do­wa­ne ruchy, że nie mo­że­my zo­sta­wić przy­by­szów sa­mych sobie, a bez­czyn­ność w tej kwe­stii jest tak na­praw­dę do­le­wa­niem ben­zy­ny do nie­ga­sną­ce­go ognia.

Aż tu nagle spadł deszcz. Pa­mię­ta­cie tę ulgę? Nie, za mło­dzi je­ste­ście. Cie­bie to nawet nie było wtedy na świe­cie, co?

Śmiem twier­dzić, że po­dob­na chwi­la nie przy­tra­fi­ła się ludz­ko­ści nigdy wcze­śniej. I już się nie przy­tra­fi. Nigdy nie bę­dzie­my rów­nie bli­scy, nigdy już nie złą­czy­my się w po­wszech­nym wzru­sze­niu… Boże, po­pa­dam w ja­kieś em­fa­tycz­ne tony. Wy­bacz­cie. Ale to na­praw­dę było pięk­ne.

Dzię­ku­je­my wam za dom

Napis był le­d­wie czy­tel­ny, więc żar­to­wa­no, że przy­bysz, który chwy­cił za dłu­go­pis, musi jesz­cze tro­chę po­ćwi­czyć. Inni pod­cho­dzi­li do spra­wy bar­dziej serio, i po­wta­rza­li, do­pa­tru­jąc się w tym cze­goś nie­po­ko­ją­ce­go, że obcy imi­to­wał cha­rak­ter pisma ka­pi­ta­na Mor­ga­na. W końcu nie udo­wod­nio­no, czy fak­tycz­nie tak było. Przy­pusz­czam, że za prób­kę pisma naj­bar­dziej zna­ne­go ne­go­cja­to­ra w dzie­jach ludz­ko­ści za­pła­co­no by wtedy jak za woły. Tym­cza­sem Mor­gan wciąż po­zo­sta­wał w ukry­ciu, ale chwi­lo­wo wszy­scy o nim za­po­mnie­li. Nie był już po­trzeb­ny.

To nie­sa­mo­wi­te, jak szyb­ko prze­cho­dzi­my do po­rząd­ku dzien­ne­go nad zda­rze­nia­mi, które ten po­rzą­dek po­win­ny bez­pow­rot­nie zmie­nić, czy nawet ze­trzeć na proch. Życie to­czy­ło się dalej, choć wszy­scy mó­wi­li teraz o nowej rze­czy­wi­sto­ści. U mnie obyło się bez re­wo­lu­cji, choć zmie­ni­łam za­ję­cie. Czyli spo­sób, w jaki za­ra­bia­łam pie­nią­dze. Spore pie­nią­dze, nigdy tego nie kry­łam.

Sama nie wiem, czemu ru­szy­łam ten mało przy­jem­ny temat. Kiedy potem wy­da­rzy­ło się… to wszyst­ko, pi­sma­cy, oczy­wi­ście, na­tych­miast się tym za­in­te­re­so­wa­li, do­tar­li nawet do nie­któ­rych moich klien­tów. Mia­no­wa­li mnie Sy­bil­lą, sły­sze­li­ście o tym? Zo­sta­łam zrów­na­na z mi­to­lo­gicz­ną wieszcz­ką, umie­ją­cą prze­wi­dy­wać przy­szłość.

Zna­cie teo­rię, za­kła­da­ją­cą, że głu­po­ta jest bar­dzo de­mo­kra­tycz­na i wszyst­kie grupy za­wo­do­we do­ty­ka w rów­nym stop­niu? To zna­czy, że tylu sa­mych pół­głów­ków znaj­dzie­cie po­śród za­mia­ta­czy ulic, co wśród sę­dziów, po­li­ty­ków, czy dzien­ni­ka­rzy. Nie wie­rzę w to. Z pew­no­ścią za­mia­ta­cze ulic, w swej masie, mają wię­cej oleju w gło­wie niż dzien­ni­ka­rze. Ależ to są idio­ci. Bez ob­ra­zy. Wy­da­je mi się, że wy aku­rat je­ste­ście w tej by­strej po­ło­wie, czy tam ćwiart­ce.

Co? Nie, ko­cha­ny. Nie na­mó­wisz mnie na to. Wiem, że wasz ma­te­riał, o ile po­zwo­lę na to, by po­szedł w świat, sprze­dał­by się jesz­cze le­piej, gdy­bym po­opo­wia­da­ła wię­cej o swoim darze. Boli was to, że ja­sno­wi­dze nie­chęt­nie się zwie­rza­ją, co? Spo­koj­nie, jeśli teo­ria o głu­po­cie jest praw­dzi­wa, to na pewno trafi się w końcu gamoń, który sprze­da wam wszyst­ko. Roz­bie­rze się przed wami do naga, wy­be­be­szy do dna. Aż dziw­ne, że cią­gle cze­ka­cie. Pew­nie mówię to w złą go­dzi­nę.

Ale dobra, niech bę­dzie, zro­bię wam tę uprzej­mość i po­wiem kilka zdań. Same oczy­wi­ste rze­czy, któ­rych lu­dzie jakoś nie po­tra­fią sobie przy­swo­ić.

Ja­sno­wi­dze nie są wszech­wie­dzą­cy. Nie prze­wi­du­je­my przy­szło­ści, nikt tego nie po­tra­fi. Mówi się, że dzię­ki swym zdol­no­ściom po­tra­fi­my le­czyć dusze. To nie tak. Wska­zu­je­my chore miej­sca i cza­sa­mi udaje nam się za­or­dy­no­wać le­cze­nie. Nie ozna­cza to, że je­ste­śmy nie­omyl­ni, czy że do­ko­nu­je­my cudów.

No, wy­star­czy. Dobra, dobra, nie ma za co.

Wra­ca­jąc do te­ma­tu: Kiedy dzi­siaj myślę o rzezi, w pierw­szej chwi­li przed ocza­mi staje mi laur­ka ma­łe­go Timmy'ego. Wie­cie, o czym mówię? Wrzuć­cie to w sieć, na pewno jest… O, wła­śnie. Wi­dzi­cie? Przy­znaj­cie, że słod­kie. O ile każda wia­do­mość od ob­cych, czyli bar­dziej lub mniej kwie­ci­ste po­dzię­ko­wa­nia, była sze­ro­ko ko­men­to­wa­na, tak krzy­we dzię­ku­ję, na­gry­zmo­lo­ne na świst­ku pa­pie­ru przez ko­smi­tę, który przy­szedł na świat już na Ziemi, i który pod­pi­sy­wał się Timmy, spra­wi­ło, że wszy­scy osza­le­li. Cóż, za­chwy­ty nie by­ły­by tak gło­śne, gdyby media pu­bli­ko­wa­ły zdję­cia laur­ki razem z wi­ze­run­kiem jej au­to­ra – ku­la­we­go pod­rost­ka przy­wo­dzą­ce­go na myśl da­le­ko po­su­nię­te w roz­kła­dzie zom­bie.

Widzę, że te słowa was rażą. Co, bo­icie się, że źle wy­pad­nę? Nie za­le­ży mi na tym. Nie chcę się wy­bie­lać. Nie mam też nic prze­ciw­ko temu, aby ci, któ­rzy za mną nie prze­pa­da­ją, znie­lu­bi­li mnie jesz­cze bar­dziej. Nie pro­wo­ku­ję. Mówię to, co uwa­żam za praw­dzi­we i słusz­ne.

Mały Timmy. Nie­win­ny Timmy. Świę­ty Timmy. Prze­sa­dzam? Chyba nie. W końcu okrzyk­nię­to go mę­czen­ni­kiem. Po­zo­sta­łych, któ­rzy zgi­nę­li w po­gro­mie, rów­nież.

Dzi­siaj mo­że­my za­do­wa­lać się hi­sto­ria­mi o wła­snej szla­chet­no­ści, o tym, jakie pięk­ne wa­run­ki do życia za­pew­ni­li­śmy na­szym go­ściom, jak to trwa­li­śmy w po­go­to­wiu, by speł­nić każde ich żą­da­nie. Tak na­praw­dę trak­to­wa­li­śmy ich jak zwie­rzę­ta w zoo albo rybki w akwa­rium; dbasz o swój in­wen­tarz, ale gdy za­czy­na za­cho­wy­wać się nie tak, jak na­le­ży, in­ge­ru­jesz z całą mocą, ra­tu­jąc pod­opiecz­nych przed nimi sa­my­mi.

A jed­nak, gdyby wśród ofiar nie było Timmy'ego, gdyby przy­by­sze nie za­czę­li mor­do­wać się przy­pad­ko­wy­mi na­rzę­dzia­mi, gdyby przy­naj­mniej nas o tym uprze­dzi­li… Może nasza re­ak­cja by­ła­by inna. Aż dziw­ne, że nie pró­bo­wa­no tego tu­szo­wać. Byli tacy, któ­rzy uwa­ża­li, że to źle, że w tym wy­pad­ku cen­zu­ra by­ła­by wska­za­na.

Po­wie­dzieć, że nie spo­dzie­wa­łam się tam­te­go te­le­fo­nu, to jak nic nie po­wie­dzieć. Sam fakt że, dzwo­ni­ła do mnie sę­dzi­na, był za­sko­cze­niem, a gdy usły­sza­łam z jej ust pro­po­zy­cję, po­my­śla­łam sobie, że to żart, choć nie mia­łam po­ję­cia, czemu miał­by on słu­żyć.

Mil­cza­łam więc, pró­bu­jąc roz­wi­kłać sens dow­ci­pu, pod­czas gdy moja roz­mów­czy­ni my­śla­ła, że za­sta­na­wiam się nad pro­po­zy­cją.

– Pani jako pierw­sza przy­szła mi na myśl – po­wie­dzia­ła w końcu.

Zna­łam ją od wielu lat i bar­dzo sza­no­wa­łam. Nawet lu­bi­łam. Kie­dyś, po wy­jąt­ko­wo nie­przy­jem­nej roz­pra­wie, po­szły­śmy na drin­ka, ole­wa­jąc kon­we­nan­se. Da­wa­ła mi do zro­zu­mie­nia, że nie przy­po­mi­nam in­nych ja­sno­wi­dzów, z któ­ry­mi przy­szło jej współ­pra­co­wać. Wprost chwa­li­ła mnie za pro­fe­sjo­na­lizm i przy­zna­ję, że jej opi­nia mi po­chle­bia­ła. Nie, nie wiem, dla­cze­go to wła­śnie ona zaj­mo­wa­ła się… wer­bun­kiem. Zgo­dzi­łam się. Czy można po­wie­dzieć, że zo­sta­łam w tę spra­wę za­an­ga­żo­wa­na po zna­jo­mo­ści, co potem mi za­rzu­ca­no? Być może.

Wszyst­ko po­to­czy­ło się bły­ska­wicz­nie, jesz­cze tego sa­me­go dnia przy­sła­no po mnie sa­mo­chód, który za­wiózł mnie na lot­ni­sko. Póź­nym wie­czo­rem byłam już za­mel­do­wa­na w ho­te­lu po­ło­żo­nym o rzut be­re­tem od stre­fy. Umie­ra­łam ze stra­chu. 

Opie­ko­wał się mną taki nie­po­zor­ny gość. Nie zwró­ci­li­by­ście na niego uwagi, mi­ja­jąc go na ulicy. Przed­sta­wił się jako John­son. Na wstę­pie za­pew­nił mnie, że ka­pi­tan Mor­gan żyje i ma się do­brze, że wcale nie umarł od cho­ro­by po­pro­mien­nej czy in­ne­go cho­ler­stwa, ma­ją­ce­go być na­stęp­stwem spo­tka­nia z przy­by­sza­mi. Po pro­stu po­sta­no­wił wy­co­fać się z życia pu­blicz­ne­go, czemu trud­no było się dzi­wić.

Cho­dzi­ło mi po gło­wie, by za­py­tać, czemu zwró­ci­li się do ja­sno­wi­dza do­pie­ro wtedy, kiedy obcy za­czę­li roz­ra­biać. Gdyby zde­cy­do­wa­no się na to wcze­śniej, może uda­ło­by się unik­nąć ma­sa­kry. Tak sobie my­śla­łam. O, iro­nio.

Byłam zbyt ogłu­pia­ła, by za­py­tać też o kilka in­nych waż­nych kwe­stii: Czy za­bi­ci sta­wia­li opór? Czy rzeź była me­to­dycz­na i zor­ga­ni­zo­wa­na, a może do­szło do niej w wy­ni­ku na­głe­go kon­flik­tu, eska­lu­ją­ce­go do prze­ra­ża­ją­cych roz­mia­rów? Czy obcy, z któ­rym mam roz­ma­wiać, rów­nież… przy­ło­żył rękę do śmier­ci swo­ich po­bra­tym­ców? 

Nie, te py­ta­nia wy­da­ją mi się ważne z per­spek­ty­wy czasu. Wów­czas li­czy­ło się tylko to, że wejdę w kon­takt z obcym. Tak jest. Wtedy nie mia­łam ani chęci, ani pla­nów, by prze­ka­zać mu coś od sie­bie.

Za­ży­łam koń­ską dawkę leków usy­pia­ją­cych. Przy­zna­ję, że chcia­łam jak naj­szyb­ciej od­pły­nąć, nie ka­to­wać się py­ta­nia­mi, na które nie mo­głam znać od­po­wie­dzi.

O ósmej rano obu­dzi­ło mnie ciche pu­ka­nie do drzwi. John­son po­wie­dział, że mam go­dzi­nę, aby się przy­go­to­wać. To ba­nal­ne, jeśli po­wiem, że czu­łam się jak we śnie, ale nie po­tra­fię okre­ślić tego le­piej. Od mojej roz­mo­wy z sę­dzi­ną nie mi­nę­ła nawet doba.

Po rów­nej go­dzi­nie zja­wił się po mnie sa­mo­chód. Nie wy­obra­żaj­cie sobie woj­sko­we­go dżipa, to był zwy­kły sedan. Nim wje­cha­li­śmy na teren osie­dla, mu­sie­li­śmy minąć trzy bramy. Zna­la­złam się w naj­pil­niej strze­żo­nym miej­scu na Ziemi. Rze­czy­wi­ście było tam pięk­nie, wi­do­ki jak z ob­raz­ka. Nawet po tym, jak woj­sko po­cię­ło teren za­sie­ka­mi i po­usta­wia­ło wszę­dzie wieże straż­ni­cze.

W końcu za­par­ko­wa­li­śmy przed spo­rych roz­mia­rów kon­te­ne­rem; z ze­wnątrz ob­skur­ny, w środ­ku pre­zen­to­wał się bez po­rów­na­nia le­piej. Zor­ga­ni­zo­wa­no w nim coś, co mo­gło­by robić za salon w ni­sko­bu­dże­to­wym sit­co­mie.

John­son powiedział, że zo­sta­wią mnie w kon­te­ne­rze samą. Obie­cał, że on, i cała ekipa, będą trzy­mać rękę na pul­sie. Szcze­rze mó­wiąc, ta in­for­ma­cja mnie nie prze­ra­zi­ła, bo na tamtą porę byłam prze­ra­żo­na już do gra­nic moż­li­wo­ści. Opa­dłam na krze­sło i od­cię­łam się od na­tar­czy­we­go głosu, ser­wu­ją­ce­go ko­lej­ne za­pew­nie­nia i słowa otu­chy. W końcu zo­sta­łam sama. Cze­ka­łam, ga­piąc się na ko­lo­ro­we sza­fecz­ki. 

Kiedy drzwi się otwo­rzy­ły, krzyk­nę­łam. Pokój na­tych­miast wy­peł­nił się aurą. Była przy­tła­cza­ją­ca. Rzad­ko się zda­rza, aby ktoś pro­mie­niał tak mocno, żebym zwró­ci­ła na niego uwagę; rap­tem kilka razy w życiu spo­tka­łam kogoś, kto miał w sobie tyle ener­gii, że wpra­wi­ło mnie to w zdu­mie­nie – i prze­waż­nie byli to inni ja­sno­wi­dze. Tym­cza­sem obcy… Wy­obraź­cie sobie, że świe­ci na was ostre słoń­ce, ale nie czu­je­cie cie­pła, tylko chłód. Chcie­li­by­ście coś zro­bić, jakoś się za­sło­nić, ale na próż­no. To po­rów­na­nie jest o tyle złe, że zimny blask mnie nie ośle­piał, wprost prze­ciw­nie; moje zmy­sły wy­ostrzy­ły się aż do gra­ni­cy, za którą byłam go­to­wa uwie­rzyć we wła­sną wszech­moc… Rów­no­cze­śnie chcia­łam wy­rwać się z tego stanu jak naj­szyb­ciej. Nie po­tra­fię opi­sać tego le­piej.

Żo­łą­dek pod­szedł mi do gar­dła, ale z in­ne­go po­wo­du – obcy wy­glą­dał, jakby ludz­kie ciało, które przy­wdział, było na niego za duże o dwa roz­mia­ry. Na zdję­ciach, nawet na nie­złej ja­ko­ści fil­mach, nie rzuca się to tak bar­dzo, ale z bli­ska… Nawet sobie tego nie wy­obra­żaj­cie.

Ale i tak naj­gor­sza była twarz. Z ja­kie­goś po­wo­du jego usta cały czas roz­cią­ga­ły się w sze­ro­kim uśmie­chu, a oczy, para nie­bie­skich jak sza­fir oczu, po­zo­sta­wa­ła nie­ru­cho­ma i pusta.

Czyją ka­ry­ka­tu­rę mia­łam przed sobą? Jakie miej­sce w życiu ka­pi­ta­na Mor­ga­na zaj­mo­wał czło­wiek, do któ­re­go nie­udol­nie upodob­nił się obcy? Był nagi, ale, na szczę­ście, ko­smi­ci po­sta­no­wi­li nie mor­fo­wać na­rzą­dów płcio­wych, i tak dla nich bez­u­ży­tecz­nych. 

Zbli­żył się do mnie. Każ­de­mu kro­ko­wi to­wa­rzy­szy­ło od­ra­ża­ją­ce pla­śnię­cie bo­sych stóp. Wy­cią­gnął rękę. Skóra na dłoni zwi­ja­ła się jak przy­dłu­gi rękaw.

Chwy­ci­łam ją.

Chce­cie usły­szeć ko­lej­ne kiep­skie po­rów­na­nie? W do­dat­ku mało ory­gi­nal­ne, sły­sza­łam je nie­raz: kon­takt jeden na jeden przy­po­mi­na wpa­try­wa­nie się w pły­ną­cą wodę. Cza­sa­mi jest to le­d­wie stru­my­czek, a nie­kie­dy rwąca rzeka, na dnie któ­rej prę­dzej czy póź­niej da się wy­pa­trzeć le­żą­ce skar­by… lub śmie­ci.

Spo­dzie­wa­łam się, że do­ty­ka­jąc przy­by­sza po­czu­ję coś od­mien­ne­go, i rze­czy­wi­ście – za­miast pa­trzeć na wodę, wpa­dłam w nią. Nie sta­wia­łam oporu; dałam po­rwać się nur­to­wi. O tym, co zo­ba­czy­łam, mó­wi­łam już nie­raz, ale wiem, że chce­cie, bym opo­wie­dzia­ła o tym po raz ko­lej­ny. Czemu nie?

Wy­ja­wił mi swoje praw­dzi­we imię, ale nie mia­łam szans go za­pa­mię­tać. On i jego to­wa­rzy­sze przy­by­li z da­le­ka. Ich po­dróż trwa­ła całe wieki. Byli wy­gnań­ca­mi, rasą, która ni­g­dzie nie była mile wi­dzia­na. Ko­smicz­nym chwa­stem – na­praw­dę tak to na­zwał, choć nie sądzę, by do­kład­nie to miał na myśli.

Po­wie­dział mi, że jest płod­ny. Mógł wy­kra­wać ze swo­je­go ciała po­tom­stwo. Był ojcem wielu ist­nień.

Pra­gnął ich śmier­ci.

Chciał, żebym go zro­zu­mia­ła. Mam na myśli zro­zu­mie­nie tego, że pra­gnął za­bi­jać. Nie mo­ty­wów, które nim kie­ro­wa­ły. Te po­zo­sta­ły dla mnie nie­ja­sne. Po­ka­zał mi ob­ra­zy, któ­rych nie ży­czy­łam sobie oglą­dać, widma po­gro­mu. Po­czu­łam wy­peł­nia­ją­cą go nie­na­wiść.

Czy na­praw­dę była to nie­na­wiść? Rów­nie do­brze mo­gła­bym to okre­ślić jako silną nie­chęć po­łą­czo­ną z po­czu­ciem za­gro­że­nia i prze­świad­cze­niem, że nie­zbęd­ne jest się­gnię­cie po prze­moc. Nie cho­dzi­ło wy­łącz­nie o po­tom­stwo mo­je­go roz­mów­cy. Wielu in­nych przy­by­szy też pra­gnę­ło po­zbyć się swo­ich… dzie­ci. Oraz kilku sta­rych, nie­płod­nych osob­ni­ków. Nie­płod­nych od za­wsze, albo od nie­daw­na. Tak, za­bi­ja­li też swo­ich ro­dzi­ców. Jak już wspo­mnia­łam, nie wy­ja­wił, co nimi kie­ro­wa­ło.

Na sam ko­niec in­ten­syw­ność i barwa od­czuć ule­gły cał­ko­wi­tej zmia­nie; po­czu­łam wdzięcz­ność i uwiel­bie­nie. Przy­bysz dzię­ko­wał mi za to, że on i jego to­wa­rzy­sze mogą ko­rzy­stać z na­szej go­ści­ny.

A potem zwy­czaj­nie pu­ścił moją rękę i ster­czał tak przede mną, uśmiech­nię­ty od ucha do ucha.

Ucie­kłam stam­tąd, ale nie po­bie­głam da­le­ko – tuż za drzwia­mi stra­ci­łam przy­tom­ność.

Nie wiem, na ja­kiej pod­sta­wie stwier­dzo­no, że nie trze­ba mnie za­wieźć do szpi­ta­la; wró­ci­łam do ho­te­lo­we­go po­ko­ju, gdzie za­pew­nio­no mi je­dy­nie opie­kę pie­lę­gniar­ki. Po­da­ła mi kro­plów­kę. Od razu za­czę­to wy­cią­gać ze mnie wszyst­ko, czego się do­wie­dzia­łam.

Nim za­czę­łam mówić, mój opie­kun, do spół­ki z dwoma ano­ni­mo­wy­mi pa­na­mi w gar­ni­tu­rach, wy­ja­wił mi, dla­cze­go się­gnię­to po wspar­cie ja­sno­wi­dza: Po tym, jak do­szło do po­gro­mu, za­żą­da­no od przy­by­szów, by wię­cej nie wa­ży­li się tego robić. Od­po­wie­dzie­li w swoim stylu, ba­zgrząc na kart­ce pa­pie­ru zdaw­ko­we: Nie mo­że­my. Na py­ta­nie: Dla­cze­go? nie ra­czy­li od­po­wie­dzieć.

To, co prze­ka­zał mi obcy, stre­ści­łam przed chwi­lą w paru zwię­złych zda­niach. Wtedy wy­ci­ska­łam to z sie­bie przez wiele go­dzin. Sta­ra­łam się ni­cze­go nie po­mi­nąć, dba­łam o to, by do­brze mnie zro­zu­mia­no.

Nikt nie za­pi­sy­wał moich od­po­wie­dzi, mia­łam więc pew­ność, że je­stem na­gry­wa­na. Fa­ce­ci w gar­ni­tu­rach po­że­gna­li się ład­nie i wy­szli. John­son za­pew­nił mnie, że wkrót­ce ode­zwą się w spra­wie wy­na­gro­dze­nia. Do tam­tej pory nawet o tym nie po­my­śla­łam. Po raz ostat­ni za­py­tał, czy czuję się do­brze, po czym po­dzię­ko­wał mi za współ­pra­cę i nisko się ukło­nił.

Wy­star­czy­ło­by, żebym trzy­ma­ła język za zę­ba­mi, kiedy chwy­cił klam­kę. Je­stem pewna, że gdyby nie tam­ten im­puls, wszyst­ko po­to­czy­ło­by się ina­czej.

– Co z nimi bę­dzie? – za­py­ta­łam.

Od­po­wie­dział mi uśmiesz­kiem. Nie­przy­jem­nym, dwu­znacz­nym uśmiesz­kiem, mó­wią­cym: No wiesz, skar­bie, wszyst­kie opcje są na stole, ale praw­do­po­dob­nie się­gnie­my po tę naj­bar­dziej ra­dy­kal­ną i naj­po­dlej­szą za­ra­zem.

Tak, mówię o tym po raz pierw­szy. Wy­da­je mi się, że żadne z was mi nie wie­rzy. Jasne, czemu mia­ła­bym sobie tego nie wy­my­ślić, żeby na­pa­wać się zdu­mie­niem na wa­szych twa­rzach, a potem, kiedy opu­bli­ku­je­cie ten film, śle­dzić gniew­ne ko­men­ta­rze pi­sa­ne przez wi­dzów nie­mo­gą­cych w żaden spo­sób zwe­ry­fi­ko­wać, czy sta­ru­cha nie robi sobie z nich jaj?

My­śl­cie sobie, co chce­cie.

Do tam­tej pory ma­rzy­łam o swo­ich ta­blet­kach, dzię­ki któ­rym będę mogła spo­koj­nie od­pły­nąć. Teraz nie wzię­ła­bym ich za żadne skar­by świa­ta. Mu­sia­łam my­śleć. Pod­jąć de­cy­zję.

Przez całą noc nie zmru­ży­łam oka. Na ho­te­lo­wej pa­pe­te­rii za­pi­sa­łam kilka zdań, które nad ranem hu­cza­ły mi w gło­wie.

Kiedy uzna­łam, że nie dam rady dłu­żej cze­kać, za­dzwo­ni­łam do re­cep­cji i po­pro­si­łam, by po­in­for­mo­wa­li pana John­so­na, że chcia­ła­bym się z nim pil­nie zo­ba­czyć.

Po­ja­wił się w ciągu pięt­na­stu minut. Nie wy­glą­dał ani na za­spa­ne­go, ani zmę­czo­ne­go, co z ja­kie­goś po­wo­du wy­trą­ci­ło mnie z rów­no­wa­gi. Przy­szło mi do głowy, by się wy­co­fać. Od­rzu­ci­łam tę myśl.

– Muszę się z nim spo­tkać. Jesz­cze raz.

Nie dał po sobie po­znać, co myśli o moim żą­da­niu. Za­py­tał o powód.

– Po­pro­sił mnie o to wczo­raj. Abym przy­szła na­stęp­ne­go dnia, jeśli tylko bę­dzie to moż­li­we.

Za­ło­ży­łam, że nawet jeśli mój opie­kun do­my­śli się, że kła­mię, mimo wszyst­ko zgo­dzi się na to, bym jesz­cze raz we­szła w kon­takt z przy­by­szem. Kal­ku­la­cja była pro­sta: Nie może wy­nik­nąć z tego nic złego, a, kto wie, może po­zy­ska­my ja­kieś war­to­ścio­we dane.

John­son wy­szedł z po­ko­ju i po chwi­li wró­cił. Tak jak po­przed­nie­go dnia, po­wie­dział, żebym za go­dzi­nę była go­to­wa.

Nie pa­mię­tam po­now­ne­go prze­jaz­du przez te wszyst­kie bramy i kon­tro­le bez­pie­czeń­stwa. Sit­co­mo­wy po­ko­ik wydał mi się cia­sny i zbyt ko­lo­ro­wy, dzi­wi­łam się samej sobie, że po­przed­nie­go dnia tak mi się po­do­bał.

Drzwi otwo­rzy­ły się, do wnę­trza wpa­dło zna­jo­me zimno.

To okrop­ne, że z twa­rzy ob­ce­go nie dało się nic wy­czy­tać; nie było tam nic, na czym mo­gła­bym oprzeć ja­kie­kol­wiek przy­pusz­cze­nia. Był za­sko­czo­ny tym, że po­now­nie chcę wejść z nim w kon­takt? Może się go oba­wiał? Żywił ja­kieś na­dzie­je? Puste oczy i unie­sio­ne ką­ci­ki ust nic mi nie mó­wi­ły.

Przy­po­mnia­ła mi się wczo­raj­sza złota po­świa­ta, fale wdzięcz­no­ści. Za­la­ło mnie współ­czu­cie; ta isto­ta nie była świa­do­ma tego, że z dnia na dzień za­czę­li­śmy trak­to­wać ją i jej po­bra­tym­ców jak po­two­ry. Że my rów­nież, naj­chęt­niej, wy­rwa­li­by­śmy ich z ko­rze­nia­mi i za­po­mnie­li o tym, że kie­dy­kol­wiek do nas tra­fi­li. 

Po­de­szłam do ob­ce­go i chwy­ci­łam go za dłoń.

Znów wpa­dłam w lo­do­wa­ty nurt, ale tym razem nie dałam się po­rwać.

Chcia­łam mieć pew­ność, że mnie widzi. Że po­tra­fi i chce pojąć moje słowa. Przed­sta­wi­łam się, a ra­czej wy­krzy­cza­łam w my­ślach swoje imię; prze­la­tu­ją­ce prze­ze mnie wra­że­nia, ob­ra­zy i ko­lo­ry nie ule­ga­ły zmia­nie. Mam na myśli to, że ich in­ten­syw­ność po­zo­sta­wa­ła taka sama. Za­ło­ży­łam, że obcy mnie sły­szy. I że pra­gnie mnie wy­słu­chać.

Nie bę­dziesz pod­no­sił ręki na swo­ich współ­bra­ci!

Bę­dziesz mi­ło­wał dobro i pokój!

Bę­dziesz mi­ło­wał ludzi!

Bę­dziesz po­ma­gał lu­dziom!

Prze­każ to wszyst­kim swoim to­wa­rzy­szom! Ko­rzy­sta­cie z na­szej go­ści­ny, więc mu­si­cie do­sto­so­wać się do na­szych zasad i war­to­ści!

Dużym wy­sił­kiem woli prze­rwa­łam kon­takt i jak naj­szyb­ciej stam­tąd wy­szłam. Nie czu­łam się tak źle, jak po­przed­nie­go dnia. John­son nie zwle­kał, od razu za­czął wy­py­ty­wać, czy do­wie­dzia­łam się cze­goś no­we­go.

– Obie­cał mi, że nigdy wię­cej ni­ko­go nie skrzyw­dzą – skła­ma­łam.

Nie dba­łam o to, czy moje słowa brzmią wia­ry­god­nie, to nie miało już dla mnie zna­cze­nia.

Wie­cie, że zde­cy­do­wa­łam się potem udzie­lić paru wy­wia­dów. Po każ­dym z nich obie­cy­wa­łam sobie, że nigdy wię­cej nie dam się na­mó­wić. Zmą­drza­łam do­pie­ro po trze­cim razie. Pod­czas tej ostat­niej roz­mo­wy pani… re­dak­tor za­py­ta­ła mnie o mo­ty­wa­cje. Co na­tchnę­ło mnie do spi­sa­nia przy­ka­zań i za­pre­zen­to­wa­nia ich obcym.

– Chcia­łam, żeby wszyst­ko było do­brze – od­par­łam zgod­nie z praw­dą.

To wy­star­czy­ło, żeby przed­sta­wić mnie jako in­fan­tyl­ną idiot­kę, osza­la­łą hip­pi­skę, którą, jako żywo, nigdy w życiu nie byłam i być nie chcia­łam. Tak przy­naj­mniej mi się wy­da­je.

Pa­mię­ta­cie, jakim ha­słem re­kla­mo­wa­no tam­ten ostat­ni wy­wiad? Sa­mo­zwań­cza Bo­gi­ni i jej de­ka­log.

De­ka­log. Deka logos, mówi wam to coś, pie­przo­ne nie­uki? Resz­ty ty­tu­łu nie będę nawet ko­men­to­wać.

To i tak le­piej niż za pierw­szym razem, kiedy za­py­ta­no mnie, czy czuję się winna śmier­ci tych wszyst­kich ludzi, a prze­czą­ca od­po­wiedź wy­star­czy­ła, by wy­wa­lić lead cią­gną­cy się przez dwie stro­ny: Ni­cze­go nie ża­łu­ję! Bła­zny. A wy? Jakie mie­li­ście ocze­ki­wa­nia, przy­cho­dząc tutaj? Li­czy­li­ście na wię­cej? Nie? Trud­no mi w to uwie­rzyć.

Każdy znał kogoś, kto znał kogoś, kogo wy­łą­czy­li. Co naj­mniej! Ro­zu­mie­cie? Jeśli obcy nie roz­pra­wi­li się z wa­szym są­sia­dem, to do­pa­dli kogoś z jego ro­dzi­ny lub grona zna­jo­mych. Wszy­scy po­wta­rza­li sobie to hasło. Su­ge­ro­wa­no, że mogło paść na każ­de­go.

Nie zga­dzam się z tym. Jak wspo­mnia­łam na po­cząt­ku, ża­łu­ję tego, co się stało, ale nie uwa­żam, aby obcy dzia­ła­li na oślep. Nie pró­bu­ję się wy­bie­lać. Po pro­stu ci, któ­rzy widzą w tam­tej tra­ge­dii jakąś przy­pad­ko­wość, od­wra­ca­ją oczy od fak­tów.

Pę­ka­łam z dumy, kiedy oka­za­ło się, że obcy – w co wszy­scy uwie­rzy­li­śmy – przy­ję­li mój ko­deks. Czę­sto o tym mó­wi­łam, ale po­wtó­rzę jesz­cze raz: na­pi­sa­li do­kład­nie to, co prze­ka­za­łam wów­czas ich re­pre­zen­tan­to­wi, słowo w słowo. Bied­ni, mu­sie­li pocić się nad tą kart­ką przez pół dnia. Kiedy tylko po­ka­za­li ją świa­tu, znów wy­bu­chła eu­fo­ria.

Ode­bra­łam te­le­fon od ob­ce­go męż­czy­zny. Nie przed­sta­wił mi się, ale po gło­sie roz­po­zna­łam, że to John­son. Swoim bez­na­mięt­nym gło­sem za­py­tał, czy chcę to fir­mo­wać. Ro­zu­mie­cie? Gdy­bym w tam­tej chwi­li się wy­co­fa­ła, nie­wy­klu­czo­ne, że do dzi­siaj wszy­scy wie­rzy­li­by, że obcy sami stwo­rzy­li te przy­ka­za­nia, albo że pod­rzu­cił im je kto inny… Nie mo­głam się na to zgo­dzić. Po pro­stu… Nie chcia­łam, by w tej spra­wie kła­ma­no. Tylko tyle i aż tyle. Wzię­łam na sie­bie od­po­wie­dzial­ność, choć tak na­praw­dę, w tam­tej chwi­li, był to ra­czej wiel­ki przy­wi­lej.

Po roz­mo­wie z John­so­nem moje na­zwi­sko po­ja­wi­ło się w me­diach. Sta­cje te­le­wi­zyj­ne za­bi­ja­ły się o to, by prze­pro­wa­dzić ze mną wy­wiad. Wie­cie, że byłam już umó­wio­na? Jeśli do­brze po­szu­ka­cie w sieci, znaj­dzie­cie może nawet za­jaw­kę. Już wkrót­ce roz­mo­wa z ja­sno­widz­ką, która oswo­iła ob­cych! Coś w tym stylu. Nie bę­dzie ko­lej­nych Tim­mych! – oświad­czył w te­le­wi­zji śnia­da­nio­wej jakiś ce­le­bry­ta, a potem zalał się łzami. Wszy­scy ry­cze­li razem z nim. Ja też. Pę­ka­łam z dumy.

I nagle przy­szła ta noc, pod­czas któ­rej za­czę­ły wyć sy­re­ny. Od­pa­li­łam jakiś por­tal, żeby spoj­rzeć, czy w oko­li­cy nie do­szło do wy­pad­ku albo po­ża­ru.

Seria za­gad­ko­wych zgo­nów na te­re­nie ca­łe­go kraju!

W pierw­szej chwi­li nie po­wią­za­łam bi­ją­ce­go po oczach na­głów­ka z wy­ją­cą sy­re­ną. W tre­ści ar­ty­ku­łu na­pi­sa­no ni mniej, ni wię­cej, tylko tyle, że dzie­je się coś dziw­ne­go, i że po­li­cja bada spra­wę.

Le­ża­łam w łóżku, prze­wra­ca­jąc się z boku na bok. Jakiś czas potem znów zaj­rza­łam na por­tal.

Osie­dle przy­by­szów w ogniu!

Z la­ko­nicz­ne­go ty­tu­łu można było wnio­sko­wać, że do­szło do ja­kie­goś aktu ter­ro­ru. Znów – ar­ty­kuł nie za­wie­rał pra­wie żad­nej tre­ści, in­for­mo­wał je­dy­nie o tym, że stało się coś złego. Że wszyst­ko pło­nie.

To nie do wiary, że cią­gle się o tym dys­ku­tu­je. Co do­kład­nie się stało? Dla­cze­go? Czy coś mogło po­to­czyć się ina­czej? Bla, bla bla, prze­le­wa­nie z pu­ste­go w próż­ne. Nie wiemy nic pew­ne­go i tak już zo­sta­nie. Słu­cham? Moje zda­nie? Nie ma zna­cze­nia. No do­brze, wiem, że dla was ma.

 Sądzę, że po­ko­cha­li nas bez­wa­run­ko­wo. Tak, jak zwie­rzę kocha swego pana. Gdy­bym po­pro­si­ła ich, aby się po­za­bi­ja­li, myślę, że zro­bi­li­by to jesz­cze tego sa­me­go dnia. Aby nie za­wieść na­szych ocze­ki­wań. Bę­dziesz mi­ło­wał ludzi! Bę­dziesz po­ma­gał lu­dziom!

Wiem, że o wszyst­kich nie­szczę­śni­kach, któ­rzy zgi­nę­li tam­tej nocy, nie można mówić źle. Co nie zmie­nia faktu, że, jak już wspo­mnia­łam, w tym wszyst­kim nie było grama przy­pad­ku.

Samo to, że nie wy­łą­czy­li ni­ko­go, kto aku­rat pro­wa­dził­by po­jazd, ob­słu­gi­wał ma­szy­nę, czy robił co­kol­wiek in­ne­go, co mo­gło­by do­pro­wa­dzić do śmier­ci… nie­wła­ści­wych osób.

Nie zno­szę eu­fe­mi­zmów, ale ten jakoś nigdy mnie nie draż­nił. To fak­tycz­nie wy­glą­da­ło tak, jakby wy­łą­cza­li ludzi po­przez na­ci­śnię­cie od­po­wied­nie­go pstrycz­ka w mózgu, praw­da? Bez krzy­ków i krwi. Szyb­ko i sku­tecz­nie.

Pe­wien pu­bli­cy­sta, który przez dłu­gie lata wy­ra­żał na­dzie­ję, że skoń­czę na krze­śle elek­trycz­nym, po­sta­wił tezę, że gdy­bym w swoim in­fan­ty­li­zmie nie po­pro­si­ła ko­smi­tów o to, by mi­ło­wa­li ludz­kość, a je­dy­nie prze­strze­gła ich przed krzyw­dze­niem sa­mych sie­bie, to naj­pew­niej uni­ce­stwi­liby nas wszyst­kich, zdmuch­nę­li nasze mózgi za jed­nym razem, jak uro­dzi­no­wy tort. Nie ba­wi­li­by się w ga­sze­nie po­je­dyn­czych świe­czek. Da­ruj­cie, to nie moja me­ta­fo­ra.

Nie wie­rzę w to. Zga­dzam się jed­nak z inną tezą: Ob­cych łą­czy­ło coś w ro­dza­ju wspól­nej jaźni, i nigdy nie sta­li­by się tak po­tęż­ni, gdyby po­zwo­lo­no im się sa­mo­re­gu­lo­wać… No cóż, wy­rzy­nać się na­wza­jem tak, jak pra­gnę­li to robić.

Wów­czas ty­sią­ce strę­czy­cie­li, gang­ste­rów, prze­stęp­ców sek­su­al­nych i płat­nych mor­der­ców nie zo­sta­ło­by wy­łą­czo­nych. Nie pa­trz­cie tak na mnie, wiem, że nie wszy­scy mieli kar­to­te­kę kry­mi­nal­ną… Jesz­cze. Pa­mię­ta­cie Ra­port mi­niej­szo­ści? Po wa­szych mi­nach widzę, że wie­cie, do czego piję. Pro­szę o li­tość, nie sądź­cie mnie po raz drugi za to samo. Już raz mnie unie­win­nili, praw­da? Wcale licz­ne grono tych, któ­rzy wi­dzie­li mnie w naj­lep­szym razie za krat­ka­mi, było mocno roz­cza­ro­wa­ne. Nie­szczę­sny ka­pi­tan Mor­gan gar­dło­wał za moim ska­za­niem, pa­mię­ta­cie? Wró­cił do życia pu­blicz­ne­go tylko po to, żeby do­ma­gać się mo­je­go roz­li­cze­nia. Nie­po­ję­te.

Szko­da mi przy­by­szy. Ich śmierć też biorę na swoje barki, czemu nie? Ża­łu­ję tylko, że uni­ce­stwio­no ich tak nagle, nie wie­dzie­li nawet, za co giną. Zresz­tą, nie mieli wiele czasu, by się nad tym za­sta­na­wiać. Chcia­ła­bym po­znać na­zwi­sko de­cy­den­ta, który wydał roz­kaz, by po­de­rwać my­śliw­ce. Co ka­za­ło mu są­dzić, że to obcy są za to wszyst­ko od­po­wie­dzial­ni? A co po­wie­cie na to, że tak na­praw­dę ja­sno­wi­dze, po­chy­le­ni nad gi­gan­tycz­ną krysz­ta­ło­wą kulą, za­mor­do­wa­li zdal­nie kil­ka­set ty­się­cy oby­wa­te­li na­sze­go kraju, a cała wina spa­dła na nie­win­nych ko­smi­tów? Ta teo­ria była swego czasu dość po­pu­lar­na.

Sły­szy­cie, jak mówię? Głos mi wy­sia­da. Tylu słów, co dzi­siaj, nie wy­po­wie­dzia­łam w ciągu ostat­nie­go roku. Skończ­my już. Mo­że­cie zga­sić to wiel­kie ustroj­stwo…?

Dzię­ku­ję. Nie wiem, co sie­dzi w gło­wie wa­sze­go pro­du­cen­ta, ale wam do­brze z oczu pa­trzy. Mam na­dzie­ję, że nie za­pa­mię­ta­cie mnie źle. Ani po dzi­siaj, ani tak… w ogóle. Mo­że­cie mnie tu cza­sem od­wie­dzić. Nie za­po­mnij­cie przy­wieźć cia­sta.