Dlaczego zamordowałem swoją żonę, czyli rzecz o okazjonalnym wyjściu na piwo, podróżach kosmicznych, a także o odwiecznej wojnie damsko-męskiej

Wyj­rza­łem przez okno i po­sęp­nie ob­ser­wo­wa­łem po­stę­pu­ją­ce w na­tu­rze ozna­ki schył­ku lata. Li­ście na drze­wach czer­wie­ni­ły się i zło­ci­ły ko­lo­ra­mi je­sie­ni. Ptac­two ufor­mo­wa­ne w klu­cze, ni­czym po­tęż­ne eska­dry my­śliw­ców bo­jo­wych, od­la­ty­wa­ło w cie­plej­sze re­jo­ny świa­ta. Sym­pa­tycz­ne jeże…

Myśli są śmiesz­ne, a cza­sem wręcz od­re­al­nio­ne. Pod­czas gdy bez­tro­sko snu­łem roz­wa­ża­nia o przy­ro­dzie, nie­ca­łe dwa metry ode mnie leżał bar­dziej na­ma­cal­ny pro­blem i wła­śnie się wy­krwa­wiał. Spoj­rza­łem na Pa­try­cję oto­czo­ną przez stale po­więk­sza­ją­cą się ka­łu­żę czer­wo­ne­go płynu, po czym wy­cią­gną­łem z kie­sze­ni spodni te­le­fon, wy­bra­łem numer alar­mo­wy i po­wie­dzia­łem:

– Dzień dobry, na­zy­wam się Artur Re­sow­ski, miesz­kam przy ulicy Skło­dow­skiej-Cu­rie czter­dzie­ści i czte­ry, miesz­ka­nie sie­dem i wła­śnie za­mor­do­wa­łem żonę.

W słu­chaw­ce za­pa­no­wa­ła gro­bo­wa cisza, jakby dys­po­zy­tor za­marł w roz­wa­ża­niu czy mój te­le­fon nie jest przy­pad­kiem wy­jąt­ko­wo nie­śmiesz­nym żar­tem.

– Halo? Czy jest pan tam jesz­cze? – za­py­ta­łem.

– Czy może pan po­wtó­rzyć? Twier­dzi pan, że zabił żonę?

– Tak tech­nicz­nie to praw­do­po­dob­nie jesz­cze żyje, ale traci krew w takim tem­pie, że ra­czej nic już się nie da zro­bić. Nie je­stem spe­cja­li­stą, ale mu­si­my ra­czej za­ło­żyć, że ją za­bi­łem.

– Pro­szę nie opusz­czać miesz­ka­nia, wy­sy­łam do pana pa­trol po­li­cji i ka­ret­kę – po­wie­dział dy­żur­ny po chwi­li wa­ha­nia.

– Oczy­wi­ście, jed­nak z góry ostrze­gam, że je­stem uzbro­jo­ny, więc nie życzę sobie żad­nych sztu­czek. Na co dzień nie sto­su­ję prze­mo­cy, ale nie będę miał opo­rów przed otwo­rze­niem ognia w sa­mo­obro­nie. Chciał­bym, żeby to było jasne, prę­dzej umrę niż dam się zabić!

– Spo­koj­nie, nikt nie bę­dzie usi­ło­wał panu zro­bić krzyw­dy – za­pew­nił dys­po­zy­tor. – Mu­si­my jed­nak wejść do środ­ka i usta­lić, co do­kład­nie się stało. Pana żona może po­trze­bo­wać po­mo­cy me­dycz­nej. Od­po­wied­nie służ­by zo­sta­ły już po­wia­do­mio­ne, niech pan spo­koj­nie czeka i nie robi żad­nych głupstw.

– Do­brze, dzię­ku­ję bar­dzo. Będę cze­kał. – Za­koń­czy­łem po­łą­cze­nie.

Po­stą­pi­łem wła­ści­wie, na­praw­dę nie było in­ne­go wyj­ścia, po­my­śla­łem.

Tak, wiem, za­cho­dzi­cie pew­nie w głowę, jak zna­la­złem się w tej nie­ko­niecz­nie god­nej po­zaz­drosz­cze­nia sy­tu­acji? Spo­koj­nie, wszyst­ko wy­ja­śnię i wtedy bę­dzie­cie mogli mnie osą­dzać. A póki co… Po­waż­nie! Prze­cież ja do­słow­nie sły­szę waszą dez­apro­ba­tę, do­strze­gam pełne nie­na­wi­ści spoj­rze­nia, które kie­ru­je­cie w stro­nę ekra­nu! Ży­je­my jed­nak w cy­wi­li­zo­wa­nym kraju, praw­da? A to ozna­cza, że ist­nie­je taki dziw­ny twór zwany do­mnie­ma­niem nie­win­no­ści. Wy­słu­chaj­cie, pro­szę, mojej hi­sto­rii, a potem prze­chodź­cie do fe­ro­wa­nia wy­ro­ków. Nigdy od­wrot­nie!

***

Męż­czyź­ni są z Marsa, a ko­bie­ty z Wenus, tak wam wma­wia­no? Cóż, nie jest to do końca praw­da. Pa­try­cję, czyli moją ak­tu­al­ną-by­łą żonę, po­zna­łem jesz­cze na stu­diach. Twier­dzi­ła, że po­cho­dzi ze wschod­nich krań­ców Rze­czy­po­spo­li­tej, ale tak na­praw­dę uro­dzi­ła się na nie­wiel­kiej pla­ne­cie ulo­ko­wa­nej na gra­ni­cy Drogi Mlecz­nej. Mo­że­cie sobie wy­obra­zić szok, jaki prze­ży­łem, gdy to od­kry­łem! Ale teraz, z per­spek­ty­wy lat, nie robi to na mnie już tak wiel­kie­go wra­że­nia. Im dłu­żej o tym myślę, tym bar­dziej utwier­dzam się w prze­ko­na­niu, że w każ­dej ko­bie­cie jest coś z ko­smi­ty i to nie­za­leż­nie od jej fak­tycz­ne­go po­cho­dze­nia.

Pa­mię­tam burz­li­we de­ba­ty ba­da­czy ko­smo­su, któ­rzy kilka lat temu spie­ra­li się w przed­mio­cie kla­sy­fi­ka­cji Plu­to­na. Nie je­stem pe­wien na czym osta­tecz­nie sta­nę­ło, ale czę­sto padał ter­min „pla­ne­ta kar­ło­wa­ta”. Otóż miej­sce na­ro­dzin Pa­try­cji było jesz­cze mniej­sze, czyli takie jakby bar­dziej kar­ło­wa­te? Praw­do­po­dob­nie nie ma to więk­sze­go zna­cze­nia dla tej hi­sto­rii, ale za­le­ża­ło mi na tym, że­by­ście wie­dzie­li.

Je­że­li jesz­cze sami nie za­uwa­ży­li­ście, to spie­szę wy­ja­śnić, że mam dość nie­zdro­wą skłon­ność do ga­wę­dziar­stwa. Wbrew po­zo­rom nie jest to me­cha­nizm obron­ny or­ga­ni­zmu po świe­żo do­ko­na­nej zbrod­ni. Od za­wsze mó­wi­łem dużo i długo, po­dob­no ten typ tak ma. Zo­sta­li­ście ostrze­że­ni, więc mo­że­my wró­cić do me­ri­tum.

Żeby zro­zu­mieć na­le­ży­cie, dla­cze­go za­mor­do­wa­łem żonę, mu­si­my cof­nąć się do mi­nio­ne­go piąt­ku. Otrzy­ma­łem aku­rat od Pa­try­cji dys­pen­sę od życia ro­dzin­ne­go, czyli ofi­cjal­ne po­zwo­le­nie obej­mu­ją­ce wyj­ście z ko­le­ga­mi „na mia­sto”. Byłem już na par­kin­gu, gdy przy­po­mnia­łem sobie, że za­po­mnia­łem port­fe­la. De­li­kat­nie po­iry­to­wa­ny, cof­ną­łem się na pię­cie i bie­giem po­ko­ny­wa­łem ko­lej­ne stop­nie scho­dów pro­wa­dzą­cych do miesz­ka­nia. Już mia­łem na­ci­snąć klam­kę, gdy usły­sza­łem stłu­mio­ny głos Pa­try­cji roz­ma­wia­ją­cej przez te­le­fon.

– Urzą­dze­nie jest już prak­tycz­nie go­to­we. Sta­re­go nie ma w domu, więc na spo­koj­nie wszyst­ko przy­go­tu­ję do ju­trzej­szych te­stów.

Sta­ną­łem jak wryty i wstrzy­ma­łem od­dech. O czym ona mó­wi­ła? I dla­cze­go niby miał­bym być stary, skoro nie mam nawet czter­dziest­ki?

– Bądź spo­koj­na, tym razem się uda. Wkrót­ce bę­dzie­my mogły czy­tać im w my­ślach! – krzy­cza­ła do słu­chaw­ki, wy­raź­nie pod­eks­cy­to­wa­na.

Za­mar­łem, fala zimna prze­szy­ła mi krę­go­słup. Z tego wszyst­kie­go zu­peł­nie zi­gno­ro­wa­łem fakt, jak bardzo było po­dej­rza­ne, że Pa­try­cja aku­rat w tym mo­men­cie stała pod sa­my­mi drzwia­mi i gło­śno opo­wia­da­ła przez te­le­fon o szcze­gó­łach swo­je­go nik­czem­ne­go planu, ni­czym jakiś zło­du­piec (ze sta­ro­polsz­czy­zny – okrut­nik) w tanim fil­mie sen­sa­cyj­nym klasy C. W tam­tej chwi­li nie mia­łem od­wa­gi na kon­fron­ta­cję, więc ucie­kłem z bloku, wprost do Ubera cze­ka­ją­ce­go na mnie na par­kin­gu. Osta­tecz­nie, kartę ban­ko­ma­to­wą mia­łem pod­pię­tą pod te­le­fon, więc uzna­łem, że jakoś sobie po­ra­dzę.

***

Męski wypad do pubu trwał w naj­lep­sze, jed­nak w miarę upły­wu czasu ko­lej­ni bie­siad­ni­cy stop­nio­wo się wy­kru­sza­li. Prze­mek wy­szedł pierw­szy, od dwóch ty­go­dni dzie­cia­ki nie da­wa­ły mu spać w nocy, więc już na star­cie był dość zmę­czo­ny. Na­stęp­ny był Woj­tek, który ulot­nił się w oko­li­cach je­de­na­stej, po dzie­sią­tym z rzędu te­le­fo­nie od wku­rzo­nej żony.

Nie mam pew­no­ści kiedy i dla­cze­go wy­szedł Pio­trek. Za to Woj­tek, jak na­ka­zy­wa­ła tra­dy­cja, na­rą­bał się jak mes­ser­sch­mitt, a na­stęp­nie oznaj­mił wszem i wobec, że po­czuł zew na­tu­ry i ty­le­śmy go wi­dzie­li.

Około pół­no­cy przy sto­li­ku zo­sta­li­śmy już sami z Mar­kiem. Ośmie­lo­ny pro­cen­ta­mi ra­do­śnie prze­mie­rza­ją­cy­mi układ krwio­no­śny, po­sta­no­wi­łem po­dzie­lić się z ko­le­gą pod­słu­cha­ną roz­mo­wą oraz wstęp­ną wizją roz­wią­za­nia pro­ble­mu.

– Je­steś złym czło­wie­kiem, wiesz Artur? – bar­dziej stwier­dził niż za­py­tał Marek.

– Dla­cze­go? Bo lubię inny ro­dzaj ma­jo­ne­zu niż ty?

– Bo roz­wa­żasz za­mor­do­wa­nie swo­jej żony.

– A, to – od­po­wie­dzia­łem po­sęp­nie.

– Po­ukła­daj­my może naj­pierw fakty, do­brze? Co do­kład­nie usły­sza­łeś?

– Do­brze, niech ci bę­dzie. Pa­try­cja po­wie­dzia­ła, że wy­sze­dłem z domu, więc może przy­go­to­wać ma­szy­nę do czy­ta­nia w my­ślach fa­ce­tów. Wspo­mi­na­ła też, że ma za­pla­no­wa­ne testy.

– To wszyst­ko?

– Uwa­żasz, że to mało? – za­py­ta­łem wstrzą­śnię­ty.

– Wi­dzisz, od­no­szę wra­że­nie, że mu­sia­łeś coś źle zro­zu­mieć. – Marek mówił po­wo­li i wy­raź­nie, jakby zwra­cał się do dwu­lat­ka. – Współ­cze­sna tech­no­lo­gia nie jest na tyle roz­wi­nię­ta, żeby w ogóle było moż­li­we stwo­rze­nie ta­kiej ma­szy­ny. A nawet gdyby, to stwo­rzy­li­by ją męż­czyź­ni, nie ko­bie­ty.

– Czy ty do resz­ty osza­la­łeś?! – Ści­szy­łem głos. – Nie wy­ga­duj ta­kich sek­si­stow­skich bzdur w miej­scu pu­blicz­nym! Chcesz, żeby cię z ro­bo­ty wy­la­li?

– Już mi tu nie wy­la­tuj z sek­si­zmem! Baby są rów­nie głu­pie, co fa­ce­ci, ale znacz­nie bar­dziej prag­ma­tycz­ne. Po co mia­ły­by two­rzyć taką ma­szy­nę, skoro i tak czy­ta­ją z nas jak z otwar­tej książ­ki?

Po­ki­wa­łem je­dy­nie głową, bo to, co mówił Marek, na­praw­dę miało sens.

Przez resz­tę nocy nie wra­ca­li­śmy już do tej roz­mo­wy, za­ję­ci ty­po­wy­mi mę­ski­mi ak­tyw­no­ścia­mi, któ­rych z oczy­wi­stych wzglę­dów nie opi­szę (wiem, że wśród was są też ko­bie­ty, a nie chciał­bym tak bez­ce­re­mo­nial­nie po­grą­żyć wszyst­kich fa­ce­tów). Wspo­mnę je­dy­nie, że było kul­tu­ral­nie, oby­czaj­nie i bez­piecz­nie.

***

Był już wcze­sny ranek, gdy nie­zwy­kle uprzej­my tak­sów­karz od­wiózł mnie pod sam blok, a na­stęp­nie po­mógł wejść do klat­ki scho­do­wej. W więk­szym stop­niu wy­ko­rzy­stu­jąc siłę woli, niż mię­śni, jakoś wgra­mo­li­łem się na wła­ści­we pię­tro. Po­obi­ja­ną i lekko za­krwa­wio­ną dło­nią wy­cią­gną­łem z kie­sze­ni kurt­ki klu­cze i pod­ją­łem nie­rów­ną walkę z zam­kiem do miesz­ka­nia. Byłem już bli­ski ka­pi­tu­la­cji, gdy nie­spo­dzie­wa­nie drzwi uchy­li­ły się, a w progu sta­nę­ła Pa­try­cja.

– O, cześć ko­cha­nie. To ty jesz­cze nie śpisz?! Która to go­dzi­na?… – za­py­ta­łem fi­lo­zo­ficz­nie, spoj­rza­łem na ze­ga­rek, lecz tak na­praw­dę nie od­czy­ta­łem cyfr wy­świe­tlo­nych na cy­fer­bla­cie.

– Nie mo­głam za­snąć – ucię­ła, po czym otak­so­wa­ła mnie wzro­kiem i po­ki­wa­ła głową z wy­raź­ną dez­apro­ba­tą. – No, chodź już do środ­ka.

Ścią­gną­łem buty i nie­dba­le rzu­ci­łem je w kąt, a na­stęp­nie chwiej­nym kro­kiem ru­szy­łem w kie­run­ku sa­lo­nu. Usia­dłem na ka­na­pie i ocze­ki­wa­łem na ty­ra­dę, która jed­nak nie nad­cho­dzi­ła. Za­miast tego, Pa­try­cja ze skrzy­żo­wa­ny­mi rę­ka­mi stała nade mną i uśmie­cha­ła się zło­wiesz­czo. Coś w wy­ra­zie jej twa­rzy spra­wi­ło, że mo­men­tal­nie wy­trzeź­wia­łem, a przy­naj­mniej tak mi się wtedy wy­da­wa­ło.

– Do­brze się ba­wi­łeś? – za­py­ta­ła w końcu.

– Nie było naj­go­rzej, cho­ciaż spo­koj­nie mo­głem zo­stać w domu, z tobą.

– No co ty nie po­wiesz? Wszy­scy byli, czy tra­dy­cyj­nie ktoś się wy­kru­szył?

– O dziwo wszy­scy do­tar­li, nawet Mar­ko­wi się udało – za­chi­cho­ta­łem ner­wo­wo.

– No pro­szę, a co u niego w ogóle sły­chać? Bo chyba już dawno się nie wi­dzie­li­ście, praw­da?

– Chyba do­brze. A może?… Tak po praw­dzie, to nie wiem.

– Spo­tka­li­ście się na kilka go­dzin i nie wiesz, co sły­chać u jed­ne­go z two­ich naj­lep­szych ko­le­gów? – nie od­pusz­cza­ła Pa­try­cja.

– No jakoś tak wy­szło…

– Roz­ma­wia­łeś z Mar­kiem o mnie?  – za­py­ta­ła nie­spo­dzie­wa­nie ostro.

Prze­łkną­łem ślinę, to py­ta­nie nie brzmia­ło na przy­pad­ko­we. Trze­ba to bę­dzie do­brze ro­ze­grać, bo będą kło­po­ty.

– Coś tam wspo­mi­na­łem, ale nic kon­kret­ne­go. Wiesz, jak to żo­na­ty męż­czy­zna z żo­na­tym męż­czy­zną, po­na­rze­ka­li­śmy sobie tro­chę, a na ko­niec uzna­li­śmy, że bar­dzo was ko­cha­my i takie tam…

– Po­wie­dzia­łeś mu o ma­szy­nie? – kon­ty­nu­owa­ła prze­słu­cha­nie.

– Ja­kiej znowu ma­szy­nie? – Wle­pi­łem wzrok w sufit i po­dzi­wia­łem nie­rów­ne od­ci­ski po wałku ma­lar­skim.

Wtedy zro­zu­mia­łem, że gło­śna roz­mo­wa te­le­fo­nicz­na rze­czy­wi­ście nie była przy­pad­ko­wa, a ja wpa­dłem w pu­łap­kę jak małe dziec­ko. Usły­sza­łem to, co mia­łem usły­szeć. Tylko w jakim celu?

– Jak to w jakim? – zdzi­wi­ła się Pa­try­cja. – Prze­cież muszę prze­pro­wa­dzić testy!

– Cze­kaj, to ty…

– Tak, mogę czy­tać ci w my­ślach.

– To o czym teraz myślę? – za­py­ta­łem.

Przed ocza­mi wy­obraź­ni prze­le­cia­ło mi wiele nie­przy­zwo­itych scen, ale jedna…

– Mó­wi­łam ci już, że się nie zga­dzam. Nic w tej ma­te­rii nie ule­gło zmia­nie.

Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że ma­szy­na fak­tycz­nie dzia­ła­ła, więc aż się wzdry­gną­łem. Boże, prze­cież po­ten­cjal­ne kon­se­kwen­cje tego stanu rze­czy będą…

– A tak, kon­se­kwen­cje będą po­waż­ne – po­twier­dzi­ła Pa­try­cja, na jej twa­rzy za­go­ścił nie­przy­jem­ny uśmiech. – A teraz, kładź się spać, jutro wiel­ki dzień!

***

Roz­bu­dził mnie pierw­szy pro­mień słoń­ca, który ze­tknął się de­li­kat­nie z po­wie­ka­mi. W gło­wie od­czu­wa­łem nie­przy­jem­ny szum i ból, coś jakby setki mi­kro­sko­pij­nych igieł prze­szy­wa­ło mi czasz­kę. Do tego od­ra­ża­ją­ca su­chość w gar­dle i upo­rczy­we mdło­ści w żo­łąd­ku. In­ny­mi słowy, wszyst­kie znaki na nie­bie i ziemi wska­zy­wa­ły, że do­pa­dła mnie pa­skud­na przy­pa­dłość, zwana po­tocz­nie „syn­dro­mem dnia wczo­raj­sze­go”. Albo bar­dziej do­sad­nie, kacem mor­der­cą.

– Dzień dobry, ko­cha­nie. Może kawy? – za­py­ta­ła tro­skli­wie żona.

– Z nieba mi spa­dłaś, anie­le! Nie uwie­rzysz, co mi się śniło…

– To nie był sen – ucię­ła bez­li­to­śnie.

– Cho­le­ra!

– Nie ma­rudź. To jak z tą kawą, chcesz czy nie?

– Mo­żesz mi zro­bić – od­burk­ną­łem, po czym wsta­łem z łóżka i po­sze­dłem do sa­lo­nu.

Kątem oka ob­ser­wo­wa­łem, jak Pa­try­cja krzą­ta się w kuch­ni. Spra­wia­ła wra­że­nie, jakby nic nie mogło jej po­psuć dnia, czy cho­ciaż­by zmą­cić do­bre­go hu­mo­ru. Prze­czu­wa­łem jed­nak, czy ra­czej wie­dzia­łem, co za chwi­lę na­stą­pi. Jesz­cze dwa kroki, jeden… Teraz na­ci­ska przy­cisk i…

Z mści­wym uśmie­chem ob­ser­wo­wa­łem ko­mu­ni­ka­ty po­ja­wia­ją­ce się ko­lej­no na wy­świe­tla­czu eks­pre­su. „Na­peł­nij po­jem­nik”, „opróż­nij po­jem­nik na fusy”, „opróż­nij po­jem­nik na kro­ple”. Wyraz twa­rzy mał­żon­ki płyn­nie prze­szedł z ra­do­sne­go, przez obo­jęt­ny, aż do po­iry­to­wa­ne­go. Wy­bor­nie, po­my­śla­łem. Nie je­stem z tego prze­sad­nie dumny, ale na tym eta­pie związ­ku (a przy mojej ak­tu­al­nej wie­dzy na temat po­dej­rza­nych ak­tyw­no­ści, jakim od­da­wa­ła się Pa­try­cja to już w ogóle!), takie dro­bia­zgi spra­wia­ły mi ra­dość. Myślę, że zwy­czaj­nie lubię ob­ser­wo­wać, jak jej coś nie wy­cho­dzi. 

– Sły­szę cię, do ja­snej cho­le­ry! Za­po­mnia­łeś już?

– Nie za­po­mnia­łem, wy­par­łem – od­po­wie­dzia­łem niby od nie­chce­nia.

– Dobra, dobra. Masz, wypij tę pie­przo­ną kawę – pra­wie rzu­ci­ła we mnie kub­kiem – a potem ubie­raj się i le­ci­my.

– Mia­łaś na myśli, je­dzie­my, tak? – za­py­ta­łem, ale w ra­mach od­po­wie­dzi mał­żon­ka ob­da­rzy­ła mnie je­dy­nie po­dej­rza­nie wy­glą­da­ją­cym uśmie­chem.

***

Sie­dzia­łem umiar­ko­wa­nie wy­god­nie w ka­bi­nie stat­ku ko­smicz­ne­go i mo­men­tal­nie po­ją­łem, że jed­nak miała na myśli lot. Szlag by ją tra­fił, całe życie o dwa kroki przede mną!

– Od dawna je­ste­śmy w po­sia­da­niu tej ma­szy­ny? To jest ele­ment ma­jąt­ku wspól­ne­go, czy na­by­łaś jesz­cze przed ślu­bem? – usi­ło­wa­łem za­ga­ić roz­mo­wę.

– Ku­pi­łam na wy­prze­da­ży, w ubie­głym ty­go­dniu. – Zo­ba­czy­ła moją minę i ro­ze­śmia­ła się grom­ko. – Żar­tu­ję, tak na­praw­dę to mój stary sta­tek, przy­le­cia­łam nim na Zie­mię jak mnie przy­ję­li na teo­lo­gię. Nigdy nie było oka­zji, żeby ci o tym po­wie­dzieć. Wy­bacz, ko­cha­nie.

Po tych sło­wach zro­zu­mia­łem, że nigdy ni­ko­go nie je­ste­śmy w sta­nie cał­kiem po­znać. Z pew­no­ścią nie w stu pro­cen­tach, a już na pewno nie współ­mał­żon­ka. Tym razem byłem jed­nak rów­no­cze­śnie zszo­ko­wa­ny i znie­sma­czo­ny.

– Stu­dio­wa­łaś teo­lo­gię? Nie uwa­żasz, że takie rze­czy wy­pa­da­ło­by mówić przed ślu­bem?

– To był tylko jeden se­mestr, do tego nie­kom­plet­ny. Nie ma o co kru­szyć kopii. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

***

– Pa­mię­tasz, co opo­wia­da­łam ci o moim ojcu? – za­py­ta­ła.

– Oczy­wi­ście.

Tak po praw­dzie, to nigdy nie opo­wia­da­ła wiele. Zgi­nął w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, jak miała osiem lat. Pi­ja­ny kie­row­ca wy­je­chał mu na czo­łów­kę, pa­skud­na hi­sto­ria. Z za­wo­du był przed­sta­wi­cie­lem han­dlo­wym, wiecz­nie w tra­sie.

– Bo wi­dzisz, mo­głam… Cóż, mo­głam minąć się lekko z praw­dą.

– Czyli?

– W rze­czy­wi­sto­ści tatko był po­li­ty­kiem.

– Po­li­ty­kiem?

– Tak. – Ski­nę­ła głową. – W do­dat­ku de­mo­kra­tą pełną gębą, wręcz ab­so­lut­nym.

– Na czym po­le­ga bycie ab­so­lut­nym de­mo­kra­tą?

– Wszyst­kich, bez wy­jąt­ku, trak­to­wał jed­na­ko­wo, co ozna­cza­ło, że gar­dził wszyst­ki­mi razem i każ­dym z osob­na.

– To chyba nie przy­spo­rzy­ło mu wielu zwo­len­ni­ków?

– Po­cząt­ko­wo do­brze się z tym krył, ale jak już zo­stał wy­bra­ny do par­la­men­tu, to… Wy­star­czy po­wie­dzieć, że pu­ści­ły mu ha­mul­ce. To był w ogóle nie­cie­ka­wy okres. Spo­łe­czeń­stwo bar­dzo się spo­la­ry­zo­wa­ło. Wiesz, „mój dom murem po­dzie­lo­ny” i te spra­wy. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, ale po wy­ra­zie jej twa­rzy mo­głem bez trudu od­gad­nąć, że wspo­mnie­nie jest bo­le­sne.

– I co było potem? W sen­sie, jak już pu­ścił wodze fan­ta­zji?

– Tatko miał dużo ory­gi­nal­nych po­my­słów. Nie­ste­ty po­dzie­lił się nimi z nie­wła­ści­wy­mi ludź­mi. Był prze­ko­na­ny, że mu po­mo­gą, że razem zmie­nią pla­ne­tę, a oni… Oni przy­ta­ki­wa­li, skła­da­li obiet­ni­ce, mó­wi­li te wszyst­kie pięk­ne słowa, a tak na­praw­dę… Ech, gdyby tylko tatko znał ich praw­dzi­we myśli…

– Chwi­la, to dla­te­go ty…

– Dość! – prze­rwa­ła mi. – Wiesz co? Jed­nak nie chcę o tym roz­ma­wiać, może innym razem.

– To dla­cze­go w ogóle po­ru­szy­łaś ten… – urwa­łem w po­ło­wie zda­nia, gdyż zo­ba­czy­łem głę­bo­ki smu­tek ma­lu­ją­cy się na twa­rzy żony.

In­spi­ra­cje by­wa­ją różne, nie­rzad­ko mają pod­ło­że w trau­ma­tycz­nych do­świad­cze­niach. Byłem nie­zmier­nie cie­ka­wy, czy za ma­szy­ną do czy­ta­nia w my­ślach stała hi­sto­ria z ojcem Pa­try­cji. Wie­dzia­łem jed­nak, że nie po­wi­nie­nem drą­żyć te­ma­tu, nie w tym przy­pad­ku. To mo­gło­by ją nie­po­trzeb­nie zra­nić. A prze­cież jest moją żoną i ją ko­cham, nawet po­mi­mo faktu, że pod­stę­pem za­pa­ko­wa­ła mnie do stat­ku ko­smicz­ne­go i le­cie­li­śmy w bli­żej nie­okre­ślo­nym kie­run­ku, co tech­nicz­nie pa­so­wa­ło do de­fi­ni­cji upro­wa­dze­nia przez ob­cych.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła w od­po­wie­dzi na moje myśli. – I zwra­cam uwagę, że to nie jest upro­wa­dze­nie, skoro je­stem twoją żoną i wsia­dłeś tu do­bro­wol­nie.

***

Gdy wró­ci­li­śmy z „wy­ciecz­ki” (co, zu­peł­nie na mar­gi­ne­sie, nie jest wy­ra­że­niem ade­kwat­nym, gdyż w jej trak­cie omal nie stra­ci­łem życia) byłem do­głęb­nie wstrzą­śnię­ty. Na­bra­łem prze­ko­na­nia, że ta dia­bel­ska ma­szy­na do czy­ta­nia w my­ślach pod żad­nym po­zo­rem nie mogła wejść do ma­so­wej pro­duk­cji. Gdy tylko po­my­śla­łem o moż­li­wych kon­se­kwen­cjach… Ko­bie­ty nigdy i pod żad­nym po­zo­rem nie mogą do­wie­dzieć się, co tak na­praw­dę sie­dzi nam w gło­wach!

„Czy wy­glą­dam w tym grubo?” – No ra­czej!

„Czy ci sma­ko­wa­ło?” – Osza­la­łaś?! My­śla­łem, że chcesz mnie otruć!

„Co ro­bi­łeś na mę­skim wy­pa­dzie?” – Tutaj nawet nie za­ry­zy­ku­ję od­po­wie­dzi.

Tu już nawet nie cho­dzi o to, że ko­bie­tom mo­gło­by być przy­kro. Swo­bod­na moż­li­wość od­czy­ta­nia na­szych myśli mo­gła­by pro­wa­dzić do nie­bez­piecz­ne­go od­kry­cia, że świat wcale nie jest tak skom­pli­ko­wa­ny, jak chcie­li­by­śmy to przed­sta­wiać płci pięk­nej. A stąd nie­bez­piecz­nie bli­sko do wnio­sku, że wcale nie je­ste­śmy tacy nie­zbęd­ni, na ja­kich się kreu­je­my. Czy wy­obra­ża­cie to sobie?

Nie mia­łem wyj­ścia, mu­sia­łem dzia­łać. Po dzi­siej­szych prze­ży­ciach mia­łem pew­ność, że Pa­try­cja za żadną cenę nie po­rzu­ci pro­jek­tu. W tej sy­tu­acji byłem zmuszony… Zro­zum­cie, nie dało się ina­czej, ja…

Chwi­la, je­ste­ście roz­cza­ro­wa­ni, że nie przy­to­czy­łem żad­nej hi­sto­rii z tych, które prze­ży­li­śmy od mo­men­tu wy­ru­sze­nia w prze­strzeń ko­smicz­ną? Na­praw­dę, tym się teraz przej­mu­je­cie? Wy­bacz­cie, że za­miast snu­cia nie­sa­mo­wi­tych opo­wie­ści o po­dró­żach wśród gwiazd, po­świę­cę się takim dro­bia­zgom, jak ra­to­wa­niu usta­lo­ne­go po­rząd­ku rze­czy, czy pod­ję­ciu kar­ko­łom­nej próby uchro­nie­nia cy­wi­li­za­cji przed upad­kiem. Za­wsze mi się wy­da­wa­ło, że trze­ba mieć w życiu ja­kieś prio­ry­te­ty. Na­praw­dę, ci dzi­siej­si czy­tel­ni­cy…

Skoro jed­nak do­cie­ka­cie, po­zwól­cie, że ujmę to na­stę­pu­ją­co. Je­że­li je­ste­ście ko­bie­ta­mi, a Pa­try­cja do­pro­wa­dzi pro­jekt do końca, wsku­tek czego ma­szy­na wej­dzie do ma­so­wej pro­duk­cji, to i tak całą hi­sto­rię prze­czy­ta­cie z moich myśli. Je­że­li nie bez­po­śred­nio, to pocz­tą pan­to­flo­wą. Wiem, że je­ste­ście do tego zdol­ne.

Je­że­li na­to­miast je­ste­ście męż­czy­zna­mi… Wtedy pew­nie i tak was nie ob­cho­dzi co się wy­da­rzy­ło w ko­smo­sie, a ra­czej go­rącz­ko­wo za­ci­ska­cie pię­ści, do­pin­gu­jąc mnie żebym po­wstrzy­mał to całe sza­leń­stwo, które usi­łu­je za­po­cząt­ko­wać moja sza­now­na mał­żon­ka.

Cały szko­puł tkwi jed­nak w tym, że nie mia­łem bla­de­go po­ję­cia, jak wła­ści­wie wy­glą­da­ła ma­szy­na Pa­try­cji, ani gdzie ona ją w ogóle trzy­ma­ła. Dla­te­go wła­śnie byłem zmu­szo­ny pod­jąć naj­trud­niej­szą de­cy­zję w życiu…

***

I tak wra­ca­my do po­cząt­ku ni­niej­szej hi­sto­rii. Nie mo­głem pa­trzeć na zwło­ki żony, więc w ocze­ki­wa­niu na przy­jazd służb po­now­nie wyj­rza­łem przez okno i za­czą­łem kon­tem­plo­wać przy­ro­dę.

Ze stanu po­nu­re­go na­pię­cia wy­rwał mnie głos, któ­re­go zu­peł­nie się nie spo­dzie­wa­łem usły­szeć: 

– Cze­kaj, Artur, czy ty wła­śnie wy­obra­zi­łeś sobie jak mnie za­bi­jesz, dla­cze­go to zro­bisz, a także co bę­dzie póź­niej i teraz opo­wia­dasz tę hi­sto­rię wy­ima­gi­no­wa­nym czy­tel­ni­kom? – za­py­ta­ła Pa­try­cja ozię­ble.

Cho­le­ra, przej­rza­ła mnie bez pudła. Co ja mam teraz zro­bić? Do­radź­cie mi coś, tylko szyb­ko!

– Ja to sły­szę – przy­po­mnia­ła Pa­try­cja.

– Nie po­win­naś przy­pad­kiem leżeć na pod­ło­dze, mar­twa?

– Chyba fan­ta­zje za­czy­na­ją ci się mie­szać z nar­ra­cją – po­wie­dzia­ła, z po­li­to­wa­niem krę­cąc głową.

– Nie mam po­ję­cia, o czym mó­wisz…

– Prze­cież wiesz, że czy­tam ci w my­ślach – po­wie­dzia­ła z gło­śnym wes­tchnie­niem. – Ro­zu­miem na­tu­ral­ny me­cha­nizm wy­par­cia, ale dajże już spo­kój… Na­praw­dę bę­dzie­my do tego wra­cać co kil­ka­na­ście go­dzin?

W od­po­wie­dzi od­burk­ną­łem coś nie­zro­zu­mia­le i pa­dłem na fotel.

– Słu­chaj, ko­cha­nie, jest mi przy­kro, że chciał­byś się mnie po­zbyć, ale z dru­giej stro­ny tro­chę to ro­zu­miem. Jed­nak, pro­szę, za­no­tuj sobie w tym pu­stym sa­ga­nie, że nie je­steś w sta­nie mnie za­sko­czyć. Już nie. Więc za­po­mnij już le­piej o tych głu­po­tach i szy­kuj się, le­ci­my do mojej mamy.

Jak wi­dzi­cie, moja hi­sto­ria nie po­to­czy­ła się tak, jak sobie to za­pla­no­wa­łem. W ob­li­czu naj­więk­sze­go wy­zwa­nia, jakie może spaść na czło­wie­ka, stchó­rzy­łem. Nie je­stem mor­der­cą, cho­ciaż cza­sem o tym fan­ta­zju­ję. Gdzieś kie­dyś usły­sza­łem, że nie ko­cha­my dru­giej osoby tak na­praw­dę, je­że­li przy­naj­mniej raz nie my­śle­li­śmy o tym, jak po­zba­wić ją życia. Je­że­li nie trzy­ma­li­śmy w dło­niach ło­pa­ty i takie tam… Nie wiem, ile w tym praw­dy, cho­ciaż mam pewne po­dej­rze­nia. Jed­ne­go na­to­miast je­stem pe­wien w stu pro­cen­tach, wy­łącz­nie uko­cha­ny męż­czy­zna po­tra­fi wkur­wić swoją part­ner­kę do gra­nic wy­trzy­ma­ło­ści.

– Artur, do ja­snej cho­le­ry! W dal­szym ciągu cię sły­szę…