Tekst, który potrzebowałem napisać, a także opublikować. Taka forma samodzielnej terapii pisarza-amatora, będąca pokłosiem mojej niefortunnej reakcji na komentarze pod poprzednim tekstem.
Mam nadzieję, że lektura nie będzie przykrym doznaniem. Niemniej, wszelką krytykę przyjmę z pokorą i wdzięcznością.
Gdy się obudziłem, nie miałem wątpliwości, że coś uleglo zmianie, chociaż pozornie wszystko pozostawało po staremu. Spojrzałem na kalendarz, dzisiaj wypadał czternasty września. Jak każdego ranka, zwlokłem się niespiesznie z łóżka, po czym ruszyłem do kuchni, by uruchomić ekspres. Podobno nie jest zdrowo zaczynać dnia od kawy, a do tego na czczo, ale prawdę mówiąc, zawsze miałem to w dupie. Ot, wypracowałem sobie taki rytuał, którego nie zaburzy jakiś zdrowy rozsądek czy inne bezsensowne wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia. Prawdziwe, znaczy właściwe, śniadanie zjem trochę później, w samochodzie, przed rozpoczęciem pracy.
Podwójne espresso-depresso jako tako postawiło mnie na nogi, po czym poszedłem wziąć szybki prysznic i umyć zęby. Gdy tak stałem przed lustrem, jak grom z jasnego nieba spłynęło na mnie oświecenie i pojąłem, co się zmieniło. Raz za razem spoglądałem na własne odbicie. O pomyłce nie mogło być mowy. Wygląda na to, że obudziłem się martwy.
Cholera, może to już ten wiek, że bez żadnego ostrzeżenia człowiek po prostu umiera we śnie? A może przespałem całą noc i skutek, w postaci nieplanowanej wycieczki na tamten świat, nadszedł dopiero w momencie rozbudzenia? Miałem też wątpliwość, co począć dalej. Funkcjonować (bo przecież nie żyć!), jak gdyby nigdy nic? A może zgłosić się do księdza proboszcza i zaplanować własny pogrzeb? Nie będę owijał w bawełnę, niezbyt odpowiadała mi taka, wybaczcie określenie, sztywna perspektywa.
Na razie postanowiłem jednak funkcjonować względnie normalnie. Przynajmniej dopóty, dopóki nie uzyskam kilku odpowiedzi. Tymczasem, miałem pewne obawy, graniczące wręcz z pewnością, że w pracy będą mogli na mnie krzywo patrzeć. Niby dotychczas i tak mnie nie doceniali, chociaż starałem się z całych sił, ale jeszcze wczoraj przynajmniej byłem żywy. A to wiele zmieniało.
Pozostawała też kwestia mojego nieszczęsnego małżeństwa. Jak każdy związek, miewało wzloty i upadki, chwile trochę lepsze i te całkiem do dupy. No, ale było przynajmniej stałym elementem mojego, czy tam naszego, życia. A teraz? Kurczę, ślubowaliśmy „dopóki śmierć nas nie rozłączy”, więc technicznie… Tylko właśnie, przesłanką była sama śmierć, czy dopiero taka, która nas rozłączyła? Będę to musiał ustalić, zdecydowanie.
***
Zadzwoniłem do pracy. Przyczyna mojej nieobecności wywołała, ku mojemu zgorszeniu (z uwagi na jawny brak taktu i poszanowania godności drugiego człowieka), żywą reakcję załogi. Kierownik oczywiście musiał od razu wszystkim rozpowiedzieć, co mi się przydarzyło. A do tego, w trakcie połączenia ze mną, bezczelnie przełączył telefon na tryb głośnomówiący! Dzięki temu, poza śmiechami, usłyszałem także, że „zawsze byłem lekko sztywny”.
– Wy tam sobie żartujecie, w dodatku bardzo niestosownie, a ja mam realny problem! – wykrzyczałem do słuchawki.
– Nie rozumiem skąd u ciebie taki grobowy nastrój – odpowiedział ze śmiechem kierownik. – Jeżeli to ci poprawi humor, to na „pracownika miesiąca” i tak nie mogłeś liczyć, więc nawet stuprocentowa frekwencja nic by nie zmieniła.
– Dlaczego miałoby to mi poprawić humor? Przecież ja oddaję całe serce dla tej roboty!
– Wiem, zawsze mówiłem, że jesteś dziwny. No, przestań już marudzić, weź kacowe i poukładaj sobie sprawy. To pa! – powiedział i zakończył połączenie.
Niestety, wyczerpałem już komplet zwolnień na żądanie, więc uznałem, że konieczna będzie wizyta w przychodni. Jeżeli nie dostarczę do pracy zwolnienia lekarskiego, to jeszcze potraktują nieobecność jako nieusprawiedliwioną. A to już praktycznie autostrada do dyscyplinarki.
***
Doktor wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę, jakby szukając właściwego słowa, żeby zacząć badanie. Dzięki wykształceniu medycznemu już na pierwszy rzut oka zdiagnozował mój niewątpliwy zgon. Teraz trzeba było jeszcze ustalić jego przyczynę i ewentualne konsekwencje dla dalszej egzystencji.
– Czy już wcześniej się to panu zdarzało? – zapytał, jakby z wahaniem.
– Umieranie? Nie, to pierwsza taka sytuacja w moim życiu – odpowiedziałem z godnością.
– Rozumiem… A czy miał pan w rodzinie przypadki śmierci?
– Cóż, zdarzało się, nie będę ukrywał. Myśli pan doktor, że to może być powiązane?
– Niczego nie możemy wykluczyć.
– Cholera – zakląłem.
– No właśnie – potwierdził lekarz. – A z takich ostatnich zgonów, mógłby pan coś przybliżyć?
– Wujek Rysiek zmarł dość niedawno, pogrzeb był w miniony czwartek.
– Na co zmarł?
– Potrąciła go ciężarówka, to istotne?
– Nie mam pewności, trudna sprawa.
– Panie doktorze, to co ja mam teraz robić? Dotychczas nigdy nie byłem martwy, a tu taki klops – zapytałem błagalnym tonem.
– Próbował pan to rozchodzić?
– Ja, nie… co? A w czym to miałoby pomóc?
– Ruch to zdrowie – odpowiedział z powagą.
W tym momencie nabrałem przekonania, że doktor nie ma bladego pojęcia, co spowodowało mój aktualny stan, ani jakie powinienem wykonać dalsze kroki. Gdyby nie paląca konieczność zdobycia magicznego L4, wyszedłbym z gabinetu, trzaskając ostentacyjnie drzwiami, tak dla podkreślenia powagi sytuacji i mojego niezadowolenia.
– Czy ma pan jakieś hobby? – lekarz zapytał z głupia frant.
– Nie, obawiam się, że nigdy nie miałem na to czasu. Ciągle tylko praca, rodzina, praca, rodzina… i tak w kółko.
– A odpoczynek? Przecież tak nie można funkcjonować, nie na dłuższą metę.
– W założeniu chciałem się najpierw dorobić, odpoczywać miałem później. Wszystko jest teraz cholernie drogie, już nawet nad głupi Bałtyk nie można pojechać, jak w portfelu nie ma kilkunastu tysięcy. – Zamarłem. – Chwila, myśli pan, że umarłem z przepracowania?
– Na tym etapie niczego nie możemy wykluczyć. Proszę jeszcze powiedzieć, jak tam u pana ze snem?
– Śpię raczej niedługo, chodzę do łóżka późno w nocy. Z drugiej strony, często mam problemy z zasypianiem, więc jak spróbuję wcześniej, to potem się przewalam godzinami, nie mogąc zmrużyć oczu. Tak źle i tak niedobrze. W każdym razie, budzę się zawsze zmęczony.
– Rozumiem. Niestety, nie będę mógł panu pomóc. – Rozłożył ręce. – Proszę zażywać dużo witaminy C, ale poza tym, jest pan zdany na siebie. No, i na wypadek postępującego rozkładu tkanek, sugeruję zaopatrzyć się w taśmę izolacyjną.
– Taśmę? Izolacyjną?… – wydukałem.
– Tak, tę srebrną, grubą taką. Owinie pan ciasno całe ciało, coś na wzór mumii, to powinno jeszcze jakiś czas posłużyć. Chociaż zapach może być… Cóż, nieprzyjemny, mówiąc delikatnie.
– Będę miał to na uwadze, a na razie… Czy mogę chociaż prosić o wystawienie zwolnienia lekarskiego? To dla pracodawcy – wyjaśniłem.
– Przecież nie jest pan chory.
– Jestem martwy…
– No tak, to wyjątkowo niefortunne, ale sam pan rozumie, przepisy nie pozwalają wystawiać zwolnień dla zmarłych. Przyjdzie kontrola i co im powiemy?
***
W Internecie sprawdziłem, że brak L4 nie będzie stanowił problemu. Najwyraźniej łącząca mnie z pracodawcą umowa o pracę i tak wygasła z chwilą mojej śmierci, więc nie miałem już podstaw do obawy przed zwolnieniem dyscyplinarnym. Z jakiegoś powodu nie poprawiło mi to jednak samopoczucia.
Wyszedłem do parku, usiadłem na ławce i popadłem w zadumę. Pomimo licznych aktywności, jakie odbywały się z moim udziałem, jedno pozostawało pewne, byłem martwy. Na ten stan nie ma żadnego remedium czy magicznego zaklęcia, więc porzuciłem wszelką nadzieję, że wrócę do żywych.
Nie dawała mi jednak spokoju przyczyna. Czy obudziłem się dziś rano martwy, bo podświadomie pragnąłem umrzeć? Czy ludzka wola ma w ogóle aż taką siłę sprawczą? Można sobie wmówić, że jest człowiekowi zimno, moja żona tak ma, ale czy w zakresie naszych możliwości pozostaje odrzucenie sił witalnych?
A może już od dawna byłem wewnętrznie martwy, a teraz jedynie całość uległa materializacji? To w ogóle poprawne określenie? Materializacja całości śmierci od środka, tak to powinno brzmieć? Jeżeli będę pamiętał, to dopytam kogoś bardziej biegłego w niuansach języka polskiego.
– Przepraszam, czy mógłby pan być trupem gdzie indziej? – zapytał stojący nade mną mężczyzna, sądząc po aparacie z ogromnym obiektywem, pewnie fotograf.
– To wolny kraj, każdy może być martwym, gdzie tylko mu się to spodoba – odburknąłem.
– Bardzo pana prosimy – wyszczebiotała stojąca kawałek dalej kobieta, ubrana w białą suknię ślubną. – Jesteśmy właśnie w trakcie sesji, a to wyjątkowo malowniczy zakątek na zrobienie kilku zdjęć.
– Mam to w dupie, wynoście się! – krzyknąłem.
– Podobno człowiek człowiekowi wilkiem, ale widzę, że zombie człowiekowi zombie! – odpowiedziała z przekąsem panna młoda.
Chyba rzeczywiście można mnie było nazwać żywym trupem, a jednym z pozytywów mojego stanu było to, że nie obowiązywały mnie już konwenanse. Te dotyczą wyłącznie zwykłych ludzi, takich bez oficjalnie wystawionego aktu zgonu. Para młoda i fotograf obrzucili mnie nienawistnymi spojrzeniami, ale ostatecznie odeszli. W akompaniamencie wyzwisk tak paskudnych, że oburzyłyby nawet umarłego. Znaczy, mnie oburzyły, cholera…
Jakoś straciłem ochotę do przebywania w parku, więc niespiesznie poszedłem w okolice ratusza. Był środek dnia, więc tłum ludzi przemieszczał się, to w jedną stronę, to w drugą. Ktoś biegł do tramwaju, inny krzyczał do telefonu niecenzuralne słowa, jeszcze kolejny upuścił aktówkę, z której wypadł plik dokumentów. Obserwowałem podenerwowane, zmęczone i puste twarze. Patrzyłem na zniecierpliwione gesty, słuchałem podniesionych głosów. Wtedy do mnie dotarło.
Zrozumiałem, że tak naprawdę wszyscy są martwi, tylko jeszcze o tym nie wiedzą.
Niby zabawne, niby absurdalne… Bardziej gorzkie niż śmieszne. Trochę oczywistych, niezbyt oryginalnych prawd, ale fajnie podanych. Łyknąłem z przyjemnością.
Hej, humor nabierający rozpędu :). Absurdalna sytuacja, w której znalazł się bohater już pozytywnie nastawia, a kolejne rozmowy bohatera z pracodawcą i lekarzem wypadają komicznie i zarazem stawiają naszego trupa w coraz gorszym położeniu :). Końcówka poważna, co nie zmienia faktu, że uśmiałem się przy opowiadaniu. Klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Zacny pomysł i takież wykonanie, a i humor bardzo dobrej jakości. Nic tu nie jest śmieszne wprost, bo takie nie bywają sprawy ostateczne, a jednak trudno, obok zadumy, nie czytać tego szorta z uśmiechem.
Cezary, życzę Ci mnóstwa optymizmu na przyszłość i biegnę do klikarni. ;)
– Nie mam pewności, ciężka sprawa. → – Nie mam pewności, trudna sprawa.
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html
Na ten stan nie ma żadnego remedium czy magicznego zajęcia… → Czy tu aby nie miało być: Na ten stan nie ma żadnego remedium czy magicznego zaklęcia…
Ktoś biegł na tramwaj… -> Ktoś biegł do tramwaju…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
AP, dziękuję za odwiedziny i kliczka! Jest mi bardzo miło, że lektura była dla Ciebie przyjemnością :)
Bardzie! Super, że szorcik Ci uśmiechnął :) Dziękuję za kliknięcie!
Regulatorzy, Tobie również dziękuję za odwiedziny i kliknięcie :) Wszystkie babolki poprawiłem zgodnie z Twoimi sugestiami ;] Tekst pisałem późnym wieczorem i wrzuciłem na forum w zasadzie w wersji saute, więc uśmiałem się z “magicznego zajęcia”, które mi się zapodziało :)
Cezary, życzę Ci mnóstwa optymizmu na przyszłość
Dziękuję 
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Cezarze, wersja saute wyszła świetnie – dobrze że szort nie był panierowany ani duszony. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Najważniejsza była marynata :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
O tak, marynata ważna wielce, a także by wchłonąć jej stosowną ilość. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Wciągnęła mnie Twoja opowieść, ale mnie nie ubawiła. Oczywiście był absurd, ale bardziej skłonił mnie to smętnych refleksji, niż do uśmiechu. No, ale to może być obraz mojej bieżącej kondycji, a nie defekt opowiadania;)
W dół urwiska, w stronę przepaści, na samym jej brzegu...
Cezary, bardzo udany tekścik w mojej opinii.
Jak to u Ciebie, narracja przebiega płynnie, naturalnie i swojsko. Przez co czyta się z przyjemnością i lekkością.
I zrobiłeś bardzo fajny balans między humorem/absurdem a poważnym problemem dzisiejszego świata. Po całym tekście, który jest w tonie raczej zabawnym, walisz na koniec jedno zdanie, które z automatu ściąga banana z twarzy i skłania do refleksji.
Dodaję ostatniego klika i posyłam do biblio.
Kawał dobrego szorta. Żarty trafiały, oprócz tych “o sztywności”, które słyszałem już wielokrotnie, fabuła też szła sprawnie, a zakończenie… No, zakończenie jest bardzo mocne. Ostatnie zdanie naprawdę powala.
Sen jest dobry, ale książki są lepsze
Ambush, dzięki za wizytę I kliknięcie;)
Wciągnęła mnie Twoja opowieść, ale mnie nie ubawiła
Bardzo dobrze, tekst nie miał być komediowy ;)
Realucu, Tobie również dziękuję za kliknięcie i tym samym dobicie do biblio :)
I zrobiłeś bardzo fajny balans między humorem/absurdem a poważnym problemem dzisiejszego świata.
Takie było założenie, bardzo mi miło, że faktycznie się udało:)
Młody Pisarzu, wielkie dzięki za miłe słowa! :)
Z tym zakończeniem, założeniem było przygotowanie czytelnika na taką obserwację narratora, ale jednocześnie nadanie jej odpowiedniej mocy. Super, że to wyszło.
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Misię czytało z uśmiechem i zadowoleniem, że jeszcze jest żywe, aż dotarło do ostatniego zdania i zaczęło się zastanawiać: Czy na pewno? Na pewno udany szort. :) Sprawdziło, że tekst już jest w Bibliotece i nie musi klikać, :)
Dzięki, Koalo, za wizytę i komentarz:)
aż dotarło do ostatniego zdania i zaczęło się zastanawiać: Czy na pewno?
Myślę, ze najważniejsze to "żyć", a nie tylko "przeżyć" :)
Pozdrawiam serdecznie :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Przyjemny absurd, choć puenta smętna. Może i coś w tym jest, ale póki zachowujemy pozory życia, warto go używać.
Babska logika rządzi!
Cześć, Finklo! Dzięki za wizytę i komentarz!
choć puenta smętna.
Ano, smętna. Chociaż nie uważam, że przez to mniej prawdziwa.
Może i coś w tym jest, ale póki zachowujemy pozory życia, warto go używać.
Z całą pewnością warto, nawet trzeba!
A tak w ogóle, główną ideą, która mi przyświecała przy tekście, było pokazanie syndromu wypalenia zawodowego (stąd ten 14 września, symptomy wypalenia powciskane w treść, etc.), ale ostatecznie śmierć narratora wyewoluowała na szersze znaczenie.
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Hej!
Lubię Twoje tytuły (i oczywiście styl, także jestem), lekka odskocznia od horrorów. ;)
Na razie, postanowiłem jednak funkcjonować względnie normalnie.
Bez przecinka. Tam wyżej też coś mi przecinki nie grały, ale nie jestem wielką specjalistką.
Lubię taki absurdalny humor w Twoim wykonaniu, no i ogólnie fajne rozkminy z tym umieraniem i konsekwencjami. Przypomniało mi to trochę Twoje wesele na konkurs, ej, czy ja to skomentowałam? Kurczę, teraz tak myślę, że zapomniałam, wtedy trochę mniej mnie było na forum. Betowałam, ale opowiadanie dodałeś dla zmyłki osobno. :D
– Nie rozumiem skąd u ciebie taki grobowy nastrój – odpowiedział ze śmiechem kierownik.
Dobre. :D
– Czy już wcześniej się to panu zdarzało? – zapytał, jakby z wahaniem.
– Umieranie? Nie, to pierwsza taka sytuacja w moim życiu – odpowiedziałem z godnością.
Twój poziom absurdu jest rozbrajający. :D
– Przecież nie jest pan chory.
– Jestem martwy…
– No tak, to wyjątkowo niefortunne, ale sam pan rozumie, przepisy nie pozwalają wystawiać zwolnień dla zmarłych.
Ach, ten nasz system!
– Przepraszam, czy mógłby pan być trupem gdzie indziej?
Jakie to typowe, pięknie pokazujesz, że ludzie mają gdzieś, co się dzieje z innymi. Pod czarnym humorem skryłeś sporo goryczy, a ja – no cóż – już taka jestem, że lubię czarny humor i gorycz.
Jedynie koniec – kurczę, jest naprawdę dobry, smutny, mocny. Tylko za szybki, bo ja się zaczęłam w to opowiadanie zagłębiać, a tu tak ciachnąłeś jak nożem – pach, koniec. Niespodziewanie. Może też nie wiedziałam, że to będzie short i stąd takie zdziwienie, że nie ma nic więcej. Bardzo mi się podobało, ale szkoda, że takie krótkie.
Pozdrawiam,
Ananke
Hej, Ananke! Serdeczne dzięki za taki szczegółowy komentarz. Jest mi niezmiernie miło, że szorcik Ci się spodobał :)
Przypomniało mi to trochę Twoje wesele na konkurs, ej, czy ja to skomentowałam?\
Wydaje mi się, że nie :P
Twój poziom absurdu jest rozbrajający. :D
Do usług… :)
Jedynie koniec – kurczę, jest naprawdę dobry, smutny, mocny. Tylko za szybki, bo ja się zaczęłam w to opowiadanie zagłębiać, a tu tak ciachnąłeś jak nożem – pach, koniec. Niespodziewanie. Może też nie wiedziałam, że to będzie short i stąd takie zdziwienie, że nie ma nic więcej. Bardzo mi się podobało, ale szkoda, że takie krótkie.
Na takie zakończenie złożyło się kilka elementów, w tym także moja kondycja psychiczna w momencie pisania szorta (takie trochę odreagowanie po poprzednim tekście, a trochę po wyjątkowo ciężkim tygodniu). Przede wszystkim jednak, chciałem żeby puenta należycie wybrzmiała. Gdyby końcówka była dłuższa, to mogłoby się to lekko rozmyć. A tak, świadomie pozostawiłem czytelnika z mocnym akcentem i niejako zmusiłem do zatrzymania się i zastanowienia.
Pozdrawiam serdecznie :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Fragment o wizycie u lekarza jest po prostu mistrzowski ;D
Hej, Infinity! Dzięki za lekturę i komentarz :)
Bardzo mi miło, że scena u lekarza Ci się spodobała ;)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Hej, gratuluję udanego szorta. Wyszło niesamowicie ciekawie, ale z oceny zabrałem gwiazdkę za scenę w parku. Tak mówiąc oczywiście jedynie z mojej perspektywy to zabrakło mi trochę by wybrzmiało to społeczne wykluczenie i to nawiązanie do ostatniego akapitu, który z kolei fenomenalnie spiął cały tekst, jest nieco słabe. Podobnie mam wrażenie, że lepiej gdybyś od razu przeszedł do rzeczy i uderzył w czytelnika od samego początku informacją o stanie bohatera. Zamiast sceny w parku może wizyta w szpitalu gdzie podpisałby akt zgonu lub coś takiego? Albo z kolei inna sytuacja gdzie się go nie poważa ze względu na stan? Ta para w parku nie bardzo mi wybrzmiała bo to tylko była dwójka osób, raczej by pasowało by ktoś inny, postronny przychylił się do tych wykluczających bohatera. Koncept zdecydowanie zasługuje na jakieś jeszcze pociągnięcie tematu dalej :).
Pozdrawiam Serdecznie
Dragonin
Cześć, Dragonin! :)
Dzięki za odwiedziny, bardzo mi miło, że szorcik Ci się spodobał:)
Podobnie mam wrażenie, że lepiej gdybyś od razu przeszedł do rzeczy i uderzył w czytelnika od samego początku informacją o stanie bohatera
Hmm, ale ta informacja pada juz w drugim akapicie… Dla narratora to tez jest lekki szok, wiec poczatkowo nie rozumie jeszcze sytuacji :)
para w parku nie bardzo mi wybrzmiała bo to tylko była dwójka osób, raczej by pasowało by ktoś inny, postronny przychylił się do tych wykluczających bohater
Rozumiem Twój zamysł, ale przyznam, że taki przebieg wydarzeń wydaje mi się mało naturalny. Nie chciałem też przedstawiać historii z perspektywy innych osób, stąd bazujemy głównie na odczuciach i obserwacjach narratora.
Niemniej, dziękuję za cenne uwagi. Pozdrawiam serdecznie:)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Wydaje mi się, że nie :P
Błąd już poprawiony. :D
Gdyby końcówka była dłuższa, to mogłoby się to lekko rozmyć.
Hm, może tak, choć dla mnie wydłużenie sprawiłoby, że ta końcówka właśnie wybrzmiałaby mocniej, nie wiem czemu, może dałoby takie mocniejsze wgryzienie w ten gorzki świat, w te absurdy śmierci?
Ale i tak mi się podobało. ;)
Fajny pomysł i wykonanie. Podoba mi się
Ananke
Hm, może tak, choć dla mnie wydłużenie sprawiłoby, że ta końcówka właśnie wybrzmiałaby mocniej, nie wiem czemu, może dałoby takie mocniejsze wgryzienie w ten gorzki świat, w te absurdy śmierci?
Może i coś w tym jest. Z drugiej strony, teraz jest zgodnie z moim zamysłem, więc już tak zostawię :)
Nova
Dzięki za lekturę i komentarz! Super, że się spodobało :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
