Czerwona borowina

Winda od kilku do­brych chwil tłu­kła się gdzieś po­mię­dzy pierw­szym pię­trem a par­te­rem, tak jakby ktoś spusz­czał zsy­pem całe tony sta­lo­wych ele­men­tów. W końcu roz­legł się zgrzyt roz­su­wa­nych drzwi, prze­raź­li­wym echem nio­sąc się po pu­stym holu Szpi­ta­la Uzdro­wi­sko­we­go. Z wnę­trza, oświe­tlo­ne­go ner­wo­wo mi­ga­ją­cą ja­rze­niów­ką, wy­ło­ni­ła się szczu­pła syl­wet­ka sio­stry Krysi. Jak za­wsze w nie­na­gan­nie wy­kroch­ma­lo­nym bia­łym far­tu­chu i sztyw­nym czep­ku, z nie­zwy­kle prze­ję­tą miną po­de­szła do re­cep­cji.

– Ktoś wzy­wał ka­ret­kę? – za­py­ta­ła pana Ma­recz­ka.

Szpi­tal Uzdro­wi­sko­wy, w któ­rym pra­co­wa­ła od pięt­na­stu lat, nie był szpi­ta­lem. Był sa­na­to­rium, od któ­re­go róż­nił się tylko tym, że po­sia­dał dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzin­ny dyżur le­kar­ski.

Tej nocy sio­stra Kry­sty­na była dziw­nie nie­spo­koj­na. Nie po­tra­fi­ła zna­leźć sobie miej­sca, o ucię­ciu krót­kiej drzem­ki nawet nie wspo­mniaw­szy. Być może to przez rury, w któ­rych coś nie­ustan­nie bul­go­ta­ło i ję­cza­ło. Zgło­si­ła pro­blem kon­ser­wa­to­ro­wi, ale pan Henio wy­ja­śnił, że przy­czy­ną ha­ła­sów jest mróz i za­ma­rza­ją­ca w ru­rach woda, i on nie jest w sta­nie sam nic z tym zro­bić. Jakby tego było mało, w spa­czo­nych i nie­szczel­nych oknach dy­żur­ki nie­ustan­nie gwiz­dał prze­ciąg. Wła­śnie za­bie­ra­ła się do uszczel­nia­nia tam­po­na­mi szcze­lin w fu­try­nach, gdy do­strze­gła przez szybę mi­ga­ją­ce świa­tła am­bu­lan­su. 

Park Zdro­jo­wy i oświe­tla­ją­ce go nocą la­tar­nie po­zo­sta­wa­ły ukry­te za za­sło­ną sza­le­ją­cej śnie­ży­cy, ale ostre roz­bły­ski ko­gu­tów wy­raź­nie prze­bi­ja­ły się przez ciem­ność nie­spo­koj­nej nocy. Pie­lę­gniar­ka czym prę­dzej opu­ści­ła cuch­ną­cy li­zo­lem i wa­le­ria­ną ga­bi­net, i po­bie­gła do re­cep­cji.

Pan Ma­re­czek w pre­ten­sjo­nal­nym gar­ni­tu­rze kon­fe­ran­sje­ra, z per­fek­cyj­nie jak co dzień przy­try­mo­wa­nym, czar­nym wąsem, wy­glą­dał jakby zo­stał wy­rwa­ny ze snu. Stary, sza­fo­wy zegar, sto­ją­cy pod wy­ło­żo­ną sza­rym mar­mu­rem ścia­ną, za­czął wy­bi­jać pełną go­dzi­nę i sio­stra Kry­sia wzdry­gnę­ła się na jego me­ta­licz­ny dźwięk. Ła­piąc się kur­czo­wo za lewą pierś, od­li­czy­ła dwa­na­ście ude­rzeń. Pod bia­łym far­tu­chem serce biło o wiele szyb­ciej niż zegar.

– Czego się tak wy­stra­szy­łaś? Ten zegar źle idzie – skwi­to­wał jej re­ak­cję pan Ma­re­czek. W jego gło­sie sły­chać było, że coś sobie nie­daw­no gol­nął. – Chodź, na­le­je ci kie­li­cha.

Schy­lił się pod ladę, skąd po dłuż­szej chwi­li wró­cił ze smu­kłą li­te­rat­ką, wy­peł­nio­ną czy­stą wódką.

– Wi­dzia­łam świa­tła ka­ret­ki – stwier­dzi­ła pie­lę­gniar­ka, się­ga­jąc po kie­li­szek.

Opróż­ni­ła go po chwi­li jed­nym ły­kiem jak męż­czy­zna.

Pan Ma­re­czek za­mie­rzał wła­śnie nalać sio­strze na drugą nóżkę, gdy zgrzyt­nę­ły drzwi wej­ścio­we, roz­su­wa­jąc się na oścież. Śnież­na za­mieć w jed­nej chwi­li wraz ze sko­wy­tem wi­chu­ry wdar­ła się do wnę­trza holu. Płat­ki śnie­gu, ni­czym puch z roz­dar­tej po­dusz­ki, za­wi­ro­wa­ły w świe­tle zwi­sa­ją­ce­go z wy­so­kie­go stro­pu, krysz­ta­ło­we­go ży­ran­do­la, po czym opa­dły, to­piąc się na wy­śli­zga­nej ty­sią­ca­mi par butów la­stry­ko­wej po­sadz­ce.

Z ciem­no­ści wietrz­nej i śnież­nej nocy wy­ło­ni­ło się dwóch ro­słych ra­tow­ni­ków me­dycz­nych. Za­tur­ko­ta­ły gu­mo­we kółka i przed re­cep­cję wto­czy­ły się po­py­cha­ne przez nich nosze. Na no­szach przy­pię­ta pa­sa­mi i okry­ta kocem ter­micz­nym le­ża­ła ko­bie­ta.

Pie­lę­gniar­ka i re­cep­cjo­ni­sta z nie­do­wie­rza­niem spoj­rze­li na sa­ni­ta­riu­szy, któ­rzy bez jed­ne­go choć­by słowa wy­ja­śnie­nia od­wró­ci­li się na pię­cie i szyb­kim kro­kiem opu­ści­li bu­dy­nek.

– Halo! – za­wo­ła­ła za nimi i stu­ka­jąc cho­da­ka­mi, po­bie­gła do wyj­ścia. Za późno. Pra­cow­ni­cy po­go­to­wia byli już na ze­wnątrz. Roz­su­nę­ły się drzwi i ude­rzył w nią mroź­ny po­dmuch wi­chu­ry. W jed­nej chwi­li o mało nie zmie­ni­ła się w sopel lodu.

Sa­ni­ta­riu­sze znik­nę­li. Po­zo­stał po nich tylko in­ten­syw­ny za­pach al­ko­ho­lu.

– Pi­ja­ni! – krzyk­nę­ła w stro­nę Ma­recz­ka. – Po­my­li­li Szpi­tal Re­jo­no­wy z Uzdro­wi­sko­wym. Dzwoń­że szyb­ko do szpi­ta­la.

Re­cep­cjo­ni­sta nie spie­sząc się zbyt­nio, tak jak nie kwa­pił się do żad­nej pracy, pod­szedł do apa­ra­tu te­le­fo­nicz­ne­go i wy­stu­kał numer z kart­ki przy­kle­jo­nej do wi­szą­cej nad nim ta­bli­cy. Od­cze­kał chwi­lę, ale w słu­chaw­ce pa­no­wa­ła cisza. Spró­bo­wał raz jesz­cze, ale rów­nież bez po­wo­dze­nia. Na ko­niec wpadł na po­mysł, żeby wy­krę­cić numer alar­mo­wy, ale i to nie przy­nio­sło skut­ku. Te­le­fon mil­czał, zu­peł­nie jakby ktoś od­ciął kable.

– Nikt nie od­bie­ra – mruk­nął do pie­lę­gniar­ki, nie za­sta­na­wia­jąc się nad przy­czy­ną braku moż­li­wo­ści na­wią­za­nia po­łą­cze­nia.

Sio­stra Kry­sia spoj­rza­ła na sto­ją­ce w holu trans­por­to­we nosze. Bijąc się z my­śla­mi i pełna nie­po­ko­ju zbli­ży­ła się do le­żą­cej na nich ko­bie­ty. Spod koca ter­micz­ne­go wy­sta­wa­ła je­dy­nie głową. Dłu­gie, czar­ne włosy spły­wa­ły poza kra­wędź noszy, a twarz była blada jak pa­pier. Oczy miała za­mknię­te, spała więc lub była nie­przy­tom­na. 

– Ona w ogóle od­dy­cha? – za­py­ta­ła nie­pew­nie sio­stra. – Chodź­że tu! – Ski­nę­ła ner­wo­wo na re­cep­cjo­ni­stę.

Pan Ma­re­czek nie­chęt­nie wy­szedł zza lady i krzy­wiąc usta, jakby chciał po­wie­dzieć, że nie cier­pi pro­ble­mów, pod­szedł do noszy. Nic jed­nak nie od­po­wie­dział. On był tylko od wy­da­wa­nia klu­czy, to pie­lę­gniar­ka po­win­na wie­dzieć, czy pa­cjent­ka od­dy­cha, czy nie.

– Dok­to­ra oczy­wi­ście nie ma? – syk­nę­ła zgryź­li­wie, jakby to pan Ma­re­czek winny był temu, że dok­tor Ru­cha­ła lubił cza­sem w trak­cie noc­ne­go dy­żu­ru wy­sko­czyć sobie na tańce.

– Dok­tor wy­szedł na go­dzin­kę – od­parł tylko.

Lubił dok­to­ra Ru­cha­łę, który cza­sem jak do­sta­wał od wdzięcz­nych pa­cjen­tów al­ko­hol, pod­rzu­cał dys­kret­ne­mu re­cep­cjo­ni­ście jakąś flasz­kę. Flasz­kę czy­stej oczy­wi­ście, bo whi­ska­cza i bran­dy sam lubił się napić.

– Trze­ba wy­ko­nać ba­da­nia. – Sio­stra za­czę­ła za­wo­dzić hi­ste­rycz­nym tonem. – Może po­trzeb­na jest jej pomoc. Po­móż­że mi! – po­pę­dzi­ła pana Ma­recz­ka, żeby po­roz­pi­nał krę­pu­ją­ce pa­cjent­kę pasy. 

Pod ter­micz­nym kocem, który ostroż­nie ścią­gnę­li, le­ża­ła zu­peł­nie nie­ru­cho­mo. Ubra­na była je­dy­nie w krót­ki, ko­ron­ko­wy pe­niu­ar, jaki ele­ganc­kie ko­bie­ty za­kła­da­ją po ką­pie­li przed po­ło­że­niem się do łóżka. Zgrab­ne, smu­kłe ciało na­le­ża­ło do nie­wąt­pli­wie pięk­nej dziew­czy­ny.

– Nie­zła la­lu­nia. – Ob­li­zał się ob­le­śnie pan Ma­re­czek. – Roz­wią­zać szla­frok? – zwró­cił się pro­wo­ka­cyj­nie do po­chy­lo­nej nad nią pie­lę­gniar­ki.

Kry­sty­na nie zdą­ży­ła go jed­nak nawet zru­gać, gdy strze­li­ły drzwi i na hol re­cep­cji wszedł dok­tor Ru­cha­ła. Miał na sobie szy­kow­ny, krót­ki płaszcz z po­sta­wio­nym wy­so­ko koł­nie­rzem i gołą, mimo sza­le­ją­cej śnie­ży­cy, głowę. Nie był sam. To­wa­rzy­szy­ła mu młoda ko­bie­ta w fu­trze i ob­ci­słych, skó­rza­nych spodniach. Jej wy­so­kie ob­ca­sy stu­ka­ły po ka­mien­nej pod­ło­dze, nio­sąc się echem po naj­dal­szych za­ka­mar­kach ko­ry­ta­rzy.

– Panie dok­to­rze – ucie­szy­ła się sio­stra Kry­sia na widok dy­żur­ne­go le­ka­rza. Ka­mień spa­dał jej serca. – Panie dok­to­rze, mamy tu nie­przy­tom­ną ko­bie­tę.

Dok­tor Ru­cha­ła jed­nak nawet nie spoj­rzał w jej kie­run­ku. Obej­mu­jąc w talii dłu­go­no­gą i dłu­go­wło­są blon­dy­nę, po­pę­dził wprost na scho­dy.

– Nie teraz. Widzi sio­stra, że mam pa­cjent­kę – rzu­cił tylko przez ramię. – Za­dzwo­nię po sio­strę, jak będę wolny. Pro­szę cze­kać.

Kry­sty­na nie mogła uwie­rzyć wła­snym oczom. Niby wie­dzia­ła, że po dok­to­rze ni­cze­go do­bre­go nie można się spo­dzie­wać, ale żeby aż tak igno­ro­wać swoje pod­sta­wo­we obo­wiąz­ki! Ta le­żą­ca na no­szach ko­bie­ta mogła prze­cież wy­ma­gać pil­nej po­mo­cy le­kar­skiej.

Jak można być takim czło­wie­kiem?! – po­my­śla­ła, trzę­sąc się z bez­sil­nej wście­kło­ści. Męż­czyź­ni! Wszy­scy są tak samo bez­na­dziej­ni – męłła w gło­wie pełne fru­stra­cji myśli. Kiedy do­wie­dzia­ła się, że jej mąż spo­ty­ka się z ku­ra­cjusz­ka­mi za pie­nią­dze, wy­wa­li­ła go z domu na zbity pysk.

Mu­sia­ła się uspo­ko­ić, żeby wresz­cie móc zająć się pod­rzu­co­ną przez pi­ja­nych sa­ni­ta­riu­szy dziew­czy­ną. Od­wró­ci­ła się z po­wro­tem w stro­nę noszy i wrza­snę­ła:

– Marek! Co ty wy­pra­wiasz?!

Wy­star­czy­ła jedna chwi­la nie­uwa­gi, żeby pan Ma­re­czek roz­chy­lił szla­frok le­żą­cej przed nim ko­bie­ty i śli­niąc się jak pro­się, po­ło­żył łap­sko na jej ob­na­żo­nej pier­si.

– Żyje, Kry­siu, żyje! – Spoj­rzał na pie­lę­gniar­kę, spro­śnie się uśmie­cha­jąc. – Patrz, jak sta­nę­ły jej sutki! – za­chi­cho­tał.

Wtem w pu­stym holu roz­legł się spo­tę­go­wa­ny echem plask, a w chwi­lę po nim świń­ski kwik.

Ni­czym po­rwa­ne ude­rze­niem wi­chu­ry ramię żu­ra­wia, ręka le­żą­cej ko­bie­ty za­to­czyw­szy w po­wie­trzu łuk z całym, bez­wład­nym im­pe­tem roz­trza­ska­ła się na twa­rzy pana Ma­recz­ka. Szpo­nia­ste palce z dłu­gi­mi pa­zu­ra­mi wcze­pi­ły się w jego fi­zjo­no­mię i nie za­mie­rza­ły pu­ścić. Ma­re­czek zawył za­sko­czo­ny nie­spo­dzie­wa­nym i bo­le­snym cio­sem, i sza­mo­cząc się, jak zła­pa­na w sieci ryba, zwa­lił się na pod­ło­gę. Do­pie­ro wów­czas uścisk upior­nych szpo­nów ustą­pił. Sio­stra Kry­sty­na spoj­rza­ła na jego prze­ra­żo­ną twarz. Od łuku brwio­we­go, po­przez po­li­czek, aż po nos cią­gnę­ły się trzy głę­bo­kie rany, ocie­ka­ją­ce świe­żą krwią.

Zu­peł­nie wręcz nie po­tra­fi­ła się po­wstrzy­mać i nie­sto­sow­nie za­chi­cho­ta­ła.

– W ap­tecz­ce jest jo­dy­na – rzu­ci­ła tylko oschle. – Odkaź sobie rany, bo ci za­ro­pie­ją.

Zer­k­nę­ła na dziew­czy­nę i na jej otwar­te oczy. Roz­sze­rzo­ne, jak po po­da­niu li­do­ka­iny źre­ni­ce, po­ru­sza­ły się bez prze­rwy w lewo i w prawo, cał­kiem jak u na­krę­co­nej sprę­ży­ną lalki.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku?

Oczy dziew­czy­ny wresz­cie się uspo­ko­iły i za­trzy­ma­ły na twa­rzy Krysi.

– Spró­bu­je pani usiąść? – spy­ta­ła, po­da­jąc jej rękę.

Ko­bie­ta pod­cią­gnę­ła się na moc­nym ra­mie­niu pie­lę­gniar­ki i usia­dła, opusz­cza­jąc gołe nogi. Nie ode­zwa­ła się ani sło­wem, za to za­plo­tła na pier­siach ręce i cała za­czę­ła drżeć.

– Zimno tutaj – za­uwa­ży­ła z tro­ską sio­stra i okry­ła pa­cjent­kę kocem.

Spoj­rza­ła na pana Ma­recz­ka, który wy­grze­baw­szy z ap­tecz­ki watę i ga­zi­ki, wy­cie­rał nimi po­kie­re­szo­wa­ną twarz. Wszyst­ko było już czer­wo­ne od krwi. Po­krę­ci­ła głową z dez­apro­ba­tą, po czym pchnę­ła nosze w kie­run­ku dy­żu­ru­ją­ce­go pod ścia­ną re­cep­cji wózka in­wa­lidz­kie­go i po­mo­gła dziew­czy­nie w nim usiąść.

– Zaraz się panią zaj­mie­my – obie­ca­ła, ener­gicz­nie pcha­jąc wózek w kie­run­ku windy.

Na windę jak zwy­kle trze­ba było po­cze­kać. Tym razem je­cha­ła gdzieś da­le­ko z góry. Gmach Szpi­ta­la Uzdro­wi­sko­we­go miał czte­ry pię­tra, więc cza­sa­mi trwa­ło to dosyć długo. Kiedy drzwi się otwo­rzy­ły, sio­stra Kry­sia spo­strze­gła, że ktoś jest w środ­ku. Roz­po­zna­ła ku­ra­cjusz­kę z trze­cie­go pię­tra, panią Ja­dzię, byłą na­uczy­ciel­kę, obec­nie ren­cist­kę, re­ha­bi­li­tu­ją­cą się na zwy­rod­nie­nia krę­go­słu­pa. Kor­pu­lent­na ko­bie­ta w plu­szo­wym szla­fro­ku ski­nę­ła głową na widok pie­lę­gniar­ki. Tak mocno za­la­ty­wa­ło od niej per­fu­ma­mi, że sio­stra skrzy­wi­ła się z nie­sma­kiem. 

– Wie pani, która jest go­dzi­na? – zwró­ci­ła się szorst­ko do ku­ra­cjusz­ki, nie­udol­nie sta­ra­ją­cej się ukryć bu­tel­kę wódki pod nie­chluj­nie prze­wią­za­nym szla­fro­kiem, za­kry­wa­ją­cym je­dy­nie po­ło­wę jej ma­je­sta­tycz­ne­go biu­stu. – Obo­wią­zu­je nocna cisza.

– Zło­ciut­ka, ja tylko do pana Henia. To­a­le­ta mi się za­tka­ła.

Sio­stra spoj­rza­ła z byka na far­bo­wa­ne na czar­no brwi pa­cjent­ki i na nie­sta­ran­nie na­ma­lo­wa­ne czer­wo­ną szmin­ką usta.

– Tylko flasz­kę bie­rze za prze­tka­nie rury? – zi­ro­ni­zo­wa­ła zgryź­li­wie. – Nisko się ceni.

Tym­cza­sem winda sta­nę­ła. Roz­su­nę­ły się drzwi, a w nich uka­za­ła się po­staw­na syl­wet­ka ły­se­go męż­czy­zny w sfa­ty­go­wa­nym pod­ko­szul­ku i z czar­ny­mi bo­ko­bro­da­mi. Kon­ser­wa­tor Henio, gdyż on to był we wła­snej oso­bie, spoj­rzał w pełne awer­sji oczy pie­lę­gniar­ki, po czym zu­peł­nie nie in­te­re­su­jąc się sto­ją­ca za jej ple­ca­mi ku­ra­cjusz­ką, prze­niósł wzrok na sie­dzą­cą na wózku in­wa­lidz­kim dziew­czy­nę.

– Do mnie przy­wio­złaś tę ślicz­not­kę? – Uśmiech­nął się na jej widok i pu­ścił oko.

– Chciał­byś! – wark­nę­ła Kry­sty­na. – Do cie­bie jest co naj­wy­żej ta pani. – Ski­nę­ła głową na cze­ka­ją­cą w win­dzie ko­bie­tę. – Ki­be­lek jej ciek­nie.

Pan Henio ro­ze­śmiał się ru­basz­nym basem, aż echo od­po­wie­dzia­ło mu z piw­nic. Pie­lę­gniar­ka wy­pu­ści­ła ku­ra­cjusz­kę, po czym z ulgą znik­nę­ła za za­mknię­ty­mi drzwia­mi windy.

Cięż­ko od­dy­cha­ła ze wzbu­rze­nia. Była znie­sma­czo­na. No­bli­wy Szpi­tal Uzdro­wi­sko­wy, gdzie kie­dyś przy­wra­ca­ło się do życia ludzi po cięż­kich cho­ro­bach, dziś za­ro­ił się od po­spo­li­tych ku­ra­cju­szy, zmie­nia­jąc się w dom scha­dzek. Spoj­rza­ła na bied­ną dziew­czy­nę, sie­dzą­cą w bez­ru­chu na in­wa­lidz­kim wózku. Jej ciem­ne, nie­przy­tom­ne oczy tkwi­ły wpa­trzo­ne w nią nie­ru­cho­mo, jakby chcia­ła coś po­wie­dzieć.

– Mogę pani w czymś pomóc? – za­py­ta­ła, opa­no­wu­jąc nerwy.

Nie li­czy­ła na od­po­wiedź. Ko­bie­ta do­tych­czas ani razu nie otwo­rzy­ła ust. Chwi­la­mi wy­glą­da­ła nawet tak, jakby wcale nie od­dy­cha­ła. Tym­cza­sem drgnę­ły jej wargi i z we­wnątrz wy­do­był się czy­sty głos:

– Czy to pani mąż?

Rzu­co­ne przez nie­mo­wę py­ta­nie o mało nie zwa­li­ło pie­lę­gniar­ki z nóg. Nie dla­te­go jed­nak, że nie spo­dzie­wa­ła się usły­szeć jej głosu. Prze­ra­zi­ło ją to, skąd dziew­czy­na znała praw­dę, o któ­rej ona usi­ło­wa­ła za­po­mnieć.

– Pro­szę?! – żach­nę­ła się, ła­piąc od­dech. – Czy my się znamy?

– Takie rze­czy się po pro­stu widzi – od­par­ła enig­ma­tycz­nie. Jej głos był cichy, ale ostry jak brzdęk tłu­czo­ne­go szkła. – Mój na­rze­czo­ny też mnie zdra­dzał.

Sio­stra Kry­sty­na spoj­rza­ła na ta­jem­ni­czą po­stać, jakby zo­ba­czy­ła ducha. Jej ciem­ne oczy zda­wa­ły się prze­wier­cać ją na wylot. Nie wie­dzia­ła, kim jest nie­zna­jo­ma, skąd wzię­ła się w środ­ku nocy w Szpi­ta­lu Uzdro­wi­sko­wym, ani co jej do­le­ga. Czuła nie­mniej, że coś je łączy.

– Jak się pani w ogóle czuje? Za­wieźć panią do le­ka­rza?

– A który le­karz jest na dy­żu­rze? – spy­ta­ła spo­koj­nie, nie prze­sta­jąc świ­dro­wać pie­lę­gniar­ki dziw­nym, ciem­nym spoj­rze­niem.

– Dok­tor Ru­cha­ła. Zna go pani?

– To mój na­rze­czo­ny.

 

***

 

Kon­ser­wa­tor Henio, wy­cho­dząc z po­ko­ju ku­ra­cjusz­ki, po­pra­wił sfa­ty­go­wa­ny pod­ko­szu­lek, przy­cze­sał reszt­ki wło­sów i ru­szył w kie­run­ku windy. Był z sie­bie za­do­wo­lo­ny. Pro­fe­sjo­nal­nie, a co naj­waż­niej­sze szyb­ko roz­pra­wił się z to­a­le­tą w al­ko­wie ren­cist­ki, mógł więc spo­koj­nie udać się na za­słu­żo­ną drzem­kę.

Stał chwi­lę, cze­ka­jąc na ja­dą­cą z dołu windę, wresz­cie wszedł do środ­ka i już miał wci­snąć guzik, gdy za­uwa­żył, że cała ta­bli­ca z przy­ci­ska­mi uma­za­na jest krwią. Ro­zej­rzał się zdez­o­rien­to­wa­ny. Wnę­trze windy przed­sta­wia­ło za­trwa­ża­ją­cy obraz. Całą pod­ło­gę po­kry­wa­ły czer­wo­ne plamy i nie trze­ba było być spe­cjal­nie by­strym, żeby za­uwa­żyć, że to krew.

Pan Henio nie był osob­ni­kiem, któ­re­go spe­cjal­nie po­ru­szy­ły­by takie rze­czy. Miał swoje spra­wy i spra­wa­mi in­nych się nie in­te­re­so­wał. Mimo wszyst­ko widok świe­żej krwi na tyle go za­in­try­go­wał, że po­sta­no­wił wstą­pić do re­cep­cji, za­się­gnąć ję­zy­ka.

W po­grą­żo­nym w pół­mro­ku holu pa­no­wa­ła cisza. Je­dy­nie za ladą pa­li­ło się świa­tło, ale wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że Ma­re­czek smacz­nie śpi z głową wtu­lo­ną w ra­mio­na.

– Obudź się! – He­niek trą­cił go w plecy.

Od re­cep­cjo­ni­sty ewi­dent­nie za­la­ty­wa­ło al­ko­ho­lem. Jego głowa unio­sła się jed­nak opor­nie i wtedy kon­ser­wa­tor zo­ba­czył tę twarz. Twarz ni­czym z kosz­ma­ru, prze­ora­ną trze­ma za­stru­pia­ły­mi ra­na­mi i zde­for­mo­wa­ną przez opu­chli­znę.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał zde­gu­sto­wa­ny, krzy­wiąc usta.

– A… o co cho­dzi? – Usły­szał tylko trud­ny do zro­zu­mie­nia pi­jac­ki beł­kot.

– Co ci się stało? To twoja krew jest w win­dzie?

Re­cep­cjo­ni­sta wy­wró­cił oczy biał­ka­mi, jakby zaraz miał ze­mdleć, ale nie ze­mdlał. Za to kon­ser­wa­tor chwy­cił go pod ramię sta­lo­wym uści­skiem i siłą wy­cią­gnął zza lady.

– To twoja krew? – We­pchnął go do windy.

Pan Ma­re­czek ro­zej­rzał się po za­krwa­wio­nym wnę­trzu wzro­kiem rów­nie prze­ra­żo­nym. Spoj­rzał po­dejrz­li­wie na Heńka, cho­ciaż lewe oko miał tak opuch­nię­te, że ra­czej nic nim nie wi­dział i po­ma­cał się po za­stru­pia­łych ra­nach, jakby chciał się upew­nić, że to wszyst­ko mu się nie śni.

– Nic nie ro­zu­miem… – mruk­nął, czu­jąc, że po­ma­łu trzeź­wie­je. – Może Kryś­ka coś wie.

Winda ru­szy­ła z moc­nym szarp­nię­ciem. Za­skrzy­pia­ły pro­wad­ni­ce, za­głu­sza­jąc pcha­ją­ce się do głowy myśli i nim zdą­ży­ła się roz­pę­dzić, za­trzy­ma­ła się pię­tro wyżej. Zza roz­chy­lo­nych drzwi wy­ło­nił się ciem­ny hol. Je­dy­nie na ścia­nach pa­li­ły się zie­lo­ne sym­bo­le drogi ewa­ku­acyj­nej. Tym­cza­sem snop świa­tła wy­do­sta­ją­cy się z otwar­tej windy padł na pod­ło­gę i cią­gną­ce się w głąb ko­ry­ta­rza czer­wo­ne ślady.

Pan Ma­re­czek nie­pew­nym kro­kiem wy­szedł z windy i sta­jąc przy ścia­nie, wci­snął kla­wisz włącz­ni­ka. Za­ter­ko­ta­ły star­te­ry i rząd ja­rze­nió­wek roz­świe­tlił cały ko­ry­tarz, miesz­czą­cy ga­bi­ne­ty me­dycz­ne i bazę za­bie­go­wą.

Ślady krwi cią­gnę­ły się po zie­lo­nym li­no­leum wprost do jed­nych z drzwi.

– To ga­bi­net dok­to­ra Ru­cha­ły – mruk­nął Ma­re­czek.

Kon­ser­wa­tor Henio ner­wo­wym kro­kiem wy­prze­dził re­cep­cjo­ni­stę i ru­szył w kie­run­ku wy­zna­czo­nym czer­wo­ny­mi pla­ma­mi.

– Chodź­że tu! – za­wo­łał ko­le­gę, tak jakby w ostat­niej chwi­li za­bra­kło mu od­wa­gi, żeby na­ci­snąć klam­kę.

Pan Ma­re­czek, ocią­ga­jąc się, po­słu­chał kon­ser­wa­to­ra. Chrząk­nął, aby dodać sobie od­wa­gi, po czym trzy­krot­nie za­pu­kał. Od­po­wie­dzia­ła mu jed­nak cisza. Po­wtó­rzył czyn­ność, ale dalej poza echem ni­cze­go nie usły­szał. Wtedy na­ci­snął klam­kę.

Drzwi ustą­pi­ły.

Wy­szu­kał na ścia­nie prze­łącz­nik i po chwi­li po­miesz­cze­nie za­la­ła fala świa­tła. Z peł­nym prze­ra­że­nia wzro­kiem po­stą­pił kilka kro­ków na­przód i za­marł w bez­ru­chu. Po­wie­ka zdro­we­go oka za­drża­ła mu ner­wo­wo, a grdy­ka za­trzy­ma­ła się pod samym gar­dłem, jakby po­łknął w ca­ło­ści jabł­ko. Chrząk­nął i do­pie­ro po chwi­li, gdy gło­śno prze­łknął ślinę, grdy­ka opa­dła.

Pan Henio wy­prze­dził go w mię­dzy­cza­sie i pod­szedł do le­kar­skie­go biur­ka. Na bla­cie, obok otwar­tej kar­to­te­ki i ste­to­sko­pu le­ża­ły roz­rzu­co­ne w nie­ła­dzie czar­ne strin­gi oraz ko­ron­ko­wy biu­sto­nosz.

– Ulala… – za­nu­cił, szcze­rząc nie­kom­plet­ne uzę­bie­nie. – To tej dziu­ni z wózka? – Za­in­te­re­so­wał się, usi­łu­jąc przy­po­mnieć sobie syl­wet­kę dziew­czy­ny, przy­wie­zio­nej przez Kry­sty­nę. – Nie­zła ba­becz­ka, co nie, Marek? – Pan Ma­re­czek na wspo­mnie­nie dziew­czy­ny po­ma­cał się po opuch­nię­tej twa­rzy i skrzy­wił z bólu. Nie miał od­wa­gi po­wie­dzieć o tym, co się wy­da­rzy­ło, bo cią­gle łu­dził się, że to wszyst­ko mu się tylko śni. – Tylko mi nie mów, że to ona tak cię urzą­dzi­ła!? – Kon­ser­wa­tor, wi­dząc jego minę zbi­te­go psa, eks­plo­do­wał nagle trium­fal­nym re­cho­tem. – Masz za swoje stary świn­tu­chu.

Ma­re­czek nie spoj­rzał jed­nak nawet w tamtą stro­nę. Plama krwi na bia­łym prze­ście­ra­dle okry­wa­ją­cym szpi­tal­ną ko­zet­kę wy­glą­da­ła tak, jakby ktoś za­szlach­to­wał na niej cie­la­ka i wy­wo­ła­ła w jego oczach pa­ra­li­żu­ją­cy strach.

– Może sio­stra jest u sie­bie… – zwró­cił się szyb­ko do kon­ser­wa­to­ra. – Ona za­bra­ła… tę ko­bie­tę.

W ga­bi­ne­cie pie­lę­gnia­rek nie­ste­ty rów­nież ni­ko­go nie było.

– Chodź na kie­li­cha! – He­niek, wi­dząc, że re­cep­cjo­ni­sta jest cały roz­trzę­sio­ny, objął go ra­mie­niem i za­cią­gnął do windy.

 Przy­cisk -1 cały był we krwi, ale kon­ser­wa­tor wy­tarł go swoim pod­ko­szul­kiem i wci­snął bez cie­nia obrzy­dze­nia. Winda ru­szy­ła, aby po paru chwi­lach za­trzy­mać się na naj­niż­szym po­zio­mie gma­chu sa­na­to­rium. Trza­snę­ły me­cha­ni­zmy i drzwi się otwar­ły.

Za nimi po­ja­wił się oświe­tlo­ny prze­my­sło­wy­mi lam­pa­mi su­ro­wy ko­ry­tarz. Wzdłuż odra­pa­nych ścian cią­gnę­ła się nie­zli­czo­na licz­ba rur, róż­nej śred­ni­cy. Popod nimi le­ża­ły po­rzu­co­ne ja­kieś na­rzę­dzia i po­jem­ni­ki. Gdzieś w od­da­li grało radio. Po be­to­no­wej, brud­nej po­sadz­ce w głąb piw­nic kon­ty­nu­owa­ły swą drogę czer­wo­ne plamy.

– Skąd tu tyle krwi? – za­ję­czał pan Ma­re­czek

– Sam chciał­bym to wie­dzieć… – mruk­nął basem He­niek. Nagle uzmy­sło­wił sobie, że jesz­cze nie­daw­no, kiedy wy­cho­dził stąd pod rękę z panią Ja­dzią z trze­cie­go pię­tra, tych śla­dów tu z pew­no­ścią nie było.

Gdyby nie al­ko­hol, który cią­gle pły­nął w ży­łach re­cep­cjo­ni­sty, do­da­jąc mu otu­chy, pew­nie nie wy­chy­lił­by nosa z windy. Nie miał po­ję­cia, co się stało. To sa­na­to­rium było jed­nak dla niego jak dom i nie do­pusz­czał do sie­bie innej myśli niż ta, że wszyst­ko za chwi­lę się wy­ja­śni.

Tropy pro­wa­dzi­ły w głąb lo­chów sta­re­go gma­szy­ska. Ru­szy­li i po­ja­wia­jąc się, to znów zni­ka­jąc w od­stę­pach po­mię­dzy rzad­ko roz­miesz­czo­ny­mi lam­pa­mi, po­su­wa­li się wol­nym kro­kiem, wy­pa­tru­jąc ko­lej­nych śla­dów. Ko­ry­tarz wy­da­wał się nie mieć końca.

Wtem z głębi piw­nic ode­zwał się szczęk uru­cho­mio­ne­go sil­ni­ka elek­trycz­ne­go, a zaraz po nim echo przy­nio­sło skrzy­pią­ce dźwię­ki ja­kie­goś nie­na­oli­wio­ne­go me­cha­ni­zmu.

– Co to? – Pan Ma­re­czek za­stygł w bez­ru­chu.

– Młyn bo­ro­wi­no­wy – od­po­wie­dział po chwi­li na­my­słu kon­ser­wa­tor. – Ktoś go wi­docz­nie uru­cho­mił.

Oczy­ma wy­obraź­ni zo­ba­czył czar­ne grudy świe­żo przy­wie­zio­ne­go torfu, wrzu­ca­ne na ta­śmo­ciąg i trans­por­to­wa­ne do wiel­kiej roz­drab­niar­ki, mie­lą­cej je na papkę. Po do­da­niu wody i pod­grza­niu czar­na pasta bo­ro­wi­no­wa ko­lej­ny­mi ta­śmo­cią­ga­mi su­nę­ła do sal za­bie­go­wych, gdzie za­nu­rza­no w niej po szyję ku­ra­cju­szy. 

Tyle tylko, że był śro­dek nocy i nikt o tej porze nie wy­ko­ny­wał za­bie­gów.

Za za­ło­mem tunel skrę­cał pod kątem pro­stym.

– O żeż…! – za­klął pan Henio, wy­chy­la­jąc się jako pierw­szy zza węgła.

W głębi ko­ry­ta­rza, w świe­tle mi­ga­ją­cej nie­spo­koj­nie lampy zo­ba­czy­li pie­lę­gniar­kę po­py­cha­ją­cą pusty wózek in­wa­lidz­ki. Na widok nie­spo­dzie­wa­nych gości za­trzy­ma­ła się, ob­rzu­ca­jąc ich po­zba­wio­nym emo­cji spoj­rze­niem. Sio­stra Kry­sia, zwy­kle w schlud­nym, nie­na­gan­nie bia­łym kitlu, cała była we krwi. Czer­wo­ne za­cie­ki cią­gnę­ły się od jej ra­mion aż po za­krwa­wio­ne poły far­tu­cha. Ko­smy­ki wło­sów wy­su­nę­ły się spod sztyw­ne­go czep­ka, jakby sto­czy­ła z kimś walkę, a przy­mru­żo­ne oczy w świe­tle sła­bej ża­rów­ki błysz­cza­ły nie­po­ko­ją­co.

– Kryś­ka… – bąk­nął pan Henio – Co ty ro­bisz?

Za ple­ca­mi pie­lę­gniar­ki prze­my­sło­wa lampa o za­bez­pie­czo­nym kratą klo­szu za­pa­la­ła się i gasła, rzu­ca­jąc snop świa­tła na zgrzy­ta­ją­cą prze­raź­li­wie ma­szy­ne­rię. Gu­mo­wa taśma po­ru­sza­ją­ca się na skrzy­pią­cych rol­kach zni­ka­ła nie­ustan­nie w wiel­kim, sta­lo­wym bęb­nie roz­drab­niar­ki. W za­głę­bie­niach ta­śmo­cią­gu prze­le­wa­ły się stru­gi świe­żej krwi.

Kon­ser­wa­tor ro­zej­rzał się po ha­ła­su­ją­cych ogłu­sza­ją­co urzą­dze­niach prze­ra­żo­nym i nic nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem, po czym od­wró­cił się w stro­nę sto­ją­cej wciąż nie­ru­cho­mo sio­stry.

– Kto to uru­cho­mił? 

Nie uzy­skał jed­nak od­po­wie­dzi.

– Wi­dzia­łaś może dok­to­ra Ru­cha­łę? – za­py­tał z innej becz­ki pan Ma­re­czek.

Mil­cze­nie pie­lę­gniar­ki spra­wi­ło, że na­pię­cie grozy w mrocz­nych piw­ni­cach sta­re­go Szpi­ta­la Uzdro­wi­sko­we­go za­czę­ło nie­bez­piecz­nie ro­snąć.

– A gdzie… gdzie jest ta dziewcz… czyna. Kry­siu? – Re­cep­cjo­ni­sta, ją­ka­jąc się, skle­cił ostat­nie, po­zba­wio­ne jak po­przed­nie od­po­wie­dzi, py­ta­nie.

Syl­wet­ka pie­lę­gniar­ki w za­krwa­wio­nym far­tu­chu po­ja­wia­ła się i zni­ka­ła w świe­tle mi­ga­ją­cej ża­rów­ki, upior­nie mil­cząc. Za to z głębi ko­ry­ta­rzy do­bie­gły czy­jeś po­wol­ne kroki. Lampa bły­snę­ła raz jesz­cze, coś pstryk­nę­ło i świa­tło zga­sło na dobre…

 

***

 

Am­bu­lans, prze­dzie­ra­jąc się przez zaspy, mknął, bły­ska­jąc nie­bie­ski­mi świa­tła­mi wprost na dzie­dzi­niec Szpi­ta­la Uzdro­wi­sko­we­go. To już drugi raz, kiedy za­jeż­dżał przed wej­ście le­ci­we­go gma­chu. Mimo że mi­nę­ła szó­sta, wy­da­wać się mogło, jakby wciąż był śro­dek nocy. Tym razem z ka­ret­ki wy­sko­czył młody le­karz w gru­bych oku­la­rach i za­rzu­ca­jąc na głowę kap­tur, wbiegł do środ­ka.

Na re­cep­cji do­strzegł pie­lę­gniar­kę w sta­ro­mod­nym, sztyw­nym czep­ku, ja­kich nie uży­wa­ło się już w służ­bie zdro­wia od lat.

Gło­śno stu­ka­jąc zi­mo­wym obu­wiem po wy­śli­zga­nej po­sadz­ce, przede­fi­lo­wał przez śro­dek ko­ry­ta­rza, roz­glą­da­jąc się na boki. Nie do­strzegł jed­nak tego, czego szu­kał.

– Gdzie jest de­nat­ka? – za­py­tał.

– De–na–tka? – Pie­lę­gniar­ka zda­wa­ła się nie ro­zu­mieć tego słowa.

– Sio­stro! – Pod­niósł głos, żeby być le­piej zro­zu­mia­nym. – Ka­ret­ka przez omył­kę przy­wio­zła tu w nocy mar­twą ko­bie­tę. Gdzie ona jest?

– Mar–twą? – Pie­lę­gniar­ka spoj­rza­ła na go­ścia nie­prze­nik­nio­nym wzro­kiem. – Pyta pan o dziew­czy­nę do­star­czo­ną przez pi­ja­nych sa­ni­ta­riu­szy?

Cięta ri­po­sta ukłu­ła mło­de­go me­dy­ka.

– Powie mi sio­stra, co z nią zro­bi­li­ście?

– Zo­sta­ła prze­ka­za­na le­ka­rzo­wi dy­żur­ne­mu.

– Co też sio­stra bre­dzi?! – Zde­ner­wo­wał się po­ran­ny gość. – Ja­kie­mu znowu le­ka­rzo­wi? Prze­cież to był trup.

– A jest pan pewny, że to był trup?

Dok­tor spoj­rzał na pie­lę­gniar­kę takim wzro­kiem, jakby chciał ją spo­licz­ko­wać, ażeby wresz­cie się obu­dzi­ła.

– Pro­szę sio­stry! – wy­ce­dził jed­nak tylko przez zęby. – To sa­mo­bój­czy­ni. Oso­bi­ście stwier­dzi­łem jej zgon. Ciało znaj­do­wa­ło się w wan­nie z głową za­nu­rzo­ną pod wodę. Przy­by­ła pro­ku­ra­tu­ra. W po­ko­ju zna­le­zio­no list do ro­dzi­ców. Tłu­ma­czy­ła w nim, że nie chce dłu­żej żyć, odkąd od­kry­ła, że facet, który obie­cy­wał jej złote góry, zdra­dzał ją na lewo i prawo.

– Cie­ka­we… – Oczy pie­lę­gniar­ki za­bły­sły sza­leń­stwem. – Mnie po­wie­dzia­ła do­kład­nie to samo.

Tu cier­pli­wość mło­de­go me­dy­ka się skoń­czy­ła.

– Sio­stra jest pi­ja­na! – krzyk­nął. – Zgło­szę to pani prze­ło­żo­nym!

W tej chwi­li otwo­rzy­ły się jed­nak drzwi i wraz z pierw­szym brza­skiem świtu do prze­stron­ne­go holu Szpi­ta­la Uzdro­wi­sko­we­go wszedł męż­czy­zna w zi­mo­wej kurt­ce i czap­ce z lo­giem firmy ku­rier­skiej.

– Co mamy do wzię­cia? – spy­tał we­so­ło, spo­glą­da­jąc naj­pierw na pie­lę­gniar­kę, a potem na dok­to­ra. Pach­niał świe­żą, po­ran­ną kawą.

– Pro­szę tutaj. – Sio­stra wska­za­ła uło­żo­ne w kost­kę obok lady czar­ne, fo­lio­we worki z na­pi­sem BO­RO­WI­NA.

– Pytam po raz ostat­ni… – Młody le­karz nie dawał za wy­gra­ną. – Gdzie. Jest. Ta. Ko­bie­ta?

– Zo­sta­ła wy­pi­sa­na na wła­sne ży­cze­nie. – Ucię­ła krót­ko. – A teraz bę­dzie pan ła­skaw pomóc za­pa­ko­wać te worki?

To mó­wiąc, od­wró­ci­ła się na pię­cie i znik­nę­ła w lśnią­cym czy­sto­ścią wnę­trzu cze­ka­ją­cej na nią windy.